kirykos: Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ "ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ"

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ "ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ"
Ἐπιστολή Ἐνημερωτική ἐν ἧ σύντομος ἱστορική ἀναδρομή ἐπί τοῦ θέματος τῆς "ἑνώσεως" μετά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς τό 1971 καί τῆς λεγομένης "χειροθεσίας". Ἡ ἐπιστολή αὕτη ἐστάλη ἐν ἔτει 1983 ὑπό τοῦ Ἱερομ. Κηρύκου ὡς Δ/ντοῦ τοῦ Κ.Γ.Ο. (νῦν Μητροπολίτου Μεσογαίας) εἰς τόν Φλωρινικόν ἱερέα Θεόδωρο Πετρόβσκι, ὡς ἀπάντησις ἐπί σχετικοῦ ἐρωτήματός του.

ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ
Κωνσταντινουπόλεως 22 — Ρούφ

Α.Π. 123 Ἀθῆναι 8.4.1983
Πρός
τόν Ἱερέα π. Θεοδόσιον Πετρόβσκι

Ἡ ἀπό τοῦ 1924 ἕως τό 1971
Ἐκκλησιαστική κατάστασις ἐν Ἑλλάδι

Ὅπως εἶναι γνωστόν, ἀπό τοῦ 1924 καί μέχρι σήμερον, οἱ Γ.Ο.Χ. ἀγωνίζονται τόν καλόν ἀγῶνα τῆς Πίστεως μέ σαφεστάτην Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν ἔναντι τῆς Καινοτόμου Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας, ὅτι δηλαδή ἡ Ἀκαινοτόμητος Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. ἀποτελεῖ τήν ἀδιάκοπον συνέχειαν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐκ τῆς Ὁποίας ἀπεσχίσθη τό 1924, διά τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ Παπικοῦ Ἡμερολογίου, ἡ Καινοτόμος Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία, ἡ ὁποία κινεῖται πλέον εἰς τόν χῶρον τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Κατά τό ἱστορικόν ἔτος 1935, τρεῖς Ἀρχιερεῖς τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας, οἱ Δημητριάδος Γερμανός, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί Ζακύνθου Χρυσόστομος, ἐπέστρεψαν εἰς τήν Ἀκαινοτόμητον Ἐκκλησίαν, διετύπωσαν καί διεκήρυξαν καί Συνοδικῶς τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν καί Ἐκκλησιολογίαν καί προέβησαν εἰς χειροτονίας 4 Ἐπισκόπων, (εἰς τήν Ἱ. Μ. Παναγίας Κερατέας), ἤτοι τῶν: Κυκλάδων Γερμανοῦ, Μεγαρίδος Χριστοφόρου καί Διαυλείας Πολυκάρπου, (προσελθόντων καί αὐτῶν ἐκ τῆς Σχισματικῆς Ἐκκλησίας), καί τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, Ζηλωτοῦ Ἁγιορείτου, μεγάλου ἀγωνιστοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἡγέτου τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπό τοῦ 1924.
Ἡ Σχισματική Ἐκκλησία καί πρό τῶν χειροτονιῶν, ἀλλά περισσότερον μετά ἀπό αὐτάς, προσεπάθησε νά πλήξη τήν Ἀκαινοτόμητον Ἐκκλησίαν, διά διωγμῶν, ἐξοριῶν καί κυρίως διά τῆς παραχαράξεως τῆς πίστεως τῶν Γ.Ο.Χ. Ἤδη ἀπό τούς πρώτους διωγμούς, ἐκλονίσθησαν καί ἠρνήθησαν τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν ἀμέσως ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος καί κατόπιν ἐκ τῶν νεοχειροτονηθέντων ὁ Μεγαρίδος Χριστόφορος καί ὁ Διαυλείας Πολύκαρπος ἐπιστρέψαντες εἰς τήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν.
Οἱ Δημητριάδος Γερμανός καί πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, καθαιρεθέντες ὑπό τῆς Σχισματικῆς Ἐκκλησίας καί καταδικασθέντες εἰς ἐξορίαν 5 ἐτῶν, μετέβησαν μέν εἰς τόν τόπον τῆς ἐξορίας, πλήν ὅμως ἐλθόντες εἰς συνεννόησιν μετά πολιτικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων, ἐπέστρεψαν ἐκ τῆς ἐξορίας μετά 3μηνον, μέ σαφῆ πλέον ἀπόκλισιν ἀπό τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, τήν ὁποίαν Συνοδικῶς ἀπεδέχθησαν τό 1935. Εἰσάγουν νέαν διδασκαλίαν, κατά τήν ὁποίαν ἡ Καινοτόμος Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία εἶναι ἡ Κανονική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. χαρακτηρίζεται ὡς μία ἁπλῆ διαμαρτύρησις κατά τῆς Καινοτομίας.
Τήν καινοτομίαν τοῦ παπικοῦ ἡμερολογίου, παραπέμπουν εἰς τήν Πανορθόδοξον Σύνοδον, τῆς ὁποίας τάς ἀποφάσεις δέχονται ἐκ τῶν προτέρων, ὁποῖαι καί ἄν εἶναι αὗται. Κατόπιν τῆς θέσεως ταύτης, ὁ πρ. Φλωρίνης ἐφεῦρε καί τόν σοφιστικόν ὅρον "περί τοῦ δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία σχίσματος". Ἀπό τήν αἰτίαν αὐτήν, προεκλήθη τό Φλωρινικόν Σχίσμα τοῦ 1937, τό ὁποῖον ὑφίσταται μέχρι σήμερον.
Πρός ἀποσόβησιν τοῦ σχίσματος τούτου, ἐγένοντο ἰδιαιτέρως ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου σύντονοι ἐνέργειαι, ἴνα ἐπανέλθουν οἱ ἀποσκιρτήσαντες Ἀρχιερεῖς εἰς τήν καλήν των Ὁμολογίαν, πλήν ματαίως, διότι κυρίως ὁ πρ. Φλωρίνης, ὄχι μόνον δέν εἶχε διάθεσιν νά ἐπανέλθη εἰς τήν προτέραν Ὁμολογίαν, ἀλλά ἐζήτει νά παρασύρη μεθ' ἑαυτοῦ ἅπαντας καί ἐγκαταλειφθῆ παντελῶς ἡ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία, πρός συγκάλυψιν τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος. Ὁ δέ Δημητριάδος Γερμανός, ἐζήτησεν ἐπανειλημμένως τήν συγγνώμην τῆς Σχισματικῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἀποκατάστασίν του εἰς τήν Μητρόπολίν του, καί ὅτε ἀπέθανεν τό 1944, ἐκηδεύθη ὡς Ἀρχιερεύς εἰς τήν Μητρόπολιν τῶν Ἀθηνῶν, ὑπό Νεοημερολογιτῶν Ἱερέων.
Ὁ παραμείνας εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν μετά τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, Ἐπίσκοπος Κυκλάδων Γερμανός, συνειργάσθη μετά τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου μέχρι τοῦ 1942, ἐπέδειξεν ὅμως ἀστάθειαν περί τήν πίστιν, καί ἐν τέλει διά λόγους κανονικούς, πίστεως καί ἰδιοσυγκρασίας, ἀπέκοψεν ἑαυτόν τῆς Ἐκκλησίας παραμείνας ἀνεξάρτητος μέχρι τό 1949, ὅτε καί ἡνώθη μετά τοῦ πρ. Φλωρίνης. Τήν πλήρη εἰκόνα τῆς καταστάσεως καί τά κείμενα ἑνός ἑκάστου, δύναται νά εὕρη ὁ ἀναγνώστης εἰς τήν στήλην "Ἐκκλησιολογικά Θέματα" τοῦ "ΚΗΡΥΚΟΣ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ".
Οὕτω ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, παρέμεινεν μόνος Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς ἐν Ἑλλάδι, κατά δέ τόν Σεπτ. τοῦ 1948, εἰς ἡλικίαν 87 ἐτῶν, ἤτοι ἕνα καί ἥμισυ ἔτος πρό τῆς κοιμήσεώς του (14.5.1950), προνοῶν διά τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι τήν μετάδοσιν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων Αὐτῆς, κατ' ἀπόλυτον συνέπειαν πρός τήν Ὁμολογίαν καί τήν Ἐκκλησιαστικήν του συνείδησιν, προέβη εἰς τήν χειροτονίαν τοῦ Ἁγιορείτου τέως Καθηγουμένου τῆς Μονῆς Ξενοφῶντος, Ἀρχ/του Γεδεών, εἰς Ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος, (μετονομάσας αὐτόν Σπυρίδωνα). Εἰς τήν συνέχειαν μετ' αὐτοῦ ἐχειροτόνησεν τούς Ἐπισκόπους Πατρῶν Ἀνδρέαν (σήμερον Ἀρχιεπίσκοπον τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.), Θεσσαλονίκης Δημήτριον (1976), καί Κορινθίας Κάλλιστον (καθαιρεθέντα τό 1977 καί σήμερον ἡγέτην τοῦ πραξικοπήματος τοῦ 1979).
Ἡ ὑπό μόνου τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου γενομένη χειροτονία, ἐγένετο κατ' Οἰκονομίαν διά τό ἀπαρρησίαστον Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων καί ἐν καιρῶ ἀνάγκης. Σημειωθήτω, ὅτι πάντες οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ὄχι μόνον ἐξέπεσον τῆς Ὁμολογίας, ἀλλά καί δημοσίως ἐδήλωσαν, ὅτι οὐδέποτε θά προβοῦν εἰς χειροτονίας Ἐπισκόπων, διότι κατ' αὐτούς ἡ πρᾶξις αὐτή, ἐστρέφετο κατά τοῦ κύρους τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας, (δηλαδή τῆς Σχισματικῆς). Τήν θέσιν αὐτήν ἐτήρησαν ἅπαντες μέχρι τοῦ θανάτου των, ἀφήσαντες τούς ὀπαδούς των ἄνευ κεφαλῆς, τοῦ μέν Κυκλάδων Γερμανοῦ ἀποθανόντος τό 1951, τοῦ δέ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου τό 1955.
Διά τόν πρ. Φλωρίνης θά ἠδύνατό τις νά εἴπη, ὅτι παρέμεινεν εἰς τόν Παλαιοημερολογιτισμόν, μέ σκοπόν νά δημιουργήση σύγχυσιν εἰς τήν Ἀκαινοτόμητον Ἐκκλησίαν καί διά νά ὑπάρχη μία μέση κατάστασις τύπω Οὐνίας μεταξύ τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας καί τῆς Καινοτόμου Σχισματικῆς. Παραθέτομεν χαρακτηριστικά κείμενά του:
"Καί ἐνῶ ἡ Ἱεραρχία, χάριν τοῦ κύρους τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ γοήτρου αὐτῆς, ἔδει νά εἰσηγηθῆ εἰς ἕνα Μητροπολίτην νά ΥΠΟΚΡΙΘΗ τόν Παλαιοημερολογίτην καί νά τεθῆ ἐπικεφαλῆς τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ὅπως συγκρατήση τόν ἀγῶνα εἰς τά ὅρια τά κανονικά, μόλις ἐξῆλθον εἰς τόν ἱερόν ἀγῶνα ἰδεολόγοι, ὅπως κατευθύνωσιν αὐτόν καί συγκρατήσωσιν εἰς τά πλαίσια τῶν Ἱερῶν Κανόνων…". (Βλ. "ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ", Δεκ. 1950 καί ἐφημερίς "ΒΡΑΔΥΝΗ" τῆς 11.12.1950).
"Ὁ πρ. Φλωρίνης… ὑπεσχέθη νά ἐξαντλήση ὅλην τήν ἐπιρροήν του διά τήν ἐπάνοδον τῶν Χριστιανῶν εἰς τούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας…". Ἐννοεῖ τήν ἐπιστροφήν τῶν Παλαιοημερολογιτῶν εἰς τήν Σχισματικήν Ἐκκλησίαν. (Βλ. τάς δηλώσεις τοῦ Ὑπουργοῦ τῶν Ἐσωτερικῶν κ. Μπακοπούλου, σχετικῶς μέ τάς διαπραγματεύσεις τοῦ πρ. Φλωρίνης μέ τόν σχισματικόν Ἀρχιεπίσκοπον Σπυρίδωνα Βλάχον. Ἐφημερίς "ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ" τῆς 9.4.1951).
"Ἡ δευτέρα αἰτία τῆς ἀποτυχίας (Σ.Σ. τῶν διαπραγματεύσεων μετά τοῦ Σπυρίδωνος Βλάχου), εἶναι ἡ περίεργος καί ἀψυχολόγητος σπουδή τῶν ἁρμοδίων, νά ἐκβιάσουν μίαν οἱανδήποτε λύσιν. Οὕτω ἐπρότεινον, ὅπως ἐντός τριῶν ἤ ἕξ ἡμερῶν, οἱ Παλαιοημερολογῖται ἀποδεχθῶσι τήν μνημόνευσιν ἐπ' Ἐκκλησίαις τοῦ Νεοημερολογίτου Μητροπολίτου. Ἀφήνομεν λόγω συντομίας ὅλους τούς ἄλλους λόγους, πού κατέστησαν προβληματικήν τήν ἀποδοχήν τῆς προτάσεως ταύτης καί ἐρωτῶμεν τόν Ἑλληνικόν λαόν: Πῶς ἦτο δυνατόν νά μεταβληθοῦν αἱ ψυχολογικαί προϋποθέσεις τόσον συντόμως, ὥστε ὁ Παλαιοημερολογίτης, ὁ ὁποῖος μέχρι τῆς ἡμέρας ἐκείνης ἐθεώρει ἐκ τῶν πραγμάτων ἐχθρόν του καί διώκτην του τόν Μητροπολίτην, ἀπό τόν ὁποῖον πολλά ὑπέφερε, νά δεχθῆ νά τόν θεωρῆ προϊστάμενόν του καί φίλον του; ΜΑΤΑΙΩΣ ΕΖΗΤΗΣΑΜΕΝ ΠΙΣΤΩΣΙΝ ΧΡΟΝΟΥ". (Βλ. τήν ἀπάντησιν τοῦ πρ. Φλωρίνης εἰς τάς δηλώσεις τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐσωτερικῶν).
Συνεπεία τῆς διακοπῆς τῶν διαπραγματεύσεων μετά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος, ὁ πρ. Φλωρίνης ἐστάλη ἐξόριστος εἰς Λέσβον, ἀπ' ὅπου ὅμως ἐζήτησε τήν ἐπιείκειαν τῆς Σχισματικῆς Ἐκκλησίας, διό καί διεκόπη ἡ ἐξορία. Ἐπιστρέψας εἰς Ἀθήνας, κατόπιν μιᾶς δραματικῆς συνεδριάσεως, παρητήθη μετά τῶν ὑπ' αὐτῶν Ἀρχιερέων Μεγαρίδος καί Διαυλείας, (οἱ ὁποῖοι εἶχον ἐπιστρέψει εἰς αὐτόν τό 1945), ἀπό τῶν Ποιμαντορικῶν του καθηκόντων. Εἰς τό κείμενον τῆς παραιτήσεως γράφει μεταξύ ἄλλων:
"…Ἐτέθημεν ἐπί κεφαλῆς τοῦ ἑορτολογικοῦ ἀγῶνος,… ἴνα γεφυρώσωμεν (τό χάσμα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς διαιρέσεως)… Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος, ἀντί διά μέσων διαφωτιστικῶν καί εἰρηνικῶν νά πείση τούς ἀπό τῆς Ἐκκλησίας ΑΠΟΣΧΙΣΘΕΝΤΑΣ Παλαιοημερολογίτας… παραιτούμεθα τοῦ λοιποῦ τῆς ἐνεργοῦ ὑπηρεσίας καί τῆς ποιμαντορικῆς κηδεμονίας ἐπί τοῦ ποιμνίου ἡμῶν… μέχρι τῆς ὁριστικῆς καί τελεσιδίκου λύσεως τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος ὑπό Πανορθοδόξου Συνόδου". (Βλ. ἐφημερίδας "ΕΜΠΡΟΣ" καί "ΗΜΕΡΑ" Πατρῶν, τῆς 9.11.1952).
Εἰς τό σημεῖον τοῦτο πρέπει νά ἀναφερθῆ, ὅτι τά προηγούμενα λέγει ὁ πρ. Φλωρίνης, ΜΕΤΑ τήν θεατρικήν "Ὁμολογίαν" του τοῦ ἔτους 1950, τήν ὁποίαν ἐξέδωκεν 2 μῆνας μετά τόν θάνατον τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης καί διά τῆς ὁποίας ἀνεγνώριζε, ὅτι αὐτός ἦτο ὁ αἴτιος τοῦ σχίσματος τοῦ 1937 καί ἀπεκήρυττε τήν θεωρίαν του "περί δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία" σχίσματος, πλήν ὅμως δέν ἐπεθύμει τήν ἕνωσιν μετά τῶν ἀπό Ματθαίου Ἐπισκόπων, μέ τό αἰτιολογικόν, ὅτι δέν ἐκέκτηντο τά τυπικά προσόντα, ἤτοι τό πτυχίον τῆς Θεολογίας.
Ἡ Ἐγκύκλιος αὕτη τοῦ 1950, συνδυαζομένη καί μετ' ἄλλων ἐνεργειῶν, (ἀποστασία ὁμάδος Μοναχῶν ἐκ τῆς Ἱ. Μ. Μεταμορφώσεως Κουβαρᾶ, χειροτονία πραξικοπηματικῶς ὑπό τοῦ πρ. Φλωρίνης τῶν ἀποστατῶν Κληρικῶν Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου καί Ματθαίου Λαγγῆ, σήμερον Καλλιστικῶν Ἐπισκόπων, κ.ἄ.), ἀπεκάλυψεν ἀμέσως τόν ὑποκριτικόν ρόλον τοῦ πρ. Φλωρίνης, εἰς τρόπον ὥστε ἡ ἰδία ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία, νά ὁμιλῆ περί ὑποκριτικῆς ἐνεργείας τοῦ πρ. Φλωρίνης, μέ στόχον τήν ἰδιοποίησιν τῆς περιουσίας τῆς Ἱ. Μ. Κερατέας.
Ὁ ἴδιος ὁ πρ. Φλωρίνης, γράφει περί τῆς Ἐγκυκλίου αὐτῆς, τήν 9.2.1952 "…ἐάν ἀπεκαλέσαμεν διά τῆς Ἐγκυκλίου ταύτης σχισματικήν τήν Κρατοῦσαν Ἱεραρχίαν καί τάς Ἐκκλησιαστικάς πράξεις Αὐτῆς ὡς στερουμένας Ἁγιαστικῆς Χάριτος, τοῦτο ἐπράξαμεν ἀμυνόμενοι κατ' αὐτῆς πρώτης κηρυξάσης ἡμᾶς σχισματικούς…". (Βλ. "ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ", φύλλον 148 τῆς 9.2.1953).
Ἡ παραμονή τοῦ πρ. Φλωρίνης εἰς τόν χῶρον τῶν Παλαιοημερολογιτῶν παρά τά φρονήματά του, ἑρμηνεύεται σαφέστατα ὑπό τοῦ ἰδίου, ὀλίγον πρό τοῦ θανάτου του. Εἰς ἀπάντησίν του εἰς ἄρθρον τοῦ Περιοδικοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου "Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ", διά τοῦ ὁποίου ἐκαλεῖτο νά μιμηθῆ τό παράδειγμα τῶν Μεγαρίδος καί Διαυλείας, οἱ ὁποῖοι ἐπέστρεψαν καί πάλιν εἰς τήν κακοδοξίαν τό 1953, γράφει μεταξύ ἄλλων:
"…Ὑπάρχει δέ ἐπί πλέον ὁ φόβος, μήπως ὁ ὀρθοφρονῶν οὗτος παλαιοημερολογιτικός κόσμος, μένων ἄνευ ποιμαντορικῆς κηδεμονίας, ζητήση τοιαύτην ἀπό τούς ἐπισκόπους τῆς Μονῆς Κερατέας". (Βλ. "ΦΩΝΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ", φύλλον 154, 1953).
Τάς κατά τό 1948 χειροτονίας Ἐπισκόπων τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, ὁ πρ. Φλωρίνης καί οἱ περί αὐτόν βλασφήμως ἐχαρακτήριζον ὡς ἀνιέρους, τούς δέ ἀπό Ματθαίου Ἀρχιερεῖς ὡς μή ἔχοντας Ἀρχιερωσύνην. Εἰς ἀπάντησιν ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας, διετύπωσε τήν θέσιν, ὅτι αἱ χειροτονίαι ἐγένοντο κατ' οἰκονομίαν ὑφ' ἑνός Ὀρθοδόξου Ἀρχιερέως, μή ὑπάρχοντος ἑτέρου, καί δή εἰς περίπτωσιν ἐσχάτης ἀνάγκης, διό καί ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος εἶναι τιμῆς καί ὄχι μέμψεως ἄξιος, διότι ἐνήργησε κατ' ἀπόλυτον συνέπειαν πρός τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας, οἱ δέ ὑπ' αὐτοῦ χειροτονηθέντες Ἀρχιερεῖς, ἔχουν πλήρη καί ἀκεραίαν τήν Ἀρχιερωσύνην. Τό θέμα δέ τῆς Οἰκονομίας, ἤτοι τῆς προσωρινῆς παρεκκλίσεως ἀπό τῆς ἀκριβείας τοῦ Α' Ἀποστολικοῦ Κανόνος, ὑπόκειται εἰς τήν τυπικήν τακτοποίησιν ὑπό μιᾶς Ὀρθοδόξου Συνόδου.
Σημειωτέον, ὅτι εἰς τάς Ἀποστολικάς Διαταγάς προβλέπεται ἡ ὑφ' ἑνός χειροτονία, ὅταν ὑφίσταται πράγματι ἀδήριτος ἐκκλησιαστική ἀνάγκη, ἡ δέ πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας πολλάκις ἐδέχθη τοιαύτας χειροτονίας, διότι πράγματι πρόκειται περί οἰκονομίας ἱεραρχικῆς τάξεως.
Αἱ κατά τῶν Ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 βλασφημίαι, ἐσυνεχίσθησαν καί μετά τόν θάνατον τοῦ πρ. Φλωρίνης (1955), ὅτε οἱ ὀπαδοί του συνέχισαν τήν πορείαν των ἀκέφαλοι, ἀρνούμενοι νά προσέλθουν εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων. Εἰς τό σημεῖον αὐτό σημειοῦμεν, ὅτι ἡ "Διοικητική Ἐπιτροπή" ταύτης τῆς ἀκεφάλου πλέον μερίδος, ἀπετελεῖτο κυρίως ἀπό πεπτωκότας καί καθηρημένους ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. κληρικούς, μεταξύ τῶν ὁποίων ἦτο καί ὁ σήμερον ἡγέτης αὐτῶν, "Ἀρχιεπίσκοπος" κ. Αὐξέντιος Πάστρας, (Διάκονος καί Ἀρχιμανδρίτης τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου, καθαιρεθείς τό 1949 διά κανονικά παραπτώματα).
Αἱ κατά τῶν χειροτονιῶν βλασφημίαι, ἐσυνεχίσθησαν καί μετά τό 1960, ὅτε ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἀκάκιος Παππᾶς "ἐχειροτονήθη" λάθρα καί παρά τήν ἀντίθετον γνώμην τῆς ὑπό τόν Μητροπ. Ἀναστάσιον Ρωσικῆς Συνόδου, "ἐπίσκοπος" Ταλαντίου. Ἡ χειροτονία αὕτη εἶναι τοσοῦτον σκοτεινή ὑπόθεσις, ὥστε ὑπό τινων κύκλων ἐχαρακτηρίσθη ὡς "παρωδία χειροτονίας".
Σημειωτέον, ὅτι ὁ Ἀκάκιος Παππᾶς, ἐπιστρέψας ὡς "Ἐπίσκοπος Ταλαντίου", ἀπέκρυψεν τό ὄνομα τοῦ χειροτονήσαντος αὐτόν, ἀρνούμενος νά παράσχη τά χειροτονητήρια ἔγγραφα, διότι δέν ὑπῆρχον τοιαῦτα. Μετά δέ ἀπό πολλάς πιέσεις καί τήν πάροδον 8ετίας, ἐξεδόθη ὑπό τοῦ Ρώσου Ἀρχιεπισκόπου Σικάγου Σεραφείμ μία ἁπλῆ βεβαίωσις, διά τῆς ὁποίας βεβαιοῦται, ὅτι "αὐτός καί κάποιος ἄλλος (δέν ἀναφέρει τό ὄνομά του) ἐχειροτόνησαν τόν Ἀρχιμανδρίτην Ἀκάκιον, παρά τήν γνώμην τῆς Συνόδου του".
Ὁ δεύτερος συνεφαπτόμενος εἶναι ἄγνωστος, διότι δέν ἀπεκαλύφθη εἰς τήν βεβαίωσιν. Τοῦτο μόνον εἶναι γνωστόν, ὅτι ἀργότερον διέρρευσεν, ὅτι ὁ δεύτερος Ἐπίσκοπος ἦτο ὁ Ρουμάνος Νεοημερολογίτης Ἐπίσκοπος Θεόφιλος Ἰονέσκου. Ὅτε ὅμως ἐδημοσιεύθη ἡ εἴδησις αὕτη, ὁ Ἰονέσκου ἔσπευσε νά ἀρνηθῆ τήν συμμετοχήν του, δηλώσας, ὅτι οὔτε κἄν γνωρίζει τόν ἄνδρα. Ἡ ὑπόθεσις τῆς χειροτονίας αὐτῆς, παραμένει εἰσέτι σκοτεινή, παρά τό γεγονός, ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀνέλαβε νά τήν υἱοθετήση, ἄνευ προηγουμένης ρυθμίσεως τοῦ προηγηθέντος κανονικοῦ δι' αὐτούς ζητήματος. Ἡ "ἀναγνώρισις" αὕτη τῆς χειροτονίας τοῦ Ἀκακίου, ἐγένετο ὅτε ἀπέθανεν ὁ Μητροπ. Ἀναστάσιος καί ἀνέλαβεν ὁ Μητροπ. Φιλάρετος. Ἡ σημερινή Ἱεραρχία τῶν λεγομένων Αὐξεντιανῶν, συνεχιστῶν τοῦ σχίσματος τοῦ πρ. Φλωρίνης, προέρχεται ἀπό τόν οὕτω πως "χειροτονηθέντα" Ἀκάκιον, τῆ συμπράξει τοῦ Ρώσου Ἀρχιεπισκόπου Χιλῆς Λεοντίου, καί τούτου ἐνεργήσαντος παρά τήν γνώμην τῆς Συνόδου του. Σημειοῦμεν, ὅτι ὁ Χιλῆς Λεόντιος ἐκατηγορήθη καί διά πολλάς ἄλλας κανονικάς παραβάσεις, (συμπροσευχή μετά Παπικῶν κλπ.).
Τοιουτοτρόπως οὗτοι οἱ "ἀκριβολόγοι" οἱ μή δεχόμενοι τήν Ἀρχιερωσύνην τῶν ὑφ' ἑνός Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου χειροτονηθέντων Ἀρχιερέων (γενομένην κατ' οἰκονομίαν καί ἀπόλυτον συνέπειαν πρός τήν Ὁμολογίαν καί Ἐκκλησιολογίαν τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας), ὑπέπεσαν εἰς τήν δίνην τῶν σκοτεινῶν χειροτονιῶν, γενομένων κατόπιν σωρείας παραβάσεως, (ὑπερορίως, λάθρα, παρά τήν γνώμην τῆς Συνόδου κλπ.), πρό πάντων δέ ἀπό μίαν Σύνοδον ἡ ὁποία ἐπεκοινώνει μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν — Οἰκουμενιστῶν καί μή ὁμολογοῦσαν ὀρθοδόξως.

Ἡ Ἕνωσις μετά τῶν Ρώσων
τῆς διασπορᾶς καί ἡ "χειροθεσία"

Πάντα τά προηγούμενα ἐγράφησαν, διότι μόνον ὑπό τό πρίσμα αὐτῶν κατανοεῖται καλύτερον ἡ ὑπόθεσις τῆς ἑνώσεως μετά τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς κατά τό 1971, ὡς καί ἡ γενομένη "χειροθεσία", τῆς ὁποίας προηγήθησαν τά κάτωθι:
1) Περί τό 1969, οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς ἐκυκλοφόρησαν ἐπιστολήν, διά τῆς ὁποίας ἐδήλουν, ὅτι ἀνεγνώριζον ὡς κανονικάς καί ἐγκύρους τάς χειροτονίας τῶν ἀπό Ματθαίου χειροτονηθέντων Ἀρχιερέων. (Βλ. "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ", τεῦχος 59, Ἰαν. 1970).
2) Ἐπί τῆς ἀνωτέρω θέσεως τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἐσημειώθη ἔντονος ἀντίδρασις ὑπό τῶν Αὐξεντιανῶν, οἱ ὁποῖοι θορυβηθέντες ἐζήτουν τό ἀντίθετον, ἤτοι τήν κεφαλήν τῶν ἀπό Ματθαίου Ἐπισκόπων ἐπί πίνακι. Κατόπιν συντόνων συσκέψεων καί διαβουλιῶν, συνετάχθη ὑπ' αὐτῶν ὁλόκληρος δῆθεν μελέτη, διά τῆς ὁποίας "προεβλέπετο" ἡ διά χειροθεσίας ἀναγνώρισις τῶν ἀπό Ματθαίου Ἐπισκόπων καί ἡ ὑποταγή συγχρόνως εἰς τούς περί τόν κ. Αὐξέντιον.
3) Ἀπό τοῦ 1968 περίπου σημειοῦνται μυστικαί ἐπαφαί μεταξύ τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου, (παλαιοῦ ἀποστάτου ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.), καί τοῦ περιβάλλοντος τοῦ Ἐπισκόπου Κορινθίας Καλλίστου.
4) Τό 1971 ὁ Ἀρχιμ. Καλλιόπιος, γίνεται δεκτός εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., κατόπιν ἐγγυήσεως τοῦ Ἐπισκόπου Κορινθίας, ὅτι ἐτακτοποιήθη ὑπ' αὐτοῦ. Ὡς ἀπεδείχθη ἐκ τῶν ὑστέρων, τοῦτο ἦτο σκόπιμος συγκάλυψις. (*)
5) Τό 1971 (πρό τοῦ Σεπτεμβρίου), Ἐξαρχία Αὐξεντιανῶν Ἐπισκόπων μεταβαίνει εἰς Ἀμερικήν καί ἔρχεται εἰς ἐπαφήν μετά τοῦ Μητροπ. Φιλαρέτου καί ἐπιβάλλουν τάς θέσεις των ἐπί τινων Ἐπισκόπων καί κυρίως (ὡς προκύπτει ἐκ τῶν πραγμάτων) ἐπί τοῦ Ἐπισκόπου Μανχάταν Λαύρου.
6) Τό 1971, ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας, δέχεται πρόσκλησιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, μέσω τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Παντελεήμονος Μητροπούλου (προηγουμένως εἶχεν λάβει χώραν ἀνεπίσημος ἐπαφή τοῦ Ἐπισκόπου Καλλίστου μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου) νά μεταβοῦν εἰς Ἀμερικήν πρός συνάντησιν τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων τῆς Διασπορᾶς.
7) Ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἀποστέλλονται ὡς Ἐξαρχία εἰς Ἀμερικήν οἱ Ἐπίσκοποι Κορινθίας Κάλλιστος καί Κιτίου Ἐπιφάνιος, καί ὁ Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος. Ὡς μέλος αὐτῆς μετέβη καί ὁ Ἀρχιμ. Καλλιόπιος, ὁ ἰθύνων νοῦς καί ἐγκέφαλος τῆς ὅλης ὑποθέσεως.
8) Κατά τόν ἴδιον χρόνον εὑρίσκεται εἰς Ἀμερικήν καί ὁ Αὐξεντιανός Μοναχός Βίκτωρ Ματθαίου, γέρων τοῦ σήμερον Καλλιστικοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου Λαγγῆ καί ἡγέτης τῆς ἀνταρσίας εἰς τήν Ἱ. Μ. Μεταμορφώσεως Κουβαρᾶ τό 1950, ὁ ὁποῖος ἦτο ὁ συντάκτης τῆς εἰδικῆς μελέτης ἐπί τοῦ πῶς πρέπει νά γίνωνται δεκτοί, οἱ ἐνδεχομένως προσφεύγοντες εἰς αὐτούς ἐκ τῶν "Ματθαιϊκῶν".
9) Ὁλίγον προηγουμένως εὑρίσκεται εἰς Ἀμερικήν καί ἕτερος Μοναχός, ὁ Ἁγιορείτης Θεοδώρητος Μαῦρος, συνεχιστής τῆς θεωρίας τοῦ πρ. Φλωρίνης "περί δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία σχίσματος". Ἡ παρουσία αὐτοῦ ἐκεῖ δημιουργεῖ ἐπίσης σοβαρά ἐρωτηματικά.
Ἐκτός τῶν ἀνωτέρω σημειοῦμεν καί τοῦτο: Μετά τήν ἐπιστροφήν τῆς Ἐξαρχίας ἐξ Ἀμερικῆς, ὁ Ἀρχ/της Καλλιόπιος παρουσιάζεται μέ τήν αἴγλην τοῦ δῆθεν μεγάλου φωστῆρος καί εὐεργέτου τῆς Ἐκκλησίας καί ἤλπιζε εἰς τήν ἄμεσον ἐπισκοποίησίν του, διά τάς προσφερθείσας "ὑπηρεσίας" του πρός τήν Ἐκκλησίαν, διά νά προχωρήση μετ' ἄλλων κληρικῶν εἰς τήν "ἅλωσιν" τῆς Ἐκκλησίας. Ὅτε ὅμως τό 1973, ἡ Ἱερά Σύνοδος προέβη εἰς ἐπισκοπικάς χειροτονίας εἰς τάς ὁποίας οὗτος δέν συμπεριελήφθη, οὗτος ἀπεστάτησεν καί προσῆλθεν εἰς τήν παράταξιν τοῦ κ. Αὐξεντίου, ἄφησεν ὅμως εἰς τό περιβάλλον τοῦ Ἐπισκόπου Κορινθίας Καλλίστου, τόν ὑποτακτικόν του Κων/νον Σαραντόπουλον, (ἔπειτα κληρικόν Καλλίνικον καί σήμερον Καλλιστικόν Ἐπίσκοπον), ὁ ὁποῖος καί ἔφερεν εἰς πέρας τήν "ἐντολήν" τήν ὁποίαν εἶχεν, ἤτοι νά ὁδηγήση τόν Ἐπίσκοπον Κάλλιστον εἰς τήν πτῶσιν καί τήν προδοσίαν.
Ἐπανερχόμενοι εἰς τό θέμα τῆς χειροθεσίας, σημειοῦμεν, ὅτι ἡ Ἐξαρχία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. εἶχεν ὡς σκοπόν νά ἔλθη εἰς ἐπαφήν μετά τῆς Συνόδου τοῦ Μητροπ. Φιλαρέτου καί νά ἐκθέση τήν Ὁμολογίαν Πίστεως καί Ἐκκλησιολογίας τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας, ὅπερ καί ἐγένετο.
Οἱ περί τόν κ. Φιλάρετον Ἀρχιερεῖς, ἀφοῦ ἐν Συνόδω ἀπεφάνθησαν, ὅτι ἀποδέχονται τήν Ὁμολογίαν,(*) ὑπεσχέθησαν εἰς τήν συνέχειαν νά ἐκδώσουν μεγάλην Ἐγκύκλιον εἰς τήν ὁποίαν θά διακηρύττετο, ὅτι παύουν πλέον τήν μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν — Οἰκουμενιστῶν κοινωνίαν. Εἰς τήν συνέχειαν ἡ ὑπό τόν Μητροπ. Φιλάρετον Σύνοδος ἐπελήφθη τοῦ θέματος τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας κατόπιν αἰτήσεως τῆς Ἐξαρχίας καί ἐξεδόθη ἡ σχετική ἀπόφασις.
Ἡ τακτοποίησις τοῦ θέματος τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας, ἐν τῆ οὐσία ἐγένετο ἐν τῆ συνεδριάσει ἐκείνη, κατά τήν ὁποίαν ἡ Σύνοδος ἐδέχθη τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ὅτι ἡ ὑφ' ἑνός χειροτονία δέν ἀπετέλει πρᾶξιν ἀντιεκκλησιαστικήν, ἀλλά ὑπηρέτει τήν Ἐκκλησίαν. Ὑπό τό κράτος ὅμως τῆς πιέσεως τοῦ κ. Αὐξεντίου καί τῶν παρασκηνιακῶς κινουμένων, παρεισέφρυσεν εἰς τήν ἐν λόγω ἀπόφασιν ὁ Η' Κανών τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος καί τιθέμενος ἀναιρεῖται ὑπό τῆς ἰδίας ἀποφάσεως.
