kirykos: ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ: ΟΣΙΑ ΕΛΕΝΗ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ)

ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ: ΟΣΙΑ ΕΛΕΝΗ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ)
ΟΣΙΑ ΕΛΕΝΗ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ ΥΠΟ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ

Τό χάρισμα τῶν ἰαμάτων
Ἡ Γερόντισσα Ἑλένη ἦταν γνωστή στό ¼ τοῦ κόσμου μας, στήν τότε Σοβιετική Ἕνωση (ἀπό τό Λένινγκραντ μέχρι τό Βλαδιβοστόκ καί ἀπό τήν Μαύρη Θάλασσα μέχρι τόν Βόρειο Παγωμένο Ὠκεανό), σάν θεραπεύτρια ψυχικῶν νοσημάτων. Τό ἰδιαίτερο αὐτό χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ Ὁσία προσπαθοῦσε νά καλύψει πίσω ἀπό τό θαυματουργό Ἁγίασμά της καί τό λάδι τοῦ καντηλιοῦ τῆς Παναγίας, μέ τά ὁποῖα ἔχριε τούς ἀσθενεῖς.
Τό Ἁγίασμα ἔχει καί αὐτό τήν ἱστορία του. Στήν περιοχή τοῦ Βατούμ, ὅπου ὑπῆρχαν πολλά καί ἀκμάζοντα μοναστήρια, κοιμήθηκε κάποτε ἕνας ἐνάρετος Ἐπίσκοπος, τοῦ ὁποίου – δυστυχῶς - τά στοιχεῖα δέν ἔχουν διασωθεῖ (πιθανῶς ἐπειδή, κατά τήν πρακτική τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἕνας Ἐπίσκοπος λαμβάνει τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα, ἀπέχει τῶν ἀρχιερατικῶν του καθηκόντων καί ζῆ τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του «ἐν μετανοίᾳ», ὡς ἁπλός μοναχός). Κατά τήν ὥρα τῆς κηδείας τό μέτωπο τοῦ ἐναρέτου Ἀρχιερέως ἵδρωσε καί ἔτρεξε ἄφθονος ἰδρῶτας, τόν ὁποῖο μέ εὐλάβεια συγκίντρωσαν οἱ παριστάμενοι πιστοί. Αὐτό τό ἰδιότυπο «Ἁγίασμα» ἡ Γερόντισσα Ἑλένη τό εἶχε λάβει ὡς εὐλογία ἀπό τήν οἰκογένειά της. Ἔμεινε στά χέρια της 75 χρόνια (ἔτσι μποροῦμε νά ὑποθέσουμε, ὅτι ὁ ἄγνωστος Ἱεράρχης κοιμήθηκε στά μέσα τοῦ 19ου αἰ.).
Ἡ πίστη τῆς Ὁσίας, ἀλλά καί ἐκείνη τῶν προσερχομένων πασχόντων καί τῶν συγγενῶν τους, ἀνέξειξε τό Ἁγίασμα θαυματουργό. (Γιά τήν Ἑλλάδα, ποσότητα αὐτοῦ τοῦ Ἁγιάσματος δόθηκε ἀπό τήν Μάτουσκα στήν εὐλαβεστάτη Ὄλγα Συμεωνίδου, κάτοικο Ἀχαρνῶν. Ἀκόμη, ποσότητα αὐτοῦ τοῦ Ἁγιάσματος φυλάσσεται στό Παρεκκλήσιο τῆς ὁσ. Ξένης τῆς Ρωσίδος Μάνδρας Ἀττικῆς).
Ὅταν ἔφερναν ἀσθενεῖς στήν ὁσία Ἑλένη, ἡ μακαρία συνήθιζε νά νηστεύει μαζί τους αὐστηρά καί νά προσεύχεται, ἐφαρμόζοντας τά λόγια τοῦ Κυρίου γιά τούς πάσχοντες ἀπό δαιμονικές ἐπιρροές («τοῦτο τό γένος (τῶν δαιμόνων) οὐκ ἐκπορεύεται, εἰ μή ἐν προσευχῆ καί νηστείᾳ» Ματθ. 17, 21). Μέ δεδομένη τήν ἀνυπαρξία Ὀρθοδόξων Ἱερέων γιά τήν ἀνάγνωση τῶν προβλεπομένων ἀπό τήν Ἐκκλησία εὐχῶν καί τήν τέλεση τοῦ Ἱεροῦ Εὐχελαίου, ἡ Ὁσία διάβαζε στούς ἀσθενεῖς τό Εὐαγγέλιο (συνήθως ἑπτά φορές) καί τούς ἔχριε μέ τό Ἁγίασμα καί τό λάδι ἀπό τό καντήλι τῆς Παναγίας καί κατά τήν πίστι τοῦ προσερχομένου ὁ Θεός θαυματουργοῦσε. Ὅταν οἱ ἀσθενεῖς δέν μποροῦσαν μέ μετακινηθοῦν, οἱ συγγενεῖς τους ἔστελναν στό ἡσυχαστήριο ἐνδύματά τους γιά νά εὐλογηθοῦν.
Ἀπό τούς ἀσθενεῖς καί τούς συγγενεῖς τους ζητοῦσε πίστι στή δύναμη τοῦ Θεοῦ καί συνεπή Χριστιανική ζωή. Καί τοῦτο διότι στήν τότε Σοβιετική Ἕνωση ἦταν πολύ διαδεδομένη ἡ πίστι στούς Σαμάνες «θεραπευτές» (ὁ Σαμανισμός εἶναι ἀρχαῖα παγανιστική θρησκεία, κυρίως τῆς Σιβηρίας).
Γνήσια μοναχή ἡ Γερόντισσα Ἑλένη, εἶχε ἑτοιμάσει τόν τάφο της, ἐνῶ βρισκόταν ἀκόμη στή ζωή, ἔξω ἀπό τό ἀσκητήριο. Ὁ ἁπλός λαός ἐν’ ὅσο ζοῦσε ἀκόμη, ἔπαιρνε ἀπό τόν ἄδειο τάφο χῶμα καί κατά τήν πίστι κάθε Χριστιανοῦ ὁ Θεός θαυματουργοῦσε!
Ἀπό τούς πρώτους ἀσθενεῖς πού θεραπεύθηκαν μέ τίς προσευχές τῆς ὁσ. Ἑλένης, ἦταν «ἡ Κάτια ἀπό τό Κρασνοντάρ» πού ἔπασχε ἀπό ἐπιληψία. Μετά τήν θεραπεία της ἡ νεαρή Κάτια ἔμεινε στό ἡσυχαστήριο καί ἔγινε μοναχή μέ τό ὄνομα Αἰκατερίνη. Ἔζησε ἐκεῖ, «ἐν μετανοίᾳ, ἐγκρατείᾳ καί ἀσκήσει», μέχρι τήν κοίμηση τῆς μακαρίας Ἑλένης, τό 1977.
Ὅταν Ἡγέτης τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ἦταν ὁ Λέονιντ Μπρέζνιεφ, ἡ ὁσ. Ἑλένη θεράπευσε τήν πάσχουσα σύζυγο τοῦ Ἀνώτατου Στρατιωτικοῦ Διοικητή τῶν Σοβιετικῶν Δυνάμεων τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς. Ἡ δυστυχής γυναῖκα ἔπασχε ἀπό πολύ σοβαρή ψυχική νόσο, εἶχε νοσηλευθεῖ σέ ψυχιατρικές κλινικές καί παρά τήν ὑψηλή θέση τοῦ συζύγου της, τόσο στόν Σοβιετικό Στρατό, ὅσο καί στήν κομματική ἱεραρχία (ἡ ὁποία τῆς ἐξασφάλιζε τήν ἀνώτερη δυνατή ἐπιστημονική ὑποστήριξη), ἡ κατάστασή της ἦταν τραγική (συνήθως κατέφευγε κάτω ἀπό τό τραπέζι τοῦ σπιτιοῦ της, ὅπου ἔνοιωθε «ἀσφάλεια»).
Ὁ Σοβιετικός Στρατηγός ἔφερε τήν ἀσθενῆ στό Ἀσκητήριο τοῦ Τσίν, μέ προφανῆ κίνδυνο γιά τήν θέση καί τήν σταδιοδρομία του, ἀφοῦ γιά τό Μαρξιστικό καθεστώς ἡ θρησκεία ἦταν «τό ὅπιο τοῦ λαοῦ» καί ὁ ἴδιος ἔπρεπε νά δηλώνει ἄθεος καί νά συμπεριφέρεται σάν ἄθεος. Τήν κίνηση αὐτή ἡ Ὁσία πιθανῶς τήν ἑρμήνευσε σάν μία ὁμολογία πίστεως ἤ ἴσως εἶχε τήν ἐσωτερική πληροφορία, ὅτι ὁ Στρατηγός πίστευε στό Θεό ἤ διέκρινε πῶς ἦταν καλοπροαίρετος καί πῶς ἡ θεραπεία τῆς συζύγου του θά τόν ὁδηγοῦσε στήν πίστι, διότι σέ ἄλλη περίπτωση δέν θά τόν εἶχε δεχθεῖ.
Πάντως καί στήν περίπτωση αὐτή οἱ προσευχές τῆς Ὁσίας θαυματούργησαν καί ὁ Στρατηγός τίμησε τήν εὐεργέτιδά του. Μέςῳ τῆς τοπικῆς Νομαρχίας προσφέρθηκε νά φέρει ἡλεκτρισμό στό ἀσκητήριο, ἡ Μάτουσκα ὅμως δέν δέχθηκε. «Εἴμαστε μοναχές – εἶπε – μᾶς ἀρκεῖ τό κερί καί τό καντήλι». Ὁ Στρατηγός τότε πρότεινε νά φέρει νερό (μέχρι τότε τό ἡσυχαστήριο ὑδρεύοταν ἀπό ἕνα πηγάδι), ἡ Γερόντισσα δέχθηκε καί σύντομα ἕνα ὑδραγωγεῖο ἔφερε νερό ἀπό τήν πλαγιά τοῦ βουνοῦ στό βάθος τῆς χαράδρας.
Ὁ ἔπειτα καλός φίλος τῆς Γερόντισσας Χριστόφορος Δαμιανίδης, ἦρθε στό Τσίν ἀπό τό Καζαξτάν τό 1957, σέ ἡλικία 20 ἐτῶν, τραβηγμένος ἀπό τήν φήμη της. Ἦταν σοβαρά ἄρρωστος καί ἡ μακαρία Ἑλένη τόν θεράπευσε, ὑποχρεώνοντάς τον νά ἀκολουθήσει τήν αὐστηρή της νηστεία.
Ὁ Ποντιακῆς καταγωγῆς Ἱερεύς π. Γεώργιος Μαυρίδης (ὁ ὁποῖος ἐρχόμενος στήν Ἑλλάδα ἐφημέρευσε στό Ναό Παναγίας Γοργοϋπηκόου Λιτοχώρου Πιερίας, τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος), εἶχε βαπτίσει στό Σουχοῦμι μία κοπέλα. Κάποια στιγμή ἡ ἀναδεκτή του παρουσίασε ψυχική νόσο καί ἐπειδή ἦταν ἐπικίνδυνη τόσο γιά τόν ἑαυτό της, ὅσο καί γιά τούς ἄλλους, τήν κρατοῦσαν συνήθως δεμένη. Σ’ αὐτή τήν θλιβερή κατάσταση τήν μετέφεραν στό ἡσυχαστήριο τοῦ Τσίν. Μέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ ἡ γ. Ἑλένη προεῖδε τήν ἄφιξή της καί ἔστειλε κάποιον νά πεῖ στούς συνοδούς της νά τήν λύσουν. Μόλις ἡ κοπέλα λύθηκε ἀπό τά ὁρατά δεσμά ἡρέμησε καί ἀνέβηκε μόνη της στό ἀσκητήριο. Ἐκεῖ διαπιστώθηκε, ὅτι οἱ προσευχές τῆς Ὁσίας τήν εἶχαν ἀπαλλάξει καί ἀπό τά ἀόρατα δεσμά τῆς δαιμονικῆς ἐπιρροῆς.

Ἡ θεραπεία τῆς Ὄλγας Συμεωνίδου
Ἡ ἑλληνοποντιακῆς καταγωγῆς Ὄλγα Συμεωνίδου (τό 2000 ὁ γράφων τήν συνάντησε σεβαστή γερόντισσα στό Μενίδι), καταθέτει τήν συγκλονιστική μαρτυρία τῆς ἀσθενείας, ἀλλά καί τῆς θεραπείας της ἀπό τήν ὁσ. Ἑλένη.
Ὅταν ἡ Ὄλγα ἦταν νεόνυμφη καί ὁ γιός της Γεώργιος ἑνός ἔτους, παρουσίασε σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα. «Δέν τήν ἤθελε τό σπίτι της» κατά τήν κοινή ἔκφραση, ἐμφάνιζε κατάθλιψη, φωτοφοβία καί ἀνθρωποφοβία κ.ἄ. συμπτώματα ψυχικῆς διαταραχῆς. Μέ τήν μητέρα καί τόν σύζυγό της ἐπισκέφθηκε πολλούς ψυχιάτρους, χωρίς ὅμως ἀποτέλεσμα, νοσηλεύθηκε μάλιστα καί στό τοπικό νοσοκομεῖο καί συστήθηκε ὁ ἐγκλεισμός της σέ νευρολογική κλινική. Ὁ ἐγκλεισμός τελικά ἀποτράπηκε ἀπό ἕναν Καθηγητή τῆς Ψυχιατρικῆς (μᾶλλον κρυπτο-Χριστιανό, ὑψηλά ἰστάμενο στήν τοπική κομματική ἱεραρχία), ὁ ὁποῖος διακριτικά συνέστησε τίς σχετικές εὐχές τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀντίθετα ἀπό τό ἀναμενόμενο οἱ Ἐξορκισμοί δέν ἀπέδωσαν. Ἀντίθετα μάλιστα, ἡ Ὄλγα ἐμφάνισε συμπτώματα δαιμονισμοῦ καί ἐπετίθετο στούς κληρικούς τοῦ Πατριαρχείου Γεωργίας πού πήγαιναν νά τήν «διαβάσουν»! Τελικά ἡ μητέρα της σέ κατάσταση ἀπελπισίας ἄρχισε νά ἐπισκέπτεται μάγους καί «θεραπευτές», ὑποσχόμενη τά ζῶα της σέ ὅποιον θεράπευε τό παιδί της!
Σέ μία τέτοια ἐπίσκεψη σέ γνωστό μέντιουμ τῆς περιοχῆς της, ὁ Ἅγιος Θεός τήν ἐλέησε (ἄν καί βρισκόταν στήν φοβερή κατάσταση τῆς ἀρνήσεώς Του, ἀφοῦ κατά τούς Πατέρες θεωρεῖται ἄρνησις τοῦ Χριστοῦ ἡ προσφυγή στούς ἐργαζόμενους τίς λεγόμενες μαντικές τέχνες). Τό μέντιουμ (ἤ μᾶλλον τό δαιμόνιο πού ἐμφώλευε σ’ αὐτό), πιεζόμενο ἀπό τήν θεία χάρη τῆς εἶπε τά ἐξῆς ἀποκαλυπτικά: «Κάθησε καί σκέψου. Πρέπει νά βρεῖς μία γυναῖκα. Μόνον αὐτή μπορεῖ νά θεραπεύσει τό παιδί σου. Ἔχει ἑπτά Εὐαγγέλια. Στό τρίτο βρίσκεται ἡ λύση τῆς ἀσθένειας τῆς κόρης σου»!
Ἐπειδή ὁ ταλαιπωρημένος σύζυγος καί οἱ γονεῖς τῆς Ὄλγας δέν ἤξεραν σέ ποια κατεύθυνση νά ἑρευνήσουν, μετέφεραν τήν ἀσθενή στό σπίτι της. Γιά διάστημα μεγαλύτερο τοῦ μηνός ἡ Ὄλγα ἔμεινε ξαπλωμένη σέ ἕνα σκοτεινό δωμάτιο, σκεπασμένη μέ ἕνα σεντόνι, χωρίς τροφή καί νερό. Ἕνας ἀδύνατος σφιγμός πού συνεχῶς ἐξασθενοῦσε, ἔδειχνε πώς ὑπῆρχε ἀκόμα ζωή στό σκελετωμένο σῶμα της. Στό δωμάτιο ἐκεῖνο ὑπῆρχε μία παλαιότατη εἰκόνα τῆς Δεήσεως, τήν ὁποία εἶχε χαρίσει στήν Ὄλγα ὁ πεθερός της καί ἦταν κειμήλιο 25 γεννεῶν!
Κάποια ἡμέρα ἀκούσθηκε μέσα στό δωμάτιο ἕνας τρομερός κρότος («ἔσκασε ὁ διάβολος» κατά τήν λαϊκή ἔκφραση). Ἡ ἀσθενής ξεσκεπάστηκε ἔντρομη καί εἶδε μία μοναχή νά στέκεται μπροστά στό εἰκόνισμα. «Σέ πονάω – τῆς εἶπε – δῶσε μου τό χέρι σου, σοῦ ἔχουν μείνει 12 ἡμέρες ζωῆς»! Ἡ Ὄλγα βρῆκε τό κουράγιο καί τέντωσε τό χέρι της καί μόλις ἄγγιξε τήν ἄγνωστη μοναχή, αἰσθάνθηκε μία ὑπερφυσική δύναμη νά τήν διαπερνᾶ, τίς δυνάμεις της νά ἐπανέρχονται καί σηκώθηκε ἀπολύτως ὑγιής!
Ὅταν ἡ θαυμαστή αὐτή ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ στή ζωή της ἔγινε γνωστή, ὅλων ἡ σκέψη πῆγε στή Μάτουσκα Ἑλένα τοῦ Τσίν. Ἐπισκεπτόμενη ἡ Ὄλγα τό ἡσυχαστήριο ἀναγνώρισε στό πρόσωπο τῆς μακαρίας τήν ἄγνωστη Μοναχή πού τήν θεράπευσε! Ἐκεῖ ἡ Ὁσία τῆς μίλησε γιά τά σατανικά δεσμά τῆς μαγείας, μέ τά ὁποῖα - κατά παραχώρησιν Θεοῦ - εἶχε «δεθεῖ». «Μή ζητήσεις νά μάθεις ποιός εἶναι ὁ ὑπεύθυνος - τῆς τόνισε – διότι τότε θά πεθάνεις ἀπό τήν λύπη σου»!
Ἡ μακαρία ἀσκήτρια τοῦ Τσίν, χωρίς νά γνωρίζει τήν οἰκογένεια, «εἶδε» μέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ τό πρόβλημα τῆς Ὄλγας, προσευχήθηκε καί νήστεψε γι’ αὐτήν, τῆς διάβασε τό Ἱερό Εὐαγγέλιο καί στήν Τρίτη ἀνάγνωση ὁ Θεός θαυματούργησε καί ἡ ἀσθενής θεραπεύθηκε, μέ τόν συγκλονιστικό τρόπο πού ἀναφέρθηκε προηγουμένως.
Ὡς πρόσφυγας ἀπό τήν τέως Σοβιετική Ἕνωση ἡ θεραπευθεῖσα Ὄλγα ἐγκαταστάθηκε στό Μενίδι. Ἔφερε μαζί της ἀπό τόν Καύκασο τήν εἰκόνα τῆς Δεήσεως (πού ἀναφέρθηκε προηγουμένως), ἕνα ράσο τῆς Ὁσίας, τό θαυματουργό της Ἁγίασμα, τό λάδι μέ τό ὁποῖο ἔχριε τούς ἀσθενεῖς καί τίς πολύτιμες ἀναμνήσεις της γιά τήν ἁγία ἀσκήτρια τοῦ Τσίν.

Ἡ συμφιλίωση μέ τήν φύση
«Καρδία ἐλεήμων – διδάσκει ὁ ὅσ. Ἐφραῖμ ὁ Σῦρος – εἶναι καῦσις καρδίας ὑπέρ πάσης τῆς κτίσεως. Ἥγουν ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ὀρνέων καί τῶν ζώων… καί διά τοῦτο καί ὑπέρ τῶν ἀλόγων ζώων εὔχεται… καί ὑπέρ τῶν ἐρπετῶν, ὡς ἐκ τῆς πολλῆς αὐτῆς ἐλεημοσύνης» (Βλδιμήρου Λόσκυ, «Μυστική Θεολογία», σελ. 105).
Ὁ Ἅγιος ἔχει «καρδίαν ἐλεήμονα» καί ἀγάπη πρός τά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Καί ἡ νηστεία κάνει τό σῶμα «διάφανο καί ἀνάλαφρο, ὅμοιο μέ τό σῶμα τοῦ Ἀδάμ πρίν τήν πτώση». Ἔτσι τά ζῶα «ὀσφραίνονται πάνω του αὐτή τήν καλή μυρωδιά τοῦ Ἀδάμ» (Εἰρ. Γκοραϊνωφ, «Ὁ ἅγ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ», σελ. 67).
Στήν ἀσκητική παλαίστρα τῆς Παλαιστίνης ὁ ὅσ. Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης (4ος αἰ.) ἔχει φίλο ἕνα λιοντάρι! Ὁ ὅσ. Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος (4ος αἰ.) δέχθηκε τήν εὐγνωμοσύνη μιᾶς ὕαινας, τῆς ὀποίας θεράπευσε τό μικρό! Τόν ὅσ. Ζωσιμᾶ βοηθοῦν νά κηδεύσει τό σῶμα τῆς ὁσ. Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας λιοντάρια! Στή Βρεττανία ὁ ἅγ. Νέκταν ὕψωσε τά χέρια του σέ προσευχή καί ἕνα πουλί γέννησε τά ἀβγά του στή φούχτα του! Ὑπομονετικά ὁ Ἅγιος δέν κατέβασε τό χέρι του, μέχρι πού ἐκολαύθηκαν οἱ νεοσοί! Ὁ ὅσ. Παῦλος τῆς Ὀμπνόρας (+ 1429), ἀσκήθηκε γιά χρόνια στήν κουφάλα μιᾶς φλαμουριᾶς, τριγυρισμένος ἀπό ἄγρια ζῶα! Ὁ ὅσ. Δημήτριος ὁ Μπασαράμπης πάτησε ὅταν ἦταν παιδί κατά λᾶθος μία φωλιά πουλιῶν. Γιά νά τιμωρήσει τόν ἑαυτό του περπατοῦσε τρία χρόνια ξυπόλυτος!
Στό Βίο τοῦ ὁσ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ διαβάζουμε γιά τήν φιλία του μέ μία ἀρκούδα, ἡ ὁποία ἔπαιρνε ψωμί ἀπό τό χέρι του καί τοῦ ἔφερνε ἄγριο μέλι! Ἀκόμη καθημερινά «τά μεσάνυκτα, ἀρκοῦδες, λύκοι, λαγοί καί ἀλεποῦδες, καθώς καί ἄλλα ἄγρια ζῶα, σαῦρες καί ἐρπετά, περιτριγύριζαν τό ἐρημητήριο καί ἀφοῦ τελείωνε τίς προσευχές του, σύμφωνα μέ τόν κανόνα τοῦ ἁγ. Παχωμίου, ὁ ἀσκητής ἔβγαινε ἀπό τό κελλί του καί ἄρχιζε νά τά ταϊζει» (Εἰρ. Γκοραϊνωφ αὐτ., σελ. 66).
Μία παρόμοια σχέση μέ ἀρκούδα μαρτυρεῖται καί στό Βίο τοῦ ἁγ. Σεργίου τοῦ Ραντονέζ (+ 1392).
Στό Βίο τῆς μακαρίας Ἑλένης μαρτυρεῖται μία παρόμοια εἰρηνική σχέση. Κάποιο βράδυ μία ἀρκούδα οὐρλιαζε λυπητερά ἔξω ἀπό τό ἀσκητήριο τῆς Ὁσίας. Στήν ἀρχή ἡ Μάτουσκα φοβήθηκε, ἀλλά οἱ κραυγές τοῦ ζώου τήν ἀνάγκασαν νά διακόψει τήν ἡσυχία καί τήν προσευχή της. Βγῆκε δειλά καί εἶδε ἔκπληκτη τήν ἀρκούδα νά τῆς δείχνει τό τραυματισμένο της πόδι! Ἡ μακαρία βρῆκε τό θάρρος, πλησίασε τό θηρίο καί περιποιήθηκε τό τραῦμα του!
Μία ἀπό τίς ἑπόμενες ἡμέρες ἡ ἀρκούδα ἐπέστρεψε εἰρηνική, κρατώντας στά μπροστινά της πόδια μια ἀγκαλιά καλαμπόκια. Ἡ Μάτουσκα δέχθηκε τήν ἔμπρακτη εὐχαριστία τοῦ ζώου, ἀλλά ἐπειδή κατάλαβε ὅτι τά εἶχε πάρει ἀπό κάποιο χωράφι, ἀδικώντας τόν ἀνύποπτο χωρικό, «μάλωσε» τήν ἀρκούδα καί τῆς ἔδειξε ἕνα ξυλαράκι, ὑποδεικνύοντας μέ τόν τρόπο αὐτό, ὅτι στό ἐξῆς ἔπρεπε νά τῆς φέρνει ξύλα γιά τήν φωτιά! Ἀπό τότε τό ἄγριο ζῶο ἔφερνε ξύλα, δείχνοντας ἔμπρακτα τήν εὐγνωμοσύνη του πρός τήν Ὁσία!

Ἄλλα θαυμαστά γεγονότα
Πολλοί πιστοί (Μαρία Τριανταφυλλίδου, Δέσποινα Καλαϊτζίδου κ.ἄ.) βεβαιώνουν, ὅτι ἐνῶ ἡ ἀπόσταση ἀπό τά χωρία τους μέχρι τό Τσίν ἦταν πολύ μεγάλη καί ἡ διαδρομή (κυρίως μέσα ἀπό τά βουνά) ἐξαιρετικά κοπιαστική, «ἐν τούτοις» ὅλοι τήν ἔκαναν πολύ εὔκολα καί γρήγορα!
Ἄλλοι βεβαιώνουν, ὅτι τό φαγητό (νηστήσιμο πάντοτε) πού πρόσφερε ἡ Γερόντισσα ἀπό ἕνα μικρό «κατσαρολάκι», ἔφθανε γιά ὅλους καί περίσσευε (μαρτυρία λ.χ. τῆς Χρυσοῦλας Ψαραδέλη γιά τόν πατέρα της, τότε ἔφηβο 15 – 16 ἐτῶν).
Τό 1955, στήν περίοδο τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου, μία κρίση στίς σχέσεις Σοβιετικῶν καί Ἀμερικανῶν καί ἡ ἔντονη φημολογία γιά πυρηνική σύγκρουση, προκάλεσε πανικό στόν ἁπλό λαό. Τότε ὁ Χριστόφορος Δαμιανίδης (νέος 18 ἐτῶν), πῆγε μέ ἐντολή τῶν γονέων του νά ρωτήσει τήν Μάτουσκα «ἄν ἔπρεπε νά κρυφτοῦν στά βουνά». «Ὄχι – τοῦ ἀπάντησε ἡ Ὁσία – δέν θά γίνει πόλεμος». «Καί πού θά βγεῖ ἡ κατάστασις;» ρώτησε ὁ νεαρός Χριστόφορος. «Ὁ 8ος Ἡγέτης – προφήτευσε ἡ μακαρία Ἑλένη – θά λέγεται Μιχαήλ. Θά εἶναι νέος καί ὡραῖος. Αὐτός θά ἀλλάξει τήν κατάσταση. Μετά ὅμως θά ἔρθει μεγάλη φτώχεια, ἀλλά τελικά θά ἔρθει καί ἡ εὐημερία»!
Τριάντα χρόνια ἀργότερα ὁ Γκορμπατσώφ, ὁ ὁποῖος ἦταν «νέος» καί «ὡραῖος» (σέ σχέση μέ τούς προηγουμένους Σοβιετικούς Ἡγέτες, τούς ἀποκαλουμένους «δεινοσαύρους») καί 8ος Ἡγέτης τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, μέ τήν πολιτική τῆς «Γκλάσνοτ» καί τῆς «Περεστρόϊκα», προκάλεσε τήν πτώση τοῦ Σοβιετικοῦ καθεστώτος. Ἀκολούθησε ἡ «μεγάλη φτώχεια» τῆς προεδρείας τοῦ Γιέλτσιν καί μετά ἦρθε ἡ ἄνοδος, ἐπί διακυβερνήσεως Πούτιν – Μεντβέντεφ!
Τέλος οἱ εὐσεβεῖς καί ὑπερπολύτεκνοι Νικόλαος καί Ἀγάπη Κωνσταντινίδου, ἐνῶ εἶχαν ἑπτά ἀγόρια, δέν εἶχαν κόρη. Τρία κορίτσια πού εἶχαν γεννηθεῖ, εἶχαν πεθάνει στήν βρεφική τους ἡλικία. Κατέφυγαν γι’ αὐτό στίς προσευχές τῆς μακαρίας Ἑλένης καί ἐκείνη τούς διαβεβαίωσε, ὅτι τό ἑπόμενο παιδί τους θά εἶναι κορίτσι, ζήτησε ὅμως νά τό βαπτίσει ἡ ἴδια καί νά τοῦ δώσει τό ὄνομα τῆς Παναγίας. Τά πράγματα ἔγιναν ὅταν προεῖπε ἡ Μάτουσκα. Ἀργότερα ὁ Χριστόφορος Δαμιανίδης νυμφεύθηκε τήν Μαρία Κωνσταντινίδου.

Ἡ Γερόντισσα καί ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία
Ἡ μακαρία Ἑλένη εἶχε πόθο νά ἔρθει στήν Ἑλλάδα καί νά προσκυνήσει τά σεβάσματα τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά τήν ἐμπόδιζε ἡ καινοτομία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Στούς Ποντίους πρόσφυγες πού ἔφευγαν ἀπό τήν Γεωργία γιά τήν Ἑλλάδα καί συνήθως περνοῦσαν νά πάρουν τήν εὐχή της, συνιστοῦσε προσοχή. «Στήν Ἑλλάδα – τούς ἔλεγε - ὑπάρχει τό Νέο Ἡμερολόγιο. Νά μήν πηγαίνετε στίς ἐκκλησίες πού τό ἀκολουθοῦν».
Στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ ’70 εἶπε χαρακτηριστικά σέ Χριστιανούς πού σήμερα κατοικοῦν στήν περιοχή τοῦ Ἀσπροπύργου: «Καί στό παλαιό ἡμερολόγιο νά εἶστε προσεκτικοί, διότι μόνο τέσσερεις Ἐπίσκοποι εἶναι γνήσιοι καί κανονικοί»!
Τήν ἐποχή ἐκείνη – μετά τήν κοίμηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἀγαθαγγέλου (+ 1967) καί πρίν τίς ἐπισκοπικές χειροτονίες τοῦ 1973 – οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἦσαν πέντε: Ὁ τότε Πατρῶν καί ἔπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας (+ 2005), ὁ Θεσσαλονίκης Δημήτριος (+ 1976), ὁ Κορινθίας Κάλλιστος (1977, + 1985), ὁ Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίων (+ 1977) καί ὁ Μεσσηνίας Γνηρόριος (1995, + 2009). Ὁ προφητικός ὀφθαλμός τῆς μακαρίας Ἑλένης προεῖδε τήν πτώση τοῦ Κορινθίας Καλλίστου (προσχώρησε στό Φλωρινικό Σχίσμα τό 1977 καί καθαιρέθηκε) ἤ τοῦ Μεσσηνίας Γρηγορίου (ἡγήθηκε τό 1995 τοῦ σχίσματος τῶν 5 Μητροπολιτῶν).
Ὁ ἤδη μακαριστός Ποντιακῆς καταγωγῆς Ἱερεύς Γεώργιος Μαυρίδης, εἶχε γνωρίσει προσωπικά τήν γ. Ἑλένη (μέ τίς προσευχές της μάλιστα εἶχε θεραπευθεῖ μία ἀναδεκτή του, ὅπως ἀναφέρθηκε καί προηγουμένως). Ἐρχόμενος στήν Ἑλλάδα στή δεκαετία τοῦ ’60, μέ συγκεκριμένες ὁδηγίες ἀπό τήν Μάτουσκα, γιά «νά βρεῖ τήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία», ἄρχισε νά ψάχνει καί τελικά τήν βρῆκε (μέσῳ τοῦ τότε Ἱερομονάχου καί ἔπειτα Μητροπ. Γ.Ο.Χ. Βεροίας Ταρασίου), ἐφημέρευσε δέ στό Ναό Παναγίας Γοργοϋπηκόου Λιτοχώρου Πιερίας.
Μέ τήν ὁσ. Ἑλένη συνδέοταν ἀκόμη καί ἡ μακαριστή Γερόντισσα Εὐαγγελία, Ποντιακῆς καταγωγῆς, πρώτη Ἡγουμένη καί κτιτόρισσα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἁγ. Σπυρίδωνος Τριανταφυλλιᾶς Σερρῶν, ἡ ὁποία ἐντάχθηκε στή Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μέ σύσταση τῆς Ὁσίας, ἤδη ἀπό τήν ἵδρυσή της.
Συγκλονιστική εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς Μαρίας Ὑφαντίδου, ἡ ὁποία ἦρθε στήν Ἑλλάδα ἀπό τήν τότε Σοβιετική Ἕνωση τό 1968 καί ἐγκαταστάθηκε στή Δραπετσῶνα Πειραιῶς. Τήν τέταρτη ἡμέρα ἀπό τήν ἐγκατάστασή της, ἐνῶ ἔκανε τήν πρωϊνή της προσευχή, εἶδε κάτω ἀπό τήν πόρτα τοῦ μοναδικοῦ δωματίου πού ἀποτελοῦσε τήν κατοικία της ἕναν ἄσπρο φάκελλο. (Εἶναι ἄξιο σημειώσεως, ὅτι ἡ οἰκογένεια ἦταν ἀκόμη ἐντελῶς ἄγνωστη στήν περιοχή). Ὁ φάκελλος δέν εἶχε διεύθυνση ἀποστολέα καί παραλήπτη καί περιεῖχε μία ἐπιστολή τῆς μακαρίας Ἑλένης στά ρωσικά. «Παιδάκι μου - ἔγραφε – τά παιδιά σου καί τά μάτια σου. Νά πηγαίνετε μέ τό παλαιό ἡμερολόγιο καί νά πεῖτε σέ ὅλους νά γυρίσουν μέ τό παλαιό. Ἡ Ἑλλάδα, ἄν γυρίσει μέ τό παλαιό θά θριαμβεύσει, ἀλλιῶς θά χαθεῖ»!
Ψάχνοντας ἡ κ. Ὑφαντίδου βρῆκε τήν πλησιέστερη στό σπίτι της ἐνορία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Ἱ. Ν. ἁγ. Ἀνδρέου Λιπασμάτων) καί ἔδειξε τήν ἐπιστολή στόν ἐφημέριο, ἤδη μακαριστό Ἀρχιμ. Ἰωάσαφ Τσολάκη, ὁ ὁποῖος τῆς συνέστησε νά τήν φυλάξει στά εἰκονίσματα. Ὅμως, λίγες ἡμέρες ἀργότερα, ἡ ἐπιστολή ἐξαφανίστηκε, μέ τήν ἴδιο παράδοξο τρόπο πού εἶχε ἐμφανιστεῖ.
Σέ ἄλλη πιστή, ἐπίσης Ποντιακῆς καταγωγῆς (τά στοιχεῖα της βρίσκονται στό ἀρχεῖο μας), στή δεκαετία τοῦ ’60 - ἐπειδή δέν γνώριζε τόσο τήν ἑλληνική γλῶσσα, ὅσο καί τό πρόβλημα τῶν σχισματικῶν παλαιοημερολογιτικῶν παρατάξεων – εἶδε τήν Ὁσία ὀφθαλμοφανῶς νά τήν ὁδηγεῖ στόν Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλιθέας (καί μάλιστα πολλές φορές, γιά νά μάθει τήν διαδρομή!) καί νά τῆς συνιστᾶ «νά ἐκκλησιάζεται μόνον ἐκεῖ»!

Οἱ μετά θάνατον μαρτυρίες
Μεταξύ τῶν ἐτῶν 1957 καί 1959 κοιμήθηκε ἡ κατά σάρκα ἀδελφή καί συνασκήτρια τῆς Ὁσίας Μοναχή Νίνα. Ἔκτοτε ἡ μακαρία Ἑλένη ἔζησε μαζί μέ τήν ὑποτακτική της Μοναχή Αἰκατερίνη καί κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 1977 (ἡ ἡμερομηνία τῆς κοιμήσεώς της δέν ἔχει ἐξακριβωθεῖ). Ἐνταφιάσθηκε στόν τόπο τῆς ἀσκήσεώς της.
Μία συγκλονιστή μαρτυρία σχετικά μέ τήν κοίμησή της μαρτυρεῖται ἀπό τόν π. Λουκᾶ Πανίδη. Εὐσεβής γερόντισσα τῆς ἐνορίας ἁγ. Δημητρίου Ἀχαρνῶν, Ποντιακῆς καταγωγῆς (ἡ ὁποία κοιμήθηκε πρίν τό 2000), ἐνῶ βάδιζε μέσα στή χαράδρα τοῦ Τσίν κατευθυνόμενη πρός τό ἐρημητήριο, χωρίς νά ἔχει πληροφορηθεῖ τήν ἐκδημία τῆς μακαρίας, τήν εἶδε νά ἔρχεται πρός τό μέρος της μέσα σέ ἕνα ὑπερκόσμιο φῶς καί πίσω της νά ἀστράφτουν «πύλες χρυσές μιᾶς οὐράνιας πολιτείας»! «Ἐπί τέλους – τῆς εἶπε ἡ Ὁσία – νικήθηκε ὁ διάβολος»!
Ἡ Κυριακή Δαμιανίδου πού ἐπισκέθηκε τό ἐρημητήριο τοῦ Τσίν τό 1982, βρῆκε ὑψωμένο πάνω ἀπό τόν τάφο τῆς Ὁσίας ἕνα ρωσικοῦ τύπου ξύλινο παρεκκλήσιο. Ἐκεῖ ἡ μακαρία Ἑλένη εἶναι ἁγιογραφημένη μέ φωτοστέφανο καί συνεχίζει νά δέχεται τόν πόνο καί τά αἰτήματα τῶν ἀνθρώπων.
Τό 1990 ὁ Χριστόφορος Δαμιανίδης ἐπισκέφθηκε τό ἀσκητήριο καί βρῆκε νά διακονεῖται ἀπό τόν ἐρημίτη Μοναχό Βόριδα. (Ὁ π. Βόρις εἶναι ρωσικῆς καταγωγῆς, πρώην ἀξιωματικός τοῦ Σοβιετικοῦ Στρατοῦ. Μέσα στή λαίλαπα τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ὑποσχέθηκε στήν Παναγία ἄν ἐπιζήσει νά γίνει μοναχός. Τήν Μάτουσκα γνώρισε λίγο πρίν τήν κοίμησή της καί ἐγκαταστάθηκε στό ἀσκητήριο μετά τήν κοίμησή της).
Στόν ἁπλό, χωμάτινο τάφο τῆς Ὁσίας, ὁ Θεός παραχωρεῖ ἕνα ἐξαίσιο γεγονός: Τό χῶμα τοῦ τάφου εἶναι νωπό ἀπό ἕνα εὐωδιαστό ἐλαιῶδες μῦρο, τό ὁποῖο - κυρίως κατά τίς νυκτερινές ὧρες - ἀρωματίζει τήν ἀτμόσφαιρα τῆς περιοχῆς! Ἀπό αὐτό προκύπτει, ὅτι ἡ ὁσ. Ἑλένη ἀναδείχθηκε μετά θάνατον μυροβλύτης! Ἀκόμη, εἶναι πολύ πιθανόν τό λείψανό της νά παραμένει ἀδιάφθορο, διότι σέ «κατ’ ὄναρ» ἐμφάνισή της στόν κηδευτή της (πού σήμερα ζῆ στόν Ἀσπρόπυργο) τοῦ εἶπε! «Νά μέ βγάλετε, διότι τό λάδι ἔχει φθάσει στά μάτια μου»!

Ἐπίλογος
Ἡ ὁσ. Ἑλένη τοῦ Καύκασου, ἡ Θαυματουργός καί Μυροβλύτης, ἀποτελεῖ τό πλέον πρόσφατο παράδειγμα ὁσιακῆς ἁγιότητος τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν. Εἶναι ὁ τελευταῖος γνωστός κρῖκος μιᾶς χρυσῆς ἁλυσίδας ἁγίων καί ὁσίων μορφῶν (Ὁμολογητῶν Ἱεραρχῶν, Ἱερομαρτύρων Κληρικῶν, ἀγωνιστῶν μοναχῶν καί λαϊκῶν), οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν κάτω ἀπό τό στυγνό ἀθεϊστικό καθεστώς, διωκόμενοι γιά τήν πίστι τους στό Θεό καί τήν ἐπιθυμία τους γιά μία ἐλεύθερη ἀπό τά δεσμά τοῦ ἀθεϊστικοῦ κράτους Ἐκκλησία.
Οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι αὐτοί Χρισταινοί, κατέθεσαν τήν μαρτυρία τους καί ὁμολόγησαν ἔμπρακτα τήν πίστι τους, ἄλλοι «αἱματηρῶς» σέ στρατόπεδα συγκεντρώσεως, φυλακές καί ψυχιατρικές κλινικές, ἄλλοι «ἀναιμάκτως» μέσα στή χλεύη καί τήν περιθωριοποίηση τῆς ἀθεϊστικῆς Σοβιετικῆς κοινωνίας καί ἄλλοι «ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καί ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» (Ἑβρ. 11, 38). Στούς τελευταίους ἀνῆκει καί ἡ ὁσ. Ἑλένη, ἡ ὁποία ἔζησε βίο ἐρημητικό καί ἡσυχαστικό γιά διάστημα 60 ἐτῶν στή χαράδρα τοῦ Τσίν.
Ἐδῶ στήν Ἑλλάδα χιλιάδες Ἑλληνοπόντιοι πρόσφυγες ἀπό τήν τέως Σοβιετική Ἕνωση, ἀλλά καί στόν μακρυνό Καύκασο ἐκεῖνοι πού ἔμειναν πίσω, μαζί μέ τούς ἐντοπίους πιστούς, ὅλοι αὐτόπτες καί αὐτήκοι μάρτυρες τῶν σημείων τῆς ἁγιότητάς της, διατηροῦν τήν μνήμη της ζωντανή καί ὁμολογοῦν τήν παρρησία της πρός τόν Θεό, ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται καί μετά θάνατον μέ τό μῦρο τοῦ τάφου της καί τό συνεχιζόμενο χάρισμα τῶν ἰαμάτων, κυρίως ψυχικῶν νόσων.
Ἐπειδή ἡ ἡμερομηνία κοιμήσεως τῆς ὁσ. Ἑλένης δέν ἔχει ἐξακριβωθεῖ, ἡ μνήμη της θά μποροῦσε νά τιμᾶται κατά τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων.

Διά πρεσβειῶν τῆς Ὁσίας μητρός ἡμῶν Ἑλένης,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.