kirykos: ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ
Μοί ἐζητήθη παρ’ ἀναγνώστου τῆς Ἰστοσελίδος, νά τόν ἐνημερώσω ἐν πολλῆ συντομία περί τῶν Νικολαϊτῶν, καί ἀπήντησα δι’ ἐπιστολῆς τῆς ὁποίας ἀπόσπασμα παραθέτω εἰς τήν συνέχειαν:

«.... Πράγματι τήν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἡ ὁποία, εἶχεν ἀποκρυβεῖ ὑπό τῆς Ἐξαρχίας, ἡμεῖς προσωπικῶς, μόλις τήν ἀνεγνώσαμεν, καίτοι ἀκόμη φοιτητής τῆς Θεολογίας, καί δέν ἐγνωρίζαμεν πολλά πράγματα, τήν ἀπερίψαμεν. Διότι εὐθύς μόλις ἀπεκαλύφθη ὑπό τῶν Φλωρινικῶν, τήν ἐμελετήσαμεν καί διεπιστώσαμεν ὅτι χειροθεσία κατά τόν Η΄ Κανόνα γίνεται μόνον ἐπί σχισματικῶν καί οὐχί ἐπί Ὀρθοδόξων, καί ἑπομένως ἄν ἡ Ἱερά Σύνοδος θέλει νά παραμείνη Ὀρθόδοξος, πρέπει νά καταδικάση τήν χειροθεσίαν, τήν ὁποίαν προβλέπει ἡ ἀπόφασις, ἤτοι κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἱκουμενικῆς Συνόδου. Δηλαδή θά ἔπρεπε νά καλέση τήν Ἐξαρχίαν εἰς ἀπολογίαν πρωτίστως διότι ἀπέκρυψε τήν Ἀπόφασιν, ὅταν ἐπέστρεψε. Ἀλλά καί ἐν ἔτει 1978 ὑπεβάλαμεν εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον μετά τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, «Μήνυσιν» κατά τῆς Ἐξαρχίας..
Ἡ ἀπάντησις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί εἰς τήν γνωμάτευσιν μας καί πρότασίν μας τοῦ 1972 καί εἰς τήν Μήνυσιν τοῦ 1978 ἦτο σαφεστάτη καί ὁμόφωνος: «Ὄχι δέν ἐδέχθημεν καμμίαν χειροθεσίαν. Ἡ Ἐξαρχία μᾶς ὡμίλησε περί ἀποδοχῆς τῆς Ὁμολογίας μας παρά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί περί συγχωρητικῆς εὐχῆς. Μᾶς ἐβεβαίωσεν ὅτι δέν ἔγινε καμμία χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν. Τό ὡμολόγησεν ἡ ἰδία ἡ Ρωσική Σύνοδος εἰς ἔγγραφά της καί εἰς τήν Β΄ Ἐξαρχίαν (Κορινθίας Κάλλιστος, Πειραιῶς Νικόλαος καί Ἀρχιμ. Καλλίνικος Σαραντόπουλος). Τό ὡμολόγησεν καί ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος εἰς δύο ἐπιστολάς του. Ἑπομένως ἐάν καταδικάσωμεν κάτι πού δέν ἔγινε, δηλαδή ἐάν καταδικάσωμεν τήν μή γενομένην χειροθεσίαν, τοῦτο θά σημαίνει ὅτι τῆς δίδομεν ὑπόστασιν».
Καί ἡ ἰδική μας ἀνταπάντησις καί τρόπον τινά καί «ἀπαίτησις», μετά τήν πτῶσιν τοῦ Καλλίστου καί τά οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα τοῦ Κιτίου, ὅτε ἐτέθη θέμα εἰσόδου μου εἰς τόν Ἰερόν Κλῆρον, ἦτο καί αὕτη σαφής: «Ναί Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς, περί αὐτοῦ τοῦ θέματος πρέπει νά ἀποφανθῆτε ἐν Συνόδω, ἄλλως δέν δύναμαι νά χειροτονηθῶ παρ’ Ὑμῶν». Ἔτσι ἐφθάσαμεν εἰς τήν σύγκλησιν καί τάς ἀποφάνσεις τῆς Μεγάλης Συνόδου τοῦ 1981. Εἶναι δέ γνωστόν ὅτι αὐτή ἡ περί καταδίκης τῆς «χειροθεσίας», μελέτη μου (βλέπε χειρόγραφον 1972) καί ἡ μήνυσις τοῦ 1978 κατά τῆς Ἐξαρχίας, ἐκυκλοφορήθησαν προπαγανδιστικῶς καί παρά τῶν «πέντε» παλαιότερον καί παρά τῶν «Νικολαϊτῶν» ἐσχάτως). Τά ἐπεκαλέσθησαν εἰς τήν συνέχειαν καί οἱ Νικολαῖτες, διά νά στηρίξουν τήν «καταδίκην τῆς χειροθεσίας» τόν Νοέμβριον τοῦ 2007. (Βλέπετε σχετικήν Ἐγκύκλιόν των, μέ τήν καί ἑαυτούς ἀνήρεσαν καί τήν ‘Αποστολικήν των διαδοχήν ἐβλασφήμησαν καί ἔθεσαν καί ἑαυτούς ὑποδίκους ἐνώπιον τῶν Φλωρινικῶν καί τῶν Νεοημερολογιτῶν). Ἐπεκαλέσθησαν, δηλαδή, οἱ δημιουργοί τῶν δύο σχισμάτων (1995, 2008), τήν πρότασίν μου περί καταδίκης τῆς χειροθεσίας κατά τόν Η΄ Κανόνα, διά νά «ἀποδείξουν» ὅτι δῆθεν τό 1971 ἔγινε «χειροθεσία ἐπί σχισματικῶν», ἀφοῦ ἐξέχασαν τί ἀπήντησαν τήν παρελθοῦσαν τριακονταετίαν καί εἰς τήν ἰδικήν μου πρότασιν, ἀλλά καί εἰς τάς βλασφημίας τῶν Φλωρινικῶν περί «ἁναχειροτονίας» κλπ. Προσέθεσαν μάλιστα διά πρώτην φοράν, τό 2003 (ἐπισήμως τουλάχιστον), ὅτι ἡ ἐπί σχισματικῶν χειροθεσία ἔγινε καί εἰς τήν ‘Αμερικήν καί εἰς τήν Ἑλλάδα, διά νά προπαγανδίσουν εἰς τήν συνέχειαν, ὅτι ὅλοι εἴμεθα ἀπό χειροθετημένους καί διά τοῦτο ὑπόδικοι ἔναντι τῶν Φλωρινικῶν καί τῶν Νεοημερολογιτῶν οἰκουμενιστῶν. Πρόκειται δηλαδή περί τῆς πλέον δολίας ὑποκρισίας καί προδοσίας.
Ἐπί τῆς δολίας καί ψευδοῦς ταύτης προπαγάνδας, καί ἐπί τῆς προσωπικῆς ἐπιθέσεώς των, ὅτι ἐδέχθημεν νά χειροτονηθῶμεν ἐνῶ δῆθεν ἐγνωρίζαμεν ὅτι «ἔγινε χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν» τούς ἀπαντήσαμεν πολλάκις, ὅτι ἐδέχθημεν νά εἰσέλθωμεν εἰς τάς τάξεις τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου τῆς ἀκαινοτομήτου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ προηγουμένως ἐλάβομεν παρά τῶν Ἀρχιερέων ἐγγράφους διαβεβαιώσεις, αἵτινες διετυπώθησαν καί διά ἱεροσυνοδικῶν ἀποφάνσεων, ὅτι ἐν ἔτει 1971 δέν ἐγένετο ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ ὡς ἐπί σχισματικῶν, ὡς διέδιδον οἱ Φλωρινικοί καί τινές τῶν Ρώσων Ἀρχιερέων. Ἀλλά καί οἱ ἴδιοι γνωρίζουν κάλλιον ἐμοῦ, ὅτι ἅπαντες οἱ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς, ἐπισήμως καί δημοσίως, ἐβεβαίωναν καί ὡμολόγουν ἐπί μίαν δεκαετίαν, κατ’ ἰδίαν καί Συνοδικῶς (1981), καί μέχρι τό 2003, ὅτι ἀπεδέχθησαν τήν ἕνωσιν μετά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἀφοῦ ἡ ἐπιστρέψασα ἐξ’ Ἀμερικῆς Ἐξαρχία «ἐν ὠμοφορίω καί ἐπιτραχηλίω» τούς διαβεβαίωσεν, ὅτι οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς ἀπεδέχθησαν τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ» τῆς ἀκαινοτομήτου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί θά παύσουν τοῦ λοιποῦ νά ἔχουν κοινωνίαν μετά τῶν Νεοημερολογιτικῶν Ἐκκλησιῶν.
