ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ 2009 ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΟΑΤΙΚΗΝ ΓΛΩΣΣΑΝ ΑΠΟ π. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ
Το κείμενο είναι μετάφραση από την κροατική γλώσσα. Είναι ο πρόλογος που βρίσκεται στο ημερολόγιο του 2009
1009 – 2009 Επέτειος χιλίων χρόνων από το σχίσμα της Δύσεως.
Μέχρι και το 1009, η Ορθόδοξος Εκκλησία, της παλαιάς Ρώμης, είχε επικοινωνία με την Ανατολική Εκκλησία και τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία. Σήμερα, επικρατεί η άποψη ότι, εκκλησιαστικό σχίσμα ανάμεσα σε Ρώμη και Κωνσταντινούπολη έγινε το 1054 μ.Χ., αλλά η άποψη αυτή δεν είναι σωστή. Το σχίσμα έγινε 45 χρόνια πριν, δηλαδή το 1009.
Θα προσπαθήσουμε να εξιστορήσουμε τα γεγονότα που έλαβαν χώρα το 1009 και το 1054 και να εξηγήσουμε, γιατί αυτά τα γεγονότα θεωρούνται σημαντικά για εμάς σήμερα.
Ήδη από τα τέλη του 6ου αιώνος άρχισε η σταδιακή εισαγωγή και μετέπειτα εδραίωση και νομιμοποίηση αιρετικών δογμάτων και νεοτερισμών, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και η σπουδαιότερη τριαδολογική αίρεση, η οποία εκφράζεται με την προσθήκη του Filioque (και του Υιού) στο Σύμβολο της Πίστεως. Αυτή η εισαγωγή εξαπλώθηκε ιδιαίτερα στις περιοχές που βρίσκονταν υπό την εξουσία των Φράγκων. Σε αυτούς συνέφερε το γεγονός ότι γίνονταν τέτοιες αλλαγές στις εκκλησίες που βρίσκονταν υπό την ηγεμονία τους. Γι΄αυτό, οι ηγεμόνες αυτοί με δολοπλοκίες και βία, εκθρόνιζαν ορθοδόξους ιεράρχες και ενθρόνιζαν και παρείχαν υποστήριξη σε παράνομους και αιρετικούς. Ενεργούσαν κατ’ αυτόν τον τρόπο, ώστε να δείξουν την πολιτική τους δύναμη και ανεξαρτησία απέναντι στην χριστιανική ορθόδοξη ρωμαϊκή αυτοκρατορία ξεχνώντας και παραμελώντας τόσο τον Θείο νόμο, όσο και το εκκλησιαστικό δίκαιο που ξεπερνούν οποιαδήποτε πολιτικά και εθνικά συμφέροντα.
Ήδη από το 2ο μισό του 8ου αιώνος οι ορθόδοξοι αντιμετώπιζαν τους νεωτεριστές και τους υποστηρικτές του Filioque ως αιρετικούς και έτσι διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία μετ’ αυτών. Ο Ρωμαϊκός αποστολικός θρόνος, ο οποίος εκείνη την εποχή κρατούσε την ορθόδοξη διδασκαλία, αντέδρασε στις παρανομίες που γίνονταν στις περιοχές υπό την εξουσία των Φράγκων. Η αρχαία αποστολική εκκλησία της Ρώμης, είχε τον απόλυτο πνευματικό έλεγχο του Δυτικού κόσμου και αυτό ήταν εμπόδιο στα σχέδια των Φράγκων.
Όταν όμως οι Φράγκοι διεύρυναν την δική τους πολιτική στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, βρέθηκε σε κίνδυνο και ο Ρωμαϊκός θρόνος. Σε περίπτωση που η Ρώμη έπεφτε στην αίρεση, αυτό θα είχε μεγάλες συνέπειες για την πίστη, όχι μόνο στη Δύση αλλά και σε ολόκληρη την οικουμένη.
