ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1998
Ο ΠΑΠΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ
᾿Αλλά καί ἐμεῖς πρέπει νά τό συνειδητοποιήσωμεν, ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι Σῶμα Χριστοῦ καί ὄχι μία θρησκευτική ἀνθρωποκεντρική ὀργάνωσι, ὅπου ὁ κάθε πάπας θά ὑποστηρίζη τό δικό του.
Θά πρέπει νά ἐντοπίσουμε τόν παπικό κίνδυνο σήμερον, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι μικρός, ἀλλά μᾶς περιτριγυρίζει ἀσφυκτικῶς, εἰσέρχεται εἰς τάς οἰκίας μας, πλανᾶ τούς ἀδελφούς μας, παρασύρει πολλούς εἰς τήν πτῶσιν, δημιουργεῖ γενιτσάρους καί προπαγανδιστάς, ἀποσπᾶ ἀπό τήν ᾿Ορθοδοξία τά ἁπλοϊκά πρόβατα, καί τό χειρότερον καί πλέον ὀδυνηρόν, τούς στρέφει μέ μῖσος κατά τῆς Μητρός ᾿Εκκλησίας.
Θά πρέπει ἀκόμη νά διακρίνουμε, πώς ὅλα αὐτά ἐντάσσονται στό πνεῦμα τῆς νέας ᾿Εποχῆς πού προετοιμάζεται ἀπό χρόνια καί νά κατανοήσουμε πώς ὅλα ὅσα ἀντιμετωπίζουμε στίς ἡμέρες μας, ὅπως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἐπιβολῆς τῆς Νέας ᾿Εποχῆς τοῦ ᾿Αντιχρίστου, τῆς Συνθήκης Σένγκεν, τῆς προωθουμένης ψευδοοικουμενικῆς Συνόδου, τοῦ συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καί τά παρόμοια, δέν εἶναι ἄσχετα ἀπό τήν ἀνταρσία τῆς δυτικῆς χριστιανοσύνης καί εἶναι συνέχεια τῆς ἐπιδράσεως τοῦ παπικοῦ ἱμπεριαλισμοῦ εἰς τήν ᾿Ορθοδοξίαν καί γι αὐτό ἀπαιτοῦν σοβαράν καί ὑπεύθυνον ἀντιμετώπισιν.
Οἱ Γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σήμερα, ἀντιλαμβανόμεθα καθαρά πλέον ὅτι ἡ εὐρωπαϊκή κυριαρχία, καί ἡ πολιτικοθρησκευτική ὑποταγή τῶν πάντων στά θηρία τῶν Βρυξελλῶν καί τῆς Ρώμης κινοῦνται στό ἴδιο πνεῦμα τῶν Σταυροφοριῶν, τῆς ῾Ιερᾶς ᾿Εξετάσεως, τοῦ Μεσσαίωνος, τῆς Φραγκοκρατίας καί τῆς Βαυαροκρατίας.
᾿Ακόμη βλέπουμε μετά πολλῆς πικρίας, πόσον ἡ ἐπίδρασις αὐτή τῆς Δύσεως διέβρωσε τήν ὀρθόδοξο συνείδησι πολλῶν ὀρθοδόξων, εἰς τρόπον ὥστε νά ὁδηγηθοῦν οἱ περισσότεροι ῞Ελληνες, μέ μαθηματικήν ἀκρίβειαν, στήν πλήρη ἀποστασία, ἤτοι τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ ᾿Ορθοδοξία δέν κατέχει πλήρη τήν ἀλήθεια, ἀλλά μέρος αὐτῆς, ὅπως καί κάθε αἵρεσις.
Σέ αὐτό τό πνεῦμα τοῦ συγκρητισμοῦ κινεῖται σήμερα καί ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος στά πλαίσια τῆς γενικώτερης συμμετοχῆς του εἰς τήν πανθρησκείαν τοῦ ἀντιχρίστου ἐπιδιώκει ἀναγνώρισιν καί συνύπαρξιν τῶν ὀρθοδόξων ὄχι μόνον μετά τῶν Παπικῶν καί τῶν ἄλλων αἱρετικῶν, ἀλλά καί μετά τῶν Μουσουλμάνων καί τῶν ῾Εβραίων;
Βέβαια ποτέ δέν ξεχνοῦμε καί τοῦτο, ὅτι πολλοί "ἐπολέμησαν τήν ᾿Εκκλησίαν καί οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο; αὕτη δέ (ἡ ᾿Εκκλησία) ὑπέρ τούς οὐρανούς ἀναβέβηκε". Δέν ξεχνοῦμε ὅτι: "τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ ᾿Εκκλησία", ὥστε "πολεμουμένη νικᾶ...δέχεται τραύματα καί οὐ καταπίπτει ὑπό τῶν ἑλκῶν῾ παλαίει, ἀλλ᾿ οὐχ ἡττᾶται".
Πράγματι, Πατέρες καί ἀδελφοί, πολλοί τύραννοι "ἠθέλησαν περιγενέσθαι τῆς ᾿Εκκλησίας"; Πολλοί "κάμινοι" ἠνάφθησαν, "θηρίων ὁδόντες" καί "ξίφη ἠκονημένα" ἠπείλησαν τήν ᾿Εκκλησίαν, ἀλλ᾿ "οὐ περιεγένοντο", δέν ἐπέτυχον τοῦ σκοποῦ των. Ποῦ εἶναι τώρα αὐτοί πού ἐπολέμησαν τήν ᾿Αλήθεια. "Σεσίγηνται καί λήθῃ παραδέδονται" Καί ποῦ εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ; "Λάμπει ὑπέρ τόν ἥλιον" (῾Ελληνική Πατρολ. τ. 52, 397-398).
῾Ο ἴδιος διωγμός κατά τῆς ᾿Εκκλησίας συνεχίζεται καί εἰς τόν αἰῶνά μας ἀμείλικτος. Πολλές φορές οἱ διῶκτες ὡμίλησαν λίαν περιφρονητικά διά τήν ᾿Ορθοδοξίαν. Εἶπαν διά τήν ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ., ὅτι εἶναι μία μικρή ὁμάδα ἀνθρώπων πού μετά ἀπό μία γενεά θά ἐκλείψῃ τελείως. ῾Ο μεγάλος διώκτης τῆς ᾿Ορθοδοξίας Σπυρίδων Βλάχος ἔλεγε χαρακτηριστικά πώς οἱ παλαιοημερολογῖτες εἶναι μερικοί γέροι πού ἡ ἑπόμενη γενιά θά τούς ἔχει ξεχάσῃ τελείως. ῞Ομως τήν ἑπόμενη γενιά καί τήν μεθεπόμενη ὄχι μόνον δέν ξεχάσθηκαν αὐτοί οἱ "γέροι", ἀλλά ἀπασχόλησαν πολλάκις καί τό Βατικανό τῆς Ρώμης καί τούς ἑκάστοτε οἰκουμενιστάς τοῦ Φαναρίου καί ὅλα τά ἀντίχριστα κέντρα. Καί αὐτό γιατί βλέπουν πώς αὐτοί οἱ ὀλίγοι ὄχι μόνο δέν ἔλειψαν, ἀλλά καί αὐξάνουν, ἡ δέ ᾿Εκκλησιολογία-῾Ομολογία των εἶναι τό μεγάλο ἐμπόδιο στά οἰκουμενιστικά τους σχέδια.
Διά διά νά καταλάβουμε δέ, πόσο ὑπολογίζουν τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. σᾶς θυμίζω τήν ἐντολή πού ἔδωσε ὁ Πάπας ( βλ. βιβλίο: "Τό Τέρμα") νά διαλυθοῦν οἱ παλαιοημερολογῖτες, διατί αὐτοί ἀπέμειναν τό μοναδικόν ἐμπόδιον εἰς τά σχέδιά των, ἀλλά καί πρόσφατον ᾿Εγκύκλιον (1995) τοῦ Βαρθολομαίου, διά τῆς ὁποίας προσπαθεῖ νά πληροφορηθῇ τήν ἀντίδρασι τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων στόν ἐπιδιωκόμενο "συνεορτασμό" τοῦ Πάσχα.
῾Η Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ἀντιμετωπίζει αὐτόν τόν πόλεμο μέ ἕνα καί μοναδικόν ὅπλον. Τήν ᾿Αλήθεια, τόν ἴδιο τόν Χριστό. Δέν ἔχει νά ἀντιπαραβάλλῃ κοσμικήν δύναμιν. Οὔτε στρατιές θεολόγων, ὅπως ἔχει ὁ νεοημερολογιτισμός. Οὔτε οἰκονομικά μέσα, ὅπως διαθέτουν οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Πάπα. Δι αὐτό καί φαίνεται ὡς τό ᾿Εσφαγμένον ἀρνίον τῆς ᾿Αποκαλύψεως.
Σέ αὐτήν τήν ἀντιπαράθεσιν οἱ Γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί ἔχουν ἱερόν καθῆκόν νά ἀγωνίζωνται ταπεινῶς καί νά ὁμολογοῦν ἐν ἀγάπῃ τήν ᾿Αλήθειαν καί νά στηλιτεύουν τό ψεῦδος. Καί ἀγωνίζονται μέ τήν πεποίθησιν, ὅτι ὅσον καί ἄν διωχθῇ ἡ ᾿Αλήθεια εἰς τό τέλος θά λάμψῃ. Σύνθημα τοῦ ἀγῶνος τῶν ᾿Ορθοδόξων εἶναι τό τρίπτυχον τοῦ προμάχου τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἀοιδίμου ᾿Αρχιεπισκόπου Ματθαίου: "ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ἤ ΘΑΝΑΤΟΣ".
Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥΜΕΝΗ ΝΙΚΑ
Αὐτό εἶναι τό συμπέρασμα εἰς το ὁποῖον μᾶς ὁδηγεῖ ἡ ὑπόθεσις τῆς σημερινῆς ἑορτῆς ῞Οτι σήμερα ἡ ᾿Εκκλησία πολεμουμένη νικᾶ. ῾Η ᾿Αλήθεια διώκεται μέν ἀπό τόν ἀντίχριστο Παπισμό καί τόν Οἰκουμενισμό. Καί πάντοτε θά διώκεται. Τό εἶπε ὁ Χριστός: "Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξωσιν". Αὐτός εἶναι ὁ συνεχής Σταυρός τῆς ᾿Εκκλησίας. Νά πολεμῆται. Νά σταυροῦται. Εἶναι, ὅμως, καί τό γνώρισμα τῆς γνησιότητος καί τῆς ἀληθείας της. "Επειδή οὐκ ἐστέ ἐκ τοῦ κόσμου διά τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος". ῎Αν καί κάθε φορά ἀλλάζουν τά πρόσωπα, ὁ πόλεμος εἶναι ὁ ἴδιος. ῾Η ᾿Εκκλησία, ὅσον καί ἄν ἐπολεμήθη καί ἐδιώχθη παρέμεινε ἀκατάβλητος. "Πῦλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς". Οὐδέποτε "κατεβλήθη εἰς τέλος", ἀλλά καί οὔτε θά καταβληθῇ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Πάντοτε θά θριαμβεύει καί πάντοτε θά νικᾶ. ᾿Αντίθετα οἱ αἱρέσεις πού πολεμοῦν τήν ᾿Εκκλησία θά κατατροπωθοῦν καί θά ἀφανισθοῦν.
Εἶναι πολύ χαρακτηριστική ἡ ᾿Εγκύκλιος τῶν ᾿Ορθοδόξων Πατριαρχῶν τοῦ 1848, ἡ ὁποία ἀπεστάλη ὡς ἀπάντησις τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας πρός τόν Πάπαν Πῖον τόν Θ', ὅπου ἀναφέρει διά τάς αἱρέσεις, ὅτι κάποτε σέ ὅλο τόν κόσμο μεσορανοῦσε ὁ ᾿Αρειανισμός, ἡ μεγάλη αὐτή αἵρεσις πού ἦλθε καί πέρασε, τώρα εἶναι ὁ παπισμός, ὁ ὁποῖος ἄν καί φαίνεται πρός τό παρόν ὅτι εἶναι ἀκμαῖος καί δυνατός, καί αὐτός θά περάσῃ καί θά ἀφανισθῇ καί θά ἀκουσθῇ ἐκείνη ἡ μεγάλη φωνή τῆς ᾿Αποκαλύψεως, ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ".
Τήν ἀλήθειαν αὐτήν ἀς τήν λάβουν ὑπ᾿ ὄψιν οἱ διῶκται τῆς ᾿Εκκλησίας πρίν ἀναγκαστοῦν νά ὁμολογήσουν τήν ἀποτυχία τους, ὅπως τήν ὡμολόγησε ὁ αὐτοκράτορας ᾿Ιουλιανός ὁ Παραβάτης.
῞Οπως εἶναι γνωστόν, ὁ ᾿Ιουλιανός ὁ Παραβάτης ἐμόχθησε νά ἐξαλείψη τόν Χριστιανισμόν καί νά ἀναβιώσῃ τήν θρησκεία τῶν εἰδώλων. Διά νά πληροφορηθῇ προσωπικῶς τά ἀποτελέσματα τῶν προσπαθειῶν του περιώδευσε σέ διάφορες ἐπαρχίες τῆς Αὐτοκρατορίας. Πῆγε καί στήν ᾿Αντιόχεια. ᾿Εκεῖ συνάντησε κάποιον χριστιανό ᾿Αγάθωνα. τόν ὁποῖον ἐγνώριζε ἀπό τά νεανικά του χρόνια. ῾Ο ᾿Ιουλιανός τόν ἐχαιρέτησε καί τόν ἐρώτησε εἰρωνικά:
-Τί γίνεται μ᾿ ἐκεῖνον τόν μαραγκό τῆς Γαλιλαίας; Πῶς πηγαίνουν οἱ δουλειές του; ῎Εχει ἀκόμη δουλειά;
Καί ὁ χριστιανός ᾿Αγάθων τοῦ ἀπάντησε:
-Μάλιστα. ῎Εχει ἀρκετή ἀπασχόλησι. Τώρα κατασκευάζει ἕνα φέρετρο γιά τήν Μεγαλειότητά σου καί γιά τήν Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία!
Μετά ἀπό ἕξη μῆνες ὁ ᾿Ιουλιανός ἀπέθνησκε μέ τήν κραυγή: "Νενίκηκάς με Ναζωραῖε".
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΧΡΕΟΣ
Εἶναι μεγάλο τό προνόμιον καί ὑψίστη ἡ δωρεά νά ἀνήκωμεν σέ αὐτόν τόν πρόσκαιρον καί παροδικόν κόσμον στήν ἀναρίθμητη στρατιά τῶν θεοκηρύκων ἀποστόλων, τῶν θεοφόρων πατέρων, τῶν καλλινίκων μαρτύρων καί τῶν ὁμολογητῶν ᾿Εκείνου πού εἶναι ὁ Βασιλεύς τῶν Βασιλευόντων καί Κύριος τῶν Κυριευόντων καί ὁ ῾Οποῖος "ἐξῆλθεν νικῶν καί ἵνα νικήσῃ" (᾿Αποκ. 6,2).
᾿Αλλά εἶναι καί μεγάλο τό χρέος μας. Πρῶτον καί βασικόν καθῆκόν μας ἔναντι τῆς Μητρός ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας εἶναι νά ἀγωνισθῶμεν νά παραμείνωμεν "λαός τοῦ Θεοῦ περιούσιος". Δηλαδή νά μείνωμεν ἑνωμένοι μετά τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Θεοῦ καί ὡς "τέκνα φωτόμορφα τῆς ᾿Εκκλησίας", νά μένωμεν σταθεροί καί ἀκλόνητοι εἰς τήν πατρώαν εὐσέβειαν ἀψηφῶντες πάντα κίνδυνον καί αὐτό ἔτι τό μαρτύριον. Δηλαδή νά μή ἀρνηθῶμεν ποτέ τήν φιλτάτην ᾿Ορθοδοξίαν. Καί αὐτό ἔχοντες βεβαίαν τήν πίστιν καί ὁμολογίαν, ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος, ὡς ἡ ἀδιάκοπος συνέχεια τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας, εἶναι ἡ μόνη σωτήριος Κιβωτός, ἐκτός δέ Αύτῆς δέν ὑπάρχει σωτηρία. ῎Ετσι θά ἀποδείξουμε, ὅτι εἴμεθα λαός τοῦ Θεοῦ, διά τόν ὁποῖον ἡ ᾿Εγκύκλιος τῶν ᾿Ορθοδόξων Πατριαρχῶν τοῦ 1848 ἔλεγεν, ὅτι ὁ ὀρθόδοξος λαός εἶναι "ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας καί αὐτό τό σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας", ὁ ὁποῖος ἀποδεικνύει πάντοτε, ὅτι οὔτε Πατριάρχαι, οὔτε Σύνοδοι μπόρεσαν ποτέ νά εἰσαγάγουν νέα.
Μετά τήν προδοτικήν Σύνοδον τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας ἐρώτησε ὁ λαός τούς ᾿Επισκόπους πού ἐπέστρεψαν ἀπό τήν ᾿Ιταλία: "Πῶς πήγανε τά πράγματα; Πῶς πῆγε ἡ Σύνοδος; Μποροῦμε νά χαιρώμεθα διά τήν νίκη τῆς ᾿Ορθοδοξίας";
Καί ἡ ἀπάντησις τῶν ᾿Επισκόπων: "᾿Επωλήσαμε τήν πίστιν μας, ἀνταλλάξαμε τήν εύσέβειαν μέ τήν ἀσέβειαν".
Καί ὅταν ὁ λαός τούς ἐρώτησε: "Καί διατί ὑπεγράψατε"; ἐκεῖνοι ἀπάντησαν: "Φοβούμενοι τούς Φράγκους" καί προσέθεσαν: "῾Η δεξιά αὕτη ὑπέγραψεν, κοπήτω, ἡ γλῶττα ὡμολόγησεν ἐκριζούσθω". ᾿Ας κοπῆ αὐτό τό χέρι πού ὑπέγραψε. ᾿Ας ἐκριζωθῇ ἡ γλῶσσα πού ὡμολόγησε τήν κακήν δυτικήν ὁμολογίαν.
Καί διά τό χρέος μας ἀπέναντι στούς αἱρετικούς θά πρέπει νά ἰσχύῃ τό "μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ", καί ἀκόμη "φεῦγε ἀπό τούς αἱρετικούς καί τούς λατινόφρονας ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως". Νά ἔχωμεν ὑπ᾿ ὄψιν ἐν προκειμένῳ τό τοῦ ῾Αγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ ὅτι: "ὅσον ἀπομακρύνομαι ἀπό τούς παπικούς καί τούς λατινόφρονας καί τήν κοινωνίαν αὐτῶν, τόσον ἑνώνομαι μέ τόν Χριστόν" .
Εἰς αὐτό μᾶς παρακινεῖ καί ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ὁποῖος μᾶς προτρέπει νά μή παρασυρώμεθα ἀπό τούς αἱρετικούς, διότι αὐτοί εἶναι ἐκτός ἑαυτοῦ, "ἐξέστησαν", καί δέν ξέρουν οὔτε τί λέγουν, οὔτε τί πράττουν. Αὐτοί ἔχουν βγῇ ἀπό τήν ὁδό πού ὁδηγεῖ στόν Θεό, διά τοῦτο ποτέ νά μή χρησιμοποιήσωμεν αὐτούς ὡς ὁδηγούς.
Καί διά νά ὁμιλήσωμεν, ὅπως ἐπιβάλλει ἡ σημερινή ἡμέρα ἡ Κυριακή τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἔχομεν χρέος νά μακαρίζωμεν τούς ὁμολογητάς τῆς Πίστεώς μας ἀναφωνοῦντες τό Αἰωνία ἡ Μνήμη. ᾿Ιδιαιτέρως νά εἴπωμεν πάλιν καί πολλάκις:
Αἰωνία ἡ μνήμη τῶν ᾿Ορθοδόξων Πατριαρχῶν, ᾿Αρχιερέων, ῾Ιερέων, ῾Ιεροδιακόνων, Μοναχῶν καί Μοναζουσῶν καί πάντων τῶν ὀρθοδόξως βιωσάντων καί ὑπέρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἀγωνισαμένων.
Αἰωνία ἡ μνήμη Φωτίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ᾿Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ ᾿Επισκόπου ᾿Εφέσου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Κοσμᾶ τοῦ Φλαμιάτη καί Ματθαίου ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν τῶν ὑπέρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί κατά τοῦ ἀντιχρίστου Παπισμοῦ ἀνθεστηκότων.
Αἰωνία ἡ μνήμη καί πάντων τῶν ὑπέρ τῆς πατρώας εὐσεβείας ὁμολογησάντων κατά τόν αἰῶνά μας πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν.
Νά ἀναμνησθῶμεν δέ καί πάντων τῶν ἐν Ρωσίᾳ ὀρθοδόξων, τῶν ἐν κατακόμβαις καί ἐν φυλακαῖς καί ἐν ἐξορίαις, μαρτυρικῶς ὁμολογησάντων τήν Πίστιν εἰς τόν Χριστόν καί νά εἴπωμεν ὑπέρ αὐτῶν τό Αἰωνία ἡ μνήμη.
Καί διά νά εἴμεθα σύμφωνοι καί μέ τήν ὁμολογία ὅλων αὐτῶν τῶν προμάχων τῆς Πίστεως νά εἴπωμεν μέ παρρησίαν: "πᾶσι τοῖς αἱρετικοῖς, ἀνάθεμα". Τουτέστιν πᾶσι τοῖς ἀρειανισταῖς, μονοφυσίταις, εἰκονομάχοις, παπισταῖς, προτεστάνταις, οἰκουμενισταῖς καί πᾶσι τοῖς ὁμόφροσιν ἤ ἀκολούθοις αὐτῶν.
Καί διά τήν ᾿Ορθοδοξίαν ἡ πρώτη καί τελευταία μας ὁμολογία ἄς εἶναι: "Ποτέ δέν θά σέ ἀρνηθοῦμε φίλη ᾿Ορθοδοξία, διότι ἐν Σοί ἐγεννήθημεν, ἐν Σοί ἀνετράφημεν, μυριάκις καί ὑπέρ Σοῦ θά ἀποθάνωμεν".
Εὐχαριστοῦντες, ὅθεν τόν Τριαδικόν Θεόν, διότι μᾶς ἀξίωσε εἰς τούς ἐσχάτους τούτους καιρούς νά ἀνήκωμεν εἰς τήν ἰδικήν Του Ποίμνην, ἀς μή παύσωμεν νά τόν ἱκετεύωμεν πρεσβείαις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου Προστάτιδος καί ῾Υπερμάχου τῶν ᾿Ορθοδόξων καί εὐχαῖς πάντων τῶν ἁγίων νά μᾶς διαφυλάττῃ μέχρι τέλους εἰς τήν ἀλήθειαν τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί μακράν τοῦ ψεύδους τῶν αἱρέσεων, διά νά νά δοξολογῆται τό Πανάγιον ῎Ονομά Τοῦ Πατρός καί Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ΑΜΗΝ.</font>
[ Home | Update Journal | Login/Logout | Search | Account | Site Map ]
![[info]](../../../img/userinfo.gif){kind=small}
kirykos) wrote,