Η προσγείωσή μας στο αεροδρόμιο ήταν καλή, η προσγείωσή μας όμως στο δικό μας κόσμο έγινε απότομα... Αυτά που άφηνα πίσω από όσα είχα ζήσει την εβδομάδα που πέρασε, ήταν πραγματικά κάτι που δεν περίμενα ποτέ να δω, να αισθανθώ, να ακούσω, να ζήσω... Η επίσκεψή μου στη Ρουμανία, τον Απρίλιο του 2009, ήταν για μένα ένα μεγάλο μάθημα, μια ευκαιρία που πρέπει να αρπάξω για να γίνω καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος χριστιανός. Το ταξίδι αυτό με έκανε να καταλάβω πόσο ανάξια είμαι, μπροστά σε τόσο άξιους και πιστούς, αληθινούς χριστιανούς. Με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλο αγώνα και μόχθο χρειάζεται η αληθινή πίστη και η σωτηρία της ψυχής. Η συνάντηση με τους αδελφούς μας Γνήσιους Ορθόδοξους Χριστιανούς στη Ρουμανία έγινε σε κλίμα μεγάλης συγκίνησης και από τις δύο πλευρές. Η υποδοχή που μας επεφύλασσαν σε κάθε συνάντηση και επίσκεψή μας ήταν απροσδόκητη. Στρωμένα χαλιά και λουλούδια, προσφορά λουλουδιών, καμπάνες και σήμαντρα που έπαιζαν, στρωμένες τράπεζες, χαμόγελα και αγκαλιές αδελφικής αγάπης μάς άφηναν πάντα άφωνους. Η φιλοξενία και η προσφορά που πήραμε, από τον μικρότερο μέχρι και τον πιο μεγάλο χριστιανό αδελφό μας, ήταν κάτι το οποίο θα μου μείνει αξέχαστο. Άνθρωποι απλοί, ευγενέστατοι, ακούραστοι και ακατάπαυστα χαμογελαστοί, έδιναν και πρόσφεραν συνεχώς, θέλοντας να δείξουν τη χαρά και την αγάπη τους σε μας. Οι διάφορες ακολουθίες, τις οποίες παρακολούθησα, ήταν κάτι που πρώτη φορά έβλεπα, καθότι τελούνταν από έξι επισκόπους και πολλούς ιερείς. Μέσα στον ναό έβλεπα την αφοσίωση, την ευλάβεια, την πνευματική χαρά και την προσήλωση των πιστών στη Θεία Λειτουργία. Μικρά παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι, όλοι δοσμένοι ολοκληρωτικά στην επικοινωνία με τον Θεό. Όλοι όρθιοι, χωρίς ομιλίες και, το κυριότερο, χωρίς παράπονα και κούραση την ώρα της Θ. Λειτουργίας, που διαρκούσε μέχρι και τη μία η ώρα το μεσημέρι, ίσως και περισσότερο. Αξιοσημείωτο είναι ακόμα και το γεγονός ότι στις 7 η ώρα το πρωί η εκκλησία ήταν ήδη γεμάτη. Πέραν όμως από αυτά που μπορούσες να δεις γύρω σου, υπήρχε και κάτι άλλο που μπορούσες να δεις και να νιώσεις με τα μάτια της ψυχής: μέσα σε λίγα μόνο τετραγωνικά, μπορούσε κανείς να αισθανθεί να αναβλύζουν θέρμη της πίστης και φως, συγκινητική κατάνυξη, μελωδίες που πήγαζαν από πολύ βαθιά! Όλα αυτά πλημμύριζαν τον ναό και σε ανέβαζαν σε ένα άλλο επίπεδο, από το οποίο δεν ήθελες να κατεβείς. Ένιωθες ότι βρισκόσουν σε κάποιον άλλο κόσμο, ότι ζούσες σε ένα όνειρο και δεν ήθελες να ξυπνήσεις ποτέ για να μην χαθεί. Επιστρέφοντας στην Κύπρο με όλες αυτές τις αναμνήσεις στο μυαλό και στην ψυχή μου, αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω ποτέ να γίνω σαν αυτούς τους καλούς, τους γνήσιους χριστιανούς˙ αν θα καταφέρω κάποτε να κάνω το καθήκον μου απέναντι στον Θεό, όπως αυτοί οι άνθρωποι που δίνονται, ψυχή τε και σώματι, κάθε μέρα και κάθε λεπτό, στην υπηρεσία της Εκκλησίας˙ αν θα αξιωθώ να ζήσω ξανά τέτοιες μοναδικές και αλησμόνητες πνευματικές ανατάσεις˙ αν θα κατορθώσω να γίνω πραγματική δούλη του Χριστού. Μαθήματα πήρα πολλά από αυτό το ταξίδι˙ δικαιολογίες πια δεν έχω... Εύχομαι και παρακαλώ τον Θεό να δίνει δύναμη και να στερεώνει τους αδελφούς μας που κάνουν τέτοιο αγώνα, για να δυναμώνουν και να στηρίζουν κι εμάς που τους έχουμε τόση ανάγκη. Προσεύχομαι ακόμα να έχει ο Θεός καλά τους ποιμένες μας, που χάρη σ’ αυτούς, τη σταθερότητά τους, τους ακάματους αγώνες τους και τις θυσίες τους για την Εκκλησία, την υπομονή και την αγάπη που έχουν για το ποίμνιό τους, αξιωθήκαμε να γευτούμε αυτή την πνευματική αγαλλίαση. Τέλος, εύχομαι ο Θεός να φυλάει πάντα και όλους τους αφανείς αγωνιστές και όλους όσοι κρυφά έβαλαν το λιθαράκι τους, είτε με προσευχή, είτε με οποιοδήποτε άλλο είδος προσφοράς, για να γίνει αυτό το ταξίδι τόσο ευχάριστο, πνευματικά κερδοφόρο και σίγουρα τόσο... αξέχαστο!
![[info]](../../../img/userinfo.gif){kind=small}
kirykos) wrote,
