«.... Οἱ νεοημερολογῖται οἰκουμενισταί δέν παύουν οὐδ’ ἐπί στιγμήν νά κηρύττουν τήν οἰκουμενιστικήν τους πλάνην. Καί νά ἐπιχειροῦν μέ δόλιους τρόπους νά παρασύρουν τούς ὀρθοδόξους εἰς τόν δικόν τους οἰκουμενιστικόν κατήφορον... Σᾶς παρακαλῶ νά μελετήσετε καί τήν συγγραφήν τοῦ ἀειμνήστου Μοναχοῦ Παύλου Κυπρίου, ὑπό τόν τίτλον «ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ – ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ» (Ἐπανέκδοσις Κορωπί 2004) διά νά ἴδητε ὅτι ὁ Νεοημερολογιτισμός ταυτίζεται ἀπόλυτα μέ τόν Οἰκουμενισμόν. Ἰδού τί ἐγράφη εἰς τόν Πρόλογον τῆς Ἐπανεκδόσεως:

«…Τό σχίσμα τοῦ 1924 δέν ἔγινε ἀπό τούς λεγομένους "παλαιοημερολογίτας", ἀλλά ἀπό τήν τότε Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ἀπόφασις περί τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου ἐλήφθη ὑπό τῆς Ε' Ἱεραρχίας κατά Δεκέμβριον τοῦ 1923, ὑπό συνθήκας ἀνομολογήτους, ἀφοῦ τά πάντα ἐρρύθμιζε τότε ἡ ἀντικανονικῶς συγκροτηθεῖσα πενταμελής ἀριστίνδην Σύνοδος, ἡ ὁποία ἐξελίχθη εἰς μονοκρατορίαν τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου. Δηλαδή ἐπί συνόλου 40 Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὡς Ἱερά Σύνοδος ἐνεφανίζοντο μόνον πέντε, ἐκ τῶν ὁποίων ἀπεφάσισαν οἱ τρεῖς (ψῆφοι τρεῖς ἔναντι δύο), οἱ ὁποῖοι τελικά ἀνέθεσαν τό θέμα τῆς ἐπιβολῆς τοῦ παπικοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου εἰς τόν ἕνα, ἤτοι εἰς τόν τότε Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Χρυσόστομον Παπαδόπουλον.

Οὗτος, χωρίς νά συγκαλέση πλέον τήν Ἱεράν Σύνοδον, ἐνήργησε τά πάντα καί τελείως ἀντικανονικά καί ἀντιδεοντολογικά, καί παρά πᾶσαν ἔννοιαν Κανονικῆς τάξεως καί Ὀρθοδοξίας, ἐπέβαλεν, ὑπό τό ψευδώνυμον "διωρθωμένον Ἰουλιανόν", τόν Παπικόν Νεοημερολογιτισμόν. Δηλαδή ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἐπεβλήθη πρωτίστως ἐξ ἀπόψεως διαδικασίας, καταφώρως ἀντικανονικά καί πραξικοπηματικά. Ἡ ἐνέργεια, ὅμως, αὐτή ὑπῆρξεν ὄχι μόνον πραξικοπηματική — ἀντικανονική, ἀλλά καί ἀντορθόδοξος καί ὅλως ἀντιεκκλησιαστική, λαμβανομένου ὑπ' ὄψιν, ὅτι ἡ παπική ἑορτολογική καινοτομία ἔχει καταδικασθεῖ, μετ' ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος, ὑπό τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, συνελθουσῶν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν κατά τά ἔτη 1583, 1587 καί 1593.

Ἡ νεοημερολογιτική αὐτή ἑορτολογική παπική καινοτομία ἐπιβληθεῖσα, ὡς εἴπομεν, μετά ἀπό σειράν ἀντικανονικῶν καί ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν, καί ἐπί καταπατήσει τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος, εἶχε ἕνα καί μοναδικόν σκοπόν, τήν οἰκουμενιστικήν "ΠΑΓΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΝ ΕΝΩΣΙΝ" δηλαδή τήν ἕνωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἤτοι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μέ τάς ἄλλας "χριστιανικάς ἐκκλησίας" καί "ὁμολογίας", δηλαδή μέ τάς αἱρέσεις, ὡς εἶναι ὁ παπισμός, ὁ προτεσταντισμός κλπ. Τοῦτο προκύπτει ἀπό τήν οἰκουμενιστικήν Ἐγκύκλιον τοῦ Φαναρίου τοῦ ἔτους 1920, ἡ ὁποία εἶναι ὁ καταστατικός χάρτης τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ — οἰκουμενισμοῦ, ἔνθα ρητῶς ἀναφέρεται, ὅτι ἡ "οἰκουμενιστική ἕνωσις" θά ἐπιτευχθῆ: "α) Διά τῆς παραδοχῆς ἑνιαίου Ἡμερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν".

Κατά συνέπειαν ἡ ἐνέργεια αὐτή τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ παπικοῦ ἡμερολογίου ἦτο καταφώρως ἀντικανονική, καί ἀντιεκκλησιαστική, δηλαδή ὄχι μόνον διά τόν τρόπον πού ἐπεβλήθη, καί διότι κατεπατήθησαν καί ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Ἁγίων Συνόδων, ἀλλά καί ὡς ἐκ τοῦ σκοποῦ της, διότι ἦτο ἐνέργεια εὐθέως στρεφομένη κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὑπέρ τῆς παναιρέσεως τοῦ προτεσταντικοῦ καί παπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ ἐνέργεια αὐτή τοῦ 1924, δηλαδή ἡ ἐπιβολή τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, ἔχει ἐν ἑαυτῆ τό σχίσμα καί τήν αἴρεσιν, εἶναι δηλαδή μία βαρείας μορφῆς σχισματοαίρεσις».....

(Post a new comment)