kirykos: ΣΥΝΤΟΜΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

ΣΥΝΤΟΜΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ
Εἰσαγωγικόν σημείωμα.

Ἔχει γραφεῖ εἰς βιβλίον, τό ὁποῖον ἐκυκλοφόρησεν εἰς Σερβίαν, ὅτι ἐρωτηθείς παλαιότερον ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, ἀπό ποῖον εἰς τό ἐξωτερικόν (διασποράν) ἐζήτησε σύμψηφον ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος διά τάς χειροτονίας τό 1948, (ὅπως ἔχει γραφεῖ εἰς τά κείμενα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης) ἀπήντησεν, «ἀπό Ἐπίσκοπον πού ζοῦσε στήν Πολωνία». Τοῦτο ἐπεβεβαίωσε καί ὁ πρώην Μεσσηνίας Γρηγόριος εἰς τόν ἀδελφό Σταῦρο Μάρκου, ὁ ὁποῖος τόν ἐπεσκέφθη ἐσχάτως. Μέ τήν ἕνωσιν μετά τῶν Ρουμάνων Ἐπισκόπων. διερευνήσαμεν τό θέμα περισσότερον καί διεπιστώσαμεν πρός ἔκπληξίν μας, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος ἀπό τόν ὁποῖον ἐζήτησεν ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος τό σύμψηφον πρός χειροτονίαν, ἦτο ὁ ἐν Πολωνία ἀγωνιζόμενος ὑπέρ τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας Στέφανος, ὁ ὁποῖος εἶναι εἷς ἐκ τῶν τριῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἐχειροτόνησαν τόν Ρουμάνον Ἐπίσκοπον Βίκτωρα (1949), ἀπό τόν ὁποῖον ἕλκουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν οἱ Ρουμάνοι Ἐπίσκοποι μετά τῶν ὁποίων χάριτι Θεοῦ ἡνώθημεν. Μόλις διεπίστωσα τοῦτο πραγματικά συνεκλονίσθην. Διότι ἐν ἔτει 2008 ὑπό τῶν διαδόχων τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου καί τοῦ Ἐπισκόπου Στεφάνου, ἐπραγματοποιήθη ἐκεῖνο τό ὁποῖο τότε ἤτοι πρός 60ετίας ἐζήτησε ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος, ἤτοι ἡ σύμπραξις διά τήν χειροτονίαν Ἐπισκόπων. Καί τότε μέν δέν ἐπραγματοποιήθη αὐτή ἡ σύμπραξις, διότι καί ὁ Ἐπίσκοπος Στέφανος εἰς τήν Πολωνίαν καί ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος εἰς τήν Ἑλλάδα ἐδιώκοντο ἀπηνῶς ὑπό τῶν καινοτόμων. Ηὐδόκησεν ὅμως ὁ Θεός αὐτό πού δέν ἔγινε τότε, νά πραγματοποιηθῆ μετά 60ετίαν ἀπό τούς διαδόχους τῶν δύο αὐτῶν Ἐπισκόπων. Δόξα τῶ Θεῶ πάντων ἕνεκεν.

Παραθέτομεν καί τό σύντομον ἱστορικόν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως τό κατέγραψεν εἰς τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ» ὁ θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης:

Ὅτε τό 1924, ἐπεβλήθη καί εἰς τήν Ρουμανίαν τό νέον Παπικόν ἡμερολόγιον, οἱ Ἱερομόναχοι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Νεάμτς π. Γλυκέριος καί π. Γαμαλιήλ, μέ ὡρισμένους ἄλλους Μοναχούς καί πολλούς εὐλαβεῖς Χριστιανούς, ἀπέρριψαν τήν καταδεδικασμένην Παπικήν καινοτομίαν, μείναντες πιστοί καί ἀμετακίνητοι εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ρουμανικήν Ἐκκλησίαν, ἐνῶ ἐκήρυξαν σχισματοαιρετικούς τούς Νεοημερολογίτας, τούς δέ ἐπιστρέφοντας ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἐδέχοντο διά βαπτίσματος. Συντόμως ὅμως ὁ Ἱερομόναχος Γλυκέριος δέχεται Φλωρινικήν ἐπίδρασιν καί ἐφαρμόζει τήν περί «δυνάμει Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος» θεωρίαν τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη, ὅπερ, ὅπως καί εἰς τήν Ἑλλάδα, οὔτω καί εἰς τήν Ρουμανίαν προεκάλεσεν σοβαρόν Ἐκκλησιολογικῆς φύσεως Σχίσμα. Κατά τήν περίοδον 1936-1939, διώκονται καί οἱ Παλαιοημερολογῖται ὑπό τόν Γλυκέριον καί οἱ Ὀρθόδοξοι ὑπό τόν Γαμαλιήλ, διά σκληρῶν διωγμῶν, κατεδαφίσεων Ναῶν, μέχρι καί θανάτων.
Τό 1946, οἱ ὑπό τόν π. Γαμαλιήλ, παραμείναντες πιστοί εἰς τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζονται ἀπό τό Ρουμανικόν κράτος, ὡς οἱ «Ὀρθόδοξοι Παραδοσιακοί». Τό 1949 εἰς τό Μόναχον τῆς Γερμανίας λαμβάνει χώραν ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία τοῦ Ρουμάνου Πρεσβυτέρου Βασιλείου Λέου, ὅστις μετωνομάσθη εἰς Βίκτωρα. Οὗτος ὁ Βασίλειος Λέου, ἦτο υἱός τοῦ Νεοημερολογίτου Ἐπισκόπου Γρηγορίου Λέου, ἐγεννήθη δέ τό 1903 εἰς Οανσαρα Γαλατσίου. Ἔγγαμος, ὁ Βασίλειος Λέου, χειροτονεῖται εἰς Διάκονον καί Ἱερέα εἰς τό Ἰάσιον. Ἡ σύζυγός του ἐφονεύθη κατά τόν Β΄ Παγκόσμιον πόλεμον. Τήν 21.8.1948, ἐκάρη Μεγαλόσχημος καί φεύγει, μετά τινος Florianou, κρυφίως ἐκ τῆς Ρουμανίας διά τό ἐξωτερικόν, πρός βοήθειαν τοῦ Γέροντος Ἐπισκόπου Βησσαρίωνος, ὁ ὁποῖος ἐξυπηρέτει τήν Ρουμανικήν Διασποράν. Εἰς τόν Σταθμόν Isanova, κρυφίως κατῆλθον ἀπό τό τραῖνο καί εἰσῆλθον εἰς τήν Γιουγκοσλαβίαν, ὅπου συλλαμβάνονται καί ἀνακρίνονται, ἀλλά καί πάλιν δραπετεύουν καί καταφεύγουν εἰς Αὐστρίαν. Καί ἐκεῖ διώκονται ἀλλά κατόπιν ἀπελευθερώνονται ἀπό τάς συμμαχικάς δυνάμεις καί λειτουργοῦν εἰς Ναόν τοῦ Salsburg.
Τήν ἰδίαν περίοδον συνεκλήθη εἰς τήν Βιέννην Σύναξις τῆς Ρουμανικῆς Διασπορᾶς καί δημιουργεῖται ἡ «ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ». Τόν ἀσθενοῦντα Γέροντα Ἐπίσκοπον Βησσαρίωνα, διαδέχεται ὁ Βασίλειος Λεου, ὅστις, τόν Δεκέμβριον τοῦ 1949 εἰς τό Μόναχον τῆς Γερμανίας, χειροτονεῖται εἰς Ἐπίσκοπον μέ τό ὄνομα ΒΙΚΤΩΡ. Ἡ χειροτονία του ἐγένετο ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Σεραφείμ Λυαδε, τῆς Αὐτονόμου Ἐκκλησίας τῆς Λευκορωσίας, (Ρωσικῆς καταγωγῆς καί χειροτονημένος πρό τοῦ σχίσματος), τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βιέννης Στεφάνου, τῆς Αὐτονόμου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, (καί οὗτος ἐχειροτονήθη πρό τοῦ σχίσματος), καί τοῦ Φιλίππου, τόν ὁποῖον, ἐχειροτόνησαν οἱ δύο μετά τό σχίσμα. Ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ Λεου σημειώνει μεγάλην κυρίως ἐθνικήν δράσιν. Σχετικῶς μέ τήν χειροτονίαν του, εἶναι χαρακτηριστικαί αἱ μαρτυρίαι τοῦ Σεβ/του Ἰασίου κ. Κασσιανοῦ καί τοῦ Ἱερέως π. Νικολάου, οἱ ὁποῖοι ἐπανειλημμένως εἶχον ἐπισκεφθεῖ τόν Ἐπίσκοπο Βίκτωρα, ὑπό αὐστηρόν περιορισμόν εὑρισκόμενον, καί εἶχον διερευνήσει καλῶς τά περί τῆς Ὁμολογίας τόσον τοῦ ἰδίου τοῦ Βίκτωρος, ὅσον καί τῶν χειροτονησάντων αὐτόν τριῶν Ἐπισκόπων. Ἐν προκειμένω ὁ Σεβ/τος κ. Κασσιανός διεβεβαίωσεν ὅτι ἦτο χαρακτηριστική ἡ ἀπάντησις τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος: «Τό διερεύνησα πολύ καλά. Ἐάν διεπίστωνα πώς ἦσαν Νεοημερολογῖται οἰκουμενισταί ἤ ἦσαν ἁπλῶς Παλαιοημερολογῖται αὐτοί, οἱ ὁποῖοι μέ ἐχειροτόνησαν, δηλαδή εἶχον κοινωνίαν μετά τῶν νεωτεριστῶν, δέν θά ἐδεχόμην χειροτονίαν παρ' αὐτῶν. Ἄλλωστε δι' αὐτόν τόν λόγον δέν ἐδέχθην χειροτονίαν παρά τοῦ πατρός μου, ὁ ὁποῖος ἦτο Ἐπίσκοπος τοῦ νέου Ἡμερολογίου».
