kirykos: ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΩΜΕΘΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΩΜΕΘΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΣΕΡΓΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ ΚΑΙ ΣΤΑΡΕΤΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΟΠΤΙΝΑ. ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΩΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ»ΠΑΡΑΘΕΤΟΜΕΝ ΤΑ ΚΑΤΩΘΙ:

Ἀπό τό βιβλίον: «ΟΣΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ (Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου Κάλαμος 2003, σελίδα 148-149), μεταφέρομεν ἕνα διάλογον μεταξύ αὐτοῦ, καί τοῦ Καθηγητοῦ Σεργίου Νείλου. Πρίν παραθέσομεν τόν διάλογον, καί πρός προἱδέασιν τῶν ἀναγνωστῶν σημειώνομεν τά ἑξῆς: Ὁ Στάρετς Νεκτάριος τῆς Ὄπτινα, εἶναι πράγματι ὁ τελευταῖος μεγάλος ἅγιος τῆς Ὄπτινα, ἀλλά καί μεγάλος ὁμολογητής τῆς Πίστεως. Ἀπό τήν διδασκαλίαν αὐτοῦ ἐνεποτίσθη καί ὁ Καθηγητής Σέργιος Νεῖλος, καί διεκρίθη καί διά τήν πνευματικήν ζωήν, ἀλλά καί διά τό ὁμολογιακόν του φρόνημα, ὥστε (ὁ Σέργιος Νεῖλος) νά παραμείνη γνωστός εἰς τούς μεταγενεστέρους, ὄχι μόνον ὡς ἕνας ἐκδότης ἀντισιωνιτικῶν καί ἀντιαιρετικῶν βιβλίων, ὅπως τό παγκοσμίου κυκλοφορίας βιβλίον, τά «Πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν τῆς Σιών», ἀλλά ὡς ἕνας ζηλωτής ὀρθόδοξος πού ἐβίωνε γνησίως τήν ἀκαινοτόμητη παράδοσι τῆς Ὀρθοδοξίας. Θά ἔλεγα, ὅτι ἡ πίστις του, ἔμοιαζε κατά πολύ σάν ἐκείνη τοῦ ἥρωα τοῦ 1821 Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη.
Ἦτο καί στέλεχος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, καί μάλιστα ἡγετικόν τῆς ἐν Μόσχα διωκομένης Κοινότητος, ἀφοῦ οἱ τότε ἐκεῖ διωκόμενοι Ὀρθόδοξοι αὐτόν εἶχον ὡς σύμβουλον, εἰς τόν ἀγῶνά των. Εἶναι χαρακτηριστικόν, ὅτι ὅταν τό 1927 ὁ Μητροπολίτης Σέργιος, ἀπεστάτησε καί ἐπρόδωσε τήν Πίστιν, αὐτός πρῶτος συνεβούλευσε τούς χριστιανούς νά μή πηγαίνουν εἰς τούς Ναούς, ὅπου μνημονεύεται τό ὄνομά του, διότι ὁ Σέργιος καί οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτόν εἶναι μέ τήν μερίδα τοῦ Ἰούδα καί τά μυστήριά των στεροῦνται ἁγιαστικῆς χάριτος. Αὐτά τά ἐπληροφορήθην ἐγκύρως ἀπό αὐτήκοο καί αὐτόπτη μάρτυρα, τήν Μοναχή Μαριάμ, κόρη τοῦ νεομάρτυρος ἱερέως Βασιλείου, ἡ ὁποία γνώρισε τόν Καθηγητή Σέργιο Νεῖλο, τόν ἔκρυβε δύο χρόνια στό σπίτι της, ὅταν ἐδιώκετο, καί ἐγνώριζε πολύ ποῖος ἦτο ὁ Σέργιος Νεῖλος, ἀλλά ἀπ’ ὅ,τι διεπίστωσα ἀπό τήν μελέτην τοῦ ἀνωτέρω βιβλίου ἦτο καί ἡ Ὁμολογία τοῦ στάρετς Νεκταρίου τῆς Ὄπτινα.
Ἰδού πῶς περιγράφεται αὐτός ὁ διάλογος μεταξύ τοῦ Στάρετς Νεκταρίου καί τοῦ Καθηγητοῦ Σεργίου Νείλου:

«Ὁ Καθηγητής Σέργιος Νεῖλος στό Ἡμερολόγιό του «Στίς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ τοῦ Θεοῦ» καί στήν ἡμερομηνία 17 καί 19 Μαρτίου 1910, γράφει πώς ἐπισκέφθηκε στό Νοσοκομεῖο τῆς Ὄπτινα τό π. Νεκτάριο, πού εἶχε λίγο ἀσθενήσει, μά τώρα βρισκόταν στήν ἀνάρρωσι. Ὁ π. Νεκτάριος τοῦ εἶπε ὅτι τόν εἶχε συνταράξει ἕνα φοβερό ὄνειρο, πού τό ἔβλεπε σχεδόν ὅλο τό βράδυ καί μάλιστα ἦταν ἀσυνήθιστα ζωντανό.
- Τί εἴδατε, τόν ρώτησε ὁ Σέργιος Νεῖλος μέ ξεχωριστό ἐνδιαφέρον.
- Εἶδα μιά ἐπανάστασι στήν Ρωσία, μία φοβερή ἐξέγερσι. Θά χρειαζόταν πολύ ὥρα, γιά νά σᾶς τό διηγηθῶ μέ ὅλες τίς λεπτομέρειες. Εἶδα μιά τεράστια πεδιάδα στήν ὁποία γινόταν μιά φοβερή μάχη ἀνάμεσα σέ ὀρδές ἀπό ἄθεους ἀποστάτες καί ἕνα μικρό στρατό χριστιανῶν. Ὅλοι οἱ ἀποστάτες ἦσαν καλά ὁπλισμένοι καί πολεμοῦσαν σύμφωνα μέ τούς Κανόνες τῆς στρατιωτικῆς ἐπιστήμης, ἐνῶ οἱ χριστιανοί ἦσαν ἄοπλοι. Ἡ κατάληξη αὐτῆς τῆς ἄνισης μάχης μποροῦσε εὔκολα νά προβλεφθεῖ. Ἡ στιγμή τῆς τελικῆς νίκης τῶν ἀποστατῶν πλησίαζε. Ντυμένοι γιορτινά μαζί μέ τίς γυναῖκες καί τάς παιδιά τους πανηγύριζαν προκαταβολικά τήν νίκη του. Ξαφνικά ὅμως μιά ἀσήμαντη στόν ἀριθμό ὁμάδα χριστιανῶν, ἀνάμεσα στούς ὁποίους ἔβλεπα γυναῖκες καί παιδιά, ἔκαναν μιά γενναία ἐπίθεση στούς ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ καί ἀμέσως τό πεδίο τῆς μάχης γέμισε ἀπό πτώματα τοῦ ἄθεου στρατοῦ. Τό ἀμέτρητοι πλῆθος εἶχεν ἐξοντωθεῖ καί μάλιστα, πρός μεγάλη μου ἔκπληξι, χωρίς τήν βοήθεια ὅπλων. Ρώτησα τότε ἕνα χριστιανό στρατιώτη:
- Πῶς καταφέρατε νά νικήσετε αὐτήν τήν ἀμέτρητη στρατιά;
- Ὁ Θεός βοήθησε, μοῦ ἀπάντησε.
- Ναί, ἀλλά μέ ποιά μέσα ρώτησα πάλι, ἀφοῦ δέν εἴχατε κανέναν ὅπλο;
- Μέ ὁτιδήποτε βρέθηκε στά χέρια μας, μοῦ ξαναεῖπε ὁ στρατιώτης.
Κι’ ἐδῶ τό ὄνειρο τελείωσε.
Καί ὁ Σέργιος Νεῖλος σημειώνει: «Ὁ χαρισματικός ἱερέας τοῦ Θεοῦ, π. Νεκτάριος, ἱερομόναχος τῆς Ὄπτινα, εἶδε αὐτό τό ἀποκαλυπτικό ὄνειρο τήν νύχτα τῆς 16ης πρός 17ην Μαρτίου 1910. Συμβολίζει τήν νίκη τῆς Ρωσίας κατά τῶν ἀθέων ἀποστατῶν, ἤ μήπως εἶναι ἕνα προάγγελμα τῆς τελικῆς νίκης τοῦ μικροῦ ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ κατά τῶν ἀνόμων ἀντιχρίστων πού θά ἐμφανισθοῦν στούς ἔσχατους καιρούς, τούς ὁποίους ὁ Κύριος θά ἐξαφανίσει μέ τό μεγαλεῖο τοῦ ἐρχομοῦ του; Θά δοῦμε, ἄν ζήσουμε τόσο πολύ. Ὅμως αὐτό τό ὄνειρο δέν ἦταν τυχαῖο, καί εἶναι παρήγορο εἴτε μέ τήν μιά, εἴτε μέ τήν ἄλλη ἐξήγησι».

Μέσα ἀπό τήν μελέτη αὐτοῦ τοῦ διαλόγου βγαίνει ἕνα μήνυμα πρός ὅλους μας. Νά μή ἀπελπιζώμεθα εἰς τόν ἀγῶνα, ὅταν εἴμεθα λίγοι καί ἀδύναμοι, ἀλλά νά ἐλπίζωμεν πάντοτε εἰς τήν νίκην, χωρίς νά παρεκκλίνωμεν ἀπό τήν ἀληθινήν Πϊστιν, διότι «αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν».