kirykos: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2008

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2008
ΔΙΩΚΕΤΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ

Τό νόημα τῶν Χριστουγέννων

«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε. Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε, Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε. Ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ…». Μ᾿ ἕνα λόγο, μᾶς ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ἂς εὐφραίνωνται οἱ οὐρανοὶ καὶ ἂς ἀγάλλεται ἡ γῆ γιὰ τὸν ἐπουράνιο, ποὺ κατόπιν ἔγινε ἐπίγειος. Ὁ Χριστὸς παρουσιάζεται μὲ ἀνθρώπινο σῶμα, ἀγαλλιᾶσθε μὲ τρόμο καὶ χαρά. Μὲ τρόμο γιὰ τὴν ἐνοχὴ τῆς ἁμαρτίας καὶ μὲ χαρὰ γιὰ τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας…
Πάλι διαλύεται τὸ σκοτάδι, πάλι ὑπάρχει τὸ φῶς. Πάλι τιμωρεῖται μὲ σκοτάδι ἡ Αἴγυπτος καὶ πάλι ὁ ἰσραηλιτικὸς λαὸς φωτίζεται μὲ τὸν πύρινο στύλο. Ὁ λαὸς ποὺ καθόταν στὸ σκοτάδι τῆς ἀγνοίας, ἂς δὴ τὸ μεγάλο φῶς τῆς θεογνωσίας. Τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε τὰ πάντα καινά. Τὸ νεκρὸ γράμμα ὑποχωρεῖ. Τὸ πνεῦμα ἐπικρατεῖ. Οἱ σκιὲς τοῦ νόμου περνοῦν. Ἡ ἀλήθεια θριαμβεύει.
Ὁ Μελχισεδέκ, ποὺ ἦταν ἕνας τύπος, τώρα δείχνει ποιὸν προεσήμαινε, δηλαδὴ τὸν Χριστό. Αὐτός, ποὺ ὡς Θεὸς δὲν ἔχει μητέρα, γεννιέται χωρὶς πατέρα. Γιατί στὸν Δημιουργό της φύσεως δὲν ἰσχύουν οἱ φυσικοὶ νόμοι. Ὅλα τὰ ἔθνη χειροκροτῆστε, γιατί παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχὴ ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ καὶ καλεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος.
Ἂς φωνάζη δυνατὰ ὁ Ἰωάννης Βαπτιστής: Ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου. Καὶ ἐγὼ θὰ φωνάξω τὴν δύναμη καὶ τὴ σημασία τῆς μεγάλης αὐτῆς ἡμέρας (τῶν Χριστουγέννων). Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἄναρχος καὶ αἰώνιος, τώρα λαμβάνει ἀρχή. Αὐτὸς ποὺ εἶναι αὐθύπαρκτος, δημιουργεῖται. Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἄπειρος, χωρεῖται στὴν περιορισμένη ἀνθρώπινη φύση. Αὐτὸς ποὺ πλουτίζει μὲ τὰ ἀγαθά Του τὸν κόσμο, γίνεται φτωχὸς, παίρνοντας ἀνθρώπινο σῶμα, γιὰ νὰ πλουτίσω ἐγὼ μὲ τὴν θεότητά Του.
Ποιὸς μπορεῖ νὰ παραστήσει πόσος εἶναι ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητός Του; Γι᾿ αὐτὸ καὶ σὺ μαζὶ μὲ τὸν Ἀστέρα τρέξε καὶ μαζὶ μὲ τοὺς Μάγους φέρε Του γιὰ δῶρα, χρυσὸ καὶ λιβάνι καὶ σμύρνα. Τίμησέ Τον ὡς Βασιλέα καὶ Θεὸ καὶ ὡς Λυτρωτή, ποὺ νεκρώθηκε γιὰ σένα. Μαζὶ μὲ τοὺς ποιμένες δόξασέ Τον, μὲ τοὺς ἀγγέλους ὕμνησέ Τον, μὲ τοὺς ἀρχαγγέλους σκίρτησε ἀπὸ χαρά. Ἂς εἶναι κοινὴ ἡ πανήγυρις τῶν οὐρανίων καὶ τῶν ἐπιγείων δυνάμεων…»

Ὁ Ἡρώδης (=ὁ Ἀντίχριστος) μέλλει ἀνελεῖν τό παιδίον.

Ὁ Κύριός μας, τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά, ὁ Ἐνανθρωπήσας Χριστός ἐδιώχθη ἀπό τῆς βρεφικῆς ἡλικίας Του! Ὁ διωγμός ἐκεῖνος, ἀπό τόν Ἡρώδη, ἐστοίχισεν τήν ζωήν εἰς 14.000 ἄκακα νήπια... Καί ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ὁποία εἶναι ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας, διώκεται...
Ἐδιώχθησαν τά γνήσια καί πιστά μέλη Της, ἀπό ἐσωτερικούς (= ἐκπεσόντας σχισματοαιρετικούς), καί ἐξωτερικούς πολεμίους (Ἑβραίους Σιωνιστάς), ἤ καλύτερον εἰπεῖν ὑπό τῶν ἑκάστοτε ὀργάνων τοῦ ἀντιχρίστου Διαβόλου. Οὗτος διά νά πλανήση τούς πιστούς καί πολεμήση τήν Ἐκκλησίαν Του, ἤδη ἀπό τούς πρώτους Ἀποστολικούς χρόνους, «ἔχρισεν» καί ἐνεφάνισεν, πολλά ἀπό τά ὄργανά του καί ὡς δῆθεν «χριστούς»! (Ματθαίου ΚΔ, 24, Μάρκου ΙΓ, 21-22).

Ὁ πλέον ὕπουλος διωγμός.

Οἱ κατά καιρούς αἱρετικοί, «λύκοι ὄντες βαρεῖς», διά νά καλύψουν τόν πραγματικόν Ἀντίχριστον καί Ἐκκλησιομάχον ἑαυτόν των, ἐνδύονται τήν δοράν τοῦ προβάτου, καί οὕτω εἰσέρχονται εἰς τήν Μάνδραν τοῦ Χριστοῦ καί πλανοῦν ἀναρίθμητα λογικά πρόβατα, καί τά ἀπαγάγουν ἐκτός τῆς Μάνδρας (Ἐκκλησίας). Τά καθιστοῦν αἱμόφυρτα καί τά θανατώνουν.
Ποῖοι ἐκ τῶν μεγάλων Πατέρων καί διδασκάλων, ποῖοι ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ἔβγαλον κραυγήν σωτηρίας καί ἀντιμετώπισαν αὐτούς τούς λύκους (αἱρετικούς), δέν ἐδιώχθησαν, δέν αἱμάτωσαν καί τελικῶς δέν προσέφερον ἑαυτούς ὁλοκαύτωμα εἰς τόν διωκόμενον καί ὑβριζόμενον Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του;
Ὅπως λέγει ὅμως ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «πολλοί ἐπολέμησαν τήν Ἐκκλησίαν, τήν ὁποίαν ὅμως οὐδόλως ἠδυνήθησαν νά βλάψουν, ἐνῶ οἱ ἴδιοι ἀπόλλωντο καί ἔσβησαν μετ' ἤχου».

Ὀ διωγμός γίνεται σκληρότερος εἰς τάς ἡμέρας μας, τάς προδρομικάς τοῦ ἀντιχρίστου.

Ἐάν κατ' ἐκεῖνα τά πρῶτα κυριολεκτικά Χριστούγεννα εἰς τήν Βηθλεέμ ἐθυσιάσθησαν 14.000 νήπια, εἰς τά διηνεκῆ Χριστούγεννα, εἰς τήν δισχιλιετῆ ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, ἐθυσιάσθησαν ἀναρίθμητα ἄλλα «νήπια» (ψυχαί ἅγιαι, ὁμολογητικαί), καί συνεχίζεται αὐτή ἡ θυσία καί μέχρι σήμερον καί ἄν, καθ' ἅ μαρτυροῦσιν οἱ ἔσχατοι τοῦτοι καιροί, ἡ ἀποστασία λάβη τήν τελικήν της μορφήν, τότε ὁ Ἀντίχριστος θά παίξη τόν τελευταῖον πραγματικόν του ρόλον ὡς ΑΝΤΙ-ΧΡΙΣΤΟΣ, ὦ τότε, κατ' ἐξοχήν τότε, «τό Ἐσφαγμένον Ἀρνίον θά ἐξέλθη νικῶν καί ἴνα νικήση» τόν αἰώνιον ἀντίδικον τῆς Ἐκκλησίας. Τότε καί οἱ πιστοί εἰς τό Ἀρνίον, θά ἐξέλθουν ἐν Χριστῶ καί τῆ Ἐκκλησία του ὄντως Νικηταί.
Οἱ ἐκκλησιομάχοι διῶκται ἔχουν πάρει τήν θέσιν τοῦ σφαγέως Ἡρώδου, τοῦ προδότου Ἰούδα καί ὅλων τῶν ἀνά τούς αἰῶνας αἱρετικῶν, καί διώκουν τούς Ὀρθοδόξους. Διώκουν αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἀποκαλύπτουν καί κατελέγχουν τήν ἀποστασίαν των. Ἐδίωξαν εἰς τό παρελθόν, διώκουν καί εἰς τό παρόν ὅσους ἀπεκάλυψαν καί ἀποκαλύπτουν τάς βλασφημίας των. Βεβαίως δέν διώκουν αὐτούς, ἀλλά ἐν τῶ προσώπω των διώκουν τόν Χριστόν. Προετοιμάζουν ἔτσι τήν ἔλευσιν τοῦ ἀντιχρίστου.

Δυστυχῶς καί αὐτοί προσποιοῦνται ὅτι ἑορτάζουν Χριστούγεννα

Θά ἑορτάσουν καί αὐτοί Χριστούγεννα. Ἀλλά τί Χριστούγεννα θά ἑορτάσουν, ὅταν εὑρίσκωνται ἐκτός τῆς αἰωνίας Βηθλεέμ πού εἶναι ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ Πῶς θά ἑορτάσουν Χριστούγεννα, ἀφοῦ ὡς πλανῶντες καί πλανώμενοι καί ὡς συνειδητά ὄργανα τοῦ ἀπ' ἀρχῆς ἀντιδίκου τοῦ Χριστοῦ, δέν ἀγαποῦν καί δέν εἰρηνεύουν, ἀλλά μισοῦν, ἀντιδικοῦν καί τό χείριστον ὡς ἠθοποιοί συνεχῶς ὑποκρίνονται («προσποιοῦνται ὁμολογεῖν») καί ὡς «λύκοι βαρεῖς» ἐνδύονται συνεχῶς, δοράς ἀκάκων ἀρνίων καί «γαλακτερῶν προβάτων»;; !

Καί ἡμεῖς πῶς θά ἑορτάσωμεν Χριστούγεννα;

Ἀλλά καί ἡμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι, πῶς θά ἑορτάσωμεν Χριστούγεννα, ἐάν εἴμεθα εἰς τόν τύπον μόνον καί εἰς τό ὄνομα Χριστιανοί Πῶς θά ἑορτάσωμεν Χριστούγεννα, ἐάν δέν συνειδητοποιήσωμεν ὅτι καθῆκόν μας εἶναι νά εὐαγγελιζώμεθα πάντοτε «τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν», ὡς ὁ Ἄγγελος εἰς τούς ποιμένας τῆς Βηθλεέμ, τήν νύκτα τῆς Γεννήσεως, ὅτι «ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ»;. Πῶς θά ἑορτάσωμεν, ἐάν δέν ἀκούσωμεν τό διαχρονικόν αἴτημα τῶν Χριστουγέννων, νά γίνωμεν, δηλαδή, ἀγελλιαφόροι αὐτοῦ τοῦ σωτηρίου μηνύματος.
Πῶς θά ἑορτάσωμεν Χριστούγεννα, ἐάν κλεισμένοι στόν ἑαυτόν μας, δέν ἀπευθυνθῶμεν εἰς πάντας καί ἐν ὀνόματι τοῦ δι' ἡμᾶς Ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου, ἐν ὀνόματι τῆς ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ μας, δέν τούς παρακαλέσωμεν, νά ἔλθουν καί αὐτοί μαζί μας, ἐδῶ εἰς τό σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ, νά ἐπιστρέψουν δηλαδή εἰς τήν Ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου καί μαζί γονυπετεῖς πρό τοῦ θείου Βρέφους νά εἴπωμεν: «Κύριε ὅταν ἐγεννήθης εἰς τό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ ὅλα τά κτιστά κάτι σοῦ προσέφερον! Οἱ Ἄγγελοι τόν ὕμνον, οἱ οὐρανοί τόν Ἀστέρα, ἡ γῆ τό Σπήλαιον, ἡ ἔρημος τήν Φάτνην, ἡ Ἀνθρωπότης μητέρα Παρθένον. Ἡμεῖς προαιώνιε Κύριε, τί σοι προσενέγκωμεν, τί νά σοῦ προσφέρωμεν σήμερον;» Καί τότε θά ἀκούσωμεν τήν φωνήν τοῦ θείου Βρέφους, ὁ ὁποῖος ἀναζητεῖ καρδίας συντετριμμένας, μετανοημένας καί καθαράς διά νά γεννηθῆ εἰς αὐτάς! Θά τόν ἀκούσωμεν νἀ ζητεῖ καρδίας, αἱ ὁποῖαι θά ἀναδύουν τό οὐράνιον ἄρωμα τῆς Ἀγάπης, τῆς Ἀληθείας καί τῆς Εἰρήνης, τά ὁποῖα ἔφερε μέ τήν Ἐνανθρώπησίν Του. Θά τόν ἀκούσωμεν νά μᾶς λέγει νά γίνωμεν ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΘΗΚΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ. Θά ἀκούσωμεν τήν παράκλησίν Του νά παραμείνωμεν εἰς τήν αἰωνίαν Φάτνην, τήν ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ὅπου ΑΕΙ Νηπιάζει, Κηρύσσει, Σταυροῦται καί Ἀνίσταται.

«Φεύγετε εἰς Αἴγυπτον». «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν».

Ὁ Ἰωσήφ, ἔλαβε τήν ἐντολήν: «Ἐγερθείς παράλαβε τό παιδίον καί τήν μητέρα αὐτοῦ καί φεῦγε εἰς Αἴγυπτον. Μέλλει γάρ Ἠρώδης ἀνελεῖν τό παιδίον». Καί ἡ Μητέρα μας Ἐκκλησία, κάθε φορά πού ὁ Ἡρώδης μέλλει «ἀνελεῖν τό παιδίον», ἤτοι κάθε φορά πού διώκει τήν Ἐκκλησίαν, μᾶς φωνάζει: «Ἐξέρχεσθε ἐκ μέσου αὐτῶν καί φεύγετε εἰς Αἴγυπτον».
Αὐτό ἐπράξαμεν καί ἡμεῖς μόλις εἴδομεν τόν σύγχρονον Ἡρώδην νά ὑψώνει τήν σπάθην διά νά φονεύση τό παιδίον. Ὁ σύγχρονος Ἡρώδης εἶναι ὁ Οἱκουμενισμός. Ἀπό τό 1920-24 ἐφόνευσεν μυριάδας ψυχάς. Τάς ἐξήγαγεν ἐκ τοῦ Παραδείσου τῆς Ἐκκλησίας. Τά πιστά ὅμως τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, «ἐξῆλθον ἐκ μέσου αὐτῶν».
Ὁσάκις ὁ Ἡρώδης μέ τήν σπάθην τῆς κακοδοξίας καί τοῦ Οἱκουμενισμοῦ (νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ) ἐδημιούργει σχίσματα (νεοημερολογιτικόν σχίσμα 1924, Φλωρινικόν σχίσμα 1937, τῶν πέντε 1995 καί τῶν πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν τοῦ 2005, τότε τό «μικρόν ποίμνιον» ἐξήρχετο ἐκ μέσου αὐτῶν, ἵνα μή ἐξέλθη μετ’ αὐτῶν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας.
Καί ὁ ἀγών συνεχίζεται. «Πῦλαι ἄδου οὐ κατισχύσουσι τῆς Ἐκκλησίας». Τό ἔτος 2005 ἴδωμεν τήν Ἐκκλησίαν «πορευομένην εἰς Αἴγυπτον» καί τό 2008 τήν ἴδωμεν ἐπιστρέφουσαν θριαμβευτικά εἰς τήν Ναζαρέτ, διά νά πορευθῆ ἐκεῖθεν καί πάλιν εἰς τήν Ἱερουσαλήμ καί ἐκεῖθεν εἰς τόν Γολγοθᾶν, τόν Σταυρόν, τήν Ἀνάστασιν ...

«Χριστός γεννᾶται. Ἀληθῶς γεννᾶται».