Βιογραφικό - Biography
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ
τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. ΚΗΡΥΚΟΣ (κατά κόσμον Μηνᾶς Κοντογιάννης), ἐγεννήθη τό ἔτος 1950 εἰς τό χωρίον Λαζαράτα (νῦν Δήμου Σφακιωτῶν ) Λευκάδος, εἶναι υἱός τοῦ Ἱερέως Θωμᾶ καί τῆς Πρεσβυτέρας Ζωῆς. Μετά τάς ἐγκυκλίους καί Γυμνασιακάς σπουδάς (τά δύο τελευταῖα ἔτη εἰς Τρίκαλα Θεσσαλίας, πλησίον τοῦ κατά σάρκα θείου του Ἱερομονάχου Κηρύκου, + 1974), ἐφοίτησεν εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν (πτ. 1973) καί εἰς τήν συνέχειαν τήν Φιλοσοφικήν Σχολήν τοῦ αὐτοῦ Πανεπιστημίου ἀπ’ ὅπου ἀπεφοίτησε τό 1978.
Ἀπό τό 1974 ἕως τό 1976 ὑπηρέτησεν τήν στρατιωτικήν του θητείαν, κατά τό μεγαλύτερον μέρος εἰς Ἀλεξανδρούπολιν. Μετά τήν ἀποστράτευσίν του ἔλαβεν μέρος εἰς τόν διαγωνισμόν τῆς Γενικῆς Τραπέζης καί προσελήφθη εἰς αὐτήν, ὅπου εἰργάσθη ἐπί διετίαν. Παραιτηθείς ἀπό τήν θέσιν αὐτήν, διά νά ἐπιδοθῆ ἀπροσκόπτως εἰς τό ἔργον τῆς ἱεραποστολῆς, προσελήφθη εἰς τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅπου τοῦ ἀνετέθη ἡ διεύθυνσις τοῦ ἐπισήμου δημοσιογραφικοῦ ὀργάνου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου ‘Εκκλησίας, ἤτοι τοῦ Περιοδικοῦ "Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων" Τομέων – Διακονιῶν τοῦ Ἱεροῦ τῆς Ἐκκλησίας Ἀγῶνος. Τό 1978 διωρίσθη ὡς θεολόγος Καθηγητής, τό δέ 1982 ὡς Φιλόλογος εἰς τήν Μέσην Ἐκπαίδευσιν, ἀλλά δέν ἀπεδέχθη τούς διορισμούς του, διά νά εἰσέλθη εἰς τόν Ἱερόν Κλῆρον.
Διάκονος καί Πρεσβύτερος ἐχειροτονήθη τό 1982 ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἀνδρέου. Ὑπηρέτησεν ὡς Ἐφημέριος, Ἱεροκήρυξ, Πρωτοσύγκελλος, Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Γενικός Γραμματεύς τοῦ Ἱεροῦ Φιλανθρωπικοῦ Συνδέσμου Κληρικῶν (τοῦ ὁποίου ὁ ἴδιος καί ὁ Θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης ὑπῆρξαν οἱ οὐσιαστικοί ἱδρυταί) καί Γραμματεύς τοῦ Ο.Δ.Α.Π.Ι.Ε.Γ.Ο.Χ.
Ἀνέπτυξε σημαντικήν ποιμαντικήν, ἱεραποστολικήν, συγγραφικήν, ἐκδοτικήν καί πνευματικήν δραστηριότητα. Ἔλαβε μέρος εἰς ἐκκλησιαστικάς ἀποστολάς εἰς Κύπρον, εἰς Γαλλίαν, εἰς Η.Π.Α., εἰς Καναδᾶ καί ἀλλαχοῦ, ὁρισθείς δέ ἀπ’ ἀρχῆς ὡς ὑπεύθυνος τῆς ‘Εκκλησίας Κατακομβῶν ἐν Ρωσία ἐπραγματοποίησεν ὀκτώ ποιμαντικάς περιοδείας εἰς τάς ἐκεῖ Κονότητας.
Ἀπό τό 1982 μέχρι τό 1988 έφημέρευσε εἰς τόν ἱστορικόν Ναόν Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλλιθέας Ἀθηνῶν, τόν ὁποῖον ἀνεκαίνισεν ἐκ βάθρων καί τόν κατέστησε μέ τήν συμπαράστασιν τῶν ἐνοριτῶν του μεγαλοπρεπῆ καί περίλαμπρον. Ἡ ἐκεῖθεν οἰκειοθελής, παρά τήν μεγάλην ἀντίδρασιν τῶν ‘Ενοριτῶν «μετάθεσίς» του, εἶχεν πρώτιστον σκοπόν, νά «τακτοποιηθῆ» ὁ μόλις τότε χειροτονηθείς πατήρ 5 τέκνων π. Δημήτριος Τσαρκατζόγλου, ὡς ἀπεκαλύφθη ὅμως ἐκ τῶν ὑστέρων ὑπῆρξεν σαφής καί σκόπιμος βούλησις, τῶν ἀπό τότε κινούντων τά σχέδια τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ‘Αδελφῶν Τσακίρογλου, τόν Ναόν τοῦτον, ὁ ὁποῖος μέ ‘Εφημέριον τόν Ἱερομόναχον τότε Κήρυκον, εἶχεν ἀποβεῖ πράγματι Ἱεραποστολικόν καί Ὁμολογιακόν Κέντρον τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος, νά τόν καταστήσουν ἐν καιρῶ ΚΕΝΤΡΟΝ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ των ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ὅπερ πράγματι συνέβη κατά τά τελευταῖα δέκα ἔτη.
Ἀπό τό 1988 καί δ' ἕν ἔτος ἐξυπηρέτησε ὡς ἔκτακτος ‘Εφημέριος τούς Ναούς Εὐαγγελιστρίας Πεύκης, Ἁγίων Ταξιαρχῶν Θηβῶν, ἁγ. Διονυσίου καί ἁγ. Δημητρίου Πατρῶν καί ἀλλαχοῦ.
Ἀπό τό 1989 διωρίσθη ἐφημέριος τοῦ Ἱ. Ν. ἁγ. Δημητρίου Ἀχαρνῶν, τόν ὁποῖον ἀπό μικρόν καί πρόχειρον, τόν ἀνήγειρε ἐκ βάθρων καί τόν κατέστησε μέ τήν βοήθεια καί τοῦ ἀπ' ἀρχῆς κτήτορος κ. Κων. Λιβανίου καί τῶν ὀρθοδόξων ἐνοριτῶν τῶν ἐκ Πόντου καταγομένων, ἕναν μεγαλοπρεπῆ Ναόν, στολίδι διά τήν περιοχήν. Παραλλήλως ἀνήγειρε καί δεύτερον μεγάλον Ναόν εἰς τήν περιοχήν Πλάτωνος Ἀχαρνῶν, τιμώμενον ἐπ’ ὀνόματι τῆς Παναγίας Σουμελᾶ - Ἀθηνιωτίσσης, ὅπου ἀνήγειρε καί Πρεσβυτέριον, καί ὅπου πρόκειται νά ἱδρυθῆ καί μικρόν Ἡσυχαστήριον.
