kirykos: ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
(ΘΕΜΑ: Μία σύντομος ἐνημέρωσις διά τούς λόγους Πίστεως καί Ὁμολογίας δι’ οὕς ἀπεκηρύξαμεν τήν βλάσφημον καί παράνομον συναγωγήν τῶν Νικολαϊτῶν καί ἐξήλθομεν ἐκ μέσου αὐτῶν, καί πῶς ὁ Θεός ὡδήγησεν τά βήματά μας εἰς τήν διά τῆς κοινῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας, ἕνωσιν καί κοινωνίαν ἡμῶν τῶν Ἐπισκόπων Κηρύκου τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί Μολδαυίας Κασσιανοῦ καί Γεροντίου τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας καί τήν ἐν συνεχεία χειροτονίαν Ἐπισκόπων καί συγκρότησιν Ἱερᾶς Συνόδου τῆς ἁπανταχοῦ γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας).

«Ἀναστήτω ὁ Θεός καί διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ
καί φυγέτωσαν ἀπό προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν».

Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. Τό ἔτος 2003, αἱ σκοτειναί δυνάμεις τοῦ Παποοικουμενισμοῦ ἔθεσαν ὡς ἄμεσον στόχον των τήν «ἐδῶ καί τώρα» κατάργησιν τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί τήν ἐξάρτησίν της ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς. Ὡδήγησαν δηλαδή τήν γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἰς τόν Σταυρόν. «Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσι». Καί τό ἔκαμαν τοῦτο, διότι ἐπιτελοῦντες ἔργον ἀντιχρίστου μισοῦν τό ἔργον τοῦ Χριστοῦ. Γνωρίζουν πώς ὅταν δέν ὑπάρχει γνησία Ἀποστολική Διαδοχή, δέν ὑπάρχει γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἑπομένως δέν ὑπάρχει σωτηρία. Καί ὅπως τότε οἱ Ἑβραῖοι οὕτω καί οὗτοι διελογίσθησαν ἐν ἑαυτοῖς: «Πατάξομεν τόν ποιμένα καί διασκορπισθήσονται τά πρόβατα». Ὅλοι μας καθ’ ὅλην αὐτήν τήν κρίσιμον περίοδον, διά τήν ὁποίαν ὁμιλῶμεν εἶχομεν ἐντονώτατον τό αἴσθημα ὅτι εἰσερχόμεθα εἰς τάς Κατακόμβας. Δέν συνέβησαν βεβαίως φυλακίσεις καί θάνατοι, ὡς παλαιότερον, ἐσημειώθη ὅμως ἡ πλέον δολία ληστρική καί ὕπουλος ἐπίθεσις κατά τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἰς τήν ὁποίαν (ἐπίθεσιν) «ἐπεστρατεύθησαν» καί ἔλαβον μέρος καί Ἐπίσκοποι καί Ἱερεῖς αὐτῆς, προδώσαντες τήν Πίστιν των καί τήν Ὁμολογίαν των.