Τό 1950, ἐγείρονται νέοι διωγμοί κατά τῶν Ὀρθοδόξων ὑπό τοῦ Κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος. Τήν 16.8.1952, ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ συλλαμβάνεται εἰς τήν Βιέννην ἀπό Πράκτορας τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως καί ἀποστέλλεται εἰς Μόσχαν, ὅπου κρατεῖται ἐπί 7 μῆνας δι' ἀνακρίσεις εἰς τάς φυλακάς τῆς Λουμπιάνκα, τό δέ 1953, μετά ἀπό ἀνακρίσεις καί κακουχίας, ὡς φιλοδυτικός καί ἀντικομμουνιστής, ἐκδίδεται εἰς τήν Ρουμανίαν καί τήν 16.11.1954, καταδικάζεται εἰς θάνατον, πλήν ὅμως ἡ ἀπόφασις αὕτη δέν ἐξετελέσθη μέχρι τό 1964, ὅτε ἐτέθη ὑπό αὐστηρόν περιορισμόν. Παρά ταῦτα ἀμέσως συναντᾶται μετά τοῦ Γλυκερίου τῆς Μονῆς Σλατιοάρας, ὁ ὁποῖος τόν δέχεται ὡς Ἐπίσκοπον. Ὅταν ὅμως ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ πληροφορῆται ὅτι ὁ Γλυκέριος εἶναι χειροτονημένος ἀπό τόν Νεοημερολογίτην Γαλακτίωνα, (ἐχειροτονήθη τό 1935), διέκοψεν κοινωνίαν μετ' αὐτοῦ.
Καθ' ὅλην τήν ἰδιαιτέρως κρίσιμον αὐτήν περίοδον, ἐκτός ἀπό τόν διακεκριμένον ὁμολογητήν καί ἀγωνιστήν κληρικόν π. Γαμαλιήλ, τόν Ἱερόν ἀγώνα τῆς Ρουμανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπλαισίωνον καί οἱ Ἱερεῖς: α) Ἰωαννίκιος Dynescu, β) Γερόντιος Ionescou, γ) Ἰωακείμ Tanasse, δ) Ἰωακείμ Pers, ε) Μαρτινιανός, στ) Εὐστάθιος Andtrescu, ζ) Φιλάρετος Ἁγιορείτης, η) Νήφων Munteanu, θ) Σεραφείμ Ἱεροσολυμίτης καί ι) Γυμνάσιος Popa.
Τό «λεῖμμα» αὐτό τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ἤτοι οἱ ἐναπομείναντες ὑπό τόν Γαμαλιήλ Ὀρθόδοξοι, μέχρι τό 1964 παρέμεινεν ἄνευ Ἐπισκόπων, ἀλλά καί ἄνευ Ἱερέων! Πέντε καί περισσότερα ἔτη ἀνέμενον νά βαπτίσουν τά παιδιά των,(*) ἕως ὅτου ἐπληροφορήθησαν τά περί τοῦ Βίκτωρος καί τόν ἐπεσκέφθησαν. Ὅταν διεπίστωσαν ὅτι ἔχει ὀρθόδοξον φρόνημα καί Ὁμολογίαν, τότε ἐζήτησαν νά τούς ἀναλάβη ὑπό τό ὠμοφόριόν του καί χειροτονήση Ἱερεῖς καί Ἀρχιερεῖς. Ἐπειδή ὅμως ἦτο ὑπό περιορισμόν, τοῦτο ἦτο δύσκολον ἄν μή καί ἀκατόρθωτον. Παρά ταῦτα ὅμως, κατώρθωσεν νά διαφύγη καί κρυφίως ἐχειροτόνησεν 2 Ἱερομονάχους, τόν δέ Ἁγιορείτην Ἱερομόναχον Νήφωνα ἐχειροτόνησεν εἰς Ἐπίσκοπον Τόμεως. Παραλλήλως ἐπρότεινεν καί εἰς τόν Ἱερομόναχον π. Κασσιανόν νά τόν χειροτονήση, ἀλλ' οὗτος δέν ἐδέχθη. Ὁ Ἐπίσκοπος Νήφων μέ τό σύμψηφον τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος ἐχειροτόνησεν τόν Ἐπίσκοπον Μπακάου Κλήμεντα καί ἐν συνεχεία, μαζί μέ αὐτόν τόν Ἐπίσκοπον Ἰασίου κ. Κασσιανόν. Οὗτοι κατόπιν ἐχειροτόνησαν λόγω ἀνάγκης, τόν Ἱερομόναχον π. Γερόντιον εἰς Ἐπίσκοπον Βράντσεα, μόλις εἰς ἡλικίαν 30 ἐτῶν.