1009 - 2009 ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΘΛΙΒΕΡΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ
ΕΠΙ ΤΗ ΕΠΕΤΕΙΩ ΤΩΝ 1000 ΕΤΩΝ (1009-2009) ΑΠΟ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ Ο Π. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ VILIČIĆ, ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΝ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΙΣ ΚΡΟΑΤΙΑΝ ΕΞΕΔΩΚΕ ΗΜΕΡΟΔΕΙΚΤΗΝ ΤΟΥ 2009 ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΕΛΑΒΑΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟΝ ΕΙΣ ΤΑ ΚΡΟΑΤΙΚΑ. ΠΑΡΑΘΕΤΟΜΕΝ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΟΑΤΙΚΗΝ ΓΛΩΣΣΑΝ ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ.
Predslovlje DNEVOSLOVA (kalendara) za 2009.g. u izdanju „Isihastiria Sv. Ivana Hrvatskog Pustinjaka“ u Zagrebu, Hrvatska
1009 – 2009 TISUĆUOBLJETNICA RASKOLA Do tada orthodoksne Crkve Starog Rima od orthodoksne Crkve istočnih patriarhata
Danas se uobičajeno misli da je do crkvenog raskola između Rima i Carigrada (Konstantinopolisa) došlo 1054.g. ali to nije točno. Do raskola je doslo 45 godina ranije 1009.g. Pokušat ćemo opisati što se dogodilo 1009.g. a što 1054. i objasniti zašto su te činjenice važne za nas danas.
Počam od kraja VI st. u nekim dijelovima zapadne Crkve dolazi do postupnog uvođenja a kasnije i ozakonjenja heretičkih dogmatskih novotarija među kojima je najznačajnija triadološka hereza koja se izražava poznatim dodatkom Simbolu vjere „Filiokve“ (i Sina). To uvođenje je naročito napredovalo u područjima koja su podpadala pod vlast franačkih vladara kojima je odgovaralo da u njihovim crkvama dolazi do takvih promjena. Stoga su oni intrigama i silom zbacivali ortodoksne a podupirali i nezakonito postavljali heretičke crkvene dostojanstvenike. Oni su tako postupali da bi pokazali svoju moć i političku neovisnost spram kršćanske ortodoksne romejske imperije, zaboravljajući i zanemarujući zakon božanskog i crkvenog prava koji nadilazi bilo kakve političke ili nacionalne interese. Već od 2. polovine VIII st. ortodoksni su novatore i filiokviste smatrali hereticima i bili su prekinuli crkveno općenje s njima. Rimska apostolska stolica u to vrijeme još se držala ortodoksnog učenja i protivila se bezakonjima koja su se događala na područjima pod franačkom vlašću. Njezin neprikosnoveni autoritet drevne apostolske Crkve na zapadu ipak je predstavljao kočnicu samovolji Franaka. No kad su vremenom Franci svoj politički utjecaj proširili na veliki dio Europe, u opasnosti se našla i sama Rimska stolica. U slučaju pada Rima u herezu došlo bi do nesagledivih posljedica po vjeru na zapadu i u cijeloj ekumeni. Zbog toga je pod vodstvom sv. Fotija Velikog patriarha Konstantinopolisa – Novog Rima u istom gradu 879.g. sazvan i održan VIII ekumenski sabor. Sv. Fotije je bio duša tog sabora. On je nadmočno dokazao krivovjerje dogmatskih novotarija izraženih u dodatku „Filiokve“ u Simbolu vjere i sjajno u duhu apostola i otaca izrazio vjeru Crkve te u punoj svjetlosti iznio dogmatsku ispravnost i neizmjenjivost ortodoksnog nikejsko-carigradskog Simbola vjere donešenog još na II ekumenskom koncilu u Carigradu 381.g. Sabor je anatematizirao – prokleo dodatak „Filiokve“ i sve one koji ga primaju. S tim rješenjem složilo se i potpisalo i izaslanstvo patriarha – pape – Starog Rima a to je po povratku delegacije u Rim učinio i sam papa Ioanis VIII. ipak franačka svjetska moć je i dalje napredovala i oni su 1009.g. uspjeli uzdići na tron rimskog episkopa svog kandidata. To je bio papa Sergije IV. On je odobravao heretički dodatak „Filiokve“ u Simbolu vjere te ga je odmah i uveo. Nakon toga i samo zbog toga došlo je do raskola. Orthodoksna Crkva je prekinula općenje s Rimskom Crkvom i svrstala ju među shizmatoheretike zajedno sa Francima s kojima je iz istog razloga prekinula općenje još 250 godina ranije. A sada da vidimo što se dogodilo 1054.g. Nakon raskola otvorena je bila mogućnost povratka Rimske Crkve na ortodoksno ispovjedanje iza čega bi slijedila ponovna uspostava jedinstva. Na to se računalo ili dolaskom novog pape ili promjenom prilika. Međutim stvari su se kretale u obrnutom smjeru. Rimski pape su se srodili sa Francima, s njihovim vjerovanjem i sa njihovom političkom moći i sada se nastojanja oko jedinstva, s njihove strane, nisu više osnivala na ortodoksiji nego na franačkim dogmatskim novotarijama koje su pape počeli uzimati kao mjerilo ispravnosti. Tako je u Konstantinopolis 1054.g. stiglo izaslanstvo pape Leona IX kojemu je bio zadatak pomirenje i ujedinjenje Crkava. Na čelu tog izaslanstva nalazio se žestoki pristaša papinskog programa i reformi (i naravno heretičkih dogmatskih novotarija) arhiepiskop Silve i Kandide kardinal Humbert. Već na prvoj sjednici on je ortodoksne zapljusnuo nizom lažnih i smiješnih optužbi [da dopuštaju drugi brak svojim kliricima, da puštaju bradu i kosu, da su izbacili „Filiokve“ iz Simbola vjere (!!!) itd.]. Vidjelo se da od pomirenja neće biti ništa.U međuvremenu između dvije sjednice kardinal Humbert iznenada je došao u katedralu Sv. Sofije i demonstrativno na oltar položio bulu anateme na ortodoksne i izašao. Đakon je potrčao za njim moleći ga da povuće taj potez, no ovaj je ne osvrčući se produžio i sa svojom delegacijom odmah otplovio za Italiju. Svitak prokletstva ostao je ležati u prašini na ulici. Patriarh Mihail Kerularije odmah je sazvao sinodu na kojoj je bačena protuanatema na kardinala Humberta i sve koji stoje iza njega. Ovo rješenje su kasnije potvrdili i ostali ortodoksni patrijarsi. Prema tome: A) Shizma - raskol u smislu ortodoksnog kršćanstva je stanje između dvije skupine ljudi među kojima nema duhovnog općenja - zajedničarenja. Na jednoj strani su orthodoksni - pravovjerni - pravoslavni a na drugoj kakodoksni - krivovjerni - heretici. B) Anathema - prokletstvo je potvrđivanje zapečaćenje raskola koji je postojao od ranije i koji se nije uspio izliječiti. To je predavanje heretika sotoni budući da oni ne žele napustiti svoju herezu. Ta je mjera stroga ali nužna kako zbog zaštite pravoslavne pastve (da definitivno sazna da je svako duhovno općenje sa hereticima zabranjeno zbog opasnosti po spasenje duše) tako i zbog samih heretika koji se tako ipak jednom mogu protresti iz svog prokletstva i obratiti. Dakle anatema iz 1054. na izaslanstvo Rimske Crkve (a posredno i na sve članove te crkvene organizacije te na one koji su u zajedništvu ili duhovnom općenju s njom) bila je tek potvrđivanje – zapečaćenje shizme koja je postojala od 1009. kad su Rim okupirali Franci i postavili svog heretičkog papu, dok je raskol sa Francima – filiokvistima postojao još od 767.g. Prema tome od vremena odstupa Rima od ortodoksije možemo govoriti o papizmu kao herezi jer od tada do danas pape nisu više izmijenile te svoje duhovne pozicije. Danas, u duhu tzv. ekumenizma koji se nalazi u službi svjetskih centara moći kojima je u njihovom programu „globalizacije“ potrebna i globalna religija, želi se pošto poto, zanemarujući dogmatske kriterije, postići jedinstvo prvo Rimokatoličke i Pravoslavne Crkve a onda i ostalih kršćana i religija. U tom cilju su papa Paulus VI i patriarh Athinagoras opozvali anateme iz 1054.g. U od njih potpisanom dokumentu o tome stoji da je uklonjeno međusobno izopćenje iz 1054. što nije točno jer kao što smo vidjeli, izopćenje je postojalo i prije te godine. Tim naizgled sitnim detaljem htjelo se doći do ozakonjenja općenja u svetim tajnama, jer ako je, kako kažu, uklonjena shizma, onda ponovno postoji puno zajedništvo. I zaista u današnjoj praksi događaju se brojna sasluživanja na svim nivoima, zajedničke molitve, potpisani su mnogi međusobni sporazumi, događaju se čak i uzajamna pričešćivanja. Javnost je malo pomalo već navikla na sve to i uglavnom se smatra da među „katolicima i pravoslavnima“ nema bitne razlike u vjeri. Međutim sa stanovišta ortodoksnog kršćanstva neprihvatljivo je bilo kakvo zbližavanje sve dok postoje razlozi ove odvojenosti, a to su teške prepreke u pitanjima vjere. Uzroci shizme sa Francima iz 767.g. i sa Rimom iz 1009. te anateme na Rim iz 1054. ne samo da nisu uklonjeni nego se njihov broj kroz sva protekla stoljeća znatno uvečao. Νeosnovana su, protivzakonita i bogohulna sva bezbrojna popuštanja tzv. pravoslavnih pred hereticima a vrhunac kojih je pored spomenutog skidanja izopćenja iz 1965., uvođenje papskog gregorijanskog kalendara u crkvenu upotrebu 1924.g. i učlanjenje svih mjesnih pravoslavnih Crkava u protestantsko „Svjetsko vijeće crkava“ koje postoji od 1948.g. Sudjelovanje mjesnih pravoslavnih Crkava u svemu tome ne može se objasniti ničim drugim nego da su one izgubile svijest o neprocjenjivoj vrijednosti bisera ortodoksne kršćanske vjere i da ga sada jeftino prodaju za propadljive i prolazne stvari. Iz navedenih razloga, naša Istinita Ortodoksna Crkva u skladu sa kanonskim pravom i praksom otaca, odavno je prekinula općenje sa službenim „pravoslavnim Crkvama“ koje su odstupile od pravoslavne vjere i prakse i postale novi unijati te se nalaze pod osudom ekumenskih sabora i otaca Crkve. Što se tiče naše zemlje, žižak u duhovnom mraku i magli predstavlja ova naša mala zajednica istinitih ortodoksnih kršćana koja milošću Božjom opstaje ugledavajući se u primjere drevnih i novijih svetih ispovjednika u prilikama kad su vjerni Kristu bili fizički slabi i u manjini pred inovjernima.
Svima koji na bilo kojem mjestu prizivlju ime Isusa Krista, Gospodina našega.
+ ieromonah Panteleimon
... Zaklinjem vas braćo, imenom Gospodina našega Isusa Krista: svi budite iste misli; neka ne bude među vama razdora, nego budite savršeno istog osjećanja i istog mišljenja ... Zar je Krist razdijeljen? ...
I Kor. 1;10-13
Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΤΟΥ ΩΣ ΑΝΩ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ
1009 – 2009 Επέτειος χιλίων χρόνων από το σχίσμα της Δύσεως.
Μέχρι και το 1009, η Ορθόδοξος Εκκλησία, της παλαιάς Ρώμης, είχε επικοινωνία με την Ανατολική Εκκλησία και τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία. Σήμερα, επικρατεί η άποψη ότι, εκκλησιαστικό σχίσμα ανάμεσα σε Ρώμη και Κωνσταντινούπολη έγινε το 1054 μ.Χ., αλλά η άποψη αυτή δεν είναι σωστή. Το σχίσμα έγινε 45 χρόνια πριν, δηλαδή το 1009.
Θα προσπαθήσουμε να εξιστορήσουμε τα γεγονότα που έλαβαν χώρα το 1009 και το 1054 και να εξηγήσουμε, γιατί αυτά τα γεγονότα θεωρούνται σημαντικά για εμάς σήμερα.
Ήδη από τα τέλη του 6ου αιώνος άρχισε η σταδιακή εισαγωγή και μετέπειτα εδραίωση και νομιμοποίηση αιρετικών δογμάτων και νεοτερισμών, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και η σπουδαιότερη τριαδολογική αίρεση, η οποία εκφράζεται με την προσθήκη του Filioque (και του Υιού) στο Σύμβολο της Πίστεως. Αυτή η εισαγωγή εξαπλώθηκε ιδιαίτερα στις περιοχές που βρίσκονταν υπό την εξουσία των Φράγκων. Σε αυτούς συνέφερε το γεγονός ότι γίνονταν τέτοιες αλλαγές στις εκκλησίες που βρίσκονταν υπό την ηγεμονία τους. Γι΄αυτό, οι ηγεμόνες αυτοί με δολοπλοκίες και βία, εκθρόνιζαν ορθοδόξους ιεράρχες και ενθρόνιζαν και παρείχαν υποστήριξη σε παράνομους και αιρετικούς. Ενεργούσαν κατ’ αυτόν τον τρόπο, ώστε να δείξουν την πολιτική τους δύναμη και ανεξαρτησία απέναντι στην χριστιανική ορθόδοξη ρωμαϊκή αυτοκρατορία ξεχνώντας και παραμελώντας τόσο τον Θείο νόμο, όσο και το εκκλησιαστικό δίκαιο που ξεπερνούν οποιαδήποτε πολιτικά και εθνικά συμφέροντα.
Ήδη από το 2ο μισό του 8ου αιώνος οι ορθόδοξοι αντιμετώπιζαν τους νεωτεριστές και τους υποστηρικτές του Filioque ως αιρετικούς και έτσι διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία μετ’ αυτών. Ο Ρωμαϊκός αποστολικός θρόνος, ο οποίος εκείνη την εποχή κρατούσε την ορθόδοξη διδασκαλία, αντέδρασε στις παρανομίες που γίνονταν στις περιοχές υπό την εξουσία των Φράγκων. Η αρχαία αποστολική εκκλησία της Ρώμης, είχε τον απόλυτο πνευματικό έλεγχο του Δυτικού κόσμου και αυτό ήταν εμπόδιο στα σχέδια των Φράγκων.
Όταν όμως οι Φράγκοι διεύρυναν την δική τους πολιτική στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, βρέθηκε σε κίνδυνο και ο Ρωμαϊκός θρόνος. Σε περίπτωση που η Ρώμη έπεφτε στην αίρεση, αυτό θα είχε μεγάλες συνέπειες για την πίστη, όχι μόνο στη Δύση αλλά και σε ολόκληρη την οικουμένη.
Εξ’ αιτίας αυτού, συνεδρίασε στην Κωνσταντινούπολη το 879 μ.Χ. υπό την προεδρία του Αγίου Φωτίου του μεγάλου, η ογδόη οικουμενική σύνοδος, της οποίας ψυχή ήταν ο Άγιος Φώτιος. Αυτός με ισχυρά επιχειρήματα απέδειξε την κακοδοξία των δογματικών καινοτομιών, των εκφραζόμενων δια της προσθήκης του filioque στο σύμβολο της πίστεως. Με λαμπρό αποστολικό και πατερικό πνεύμα εξέφρασε την πίστη της εκκλησίας και διαλεύκανε την δογματική ορθότητα και το αμετάβλητο του Ορθόδοξου Συμβόλου της πίστεως, όρου διατυπωμένου και στερεωμένου από την 2η Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 381 μ.Χ. Η Σύνοδος υπό την προεδρία του Μεγάλου Φωτίου αναθεμάτισε την προσθήκη του Filioque και όλους όσους ακολουθούσαν την καινοτομία / κακοδοξία αυτή. Με την απόφαση αυτή συμφώνησε και η αντιπροσωπεία του Πατριάρχου (Πάπα) παλαιάς Ρώμης και την υπέγραψε. Με την επιστροφή της αντιπροσωπείας στη Ρώμη, το ίδιο έπραξε μόνος ο Πάπας Ιωάννης VIII.
Όμως η κοσμική εξουσία των Φράγκων μεγάλωνε ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα να καταφέρουν το 1009 μ.Χ. να ανεβάσουν στον επισκοπικό Ρωμαϊκό θρόνο το δικό τους υποψήφιο, τον Σέργιο IV. Αυτός ενέκρινε την προσθήκη του Filioque στο σύμβολο της πίστεως και εισήγαγε τον όρο αυτό αμέσως στη Δυτική εκκλησία. Ως αποτέλεσμα αυτού και μόνο αυτού, δημιουργήθηκε το σχίσμα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, διέκοψε την κοινωνία με την Ρωμαϊκή Εκκλησία και την κατέταξε ανάμεσα στους σχισματοαιρετικούς όπως έπραξε και με τους Φράγκους, με τους οποίους διέκοψε την κοινωνία 250 χρόνια νωρίτερα.
Ας δούμε τώρα τι έγινε το 1054 μ.Χ.
Μετά το σχίσμα ήταν ακόμη ανοικτό το ενδεχόμενο της επιστροφής της Ρωμαϊκής εκκλησίας στα ορθόδοξα «πιστεύω» και έτσι θα μπορούσε να αποκατασταθεί και πάλι η ένωση. Αυτό αναμενόταν να γίνει με τον ερχομό του καινούριου Πάπα ή με την αλλαγή καταστάσεως γενικότερα στον κόσμο.
Τα πράγματα όμως κινήθηκαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι Ρωμαίοι Πάπες, άρχισαν να συμφωνούν με τους Φράγκους και με την πίστη τους, μα αποτέλεσμα να καταλήξουν να συγκυβερνούν (Πάπες και Φράγκοι) τον Δυτικό κόσμο. Οι προσπάθειες για την ένωση από την δική τους πλευρά δεν βασίζονταν πια στα ορθόδοξα φρονήματα αλλά στις Φραγκικές δογματικές καινοτομίες τις οποίες οι Πάπες άρχισαν να θεωρούν μέτρο ορθότητας. Έτσι το 1054 μ.Χ. έφτασε στην Κωνσταντινούπολη η αντιπροσωπεία του Πάπα Λεόντιου ΙΧ με σκοπό τη συμφιλίωση και την ένωση των εκκλησιών. Ως επικεφαλής αυτής της αντιπροσωπείας τέθηκε ο σφοδρός οπαδός των παπικών μεταρρυθμίσεων (και βέβαια αιρετικών δογματικών καινοτομιών) αρχιεπίσκοπος Silua και Kandida της Ισπανίας Καρδινάλιος Ουμβέρτος. Από το πρώτο ήδη συνέδριο αυτός άρχισε να κατηγορεί τους ορθοδόξους με γελοίες και ψεύτικες κατηγορίες ότι δηλαδή επέτρεψαν τον 2ο γάμο στους κληρικούς, ότι άφηναν τα γένια και τα μαλλιά, ότι απέβαλαν το Filioque από το Σύμβολο της Πίστεως (!!!) και άλλα πολλά. Από ότι φαινόταν συμφιλίωση δεν επρόκειτο να γίνει κατ’ ουδένα λόγο.
Στον χρόνο που μεσολαβούσε μεταξύ των δύο συνεδρίων ο καρδινάλιος Ουμβέρτος εμφανίστηκε ξαφνικά στον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας, τοποθέτησε πάνω στην Αγία Τράπεζα επιδεικτικά τον λίβελλο του αναθεματισμού των ορθοδόξων και βγήκε. Ο Διάκονος έτρεξε πίσω του, παρακαλώντας τον να ανακαλέσει την πράξη του, αλλά αυτός ούτε καν έστρεψε το κεφάλι, συνέχισε το δρόμο του και μαζί με την αντιπροσωπεία του, απέπλευσε για την Ιταλία. Το χαρτί του αναθεματισμού άφηνε σκόνη στο πέρασμά του. Ο πατριάρχης Μιχαήλ Κηρουλάριος συνεκάλεσε αμέσως Σύνοδο και επέβαλε την ποινή του αναθεματισμού στον Καρδινάλιο Ουμβέρτο και όλους όσους τον ακολουθούν. Αυτή η απόφαση επικυρώθηκε και από τους υπόλοιπους πατριάρχες.
Λοιπόν:
(Α) Σχίσμα στην Χριστιανική Ορθόδοξη ορολογία, είναι μια κατάσταση που υπάρχει μεταξύ δύο ομάδων ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν πνευματική επικοινωνία (από τη μία πλευρά είναι Ορθόδοξοι – Ορθόπιστοι ενώ από την άλλη είναι κακόδοξοι – κακόπιστοι – αιρετικοί).
(Β) Ανάθεμα είναι η βεβαίωση – επισφράγιση προϋπάρχοντος σχίσματος για το οποίο δεν υπάρχει θεραπεία. Το ανάθεμα είναι η αποπομπή – παράδοση των αιρετικών στον σατανά, επειδή δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την αίρεση. Αυτό το μέτρο είναι πολύ αυστηρό, αλλά αναγκαίο, τόσο για την ασφάλεια του ορθόδοξου ποιμνίου (να μάθει ότι κάθε πνευματική επικοινωνία με τους αιρετικούς απαγορεύεται και ότι είναι επικίνδυνη για την ψυχική τους σωτηρία), όσο και για τους ίδιους τους αιρετικούς, οι οποίοι μπορεί να καταλάβουν, να αποτραβηχτούν από την αίρεσή τους και να μετανοήσουν.
Το ανάθεμα του 1054 μ.Χ. που επεβλήθη στην αντιπροσωπία της Ρωμαϊκής εκκλησίας (και κατ’ επέκταση σε όλα τα μέλη της εκκλησιαστικής αυτής οργάνωσης και στους έχοντας πνευματική επικοινωνία μετ’ αυτών) ήταν μόνο επιβεβαίωση – επισφράγιση του προϋπάρχοντος σχίσματος του 1009, χρονολογία κατά την οποία η Ρώμη βρισκόταν υπό την κατοχή των Φράγκων, οι οποίοι ενθρόνισαν τον δικό τους αιρετικό Πάπα. Το σχίσμα με τους Φράγκους φιλιοκβεϊστές υπήρχε από το 767 μ.Χ. Από τον καιρό που αποστασιοποιήθηκε η Ρώμη από την Ορθοδοξία μπορούμε να μιλάμε για τον παπισμό ως αίρεση, διότι από τότε μέχρι και σήμερα οι Πάπες δεν έχουν αλλάξει τις δικές τους αυτές πνευματικές θέσεις.
Ο σημερινός οικουμενισμός, βρίσκεται στην υπηρεσία μιας παγκόσμιας κεντρικής δύναμης. Για να ολοκληρωθεί το σχέδιο αυτής της δύναμης και να υπάρξει παγκοσμιοποίηση χρειάζεται να υπάρχει πανθρησκεία. Θέλουν παραμελώντας τα δογματικά κριτήρια να καταφέρουν να ενώσουν πρώτα τους Ορθοδόξους με τους Ρωμαιοκαθολικούς, έπειτα τις υπόλοιπες χριστιανικές ομάδες και κατόπιν τις υπόλοιπες θρησκείες. Γι’ αυτό το σκοπό το 1965 ο Πάπας Παύλος VI και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ήραν τα αναθέματα του1054. Στο κείμενο το οποίο συνυπέγραψαν, αναφέρεται ότι ήραν τον μεταξύ τους αφορισμό του 1054. Με αυτή την φανερά μικρή λεπτομέρεια ήθελαν να φτάσουν στην νομιμοποίηση της κοινωνίας των Αγίων Μυστηρίων επειδή αν, όπως λένε, καταργήθηκε το σχίσμα τότε υπάρχει ξανά πλήρης κοινωνία. Αυτό όμως δεν είναι σωστό αφού όπως είπαμε η ακοινωνησία υπήρχε πριν από αυτή την χρονολογία.
Μάλιστα σήμερα, στην πράξη, γίνονται πολλά συλλείτουργα και συμπροσευχές, υπογράφηκαν πολλές αμοιβαίες συμφωνίες, γίνεται ακόμα και αμοιβαία μετάληψις. Η κοινή γνώμη ήδη λίγο- λίγο έχει συνηθίσει σε όλα αυτά και το κυριότερο είναι ότι επικρατεί η θεωρία ότι «δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική διαφορά στην πίστη ανάμεσα σε καθολικούς και ορθοδόξους». Όμως από χριστιανορθόδοξης απόψεως είναι απαράδεκτη οποιαδήποτε προσέγγιση αν ακόμη υφίστανται τα αίτια αυτού του χωρισμού, θέματα δηλαδή πίστεως, τα οποία είναι μεγάλα εμπόδια.
Οι αιτίες του σχίσματος των Φράγκων (767 μ.Χ.) και της Ρώμης (1009 μ.Χ.) αλλά και του αναθεματισμού της Ρώμης (1054 μ.Χ.) όχι μόνο δεν εξαφανίστηκαν αλλά και έχουν πληθυνθεί κατά τους τελευταίους αιώνες. Είναι αβάσιμες, παράνομες και βλάσφημες όλες οι υποχωρήσεις που έγιναν από τους λεγομένους Ορθόδοξους προς τους αιρετικούς με αποκορύφωμα την άρση των αναθεμάτων του 1965, την εισαγωγή του παπικού Γρηγοριανού ημερολογίου στην εκκλησιαστική χρήση το 1924 και την «εγγραφή» ως μελών όλων των τοπικών εκκλησιών στο προτεσταντικό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» που ιδρύθηκε το 1948. Η συμμετοχή όλων των τοπικών εκκλησιών σε όλα αυτά, δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς (παρά μόνο ότι) έχουν χάσει την αίσθηση της αξίας του πολύτιμου μαργαρίτη της ορθοδοξίας και την πουλάνε /ανταλλάσσουν για πράγματα περαστικά.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους, η Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία, σύμφωνα με το κανονικό δίκαιο και την πράξη των πατέρων, από παλιά διέκοψε την επικοινωνία με τις επίσημες «ορθόδοξες εκκλησίες», οι οποίες υποχώρησαν από την ορθόδοξη πίστη και πράξη, έγιναν νέοι ουνίτες και βρίσκονται υπό τις καταδίκες των Οικουμενικών Συνόδων και των πατέρων της εκκλησίας. Όσον αφορά τη χώρα μας ένα κανδηλάκι στο πνευματικό σκοτάδι και την ομίχλη, αποτελεί αυτή η μικρή μας κοινότητα των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, η οποία με το έλεος του Θεού επιβιώνει, μιμούμενη τα παραδείγματα αρχαίων, αλλά και νεοτέρων Αγίων Ομολογητών, σε καταστάσεις όπου οι πιστοί του Χριστού ήταν αδύνατοι και μειονότητα σε σύγκριση με τους ετερόδοξους.
Σε όλους όσους εις κάθε τόπον επικαλούνται με πίστη το όνομα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού
![[info]](../../../img/userinfo.gif){kind=small}
kirykos) wrote,