Συνειργάσθη μετά τοῦ Θεολόγου κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη εἰς τήν ἀνέγερσιν καί ὀργάνωσιν τοῦ πολύ σημαντικοῦ διά τόν Ἀγῶνα «’Εκκλησιαστικοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου» ἐν Περιστερίῳ καί μετά τοῦ Ἱερέως Θωμᾶ Κοντογιάννη διά τήν ἐκ βάθρων σχεδόν ἀνοικοδόμησιν τοῦ Καθεδρικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος Κάτω Ἡλιουπόλεως καί τήν ἀνέγερσιν καί τήν λειτουργίαν τοῦ μεγαλοπρεποῦς 5ορόφου οἰκοδομήματος τῆς «ΣΤΕΓΗΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ», τοῦ ὁποίου Συνοδικῆ ἀποφάσει εἶχε τήν εὐθύνην, διά τήν ἀνέγερσιν καί Λειτουργίαν, καί ὅπου διέμενε (πάλιν μέ τήν ἔγκρισιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου) μέχρις ἀνεγέρσεως τοῦ ἐν Κορωπίῳ ‘Επισκοπείου του. Ἀπό τήν Στέγην Φιλοξενίας Κληρικῶν, βαρβαρικῶ τῶ τρόπῳ, τόν ἐξεδίωξεν ὁ καταληψίας ψευδοαρχιεπίσκοπος «Πειραιῶς» Νικόλαος, ὁ ὁποῖος μέ τήν βοήθεια πρακτόρων τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, οἱ ὁποῖοι εἰσέδυσαν, μέ τήν κάλυψίν του, εἰς τόν χῶρόν μας, τήν κατέστησαν ἤδη Κέντρον τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἱκουμενισμοῦ, ὅπως καί τό Πνευματικόν Κέντρον Περιστερίου καί τάς Ἱεράς Μονάς καί τούς Ναούς. Σημειώνομεν ὅτι αἱ Ἱεραί Μοναί καί οἱ Ἱεροί Ναοί καί τά μεγάλα Πνευματικά Καθιδρύματα τοῦ Ἀγῶνος, ἀνηγέρθησαν μέ τήν βοήθειαν τῶν ‘Ορθοδόξων διά νά ὑπηρετήσουν τήν Γνησίαν ‘Ορθοδοξίαν καί ὄχι διά νά γίνουν Κέντρα τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ καί σύν τῶ χρόνω καί τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Τό 1990 ἤρχισε τήν ἀνέγερσιν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ - Ἡσυχαστηρίου Ἁγίας Αἰκατερίνης, εἰς περιοχήν Στρογγύλη Κορωπίου Ἀττικῆς, τό ὁποῖον μετά τήν χειροτονίαν του εἰς Μητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, ἀνέδειξεν εἰς Ἐπισκοπεῖον, ὅπου ἡ ἔδρα τῆς Μητροπόλεως, καί αἱ ἐγκαταστάσεις διά τήν ἐσωτερικήν καί ἐξωτερικήν Ἱεραποστολήν (λ.χ. φιλοξενία πιστῶν ἀπό τό ἐσωτερικό καί ἐξωτερικό, διοργάνωσις Συνάξεων, ἡ «Μυριόβιβλος Βιβλιοθήκη», Ἔκθεσις Εἰκόνων Βυζαντινῆς τέχνης, κλπ.).
Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ἀνεδείχθη τό 1995, ὑπό τῶν παραμεινάντων μετά τό σχίσμα τῶν «πέντε», εἰς τήν Ἐκκλησίαν τριῶν Ὀρθοδόξων τότε Ἀρχιερέων, ἤτοι τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἀνδρέου, τοῦ Πειραιῶς Νικολάου καί τοῦ Ἀργολίδος Παχωμίου, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίας Τριάδος Κάτω Ἡλιουπόλεως, καί ἐνεθρονίσθη τήν 1ην Σεπτεμβρίου 1996, ὅτε ἐτελέσθησαν μεγαλοπρεπῶς καί τά ἐγκαίνια τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίας Αἰκατερίνης, παρουσία ἁπάσης σχεδόν τῆς ἐπανασυγκροτηθείσης τότε Ἱερᾶς Συνόδου.
Ὡς Μητροπολίτης ἵδρυσε τούς δύο νομικούς φορεῖς (Ν.Π.Ι.Δ.) τῆς ὑπ' αὐτόν Ἱερᾶς Μητροπόλεως, τό "ΚΕΝΤΡΟΝ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ Ι.Μ. ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ, ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ», τό ὁποῖον ἑδρεύει εἰς Κορωπί, καί «ΕΘΝΙΚΟΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ», τό ὁποῖον ἑδρεύει εἰς Ἀχαρνές καί τῶν ὁποίων προεδρεύει. Ἐπίσης ἵδρυσεν τήν "ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ» εἰς Κορωπί, ἡ ὁποία μετά τῶν ἀνωτέρω ἐκκλησιαστικῶν νομικῶν φορέων διεκπεραιώνει τό ἐν γένει ἱεραποστολικόν, φιλανθρωπικόν, κ.λ.π. ἔργον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ἐσχάτως δέ ἀπεφάσισε νά ἀνεγείρη ἐκτός τοῦ χώρου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης καί τήν «ΣΤΕΓΗΝ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ», ὅπου θά φιλοξενηθοῦν οἱ ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Κουβαρᾶ Ἀττικῆς ἐκδιωχθέντες διά τήν ‘Ορθόδοξον Πίστιν καί Ὁμολογίαν ‘Ορθόδοξοι καί ὁμολογηταί Μοναχοί.
Ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος, ἀπ' ἀρχῆς ὅτε εἰσῆλθεν εἰς τόν Ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας, ἀκόμη καί ὡς λαϊκός Θεολόγος, συνεργασθείς μετά τοῦ θεολογικοῦ συμβούλου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Ἐλ. Γκουτζίδη, συνέβαλε τά μέγιστα εἰς τήν διατύπωσιν ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τῆς ἀπ' ἀρχῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπί ὅλων τῶν ἀπασχολούντων Αὐτήν θεμάτων Πίστεως καί Ὁμολογίας (Φύσις καί οὐσία τοῦ Νεοημερολογητικοῦ Σχίσματος τοῦ 1924 καί τοῦ Φλωρινικοῦ Σχίσματος τοῦ 1937, "χειροθεσία" τοῦ 1971), ὡς καί εἰς τήν καταδίκην τοῦ κατά τό 1971 ἐμφανισθέντος ὑπό νέαν μορφήν Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἰσῆλθεν εἰς τάς τάξεις τοῦ Κλήρου μόνον ἀφοῦ ἔλαβε ἐν ἔτει 1981 παρ’ ὅλων τῶν τότε Ἀρχιερέων τήν διαβεβαίωσιν, ἥτις διετυπώθη καί διά ἱεροσυνοδικῆς ἀποφάνσεως ἐν τῆ Μεγάλῃ Συνόδῳ τοῦ 1981, ὅτι ἐν ἔτει 1971, ὡς ἐδήλωσεν ἡ ‘Εξαρχία, δέν ἐγένετο οὐδεμία ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ ὡς ἐπί σχισματικῶν, ὡς διέδιδον ἐκ τῶν ὑστέρων οἱ Φλωρινικοί καί τινές τῶν Ρώσων Ἀρχιερέων, ἤ κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὡς προέβλεπε ἡ κατ’ ἀρχήν ΑΠΟΚΡΥΒΕΙΣΑ ΥΠΟ ΤΗΣ ΕΞΑΡΧΙΑΣ, καί μηδέποτε γενομένη δεκτή, ἄκρως ἀντιφατική, βλάσφημος, ἀντικανονική καί διά τοῦτο ΑΚΥΡΟΣ ἀπόφασις (ὑπ’ ἀριθμ. 16-11/15/28.9.1971) τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἀλλά, ὡς τῆ ἐπιστροφῆ της ἐδήλωσεν ἡ ‘Εξαρχία, ἀφοῦ οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς ἀπεδέχθησαν τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ» τῆς Γνησίας ‘Ορθοδόξου Ἐκκλησίας, καί ὡμολόγησαν, ὅτι παύουν τοῦ λοιποῦ νά ἔχουν κοινωνίαν μετά τῶν Νεοημερολογιτικῶν Ἐκκλησιῶν καί ἡνώθησαν μετά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τότε καί μόνον τότε προέβησαν εἰς μίαν ἐξωτερικήν τυπικήν πράξιν, ὑπό τήν ἔννοιαν τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς, ὡς ἐδήλωσεν εἰς δύο ἐπιστολάς του πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν Ἀνδρέαν τό 1972 καί πρός τόν Μητροπολίτην Κιτίου ‘Επιφάνιον τό 1979, ὁ Μητροπολίτης τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς Φιλάρετος. Τοῦτο ἐγένετο κατ’ ἄκραν οἰκονομίαν, ὡς μία τυπική ἐξωτερική πράξις, πρός τόν σκοπόν νά ἀφαιρεθῆ πᾶσα πρόφασις τῶν Φλωρινικῶν διά τήν μή ἕνωσίν των μετά τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος παραμένει ἀμετακίνητος εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν - Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως αὕτη διεκηρύχθη ὑπό τῶν Ὁμολογητῶν Ζηλωτῶν Πατέρων (1924-1935) καί ὡς διεφυλάχθη καί παρεδόθη ὑπό τοῦ ἐν Ἁγίοις Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου καί τῶν γνησίων διαδόχων αὐτοῦ Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι κατεστάθησαν γνήσιοι διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, διά τῶν κανονικῶν καί ὀρθοδόξων ἐν παντί χειροτονιῶν τοῦ 1935, τοῦ 1948, ἀλλά καί τοῦ 1995. Ὁ ἐν γένει ἀγών τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου πρός αὐτήν τήν κατεύθυνσιν, ἔχει καταχωρηθεῖ εἰς τά ἄρθρα καί τάς ἱεραποστολικάς ἐκδόσεις τοῦ «ΚΗΡΥΚΟΣ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ» (τῶν ἐτῶν 1978-1998).
