kirykos: ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΛΙΠΟΨΥΧΟΥΝ, ΤΟ ΛΑΙΚΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ ΑΓΡΥΠΝΕΙ

ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΛΙΠΟΨΥΧΟΥΝ, ΤΟ ΛΑΙΚΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ ΑΓΡΥΠΝΕΙ
Ἔκπληξιν καί θαυμασμόν, προεκάλεσε ἡ ὁμολογιακή «ΑΠΟΦΑΣΙΣ – ΔΗΛΩΣΙΣ - ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ» τῶν λαϊκῶν μελῶν τοῦ πληρώματος τῆς Μητροπολιτικῆς περιφερείας Πειραιῶς (τήν ὁποίαν ἀνεῦρον εἰς τό Ἀρχεῖον καί ἤδη ἐδημοσίευσα εἰς τό «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ», τεῦχος 14ον), καί συγκεκριμένα ἡ παράγραφος ἐκείνη πού ἀναφέρεται ὀνομαστικῶς εἰς ἐνδεχομένην λιποψυχίαν καί παρέκκλισιν ἀπό τήν γραμμήν τοῦ ἁγίου Πατρός Ματθαίου τοῦ Πειραιῶς Νικολάου καί τοῦ Άρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, διό καί ἐπιτραπήτω μοι νά κάνω ἕν μικρόν σχόλιον. Ἰδού τί ἀκριβῶς λέγει ἡ συγκεκριμένη παράγραφος: «Ἀποκηρύσσομεν ἀπό τοῦδε πάντα Κληρικόν ... ὅστις ἤθελεν ποτέ λιποψυχήσει καί δεχθῆ ἀντικανονικάς καί παρανόμους ἀποφάσεις τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας, ἔστω καί ἄν εἶναι μέλος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἤ καί αὐτός οὗτος ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος ἡμῶν (τότε Ἀρχιεπίσκοπος ἦτο ὁ Ἀθηνῶν Ἀνδρέας) ἤ καί ὀ Σεβ. ‘Επίσκοπος ἡμῶν κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ, καθώς καί πάντα Κληρικόν, ὅστις ἤθελε τυχόν ποτέ ἐμφανισθῆ ὑπό τόν τίτλον τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς δῆθεν Κεφαλή ἡμῶν καί μή συνεχίζων τήν γραμμήν ἥν ἐχάραξεν ὁ ἐν μακαριστοῖς ‘Αρχιεπίσκοπος ἡμῶν Κυρός Ματθαῖος, καί πάντα μή ὑπακούοντα εἰς τά κελεύσματα τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου...».
Αὐτά ἐγράφοντο, ὑπεγράφοντο καί διεκηρύσσοντο ἐν ἔτει 1974 εἰς τήν «ΑΠΟΦΑΣΙΝ – ΔΗΛΩΣΙΝ ΚΑΙ ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ» τῶν λαϊκῶν μελῶν τοῦ πληρώματος τῆς Μητροπολιτικῆς περιφερείας Πειραιῶς, πρός ὑπεράσπσιν τοῦ διωκομένου τότε ὑπό τῶν Νεοημερολογιτῶν Περαιῶς κ. Νικολάου. Πρόκειται περί μιᾶς πολύ σημαντικῆς Δηλώσεως, ἡ ὁποία λαμβάνει ἰδιαιτέραν ἐπικαιρότητα κατά τά τελευταῖα ἔτη, κατά τά ὁποῖα, ἀπεδείχθη, ὅτι ἀμφότεροι οἱ Ἀρχιερεῖς, ὁποῖοι ἀναφέρονται εἰς αὐτήν τήν ἀπόφασιν, ἤτοι ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας καί ὁ τότε Πειραιῶς (καί νῦν ψευδαρχιεπίσκοπος) Νικόλαος «ἐλιποψύχησαν εἰς τάς ἀπειλάς τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ» καί «δέν συνέχισαν τήν γραμμήν ἥν ἐχάραξεν ὁ ἐν μακαριστοῖς Ἀρχιεπίσκοπος ἡμῶν Κυρός Ματθαῖος» (χρησιμοποιοῦμε τίς ἴδιες φράσεις τῆς διακηρύξεως τοῦ λαϊκοῦ πληρώματος, διότι εἶναι χαρακτηριστικές καί ἀποδίδουν αὐτό πού ἐν τέλει ἔγινε) δεχθέντες «πανηγυρικῶς» τήν ἀπόφασιν τοῦ 54/76 «Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος τοῦ Πλημελειοδικείου Πειραιῶς, ἡ ὁποία ἦτο ἀπόφασις τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας.
Χαρακτηριστικόν τῆς ἐν λόγω ὑποθέσεως, εἶναι, ὅτι μόλις ἐξεδόθη τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα 54/76, ἐδημοσίευσαν εἰς τόν «ΚΗΡΥΚΑ» (τοῦ 1976) τό «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» τῆς ἀποφάσεως, (τό ἐχαρακτήρισαν μάλιστα ὡς κόλαφον κατά τῆς νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας) ἀπέφυγαν ὅμως νά δημοσιεύσουν καί νά ἀποκαλύψουν καί τό βλάσφημον διά τήν Ἐκκλησίαν περιεχόμενον (σκεπτικόν) τῆς ἀποφάσεως, διότι θά ἀπεκάλυπτον εὐθύς ἀμέσως καί τήν «λιποψυχίαν» τοῦ Πειραιῶς (ἡ ὁποία ἦτο καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, διότι ὅπως ἀποκαλύπτεται ἐκ τῶν στοιχείων τά ὁποῖα εὗρον εἰς τά ‘Αρχεῖα, ὁ Πειαραιῶς δέν ἀντιμετώπισε μόνος του τό δικαστήριον, ἀλλ’ ἐν συνεργασία μετά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου καί προπάντων τοῦ Ἀττικῆς Ματθαίου).
Ἡ ἰδία «λιποψυχία» ἡ ὁποία κατά τά τελευταῖα μετετράπη εἰς συνειδητήν καί συλλογικήν προδοσίαν, καί ὡδήγησεν εἰς τελικήν πτῶσιν, ἐξεδηλώθη καί ὅταν οἱ Φλωρινικοί ἐδημοσίευσαν τό «Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα» καί ἐγένετο γνωστόν τό βλάσφημον περιεχόμενον του καί εἰς ἡμᾶς, καί ὅτε τό κατηγγείλαμεν ἐπισήμως ὡς ἄρνησιν τῆς Ὁμολογίας καί βλασφημίαν κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς.
Ἠ ταπεινή μας γνώμη ὅτι τό λαϊκόν πλήρωμα τῆς Μητροπολιτικῆς περιφερείας Πειραιῶς κάτι εἶχεν ὑπ’ ὄψιν του καί ἔγραφεν οὕτως. Ἄλλως πῶς ἐν ἔτει 1974 εἰς μίαν τοιαύτην «ΔΗΛΩΣΙΝ - ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ», ἡ ὁποία ἀπεσκόπτει εἰς τήν ὑπεράσπισιν τοῦ διωκομένου Πειραιῶς, νά γράφουν καί περί ἐνδεχομένης «λιποψυχίας» καί «ἀλλαγῆς» τῶν δύο συγκεκριμένων Ἀρχιερέων; Δέν εἶχον ἀπόλυτον ἐμπιστοσύνην εἰς τούς ὡς ἄνω Ἀρχιερεῖς; Διατί ἔκρουσαν τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου; Μήπως εἶχον ὑπ’ ὄψιν των δείγματα «λιποψυχίας» καί «δειλίας», τά ὁποῖα τότε ἁπλῶς διεφαίνοντο. Ὁ ἱστορικός τοῦ μέλλοντος ἔχει νά ἐξιχνιάση πολλά.
Τώρα (τό παρόν ἐγράφη τό 2003) 30 περίπου ἔτη μετά ἀπό ἐκείνην τήν «ἈΠΟΦΑΣΙΝ, ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ» τοῦ λαϊκοῦ πληρώματος, βλέπομεν πόσον ἀλάνθαστον ἀπεδείχθη τό αἰσθητήριον του, διότι τότε μέν οἱ δύο, ὡς ἄνω ἀναφερόμενοι Ἀρχιερεῖς, ἀπεδέχθησαν τό 54/76 διά νά μή διωχθοῦν καί «πᾶνε φυλακή», ἀπέκρυψαν ὅμως τήν προδοσίαν, τήν ὁποίαν ἐχαρακτήρισαν καί ὡς Ὁμολογίαν, τώρα δέ πού ἀπεκαλύφθη δημοσίως καί κατηγγέλθη ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ καί ΕΠΙΣΗΜΩΣ τήν καλύπτουν καί δέν τήν ἀντιμετωπίζουν ὁμολογιακῶς, δηλαδή δέν τήν καταδικάζουν, ὡς θά ἔδει, καί δέν μετανοοῦν διά τήν προδοσίαν. Καί τοῦτο, διότι ἁπλούστατα ἀποβλέπουν εἰς τήν βάσει τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος 54/76 πλήρη ἀναγνώρισιν ὑπό τῶν Φλωρινικῶν καί τοῦ Χριστοδούλου, ὡς τούς ὑπεσχέθησαν ... Διότι ὅλοι γνωρίζουν πλέον, ὅτι καί οἱ Φλωρινικοί καί ὁ Χριστόδουλος τούς ἔχουν ὑποσχεθεῖ, ὅτι ἐάν ἀποδεχθοῦμε ὅλοι τήν χειροθεσίαν τοῦ 1971, θά μᾶς ἀναγνωρίσουν. Ὁ δέ Ἀρχιεπίσκοπος ‘Ανδρέας, διά νά δειυκολύνη αὐτήν τήν ἀναγνώρισιν, παρητήθη τοῦ θρόνου του, τόν ὁποῖον παρέδωσε συμπαικτικῶς καί ἱεροσύλως εἰς τόν ἀναγνωρισθέντα καί ὑπό τῆς Πολιτείας (βάσει τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος) τότε Πειραιῶς, νῦν δέ ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον.