kirykos: ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ ΔΙΑΚΗΡΥΤΤΟΥΝ: «ΕΙΜΕΘΑ ΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ ΝΑ ΓΙΝΩΜΕΝ Η ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ"

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ ΔΙΑΚΗΡΥΤΤΟΥΝ: «ΕΙΜΕΘΑ ΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ ΝΑ ΓΙΝΩΜΕΝ Η ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ"
Ὀ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ

Εἰς ἕνα ἀντιοικουμενιστικόν κείμενον τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, ἀλλά καί προηγουμένως εἰς τήν εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» (της 13.7.1979) εἶχον ἀναγνώσει μίαν ἐν ἔτει 1971 προλαλιάν τοῦ Ἀθηναγόρου, ὅταν μία ομάδα Ελλήνων Κληρικών (είκοσι εξ Αμερικής και δέκα εκ Δυτικής Γερμανίας), μαζί με τις συζύγους και άλλα πρόσωπα, τόν ἐπεσκέφθησαν, ὁ ὁποῖος, τούς εἶπε τά ἐξῆς τρομερά:

«… Εδώ την 15ην Ιουλίου του 1054 ένας καρδινάλιος Ουμβέρτος κατέθηκεν εις την αγίαν Τράπεζαν της Αγιάς Σοφιάς, που θα επισκεφθήτε αύριον, ένα λίβελλο, κατά του Πατριάρχου Μιχαήλ Κηρουλαρίου. Και ο Κηρουλάριος απήντησε, δεν ηξεύρω καλά αν έκαμε να απαντήση η όχι, αλλ’ εν πάση περιπτώσει απήντησε. Και αυτοί οι δυο λίβελλοι, αυτά τα δυο γράμματα, ωνομάσθησαν σχίσμα. Σχίσμα ουδέποτε εκηρύχθη, μήτε από την Ρώμην, ούτε από την Ανατολήν, αλλά το εζήσαμεν 900 χρόνια. Με πολλάς συνεπείας, με πολλάς καταστροφάς. Το εζήσαμεν 900 χρόνια! Χωρίς να έχης αδελφόν να του λες πόσο τον αγαπάς! Και ξαφνικά μίαν ημέραν του Δεκεμβρίου του 1963, ανέγνωσα εις τον Τύπον, ότι ο πάπας απεφάσισε να μεταβή εις τα Ιεροσόλυμα, και χοροστατών εις μίαν Εκκλησίαν εδώ γειτονικήν, ανεκοίνωσα, ότι θα ζητήσω να τον συναντήσω. Ήλθα εδώ (και) εξέδωκα ανακοινωθέν δια του Associated Press να συναντηθώμεν. Ο σταθμός του Βατικανού απήντησε, και την 5ην Ιανουαρίου του 1964 συνηντήθημεν εις τα Ιεροσόλυμα, την 9ην της νυκτός, εις την κατοικίαν του Πάπα. Κι όταν είδε ο ένας τον άλλο, αι χείρες μας ήνοιξαν αυτομάτως. Ο ένας ερρίφθη εις την αγκάλην του άλλου. Όταν μας ηρώτησαν πως εφιληθήκαμεν, αδελφοί, ύστερα από 900 χρόνια - Ερωτάς πως; Επήγαμε οι δυο μας χέρι με χέρι εις το δωμάτιόν του, και είχαμεν μίαν μυστικήν ομιλίαν οι δυο μας. Τι είπαμεν; Ποιός ξέρει τι λέγουν δυο ψυχές όταν ομιλούν! Ποιός ξέρει τι λέγουν δυο καρδίαι, όταν ανταλλάσσουν αισθήματα! Τι είπαμεν; Εκάμαμε κοινόν πρόγραμμα, με ισοτιμίαν απόλυτον, όχι με διαφοράν. Και έπειτα εκαλέσαμεν τας συνοδείας ημών, ανεγνώσαμεν ένα κομμάτι από το Ευαγγέλιον, και είπαμεν το «Πάτερ ημών» και προσεφώνησα εγώ πρώτος. Και είπαμεν ότι ήδη ευρισκόμεθα εις την οδόν εις Εμμαούς, και πηγαίνομεν να μας συναντήση ο Κυριος εν τω κοινώ αγίω Ποτηρίω. Ο Παπας απαντών μου προσέφερε άγιον Ποτήριον. Δεν ήξευρεν ότι εγώ θα μιλούσα δι’ Αγιον Ποτήριον, ούτε ήξερα ότι θα μου προσέφερεν Αγιον Ποτήριον! Τι είναι; Συμβολισμός του μέλλοντος. Το ’65 εσηκώσαμεν το Σχίσμα, εις την Ρωμην και εδώ, με αντιπροσώπους μας εκεί και αντιπροσώπους εκείθεν εδώ. Και τον Ιούλιον του ’67 ήλθεν ο Πάπας εδώ. Ευκολώτερον να μετεκινείτο ένα βουνό από την Ιταλίαν, λ.χ. τα Απέννινα, και να έλθουν εδώ, παρά να έλθη ο Πάπας εδώ. Δια πρώτην φοράν εις την ιστορίαν. Ήλθον και άλλοτε Πάπαι, αλλά αιχμάλωτοι. Εγένοντο τελεταί εις τον πατριαρχικόν ναόν, τον υπεδέχθην επάνω εις το Γραφείον μου, το οποίον θα το δήτε, και εκεί είχαμεν άλλην ομιλίαν και συνεφωνήσαμεν να συναντηθώμεν μίαν ημέραν εκεί, όθεν εξέβημεν».
Καί συνεχίζει ὁ Ἀθηνναγόρας:
«Εως το 1054 είχαμε πολλάς διαφοράς. Και εις τούτο και εις το άλλο. Το φιλιόκβε. Η προσθήκη εις το «Πιστεύω» έγινε τον 6ον αι. και το εδέχθημεν, επί 6 αιώνας. Και τόσας άλλας διαφοράς. Αλλά ηγαπώμεθα. Και όταν αγαπώνται οι άνθρωποι, διαφοραί δεν υπάρχουν. Αλλά το 1054 που επαύσαμεν να αγαπώμεθα, ήλθαν όλες οι διαφορές. Ηγαπώμεθα και είχομεν το ίδιον μυστήριον. Το ίδιον βάπτισμα, τα ίδια μυστήρια και ιδιαιτέρως το ίδιο Άγιον Ποτήριον. Τωρα που ξαναγυρίσαμεν εις το 54, διατί δεν ξαναγυρίζομεν και εις το Άγιον Ποτήριον; Υπάρχουν δυο δρόμοι: Ο Θεολογικός διάλογος. Και έχομεν τους θεολόγους εκατέρωθεν, οι οποίοι μελετούν το ζήτημα της επανόδου εις τα παλαιά. Και επειδή δεν έχω πολλές ελπίδες από τον θεολογικόν διάλογον - δεν έχω, να με συγχωρήσετε οι θεολόγοι, είσθε κάμποσοι θεολόγοι εδώ μέσα - δι’ αυτό εγώ προτιμώ τον διάλογο της αγάπης. Να αγαπηθούμε! Και τι γίνεται σήμερα; Πνεύμα μέγα αγάπης εξαπλώνεται υπέρ τους Χριστιανούς Ανατολής και Δύσεως. Ήδη αγαπώμεθα. Ο Πάπας το είπε: απέκτησα έναν αδελφόν και του λέγω σ’ αγαπώ! Το είπα και εγώ: Απέκτησα έναν αδελφό και του είπα σ’ αγαπώ! Πότε θα έλθη αυτό το πράγμα; Ο Κύριος, το ξέρει. Δεν το ξέρομε. Αλλά εκείνο το οποίο ξεύρω, είναι ότι θα έλθη. Πιστεύω, ότι θα έλθη. Διότι δεν είναι δυνατόν να μη έλθη, διότι ήδη έρχεται. Διότι ήδη εις την Αμερικήν μεταλαμβάνετε πολλούς από το Άγιον ποτήριον και καλά κάνετε! Και εγώ εδώ, όταν έρχωνται Καθολικοί η Προτεστάνται και ζητούν να μεταλάβουν, τους προσφέρω το Άγιον Ποτήριον! Και εις την Ρώμη το ίδιο γίνεται και εις την Αγγλίαν και εις την Γαλλίαν. Ήδη έρχεται μοναχό του. Αλλά δεν κάνει να έλθη από τους λαϊκούς και από τους ιερείς. Πρέπει να είναι σύμφωνος και η Ιεραρχία και η Θεολογία. Γι’ αυτό λοιπόν προσπαθούμε να έχωμεν και θεολόγους μαζί, δια να έλθη αυτό το μεγάλο γεγονός, του Παγχριστιανισμού. Και μαζί με αυτό το μεγάλο γεγονός, θα έλθη μίαν ημέραν το όνειρόν μας της Πανανθρωπότητος. Εγώ έζησα επτά πολέμους. Και είδα πολλάς καταστροφάς, πολύ αίμα, να χυθή. Και όλοι οι πόλεμοι είναι εμφύλιοι, αδελφικοί… Και η έλευσίς σας ενταύθα μου ενισχύει αυτήν την πίστιν, ότι η μεγάλη ημέρα και επιφανής του Κυρίου, η συνάντησις εις το ίδιον άγιον Ποτήριον θα έλθη…».

Ο ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ.

Ἡ οἰκουμενιστική ἀποστασία ἀπό τότε μέχρι σήμερον προχώρησε τόσον πολύ καί ἡ φθορά ἔγινε τόσον ἀποτελεσματική, ὥστε κατώρθωσαν νά παρασύρουν εἰς τόν οἰκουμενιστικόν των κατήφορο, καί νά διαφθείρουν τάς συνειδήσεις ὄχι μόνον ὅλων σχεδόν τῶν νεοημερολογιτῶν, ἀλλά καί Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, ὅπως συνέβη μέ τήν ὁμάδα τῶν Ἀρχιερέων τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, οἱ ὁποῖοι ἐν τέλει ὡδηγήθησαν εἰς τό σχίσμα τό 2005, καί δι’ ἄλλους πολλούς λόγους, ἀλλά κυρίως διότι ἡμεῖς ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας Κήρυκος καί ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Λαρίσης Πανάρετος δέν ἀπεδέχθημεν, ἀλλά καί ἐπολεμήσαμεν, τό παναιρετικόν, ὠς τό ἐχαρακτηρίσαμεν καί ὡς εἶναι πράγματι, φρόνημα, τό ὁποῖον διεκήρυξε «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» ἐν ἔτει 2002, ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, (καί ἐμμένει εἰς αὐτό μέχρι σήμερον), ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος. Κατά τό οἰκουμενιστικόν του φρόνημα, «ἡ Ἐκκλησία ἦτο κάποτε διηρημένη, ἤ μπορεῖ κάποτε νά διαιρεθῆ» καί τοῦτο διότι ἡ λέξις «Ἐκκλησία» σημαίνει «κλῆσιν πρός ἑνότητα τῶν πρίν διεστώτων», τοῦτο δέ συνεπάγεται ὅτι «ἐάν χαρακτηρίσωμεν τήν Ἁγία Τριάδα ὡς Ἐκκλησία, προσβάλλομεν τήν ἐνότητα τῆς Ἁγίας Τριάδος». Ἰδού τί ἀκριβῶς εἰσηγήθη τό 2002 καί τί «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» διακηρύττουν ἀμετανοήτως μέχρι σήμερον ὁ κ. Νικόλαος καί οἱ μετ’ αὐτοῦ:
«Δέν γνωρίζει ὁ θεολόγος Ἐλ. Γκουτζίδης ὅτι εἰς τήν περίπτωσιν τῆς Ἁγίας Τριάδος ἔχομε ἐκ φύσεως ἕνωσιν, λόγω τῆς ὁμοουσιότητος καί ἅρα εἶναι ἀδύνατον ἡ Ἁγία Τριάς νά εἶναι (χαρακτηρίζεται), Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐξ’ ὁρισμοῦ σημαίνει κλῆσιν πρός ἑνότητα τῶν τό πρίν διεστώτων; Δέν κατανοεῖ ὅτι ἄν δεχθοῦμε τήν Ἁγία Τριάδα ὡς ‘Εκκλησία προσβάλλεται τό ἀδιαίρετον τῆς Παναγίας Τριάδος, διότι τότε θεωρητικῶς εἶναι ἀνοικτόν τό ἐνδεχόμενον ὡς Ἐκκλησία ἡ Ἁγία Τριάς νά ἦτο κάποτε χωρισμένη ἤ καί ἡ δυνατότης νά χωρισθῆ εἰς τό μέλλον».
Δηλαδή κατά τόν κ. Νικόλαον, δέν δυνάμεθα νά χαρακτηρίσωμεν τήν ἐν τῆ ὁμοουσιότητι κοινωνίαν τῶν τριῶν θείων Προσώπων ὡς Ἐκκλησία, διότι κατ’ αὐτόν «Ἡ Ἐκκλησία ἦτο κάποτε διηρημένη καί μπορεῖ κάποτε νά διαιρεθῆ». Καί ναί μέν ἡ λ. ἐκ-κλησία σάν λέξις σημαίνει «κλῆσιν πρός ἑνότητα τῶν τό πρίν διεστώτων» (διατύπωσις τοῦ Νικολάου) ἀφοῦ ἐτυμολογικῶς προέρχεται ἀπό τήν λέξιν καλέω - καλῶ, προσκαλῶ, καί τοῦτο μέ τήν ἔννοιαν τήν ὁποίαν εἶχε τό «κάλεσμα» τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Δήμου στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα, ὁμως ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ σάν Σῶμα Χριστοῦ, δέν σημαίνει «κλῆσιν πρός ἑνότητα τῶν πρίν διεστώτων», διότι Αὕτη ποτέ δέν ἦτο διηρημένη, οὔτε εἶναι δυνατόν ποιτέ νά διαιρεθῆ, ὅπως οἰκουμενιστικῶς καί βλασφήμως, διακηρύσσει ὁ ποτέ Πειραιῶς Νικόλαος. ‘Εκκλησία σημαίνει ΕΝΟΤΗΤΑ καί ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ἐν τῶ ΕΝΙ ΣΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ἡ ὁποία (ενότης) ἐπιτυγχάνεται διά τῆς ἐπιστροφῆς εἰς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τῶν πρίν ἀπεσχισμένων σχισματικῶν καί αἱρετικῶν διά τῆς ἐντάξεως αὐτῶν εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐπαναλαμβάνομεν, ΔΕΝ ΔΙΑΙΡΕΙΤΑΙ, οὔτε εἶναι δυνατόν νά διαιρεθῆ, εἶναι ἡ ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, εἶναι τό ΕΝ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ οἰκουμενιστική καί παναιρετική διδασκαλία, καθ’ ἥν «ἡ Ἐκκλησία διαιρεῖται ἤ εἶναι δυνατόν κάποτε νά διαιρεθῆ», ὅπως ἀκριβῶς τήν διετύπωσε ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος, καί ἐπί τῆς ὁποίας ἐμμένει, ἐκηρύχθη προηγουμένως ὑπό τοῦ αἱρεσιάρχου Ἀθηναγόρου, κηρύσσεται ὑπό τοῦ Βαρθολομαίου, καί εἶναι ἡ ἐπίσημος «Ὁμολογία» ὄλων τῶν αἱρετικῶν οἰκουμενιστῶν νεοημερολογιτῶν καί παλαιοημερολογιτῶν. Εἶναι αὐτουσία ἡ «ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΚΛΑΔΩΝ» καθ’ ἥν ἡ Ἐκκλησία διηρέθη εἰς πολλούς κλάδους, (τά πρίν δειστῶτα) τῆς ὁποίας κάθε κλάδος ἔχει ἀπό ὀλίγην ἀλήθειαν. Αὐτή ἡ θεωρία εἰς μίαν τελευταίαν διακήρυξιν τῶν οἰκουμενιστῶν, ἔλαβε τήν μορφήν: «ΕΙΜΕΘΑ ΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ ΝΑ ΓΙΝΩΜΕΝ Η ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ». Δηλαδή, παραδέχονται καί ὁμολογοῦν ὅτι δέν ὑπάρχει ἡ Μία Ἐκκλησία (διότι ἐχωρίσθη εἰς πολλούς κλάδους) καί καλοῦνται ὅλοι αὐτοί νά τήν ἀναστήσουν μέσα ἀπό τούς διαλόγους των καί τάς συμπροσευχάς των. Καί μόνη της αὐτή ἡ διατύπωσις «ΕΙΜΕΘΑ ΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ ΝΑ ΓΙΝΩΜΕΝ Η ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» εἶναι βλασφημία, παρομοία μέ ἐκείνην τήν ὁποίαν διετύπωσε τό 2002 ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος. «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΡΙΝ ΔΙΕΣΤΩΤΩΝ».
Πέραν αὐτοῦ, ὅταν διακηρύσσουν οἱ Οἱκουμενισταί, ὅτι «ΕΙΜΕΘΑ ΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ ΝΑ ΓΙΝΩΜΕΝ Η ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» ποίαν ΜΙΑΝ Ἐκκλησίαν ἐννοοῦν; Ἀσφαλῶς ὄχι τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Ἐννοῦν τήν ΣΥΝΑΓΩΓΗΝ τοῦ ἀντιχρίστου. Καί πρός αὐτήν βαδίζουν. Μᾶλλον τήν ἔχουν ὁλοκληρώσει ... Τί διδάσκει ὅμως ἐπ’ αὐτοῦ ἡ Ἐκκλησία. Ὅτι ἄν θέλουν οἱ ἀπεσχισμένοι αἱρετικοί καί ἐκτός Ἐκκλησίας, νά ἑνωθοῦν εἰς τό Σῶμα Της, ὀφείλουν πρῶτον νά ἀποκηρύξουν τάς πλάνας των καί νά προσέλθουν διά τῆς μετανοίας εἰς τήν ὄντως ΜΙΑΝ, ΑΓΙΑΝ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ καί ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, νά βαπτισθοῦν εἰς τό ἕν βάπτισμα Της, καί νά ἐνταχθοῦν οὕτω εἰς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἰς τήν Κιβωτόν τῆς Χάριτος πρός σωτηρίαν αἰώνιον. Πᾶσα ἄλλη διδασκαλία εἴτε αὐτή προέρχεται ἀπό τούς δεδηλωμένους Οἰκουμενιστάς, Νεοημερολογίτας καί λοιπούς αἱρετικούς, εἴτε ἀπό παλαιοημερολογίτας Οἰκουμενιστάς, ὡς τόν ποτε Πειραιῶς Νικόλαον, εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ.