ΤΟ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΝ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 1924
1) Τό σχίσμα τοῦ 1924 δέν ἔγινε ἀπό τούς λεγομένους "παλαιοημερολογίτας", ἀλλά ἀπό τήν τότε ῾Ιεραρχίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. ῾Η ἀπόφασις περί τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου ἐλήφθη ὑπό τῆς Ε' ῾Ιεραρχίας κατά Δεκέμβριον τοῦ 1923, ὑπό συνθήκας ἀνομολογήτους, ἀφοῦ τά πάντα ρυθμίζει ἡ ἀντικανονικῶς συγκροτηθεῖσα πενταμελής ἀριστίνδην Σύνοδος, ἡ ὁποία ἐξελίχθη εἰς μονοκρατορίαν τοῦ ᾿Αθηνῶν Χρυσοστόμου. Δηλαδή ἐπί συνόλου 40 ῾Ιεραρχῶν τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ὡς ῾Ιερά Σύνοδος ἐνεφανίζοντο μόνον πέντε, ἐκ τῶν ὁποίων ἀπεφάσισαν οἱ τρεῖς (ψῆφοι τρεῖς ἔναντι δύο), οἱ ὁποῖοι τελικά ἀνέθεσαν τό θέμα τῆς ἐπιβολῆς τοῦ παπικοῦ Γρηγοριανοῦ ῾Ημερολογίου εἰς τόν ἕνα, ἤτοι εἰς τόν τότε ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος Χρυσόστομον Παπαδόπουλον. Οὗτος, χωρίς νά συγκαλέσῃ πλέον τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, ἐνήργησε τά πάντα καί καθαρά ἀντικανονικά καί ἀντιδεοντολογικά, καί παρά πᾶσαν ἔννοιαν Κανονικῆς τάξεως καί ᾿Ορθοδοξίας, ἐπέβαλεν, ὑπό τό ψευδώνυμον "διωρθωμένον ᾿Ιουλιανόν", τόν Παπικόν Νεοημερολογιτισμόν. Δηλαδή ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἐπεβλήθη ἐξ ἐπόψεως διαδικασίας, καταφώρως ἀντικανονικά καί πραξικοπηματικά. ῾Η ἐνέργεια, ὅμως, αὐτή ὑπῆρξεν ὄχι μόνον πραξικοπηματική - ἀντικανονική, ἀλλά καί ἀντορθόδοξος καί ὅλως ἀντιεκκλησιαστική, λαμβανομένου ὑπ᾿ ὄψιν, ὅτι ἡ παπική ἑορτολογική καινοτομία ἔχει καταδικασθεῖ, μετ᾿ ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος, ὑπό τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, συνελθουσῶν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν κατά τά ἔτη 1583, 1587 καί 1593.
2) ῾Η νεοημερολογιτική αὐτή ἑορτολογική παπική καινοτομία ἐπιβληθεῖσα, ὡς εἴπομεν, μετά ἀπό σειράν ἀντικανονικῶν καί ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν, καί ἐπί καταπατήσει τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος, εἶχε ἔνα καί μοναδικόν σκοπόν, τήν οἰκουμενιστικήν "ΠΑΓΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΝ ΕΝΩΣΙΝ", δηλαδή τήν ἕνωσιν τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἤτοι τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μέ τάς ἄλλας "χριστιανικάς ἐκκλησίας" καί "ὁμολογίας", δηλαδή μέ τάς αἱρέσεις, ὡς εἶναι ὁ παπισμός, ὀ προτεσταντισμός κλπ. Τοῦτο προκύπτει ἀπό τήν οἰκουμενιστικήν ᾿Εγκύκλιον τοῦ Φαναρίου τοῦ ἔτους 1920, ἡ ὁποία εἶναι ὁ καταστατικός χάρτης τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἔνθα ρητῶς ἀναφέρεται, ὅτι ἡ "οἰκουμενιστική ἕνωσις" θά ἐπιτευχθῆ: α) Διά τῆς παραδοχῆς ἑνιαίου ῾Ημερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν ᾿Εκκλησιῶν". Κατά συνέπειαν ἡ ἐνέργεια αὐτή τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ παπικοῦ ἡμερολογίου ἦτο ὄχι μόνον καταφώρως ἀντικανονική, καί ἀντιεκκλησιαστική, διά τόν τρόπον δηλαδή πού ἐπεβλήθη, καί διότι κατεπατήθησαν καί ἀποφάσεις Πανορθοδόξων ῾Αγίων Συνόδων, ἀλλά καί ὡς ἐκ τοῦ σκοποῦ της, διότι ἦτο ἐνέργεια εὐθέως στρεφομένη κατά τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας καί ὑπέρ τῆς παναιρέσεως τοῦ προτεσταντικοῦ καί παπικοῦ Οἱκουμενισμοῦ. ῾Η ἐνέργεια αὐτή τοῦ 1924, δηλαδή ἡ ἐπιβολή τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, ἔχει ἐν ἑαυτῇ τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν, εἶναι δηλαδή μία βαρείας μορφῆς σχισματοαίρεσις. (῾Ο ἐπιθυμῶν νά ἐνημερωθῇ πληρέστερον ἐπ᾿ αὐτοῦ τοῦ θέματος δύναται νά μελετήσῃ καί τό βιβλίον "ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΤΙΣΜΟΣ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ" τοῦ μακαριστοῦ μον. π. Παύλου Κυπρίου).
3) Εἰς τήν ὡς ἄνω πραξικοπηματικήν, ἀντικανονικήν, καί ἀντορθόδοξον, ἀντιεκκλησιαστικήν ἐνέργειαν τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ἐστοίχησαν, εἴτε ἀπό δειλίαν, εἴτε ἀπό κακοδοξίαν, εἴτε δι᾿ ἄλλους λόγους καί οἱ λοιποί τότε Μητροπολῖται τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ἀλλά βραδύτερον, κατά τό ἔτος 1935, τρεῖς Μητροπολῖται ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, μεταμεληθέντες, ἐπέστρεψαν (Μάϊος 1935), εἰς τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν, συνεκρότησαν τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί ἐχειροτόνησαν καί ἄλλους ᾿Αρχιερεῖς. Αὐτή ἡ ἐνέργεια τῆς ἐπιστροφῆς τῶν τριῶν καί τῆς χειροτονίας ᾿Αρχιερέων διά τήν συνέχισιν τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς ἐν τῆ ᾿Ορθοδόξῳ ᾿Εκκλησίᾳ τῆς ῾Ελλάδος, ὑπῆρξεν καίριον πλῆγμα κατά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπίστευε, ὅτι τό πλήρωμα τό ὁποῖον ἔμεινε πιστόν εἰς τήν ἀκαινοτόμητον ᾿Εκκλησίαν, ὁσημέραι θά διελύτερο λόγῳ ἐλλείψεως ῾Ιερέων καί ᾿Επισκόπων. ᾿Ενωρίτερον, καί δή καί ἀπό τῆς πρώτης στιγμῆς, εἶχε σημειωθεῖ μεγάλη ἀντίδρασις ἐκ μέρους τῶν πιστῶν, τόσον τῶν Κληρικῶν, ὅσον καί τῶν λαϊκῶν. ᾿Ιδιαιτέρως ἐξῆλθον Κληρικοί ἐκ τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους, οἱ ὁποῖοι ἡνώθησαν μετ᾿ ἄλλων Κληρικῶν καί λαϊκῶν εἰς ὅλην τήν Χώραν, ἐστηλίτευσαν τήν κακοδοξίαν καί ἀπετέλεσαν τό πιστόν "λεῖμμα" τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἰς τήν Πατρίδα μας. ῎Εκτοτε ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία (Γ.Ο.Χ.) τηροῦσα ἀπαρασάλευτον τήν Κανονικήν Τάξιν, τήν ᾿Αποστολικήν Πίστιν καί ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν ἀντιμετωπίζει τήν λαίλαπα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ μέ στόχον τήν ἐπιστροφήν ὅλων τῶν ῾Ιεραρχῶν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀφ᾿ ῟Ης αὐτοεξεβλήθησαν. ῎Εχει καί διατηρεῖ ἀνοικτήν τήν ὁδόν τῆς ἐπιστροφῆς, τήν ὁποίαν ἐβάδισαν πρῶτοι οἱ τρεῖς μνημονευθέντες ᾿Αρχιερεῖς.
4) ῾Ο ὅρος "Γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί" (Γ.Ο.Χ.) χρησιμοποιεῖται χάριν ἀντιδιαστολῆς τῶν ᾿Ορθοδόξων, οἱ ὁποῖοι "ἀκαινοτομήτως καί ἀμειώτως" συνεχίζουν τήν ᾿Αποστολικήν Πίστιν καί Παράδοσιν, καί διά τοῦτο εἶναι γνήσια τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πρός ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐνόθευσαν, πρός χάριν τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν γνησιότητα τῆς ἀμωμήτου ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, διά τῆς καταδεδικασμένης ἑορτολογικῆς καινοτομίας, παραβαίνοντες καί καταλύοντες οὕτως, ὄχι μόνον τήν Κανονικήν τάξιν καί τάς παραδόσεις, ἀλλά καί αὐτό τό δόγμα τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησιολογίας, καί παρά ταῦτα διεκδικοῦν καί διατηροῦν τούς ὅρους "᾿Ορθόδοξος" καί "᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία", ἐνῶ δέν εἶναι.
᾿Εν κατακλεῖδι, τονίζομεν, ὅτι δέν ὑπάρχει "παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα". ῾Υπάρχει νεοημερολογιτικόν ζήτημα. ῾Ο μόνος δέ τρόπος λύσεως αὐτοῦ τοῦ προβλήματος εἶναι νά ἀποκηρύξῃ ἡ νεοημερολογιτική θρησκευτική Κοινότης τήν καταδεδικασμένην "μετ᾿ ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος" παπικήν ἑορτολογικήν καινοτομίαν καί τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἐκηρύχθη, ὡς εἴπομεν, τό 1920 διά τῆς διαβοήτου ᾿Εγκυκλίου τοῦ ἔτους ἐκείνου, ἐφηρμόσθη ἐν ἔτει 1924 καί ἐξελίσσεται ἔκτοτε μέ τά ἑπόμενα οἰκουμενιστικά βήματα, πρωτοστατούντων, ἐν ἀλληλοδιαδόχῳ σειρᾷ, τῶν μετά τό 1920 Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως (ἀπό τοῦ Μελετίου Μεταξάκη, ᾿Αθηναγόρου Σπύρου, Δημητρίου Παπαδοπούλου καί μέχρι τοῦ σημερινοῦ Βαρθολομαίου ᾿Αρχοντώνη) τοῦ ἐσβεσμένου, ἀπό τότε καί μέχρι σήμερον, Φαναρίου. Μόνον ὑπ᾿ αὐτάς τάς Κανονικάς καί ᾿Ορθοδόξους προϋποθέσεις δύναται νά καταστῇ δυνατός ὁ "ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ" διάλογος, τόν ὁποῖον ἐπιζητεῖ ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος (Γ.Ο.Χ.) μετά τῆς ῾Ιεραρχίας τοῦ παπικοῦ καί οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἐν ῾Ελλάδι. Κάθε ἄλλη "λύσις" εἶναι ἀπό Κανονικῆς καί ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησιαστικῆς ἀπόψεως ἀπορριπτέα, ὡς ἀπαράδεκτος ἐκκλησιαστικῶς. ᾿Ιδιαιτέρως ἡ "λύσις" τῆς ἀναγνωρίσεως καί τῆς ὑπαγωγῆς τῶν "παλαιοημερολογιτῶν" ἐν τῷ συνόλῳ τους ὑπό τήν Νεοημερολογιτικήν ῾Ιεραρχίαν ἤ ὑπό τό Πρεσβυγενές Πατριαρχεῖον τῶν ῾Ιεροσολύμων, δέν εἶναι "λύσις", ἀλλά δολία μεθόδευσις κατά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος.
[ Home | Update Journal | Login/Logout | Search | Account | Site Map ]
![[info]](../../../img/userinfo.gif){kind=small}
kirykos) wrote,