Πρέπει νά κατανοηθῆ ὅτι πρώτιστος μέν σκοπός αὐτῆς τῆς ληστρικῆς ἐπιθέσεως ἦτο ἡ κατάργησις τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἥν θεία χάριτι ἔλαβον καί διαφυλάττουν «ἀκαινοτομήτως καί ἀμειώτως» οἱ Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί ἀλληλοδιαδόχως καί μέχρι τοῦ 1995, ἠ ὁποία ἐπεχειρήθη διά τῆς «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» ὑπό τινων ἐκδηλωθείσης βλασφήμου ὑπαναχωρήσεως εἰς τό θέμα τῆς χειροθεσίας, παραλλήλως ὅμως ἐπεδιώκετο νά καταστῆ κενή περιεχομένου καί ξηρόν γράμμα καί ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεως. Δι’ αὐτῆς τῆς ὑπαναχωρήσεως ἐπανῆλθε εἰς τό προσκήνιον ἡ βλάσφημος καί ἀντιεκκλησιαστική θέσις τοῦ Ἱερομ. Εὐθυμίου, ὅτι «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971», «ἐπταίσαμεν οὐχί ὠς ἄτομα, ἀλλά ὡς Ἐκκλησία», ἡ ὁποία τώρα πλέον διατυπώνεται ὑπό ἄλλην μορφήν, διατυπώνεται μέ τήν ἐπίσης βλάσφημον καί ἀντιεκκλησιαστικήν θέσιν, ὅτι «ἅπαντες εἴμεθα ἀπό χειροθετημένους» καί «οὐδείς καθαρός ἀπό τοῦ ρύπου τῆς χειροθεσίας» καί «πρέπει νά «ἑνωθοῦμε μέ τούς Φλωρινικούς διά νά καλυφθῆ αὐτή ἡ παρανομία». Ἔτσι γίνεται εὐκολωτέρα καί ἡ ὑποταγή τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἡ ἄμεσος ἤ ἡ ἔμμεσος, εἰς τόν νεοημερολογιτισμόν, ὥστε «νά λυθῆ τό παλαιοημερολογιτικόν πρόβλημα», ὡς ἀπήτησεν ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος τῶν νεοημερολογιτῶν Χριστόδουλος. Σημειώνομεν, ὅτι αὐτόν τόν σκοπόν ἐξυπηρετεῖ καί ἡ «καταδίκη» τῆς χειροθεσίας ὑπό τῶν Νικολαϊτῶν, δηλαδή νά καταστήση ὑποστατήν τήν ἀνυπόστατον διά τήν Ἐκκλησίαν καί μηδέποτε γενομένην δεκτήν ὡς «χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν», ἤτοι κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Ἀπόφασιν τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς. Ἡ ὑπαναχώρησις αὕτη καί ἡ προσπάθεια μεταποιήσεως τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν, ἐξεδηλώθη κυρίως τό 2003 διά τῶν ἑξῆς γεγονότων:
1) Διά τῆς ἱεροσύλου σκοπίμου παραιτήσεως τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου ὑπέρ τοῦ Νικολάου, ὡς ἔχοντος (τοῦ Νικολάου) ὑπέρ αὐτοῦ τό βλάσφημον Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα 54/76. Αὕτη ἐγένετο εἰς τά πλαίσια καί εἰς ἄμεσον ἐφαρμογήν τῶν σχεδίων τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί διότι τό ἀπήτησεν ὁ ἀποθανών Χριστόδουλος, διά τήν προώθησιν τῆς «λύσεως τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ» κατά τάς ἰδικάς του μεθοδεύσεις. Ἡ παραίτησις συνεδυάζετο καί μέ τόν διωγμόν κατά τῆς ἐμῆς ἐλαχιστότητος, καί ἄλλων, διότι δέν συνεβιβάζοντο μέ τήν προδοσίαν των ἀλλά καί ὁ ἴδιος δέν ἐνέκρινε, ὡς ἐπεδίωκον, ἀλλά καί ἐπολέμησε τήν ὑπαναχώρησιν, ὡς βλάσφημον πράξιν, καθώς παλαιότερον ἐν ἔτει 1976 - 1978, ὡς λαϊκός, εἶχεν ἀντιμετωπίσει τήν βλάσφημον ὑπαναχώρησιν τοῦ τότε Κορινθίας Καλλίστου. Διότι καθ’ ἅ ἐδήλωσεν ὁ Χριστόδουλος τό 2001, «ὁ Κήρυκος καί ὁ ‘Ελευθέριος παρεμβάλλουν ἐμπόδια εἰς τήν λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ».
