kirykos: ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ)

ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ)
Η ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΤΟΥ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΩΝ, ΨΕΥΔΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΙΣΧΥΡΙΖΩΝΤΑΙ ΟΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΑΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ 1981 ΚΑΙ 1983, ΤΑΣ ΟΠΟΙΑΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΤΕΠΑΤΗΣΑΝ ΚΑΙ ΑΚΥΡΩΣΑΝ ΔΙ ΕΑΥΤΟΥΣ

ΠΡΩΤΟΝ ΜΕΡΟΣ

(Τό παρόν κείμενον ἐγράφη τόν Μάϊον τοῦ 2006)

Τό παρόν κείμενον ἐγράφη ἐξ ἀφορμῆς ἰσχυρισμοῦ τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ κ. Νικολάου, ὅτι «δέν χρειάζεται νά κάμη .... Ὁμολογίαν, ὅπως ζητεῖ ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος, διότι ἔχει τάς Ὁμολογίας τοῦ 1981 καί 1983». ‘Εγράφη, διότι ἡ ἐπίκλησις τῶν Ὁμολογιῶν, εἰς τάς ὁποίας προέβη τότε ἡ Ἱερά Σύνοδος, δέν καλύπτει τήν παράνομον Σύνοδον τοῦ Νικολάου, διότι αὕτη κατεπάτησεν καί ἠκύρωσεν διά λόγων καί πράξεων αὐτῆς τάς ἀποφάνσεις καί ὁμολογίας αὐτῆς. Καί ἰδού διατί:
‘Επικαλεῖται τάς «Ομολογίας τοῦ 1981 καί 1983 ἐν λόγοις καί οὐχί ἐν ἔργοις, ἤτοι «προσποιεῖται ὁμολογεῖν»
Ἀναφερόμεθα ἐν πρώτοις εἰς αὐτάς τάς ἱστορικάς Ὁμολογίας (τοῦ 1981 καί 1983) ἐπειδή ἡ φατριαστική Σύνοδος τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, ἐνῶ τάς ἐπικαλεῖται, ὅμως τάς ἀρνεῖται καί τάς ποδοπατεῖ μέ τήν ἄρνησιν νά ἀντιμετωπίση ὁμολογιακῶς, ὅπως καί τότε, τάς ἰδίας ληστρικάς ἐπιθέσεις, αἱ ὁποῖαι τό 1981 καί τό 1983 ὡδήγησαν τήν Ἱεράν Σύνοδον εἰς ἐκείνας τάς καλάς Ὁμολογίας. Ἀναφερόμεθα εἰς αὐτάς, διότι ἐπικαλούμενοι αὐτάς διά νά «καλυφθοῦν» ἀποκαλύπτονται ὡς «ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΕΝΟΙ ΟΜΟΛΟΓΕΙΝ», ὅπερ ταυτόν μέ τήν ἄρνησιν.
Δηλαδή πρέπει νά γίνη κατανοητόν ὅτι μόνον ἐν λόγοις ἐπικαλοῦνται τάς Ὁμολογίας - ἀποφάνσεις αὐτάς, ἐνῶ ἐν ἔργοις συμμετέχουν τόσον ἐνεργῶς εἰς τήν ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὥστε τά πάντα μετέρχονται νά σταματήση ἡ ὁμολογιακή ἀντιμετώπισις αὐτοῦ τοῦ κινήματος, καί γίνονται βάρβαροι διῶκται ἐναντίον ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται ὁμολογιακῶς κατά τῆς νέας προδοσίας. Καί αὐτό, βεβαίως, πού συμβαίνει τά τελευταῖα ἔτη, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς προπαγάνδας, ἡ ὁποία ἐξησκήθη συστηματικῶς ἀπό τά ξένα Κέντρα, ὥστε καί Ἀρχιερεῖς μας, καί Ἱερεῖς μας καί λαός νά μή διαθέτουν πλούσια ἀποθέματα ὁμολογιακοῦ φρονήματος, μέ ἀποτέλεσμα πάλιν νά καταντοῦν ἀφελῆ θύματα τῶν ἐπιτηδείων προπαγανδιστῶν τῆς προδοσίας.
