kirykos: ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΕΒΟ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΡΠΑΘΙΑ ΟΡΗ

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΕΒΟ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΡΠΑΘΙΑ ΟΡΗ
Ἀπό τήν Χρυσάνθη Σταύρου

Ξεκινώντας για το ταξίδι-προσκύνημα στην Ουκρανία δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για το τι θα ακολουθούσε. Πάντα πριν από κάθε ταξίδι κάνω πρώτα μια εικονική επίσκεψη μέσω διαδικτύου και βρίσκω χρήσιμες συμβουλές, πληροφορίες και τα αξιοθέατα στο μέρος που πρόκειται να επισκεφτώ. Ακολούθησα την ίδια διαδικασία κι αυτή τη φορά αλλά έπεσα έξω. Τα αξιοθέατα δεν βρίσκονταν στις πόλεις και τα βουνά αλλά αξιοθέατα ήταν οι ίδιες οι καρδιές των ανθρώπων.
Αρχίζοντας από το Κίεβο «την πόλη που βρίσκεται μέσα σε πάρκο» λάβαμε τα πρώτα μηνύματα βαθιάς πίστης που θα συναντούσαμε επανειλημμένα στο ταξίδι μας. Μας υποδέχτηκαν θερμά οι πιστοί της εκκλησίας των κατακομβών στην ενορία του Κιέβου σ’ ένα οικογενειακό εκκλησάκι στην αυλή της κυρίας Γκαλίνας που μας φιλοξενούσε, όπου τίποτα δεν μαρτυρούσε την ύπαρξη του. Καθ’ όλη την διάρκεια της παραμονής μας, η κυρία με το λευκό μαντήλι και την μεγάλη καρδιά ήταν η ξεναγός μας, η οικοδέσποινα που μας φιλοξενούσε στο τραπέζι της και μας πρόσφερε όλα τ’ αγαθά.
Στο Κίεβο επισκεφτήκαμε την μεγάλη Λαύρα Πετσέρσκαγια με τα σπήλαια του ασκητισμού και τις επιβλητικές εκκλησίες. Διαβήκαμε τις στοές όπου έζησαν δεκάδες άγιοι. Ένιωσα δέος και κατάνυξη σ’ αυτούς τους ιερούς χώρους όπου τόσοι άνθρωποι πολέμησαν τον διάβολο με μόνο όπλο την προσευχή τους.
Από εκείνες τις στιγμές άρχισα να προβληματίζομαι έντονα για τη ζωή που κάνω και την δήθεν πίστη μου. Συνειδητοποίησα τον αγώνα που χρειάζεται η σωτηρία της ψυχής και αναρωτήθηκα τι κάνω γι αυτό;
Φτάνοντας στα Καρπάθια Όρη φτάσαμε στο αποκορύφωμα της ψυχικής ανάτασης. Σ’ αυτό συνέβαλαν η φύση που απλόχερα ο Θεός χάρισε στους ανθρώπους, η βροχή που ήρθε να μας λυτρώσει, το μεγαλείο της ψυχής των ανθρώπων που με αυταπάρνηση και ζήλο κατέφθαναν στον ναό να προσευχηθούν. Ένιωσα ντροπή που έχω την εκκλησία λίγα μέτρα από το σπίτι μου και την αγνοώ ή την αποφεύγω και κωλυσιεργώ με κάθε τρόπο.
Δε θα ξεχάσω την Μαρία που ταξίδεψε τόσα χιλιόμετρα με το παιδί στην αγκαλιά, ν’ ανηφορίζει πρώτη το βουνό για να φτάσει μια ώρα αρχύτερα στην εκκλησία. Δε θα ξεχάσω τον Σεργκέι που ταξίδεψε μέρες για να έρθει στην εκκλησία, που ήταν άθεος και μόλις γνώρισε τον Χριστό εγκατέλειψε καριέρα και δόξα για να αφιερωθεί σ’ Αυτόν.
Μέσα από τα βιώματα εκείνων των ημερών άναψε η φλόγα που σιγόκαιγε μέσα μου, έκανα τον απολογισμό μου και επαναπροσδιόρισα την πορεία μου.
Άνθρωποι απλοί, σεμνοί και ταπεινοί με μεγάλη αγάπη στο Θεό, χωρίς επιδιώξεις και φιλοδοξίες, με μόνη έγνοια τη σωτηρία της ψυχής τους.
Ίσως αυτή η κοινή επιδίωξη μας έκανε να συνεννοούμαστε χωρίς να ξέρουμε τη γλώσσα, μιλούσαμε την κοινή γλώσσα της αγάπης του Χριστού.
Είθε ο Μεγαλοδύναμος Θεός να μας φωτίζει να ακολουθούμε πάντα τον δρόμο του.