kirykos: Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΩΣ ΔΙΕΤΥΠΩΘΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ. ΠΡΩΤ. 474/1/14.4.2008 ΑΠΟΦΑΣΙΝ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΓΕΝΕΤΟ Η ΕΝΩΣΙΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΤΟΠΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ, ΚΥΠΡΟΥ, ΚΕΝΥΑΣ ΚΑΙ ΡΩΣΙΑΣ.

Εἰς τό Ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος, ...... αὖθίς τε, ἐβεβαιώθημεν ὅτι τό πιστόν πλήρωμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ἀπό τό 1924 καί μέχρι σήμερον, ἐκράτησεν καί ὡμολόγησεν, μέ τήν δέουσαν ἀκρίβειαν καί συνέπειαν, τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν ἔναντι τοῦ Νεοημερολιγιτικοῦ σχίσματος, ὡς καί τῶν τοιούτων Παλαιοημερολογιτικῶν, μή ἀναγνωρίσαν ποτέ τά «μυστήρια» τῶν Νεοημερολογιτῶν, τά ὁποῖα ἀπ' ἀρχῆς ἐκήρυξεν ἄκυρα καί ἄμοιρα τῆς θείας Χάριτος. Σαφῶς ἐπίσης προέκυψεν ὅτι τό πιστόν λεῖμμα τῶν ἐν Ρουμανία Ὀρθοδόξων, πάντοτε ἀπό τό 1924 ἕως καί σήμερον, ὅπως ἀκριβῶς καί τό ἐν Ἑλλάδι τοιοῦτον, παρέμεινεν ἑδραῖον καί ἀμετακίνητον εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τήν δέ Νεοημερολογιτικήν — Οἰκουμενιστικήν Καινοτομίαν ἀπέρριψεν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἐπί τούτοις ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ -ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ, ὡς αὕτη συνωμολογήθη κατά τήν Μητροπολικήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς 9.2.2008, διατυποῦται δέ καί κατά τήν παροῦσαν Σύνοδον ὡς κάτωθι:
α) Ἡ κατά τό 1924 Ἀντικανονική καί παρά πᾶσαν Ὀρθόδοξον Δεοντολογίαν ἐπιβολή, τοῦ ὑπό τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, κατά τά ἔτη 1583, 1587, 1593 δεδικασμένου καί κατακεκριμένου νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου, ὡς πρώτου βήματος διά τήν εἴσοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς εἰς τόν Οἰκουμενισμόν, προεκάλεσεν πραγματικόν σχίσμα, ἤτοι ἐνεργεία σχίσμα μέ αἰτίας σαφῶς Δογματικάς, δηλαδή Ἐκκλησιολογικάς.
β) Αἱ οὕτω κατά τό 1924 κ.ἑ. προκύψασαι Νεοημερολογιτικαί «Ἐκκλησίαι» κατέστησαν ἑαυτάς σχισματοαιρετικάς, διό δέν ἀναγνωρίζονται τά ὑπό τῶν «λειτουργῶν» των τελούμενα «μυστήρια», ἀφοῦ ἡ θεία Χάρις, κατά τήν παγίαν καί σταθεράν διδασκαλίαν τῶν Πατέρων, δέν ἐπενεργεῖ διά καί ἐπί τῶν σχισματικῶν.
γ) Οἱ ἁπανταχοῦ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, Κλῆρος καί Λαός, οἱ κατά τό 1924 παραμείναντες ἐν πᾶσι πιστοί εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, μηδέν προσθέσαντες καί μηδέν ἀφαιρέσαντες, συνέχισαν καί συνεχίζουν, νά εἶναι τά πιστά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί αὐτά τήν ἐκπροσωποῦν καί τήν ἐκφράζουν.
δ) Αἱ παρεκκλίσεις τῶν ἑκάστοτε ψευδαδέλφων ἐκ τῆς ἀπό τό 1924 ὁμολογηθείσης καί διακηρυχθείσης ὡς ἄνω Ἐκκλησιολογίας — Ὁμολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, προεκάλεσαν τά διάφορα σχίσματα, μέ πρῶτον ἐν Ἑλλάδι, ἐκεῖνο τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, κατά τό 1937. Τό σχίσμα τοῦτο εἶχεν καί ἔχει Δογματικήν — Ἐκκλησιολογικήν αἰτίαν, ἤτοι τήν βλάσφημον θεωρίαν τοῦ πρ. Φλωρίνης περί δῆθεν «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία» προκύψαντος σχίσματος τοῦ Παπικοῦ — Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Ταύτην τήν ἐκκλησιολογικήν παρέκκλισιν ἡ τοπική Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί κατόπιν καί τῆς Κύπρου μετά βδελυγμίας ἀπεστράφη καί κατεδίκασεν.
ε) Παρόμοιον σχίσμα Ἐκκλησιολογικῆς φύσεως, διεπιστώθη ὅτι ἐγένετο καί εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας ὑπό τοῦ ἀποβιώσαντος Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος υἱοθέτησεν τήν Φλωρινικήν κακοδοξίαν καί κατόπιν ἐταυτίσθη μετά τῆς σχισματικῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως τοῦ «Φυλῆς» κ. Κυπριανοῦ, μετά τῆς ὁποίας οἱ διάδοχοι καί ὀπαδοί του συμπορεύονται.
στ) Καί τά ἐπακολουθήσαντα, ἐν Ἑλλάδι καί Κύπρω, νεώτερα σχίσματα τοῦ 1995 καί τοῦ 2005, ἔχουν ἀπολύτως τάς ἰδίας Δογματικάς — Ἐκκλησιολογικάς αἰτίας, μέ τό Φλωρινικόν κατά τό ἔτος 1937, οὐσία δέ ἀποτελοῦν ἀδιάσπαστον συνέχειαν, προέκτασιν καί διεύρυνσιν ἐκείνου.
ζ) Ὑφ' ὅλων αὐτῶν τῶν σχισματοαιρετικῶν, τοῦ 1995 καί τοῦ 2005, ἐπεχειρήθη, πλήν ἀνεπιτυχῶς, ἡ διακοπή τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τόσον μέ τήν κατά τό 1971 ἀποτυχοῦσαν «χειροθεσίαν», ὅσον καί μέ ὅλας τάς σχετικάς μετά τό 1971 πλαγίας καί δολίας μεθοδείας καί τέλος, μέ τήν ἀπό τό 2003 θρασεῖαν καί ἀπροκάλυπτον γενικήν των ὑπαναχώρησιν, ἐκ τῆς οὐσία καί πράγματι συγχωρητικῆς εὐχῆς, ἥν τόν Ὀκτώβριον τοῦ 1971 ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐν Ἑλλάδι, εἰς χειροθεσίαν! Οὕτω ἐπεδίωξαν ὄχι μόνον νά προσβληθῆ ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἀλλά καί νά ἀποβῆ κενή περιεχομένου καί ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία. Οὕτω πως θά ἐπεβάλετο ἡ περί «δυνάμει» θεωρία τοῦ πρ. Φλωρίνης, καί θά «ἔλυεν τό παλαιομερολογιτικόν πρόβλημα» ὁ μόλις ἀποβιώσας νεοημερολογίτης Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Τέλος ἐγένετο δεκτόν ὑφ' ὅλων ὅτι δέν νοεῖται νά ὁμολογῆ τις ὅτι οἱ Νεοημερολογῖται εἶναι σχισματοαιρετικοί, ἀλλ' ὁ ἴδιος νά ἔχη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν παρά Νεοημερολογιτῶν ἤ Παλαιοημερολογιτῶν κοινωνούντων μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν — Οἰκουμενιστῶν....»

Σημείωσις: Ὁλόκληρον τήν ἀπόφασιν ὡς καί τά περί τῆς ἑνώσεως μετά τῶν Ρουμάνων Ἐπισκόπων Κασσιανοῦ καί Γεροντίου καί ἐν συνεχεία τάς χειροτονίας τῶν Ἀρχιερέων Κένυας Ματθαίου, Κιέβου Σεραφείμ καί Κιτίου καί πάσης Κύπρου Παρθενίου καί τήν συγκρότησιν τής Ιεράς Συνόδου τής απανταχού Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, βλέπε εἰς τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ» τεύχη 2008, τά ὁποῖα ἔχουν δημοσιευθεῖ καί εἰς τήν ἰστοσελίδα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ελλάδος.