kirykos: ΕΟΡΤΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

ΕΟΡΤΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ 2009

Ἀνεγνώσθη ὡς ἑόρτιος Ἀναστάσιμος χαιρετισμός κατά τήν σημερινήν
ἀναστάσιμον θείαν Λειτουργίαν εἰς τούς Ἰερούς Ναούς τῆς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν ἄδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν».
Συνηθίζομεν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά, συνηθίζομεν ἡμεῖς οἱ πνευματικοί ποιμένες σας, νά συντάσσωμεν καί νά ἀποστέλλωμεν ἐπ’ εὐκαιρία τῆς Λαμπροφόρου Ἀναστάσεως ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ, πολλά τῶν ὁποίων ἴσως ἔχουν βάθος καί νόημα, καί εἶναι πλούσια εἰς θεολογικήν καί πατερικήν τεκμηρίωσιν, ἄλλα ὅμως εἶναι πτωχά εἰς βιώματα πνευματικά καί ἀναστάσιμα ... Ἤ προσφωνῶμεν ἀλλήλους μέ τόν ἀναστάσιμον χαιρετισμόν, χωρίς νά ἀνταποκρίνεται αὐτός ὁ χαιρετισμός καί στήν ἰδικήν μας νεκρανάστασιν. Καί τοῦτο διότι ἀπουσιάζει ἀπό μέσα μας ἡ συνανάστασις, σκοπός διά τόν ὁποῖον ἔγινε καί τρόπος μέ τόν ὁποῖον βιώνεται ἡ τοῦ Σωτῆρος Ἀνάστασις, ἀπουσιάζει μέσα μας ἡ ἐντός μας «νέκρωσις τοῦ ἄδου τῆς ἁμαρτίας», καί κατ’ ἀκολουθίαν ἡ «ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχή».
Τό μυστήριον τοῦτο τῆς συναναστάσεως τοῦ ἀνθρώπου μετά τοῦ ἀναστηθέντος Χριστοῦ, εἶναι τό μυστήριον τῆς σωτηρίας. Καί ὡς μυστήριο δέν περιγράφεται, δέν ἀναλύεται. Μᾶλλον βιώνεται. Καί τό βίωμα τοῦτο σημαίνει ὅτι γκρεμίζεται μέσα μας τό βασίλειον τῆς ἁμαρτίας, σπάζουν τά κλεῖθρα τοῦ Ἄδου καί τότε πράγματι ξεπροβάλλει μέσα μας τό φῶς τῆς ἀναστάσεως. Διαφορετικά, ὅσον καί ἄν χαιρετίζωμεν ἀλλήλους μέ τό «Χριστός Ἀνέστη» καί ὅσον καί ἄν διακηρύσσωμεν μέ τό στόμα καί μέ τά χείλη τό «’Αληθῶς Ἀνέστη», ἐάν παραμένωμεν εἰς τόν τάφον τῆς ἁδιαφορίας, τῆς πονηρίας, τῆς ὑπερηφανείας καί τῆς ἀμετανοησίας, μένομεν ἐκτός τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας.
Ἔτσι ἐνῶ λέγομεν μεγάλα λόγια, ἐνῶ διατυπώνομεν φανταχτερά μηνύματα, ἐνῶ αἰσθανώμεθα μίαν ἐπιφανειακήν κοσμικήν χαράν, δέν συναντᾶμε τόν ἀναστάντα, μᾶλλον δέ καί τόν ἀρνούμεθα μέ τάς πράξεις μας τάς πονηράς. Ἡμεῖς ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης ἐκφωνῶμεν τό «Δεῦτε λάβωμεν φῶς, ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός» καί ἐσεῖς τρέχετε νά ἀνάψετε τάς λαμπάδας σας. Καί παρά ταῦτα μένομεν πολλάκις εἰς τό σκοτάδι. Διότι ἐάν σβήνωμεν μέ τήν ἁμαρτωλή μας ζωή τό ἐν ἡμῖν φῶς, τό σκότος πόσον; Ἐάν τά χείλη μας ἀναφωνοῦν τό «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν» καί ζοῦμε ὡσεί νεκροί, ἀπηλπισμένοι καί ἄτολμοι διά τά πνευματικά, ἐάν δέν μᾶς συγκινεῖ ἡ τόλμη τοῦ Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας, ὅστις ἐτόλμησε καί ἠτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ πρός τό ἐνταφιάσαι, ἐάν δέν μᾶς ἐνθουσιάζει τό θάρρος τοῦ εὐσχήμονος βουλευτοῦ Νικοδήμου καί τῶν Μυροφόρων Γυναικῶν ἡ ἀνδρεία, ἐάν παραμένομεν εἰς τόν τάφον τῆς ἀρνήσεως καί τῆς ἀπιστίας, τότε τί μᾶς ὠφελεῖ νά λέγωμεν τό «Χριστός Ἀνέστη».
Πῳς θά ἐργασθῶμεν τήν ἔξοδόν μας ἐκ τοῦ τάφου τῆς ἁμαρτίας; Πῶς θά ἑορτάσωμεν ἀληθινόν Πάσχα; Μέ τήν συνανάστασιν. Ἀφοῦ προηγουμένως διέλθωμεν ἐκ τοῦ δρόμου τῆς συσταυρώσεως. Ἡ συμπόρευσις καί συνανάβασις εἰς τόν Γολγοθᾶν ἔχει μεγάλην καί ἀπόλυτον σχέσιν μέ τήν συνανάστασιν. Καί αὐτή ἡ συμπόρευσις καί ἡ συνανάβασις λαμβάνει ἀξίαν καί γίνεται πραγματικότης μόνον μέ τήν ταπείνωσιν καί τήν συντριβήν. Ἀκόμη καί ὅταν εὐθέως ἀρνούμεθα τόν Διδάσκαλον ὑπάρχει ὁ τρόπος τῆς συμπορεύσεως. Ὁ Πέτρος μετά τήν τριττήν ἄρνησίν του, μόλις ἤκουσε τόν ἀλέκτορα φωνήσαντα τρίς, «ἐξελθών ἔξω ἔκλαυσε πικρῶς».
Μόνον οἱ ταπεινοί καί συντεριμμένοι τήν καρδίαν γνωρίζουν τόν δρόμο τῆς μετανοίας καί συντριβῆς. Καί μόνον πέρασαν ἀπό τόν προσωπικό τους Γολγοθᾶ τῆς ταπεινώσεως καί τοῦ μαρτυρίου, ὅπερ σημαίνει μετάνοια, καί ἔφθασαν εἰς τό κενόν μνημεῖον, βιώνουν ἀναστάσιμα καί προγεύονται τῆς ἀνεκλαλήτου χαρᾶς τῆς αἰωνιότητος. Μόνον ὅσοι ἀναγνωρίζουν εἰς τήν ζωή τους, τόν Χριστό, ὡς τό «Εσφαγμένον ἀρνίον», βλέπουν αὐτόν ὡς τόν νικητήν τοῦ θανάτου, διότι μόνον αὐτοί γνωρίζουν τί σημαίνει ὅτι «ἦλθε νικῶν καί ἵνα νικήση».
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅπως πάντοτε ἔτσι καί σήμερον ὁ δρόμος τοῦ Γολγοθᾶ, εἶναι ὁ δρόμος τόν ὁποῖον ὑποδεικνύει ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μᾶλλον ἠ Ἐκκλησία εἶναι ὁ μόνος δρόμος τοῦ Γολγοθᾶ. Εἶναι ἡ μόνη ὁδός πρός τήν Ἀνάστασιν. Εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Ὅσοι παραμένουν γνήσια μέλη Της, ὅσοι διακρατοῦν ἀνόθευτον καί ἀπαραχάρακτον τήν καλήν Ὀμολογίαν, (Ὀρθοδοξίαν, ἡ ὁποία δέν νοεῖται ἄνευ τῆς Ὀρθοπραξίας, ἤτοι τῆς συμπορεύσεως καί συσταυρώσεως μετά τοῦ Χριστοῦ) μόνον αὐτοί ἀνεβαίνουν ἐν τοῖς πράγμασι τόν μαρτυρικό δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ, μόνον αὐτοί ἑορτάζουν πραγματικά ἀνάστασιν, μόνον αὐτοί ἀξιώνονται τῆς συναναστάσεως, μόνον δι’ αὐτούς γίνεται πραγματικότης ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ».