ΕΠΙ ΤΗ ΠΑΝΕΝΔΟΞΩ ΕΟΡΤΗ

ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ

ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

Σύντομον Ἑόρτιον Μήνυμα τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου

(τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας) πρός τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς καί πανηγυριστάς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Παναγίας Σουμελᾶ τῆς Ἀθηνιωτίσσης Ἀχαρνῶν καί τούς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξους καί ὀλίγα τινά περί τῆς ἑορτῆς.

Σήμερον 15 Αὐγούστου 2008 (Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου) ἄλλως τό «Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ» ἀπό τόν πανηγυρίζοντα Ἱερόν Ναόν Παναγίας Σουμελᾶ τῆς Ἀθηνιωτίσσης Ἀχαρνῶν , τῆς καί Ὁδηγητρίας καί Παραμυθίας τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων, ἀντί ἄλλου Μηνύματος ἀπευθύνομεν προσκλητήριον πνευματικοῦ ἀγῶνος, ἤτοι ἀγῶνος κατά τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν ἀφ’ ἑτέρου καί ἀγῶνος διά τήν πνευματικήν ἐν Κυρίω οἰκοδομήν ἑκάστου ἡμῶν, διότι αὐτόν τό ἀγῶνα ἔχομεν ἀνάγκην σήμερον καί αὐτός ὁ ἀγών εἶναι εὐάρεστος εἰς τόν Υἱόν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Ὁδηγητρίας καί Παραμυθίας τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων. Μετά τῶν διαπύρων πρός Κύριον εὐχῶν, ὅπως μᾶς διαφυλάττη ὁ Κύριος ἅπαντας, κατ’ ἄμφω ὑγιεῖς καί ἐν πνευματικῆ ἀνατάσει, πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, παραθέτω καί ὀλίγα τινά διά τήν ἐορτήν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου πρός οἰκοδομήν τῶν προσκυνητῶν καί πανηγυριστῶν Ἐλήφθησαν (Από το βιβλίο "Λογική Λατρεία", εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1984).

Περί τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου

«Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, πού εορτάζει στις 15 Αυγούστου ο χριστιανικός κόσμος, είναι η μεγαλυτέρα από τις εορτές που καθιέρωσε η Εκκλησία προς τιμήν της Μητρός του Κυρίου, τις θεομητορικές εορτές. Ίσως είναι και η παλαιοτέρα από όλες. Τις πρώτες μαρτυρίες έχουμε γι' αυτήν κατά τον Ε΄αιώνα, γύρω στην εποχή που συνεκλήθη η Γ΄Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου (451), που καθώρισε το θεομητορικό δόγμα και έγινε αιτία να αναπτυχθή η τιμή στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Για πρώτη φορά φαίνεται ότι συνεστήθη στα Ιεροσόλυμα την 13 Αυγούστου και λίγο αργότερα μετετέθη στις 15 του ιδίου μηνός. Είχε δε γενικώτερο θεομητορικό χαρακτήρα, χωρίς ειδική αναφορά στο γεγονός της Κοιμήσεως. Ωνομάζετο "ημέρα της Θεοτόκου Μαρίας". Κέντρο του πανηγυρισμού αναφέρεται στην αρχή ένα "Κάθισμα", ναός επ' ονόματί της, που ευρίσκετο έξω από τα Ιεροσόλυμα στο τρίτο μίλιο της οδού που οδηγούσε στην Βηθλεέμ.

Η σύνδεση της εορτής αυτής προς την Κοίμηση της Θεοτόκου έγινε στον περίφημο ναό της Παναγίας που βρισκόταν στην Γεθσημανή, το "ευκτήριο του Μαυρικίου", όπου υπήρχε και ο τάφος της. Αυτός ο ναός πολύ σύντομα πήρε τον χαρακτήρα του μεγαλύτερου θεομητορικού προσκυνήματος και η ακτινοβολία του έγινε αιτία η πανήγυρίς του κατά την 15η Αυγούστου γρήγορα να διαδοθή σ' ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο σε ανατολή και δύση σαν εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Αργότερα εξήρθη η εορτή με την προπαρασκευαστική νηστεία και την παράτασι του εορτασμού μέχρι της 23ης ή και μέχρι του τέλους του Αυγούστου και έγινε όχι μόνο η μεγαλυτέρα θεομητορική εορτή αλλά και μία από τις σπουδαιότερες εορτές του εκκλησιαστικού έτους. Αυτό βέβαια ήταν φυσικό να γίνη, γιατί η Θεοτόκος είναι το προσφιλέστερο και ιερώτερο πρόσωπο μετά τον Κύριο και γι' αυτό συνεκέντρωσε την τιμή και την ευλάβεια όλων των χριστιανικών γενεών.

Αναρίθμητοι ναοί και μονές έχουν κτισθεί προς τιμήν της Κοιμήσεώς της, θαυμάσιες τοιχογραφίες παριστάνουν σε κάθε ναό πίσω από την κεντρική είσοδο σε εκπληκτικές συνθέσεις την ιερά της κηδεία, ύμνοι εκλεκτοί έχουν διακοσμήσει την ακολουθία της και λόγοι λαμπροί και εγκώμια εξεφωνήθησαν από τους Πατέρες και νεωτέρους εκκλησιαστικούς άνδρες κατά την ημέρα της μνήμης της. ‘Ολες οι ανθρώπινες γενεές συναγωνίσθησαν στην προσφορά ό,τι εκλεκτοτέρου είχαν να παρουσιάσουν, για να μακαρίσουν έργω και λόγω την Παρθένο Μαρία».

Ἡ ἀφήγησις τοῦ γεγονότος τῆς Κοιμήσεως.

.... Η Παναγία μετά την Ανάληψι του Χριστού καθημερινώς πηγαίνει στο ζωοδόχο μνήμα και προσεύχεται. Μία Παρασκευή ο Αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται μπροστά της και την χαιρετά: "Χαίρε, η γεννήσασα Χριστόν τον Θεόν ημών. Ο Κύριος άκουσε την προσευχή σου και θα αφήσης τον κόσμο και θα πορευθής εις την ζωήν την αληθινήν και αδιάδοχον". Η Θεοτόκος επιστρέφει στον οίκο της, θυμιά και προσεύχεται στον Χριστό να της στείλη τον Ιωάννη και τους λοιπούς Αποστόλους, για να παρασταθούν στον θάνατό της. Η προσευχή της εισακούεται και πρώτος φθάνει, αρπαγείς από νεφέλη, ο Ιωάννης και σε λίγο επί νεφελών και οι λοιποί Απόστολοι οι διεσπαρμένοι στα πέρατα του κόσμου.

Την Κυριακή έρχεται με την απαστράπτουσα δόξα Του και με χιλιάδες αγγέλους ο Κύριος να παραλάβη την ψυχή της Μητρός Του. Εκείνη ευλογεί τους Αποστόλους και τον κόσμο, δέεται για την σωτηρία όλων και αφού λαμβάνει την υπόσχεσι ότι "πάσα ψυχή επικαλουμένη το όνομά της ου μη καταισχυνθή, αλλ' εύρη έλεος και παράκλησιν και αντίληψιν και παρρησίαν και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι", παραδίδει την αγία της ψυχή στα χέρια του Υιού της.

Οι Απόστολοι περιπτύσσονται το σκήνος και ψάλλοντες μεταφέρουν την κλίνη με το σώμα για ταφή. Ένας εβραίος ονόματι Ιεφωνίας ορμά και επιχειρεί "κατά της κλίνης", αλλ' άγγελος Κυρίου με "ξίφος πυρός" αποκόπτει τα χέρια του από των ώμων, που μένουν κρεμασμένα στην κλίνη. Αυτός μετανοεί και κολλώνται πάλι τα χέρια του, ενώ οι Απόστολοι ανενόχλητοι συνεχίζουν την εκφορά. Το σκήνος θάπτεται σε καινό μνημείο στην Γεθσημανή, την Τρίτη όμως ημέρα "μετετέθη ...εν Παραδείσω".

(Post a new comment)