Πρός τοῦτο συνειργάσθη καί μετά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου καί τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὡς Ἀρχιγραμματεύς αὐτῆς, ὅτε, ὅμως, διεπίστωσεν τήν διαφαινομένην ὀλίγον κατ’ ὀλίγον, ἀπόκλισιν τοῦ ἤδη τεθνεῶτος Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου καί τοῦ περιβάλλοντός του, καθώς καί τῶν περί τόν ψευδαρχιεπίσκοπον «Πειραιῶς» κ. Νικόλαον Ἀρχιερέων, ἀπό τάς ἀρχάς τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας καί ἀπό τήν γνησίαν καί ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἡ ὁποία (ἀπόκλισις) ἐξεδηλώθη πρωτίστως εἰς τήν προκλητικήν ἄρνησίν των νά ἀντιμετωπίσουν ὁμολογιακῶς τά προκύψαντα θέματα Πίστεως καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί κατόπιν καί εἰς τόν βάρβαρον διωγμόν ἐναντίον ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀντιμετώπισαν ὁμολογιακῶς τά ἐν λόγῳ θέματα.
Ὅτε ἐν συνεχεία ἐκορυφώθη ἡ ἀπόκλισις (ὡς τελεία ἐκτροπή καί σχίσμα) μέ τήν ἱερόσυλον καί διά τήν προώθησιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ σκόπιμον "παραἰτησιν" τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, ἀλλά καί μέ τἠν ληστρικήν, πραξικοπηματικήν καί παράνομον «ἀνάδειξιν» τοῦ ἀπό πολλῶν ἐτῶν καταγγελλομένου ὡς αἱρετικοῦ καί βλασφήμου «Πειραιῶς» Νικολάου, δηλαδή ἀπό τά ἔτη 1997 ἕως καί τό 2005, ΗΓΩΝΙΣΘΗ ΣΘΕΝΑΡΩΣ νά ἐπανέλθουν οἱ ἐν λόγῳ ‘Αρχιερεῖς εἰς τήν καλήν Ὁμολογίαν, ἀλλά οὗτοι ἠρνήθησαν πεισματωδῶς. Αἱ ὁμολογιακαί του ἐπιστολαί καί παρεμβάσεις κατ’ αὐτήν τήν κρίσιμον περίοδον τοῦ ‘Αγῶνος εἶναι καταχωρημέναι εἰς τό ἐπίσημον δημοσιογραφικόν Ὄργανον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ», καί δή εἰς τούς Τόμους τῶν ἐτῶν 1998 ἕως τό 2006, καί εἰς τάς σχετικάς Ὁμολογιακάς καί Ἱεραποστολικάς του Ἐκδόσεις, ἐσχάτως δέ γίνεται προσπάθεια νά καταχωρηθῆ ὅλη ἡ σειρά καί εἰς τήν ἰστοσελίδα τῆς Μητροπόλεως. Τά ὁμολογιακά αὐτά κείμενα δύναται ὅστις τό ἐπιθυμεῖ, νά τά ἀναζητήση εἰς τάς λέξεις: «ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ».
Τήν 14. 5. 2004, ἀφοῦ ἐν τέλει μετά ἀπό πολλάς προσπαθείας ἀπέτυχον καί αἱ τελευταῖαι προσπάθειαί του πρός συνομολόγησιν ὑφ’ ὅλων τῶν Ἀρχιερέων τῆς καλῆς Ὁμολογίας, προέβη εἰς τήν διακήρυξιν τῆς "ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ" ἐπί ὅλων τῶν θεμάτων (Α.Π. 357/14. 4. 2004), καλέσας καί ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς νά συνομολογήσουν, τούτου ὅμως μή γενομένου καί πάλιν δεκτοῦ, (ἀφοῦ ὄχι μόνον ἀρνήθηκαν καί ἀπέρριψαν τήν πρότασιν, ἀλλά καί κατεδίκασαν (!!!) τήν ἐν λόγῳ Ὁμολογίαν), καί ἀφοῦ ἐνέμειναν ἀμετανοήτως εἰς τήν ἀπ’ ἀρχῆς ἐκδηλωθεῖσαν ἄρνησίν των νά ἀντιμετωπίσουν Ὁμολογιακῶς, Ὀρθοδόξως καί Κανονικῶς, τά προκύψαντα θέματα Πίστεως, ἤτοι Ὁμολογίας – ‘Εκκλησιολογίας καί ‘Αποστολικῆς Διαδοχῆς, ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος, συνεπής πρός τήν Ὁμολογίαν τῆς Γνησίας Όρθοδόξου Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν διεκήρυξε, ἵνα μή μετέχη τῶν παρανομιῶν των καί ἵνα μή ἐξέλθη μετ’ αὐτῶν ἐκ τῆς σωστικῆς Κιβωτοῦ τῆς Έκκλησίας, «ΕΞΗΛΘΕΝ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ» κατά τήν πατερικήν ἐντολήν «ΕΞΕΛΘΕΤΕ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΦΩΡΙΣΘΗΤΕ ΚΑΙ ΑΚΑΘΑΡΤΟΥ ΜΗ ΑΠΤΕΣΘΕ», ἤτοι ἀφοῦ προηγουμένως διά τοῦ ὑπ’ ἀριθμ. 223/2.11.2001, ΔΙΕΧΩΡΙΣΕ ΤΑΣ ΕΥΘΥΝΑΣ ΤΟΥ κατόπιν μέ τό ὑπ’ ἀριθμ. 390/16.6.2005 ἐπίσημον Ἀρχιερατικόν του ἔγγραφον ΔΙΕΚΟΨΕ ΠΑΣΑΝ ΜΕΤ’ ΑΥΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ, ΚΑΙ ΔΙΕΓΡΑΨΕ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ ΑΠΟ ΤΩΝ ΔΙΠΤΥΧΩΝ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Εἰς τήν συνέχειαν μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 401/26.10.2005 «ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΟΥ ΕΝΩΣΙΝ» ἐπρότεινε διά μίαν ἀκόμη φοράν νά ἀναλάβουν τάς εὐθύνας των, ἤτοι νά δεχθοῦν τήν συζήτησιν ( διάλογον) ἐπί ὅλων τῶν προκυψάντων ἀπό τοῦ 1997 - 98 θεμάτων Πίστεως, Ὁμολογίας καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, καί ΝΑ ΕΞΕΛΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΩΝ, ΤΑΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ ΤΩΝ, ἀλλά ἡ ἀπάντησίς των ἦτο ἡ ἀμετανοησία, ἡ ἐμμονή εἰς τήν κακοδοξίαν καί τά ψεύδη, ἡ παραχάραξις καί ἐν τέλει ἡ συνέχισις τοῦ διωγμοῦ («Κλήσεις πρός ἀπολογίαν» κλπ).
Ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος ἀπό τήν 16.6.2005 διαποιμαίνει πλέον, κατά Ἀρχιερατικόν χρέος καί καθῆκον, τούς ἀπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι δέν συνεμίγησαν μετά τῆς σχισματοαιρέσεως τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, ἤ διεχώρισαν τήν θέσιν των ἀπό αὐτῶν, καί παρέμειναν γνήσια μέλη τῆς ἀκαινοτομήτου γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Μέσα εἰς αὐτά τά Κανονικά καί Ποιμαντικά πλαίσια, ἐπεσκέφθη δίς τήν Αὐστραλίαν, τό Βανκοῦβερ τοῦ Καναδᾶ, τήν Κύπρον, τήν Κρήτην, καθώς καί τήν Οὐκρανίαν, ὅπου, εἰς τό Κίεβον, ἐγκαινίασε Ἱερόν Ναόν καί προέβη εἰς χειροτονίαν Ἱερέως, ἐνῶ ἔχει κληθεῖ νά ἐπισκεφθεῖ καί ἄλλας Κοινότητας ἤ μεμονωνμένας ὁμάδας Ὀρθοδόξων.
Τήν Μεγάλην Πέμπτην τοῦ 2006 προέβη εἰς τόν Καθαγιασμόν Ἁγίου Μύρου, Πράξις ἡ ὁποία ἦτο ἀναγκαία, δεδομένου ὅτι δέν ὑπῆρχε παρ’ αὐτῶ ποσότης διά τήν ἀντιμετώπισιν τῶν μεγάλων ἀναγκῶν τῆς Ἱεραποστολῆς (διά τό μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος, διά τήν χρίσιν τῶν προσερχομένων ἐκ τῶν σχισμάτων εἰς τήν Ἐκκλησίαν, διά τά ἐγκαίνια Ἱερῶν Ναῶν καί ἀντιμηνσίων κλπ), ἀλλά καί εἶχε καί τόν χαρακτῆρα τῆς διακηρύξεως ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων τῆς Γνησίας ‘Ορθοδόξου Ὁμολογίας, ἐξέφραζε δέ καί τήν σταθερήν ἀπόφασιν τοῦ Μητροπολίτου νά συνεχίση, ἔστω καί μόνος, ὡς πάλαι ποτέ ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ ἄτλας τῆς Ὀρθοδοξίας, προσφάτως δέ καί ὁ ἐν ἁγίοις νέος Ὁμολογητής Ματθαῖος, τόν ὑπέρ τῆς Γνησίας ‘Ορθοδόξου Ἐκκλησίας (Ὁμολογίας –Ἐκκλησιολογίας καί γνησίας Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς) Ἀγῶνα.
Τήν 6ην Σεπτεμβρίου 2006 συνεκάλεσε διά τρίτην φοράν τήν περί αὐτόν Μητροπολιτικήν Σύνοδον, ἡ ὁποία καί ἀπεφάσισε τήν διακήρυξιν τῆς «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΜΑ ΔΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΤΩΝ ΥΠΟ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΔΙΑΤΥΠΩΘΕΙΣΩΝ ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΕΤΕΡΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ». Τήν Ὁμολογίαν ταύτην καί Καταδίκην ἐγνωστοποίησε μέ τό ὑπ’ ἀριθμ. 418/21 Σεπτ. 2006 ἐπίσημον ἔγγραφόν του «Πρός τούς πρώην ἐν Χριστῶ Ἀδελφούς καί Συνεπισκόπους του κ.κ. Νικόλαον, Παχώμιον, Γαλακτίωνα, Ταράσιον, Ἀνδρέαν, Χρυσόστομον καί τούς ὑπ’ αὐτόν Κληρικούς μέ κοινοποίησιν εἰς τάς Ἱεράς Μονάς καί Ἐνορίας καί πρός τούς πρώην Μητροπολίτας Γρηγόριον καί Χρυσόστομον.
Τινές, λέγουν ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος ἀπέχισε τόν ἐαυτόν του ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἐκεῖνος ὅμως τούς ἀπαντᾶ μετά τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὁ ὁποῖος γράφει πρός μοναχόν Βασίλειον:
«Οὐκ ἐσμέν ἀποσχισταί, ὦ θαυμάσιε, τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας΄ μήποτε τοῦτο πάθοιμεν΄ ἀλλ’ εἰ καί ἄλλως ἐν πολλοῖς ἁμαρτήμασιν τυγχάνομεν. Ὅμως ὁμόσωμοι αὐτῆς καί τρόφιμοι μετά τῶν θείων δογμάτων΄ καί τούς κανόνας αὐτῆς καί διατυπώσεις γλιχόμεθα φυλάττεσθαι. Τό δέ ταράττειν καί ἀποσχίζειν ἀπ’ αὐτῆς, τῆς μηδεμίαν ἐχούσης ἀληθῶς κηλῖδα ἤ ρυτίδα κατά τε τόν τῆς πίστεως λόγον καί τόν τῶν κανόνων ὅρον, ἀπ’ ἀρχῆς αἰῶνος καί μέχρι τοῦ δεῦρο, ἐκείνων ἐστίν, ὧν ἡ πίστις τό ἐνδιάστροφον ἔχει, καί ὁ βίος τό ἀκανόνιστον καί ἄθεσμον΄» (Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, PG, 99, 997 C, Πρός Βασίλειο Μοναχό).
Ὁ ὁποῖος ἐπίσης γράφει πρός τόν Νικηφόρον Πατριάρχην:
«Οὐκ ἐσμέν ἀποσχισταί, ὦ ἁγία κεφαλή, τῆς τοῦ Θεοῦ ‘Εκκλησίας΄ μήποτε τοῦτο πάθοιμεν. ‘Αλλ’ εἰ καί ἄλλως ἐν πολλοῖς ἁμαρτήμασιν ὑπάρχομεν, πλήν ὀρθόδοξοι καί τῆς Καθολικῆς ‘Εκκλησίας τρόφιμοι, πᾶσαν αἵρεσιν ἀποβαλλόμενοι, καί πᾶσαν καθολικήν καί τοπικήν σύνοδον ἐγκεκριμένην ἀποδεχόμενοι΄ οὐ μήν ἀλλά καί τάς παρ’ αὐτῶν ἐκφωνηθείσας κανονικάς διατυπώσεις. Μηδέ γάρ τέλειον εἶναι ὀρθόδοξον, ἀλλ’ ἐξ ἡμισείας, τόν τήν πίστιν ὀρθήν οἰόμενον ἔχειν, τοῖς δέ θείοις κανόσιν μή ἀπευθυνόμενον». (Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου, PG 99, 989 A, Πρός Νικηφόρον Πατριάρχην).
Καί ταῦτα πάντα διότι ὅπως λέγει ὁ αὐτός ἅγιος:
«Διό ὑπομιμνήσκω ὡς ἐλάχιστος ἀδελφός καί τέκνον, μή σιγήσωμεν, ἵνα μή κραυγή Σοδόμων γενώμεθα΄ μή φεισώμεθα τῶν κάτω, ἵνα μή ἀπολέσωμεν τά ἄνω΄ μή θῶμεν σκάνδαλον τῆ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἥτις ἐστίν καί ἐν τρισίν ὀρθοδόξοις ὁριζομένη κατά τούς ἁγίους΄ ἵνα μή τῆ ἀποφάσει τοῦ Κυρίου καταδικασθῶμεν». (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου PG 99, 1049 B).
Καί διότι, ὅπως ὁμολογεῖ καί ὁ ἅγιος Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός:
«Οὐκ ἔστιν ἐν λόγοις ὁ ἀγών, ἀλλ’ ἐν πράγμασιν, οὐδέ ρητῶν καί ἀποδείξεων ὁ καιρός. Πῶς γάρ ἐν οὕτω διεφθαρμένοις κριταῖς; Ἀλλά δεῖ τούς ἀγαπῶντας τόν Θεόν ἔργοις αὐτοῖς γενναίως παρατετάχθαι καί πάντα κίνδυνον ἑτοίμους εἶναι παθεῖν ὑπέρ τῆς εὐσεβείας καί τοῦ μή τῆ κοινωνία χρανθῆναι τῶν ἀσεβῶν» ( Σπ. Λάμπρου, Παλαιολόγεια καί Πελλοπονησιακά, Τόμος Α, σελ. 20).
![[info]](../../../img/userinfo.gif){kind=small}
kirykos) wrote,
