kirykos: ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΑΠΟ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΑΠΟ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ - ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΠΟΨΕΩΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ, ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ, ΑΘΗΝΑΙ 1999. ΣΧΗΜΑ 17Χ25. ΣΕΛΙΔΕΣ: 112

Πιστεύομεν ὅτι ἡ ἔκδοσις αὕτη εἶναι μοναδική εἰς τό εἶδός της. Διότι διά πρώτην φοράν καί μέ ἀδιάσειστα στοιχεῖα ἀποδεικνύεται ὅτι τό κίνημα τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν, δέν ἐστρέφετο ἁπλῶς ἐναντίον ὡρισμένων προσώπων, εἰς τά ὁποῖα ἀπέδωκαν τόν ἀνόητον καί μή ἀνταποκρινόμενον εἰς τήν πραγματικότητα χαρακτηρισμόν τοῦ «εἰκονομάχου», ἀλλά ἐναντίον τοῦ δόγματος τῆς Ἐκκλησίας περί τῶν Ἰερῶν Εἰκόνων, δηλαδή τό κίνημα αὐτό ἦτο κίνημα ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας. Εἰκονομάχος εἶναι ἐκεῖνος πού δέν δέχεται ἀλλά καί παραχαράσσει τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπορρίπτει ἤ παραχαράσσει τό δόγμα τῆς προσκυνήσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, ὅπως κάμνουν οἱ πέντε. Ὁ ὅρος εἰκονομάχος, ὅπως τόν ἐχρησιμοποίησαν οὗτοι, χαρακτηρίζει ἐν τέλει αὐτούς καί μόνον. Τό κίνημα των, κατ’ οὐσίαν ἦτο μία ἐπανάστασις κατά τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, μία στάσις ἡ ὁποία ὑπεκινήθη ὑπό ξένων Κέντρων, οἱ ὁποῖοι ἐσχεδίαζον τήν ἐκ βάθρων καταστροφήν τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί εἰς τόν στόχον των ἦτο ἀφ’ ἑνός νά προσβληθῆ ἡ γνησία Ἀποστολική Διαδοχή ἐπ’ ὠφελεία καί διά λογαριασμόν τοῦ νεοημερολογιτικοῦ καί παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, (βλέπετε τό «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας, ἐξεφύγομεν ... πταίομεν ... οὐχί ὡς ἄτομα, ἀλλά ὡς Ἐκκλησία») καί ἂφ’ ἑτέρου ἡ Ὀρθόδοξος Παράδοσις καί διδασκαλία τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς, τήν ὁποίαν ἐποδοπάτησαν, ἤλλαξαν καί παρεχάραξαν κατά τάς αἰρετικάς δοξασίας τῶν αἱρετικῶν Βαρλααμιστῶν καί τῶν Φράγκων τῆς Δύσεως, οἱ ὁποῖοι ξεκινοῦν ἀπό τήν αἱρετικήν δοξασίαν περί κτιστῆς τῆς ἀκτίστου θείας Χάριτος, τήν ὁποίαν θεωροῦν περιγραπτήν καί εἰκονιζομένην ... Μέσα ἀπό τήν μελέτην - Γνωμάτευσιν τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, τήν ὁποίαν ἐζήτησε ὁ ὁρισθείς ἀνακριτής τότε Ἀργολίδος Παχώμιος, προκύπτει σαφέστατα, ὅτι οἱ πέντε καί οἱ σκοτεινοί ἐγκέφαλοι πού τούς ἔφτασαν μέχρις ἐκεῖ, ἐστόχευον εἰς τήν «ἀθεωτάτην μεταστοιχείωσιν τῶν ἁπάντων», ὅπως τοῦτο ἐπεδίωξαν καί οἱ «πρόγονοί» των τήν ἐποχή τῆς Εἰκονομαχίας καί τήν ἐποχή τοῦ Βαρλαάμ καί τῆς ἐν συνεχεία Φραγκοκρατίας. Διά τοῦτο θεωροῦμεν ἀπαραίτητον νά γίνη κτῆμα ὅλων, ἡ μελέτη αὐτή καί οὐχί ἁπλῶς νά ἀναγνωσθῆ, ἀλλά καί νά μελετηθῆ. Διότι τό κίνημα αὐτό, τό ὁποῖον κατέληξεν εἰς τήν σχισματοαίρεσιν τοῦ 1995, δέν σταμάτησε, ἀλλά συνεχίζεται καί διά τῶν «ἀνταξίων» εἰς τήν πλάνην διαδόχων των, οἱ ὁποῖοι ἐδημιούργησαν τήν νέαν σχισματοαίρεσιν τοῦ 2005.