«Πράξ. κεφ. 20. Στίχ.: 28 προσεχετε ουν εαυτοις και παντι τω ποιμνιω εν ω υμας το πνευμα το αγιον εθετο επισκοπους ποιμαινειν την εκκλησιαν του θεου ην περιεποιησατο δια του ιδιου αιματος. Στίχ. 29 εγω γαρ οιδα τουτο οτι εισελευσονται μετα την αφιξιν μου λυκοι βαρεις εις υμας μη φειδομενοι του ποιμνιου. Στίχ. 30 και εξ υμων αυτων αναστησονται ανδρες λαλουντες διεστραμμενα του αποσπαν τους μαθητας οπισω αυτων. Στίχ. 31 διο γρηγορειτε μνημονευοντες οτι τριετιαν νυκτα και ημεραν ουκ επαυσαμην μετα δακρυων νουθετων ενα εκαστον. Στίχ. 32 και τανυν παρατιθεμαι υμας αδελφοι τω θεω και τω λογω της χαριτος αυτου τω δυναμενω ἐποικοδομησαι και δουναι υμιν κληρονομιαν εν τοις ηγιασμενοις πασιν. Στίχ. 33 αργυριου η χρυσιου η ιματισμου ουδενος επεθυμησα. Στίχ. 34 αυτοι δε γινωσκετε οτι ταις χρειαις μου και τοις ουσιν μετ εμου υπηρετησαν αι χειρες αυται. Στίχ. 35 παντα υπεδειξα υμιν οτι ουτως κοπιωντας δει αντιλαμβανεσθαι των ασθενουντων μνημονευειν τε των λογων του κυριου ιησου οτι αυτος ειπεν μακαριον εστιν διδοναι μαλλον η λαμβανειν. Στίχ. 36 και ταυτα ειπων θεις τα γονατα αυτου συν πασιν αυτοις προσηυξατο».
ΠΕΡΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΙΕΡΑΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ
ΑΠΟ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΘΑΝΟΝΤΟΣ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ.
« ....... Κύριος παράγων της επιτυχίας στο ευθυνοφόρο αυτό έργο είναι οι καθηγητές της εκκλησιαστικής εκπαιδεύσεως να είναι πρότυπα για τους μαθητές τους και για να γίνει αυτό πρέπει οι ίδιοι να είναι πρότυπα ζωής. Και εννοούμε τους καθηγητές στην εκκλησιαστική εκπαίδευση όλων των ειδικοτήτων. Μάλιστα θα μπορούσα να πω ότι οι άλλων, πλην της Θεολογίας, επιστημών καθηγητές με τη ζωή και τους λόγους τους ασκούν περισσότερη επίδραση στους μαθητές, γιατί πιο εύκολα μπορούν να περάσουν τα μηνύματα τους με τα μη θεολογικά μαθήματα που διδάσκουν. Πρέπει λοιπόν οι ίδιοι να είναι πρότυπα. Για να μη συμβεί εκείνο που περιγράφει γλαφυρά ο γνωστός λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου "άλλους ιατρεύειν επιχειρούντες, αυτοί βρύοντες έλκεσι" (Πατερικαί Εκδόσεις "Γρηγόριος ο Παλαμάς", Γρηγορίου Θεολόγου Έργα, τομ. 1, Λόγος Β' " Απολογητικός περί της φυγής εις τον Πόντον ή περί Ιερωσύνης", Θεσσαλονίκη, 1975, σελ. 90). Για να είναι πρότυπα ζωής πρέπει λοιπόν πρώτον να αγωνίζονται κατά των παθών τους και να είναι αγνοί και καθαροί κατά την καρδία. Ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης θεωρεί ως σημαντικά προσόντα την καθαρότητα του βίου του δασκάλου και την ικανότητα να επιβάλλεται με τη γνώση και το κύρος του στον μαθητή. Στην επιστολή του προς τον Επίσκοπο Ερμογένη τονίζει σχετικά ότι " τω διδασκάλω δύο ταύτα προσείναι παντί σθένει νομίζω, την τε βίου καθαρότητα, την τε του λόγου ικανότητα, ην σκιά τις των έργων οριζόμενος, ουκ αν μοι δοκή διαμαρτάνειν της αληθείας, ίνα πη μεν ρυθμίζη τον φοιτητήν, πη δε σωφρονίζη τον απειθή". Και τονίζοντας το υψηλό υπούργημα του διδασκάλου περαίνει το λόγο του στην εν λόγω επιστολή γράφων για τους αναξίους: " Οι γαρ μηδ' εν τοις υπηκόοις οφείλοντες' τετάχθαι ούτοι επιπηδάν τω διδασκαλικώ θρόνω τολμώσι και του βήματος κρατείν οίονται, οι μηδ' εαυτών κεκρατηκότες, και άλλων εξηγείσθαι νομίζουσι, οι μηδ' εαυτών άρξαι δυνηθέντες" ( Migne, τομ. 78, σελ. 937). Το δεύτερο που θα έλεγα είναι ότι ο καθηγητής πρέπει να έχει ισχυρή προσωπικότητα και να επιβάλλεται με το κύρος και την προσωπικότητα του. Υπάρχουν άριστοι επιστήμονες, που εν τούτοις δεν επιτυγχάνουν ως εκπαιδευτικοί, είτε γιατί δεν έχουν αυτό που ονομάζουμε μεταδοτικότητα, είτε γιατί στην τάξη δεν μπορούν να επιβάλουν την πειθαρχία. Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος για την μεταδοτικότητα σημειώνει ότι "αξιοθαύμαστος διδάσκαλος δεν είναι αυτός που έκανε σοφούς τους καλούς και ευμαθείς μαθητάς, αλλά εκείνος που έκανε σοφούς τους αμαθείς και καθυστερημένους. Τότε αναδεικνύεται και επαινείται η ευφυία των ηνιόχων, όταν (και) με ακατάλληλους και αγύμναστους ίππους νικήσουν και τους ίππους διασώσουν " ( "Κλίμαξ", Εκδ. Imago, Αθήνα 1983, Μετ. Αρχιμ. Ιγνατίου Πουλουπάτη, Λόγος έτερος εις τον Ποιμένα, σελ. 438). Οφείλω να προσθέσω ότι το κύρος αναγνωρίζεται προς εκείνον τον καθηγητή, ο οποίος, πέραν της πειθαρχίας που επιβάλλει, γνωρίζει άριστα το αντικείμενο που διδάσκει. Οι μαθητές έχουν διαίσθηση και κρίση και το αντιλαμβάνονται όταν ο καθηγητής τους είναι ανέτοιμος και αδιάβαστος. Το τρίτο χαρακτηριστικό του διδασκάλου για να γίνει πρότυπο στον μαθητή του είναι η αγάπη. Αυτό εξ άλλου είναι και το χαρακτηριστικό του Χριστιανού: " Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστέ εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις" (Ιωαν. ιγ' 35). Και ο Απόστολος των Εθνών και ιδρυτής της Εκκλησίας μας αγαπούσε τους μαθητές Του ως στοργικός πατέρας κι αυτοί ανταποδίδοντες την αγάπη ήσαν έτοιμοι να θυσιασθούν για Εκείνον, έως και να αφαιρέσουν τα μάτια τους για να του τα δώσουν, μέχρι σε τόσο μεγάλη αυτοθυσία έφθαναν. Γράφει σχετικά ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "Δια πάντων την προς τους μαθητάς αγάπην ενδεικνύμενος ( ο Απ. Παύλος) ης ίσον ουδέν….Καθάπερ γαρ πατήρ φιλόπαις μονογενές παιδίον και γνήσιον εφίλει τους πιστούς άπαντας' διο και έλεγε τις ασθενεί και ουκ ασθενώ; τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι; και γαρ προ των άλλων απάντων τούτο χρη τον διδάσκαλον έχειν…Διό και τους μαθητάς του ούτω προς αυτόν διέθηκεν ως ειπείν ότι { ει δυνατόν τους οφθαλμούς υμών εξορύξαντες αν εδώκατε μοι} (Γαλ. δ' 15) " ( Migne, 60, 658).
![[info]](../../../img/userinfo.gif){kind=small}
kirykos) wrote,
