kirykos: ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠ' ΑΡΙΘΜ. 347/25.11.2003 ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΜΑΣ)

ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠ' ΑΡΙΘΜ. 347/25.11.2003 ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΜΑΣ)
ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΑΝΑΦΟΡΑ ΕΙΣ ΤΑ ΑΙΤΙΑ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΔΙΕΡΧΟΜΕΘΑ

Ἡ ἐλαχιστότης μου, ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος, περιέπεσεν εἰς τήν δυσμένειαν τοῦ στενοῦ περιβάλλοντος τοῦ Μακαριωτάτου κ. Ἀνδρέου, ἤτοι τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου,(1) ἀμέσως μετά τήν εἰς Μητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ἐκλογήν καί χειροτονίαν μου τόν Ἰούνιο τοῦ 1995. Ὁ λόγος κυρίως ἦτο αἱ βλέψεις των διά τήν ὑπ' αὐτῶν ὁριστικήν κατοχήν καί ἔλεγχον τῶν Ἱερῶν Μονῶν, Παναγίας εἰς Κερατέαν Ἀττικῆς καί Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος εἰς Κουβαρᾶν Ἀττικῆς. Ἐφοβήθησαν μήπως μετά τήν ἀποδημίαν τοῦ Μακαριωτάτου, ὡς Ἐπιχώριος Ἐπίσκοπος, διεκδικήσωμεν τόν διοικητικόν καί πνευματικόν ἔλεγχον τῶν Ἱ. Μονῶν. Ἐπίσης καί πρίν ἀπό τό 1991, ὅτε ὡρίσθην πνευματικός εἰς τήν Ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονής Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης, εἶχεν ἐκδηλωθεῖ παρομοία συμπεριφορά, παρά τῶν ἰδίων προσώπων, ἀλλά διά τήν ἀγάπην καί τήν ἑνότητα δέν ἠθελήσαμεν νά δώσωμεν διαστάσεις εἰς τό θέμα. Ὡστόσον κατά τήν ἐν λόγω περίοδον, τριάκοντα Μοναχαί εἶχον τό θάρρος νά μᾶς καταγγείλουν: «Ἄν θέλετε νά βοηθήσετε τήν Ἱεράν Μονήν μας, πρέπει νά περιορίσετε τήν οἰκογένεια Τσακίρογλου…», ἐνῶ ἄλλαι μοναχαί περισσότερον ἀγανακτισμέναι μᾶς εἶπον: «Πρέπει νά φύγουν ἀπό δῶ, θά καταστρέψουν τό Μοναστήρι». Προσεπάθησα, τάς μέν Μοναχάς νά εἰρηνεύσω συστήνοντας νά κάνουν ὑπομονήν καί ὁ Θεός θά βοηθήση τήν Ἱ. Μονήν, εἰς δέ τούς ἀδελφούς καί τάς ἀδελφάς Τσακίρογλου, διακριτικά συνέστηνα νά προσέχουν τήν συμπεριφορά τους, διότι ὑπάρχει πρόβλημα στήν Ἀδελφότητα. Ἐκεῖνοι ὅμως, ὅπως ἔδειξαν τά πράγματα, ἀντί διορθώσεως, προτίμησαν νά βροῦν τρόπο νά μέ «ἀπαλλάξουν» τῶν καθηκόντων ὡς πνευματικοῦ τῆς Ἀδελφότητος καί νά μέ ἀπομακρύνουν ἀπό τήν Ἱεράν Μονήν, ἀφοῦ πρῶτα ἐπέτυχον καί τήν ἀπομάκρυνσί μας ἐκ τοῦ Ἱ. Ν. Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Καλλιθέας…

«…βοήθησέ με καί…»

Ἐπίσης, κατά τήν ἰδίαν περίοδον ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος μοί εἶπεν: «Ὁ Μακαριώτατος θέλει νά χειροτονήση τόν Στέφανο καί νά τόν ἀφήση διάδοχό του στά Μοναστήρια. Αὐτό δέν πρέπει νά γίνη μέ κάθε θυσία… βοήθησέ με καί…». Μετ’ ὀλίγον, ὅμως (1990—1991), ἐξέσπασεν ἡ δῆθεν «Νεοεικονομαχία» μέ κεντρικούς «ἥρωες» ἔνθεν μέν τούς ἀδελφούς καί τάς ἀδελφάς Τσακίρογλου, μέ πρῶτον τόν Χαράλαμπο