Εἶναι φρικτόν καί ἀκουόμενον ὑπό ἄλλοτε ζηλωτῶν καί ὁμολογητῶν Πατέρων, ὅτι «δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ ὁμολογίες καί ἐκκλησιολογίες, ἐμᾶς μᾶς ἐνδιαφέρει νά εἴμαστε μέ τό παλαιόν ἡμερολόγιον καί τίποτα πέραν τούτου».
Ἡ Ὁμολογία τους, λοιπόν, σήμερον εἶναι μόνον ἐν λόγοις, καί τοῦτο προκειμένου νά παραπλανήσουν τούς ἀφελεῖς, καί δέν ἀνταποκρίνεται «ἐν ἔργοις», διά τοῦτο καί καταντᾶ κενός λόγος, ὑποκρισία, δόλωμα, ὅπως κενός λόγος, ὑποκρισία καίν δόλωμα ἦτο καί ἠ «Ὁμολογία» τοῦ πρώην Φλωρίνης τό 1950. Ἡ Ὁμολογία ὅμως τῆς Πίστεως εἶναι ἀληθινή Ὁμολογία, καί ὄχι προσποιητή, μόνον ὅταν συνοδεύεται καί μέ τήν συνέπειαν, ἤτοι «ἐν ἔργοις». Εἶναι πολύ ἐπίκαιρον εἰς τό σημεῖον αὐτό νά ἀκούσωμεν τί λέγει ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός:
«Οὐκ ἔστι γάρ ἐν λόγοις ὁ ἀγών, ἀλλ’ ἐν πράγμασιν, οὐδέ ρητῶν καί ἀποδείξεων ὁ καιρός΄ πῶς γάρ ἐν οὕτω διεφθαρμένοις κριταῖς; ἀλλά δεῖ τούς ἀγαπῶντας τόν Θεόν ἔργοις αὐτοῖς γενναίως παρατετάχθαι καί πάντα κίνδυνον ἑτοίμους εἶναι παθεῖν ὑπέρ τῆς εὐσεβείας καί τοῦ μή τῆ κοινωνία χρανθῆναι τῶν ἀσεβῶν» (Σπ. Λάμπρου, Παλαιολόγεια καί Πελλοπονησιακά, τόμος Α, σελ. 20).
Διά τοῦτο θά ἀναφερθῶμεν ἀναλυτικώτερον εἰς αὐτάς τάς δύο Ὁμολογίας (τοῦ 1981, καί 1983), αἱ ὁποῖαι κατ’ οὐσίαν εἶναι μία καί ἡ αὐτή, ἡ ἰδία Ὁμολογία τήν ὁποία παρουσίασε τό 1971 ἡ Ἐξαρχία ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ της, ἡ ἰδία Ὁμολογία τήν ὁποίαν ὡμολόγησεν ἡ Ἱερά Σύνοδος, ὅταν καθήρεσε τόν Κάλλιστον, κ.ο.κ.. Πρέπει λοιπόν νά ἐξετάσωμεν πρωτίστως καί νά γνωρίζωμεν καλῶς ποῖοι λόγοι ὡδήγησαν τήν Ἱεράν Σύνοδον εἰς αὐτάς τάς δύο καλάς Ὁμολογίας - ἀποφάνσεις.

Μία μικρή ἀναφορά εἰς τήν «Ὁμολογίαν»
τοῦ Πανελλαδικοῦ Συνεδρίου τοῦ 1979, ἡ ὁποία προηγήθη τῆς Ὁμολογίας τοῦ 1981.

Εἶναι γεγονός, ὅτι μετά τήν καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου, καί παρά τό γεγονός ὅτι αὕτη ἐγένετο «ἐπί ἀρνήσει τῆς Ἀρχιερωσύνης» του, ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος, κατώρθωσε μέ τά οἰκουμενιστικά του ἀνοίγματα καί τάς θεωρίας νά ἐνσπείρη παντοῦ τό μικρόβιον τῆς ἀμφιβολίας, ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τῆς χειροθεσίας καί τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, καί νά γίνη ἡ διάδοχος μετά τόν Κάλλιστον κατάστασις εἰς τόν παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν.
Πρός ἀντιμετώπισιν αὐτῆς τῆς καταστάσεως μεταξύ τῶν θεμάτων τοῦ «ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ», τό ὁποῖον συνεκλήθη ἐν ἔτει 1979 εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Μεταμορφώσεως, ἦτο καί τό θέμα τῆς «χειροθεσίας» καί τό σχετικό μέ αὐτήν ὑπό τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου ἐγερθέν, θέμα Βαρυκοπούλου. Εἶναι ἡ ὁμολογιακή τοποθέτησις διά τήν ὁποίαν ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐκδόσεως τῶν Πρακτικῶν τοῦ Συνεδρίου ὁ π. Εὐστάθιος Τουρλῆς ἐξέφρασε τήν διαφοροποίησίν του καί ἀπεκάλυψε ὅτι ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ συνέπλεε μετά τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου.
Ἡ μεγάλη αὐτή Σύνοδος, μετά ἀπό πολλάς συνεδριάσεις καί ἐπισταμένην μελέτην τοῦ θέματος ΚΑΤΕΛΗΞΕ εἰς τήν Ὀμολογίαν - ἀπόφανσιν τοῦ 1981, ἐκεῖνα δέ τά ὁποῖα συνέβαλον τά μέγιστα, ὥστε νά βεβαιωθῶμεν καί ἀπό τούς ἰδίους, ὅτι Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΔΕΧΘΗ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ ΩΣ ΕΠΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ, ἦτο ΠΡΩΤΟΝ ἡ κοινή ὑφ’ ἁπάντων τῶν ‘Αρχιερέων ΔΗΛΩΣΙΣ καί ΟΜΟΛΟΓΙΑ, ὅτι «οὔτε εἰς τόν λογισμόν των πέρασε ποτέ ἡ σκέψις, ὅτι εἴτε εἰς τήν Ἀμερικήν, εἴτε εἰς τήν Ἑλλάδα, ἐδέχθησαν χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν», ἤ ὅπως ἀναφἐρει ἡ βλάσφημος καί οὐδέποτε ἐφαρμοσθεῖσα, ὡς μή γενομένη δεκτή, ἀπόφασις τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, κατά τόν Η’ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καί ΔΕΥΤΕΡΟΝ τρεῖς ἐπιστολαί τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου καί Προέδρου τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἡ μία πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον ‘Ανδρέαν καί ἡ ἄλλη εἰς τόν Κιτίου Ἐπιφάνιον, ἐκ τῆς ὁποίας φαίνεται σαφέστατα, ὅτι είς μέν τήν Ἀμερικήν δέν ἐγένετο χειροθεσία κατά τόν Η Κανόνα τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἤτοι ὡς ἐπί σχισματικῶν, ἀλλά μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, παραπονεῖται δέ διότι, ὅπως ἐπληροφορήθη εἰς τήν Ἑλλάδα δέν ἀνεγνώσθη οὔτε κἄν αὐτή ἡ συγχωρητική εὐχή.

Παραθέτομεν αὐτάς τάς τρεῖς ἐπιστολάς:

Ἡ πρώτη εἶναι ἐκ μέρους τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς καί ἀπευθύνεται πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, ἔχει δέ οὕτω:
«Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου ‘Εκκλησίας ἐξωτερικοῦ. 21. ‘Οκτωβρίου/3 Νοεμβρίου 1972.
Πρός τήν Αὐτοῦ Μακαριότητα Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν Πρόεδρον τῆς Συνόδου τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος.
Μακαριώτατε, ἀγαπητέ ἐν Κυρίῳ ἀδελφέ, ὁ Χριστός εἴη ἐν τῶ μέσω ἡμῶν.
Γνωρίζομεν εἰς ἅπαντας ὅτι, μετά τήν ἐπίθεσιν τῶν χειρῶν, γενομένην ὡς εὐλογίαν διά τήν Ἱεραρχίαν τῆς Μακαριότητητος Ὑμῶν, ἡ ἡμετέρα Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ρωσικῆς ‘Ορθοδόξου Ἐκκλησίας (ἐκτός Ρωσίας) τελεῖ ἐν πλήρει ἐκκλησιαστικῆ καί ἱερᾶ κοινωνία, μετά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, τῆς ὁποίας ἡ Μακαριότης Ὑμῶν εἶναι ‘Επίσκοπος.
‘Εγκαρδιώτατα εὐχόμεθα, ὅπως ὁ Κϋριος ἡμῶν, εὐλογῆ καί ὁδηγῆ τήν Ἱεραρχίαν, τόν Κλῆρον καί τόν Λαόν (ποίμνιον) τῆς Θεόθεν προστατευομένης ‘Εκκλησίας τῆς Μακαριότητος ὑμῶν ἐς ἀεί.
‘Αφωσιωμένος ἐν Χριστῶ ἀδελφός τῆς Μακαριότητος Ὑμῶν
Μητροπολίτης Φιλάρετος Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν ‘Επισκόπων
‘Επίσκοπος Λαῦρος Γραμματεύς τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων»
Ἡ δευτέρα εἶναι τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου καί ἀπευθύνεται πάλιν πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, ἔχει δέ καί αὐτή οὕτως:
«Πρόεδρος καί Ἀρχιεπίσκοπος Συνόδου Ρωσικῆς ‘Ορθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Διασπορᾶ. 30 Νοεμβρίου»13 Δεκεμβρίου 1973
Νο 3/50/759
Μακαριώτατον ‘Ανδρέαν ‘Αρχιεπίσκοπον Ἀληθινῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος..
Πρό ὀλίγου καιροῦ, ἡμεῖς πήραμε γράμμα ἀπό τόν Μακαριώτατον Ἀρχ/πον Αὐξέντιον καί τήν Σύνοδόν του εἰς τήν ὁποίαν αὐτοί εἰδοποιοῦν ὅτι τά λαβόντα μέτρα διά τήν ἕνωσιν τῶν δύο Ἱεραρχιῶν δέν ἔφερον ἀποτέλεσμα. Αὐτή ἡ εἴδησις πολύ μᾶς ἐστενοχώρησε καί εἰδικά διότι ἡ ἰδική μας ἐνέργεια στήν Ὀρθόδοξο ‘Εκκλησία στήν Ἑλλάδα εἶχε σκοπό τήν ἕνωσιν τῶν δύο Ἱεραρχιῶν. Ταυτοχρόνως μᾶς γνωστοποιοῦν ὅτι οἱ Μητροπολίτης Κάλλιστος καί Ἐπιφάνιος εἰς τούς ὁποίους ἔχει γίνει ἡ χειροθεσία, δέν κάνανε τό ἴδιο εἰς τούς συναδέλφους τους Ἐπισκόπους καί Ἱερεῖς, ἐνῶ ἡ ἀπόφασις τῆς Συνόδου τῆς ‘Εκκλησίας μας ἀπό 15/28 Σεπτεμβρίου 1971 λέγει: «Νά ἀναγνωριστῆ ἡ αἴτησις τῶν Μητροπολιτῶν Καλλίστου καί Ἐπιφανίου, διά τήν ὀποίαν δύο Ἐπίσκοποι πρέπει νά κάμουν σ’ αὐτούς χειροθεσία. Τό ἴδιο ἀκριβῶς πρέπει νά κάμουν αὐτοί στούς ἰδικούς των συναδέλφους, εἶτα ὅλοι οἱ ‘Επίσκοποι στούς Ἱερεῖς των»
Μετ’ ἀγάπης παρακαλοῦμεν ὑμᾶς νά μᾶς εἰδοποιήσετε διά τά ἀνωτέρω. +Μητροπολίτης Φιλάρετος»
Ἡ τρίτη ἀπευθύνεται πρός τόν Μητροπολίτην Κιτίου Ἐπιφάνιον:
«Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ὑπερορίου Ὀρθοδόξου Ρωσικῆς ‘Εκκλησίας. 15/28. 3῎ 1979.
Πρός τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Κιτίου κ. ‘Επιφάνιον.......
Εἰς τήν τελευταίαν Σύνοδον τῶν Ἐπισκόπων ἀνεγνώσαμεν τήν ἐπιστολῆς τῆς ὑμετέρας ἀγαπητῆς Σεβασμιότητος μετά τῆς ἐκκλήσεως πρός εἰρήνην.... Ἀπό τήν ἄλλην πλευράν, καθ’ ἅ γνωρίζομεν οἱ «Ἀνδρεϊκοί» δέν ἐξεπλήρωσαν τάς ἀποφάσεις ὅσον ἀφορᾶ τήν προϋπόθεσιν τῆς ἀποδοχῆς εἰς κοινωνίαν μεθ’ ἡμῶν. Δηλαδή ἠ συγχωρητική εὐχή δέν ἀνεγνώσθη ἐπί τῶν ἄλλων ‘Επισκόπων καί τοῦ Κλήρου.
+Μητροπολίτης Φιλάρετος».
Αὐτάς τάς ἐπιστολάς ἐχρησιμοποίησαν, ὅλοι οἱ ‘Αρχιερεῖς ἐν Συνόδῳ, ἄν θέλετε διά νά μέ πείσουν, ἤ καί νά πείσουν νά δεχθῶ χειροτονία παρ’ αὐτῶν, ἤ διά νά πείσουν ὅσους εἶχον σκανδαλισθῆ, ἀπό τά λεγόμενα τῆδε κακεῖσε, ὅτι ἔγινε ἀναχειροτονία κλπ, καί ἀπό τάς ἀπειλάς τοῦ Καλλιοπίου, ὅτι ἔχουν μαγνητοφωνημένη τήν τελετή, καί ἀπό τότε ἀπειλοῦν ὅτι «ἔχουν στοιχεῖα», κανείς ὅμως δέν τά κατέθεσε δημοσία, παρά πρῶτος ὁ Βασίλειος Σακκᾶς εἰς τό «ἀνώνυμον» τοῦ 1997, καί κατόπιν ὁ «Περιστερίου» Γαλακτίων.
Ἑἰς τά ἴδια πλαίσια ἤτοι διά νά ἀποδείξουν ὅπερ ἐπίστευον καί ὡμολόγουν, ὅτι «εἰς τήν ‘Αμερικήν δέν ἔγινε καμμία οὐσιαστική χειροθεσία», ἤτοι ἐπί σχισματικῶν, ὡς μετέδιδε πλέον τό περιβάλλον τοῦ ἐκπεσόντος καί καθαιρεθέντος Κορινθίας Καλλίστου, καί τό ὑπ’ ἀριθμ. 1075/4.2.1975, ὑπογραφόμενον ὑπό τῆς Β΄ Ἐξαρχίας, ἤτοι τοῦ Κορινθίας Καλλίστου, Πειραιῶς ΝΙκολάου καί τοῦ ‘Αρχιμανδρίτου Καλλινίκου Σαραντοπούλου, τό ὁποῖον ἀπέστειλαν εἰς τήν Ρωσικήν Σύνοδον τῆς Διασπορᾶς, καί ἀναφέρουν ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς τούς ἐδήλωσαν ὅτι ἡ λεγομένη χειροθεσία «ἐγένετο ὅλως τυπικῶς, εὐλογίας χάριν, καί ἄνευ ὑπάρξεως οὐσιαστικοῦ τινός λόγου ἤ ἀνάγκης». Παραθέτομεν ἀπόσπασμα ἀπό αὐτό τό ἔγγραφον:
«ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ
Κων/λεως 22,
Αριθμ. Πρωτ. 1075 ‘Αθῆναι 4.2.1075
Πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ὀρθοδόξου Ρωσικῆς ‘Εκκλησίας, ἐκτός Ρωσίας. Νέαν Ὑόρκην.