2) Διά τῶν παρανόμων, ληστρικῶν, ἀντικανονικῶν, καί βλασφήμων ψευδοαποφάσεων τῆς ψευδοσυνόδου τῶν Νικολαϊτῶν, ἐναντίον ὅσων ἀντέδρασαν εἰς τήν προδοσίαν καί ἐζήτουν ἐπάνοδον εἰς τήν καλήν Ὁμολογίαν. Οἱ Νικολαῖται (οὐσιαστικῶς αὐτοί οἱ ὁποῖοι τούς κατηύθυνον ἐκ τῶν παρασκηνίων, ἤτοι παρασυνοδικῶς καί ἀντισυνοδικῶς) διά νά ἱκανοποιήσουν τόν τότε κατευθύνοντα ἐκ τοῦ σύνεγγυς τά πράγματα Χριστόδουλον καί διά νά πλανέσουν τούς ἁπλοϊκούς, ἔφθασαν εἰς τό ἔσχατον σημεῖον τῆς βλασφημίας, ὥστε νά καταδικάζουν εὐθέως καί νά ἀπαιτοῦν καί ἀπό ἄλλους τήν καταδίκην τῆς «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ», ὡς τήν διετύπωσε ἐν ἔτει 2004 ἡ ἐλαχιστότης μου, διότι δι’ αὐτῆς κατεδικάζετο πρωτίστως αὐτή αὕτη ἡ ὑπαναχώρησις καί ἐδηλοῦτο ἡ ἐμμονή εἰς τήν ἀπ’ ἀρχῆς συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τοῦ θέματος τὴς χεροθεσίας, ὅτι δηλαδή ἐγένετο ὡς μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία οὐδέν προσέθεσε καί οὐδέν ἀφήρεσε ἀπό τήν χειροτονίαν τοῦ 1948.
3) Δι’ ὅσων, κατά τάς ὑποδείξεις τῶν σχισματοαιρετικῶν Νεοημερολογιτῶν, Φλωρινικῶν καί Γρηγοριανῶν, «Συνοδικῶς», ἀλλά καί «Παρασυνοδικῶς» καί ‘Αντισυνοδικῶς ἐνήργησαν καί ἐμπράκτως διά πράξεων βίας, οἱ Νικολαῖται ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας, τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί τῆς γνησίας Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὡς ἔπραττον πάντοτε οἱ αἱρετικοί κατά τῶν Ὀρθοδόξων, καί προπάντων διά τῆς βαρβάρου καταλήψεως τῶν Ὀρθοδόξων Ναῶν καί τῶν Μοναστηρίων, τά ὁποῖα οἱ Τσακίρογλου καί ὁ Κάτσουρας ἐν συνεργασία μετά νομικῶν καί «θεολόγων» (Παλαιοημερολογιτῶν καί νεοημερολογιτῶν), κατέστησαν κέντρα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ των Οἰκουμενισμοῦ, καί
4) Διά πολλῶν ἄλλων παρανομιῶν καί παραλείψεων, «ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός», ὧν ὡς τελευταίαν ἀναφέρομεν τήν ἀντικανονικήν καί παράνομον παρέμβασιν εἰς τήν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου καί τήν παραβίασιν τῶν ὑπό τῶν Πατέρων τεθεσπισμένων, καί τοῦτο διά νά παρασύρουν τό ποίμνιον τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου εἰς τόν κρημνόν τῆς ἰδικῆς των οἰκουμενιστικῆς ἀποστασίας. Πάντα ταῦτα ἔχουν καταγραφεῖ καί ἔχουν καταγγελθεῖ δι’ ἐπισήμων Ἀρχιερατικῶν ἐγγράφων ἀλλά καί δημοσίως μέσω τῆς «Ὀρθοδόξου Πνοῆς» καί τοῦ «Γνώσεσθε τήν Ἀλήθειαν» καί ἄλλων σχετικῶν ἐκδόσεων, ἐπί τῶν ὁποίων οὐδέποτε ἠθέλησαν νά διαλεχθῶμεν. Τελευταία, ἡ πλέον σημαντική καταγγελία - ἀπάντησις εἰς ὅλας αὐτάς τάς παρανομίας, εἶναι ἡ «Ἄμεσος Ἀπάντησις εἰς τήν ὑπ’ ἀριθμ. 3280/28.11.2007 «Ἐγκύκλιον» τῆς σχισματοαιρετικῆς ψευδοσυνόδου τῶν Νικολαϊτῶν», ἡ ὁποία ἐγράφη ὑπό τοῦ θεολογικοῦ συνεργάτου τῆς Μητροπόλεως κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη καί ἡ ὁποία ἐκυλοφόρησεν εἰς βιβλίον, τό ὁποῖον συνιστῶμεν νά τό ζητήσετε καί νά τό μελετήσετε.
Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει ὅτι ὁ Θεός «ἀνώτερος ὤν τῆς φύσεως καί ἐκ τῶν ἐναντίων τήν πρόοδον τῆς Ἐκκλησίας αὐξάνεσθαι παρασκευάζει». Τοῦτο βλέπομεν νά συμβαίνη καί μέ τήν ἐνεστῶσαν ἐξέλιξιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων. Διότι ὅλα αὐτά ὡδήγησαν ἡμᾶς εἰς τό νά ἐξέλθωμεν «ἐκ μέσου αὐτῶν», νά διατυπώσωμεν καί διά τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, (Σεπτέμβριος τοῦ 2006), νά εὕρωμεν καί ἄλλους Ὀρθοδόξους Ἀρχιερεῖς, τούς Σεβασμιωτάτους Κασσιανόν καί Γερόντιον, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται ἐν Ρουμανία τόν ἴδιον ὁμολογιακόν ἀγῶνα, νά ἑνωθῶμεν μετ’ αὐτῶν βάσει τῆς διαπιστωθείσης κοινῆς Ὁμολογίας καί τῆς ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, καί νά προχωρήσωμεν εἰς χειροτονίας Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων (Κένυας Ματθαίου καί Κιέβου Σεραφείμ), καί εἰς συγκρότησιν 5μελοῦς (ἐπί τοῦ παρόντος) Πανορθοδόξου κύρους Ἱερᾶς Συνόδου.
Ἡμεῖς, ἐνώπιον τῆς ληστρικῆς αὐτῆς ἐπιθέσεως τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, πρίν ἐξέλθωμεν ἐκ μέσου αὐτῶν καί διακόψωμεν τήν μετ’ αὐτῶν κοινωνίαν, καί μόνος καί μετ’ ἄλλων ὁμολογητῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων, προσεπαθήσαμεν ἐπί ἔτη νά τούς φέρωμεν εἰς διάλογον πρός ἀντιμετώπισιν τῶν σοβαρῶν θεμάτων. Ἠλέγξαμεν τάς παρανομίας των, καθ’ ὅ εἴχομεν χρέος, δέν συνευδοκήσαμεν μέ τάς βλασφημίας των, παρά τάς ἀπειλάς, ἀλλά καί παρεκαλέσαμε πολλάκις, πλήν ἡ ἐπίθεσις ἦτο τοιαύτη, ὥστε οὐδεμία ἐλπίς ἀνακάμψεως τῆς ἐκκλησιαστιακῆς κρίσεως καί διορθώσεως τῶν κακῶς πραχθέντων ἄφησαν νά διαφανῆ, ἀλλά καί μετά τήν διακοπήν οὐκ ἐπαυσάμεθα καί πάλιν νά τούς καλοῦμεν εἰς διάλογον ἐπί τῶν συγκεκριμένων θεμάτων, τά ὁποῖα μᾶς ἐχώρισαν. Καί ἐνῶ ἡμεῖς οὐδέποτε ἠσθάνθημεν μόνος, διότι πιστεύομεν ὅτι ἔτσι διά τοῦ «μικροῦ ποιμνίου» ἐκφράζεται ἡ γνησιότης τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅσοι δέν ἐγνώρζον τήν ἀλήθεια, μᾶς ἀπεστρέφοντο, διότι ἐμείναμε μόνος, ὅμως ὁ Θεός μᾶς ἀπέστειλε τούς ἐν Ρουμανία Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, καί πλέον εἰσήλθομεν εἰς μίαν ἄλλην φάσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας.
Τό πλέον θαυμαστόν εἶναι ὅτι ὁ Θεός μᾶς ὡδήγησεν εἰς γνωριμίαν καί ἑνότητα μετά τῶν Ρουμάνων Ἐπισκόπων τήν κατάλληλον στιγμήν, ἤτοι ὅτε εἴμεθα ἕτοιμοι νά χειροτονήσωμεν μόνος. Ἐβλέπομεν τήν ἀνάγκην διαποιμάνσεως τῶν ὀρθοδόξων ποιμνίων ἁπανταχοῦ τῆς γῆς, ἀλλά προπάντων τήν ἀνάγκην διαφυλάξεως ἀκαινοτομήτου τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὡς ἔπραξεν ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος τό 1948 καί δέν ἠδυνάμεθα νά ἡσυχάσωμεν, μέχρις ὅτου προσετέθηκαν εἰς τήν κοινήν ἀγωνίαν οἱ Ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας Ἐπίσκοποι ἐκ Ρουμανίας. Καί ἐνεθυμήθημεν πρός παρηγορίαν μας, τήν περίπτωσιν τοῦ Προφήτου Ἡλιού, τόν ὁποῖον παραπονούμενον ὅτι «ἐγκαταλέλειπται μόνος», ἐπληροφόρησεν ὁ Θεός ὅτι ὑπάρχουν καί ἄλλοι ἑπτά χιλιάδες, οἱ ὁποῖοι δέν ἔκλιναν γόνυ εἰς τόν Βάαλ. Τότε δέν ἔκλιναν γόνυ εἰς τόν Βάαλ τῆς εἰδωλολατρείας, σήμερον δέν ἔκλιναν γόνυ εἰς τόν Βάαλ τῆς συγχρόνου παναιρέσεως τοῦ Οἱκουμενισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας. Ὅταν εἰς τήν Ρουμανίαν τήν Παρασκευήν τῆς Διακαινησίμου ἐπραγματοποιήσαμεν τό συλλείτουργον διά τήν ἐπισφράγισιν τῆς ἑνότητός μας μετά τῶν Ρουμάνων, τότε ἐνώπιον τῶν ἑκατοντάδων λαοῦ εἴπομεν αὐθορμήτως: «Αὕτη ἡ ἡμέρα ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος ἀγαλλιασόμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῆ». Καί τώρα ἐπαναλαμβάνομεν: «Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες».
Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά.
Μή κλονίζεσθε, ἀπό ὅσα συμβαίνουν γύρω μας. Μή δειλιάτω ὑμῶν ἡ καρδία, καί μή ἀπελπίζεσθε, ὅσα καί ἄν συμβοῦν καί εἰς τό μέλλον. Τουναντίον, πεποίθατε ἐπί τόν Θεόν, ὅτι «ρύεται πάντοτε ἡμᾶς ἀπό πάσης ἀπειλῆς». Μείνατε σταθεροί καί ἀκλόνητοι ἐν τῆ γνησία Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία, αὐτήν ἡ Ὁποία διαφυλάττει ἀκαινοτόμητον τόν θησαυρόν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ὁμολογίας καί ἀνόθευτον τήν παρακαταθήκην τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. «Αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον ἡ πίστις ἡμῶν». Καί αὕτη ἐστίν ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας: «Πολεμουμένη νικᾶ καί διωκομένη θριαμβεύη». «Ἀγώνισαι, ὅθεν, ὑπέρ τῆς ἀληθείας καί Κύριος ὁ Θεός πολεμήσει ὑπέρ σοῦ». Τό ἐσφαγμένον Ἀρνίον τῆς Ἀποκαλύψεως «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήση». Ἔχετε ἀκλόνητον ἐμπιστοσύνην εἰς τόν Θεόν, ὁμολογεῖτε ἐν πᾶσι τήν καλήν Ὁμολογίαν, «ἀνδρίζεσθε καί κραταιοῦσθε» ἐν τῶ κράτει τῆς ἰσχύος Αὐτοῦ.
Ἀς γίνη κοινή συνείδησίς μας, ὅτι ὁ σημερινός ἀγών εἶναι ἀγών ὁμολογίας μαρτυρίου, «τό δέ κινοῦν αἴτιον» τό ὁποῖον πρέπει νά μᾶς παρακινῆ εἰς αὐτόν, εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. «’Εκεῖνον ζητῶ, ἔλεγεν ὁ ἱερός Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος πορευόμενος εἰς τό μαρτύριον, τόν ὑπέρ ἡμῶν ἀποθανόντα. Ἐκεῖνον θέλω, τόν δι’ ἡμᾶς ἀναστάντα». Ἐκεῖνον καί ἡμεῖς ἀς ἀναζητήσωμεν, τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα ὑπέρ ἡμῶν, καί Ἐκεῖνος ὡ ὁ χορηγός τῆς Εἰρήνης, ἀς εἰρηνεύη τάς καρδίας μας. ΑΜΗΝ.

Μετά τοῦ ἀναστασίμου χαιρετισμοῦ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ - ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ
Πρός Κύριον εὐχέτης
+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
Κήρυκος