Τσακίρογλου μόλις ἀφιχθέντος ἐκ Γαλλίας, ἔνθεν δέ τόν πρώην Ἀττικῆς Ματθαῖον Μακρῆν καί τούς ἐπιτελεῖς τοῦ κινήματός του. Ἔτσι μέ αὐτόν τόν τεχνητόν σάλον, ὡς εἶναι γνωστόν, ἀφ' ἑνός ἐπεχειρήθη ἡ συγκάλυψις τῶν ἐνεργειῶν τοῦ πρώην Ἀττικῆς, καθ' ὅλην τήν δεκαετίαν τοῦ 1980-1990, διά τήν ὑπαγωγήν μας εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, μέσω τῆς σιωπηρῆς ἀποδοχῆς τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» τοῦ 1971 ὡς πράξεως ἐπί σχισματικῶν…, καί ἀφ' ἑτέρου ἐκρίνετο ποιός θά κυριαρχοῦσε ἐπί τῶν Ἱερῶν Μονῶν, οἱ ἀδελφοί Τσακίρογλου ἤ ὁ τότε «ἰσχυρός» Ἀττικῆς Ματθαῖος. Δηλαδή ἡ ἀντιπαράθεσις τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου μέ τόν πρώην Ἀττικῆς, ὅπως σαφῶς προκύπτει, εἶχε νά κάνη πρωτίστως μέ τάς Ἱεράς Μονάς, καί δευτερευόντως μέ ὅ,τι ἄλλο, ἀκόμη καί ὅσον ἀφορᾶ τήν θέσιν του ἐπί τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971, ἐπί τῆς ὁποίας ἐνδεχομένως καί τό 1991 νά συνηντῶντο αἱ θέσεις των… Οἱ Τσακίρογλου εἶναι δεδομένον ὅτι ἀπέφευγον πάντοτε τήν οἱανδήποτε ἀναφοράν εἰς τό θέμα τῶν ἐνεργειῶν τοῦ πρώην Ἀττικῆς ἀναφορικά μέ τό 1971, καί συνεχῶς ἐκαλλιέργουν, ὡς καί ὁ πρώην Ἀττικῆς, τό τεχνητόν θέμα τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων.(2) Τελικά, εἰς τήν προσπάθειά των νά στηρίξουν τόν τεχνητόν σάλον τῆς δῆθεν «νεοεικονομαχίας», ὁ πρώην Ἀττικῆς καί τό περιβάλλον του, ὡδηγήθησαν σταδιακά εἰς σχισματοαίρεσιν, οἱ δέ Τσακίρογλου διετήρησαν εἰς μέγαν βαθμόν τήν κατοχικήν κυριαρχίαν των εἰς τάς Ἱεράς Μονάς, ἐνεφανίζοντο δέ καί ὡς Ὁμολογηταί, δεδομένης τῆς στάσεώς των εἰς τό «θέμα τῶν ἱερῶν εἰκόνων»…, ἐνῶ ἀναφορικά μέ τήν Ὁμολογίαν -Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατ' οὐσίαν πάντοτε ἐτήρησαν σιγήν ἤ καί ἐδήλωναν πώς «δέν τήν ἀντιλαμβάνονται…»!
Δέν εἶναι λοιπόν παράδοξον ὅτι εἰς τάς ἡμέρας μας ἀναφανδόν προώθησαν τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, καί εἶναι ἀποφασισμένοι νά μήν ὀρρωδήσουν πρό οὐδενός ἐμποδίου, διότι ἐν τέλει διά τά ξένα κέντρα καί τούς ἰδίους, τά σχίσματα εἶναι καί αὐτά σημαντική συμβολή εἰς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν. Τό πλῆθος τῶν παλαιοημερολογιτικῶν ὁμάδων, δημιουργεῖ σύγχυσιν εἰς τούς πιστούς καί καλλιεργεῖται πρόσφορον ἔδαφος διά νά ἀναπτυχθοῦν αἱ τάσεις διά μίαν οἰκουμενιστικῶ τῶ τρόπω ἕνωσιν… Ἑτέρωθεν τό ὅτι ἡ μαρτυρία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐξέλιπεν καθ' ὅλα τά τελευταῖα δεκαπέντε περίπου ἔτη, δηλαδή τό ὅτι «ἐσβέσθησαν αἱ Λυχνίαι», καί οἱ «ἄγγελοι (οἱ ἐπίσκοποι τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν πίπτουν» καί δέν δίδουν τήν μαρτυρίαν, ἀλλά καί «ἐμόλυναν καί μολύνουν τά ἰμάτια αὐτῶν». (Ἀποκ. Κεφ. Β και Γ), τοῦτο ἀσφαλῶς εἶναι πολύ σημαντικόν γεγονός διά τόν Νεοημερολογιτισμόν — Οἰκουμενισμόν.
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω σχετικῶν μέ τήν περίοδο 1991-1995, νομίζομεν ὅτι εὐκόλως κατανοεῖται καί ἑρμηνεύεται τό ὅτι ὑπό τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου, σήμερα, ἀμφισβητοῦνται ἀκόμη καί αἱ ἡμέτεραι μαρτυρίαι, ὡς καί τοῦ θεολόγου Καθηγητοῦ κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ἀναφορικά μέ συγκεκριμένας συναντήσεις πού ὠργάνωσε ὁ πρώην Ἀττικῆς μέ πολιτικά πρόσωπα εἰς τό πλαίσιον τῆς προσπαθείας ὑπαγωγῆς μας εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί «ἀναγνωρίσεως» ἐπί τῆ βάσει τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» καί συγκεκριμένως κατά τό βλάσφημον διατακτικόν τοῦ 54/76 «Ἀπαλλακτικοῦ βουλεύματος» τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς, τό ὁποῖον ἀφορᾶ τόν Σεβ. κ. Νικόλαον.(3) Ἐπίσης ἔτσι ἑρμηνεύεται καί κατανοεῖται καί ἡ μόλις ἀπό 14/27.2.2002 ἀποδιδομένη εἰς τόν Μακαριώτατον εἰσήγησις ἀναφορικά μέ τό θέμα τῶν «πέντε», εἰς τούς ὁποίους «ἔδωσε συγχωροχάρτι», καί τό ὁποῖον ἔρχεται εἰς ἀντίθεσιν μέ ὅλα τά πρό τοῦ 1997 σχετικά κείμενα τοῦ ἰδίου, ἀλλά καί γενικώτερα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Κληρικολαϊκῶν Συνάξεων κλπ.(4) Ἔτσι ὅμως ἑρμηνεύεται πλήρως καί τό ὅτι δέν ἀντιμετωπίσθη καί δέν ἀντιμετωπίζεται τό σχίσμα τῶν «πέντε», συμφώνως πρός τάς ἀπό 2.6.1995 καί ὑπ' ἀριθμ. 3005/18.6.1997 ὁμοφώνους Κανονικάς καί Ὀρθοδόξους Συνοδικάς ἀποφάσεις,(5) καί δι' αὐτόν δέ τόν λόγον ἐπενοήθησαν καί σκευωρίαι καί προεκλήθησαν σκάνδαλα πολύ χειρότερα ἐκείνων τά ὁποῖα προεκλήθησαν ὑπό τοῦ κινήματος τῶν «πέντε». Ἔτσι ἐπίσης ἑρμηνεύεται καί ἡ ἐπιδιωχθεῖσα παρωδία διαλόγου μετά τῶν Φλωρινικῶν, τέλη 1997 ἀρχάς 1998, διά τῆς ὁποίας ἐπεδιώκετο ἡ ἐκ τῶν ὑστέρων ἔμμεσος ἀναγνώρισις τῆς λεγομένης «χειροθεσίας», κατά τό 1971, εἰς τούς Ἐπισκόπους μας, ὡς δῆθεν πράξεως «ἐπί σχισματικῶν», ἀλλά καί ἡ προπαγάνδα των, καθ' ἥν «βιάσθηκε ὁ ἅγιος Πατέρας καί ἀπεκήρυξε τόν πρώην Φλωρίνης»,(6) ἤ ὅτι «ὑπάρχουν στοιχεῖα διά χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν» κλπ… Ἔτσι τελικῶς κατανοεῖται καί ἡ ἀπό 14/27.2.2003 δήλωσις τοῦ Μακαριωτάτου κ. Ἀνδρέου ὅτι «ἔκανε λάθη εἰς τούς χειρισμούς τοῦ θέματος αὐτοῦ» τῆς «χειροθεσίας»…!

«…θέλω νά μέ βοηθήσης…»

Ὅταν μετά τό σχίσμα τῶν «πέντε», ἐχειροτονήθην εἰς Μητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, (Ἰούνιος 1995), ὁ Μακαριώτατος δίδοντάς μου τό μήνυμα τῆς ἐκλογῆς, μοῦ εἶπε: «Σέ ἐκλέξαμε ἐδῶ κοντά γιά νά μᾶς βοηθήσης», ἦταν τότε πού ἀπειλεῖτο τό Μοναστήρι ἀπό τόν πρώην Ἀττικῆς μέ κατάληψι. Ὅταν ὅμως ἀκούσθηκε στήν Ἱερά Μονή ἡ εἴδησις περί ἐκλογῆς μου ὡς Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, ἐκ μέρους τῶν μοναζουσῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου ἐξεδηλώθη ἔντοντος δυσφορία καί ἀντίδρασις. Μία ἐξ αὐτῶν εἰς ἐπίσημον συνεδρίασιν τοῦ Ἡγουμενοσυμβουλίου, ὀλίγον μετά τήν χειροτονίαν μου, εἶπεν: «Δέν ἔχει καμμιά δουλειά ἐδῶ ὁ Σεβ/τος Κήρυκος…», τοῦτο εἶναι καταγεγραμμένο εἰς τά Πρακτικά τοῦ Ἡγουμενοσυμβουλίου! (Ἀρ. Πρακτικοῦ 283/17.7.1995).
Ὀλίγους, ὅμως, μῆνας ὕστερον καί ὁ Μακαριώτατος ἔδειξεν ὅτι ἠλέχθη ὑπό τῶν Τσακίρογλου, διά τήν χειροτονίαν μου εἰς Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς καί διά τοῦτο προσεπάθησε νά «διορθώση τό λάθος» του. Μέ ἐκάλεσεν, λοιπόν, εἰς τό Ἐπισκοπεῖον του, παρά τόν Ἅγιον Μόδεστον καί μοί εἶπεν τό ἑξῆς: «Θέλω νά ἀφήσω στά Μοναστήρια διάδοχό μου τόν π. Στέφανο. Θέλω νά μέ βοηθήσης…». Ἐπιβεβαίωσε δηλαδή ἐκεῖνο πού μοῦ εἶπε τό 1991 ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος περί τῶν συγκεκριμένων προθέσεών του. Μή ὑποπτευόμενος ὅμως ἀκόμη τόν ρόλο τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου εἰς τό πλαίσιο τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δέν ἔφερα ἀντίρρησι, ἀλλά εἶπα ὅτι πρέπει νά γίνη τοῦτο Κανονικά, καί ἐζήτησα νά ἔλθη τό θέμα εἰς τήν Ἱ. Σύνοδον, νά μελετηθῆ τί ἀκριβῶς πρέπει νά γίνη καί πῶς μπορεῖ νά στοιχειοθετηθῆ ἀπό Κανονικῆς ἀπόψεως. Ὅταν συνεδρίασε ἡ Ἱερά Σύνοδος καί συνεζητήθη θέμα ἐκλογῆς νέων Ἐπισκόπων, ἡ ἐλαχιστότης μου ἐπρότεινα ὡς πρώτους ὑποψηφίους τούς π. Στέφανο καί π. Εὐστάθιο. Ὁ Σεβ/τος ὅμως κ. Νικόλαος, ἠρνήθη τήν ἐκλογήν ἀμφοτέρων, ἀντιπροτείνας τόν ἤδη τότε ὑπέργηρον καί ἀσθενοῦντα, νῦν μακαριστόν, Ἀρχ/την π. Εὐλάμπιον. Τοῦτο ἔπραξε σκοπίμως, διότι ἐφοβεῖτο μήπως αἱ ἐν λόγω χειροτονίαι θά ἔθετον εἰς κίνδυνον τήν φιλοδοξίαν του νά ἀναρριχηθῆ σύντομα ὁ ἴδιος εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν Θρόνον.(7) Σημειώνω διά τήν ἱστορίαν καί μόνον, ὅτι τελικῶς καί πρός χάριν τοῦ περιβοήτου «διαιτητικοῦ δικαστηρίου» (τό ὁποῖον τελικῶς τό «ἐπώλησαν»…), ἐδέχθη νά ἐκλεγοῦν οἱ νεώτεροι αὐτάδελφοι Σύρου, ὁ μέν π. Ἀνδρέας εἰς Ἐπίσκοπον Διαυλείας, ὁ δέ π. Χρυσόστομος εἰς Ἐπίσκοπον Φιλίππων!..

«Νά σέ κάνουμε Ἀρχιεπίσκοπο!»

Ἀργότερον πάλιν ὁ Μακαριώτατος, ἐπιέζετο καί ἤθελε νά ἀπαλλαγῆ ἀπό τήν παρουσίαν μου ἐκ τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς τῆς Ἀνατολικῆς Ἀττικῆς διά νά… ἐκλεγῆ ὁ ἐκλεκτός του π. Στέφανος Τσακίρογλου, διό μοί εἶπεν: «Σκέπτομαι νά σέ κάνουμε Ἀρχιεπίσκοπο γιά τήν Αὐστραλία». Τοῦ ἀπήντησα: «Μακαριώτατε δέν ἔχω καμμίαν φιλοδοξίαν νά γίνω Ἀρχιεπίσκοπος…». Αὐτή ἡ εὐγενής ἄρνησίς μου τόν ἐστενοχώρησε, διότι ἐδυσκολεύοντο τά σχέδια τῶν Τσακίρογλου, ἤτοι νά ἐπισκοποποιηθοῦν καί νά πάρουν κληρονομικῶ δικαίω, μετά τόν Ἀρχιεπίσκοπο, ὡς κληρονομιά τάς Ἱεράς Μονάς. Ἤδη ὅμως κατά Σεπτέμβριον 1997, ὁ Μακαριώτατος μᾶς ὑποβλέπει καί ἀποδεδειγμένως διάκειται λίαν ἐχθρικῶς ἀπέναντί μας, ἀφοῦ ἐνυπογράφως μᾶς συκοφαντεῖ, γράφων πῶς «φοβεῖται ὅτι ὁ Κήρυκος θά διεκδικήση τάς Ἱ. Μονάς, ὅπως ὁ Ἀττικῆς Ματθαῖος καί θά τοῦ κάνη χειρότερα ἀπό ἐκεῖνον»! Ἄν διαφωνῆ ὁ Μακαριώτατος καί περί αὐτοῦ, εὐχαρίστως νά δημοσιεύσωμεν τά «ντοκουμέντα»…

Οὐσιώδεις λεπτομέρειαι

Τελικά ἡ Μακαριότης του, μετά ἀπό σωρείαν ἀντικανονικῶν μεθοδεύσεων, ἀδίκων καί ἀήθων «ἀποφάσεων», μοιραίως ἔφθασε καί εἰς τήν Ἱερόσυλον συμπαιγνίαν τῆς παραιτήσεως μετά συναλλαγῆς τῆς 5.2.2003… Ἡ ἐπινόησις τῆς συμπαιγνίας νά παραιτηθῆ ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος ὑπέρ τοῦ Σεβ/του κ. Νικολάου, συνελήφθη καί προέκυψεν, διότι ὁ δεύτερος δέν ἐδέχετο ἄλλως νά χειροτονηθῆ ὁ ἐκλεκτός τοῦ Μακαριωτάτου π. Στέφανος. Τό στήσιμο τῆς συμπαιγνίας περί παραιτήσεως, κατά ρητάς πληροφορίας, τάς ὁποίας ἐμπιστευτικῶς ἔχομεν κυρίως παρ' Ἀρχιερέων, ἤρχισε πρό ἐνάμισυ ἤ δύο ἔτη, ὅταν ὁ Μακαριώτατος εἶδεν ὅτι δέν εἶχεν ἄλλην ἐπιλογήν γιά νά προωθήση τά σχέδιά του, ἐνῶ ἤδη εἰς βάρος του, ὅπως ἐσημειώθη, εἶχον συσσωρευθεῖ ἀντικανονικαί ἐνέργειαι καί ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι ὑπηγορεύθησαν ἀπό ξένα κέντρα καί ἦσαν ἀποτελέσματα σατανικῶν σκευωριῶν. Ἐπίσης, ὁ ἴδιος ὁ Μακαριώτατος, μέ τήν ἔνοχον ἀνοχήν ἤ συνευδοκίαν τῶν γνωστῶν 3-4 Ἀρχιερέων, ἔθαψεν ὅλα τά σχετικά μέ τήν Ἐκκλησιολογία καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν θέματα. Ὅταν τελικά ὁ Μακαριώτατος προσδιώρισεν τόν χρόνον τῆς παραιτήσεώς του, κατ' ἰδίαν ἐνημέρωσε ὡρισμένους Ἀρχιερεῖς, παρά τῶν ὁποίων ἐζήτησε «νά χειροτονήσουν εἰς Ἐπισκόπους τούς ἀδελφούς Τσακίρογλου… ἀπορρίψας πρός τό παρόν τόν π. Εὐστάθιον».(8) Ἐβιάζετο, κατά πληροφορίας ἄλλου Ἀρχιερέως, διά τάς συγκεκριμένας χειροτονίας… Δέν ἐνδείκνυται νά εἴπωμεν περισσότερα διά τά προσχεδιασμένα καί προσυμπεφωνημένα ἐπί τῆς ἱεροσύλου συμπαιγνίας, καί τήν ἀδιανόητον συναλλαγήν, ἡ ὁποία ἐξεδηλώθη τήν 5.2.2003. Ἕν εἶναι βέβαιον, ὅτι ἄν καί τά πάντα «ἐπαίχθησαν» μέ ἀπόλυτον μυστικότητα, ὅμως «οὐδέν κρυπτόν ὅ μή φανερόν γενήσεται».

Ἀποβάλλουν τά προσωπεῖα καί ἐνεργοῦντες
ὡς παρασυνοδικό κατεστημένο προωθοῦν
τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν

Διά τήν καλυτέραν ὅμως πληροφόρησιν καί ἑρμηνείαν τῶν γεγονότων εἶναι ἀπαραίτητον νά εἴπωμεν ὅτι πέραν τοῦ ὅτι διά τῆς ἐκλογῆς μου ὡς Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, οἱ ἀδελφοί Τσακίρογλου αἰσθάνθηκαν νά ἀπειλοῦνται αἱ βλέψεις των νά καταστήσουν μόνιμον τήν κατοχήν των εἰς τάς Ἱεράς Μονάς, ὡστόσον ὑπεκρίνοντο ἕως τό 1997, ὅτε ἀπέβαλον τά προσωπεῖα, καί ἀναφανδόν προέκυψαν θιασῶται τοῦ Παλαιημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί στυγνοί διῶκται μας. Συγκεκριμένως, ὅταν, ἀφ' ἑνός ἀντεδράσαμεν εἰς τάς, ἀπό κοινοῦ μετά τοῦ κ. Δ. Κάτσουρα, ἐπεμβάσεις τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου, προκειμένου νά διωχθῆ ὁ π. Ἀμφιλόχιος, διότι πολύ ὀρθῶς, ὁ Ἱερομόναχος, ἐπεσήμανε τήν ἀπαράδεκτον ὀλιγωρίαν μας εἰς τήν μή ἀντιμετώπισιν τοῦ σχίσματος τῶν «πέντε» καί τήν ἐν γένει μή καθαράν Ὁμολογίαν, ἀφ' ἑτέρου δέ δέν εὐνοήσαμεν καί τήν ὑποκινηθεῖσαν ὑπό τοῦ κ. Δ. Κάτσουρα (τέλη τοῦ 1997) παρωδίαν τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μετά τῶν Φλωρινικῶν, ἀλλ' ἐπεδιώξαμεν νά συνεχισθῆ ὁ ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία θεολογικός διάλογος, ὁ ὁποῖος διεκόπη τό 1992, πλέον ἀπροκάλυπτα εὑρέθημεν μετά τοῦ συνεργάτου μας θεολόγου Καθηγητοῦ κ. Ἐλευθ. Γκουτζίδη, εἰς τό ἐπίκεντρον τῶν ἐλεεινῶν ραδιουργιῶν τῆς ὁμάδος τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί Δ. Κάτσουρα, καθώς καί τοῦ Φλωρινικοῦ Κέντρου τῶν «Ἀχαΐας» κ. Καλλινίκου καί κ. Ἀθ. Σακαρέλλου.(9)
Ἡ ἀπαράδεκτος αὐτή στάσις καί συμπεριφορά των ἐπί θεμάτων τά ὁποῖα ἅπτονται τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὀφείλεται βασικά εἰς τήν σταδιακῶς ἀποκαλυφθεῖσαν διαβεβρωμένην ἐκκλησιολογικήν συνείδησιν,(10) γεγονός τό ὁποῖον ἔλαβε διαστάσεις κατόπιν αὐτῆς τῆς συνεργασίας των μέ γνωστούς ἤδη ἀπό τήν δεκαετίαν τοῦ 1970 παράγοντας τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέ πρώτους τούς κ.κ. Βασίλειον Σακκᾶν, Καλλίνικον Σαραντόπουλον καί Ἀθανάσιον Σακαρέλλον… Εἰς αὐτήν τήν «συνεργασίαν» ἀνεπιτυχῶς ἐπεδίωξαν καί τήν ἰδικήν μας συμμετοχήν, ὡς καί τοῦ κ. Ἐλευθ. Γκουτζίδη, τοῦ Ἱερομ. Ἀμφιλοχίου καί ἄλλων… Ὡστόσον ὅμως πρέπει νά εἴπωμεν ὅτι ἀπό τόν Ἰούνιον τοῦ 1999, ἐπέτυχαν τήν συμμαχίαν τοῦ Σεβ/του Πειραιῶς κ. Νικολάου, ὁ ὁποῖος τό 1995, μόλις τήν τελευταίαν στιγμήν ἀπεκόπη ἐκ τῆς ὁμάδος τῶν «πέντε»,… καί ἐπεδίωξε τήν μή ἀντιμετώπισιν τοῦ σχίσματός των, ἐνῶ ἀπεγνωσμένως, ἀπεπειράθη νά ἀνακινήση καί θέμα «νεοεικονομαχίας».(11) Εἶχον ἐπίσης ἄνευ ὅρων καί ὁρίων εἰς τήν διάθεσίν των τήν συνεργασίαν τοῦ Σεβ/του Διαυλείας κ. Ἀνδρέου, ὁ ὁποῖος καί μετά τήν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίαν του δέν ἔπαυσε νά συμπεριφέρεται ὡς ὑποτακτικός τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί πάντως χωρίς ἐπαρκῆ προσωπικότητα. Πρίν ὅμως ἀπό ὅλους αὐτούς, εἶχον ἐξασφαλίσει τήν συνεργασίαν τοῦ γέροντος Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀνδρέου, καθ' ὅσον ἀπό ἐτῶν ἀποτελοῦν τό ἀποκλειστικόν στενόν καί στεγανόν περιβάλλον του, εἶδος «Ἰνδουϊστικῆς κάστας». Ἐξασφαλίζοντας ὅμως, οἱ ἀδελφοί Τσακίρογλου καί ὁ Δ. Κάτσουρας, τήν συνεργασίαν τοῦ Μακαριωτάτου, καθώς καί τοῦ Ἀντιπροέδρου κ. Νικολάου, καί τοῦ Διαυλείας κ. Ἀνδρέου, ἐν συνεχεία ἐπέτυχον τήν συνεργασίαν καί ἄλλων Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι, ἄν καί εἰς ὡρισμένας περιπτώσεις ἐξέφραζον ὑποτονικῶς… τάς διαφωνίας των, ἐν ὀνόματι ὅμως τῆς κακῶς νοουμένης ἀγάπης, καί ἐκ τοῦ φόβου «ἴνα μή ἀποσυνάγωγοι γένωνται», ὡς Ἐπίσκοποι δέν ἐτόλμησαν ποτέ νά ἀντισταθοῦν, νά ἀναλάβουν τάς εὐθύνας των, καί νά διαχωρίσουν τήν θέσιν των, διότι κατά τήν ἄποψίν μας, διά τινας δέν ἀποκλείονται καί ὑστεροβουλίαι, ἰδιοτέλειαι καί «μικροσυναλλαγαί…».(12)
Ἔτσι κατά τά τελευταῖα ἔτη, κατελύθη κάθε ἔννοια Κανονικῆς Τάξεως, ὁ δέ Συνοδικός θεσμός κατελύθη, χρησιμοποιηθείς ἁπλῶς ὡς μέσον καί ὄργανον διά τήν ἐπιβολήν τῶν σχεδίων τῶν παραγόντων τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου τῶν Ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί Δ. Κάτσουρα, καί κατά προέκτασιν τῶν συνεργαζομένων μετ' αὐτῶν γνωστῶν ἐξωεκκλησιαστικῶν κέντρων. Συνέπεια, λοιπόν, αὐτῆς τῆς εἰς τά πλαίσια τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐκδηλωθείσης ὀξείας Συνοδικῆς καί εὐρυτέρας Ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως, ἦτο νά μή λαμβάνωνται ὑπ' ὄψιν καί αἱ σχετικαί Καταγγελίαι μας, Διαμαρτυρίαι, Ἐνστάσεις κλπ., ἐνῶ τά θέματα τά ὁποῖα ἀπεριφράστως κατηγγέλλοντο, σύμφωνα μέ τάς δηλώσεις των, «ἐτίθεντο εἰς τό Ἀρχεῖον», σήμερον δέ ἀμφισβητεῖται καί ἡ ὕπαρξίς των. Παράλληλα, κατόπιν ἐλεεινῶν σκευωριῶν καί ἀήθων μεθοδειῶν, ΕΔΙΩΧΘΗΜΕΝ ἐκ τῆς διακονίας τοῦ Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐκ τῆς Πρωτοσυγκελίας, ἐκ τῆς Ἐποπτευούσης Ἐπιτροπῆς τοῦ ἐπισήμου δημοσιογραφικοῦ ὀργάνου τῆς Ἱ. Σ., ἤτοι τοῦ «Κήρυκος Γνησίων Ὀρθοδόξων», ἐκ τῆς Γενικῆς Γραμματείας τοῦ Ἱεροῦ Φιλανθρωπικοῦ Συνδέσμου, ἐνῶ ἐπεχειρήθη διά σχετικῆς «Συνοδικῆς ἀποφάσεως» καί ἡ φίμωσίς μας καί ἡ ἀπαγόρευσις νά ἐνιστάμεθα, νά ὁμιλῶμεν, ἀκόμη καί νά κρατῶμεν σημειώσεις ἐν Συνόδω!!! Ἀκόμη κρυφίως καί ληστρικῶς ἥρπασαν καί τό Ἀρχεῖον τῆς Ἀρχιγραμματείας, καί ἤλλαξαν καί τά κλειδιά τοῦ Γραφείου, ὥστε νά μή δύναμαι νά χρησιμοποιήσω ἀκόμη καί τόν «πλοῦτον» μου (κατά τόν Μέγαν Βασίλειο), τά βιβλία πού χρόνια καί μέ πολλές θυσίες ἀπέκτησα.(13)
Τέλος δέ, ὅλως ἀνοήτως, ἀλλά καί προκλητικῶς κατά τήν συνεδρίαν τῆς 15.2.2002 ἐχαρακτηρίσθημεν ὡς… «δυνάμει σχισματικός»(!) ἐνῶ κατά Νοέμβριον τοῦ ἰδίου ἔτους ἐπεχειρήθη συνωμοσία τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου καί τοῦ Σ. Πειραιῶς πρός ἐκδίωξίν μας ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγ. Δημητρίου Ἀχαρνῶν καί κατάληψις αὐτοῦ, τήν δέ 5.2.2003, ὅλως ΒΛΑΣΦΗΜΩΣ ἀπετολμήθη ἡ ἀμφισβήτησις τῶν ὑφ' ἡμῶν τελουμένων μυστηρίων εἰς τόν Ἱ. Ν. τοῦ Ἁγίου Δημητρίου!(14) Ἐπί τούτοις ἐχαρακτηρίσθημεν, καί ὡς «φανερά ἐκπεσών καί ἀλλοτριωθείς τῆς πίστεως» καί «διαχωρισθείς ἀπό τό Ἐκκλησιαστικόν Σῶμα»!..(15) Ταῦτα ἐνῶ ὁ Μ. Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἀνδρέας καί οἱ Σεβ. Πειραιῶς, Ἀργολίδος, Περιστερίου καί Διαυλείας ἐνεργοῦντες ἀντικανονικῶς καί καταλύοντες συνεχῶς τήν Ἐκκλησιαστικήν Τάξιν καί τούς Ἐκκλησιαστικούς θεσμούς, ἐν οἷς πρῶτον τόν Συνοδικόν, ἀλλά καί διά τῆς ἀπαραδέκτου στάσεώς των ἔναντι τῶν γνωστῶν θεμάτων Πίστεως, τά ὁποῖα ἅπτονται τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, οἱ ἴδιοι ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΠΤΟΝΤΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΕΙΝΟΥΝ ΝΑ ΠΑΓΙΩΘΟΥΝ ΩΣ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΙΣ.
* * *