Μακαριώτατε καί Σεβασμιώτατοι, ἐν Χριστῶ ἀδελφοί. Ὁ Χριστός ἐν τῶ μέσω ἡμῶν. Ὅταν εἴχομεν ἔλθει εἰς ‘Αμερικήν τόν παρελθόντα Σεμπτέμβριον , ὡς ‘Εξαρχία τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, ἐζητήσαμεν ἀπό Ὑμᾶς μεταξύ ἄλλων καί τήν ἔγγραφον διατύπωσιν τῆς ‘Ορθοδόξου ὑμῶν «Ὁμολογίας Πίστεως»....».
Ὅθεν παρακαλοῦμεν, Ὑμᾶς ὅλως ἰδιαιτέρως ¢οπως ‘επανίδητε μετά μείζονος προσοχ[ης τό θέμα τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» Ὑμῶν, καθόσον ἡ περιελθοῦσα ἡμῖν ἀπό 30.1.75 μετά λύπης μας δέν μᾶς εὑρίσκει συμφώνους. /Εχομεν τήν γνώμην, ὅτι μᾶλλον ποιά τις ἀβλεψία ἐγένετο ἐπί τοῦ σοβαροῦ τούτου θέματος, ἥτις ἐλπίζομεν ὅτι λίαν συντόμως θέλει διορθωθῆ.
Ὡσαύτως παρακαλοῦμεν ὅπως
α) ‘Αναθεωρήσητε τήν γενομένην χειροθεσίαν τοῦ ἔτους 1971, καθόσον ὡς καί προφορικῶς μᾶς ἐδηλώσατε, αὕτη ἐγένετο ὅλως τυπικῶς, εὐλογίας χάριν, καί ἄνευ ὑπάρξεως οὐσιαστικοῦ τινός λόγου ἤ ἀνάγκης καί
β) Ἀναγνωρίσητε ἐν Ἑλλάδι μίαν Ἱεράν Σύνοδον καί ἔνα Προκαθήμενον, διότι τό ἀντίθετον, ὡς νῦν συμβαίνει, ἀντιλαμβάνεσθε, ὅτι τυγχάνει ἄτοπον καί ξένον πρός τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας.... Ταῦτα γράφομεν Ὑμῖν, ἐπί τῆ χρηστῆ ἐλπίδι ὅτι θέλομεν εὕρη «Υμᾶς συμφρονοῦντας κατά τό θέλημα τοῦ Κυρίου.
Διατελοῦμεν μετά τῆς ἐν Χριστῶ ‘Αδελφικῆς ἀγάπης, διάπυροι πρός Κύριον εὐχέται.
Ὁ Κορινθίας Κάλλιστος
Ὁ Πειραιῶς καί Νήσων Νικόλαος
Ἀρχιμανδρίτης Καλλίνικος Σαραντόπουλος».
Ἔτσι προέκυψεν καί ἡ Ὁμολογία τοῦ 1981, ἡ ὁποία ἐπανελήφθη τό 1983, μέ ἔκδοσιν μάλιστα σχετικῆς ἱστορικῆς Ἐγκυκλίου, διότι τά ἴδια Κέντρα τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, συνέχισαν καί μἀλιστα μέ μεγαλυτέραν ἔντασιν τάς ληστρικάς ἐπιθέσεις των, τάς ὁποίας ἐξεκίνησαν πολύ πρίν τό 1971 καί συνέχισαν καί μετά τό 1971, ὅταν διεπἰστωσαν τήν ἀποτυχίαν τῶν σχεδίων εἰς Ἀμερικήν, κατόπιν μέ τόν Κάλλιστον, καί ἐν συνεχείᾳ μέ τόν Κιτίου Ἐπιφάνιον.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