Ὅσον ἀφορᾶ δέ τήν λεγομένην χειροθεσίαν οἱ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς (πλήν τοῦ Κορινθίας Καλλίστου ὑπαναχωρήσαντος καί διά τοῦτο καθαιρεθέντος ὡς ἀρνητοῦ τῆς Ὁμολογίας καί Ἀρχιερωσύνης του) ἐδήλωναν καί ὡμολόγουν, ὅτι οὐδέποτε ἐδέχθησαν «χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν», ἤ «ἀναχειροτονίαν», ὡς τήν ἐπροπαγάνδιαζαν οἱ Φλωρινικοί καί τινες τῶν Ρώσων, ἀλλά ἐδέχθησαν μίαν ἐξωτερικήν τυπικήν πράξιν (συγχωρητικήν εὐχήν), ὡς τήν ἐχαρακτήρισεν εἰς δύο ἐπιστολάς του πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν (1974) καί τόν Σεβ/τον Κιτίου Ἐπιφάνιον (1979) ὁ Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς Μητροπολίτης Φιλάρετος. Καί αὕτη ἡ συγχωρητική εὐχή (πάλιν κατά τήν ἱεροσυνοδικήν δήλωσίν των) ἐγένετο δεκτή τότε κατ’ ἄκραν οἰκονομίαν, πρός τόν σκοπόν νά ἀφαιρεθῆ πᾶσα πρόφασις τῶν Φλωρινικῶν διά τήν μή ἕνωσίν των μετά τῆς Ἐκκλησίας.
Πέραν ὅμως καί ἐκτός αὐτῆς τῆς ΚΑΛΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ τῶν Ἀρχιερέων, ἡ ὁποία ἐξέφρασε τήν συνείδησιν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀπό τό 1971, παρετηρήθησαν καί τινες μεμονωμέναι κατ’ ἀρχάς παρεκκλίσεις ἐκ τῆς Ὁμολογίας ταύτης, αἱ ὁποῖαι μετά τό 2003 ἔγιναν ὁμαδικαί. Σημειώνομεν τήν προαναφερθεῖσαν ὑπαναχώρησιν τοῦ Καλλίστου ἐν ἔτει 1976, δι’ ἥν καί καθηρέθη ὡς ἀρνητής τῆς Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς του Διαδοχῆς, τάς «ἀμφιβολίας» τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου, μέ τά οἰκουμενιστικά του φρονήματα καί ἀνοίγματα, τά ὁποῖα ἐπισήμως τουλάχιστον ἐδιώρθωσεν, τήν ὑπό τῶν «πέντε πρώην Μητροπολιτῶν» υἱοθέτησιν τῆς βλασφημίας τοῦ Κυπρίου Ἱερομ. Εὐθυμίου Ἐπιφανίου, καθ’ ἥν «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας ... ἐξεφύγομεν τῆς γραμμῆς πλεύσεως τοῦ ἁγίου πατρόις Ματθαίου, ἐπταίσαμεν καί διά τοῦτο παιδευόμεθα οὐχί ὡς ἄτομα ἀλλά ὡς Ἐκκλησία», τήν ἄρνησίν των νά ἀντιμετωπίσουν ὁμολογιακῶς τά Ἀπαλλακτικά Βουλεύματα 54/76 (Πειραιῶς) καί 46/91 (Δράμας), καί τάς ἀποκαλυφθείσας μόλις τό 2003-2004 μυστικαί ἀρνήσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου (1973), Ἀργολίδος Παχωμίου (1974), καί τέλος ἀναφέρομεν τάς ἀλλεπαλλήλους προκλήσεις τῶν ὀργάνων τοῦ νεοημερολογιτικοῦ καί παλαιοημερολογιτικοῦ φλωρινικοῦ οἰκουμενισμοῦ.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία περί τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως αὕτη παρεδόθη ὑπό τοῦ ἐν ἁγίοις ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου, καί τῶν γνησίων διαδόχων του διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948 καί ἐν συνεχείᾳ καί τοῦ 1995, καί ὁ ἐν γένει ἀγών πρός αὐτήν τήν κατεύθυνσιν, ἔχουν καταχωρηθεῖ εἰς τά ἄρθρα καί τάς ἱεραποστολικάς ἐκδόσεις τοῦ «ΚΗΡΥΚΟΣ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ» (τῶν ἐτῶν 1978 -1998), ὅπου δύνασθε νά προστρέξετε πρός ἐνημέρωσιν. Ὅσον ἀφορᾶ τάς μετά τό 1998 σημειωθείσας παρεκκλίσεις μέχρι καί τήν ὁμαδικήν πτῶσιν τῶν Νικολαϊτῶν, ἡ ἀποστασία καί ἡ προδοσία ἔφθασαν εἰς ὁριακόν σημεῖον τό 2003 καί ἐξῆς, ὅτε εἰς τά πλαίσια τῶν σχεδίων τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐσημειώθη ἡ ἱερόσυλος συμπαιγνία τῆς παραιτήσεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί ἡ παράλληλος προσπάθεια ἐξαρτήσεως τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς διά τῆς παρανόμου ἀναρριχήσεως εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν Θρόνον τοῦ διαθέτοντος ὑπέρ αὐτοῦ τό Ἀπαλλακτικόν Βοιύλευμα 54/76 καί εἰς τήν βάρβαρον δίωξιν, ὅσων ἀντιμετώπισαν ὁμολογιακῶς τά ἐν λόγω θέματα.
Ὑπενθυμίζομεν ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς (ἤτοι ἀπό τό 1971) ἐσημειώθησαν ὁμολογιακαί παρεμβάσεις καί ἐνστάσεις ἡμῶν καί ἄλλων, μέ ἀποκορύφωμα τήν «ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» <ἠμῶν τοῦ μητροπολίτου Κηρύκου (Α.Π. 357/14.4.2004). Τότε ἐκαλέσαμεν διά πολλοστήν φοράν ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς νά συνομολογήσουν, ὅπερ δέν ἐγένετο δεκτόν. Οἱ Ἀρχιερεῖς κινούμενοι εἰς τά πλαίσια τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ κατεδίκασαν τήν ἐν λόγω Ὁμολογίαν μας καί ἐζήτησαν νά τήν καταδικάσωμεν καί ἡμεῖς. Παραλλήλως ἐνέμειναν ἀμετανόητοι εἰς τήν ἀντιμετώπισιν τῶν καταγγελλομένων ἀπό τό 1998 ὑπαρκτῶν θεμάτων Πίστεως, ἤτοι Ὁμολογίας – Ἐκκλησιολογίας καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, διότι ἡμεῖς, ἵνα μή «ΚΟΙΝΩΝΩΜΕΝ ΤΟΙΣ ΕΡΓΟΙΣ ΤΟΙΣ ΑΚΑΡΠΟΙΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ» (ἤτοι τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, αἱ ὁποῖαι κατηύθυνον πλέον τούς Ἀρχιερεῖς διά τοῦ γνωστοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου, τῶν Σακαρέλλου, Σακκᾶ, Σαραντοπούλου, Μαξίμου καί Κάτσουρα, καί λοιπῶν γνωστῶν καί ἀγνώστων) καί ἵνα μή μετέχωμεν τῶν παρανομιῶν των, καί προπάντων ἵνα μή ἐξέλθωμεν μετ’ αὐτῶν ἐκ τῆς σωστικῆς Κιβωτοῦ τῆς Ἐκκλησίας, «ΕΞΗΛΘΟΜΕΝ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ» κατά τήν πατερικήν ἐντολήν «ΕΞΕΛΘΕΤΕ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΦΩΡΙΣΘΗΤΕ ΚΑΙ ΑΚΑΘΑΡΤΟΥ ΜΗ ΑΠΤΕΣΘΕ», ἤτοι ΔΙΕΚΟΨΑΜΕΝ μέ τό ὑπ’ ἀριθμ. 390/16.6.2005 ἐπίσημον Ἀρχιερατικόν μας ἔγγραφον ΠΑΣΑΝ ΜΕΤ’ ΑΥΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ, ΚΑΙ ΔΙΕΓΡΑΨΑΜΕΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ ΑΠΟ ΤΩΝ ΔΙΠΤΥΧΩΝ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Κατόπιν, μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 401/26.10.2005 «ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ» καί μέ τήν «ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (2006), καί ἐν συνεχεία μέ ἄλλας ἐπιστολάς καί Ὑπομνήματα, τούς ἐπροτείναμε ἐπανειλημμένως νά ἀναλάβουν τάς εὐθύνας των, νά δεχθοῦν τήν συζήτησιν ἐπί ὅλων τῶν προκυψάντων ἀπό τοῦ 1998 θεμάτων Πίστεως, Ὁμολογίας καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί νά ἐξέλθουν ἀπό τό σχίσμα των, ἀλλά, ὡς ὁ παράνομος Ἰούδας «ΟΥΚ ΗΒΟΥΛΗΘΗΣΑΝ ΣΥΝΙΕΝΑΙ». Ταῦτα πάντα, ἀγαπητέ, εἶναι κατεχωρημένα εἰς τό ἐπίσημον δημοσιογραφικόν ὄργανον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ», εἰς τούς τόμους τῶν ἐτῶν 1998 ἕως 2008, καί εἰς τάς σχετικάς Ὁμολογιακάς καί Ἱεραποστολικάς Ἐκδόσεις.
Τέλος καί μετά τήν ἕνωσίν μας μετά τῶν Ρουμάνων Ἀρχιερέων Κασσιανοῦ καί Γεροντίου καί τήν χειροτονίαν Ἀρχιερέων, Κένυας Ματθαίου, Κιέβου Σεραφείμ καί Κιτίου Παρθενίου καί τήν συγκρότησιν Πανορθοδόξου κύρους Ἱερᾶς Συνόδου, καί πάλιν τούς ἐκαλέσαμεν εἰς διάλογον ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία (Α.Π. 483/15 Σεπτεμβρίου 2008). Μή ἀνταποκριθέντων καί εἰς τοῦτοι, πάλιν τούς ἀπεστείλαμεν τήν ὑπ’ ἀριθμ. 492/2/15 Δεκεμβρίου 2008 τελευταῖον ἔγγραφόν μας, τό ὁποῖον ἐξεδόθη καί εἰς φυλλάδιον μέ ἐπιμέλειαν καί Πρόλογον τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, καί μέ τόν τίτλον: «ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ ΕΣΧΑΤΗ ΩΡΑ ΕΣΤΙΝ» καί ἐπεξηγηματικόν ὑπότιτλον: «ΕΠΙ 13 ΣΥΝΑΠΤΑ ΕΤΗ ΖΗΤΕΙΤΑΙ: - ΝΑ ΓΙΝΗ ΣΕΒΑΣΤΗ Η ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΤΑΞΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΗ Ο Ι. ΘΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ. - ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΘΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΓΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΚΟΠΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ. - ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΗ Ο ΙΕΡΟΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ (Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε.).