Εξ’ αιτίας αυτού, συνεδρίασε στην Κωνσταντινούπολη το 879 μ.Χ. υπό την προεδρία του Αγίου Φωτίου του μεγάλου, η ογδόη οικουμενική σύνοδος, της οποίας ψυχή ήταν ο Άγιος Φώτιος. Αυτός με ισχυρά επιχειρήματα απέδειξε την κακοδοξία των δογματικών καινοτομιών, των εκφραζόμενων δια της προσθήκης του filioque στο σύμβολο της πίστεως. Με λαμπρό αποστολικό και πατερικό πνεύμα εξέφρασε την πίστη της εκκλησίας και διαλεύκανε την δογματική ορθότητα και το αμετάβλητο του Ορθόδοξου Συμβόλου της πίστεως, όρου διατυπωμένου και στερεωμένου από την 2η Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 381 μ.Χ. Η Σύνοδος υπό την προεδρία του Μεγάλου Φωτίου αναθεμάτισε την προσθήκη του Filioque και όλους όσους ακολουθούσαν την καινοτομία / κακοδοξία αυτή. Με την απόφαση αυτή συμφώνησε και η αντιπροσωπεία του Πατριάρχου (Πάπα) παλαιάς Ρώμης και την υπέγραψε. Με την επιστροφή της αντιπροσωπείας στη Ρώμη, το ίδιο έπραξε μόνος ο Πάπας Ιωάννης VIII.
Όμως η κοσμική εξουσία των Φράγκων μεγάλωνε ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα να καταφέρουν το 1009 μ.Χ. να ανεβάσουν στον επισκοπικό Ρωμαϊκό θρόνο το δικό τους υποψήφιο, τον Σέργιο IV. Αυτός ενέκρινε την προσθήκη του Filioque στο σύμβολο της πίστεως και εισήγαγε τον όρο αυτό αμέσως στη Δυτική εκκλησία. Ως αποτέλεσμα αυτού και μόνο αυτού, δημιουργήθηκε το σχίσμα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, διέκοψε την κοινωνία με την Ρωμαϊκή Εκκλησία και την κατέταξε ανάμεσα στους σχισματοαιρετικούς όπως έπραξε και με τους Φράγκους, με τους οποίους διέκοψε την κοινωνία 250 χρόνια νωρίτερα.
Ας δούμε τώρα τι έγινε το 1054 μ.Χ.
Μετά το σχίσμα ήταν ακόμη ανοικτό το ενδεχόμενο της επιστροφής της Ρωμαϊκής εκκλησίας στα ορθόδοξα «πιστεύω» και έτσι θα μπορούσε να αποκατασταθεί και πάλι η ένωση. Αυτό αναμενόταν να γίνει με τον ερχομό του καινούριου Πάπα ή με την αλλαγή καταστάσεως γενικότερα στον κόσμο.
Τα πράγματα όμως κινήθηκαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι Ρωμαίοι Πάπες, άρχισαν να συμφωνούν με τους Φράγκους και με την πίστη τους, μα αποτέλεσμα να καταλήξουν να συγκυβερνούν (Πάπες και Φράγκοι) τον Δυτικό κόσμο. Οι προσπάθειες για την ένωση από την δική τους πλευρά δεν βασίζονταν πια στα ορθόδοξα φρονήματα αλλά στις Φραγκικές δογματικές καινοτομίες τις οποίες οι Πάπες άρχισαν να θεωρούν μέτρο ορθότητας. Έτσι το 1054 μ.Χ. έφτασε στην Κωνσταντινούπολη η αντιπροσωπεία του Πάπα Λεόντιου ΙΧ με σκοπό τη συμφιλίωση και την ένωση των εκκλησιών. Ως επικεφαλής αυτής της αντιπροσωπείας τέθηκε ο σφοδρός οπαδός των παπικών μεταρρυθμίσεων (και βέβαια αιρετικών δογματικών καινοτομιών) αρχιεπίσκοπος Silua και Kandida της Ισπανίας Καρδινάλιος Ουμβέρτος. Από το πρώτο ήδη συνέδριο αυτός άρχισε να κατηγορεί τους ορθοδόξους με γελοίες και ψεύτικες κατηγορίες ότι δηλαδή επέτρεψαν τον 2ο γάμο στους κληρικούς, ότι άφηναν τα γένια και τα μαλλιά, ότι απέβαλαν το Filioque από το Σύμβολο της Πίστεως (!!!) και άλλα πολλά. Από ότι φαινόταν συμφιλίωση δεν επρόκειτο να γίνει κατ’ ουδένα λόγο.
Στον χρόνο που μεσολαβούσε μεταξύ των δύο συνεδρίων ο καρδινάλιος Ουμβέρτος εμφανίστηκε ξαφνικά στον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας, τοποθέτησε πάνω στην Αγία Τράπεζα επιδεικτικά τον λίβελλο του αναθεματισμού των ορθοδόξων και βγήκε. Ο Διάκονος έτρεξε πίσω του, παρακαλώντας τον να ανακαλέσει την πράξη του, αλλά αυτός ούτε καν έστρεψε το κεφάλι, συνέχισε το δρόμο του και μαζί με την αντιπροσωπεία του, απέπλευσε για την Ιταλία. Το χαρτί του αναθεματισμού άφηνε σκόνη στο πέρασμά του. Ο πατριάρχης Μιχαήλ Κηρουλάριος συνεκάλεσε αμέσως Σύνοδο και επέβαλε την ποινή του αναθεματισμού στον Καρδινάλιο Ουμβέρτο και όλους όσους τον ακολουθούν. Αυτή η απόφαση επικυρώθηκε και από τους υπόλοιπους πατριάρχες.
Λοιπόν:
(Α) Σχίσμα στην Χριστιανική Ορθόδοξη ορολογία, είναι μια κατάσταση που υπάρχει μεταξύ δύο ομάδων ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν πνευματική επικοινωνία (από τη μία πλευρά είναι Ορθόδοξοι – Ορθόπιστοι ενώ από την άλλη είναι κακόδοξοι – κακόπιστοι – αιρετικοί).
(Β) Ανάθεμα είναι η βεβαίωση – επισφράγιση προϋπάρχοντος σχίσματος για το οποίο δεν υπάρχει θεραπεία. Το ανάθεμα είναι η αποπομπή – παράδοση των αιρετικών στον σατανά, επειδή δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την αίρεση. Αυτό το μέτρο είναι πολύ αυστηρό, αλλά αναγκαίο, τόσο για την ασφάλεια του ορθόδοξου ποιμνίου (να μάθει ότι κάθε πνευματική επικοινωνία με τους αιρετικούς απαγορεύεται και ότι είναι επικίνδυνη για την ψυχική τους σωτηρία), όσο και για τους ίδιους τους αιρετικούς, οι οποίοι μπορεί να καταλάβουν, να αποτραβηχτούν από την αίρεσή τους και να μετανοήσουν.
Το ανάθεμα του 1054 μ.Χ. που επεβλήθη στην αντιπροσωπία της Ρωμαϊκής εκκλησίας (και κατ’ επέκταση σε όλα τα μέλη της εκκλησιαστικής αυτής οργάνωσης και στους έχοντας πνευματική επικοινωνία μετ’ αυτών) ήταν μόνο επιβεβαίωση – επισφράγιση του προϋπάρχοντος σχίσματος του 1009, χρονολογία κατά την οποία η Ρώμη βρισκόταν υπό την κατοχή των Φράγκων, οι οποίοι ενθρόνισαν τον δικό τους αιρετικό Πάπα. Το σχίσμα με τους Φράγκους φιλιοκβεϊστές υπήρχε από το 767 μ.Χ. Από τον καιρό που αποστασιοποιήθηκε η Ρώμη από την Ορθοδοξία μπορούμε να μιλάμε για τον παπισμό ως αίρεση, διότι από τότε μέχρι και σήμερα οι Πάπες δεν έχουν αλλάξει τις δικές τους αυτές πνευματικές θέσεις.
Ο σημερινός οικουμενισμός, βρίσκεται στην υπηρεσία μιας παγκόσμιας κεντρικής δύναμης. Για να ολοκληρωθεί το σχέδιο αυτής της δύναμης και να υπάρξει παγκοσμιοποίηση χρειάζεται να υπάρχει πανθρησκεία. Θέλουν παραμελώντας τα δογματικά κριτήρια να καταφέρουν να ενώσουν πρώτα τους Ορθοδόξους με τους Ρωμαιοκαθολικούς, έπειτα τις υπόλοιπες χριστιανικές ομάδες και κατόπιν τις υπόλοιπες θρησκείες. Γι’ αυτό το σκοπό το 1965 ο Πάπας Παύλος VI και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ήραν τα αναθέματα του1054. Στο κείμενο το οποίο συνυπέγραψαν, αναφέρεται ότι ήραν τον μεταξύ τους αφορισμό του 1054. Με αυτή την φανερά μικρή λεπτομέρεια ήθελαν να φτάσουν στην νομιμοποίηση της κοινωνίας των Αγίων Μυστηρίων επειδή αν, όπως λένε, καταργήθηκε το σχίσμα τότε υπάρχει ξανά πλήρης κοινωνία. Αυτό όμως δεν είναι σωστό αφού όπως είπαμε η ακοινωνησία υπήρχε πριν από αυτή την χρονολογία.
Μάλιστα σήμερα, στην πράξη, γίνονται πολλά συλλείτουργα και συμπροσευχές, υπογράφηκαν πολλές αμοιβαίες συμφωνίες, γίνεται ακόμα και αμοιβαία μετάληψις. Η κοινή γνώμη ήδη λίγο- λίγο έχει συνηθίσει σε όλα αυτά και το κυριότερο είναι ότι επικρατεί η θεωρία ότι «δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική διαφορά στην πίστη ανάμεσα σε καθολικούς και ορθοδόξους». Όμως από χριστιανορθόδοξης απόψεως είναι απαράδεκτη οποιαδήποτε προσέγγιση αν ακόμη υφίστανται τα αίτια αυτού του χωρισμού, θέματα δηλαδή πίστεως, τα οποία είναι μεγάλα εμπόδια.
Οι αιτίες του σχίσματος των Φράγκων (767 μ.Χ.) και της Ρώμης (1009 μ.Χ.) αλλά και του αναθεματισμού της Ρώμης (1054 μ.Χ.) όχι μόνο δεν εξαφανίστηκαν αλλά και έχουν πληθυνθεί κατά τους τελευταίους αιώνες. Είναι αβάσιμες, παράνομες και βλάσφημες όλες οι υποχωρήσεις που έγιναν από τους λεγομένους Ορθόδοξους προς τους αιρετικούς με αποκορύφωμα την άρση των αναθεμάτων του 1965, την εισαγωγή του παπικού Γρηγοριανού ημερολογίου στην εκκλησιαστική χρήση το 1924 και την «εγγραφή» ως μελών όλων των τοπικών εκκλησιών στο προτεσταντικό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» που ιδρύθηκε το 1948. Η συμμετοχή όλων των τοπικών εκκλησιών σε όλα αυτά, δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς (παρά μόνο ότι) έχουν χάσει την αίσθηση της αξίας του πολύτιμου μαργαρίτη της ορθοδοξίας και την πουλάνε /ανταλλάσσουν για πράγματα περαστικά.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους, η Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία, σύμφωνα με το κανονικό δίκαιο και την πράξη των πατέρων, από παλιά διέκοψε την επικοινωνία με τις επίσημες «ορθόδοξες εκκλησίες», οι οποίες υποχώρησαν από την ορθόδοξη πίστη και πράξη, έγιναν νέοι ουνίτες και βρίσκονται υπό τις καταδίκες των Οικουμενικών Συνόδων και των πατέρων της εκκλησίας. Όσον αφορά τη χώρα μας ένα κανδηλάκι στο πνευματικό σκοτάδι και την ομίχλη, αποτελεί αυτή η μικρή μας κοινότητα των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, η οποία με το έλεος του Θεού επιβιώνει, μιμούμενη τα παραδείγματα αρχαίων, αλλά και νεοτέρων Αγίων Ομολογητών, σε καταστάσεις όπου οι πιστοί του Χριστού ήταν αδύνατοι και μειονότητα σε σύγκριση με τους ετερόδοξους.
Σε όλους όσους εις κάθε τόπον επικαλούνται με πίστη το όνομα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού
![[info]](../../../img/userinfo.gif){kind=small}
kirykos) wrote,