Ἐν τέλει ἀπεφασίσθη διά νά μή παρακωλυθῆ ἡ ἑνότης ἐξ αἰτίας τῶν ἐν ἀδίκω εὑρισκομένων, πλήν ἀδιαλλάκτων ἔναντι τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας Αὐξεντιανῶν ὅπως εὐλογίας χάριν καί πρός ἄρσιν πάσης προφάσεως, οἱ Ἐπίσκοποι Κάλλιστος καί Ἐπιφάνιος χειροθετηθῶσιν, εἰς τύπον ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν ἐπί συγχωρητικῆς εὐχῆς.
Ἡ Ἐξαρχία, κατόπιν τῆς Ὁμολογίας πίστεως, ἡ ὁποία ἐγένετο εἰς τήν Σύνοδον ἐκείνην, καθώς ἐπίσης καί μετά τήν ἐν Συνόδω ἐπιδοκιμασίαν καί ἀναγνώρισιν τῶν χειροτονιῶν καί διά νά μή παρακωλυθῆ περαιτέρω ἡ ἑνότης μετά τῶν Αὐξεντιανῶν, ἐδέχθη οἰκονομικῶς τήν ὑπ' αὐτήν τήν ἔννομον ἤτοι τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς, "χειροθεσίαν", ὡς ἐν τέλει μή θίγουσαν τήν δογματικήν ἀκεραιότητα τοῦ Μυστηρίου. Οὔτω ἐδέχθη καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. τήν ἀπόφασιν αὐτήν, δηλαδή.
Α' Ὅτι ἡ ὑπό τόν Μητροπ. Φιλάρετον Σύνοδος ὀρθοφρονεῖ καί εἶναι ἑνωμένη ἐν τῆ αὐτῆ πίστει μετά τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, καί
Β΄ Ὅτι ἡ γενομένη "χειροθεσία" δέν εἶναι ἡ ἐπί σχισματικῶν ἐφαρμοζομένη, ἀλλά μία ὅλως ἐξωτερική τυπική πρᾶξις οἰκονομίας, ἴνα παύση ἡ κατά τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἀρχιερωσύνης βλασφημία καί ἐπέλθη ἡ κατά Χριστόν ἑνότης τῶν Αὐξεντιανῶν ἐν τῆ Ὀρθοδόξω Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία.
Τό γεγονός τῆς ἑνώσεως τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μετά τῆς ἐν Διασπορᾶ Ρωσικῆς Συνόδου, ἐπανηγυρίσθη καί ἐγράφησαν ὡρισμένα ἐνθουσιώδη ἄρθρα, πάντοτε ὑπό τάς ἀνωτέρω προϋποθέσεις καί ἐπί πλέον, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογία ἀκούεται πλέον εἰς ὅλον τόν κόσμον.
Παρά τήν ἐσχάτην καί ἄκραν ταύτην οἰκονομίαν, ἴνα ὀρθοφρονήσουν ἐν τῆ πίστει οἱ Αὐξεντιανοί καί θεραπευθῆ τό ἐν Ἑλλάδι σχίσμα, οὗτοι δέν ἀπεδέχθησαν τήν τοιαύτην πρᾶξιν, διότι ἀπήτουν πραγματικήν χειροθεσίαν, ἤτοι ὡς ἐπί σχισματικῶν καί ἐν συνεχεία τήν ἄνευ ὅρων ὑποταγήν εἰς αὐτούς. (Βλ. "ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ", Δεκ. 1971).
Κατά τήν περίοδον ταύτην, οἱ Αὐξεντιανοί ἀναφανδόν ἀντιστρατεύονται κατά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου καί ἀποδοκιμάζουν ρητῶς τήν ἀναγνώρισιν τῶν χειροτονιῶν. Ὑπό τῆς τοιαύτης δέ πραγματικότητος, ἐγράφη ὅτι "οἱ Ἀκακιακοί — Αὐξεντιανοί, ἀρνούμενοι τήν κανονικότητα… ἀπώλεσαν τήν θείαν χάριν". Παρά τό ἀδόκιμον τῆς διατυπώσεως ταύτης τοῦ τότε Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου, αὕτη ἐλέχθη ὑπό τήν πραγματικότητα, ὅτι οὗτοι ἐκήρυσσον ἀνταρσίαν κατά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἠρνοῦντο τήν ἀναγνώρισιν τῶν Ἐπισκόπων καί δέν προωθεῖτο οὔτω ἡ ἑνότης, κατά τήν ἐπιθυμίαν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου. Σημειωθήτω, ὅτι ἡ ἀνωτέρω ἀδόκιμος διατύπωσις, ἀνεκλήθη ὑπό τοῦ συντάξαντος αὐτήν Πρωθιερέως Εὐγενίου.
Εἶναι γεγονός, ὅτι ἡ στάσις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, δέν ὑπῆρξεν γνησίως ἐκκλησιαστική, ἀλλά διεμορφώθη ὑπό τήν πίεσιν τῶν σκοπιμοτήτων, ὅπως εὑρεθῆ δηλαδή τρόπος ἑνώσεως καί μή προσκρούσουν ἀφ' ἑνός εἰς τό μυστήριον τῆς χειροτονίας, καί ἀφ' ἑτέρου ἱκανοποιήσουν καί τάς παραλόγους ἀπαιτήσεις τῶν Αὐξεντιανῶν.
Τό χείριστον ὅμως εἶναι, ὅτι ὡς ἀπεκαλύφθη κατόπιν ἡ Ρωσική Σύνοδος δέν ὑπῆρξεν συνεπής εἰς τήν δήλωσίν της καί ὑπόσχεσιν περί ἑνότητος εἰς τήν πίστιν, ἀλλά καί ἡ περί τῶν χειροτονιῶν ἀπόφασίς της, ὑπηγορεύθη ὄχι ἀπό τήν ἰδίαν τήν Σύνοδον, ἀλλά ὑπό τῶν παρασκηνιακῶς δρασάντων, οἱ ὁποῖοι ἀπήτησαν χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν, ἤ ἀναχειροτονίαν, ἴνα ἐξαρτήσουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, μέ ὅλας τάς συνεπείας.(*)
Εὐθύς ὅμως ὡς ἤρχισαν νά ἔρχωνται εἰς φῶς τά ἀνωτέρω, ἤτοι ἡ ἀσυνέπεια τῆς Ρωσικῆς Συνόδου περί τήν Ὁμολογίαν καί αἱ παρασκηνιακαί ἐνέργειαι, δι' ἐγγράφων Της καί δευτέρας Ἐξαρχίας, ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας ἀπήτησε συνέπειαν καί εἰργάσθη διά νά λάβη καλήν τροπήν τό θέμα τῆς Ὁμολογίας, μετά τήν προφορικήν ἀποδοχήν τῆς ὁποίας εἶχεν δεχθεῖ καί τήν οὕτω καλουμένην "χειροθεσίαν".
Καί διά μέν τήν "χειροθεσίαν", ἡ Ρωσική Σύνοδος κατ' ἐπανάληψιν ἐδήλωσεν, ὅτι δέν ἐθίγη δι' αὐτῆς ἡ ἀκεραιότης τοῦ μυστηρίου τῆς χειροτονίας τοῦ 1948, ὁ δέ Μητροπολίτης Φιλάρετος ὁμιλεῖ σαφῶς περί συγχωρητικῆς εὐχῆς, διά δέ τό θέμα τῆς Ὁμολογίας, μετά ἀπό μακροχρονίους ὑπεκφυγάς ἐδήλωσεν, ὅτι δέν υἱοθετεῖ ταύτην, διό ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐξαντλήσασα κάθε μέσον καί τρόπον καί οἰκονομίαν, διέκοψε τήν μετ' αὐτῆς πνευματικήν κοινωνίαν, μέ τήν δήλωσιν, ὅτι "πᾶσα περαιτέρω σχέσις μετ' αὐτῆς ἐξαρτηθήσεται ἐκ τῆς μελλοντικῆς στάσεως καί τυχόν ἀναθεωρήσεως τοῦ πιστεύω αὐτῆς ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ, διά τό ὁποῖον ἀδιαλείπτως θά προσεύχεται πρός Κύριον".

Ἡ ἐπιχειρηθεῖσα παραχάραξις

Ὅτε ἐγνώσθη, ὅτι ἡ κοινωνία μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, δέν δύναται νά συνεχισθῆ, ἔνεκα τῆς ἀσυμφωνίας — ἀσυνεπείας αὐτῶν ἐν τῆ πίστει, ἰδιαιτέρως δέ ὅτε διεκόπη ἡ μετ' αὐτῶν κοινωνία ἰσχυρίσθησαν τινές, ὅτι ἡ διακοπή ἐπαναφέρει τό θέμα τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας, εἰς τήν πρό τοῦ 1971 κατάστασιν. Παραλλήλως δέ ἐγείρουν καί τό θέμα, ὅτι ὑπῆρχε τό 1948 καί ἕτερος Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, ὁ Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος, τόν ὁποῖον δέν ἐζήτησεν ὁ Βρεσθένης εἰς σύμπραξιν.
Τοῦτο ὅλον ἀποτελεῖ ψευδές ἐπιχείρημα, τό ἐπεκαλέσθησαν δέ οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας, μετά 30 ἔτη ἀπό τοῦ θανάτου τοῦ Ἐπισκόπου Κυκλάδων, διά νά φέρουν (κατά τήν ἄποψίν των) τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας εἰς δύσκολον θέσιν, διότι ἄν τοῦτο ἦτο ἀληθές, τότε ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος τό 1948, ἔκαμε πραξικοπηματικῶς τάς χειροτονίας καί ἄρα ἰσχύει ὁ Η' Κανών τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Σαφῶς ἐπενόησαν τέχνασμα πρός ἐκφοβισμόν καί πρό πάντων, ἴνα προκληθῆ σύγχυσις καί μή διακοπῆ ἡ κοινωνία μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου.(*)
Δυστυχῶς διά τούς ἐπινοητάς τοῦ ψεύδους, τοῦτο δέν ἴσχυσεν νά βλάψη εἰς οὐδέν τήν Ἐκκλησίαν, ἐγένετο ὅμως ἀφορμή νά ἔλθη εἰς φῶς ὅλη ἡ ἀλήθεια σχετικῶς μέ τό πρόσωπον τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ καί τήν σχέσιν αὐτοῦ μετά τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί οὕτω νά ἀποδειχθῆ, ὅτι οὔτε ἠδύνατο διά λόγους πίστεως νά συμπράξη, ἀλλά καί ὁ ἴδιος πεισμόνως ἠρνεῖτο καί πᾶσαν ὑπόδειξιν ἀκόμη, δι' ἕνωσιν μετά τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης, ἕνα ἔτος δέ μετά τάς χειροτονίας, προσεχώρησεν εἰς τό σχίσμα τοῦ πρ. Φλωρίνης.
Ὁπωσδήποτε ὅμως ἡ σκευωρία αὕτη, εἶχεν μέν τά θετικά στοιχεῖα, ἤτοι τήν διασάφησιν τῆς ἀληθείας ἐπί τοῦ θέματος τοῦ Ἐπισκόπου Κυκλάδων, προεξένησεν ὅμως καί θύματα. Οὕτω ὀκτώ κληρικοί, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ ὑποκινητής Ἀρχ/της Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος, ὠργανωμένα ἀπεστάτησαν ἀπό τῆς Ἐκκλησίας, προσεχώρησαν εἰς τό σχίσμα τοῦ πρ. Φλωρίνης καί προητοίμαζαν καί τήν ἀποστασίαν τοῦ Ἐπισκόπου Κορινθίας Καλλίστου, τήν ὁποίαν ἐν τέλει ἐπέτυχον τό 1977.
Ἐν προκειμένω παρατηροῦμεν, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Κάλλιστος, ἐνῶ διεκρίνετο ὡς ὁ πλέον αὐστηρός καί ζηλωτής Ἐπίσκοπος, ἤρχισεν μετά ταῦτα νά ἀλλάσση τακτικήν καί νά παρεκκλίνη ἐκ τῆς προτέρας του Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας. Εἰς τοῦτο συνετέλεσεν κυρίως ἡ παρουσία πλησίον αὐτοῦ, τοῦ ὑποτακτικοῦ τοῦ Ἀρχ/του Καλλιοπίου, ἤτοι τοῦ Ἱερομονάχου Καλλινίκου.(*)
Οὕτω ὁ Ἐπίσκοπος Κάλλιστος, ἐνῶ προηγουμένως ρητῶς διεκήρυττεν, ὅτι ἡ Ἐξαρχία εἰς Ἀμερικήν τό 1971, μετέδωσε τήν Ὁμολογίαν εἰς τήν Ρωσικήν Σύνοδον, ἡ δέ χειροθεσία ὑπῆρξε μία τυπική πρᾶξις οἰκονομίας, κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ἤρχισε νά ἀποδέχεται τῆ ὑποδείξει προφανῶς τῶν παρασκηνιακῶς ἐνεργούντων, ὅτι τήν χειροθεσίαν ἐδέχθη ὡς ἐπί σχισματικῶν, μέ τό πρόσχημα, ὅτι δῆθεν παρηγκωνίσθη τό 1948 ὁ Κυκλάδων Γερμανός ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου.
Οὕτω τό 1977, ἀπεκήρυξε τήν Ἱεράν Σύνοδον μετά τῆς ὁποίας συνειργάσθη ἐπί 30 ἔτη, βλασφημήσας κατά τῆς Ἐκκλησίας ὀνομάσας καθ' ὑπαγόρευσιν τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας "σχισματοαιρετικήν", προσφυγών εἰς τό σχίσμα τοῦ κ. Αὐξεντίου, ὅπου ἔγινε δεκτός ὡς Ἀρχιερεύς ἀπό τό 1971. Ἐνταῦθα ἐκτός ἀπό τήν ἄρνησιν τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί Ἐκκλησιολογίας, ἔχομεν καί ἄρνησιν τῆς Ἀρχιερωσύνης. Διά τόν λόγον αὐτόν ἀπεκηρύχθη ὑφ' ἁπάντων τῶν ὑπ' αὐτόν Κληρικῶν (πλήν τοῦ Ἱερ/χου Καλλινίκου), ὑπό τῆς ἀνδρώας αὐτοῦ Μονῆς Εὐαγγελιστρίας Ἀθηκίων, ὑπό τῶν ἐνοριῶν τῆς Μητροπόλεως Γ.Ο.Χ. Κορινθίας καί ὑπό 75 περίπου Μοναζουσῶν τῆς γυναικείας αὐτοῦ Μονῆς Ἁγ. Ταξιαρχῶν Ἀθηκίων, αἱ ὁποῖαι ἐγκαταλείψασαι ταύτην, ἴδρυσαν τήν παρά τά Ἑξαμήλια Κορίνθου Μονήν τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἰς τόν ἐν λόγω Ἐπίσκοπον ἐπεβλήθη ἡ ποινή τῆς καθαιρέσεως.
Καί ἐνῶ ἐδήλου, ὁ Ἐπίσκοπος Κάλλιστος, ὅτι προσέφυγε εἰς τόν κ. Αὐξέντιον, διότι ἐπεθύμει "τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας", ἐντός ἑνός καί ἡμίσεως ἔτους, παρεσύρθη εἰς ἕτερον σχίσμα, ἤτοι εἰς τό στυγερόν ἀπό κανονικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως πραξικόπημα τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 1979, καθ' ὅ 8 Ἀρχιμανδρῖται μή δυνάμενοι ἄλλως νά γίνουν Ἐπίσκοποι, (διότι ἦτο γνωστόν τό παρελθόν των), τόν παρέσυραν μεθ' ἑνός ἑτέρου, τοῦ Αὐξεντιανοῦ "Ἐπισκόπου Ἀττικῆς" κ. Ἀντωνίου, (παλαιοῦ ἀποστάτου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί τῆς Ἱ. Μ. Μεταμορφώσεως Κουβαρᾶ), εἰς τήν "χειροτονίαν" αὐτῶν εἰς "ἐπισκόπους", προτεσταντικῶ τῶ τρόπω, καί εἰς τήν ἐν συνεχεία παρουσίασιν τῆς φατρίας αὐτῶν, ὡς "Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.". Πρός κάλυψιν τούτου δέ, ἐπεκαλέσθησαν "ἠθικάς παρεκτροπάς" εἰς τήν παράταξιν τοῦ κ. Αὐξεντίου, αὐτοί οἱ ὁποῖοι ὅσον ἤλπιζον τήν "πατερίτσαν" παρά τοῦ κ. Αὐξεντίου, διερρήγνυον τά ἱμάτια των ἀμυνόμενοι διά τήν "ἠθικήν" τῆς παρατάξεως αὐτῆς.
Ἀντιλαμβάνεταί τις, ὅτι ἡ σκοπιμότης ἐν προκειμένω ὑπερέβη πᾶν ὅριον, ἡ δέ πρᾶξις τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 1979, ὑπῆρξε τό μεγαλύτερον ἔγκλημα κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐάν μάλιστα ληφθῆ ὑπ' ὄψιν, ὅτι πολιτικοί καί νεοημερολογιτικοί παράγοντες, ἔδρασαν εἰς τήν ὅλην ὑπόθεσιν, διά νά προκαλέσουν σύγχυσιν εἰς τούς Γ.Ο.Χ. καί νά ὑποκαταστήσουν τήν Ἀκαινοτόμητον Ἐκκλησίαν, ἐάν θά ἠδύναντο.
Ἀλλ' ἐνῶ οἱ πραξικοπηματίαι ἀπ' ἀρχῆς ἀπεκαλύφθησαν καί ἐγελοιοποιήθησαν, ἐσυνέχισαν ὅμως τήν πορείαν των, διότι εὑρέθησαν ἐλάχιστοι τινές, οἱ ὁποῖοι τούς ἠκολούθησαν καί πρό πάντων, διότι εἶχον καί ἔχουν ἀκόμη τήν κάλυψιν νεοημερολογιτικῶν παραγόντων, ἴνα συνεχίζουν τήν φθοράν κατά τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας καί ἐν τέλει ὑποκαταστήσουν, ὡς νομίζουν, Αὐτήν.
Παρά ταῦτα ὅμως, ἐν τῆ συνεχιζομένη παρ' αὐτῶν ἀφρόνω στάσει των, ἡ Ἀληθής Ἐκκλησία εἰς οὐδέν ἐβλάβη, πλήν τῆς ἀπωλείας τινῶν ἀνθρώπων, (δι' αὐτούς λυπεῖται καί εὔχεται διά τήν μετάνοιάν των), ἀντιθέτως δέ "πολεμουμένη ἰσχυροτέρα καθίσταται", διά τῆς καθαρᾶς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας εἰς τόν κατ' ἐξοχήν τοῦτον αἰῶνα τῆς ἐκκλησιολογικῆς συγχύσεως.
Ἱερομ. Κήρυκος Κοντογιάννης
(νῦν Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς)

(*) Σχόλιον τοῦ "ΓΝΩΣΕΣΘΕ": Ἔχει γραφεῖ παλαιότερον, ὅτι πρό τοῦ 1971 ὁ Καλλιόπιος μετέβη εἰς Ἀμερικήν νά γίνη δεκτός ἀπό τούς Ρώσους τῆς διασπορᾶς, ἀλλά ἐκεῖνοι δέν τόν ἔκαναν δεκτόν. Τοῦ εἶπον ἐν συνεννοήσει καί μετά τῶν Ἑλλήνων Κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνῆκον εἰς τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς (Παντελεήμονος κλπ.): "Γύρισε πίσω, ἑνώσου μέ τούς Ματθαιϊκούς καί φέρε τους καί αὐτούς ἐδῶ".
(*) Ὅπως μᾶς διεβεβαίωσεν ἡ Ἐξαρχία ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ της.
(*) Αὐτό ἀκριβῶς ἀποκαλύπτουν καί τά ἀπό τό 1998 τεκταινόμενα μέ ἀποκορύφωμα τά ὅσα συνέβησαν ἐσχάτως εἰς Κύπρον, μέ τήν ἀντικανονικήν καί παράνομον εἰσπήδησιν τοῦ Μητροπ. Κιτίου κ. Ἐπιφανίου εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Κατακομβῶν τῆς Ρωσίας, ὁ ὁποῖος ἔκαμε δεκτούς δύο Ρώσους κληρικούς, χωρίς τά ἐγχέχυα τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας, ἀλλά εἰς τά πλαίσια τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος σκοπεῖ εἰς τήν ἔστω καί σιωπηλῶς ἐξάρτησιν τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς. Περί αὐτοῦ τοῦ τελευταίου γεγονότος βλ. "Ὀρθόδοξος Πνοή", μηνός Φεβρουαρίου 2004.
(*) Δυστυχῶς πρωτοστάτης σέ ὅλο αὐτό τό τέχνασμα φαίνεται νά ἦταν ὁ Σεβ. Κιτίου κ. Ἐπιφάνιος μέ συνεργάτην του τόν τότε ἱερέα Βασίλειο Σακκᾶ. Ὁ τελευταῖος οὗτος πρό 8ετίας ἐπανέφερε πάλιν τό θέμα μέ ἕνα ἀνώνυμο κείμενό του, τό ὁποῖον δῆθεν ἀπέστειλε εἰς τήν Σύνοδον καί δέν ἔλαβε ἀπάντησιν.
(*) Ὁ ὁποῖος κρύπτεται σήμερα ὡς "Ἀχαίας" Καλλίνικος μαζί μέ τόν κ. Σακαρέλλο πίσω ἀπό τίς σκευωρίες τοῦ παρασυνοδικοῦ μας κατεστημένου ἐναντίον ὅσων ἀγωνίζονται διά διασφάλισιν τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί τῆς γνησίας Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς.