kirykos: Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ.

Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ.

Παραθέτομεν τό παρακάτω ἐπιμνημόσυνον ἄρθρον, τό δημοσιευθέν μετά τήν κοίμησιν τοῦ ἁγίου πατρός Ματθαίου, εἰς τόν Μέγαν Συναξαριστήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τοῦ Μαίου τοῦ 1950. Μέσα ἀπό αὐτό ἐκφράζεται ἡ κοινή συνείδησις τῶν τότε ὀρθοδόξων περί τῆς ἁγιότητος τοῦ ὄντως ἁγίου πατρός καί ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου. Αὐτήν τήν συνείδησιν διεφύλαξε καί διετράνωσεν, ἀπό τότε καί μέχρι σήμερον, σύμπας ὁ ὀρθόδοξος λαός, ἅπαν τό ἐκκλησιαστικόν πλήρωμα, παρά τόν πόλεμον, τήν λάσπην καί τήν δυσφήμησιν ὑπό τῶν κακοδόξων καί τῶν ψευδαδέλφων κατά τοῦ ἁγίου Πατρός. Καί τοῦτο, διότι τό ὀρθόδοξον πλήρωμα, ὡς διατηρῶν καί διαφυλάττον ἀκαινοτόμητον τήν πίστιν καί καθαράν τήν Ὁμολογίαν φωτίζεται καί γνωρίζει νά διακρίνη τήν ἀλήθειαν καί νά φεύγη τό ψεῦδος. Αὐτόν τόν ὁμολογητήν καί ἀσκητήν Ἱεράρχην, τόν ὄντως πρόμαχον καί ἄτλαντα τῆς Ὀρθοδοξίας καί νέον Μάρκον Εὐγενικόν εἰς τούς ἐσχάτους καί χαλεπούς τούτους καιρούς ἀναδειχθέντα, ετιμήσαμεν καί εφέτος μέ Αρχιερατικήν θείαν Λειτουργάιν τήν 14ην Μαίου, ἡμέραν τῆς ὁσίας κοιμήσεώς του εις τόν Ι.Ν. Αγίου Σπυρίδωνος Καρέα καί μέ ἀπογευματινήν ἐκδήλωσιν τήν Κυριακήν τών Αγίων Πατέρων εις τό Ιερόν Ησυχαστήριον Παναγίας Παραμυθίας (Σουμελά) Αχαρνών.

Εἰς τιμήν καί μνήμην τοῦ ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου.

Τῶ πρό τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς Σαββάτω 14η Μαίου ὁ.ἡ., ὅτε μνήμην ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν ἀπ' αἰῶνος κεκοιμημένων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν καί περί τήν 8ην ἑσπερινήν ὥραν ἐξεδήμησε πρός Κύριον ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθόδόξων Χριστιανῶν Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ματθαῖος, ἐν τῶ ὀνόματι τοῦ ὁποίου καί τό παρόν καταγλαίζεται ἔργον.
Ἡ πρός Κύριον ἐκδημία τοῦ μέχρι τῆς ἐσχάτης αὐτοῦ πνοῆς εὐδοκίμως καί θεαρέστως ποιμάναντος τό λογικόν καί χριστεπώνυμον ποίμνιον τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας ἀειμνήστου Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Ματθαίου, ἀποστερεῖ ταύτην τῆς πεφωτισμένης πνευματικῆς καθοδηγήσεως, μετά τῆς ὁποίας ὁ πρός τόν πάντων Κύριον μεταστάς Ἀρχιεπίσκοπος καί πνευματικός πατήρ, τά ἐν Κυρίω πνευματικά αὐτοῦ τέκνα ποδηγέτει καί κατηύθυνεν εἰς τάς σωτηρίους τοῦ θείου Λόγου νομάς.
Κοινή καί πανομολογουμένη ἦτο εἰς ὅλον τό χριστεπώνυμον πλήρωμα ἡ γνώμη, ὅτι οἱ ἀοίδιμος Ἱεράρχης διά τῆς ἐγνωσμένης αὐτοῦ εὐσεβείας καί ἁγιότητος, διά τῆς εὐδοκίμου ἐκκλησιαστικῆς πολιτείας του καί διά τῆς βαθυτάτης καί σοφωτάτης περί τά ἐκκλησιαστικά πράγματα πείρας του, ἀποτέλει τόν ἰσχυρόν, ἀλλ' εὔστροφον οἴακα, ὑφ' οὗ κυβερνωμένη ἡ Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἐπορεύετο τήν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου ὁδόν, κατά μυρίων παλαίουσα, δυσκολιῶν, ἀντιξοοτήτων καί θλίψεων, ἄς συνήντα ἀνά πᾶν Αὐτῆς βῆμα, ὑποκινουμένων κατ' Αὐτῆς ὑπό τῶν πλανηθέντων καί σχισματικῶν γενομένων πνευματικῶν τέκνων τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ πρός Κύριον ἐκδημήσας Ἀρχιεπίσκοπος ἐγεννήθη τῆ 1η Μαρτίου 1861 ἐν τῆ κώμη Πανεθύμω τοῦ Νομοῦ Χανίων Κρήτης ἐκ πατρός Ἱερέως Χαραλάμπους ὀνομαζομένου καί μητρός εὐσεβεστάτης, Κυριακῆς τό ὄνομα, ὀνομασθείς κατά τό Ἅγιον Βάπτισμα Γεώργιος, τά δέ πρῶτα γράμματα ἐδιδάχθη ἐν τῆ πατρίδι αὐτοῦ, πλησίον τῶν γονέων του.
Παῖς ἔτι ὥν κατέλιπε τά ἐγκόσμια, καί τήν στενήν καί τεθλιμμένην ὁδόν ἀκολουθήσας, ὁλοψύχως ἀφωσιώθη εἰς τόν Θεόν, καί κατά πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτοῦ ἀόκνως εἰργάζετο ἴνα ἐκτελῆ τάς ἐντολάς Του καί ἐπιτελῆ τό θεῖον θέλημα. Ὡς γνήσιος τοῦ Χριστοῦ δοῦλος, κατέστη ὑπόδειγμα χριστιανικῆς πολιτείας καί τύπος καί ὑπογραμμός χριστιανικοῦ χαρακτῆρος, τοῖς πάσι γενόμενος προσφιλής, αἰδέσιμος καί ἀγαπητός, ἕνεκα τῶν ἀρετῶν του, τῶν τε λόγων καί ἔργων αὐτοῦ.
Καί εἰς τό πρόσωπον καί τήν πολιτείαν τοῦ ἐξ ἡμῶν μεταστάντος ἀειμνήστου Ἀρχιεπισκόπου ἐπραγματοποιήθη ἡ εἰκών τῶν Ὁσίων Πατέρων, ὡς παρέδωσαν ἡμῖν ταύτην οἱ ἐκκλησιαστικοί συγγραφεῖς: "Ἐξ ἀπαλῶν ὀνύχων ἔλαβον τόν γλυκύν ζυγόν τοῦ Κυρίου, καί οἱ πλείονες ἦσαν πλήρεις ἡμερῶν, ταπεινοί, πρᾶοι, τίμιοι, ἄμεμπτοι, εὐλαβεῖς… πάσαις ταῖς ἀρεταῖς κεκοσμημένοι καί θεϊκῶν χαρισμάτων πεπληρωμένοι".
Τοιοῦτος ὑπῆρξε καί ὁ πνευματικός ἡμῶν πατήρ. Ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων ἔλαβεν εἰς τούς ώμους του τόν γλυκύν ζυγόν τοῦ Κυρίου, διότι ὅτε ἐκοιμήθη ὁ πατήρ αὐτοῦ, ἀνεχώρησεν ὁ ἀοίδιμος ἐκ τῆς ἰδίας πατρίδος καί εἰσῆλθε, τῆ προτροπῆ τῆς μητρός του, εἰς τήν παρά τά Χανιά τῆς Κρήτης Ἱ. Μονήν τῆς Χρυσοπηγῆς, ὅπου προεχειρίσθη εἰς ἀναγνώστην, παραμείνας ὡς δόκιμος ἐπί τέσσαρα ἔτη πλησίον τοῦ Ἡγουμένου Καλλίστου.
Ἐπιθυμῶν ὅμως τελειοτέραν πολιτείαν ἀνεχώρησε δι' Ἀλεξάνδρειαν καί ἐκεῖθεν εἰς Ἱεροσόλυμα, ἔνθα προσεκύνησεν ἅπαντα τά ἱερά προσκυνήματα, βαπτισθείς καί εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν.
Ὁ διακαής πόθος καί ἡ πρός τά θεῖα ἔφεσις αὐτοῦ κατενοήθη ὑπό τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Νικοδήμου, ὅστις, διαβλέπων ἐν τῶ προσώπω τοῦ νέου προσκυνητοῦ τόν μέλλοντα Ἱεράρχην, εἰσήγαγεν αὐτόν εἰς τήν ἀκμάζουσαν τότε ἐν Ἱεροσολύμοις θεολογικήν Σχολήν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἔνθα ἐπεδόθη ὁλοψύχως εἰς τήν σπουδήν τῶν Θείων Γραφῶν, ἄς λόγω τε καί ἔργω ἐφήρμοσε καθ' ὅλον τόν μακρόν αὐτοῦ βίον.
Ἐξελθών τῆς Σχολῆς ὁ μακάριος ἐχειροτονήθη ὑπό τοῦ Πατριάρχου Νικοδήμου Ἱεροδιάκονος, θείω ὅμως πόθω διαφλεγόμενος ἴνα τήν τε ψυχήν καί τό σῶμα ὑπέρ τοῦ Κυρίου προσφέρη καί κόπους μή δειλιάσας καί πόνους μή φοβηθείς, δέν ἠθέλησε νά παραμείνη πρός ματαίαν δόξαν πλησίον τοῦ Πατριάρχου, ἀλλά, τῆ εὐλογία αὐτοῦ, ἀνεχώρησε διά τό Ἅγιον Ὄρος Ἄθω καί ὑποταχθείς εἰς γέροντα τινα Νεκτάριον τῆς Σκήτης τῆς Ἁγίας Ἄννης, ἐκάρη παρ' αὐτοῦ Μοναχός τῆ 26η Σεπτεμβρίου 1886 μετονομασθείς, διά τοῦ μεγάλου καί Ἀγγελικοῦ σχήματος, Ματθαῖος. Ἔκτοτε ἠγωνίζετο ὑπερανθρώπως ἐν τῆ ἀσκητικῆ πολιτεία, μυρίους καταβάλλων καθ' ἡμέραν κόπους καί μόχθους, νηστείαν τε, ἀγρυπνίαν, προσευχήν καί λοιπούς ἀγῶνας, μιμούμενος ἐν πᾶσι τούς παλαιούς ἀσκητάς, δι' ὅ καί παρά πάντων τῶν πατέρων ἐξετιμᾶτο καί ἐθαυμάζετο.
Διά τάς ἀρετάς του ταύτας ἔλαβε τό μέγα τῆς Ἱερωσύνης ἀξίωμα καί γενόμενος Πνευματικός ἐπεδόθη εἰς μεγαλυτέρους ἀγῶνας, ἀποσυρθείς εἰς τά ἐρημικώτερα μέρη τοῦ Ἄθωνος καί εἰς ἀποκρήμνους βράχους καί διαιτώμενος μόνος, Μόνω τῶ Θεῶ προσηύχετο.
Διά τήν ὑπεράνθρωπον ταύτην πολιτείαν του ἐπλήσθη τοσαύτης χάριτος ὥστε καί Θείων ἀποκαλύψεων ἠξιώθη καί πάντες οἱ κατά τό ἁγιώνυμον Ὄρος ἐνασκούμενοι Πατέρες ἐξαιρέτως δέ οἱ τῆς Ἱ. Μονῆς Μεγίστης Λαύρας, τῆς ὁποίας ἦτο Πνευματικός, προσέτρεχον εἰς αὐτόν ὡς μέλισσαι εἰς κηρίον, ἴνα τῆς γκλυκύτητος τῶν λόγων του ἀπολαύσωσι καί ἐξομολογηθῶσι καί διορθωθῶσιν ἀρυόμενοι ἐκ τῶν γλυκέων ναμάτων ἅπερ πλουσίως παρεῖχεν εἰς τούς πρός αὐτόν προσερχομένους.
Ἐπειδή ὅμως, κατά τό εὐαγγελικόν ρητόν, δέν ἔπρεπε νά κρύπτεται ὁ λύχνος ὑπό τόν μόδιον, ἀλλ' ἔπρεπε νά τεθῆ ἐπί τήν λυχνίαν ἴνα φαίνη πᾶσι τοῖς ἐν τῆ οἰκία, διά τοῦτο θεία βουλῆ ἀπεστάλη εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἐκεῖθεν δέ μετέβη καί πάλιν πρός προσκύνησιν τῶν Ἁγίων Τόπων, ὅπου ἐπί τι χρονικόν διάστημα ἐτοποθετήθη ὡς ἐφημέριος εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί κατόπιν τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ.
Μετά ταῦτα ἐτοποθετήθη ὡς Πνευματικός εἰς Σμύρνην. Διατηρῶν ὅμως, ὁ τρισμακάριος ἄσβεστον τήν φλόγα τῆς ἡσυχίας εἰς τήν καρδίαν του εὗρε τήν κατάλληλον εὐκαιρίαν καί ἐπέστρεψεν εἰς τήν ποθητήν του ἐρημίαν τοῦ Ἁγίου Ὄρους μέ τήν ἀπόφασιν νά μή ἐπιστρέψη πλέον εἰς τόν κόσμον. Ἀναβάς ὄθεν εἰς τούς ἀποκρήμνους βράχους τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας εἰσῆλθεν εἰς τι σπήλαιον εἰς τό ὁποῖον ἠγωνίζετο ὑπερανθρώπως ἀρκετά ἔτη, μιμούμενος τούς παλαιούς ἀσκητάς.
Οἱ προϊστάμενοι ὅμως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας, βλέποντες τάς ἀρετάς τοῦ ἀειμνήστου Ποιμενάρχου καί κατανοοῦντες τήν ὠφέλειαν ἥτις θέλει προέλθει εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, θεία δέ νεύσει κινούμενοι, ἀπέστειλαν τοῦτον τό ἔτος 1917 εἰς τό ἐν Ἀθήναις μετόχιον, τῆς Μονῆς, ὅπου διά τήν ὑπακοήν καί παρά τήν θέλησίν του προσῆλθεν ἴνα μή ὡς παρήκοος κατακριθῆ.
Ἐλθών εἰς Ἀθήνας ἐπεδόθη μετά θερμοῦ ζήλου εἰς τό ἔργον του, καί κατά μέν τήν ἀσκητικήν διαγωγήν ἠγωνίζετο ὡς νά εὑρίσκετο εἰς τήν ἔρημον καί εἰς οὐδέν ἐκ τῶν ματαίων καί φθαρτῶν ἀπέβλεπεν, εἰς δέ τήν μετάδοσιν τοῦ θείου Λόγου τοσοῦτον ἐμόχθει ὁ ἀοίδιμος, ὥστε δέν ἔπαυε νά διδάσκη νυχθημερόν τούς πρός αὐτόν προσερχομένους.
Τοσοῦτος δέ ἦτο ὁ ζῆλος του, ὥστε καί διά μίαν μόνην ψυχήν ἠδύνατο νά ὁμιλῆ καί νά ἀγωνίζεται ἐπί ὥρας καί ἡμέρας ὁλοκλήρους, διό καί ἠγαπήθη τόσον ἀπό τούς Ἀθηναίους, ὥστε προσέτρεχον πάντες εἰς αὐτόν ἐξομολογούμενοι καί ἀπολαμβάνοντες τῆς ζωηρρύτου διδασκαλίας αὐτοῦ.
Οὕτω ἐκ τοῦ ζήλου αὐτοῦ καί τῆς ἀγάπης τῶν πνευματικῶν του τέκνων ἐντός ὀλιγίστου χρόνου ὠκοδομήθη νέος περίβλεπτος ναός, ἐπ' ὀνόματι τῆς θείας Ἀναλήψεως τιμώμενος, καί ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται ἐν τῶ Παγκρατίω Ἀθηνῶν.
Ἐν τῆ διακονία ταύτη τοῦ θείου Λόγου ἐργαζόμενος οὐδέποτε ἐπαύσατο τούς μέν νουθετῶν, τούς δέ ἐλέγχων καί πάντας διορθῶν πρός τό συμφέρον τῶν ψυχῶν των καί πρός ἀναστήλωσιν τοῦ θρησκευτικοῦ φρονήματος τῆς Ἑλληνικῆς Κοινωνίας. Τοσοῦτον δέ δίκαιος καί ἀπροσωπόληπτος ὑπῆρξεν, ὥστε δέν ἐδίστασε καί αὐτούς τούς κατά τό ἔτος 1921 παρά τούς ἐκκλησιαστικούς κανόνας τελεσθέντας γάμους τῶν βασιλοπαίδων νά ἐλέγξη, δι' ὅ καί ἐξωρίσθη παρά τῆς τότε πολιτικῆς ἀρχῆς εἰς Ζερβίτσαν Λακεδαίμονος. Καί ἐν τῆ ἐξορία ὅμως εὑρισκόμενος ὁ ἀοίδιμος Πατήρ ἡμῶν δέν ἔπαυσεν ἀγωνιζόμενος νουθετῶν καί διδάσκων· ἀπονεμηθείσης δέ εἰς αὐτόν μετά ταῦτα βασιλικῆς χάριτος ὑπό τοῦ ἀειμνήστου Βασιλέως Κωνσταντίνου ἐπανῆλθεν ὡς ἡ φιλέρημος τρυγών εἰς τήν ποθητήν ἡσυχίαν του εἰς τήν ἔρημον τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους.
Στερηθέντα ὅμως, τά ἐν Ἀθήναις πνευματικά του τέκνα, ἑνός τοιούτου πατρός καί διδασκάλου δέν ἔπαυον, τό μέν θρηνοῦντα διά τήν στέρησιν, τό δέ ἀόκνως ἐργαζόμενα διά τήν ἐπάνοδον τοῦ διδασκάλου. Ἔμενεν ὅμως ὁ ἀοίδιμος στερρός καί ἄκαμπτος εἰς τήν ποθητήν του ἐρημίαν καί θά ἔμενεν ἴσως, διά παντός, ἐάν τά ἐπακολουθήσαντα ἐν τῆ Ἐκκλησία γεγονότα δέν τόν ἠνάγκαζον νά ἀναθεωρήση καί πάλιν τήν ἀπόφασίν του ταύτην.
Ὅτε σφοδρά ἡ καταιγίς ἐξερράγη ἐκ τῶν ἐναντίων ἀνέμων κινουμένη καί τό σκάφος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σφοδρῶς κλυδωνιζόμενον ἐφέρετο ὑπό τῶν κυβερνώντων αὐτό πρός τάς ἀποκρήμνους ἀκτάς τῆς παπικῆς ἀποστασίας, ἐπετεύχθη δέ ὑπό τῶν ἐχθρῶν τό πρῶτον κατ' αὐτοῦ πλῆγμα τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας, τότε καί ὁ γνήσιος τῆς Ὀρθοδοξίας Ποιμήν δέν ώκνησε πλέον, ἀλλ' ὡς ὑπόπτερος ἀετός ἔσπευσε νά καταφθάση εἰς τό κέντρον τῆς ἀποστασίας, τάς Ἀθήνας, ἀφ' ἑνός μέν ἴνα ἀγωνισθῆ ὑπέρ τῆς διασώσεως τοῦ κλυδωνιζομένου σκάφους, ἀφ' ἑτέρου δέ ἴνα διασώση καί διαφυλάξη τά πνευματικά του τέκνα ἐκ τοῦ ἐπερχομένου κινδύνου.
Ὁ ἀγών ὑπῆρξε τραχύς. Οἱ ἀποστάται, περιβληθέντες διά τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, κατεδίωκον ἀπηνῶς πάντα ὀρθοφρονοῦντα, ἐνῶ οἱ εὐσεβεῖς πιστοί, φεύγοντες τούς διώκτας, προσέτρεχον νύκτωρ εἰς τά ἐν τοῖς ὄρεσιν ἐκκλησίδια, ἴνα ἐν ἀγρυπνίαις ἱκετεύσωσι τόν Θεόν. Ἀλλά καί ἐκεῖ τούς ἔφθασεν ἡ μανία τῶν διωκτῶν, ὅπου μέ ραβδισμούς καί μυρίας κακώσεις προσεπάθουν νά διαλύσουν πᾶσαν εὐσεβῆ προσπάθειαν. Δέν ἐδίστασαν δέ καί μέχρι φόνων νά φθάσουν, ὡς συνέβη ἐν Μάνδρα τῆς Μεγαρίδος, ἔνθα, εἰσελθόντες χωροφύλακες καθ' ἥν ὥραν ὁ θεῖος Πατήρ ἐτέλει τήν ἀναίμακτον θυσίαν, ἐν τῆ προσπαθεία των νά διαλύσουν τούς μέχρι θανάτου πιστούς χριστιανούς, ἐφόνευσαν διά λογχισμῶν δύο γυναίκας.
Παρά πάντα ταῦτα, ὁ ἀείμνηστος Πατήρ, ἀψηφῶν τούς κινδύνους καί τάς ἐναντίον του διώξεις, δέν ἔπαυσε νουθετῶν καί στηρίζων τά τέκνα του, παραγγέλλων κατά τόν Παῦλον: "Στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις ἄς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου εἴτε δι' ἐπιστολῆς ἡμῶν" καί "κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ' ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω".
Ὑπεμίμνησκεν ὡσαύτως ὁ τρισμακαριώτατος τά μαρτύρια τῶν πρώτων χριστιανῶν καί τήν ὑπομονήν τῶν Ἁγίων, διαφλέγων τάς καρδίας αὐτῶν εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, δι' ὅ καί πολλάκις ἔλεγε· "τί ἡμᾶς χωρίσει τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Οὐ θλῖψις, οὐ στενοχωρία, οὐ λιμός ἤ διωγμός, οὐδέ πῦρ, οὐδέ μάχαιρα καί κἄν μυρίους θανάτους ἀποθάνωμεν οὐκ ἀρνησόμεθα σοι φίλη Ὀρθοδοξία". Διά τούτων καί πλείστων ἄλλων διετήρει ἀκμαῖον τό φρόνημα τῶν Χριστιανῶν, ἐπί τοσοῦτον ὥστε προετίμων μυρίους θανάτους ἤ νά ἀπαρνηθῶσι τήν Ὀρθοδοξίαν.
Ἀλλά καί ὁ Πανάγαθος Θεός, ταῖς τοῦ Ἁγίου τούτου Πατρός δεήσεσιν ἐπικαμπτόμενος, δέν ἔλειψε στηρίζων τούς Χριστιανούς διά τῶν θαυμασίων Αὐτοῦ, ἐξ ὦν τό θαυμασιώτερον, τό τῆς νυκτός τῆς 13ης πρός 14ην Σεπτεμβρίου 1925, ὅτε οἱ πιστοί, φεύγοντες τούς διώκτας, ἀγρύπνουν εἰς τόν ἐν τῶ ὄρει τοῦ Ὑμηττοῦ Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Ἐκεῖ, περί τό μεσονύκτιον, ἐλθόντων τῶν διωκτῶν καί ἐπιτεθέντων ὡς συνήθως κατά τῶν προσευχομένων, ὦ τῶν θαυμασίων Σου Χριστέ Βασιλεῦ! Μέγα φωτεινόν σημεῖον περιήστραψεν εἰς τόν οὐρανόν διασκορπίσαν τό σκότος τῆς νυκτός, ὁ Τίμιος Σταυρός, πυρφόρος καί περίλαμπρος ἐσχηματίζετο ἐν τῶ Οὐρανῶ, ἄνωθεν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Διῶκται καί διωκόμενοι ἐξῆλθον τότε τοῦ Ναοῦ καί πρηνεῖς πεσόντες προσεκύνουν ἔμφοβοι τό οὐράνιον καί θεῖον φαινόμενον.
Ἐκ τοῦ γεγονότος τούτου οἱ μέν διῶκται κατησχύνθησαν, οἱ δέ εὐσεβεῖς Χριστιανοί, ἐνδυναμωθέντες ἔτι πλέον, ἠγωνίζοντο μετά πλειοτέρου ζήλου καί πόθου, ὑπέρ τῆς ἀναστηλώσεως τῶν πατρίων, ἀκολουθοῦντες πιστῶς τάς ἐντολάς τοῦ θείου Πατρός. Ὁ ἀγών συνεχίσθη σκληρός. Ὅμως ὁ ἀδάμαστος Πατήρ ἐπηύξανε τούς κόπους ἐπί τῶν κόπων καί τούς μόχθους ἐπί τῶν μόχθων, ἀφοῦ δέ ἐπέτυχε τήν εἰς ὁλόκληρον τήν Ἑλλάδα ὀργάνωσιν τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν ἐναντίον τῆς ἀποστασίας, ἴδρυσε μίαν νέαν Βασιλειάδα, τάς δύο κυρίως Μονάς, τήν γυναικείαν πρῶτον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Πευκοβουνογιατρίσσης ἐν Κερατέα Ἀττικῆς τό 1927, ἡ ὁποία ἀριθμεῖ σήμερον ὑπέρ τάς τριακοσίας Μοναχάς καί τήν ἀνδρικήν, μετά ταῦτα, τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος ἐν Κουβαρᾶ Ἀττικῆς τό 1934, ἥτις ἀριθμεῖ περί τούς ἑκατόν πεντήκοντα Πατέρας, ὁρμητήρια καταστήσας ἀρραγῆ καί ἀκαταμάχητα τῆς Ὀρθοδοξίας καί φάρους τηλαυγεῖς τῆς ἀληθοῦς πίστεως.
Δέν εἶναι δυνατόν νά ἀπαριθμήσωμεν ἐν τῶ παρόντι τούς ὑπερανθρώπους ἀγῶνας τοῦ ἐν Ἁγίοις Πνευματικοῦ Πατρός ἡμῶν, διά τήν ἴδρυσιν τῶν Μονῶν τούτων καί ἰδία τῆς γυναικείας, ἥτις ὠκοδομήθη ἐν τῆ ἀκμῆ ἀκριβῶς τοῦ διωγμοῦ. Ὅμως, παρά ταῦτα, διά τῆς πίστεώς του, τῆς ὑπομονῆς του καί τῆς προσευχῆς του, τά πάντα ὑπερνικήθησαν καί ἡ Ἱερά Μονή ἱδρύθη, χρησιμεύσασα οὐχί μόνον ὡς ὁρμητήριον καί φάρος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί ὡς ἄλλη κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, διότι πλεῖστα ὅσα θαύματα καί ἰατρεῖαι ἐτελέσθησαν καί ἐπιτελοῦνται ἐν αὐτῆ πρός δόξαν τοῦ Παναγάθου Θεοῦ, τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ πιστοῦ δούλου Αὐτοῦ καί Ἁγίου ἡμῶν Πατρός.
Τούς ἀτρήτους κόπους καί μόχθους οὕς ὑπέρ τῆς Πίστεως καί τῆς εὐσεβείας κατέβαλεν ὁ ἀοίδιμος Πατήρ ἀνταμείβων ὁ Πανάγαθος Θεός, ἀνέδειξεν αὐτόν κατά τό ἔτος 1935 διά τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου καί τελεταρχικοῦ Πνεύματος, κοινῆ ἐπιθυμία πάντων τῶν Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Λαϊκῶν, Ἐπίσκοπον Βρεσθένης. Ὡς Ἐπίσκοπος ὁ μακάριος οὐδόλως ἐπανεπαύθη, ἀλλ' ἐπαυξάνων τούς ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγῶνας αὐτοῦ, χειροτονεῖ Κληρικούς ἀξίους τῆς ἀποστολῆς των, ἱδρύει καί ἐγκαινιάζει νέας Ἐκκλησίας, ἐπεκτείνων καθημερινῶς τήν δρᾶσιν του ὑπέρ τῆς ἀναστηλώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948, προνοῶν τοῦ μέλλοντος τῆς Ἐκκλησίας, χειροτονεῖ Ἐπισκόπους καί καταρτίζει πλήρη Ἱεράν Σύνοδον, τό δέ 1949 ἀνακηρύσσεται ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος, ἐπαξίως βραβευθείς διά τήν καθ' ὅλον τόν βίον αὐτοῦ ἰσάγγελον πολιτείαν καί τό ἐφάμιλον τῆς ζωῆς τῶν μεγάλων Ἱεραρχῶν καί Ὁσίων.
Ἦτο δέ τῆ ἀληθεία ἰσάγγελος ἡ ζωή του δι' ὅλας αὐτοῦ τάς ἀρετάς, ἐξαιρέτως δέ διά τήν συνεχῆ ἀγρυπνίαν, τήν ἀέναον προσευχήν, τήν χαμευνίαν, τάς τήξεις τοῦ σώματος καί τάς ὑπέρ φύσιν ἀσκήσεις, μάλιστα δέ διά τήν ὑπέρμετρον νηστείαν, τήν ὁποίαν εἶχεν ἀχώριστον σύντροφον εἰς ὁλόκληρον τόν βίον του, τοσοῦτον δέ ἐλαχίστης τροφῆς ἐγεύετο ὥσπερ νά ἦτο πτηνόν ἤ ἄσαρκος καί ἄϋλος.
Ἦτο δέ καί ἐφάμιλλος τῶν μεγάλων Ἁγίων, ὥστε καί Ἀπόστολον νά ὀνομάσωμεν αὐτόν ἁρμόζει. Ἐπειδή καί αὐτός μέ τήν γλυκυτάτην καί θείαν διδασκαλίαν Του ὡς μέ ἀποστολικήν σαγήνην ἐσαγήνευσεν ἀπειραρίθμους ψυχάς, αἴτινες ἦσαν βεβυθισμέναι εἰς τήν ἀπώλειαν καί τό σκότος τῆς ἀποστασίας καί ὡδήγησε μετά πειθοῦς καί πραότητος εἰς τήν εὐθεῖαν ὁδόν καί τήν Ὀρθόδοξον τοῦ Χριστοῦ πίστιν.
Ἀλλά καί Προφήτην ἐάν τόν ὀνομάσωμεν, καί τούτου τοῦ ὀνόματος διά τῶν ἔργων κατέστη ἄξιος, διότι καί τά μέλλοντα ὡς παρόντα προέλεγε καί τόν μέγαν παγκόσμιον πόλεμον καί τόν ἐμφύλιον σπαραγμόν καί πλεῖστα ἄλλα γεγονότα ἀκριβῶς προεφήτευσεν.
Νά τόν ὀνομάσωμεν Μάρτυρα; Ναί. Καί τοῦτο ἁρμόζει. Διότι ἐκτός ἀπό τάς ἐξορίας, τούς διωγμούς καί τάς θλίψεις, ἄς οὐχί μόνον ὑπό τῶν διωκτῶν του, ἀλλά καί ὑπ' αὐτῶν τῶν πλανηθέντων τέκνων του ὑπέστη, ἐπόθει ὁλοψύχως τό μαρτύριον καί ὑπέρ τούτου καθημερινῶς παρεκάλει τόν Κύριον καί τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.
Νά τόν ὀνομάσωμεν Ἱεράρχην; Ναί, βεβαιότατα. Καί ὄχι μόνον τοῦτο ἀλλά καί ὑπέρ τούς Ἱεράρχας, διότι ἐν τῶ αἰῶνι τούτω τοῦ σκότους καί τῆς ἀσεβείας αὐτός Μόνος ἐξ ὅλων τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Οἰκουμένης ἐκράτησεν ἀληθῶς ἀναλλοίωτον τήν Ὀρθοδοξίαν καί κατηύθυνε τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας εἰς λιμένα ἀσφαλῆ καί σωτήριον.
Νά τόν ὀνομάσωμεν Ὅσιον; Ἀλλά καί τοῦτο τό ὄνομα ἐπαξίως ἀπέκτησε. Διότι ἐκτός τῶν ἄλλων ἀσκητικῶν ἀρετῶν του ἦτο Ὅσιος τῆ ἀληθεία, ἄκακος ὡς μικρόν παιδίον καί ἤμερος ὡς ἀρνίον προβάτου, πρᾶος καί ταπεινός τῆ καρδία, ἀκτήμων καί ἀφιλάργυρος, οὐδέποτε εἰς χεῖρας λαβών χρήματα.
ἦτο ξένος τῶν τοῦ κόσμου πραγμάτων. Καί ὅσον πρός τά ποιμαντορικά του καθήκοντα ἦτο τῶν Γραφῶν βαθύς γνώστης καί πάντα τά ἐκκλησιαστικά ζητήματα μετά βαθείας περισκέψεως διηυθέτει, ὅσον διά τάς κοσμικάς ὑποθέσεις ἦτο ἀδιάφορος καί ξένος. Ἐάν τις ὡμίλει εἰς αὐτόν περί ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων τόν εὕρισκε γίγαντα. Ἐάν ὅμως ὡμίλει εἰς αὐτόν περί πραγμάτων κοσμικῶν εὕρισκεν αὐτόν νήπιον ἀνίδεον.
Οὐδέποτε περί πραγμάτων κοσμικῶν συνεζήτησε καί ὁσάκις ἠγείρετο λόγος περί τούτων, περιέστρεφεν ἐντέχνως τήν συζήτησιν εἰς τά πνευματικά καί ὡμίλει διά παραδειγμάτων γραφικῶν, περί μετανοίας, διορθώσεως καί ἐπιστροφῆς, περί ψυχικῆς σωτηρίας καί πάντοτε ὑπενθύμιζε τά τέσσερα ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου, ἤτοι τόν Θάνατον, τήν Κρίσιν, τήν Κόλασιν καί τόν Παράδεισον.
Ἦτο εἰς ὅλους γλυκύς, εὐπροσήγορος καί ἀξιαγάπητος, δι' ὅ καί πᾶς ὁ ἐπισκεπτόμενος αὐτόν ἔμενε διά βίου ἐνθουσιασμένος ἐκ τῆς γνωριμίας του, μάλιστα δέ ἐκ τῆς ζωηρύτου καί γλυκυτάτης διδασκαλίας του.
Ὄντως ὅλας τάς ἀρετάς ἐν ἑαυτῶ περιέκλειεν ὁ Μακαριώτατος Ποιμενάρχης ἡμῶν. Ἀλλ' ἐξελέξατο αὐτόν ὁ Θεός καί προσελάβετο ἀφ' ἡμῶν τῆ κοινῆ μοίρα τῶν ἀνθρώπων ὅσοι ἐξ Ἀδάμ ἐγεννήθησαν ὑποταχθέντα, "οὐκ ἔστι γάρ ἄνθρωπος ὅς ζήσεται καί οὐκ ὄψεται θάνατον".
Μετέστη ἀφ' ἡμῶν ὁ μέχρι τῆς χθές μεθ' ἡμῶν εὑρισκόμενος Μέγας Πατήρ καί Ποιμενάρχης μας. Ἀφῆκεν ἡμᾶς ὀρφανούς καί πρός τήν ἀληθῆ Πατρίδα ἀνῆλθεν. Ἐγκατέλειψε τήν φθοράν καί πρός τήν ἀφθαρσίαν ἀπῆλθεν. Κατέλειπε τοῦ βίου τήν ματαιότητα καί ἔσπευσε πρός τήν αἰωνίαν μακαριότητα. Ἀφῆκε τοῦ κόσμου τήν ματαίαν καί ἀπατηλήν σκιάν καί πρός τόν ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης ἀνέδραμε. "Εὐάρεστος τῶ Θεῶ γενόμενος ἠγαπήθη… ἀρεστή γάρ ἦν Κυρίω ἡ ψυχή αὐτοῦ", κατά τόν σοφόν Σολομῶντα. Καί ἐν ὅσω μέν ἦτο ἀκόμη ἐπί τῆς γῆς ὁ ἀοίδιμος Πατήρ ἡμῶν, εἶχεν ὁ κόσμος παρηγορίαν τινά. Διότι καί ἐκ τοῦ μακρόθεν ἐφωτίζοντο καί ἐζωποιοῦντο πάντες διά τῶν ἐπιστολῶν, τῶν παραγγελιῶν καί τῶν βιβλίων του, τά ὁποῖα κατά χιλιάδας ἐξέδωκε καί δωρεάν χάριν εὐλογίας καί ψυχικῆς σωτηρίας εἰς ὅλα τά μέρη τοῦ κόσμου ἀπέστελλε. Τώρα ὅμως, ὁπότε ἡ μακαρία αὐτοῦ ψυχή ἀνῆλθεν εἰς τά οὐράνια, τό δέ ἱερόν σκῆνος ἀπεκρύβη εἰς τήν γῆν, τώρα, ὦ, πόσον θρηνεῖ ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία! ὦ, πόσον ὀδύρονται τά πνευματικά του τέκνα! Διότι ἔμεινεν ὡς πλοῖον χωρίς κυβερνήτην, ὡς ποίμνιον χωρίς ποιμένα, ὡς στρατόπεδον χωρίς ἀρχιστράγητον, καί ὡς κόσμος σκοτεινός καί ἄχαρις χωρίς ἥλιον.
Θρηνοῦν οἱ ὀρφανοί τόν Πατέρα αὐτῶν, θρηνοῦν οἱ μαθηταί τόν Διδάσκαλον, ὀδύρονται οἱ πτωχοί διά τόν παρήγορον Προστάτην των, λυποῦνται οἱ ἁμαρτωλοί διά τήν ἐλπίδα των, οἱ τεθλιμμένοι διά τήν παρηγορίαν των, οἱ ἀσθενεῖς διά τήν ἐπίσκεψίν των, καί οἱ διψῶντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, διότι ἐστερήθησαν τά γλυκύτατα νάματα τῆς διδασκαλίας του.
Κοινή εἶναι ἡ συμφορά, παγκόσμιον τό κακόν, οἰκουμενική ἡ δυστυχία. Ἀλλ' ἄς εἶναι εὐλογητός ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν, διότι τήν μέν ψυχήν αὐτοῦ ἐν οὐρανοῖς μακαρίαν ἐποίησε, τό δέ σῶμα του κρήνην μύρον ἀναβλύζουσαν ἀενάως, εἰς παρηγορίαν ἡμῶν καί προσκύνησιν, διότι οὐ διέστη ἀπ' αὐτοῦ ἡ χάρις, καθώς οὔτε ἡ Θεότης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐχωρίσθη ἐν τῶ τριημέρω θανάτω, οὔτε ἀπό τήν μακαρίαν ψυχήν του οὔτε ἀπό τό Θεοϋπόστατον Σῶμα, ὡς ὑψηγορεῖ ὁ Μέγας τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος, λέγων: "Προσκυνήσεις ὡσαύτως καί τάς σορούς τῶν Ἁγίων τάς Ἁγίας, καί εἴ τι τῶν ὀστέων λείψανον· οὐ γάρ διέστη τούτων ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ὥσπερ οὐδέ τοῦ προσκυνητοῦ σώματος Χριστοῦ διέστη ἡ Θεότης ἐπί τοῦ ζωοποιοῦ θανάτου!". Ἴδετε δόξαν! Ἴδετε μεγαλεῖα! Ἴδετε θαυμάσια, μέ τά ὁποῖα ὁ Θεός ὁ θαυμαστός ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ, ἐδόξασεν ἐμεγάλυνε καί ἐθαυμάτωσε τό ἱερόν λείψανον τοῦ ἀοιδίμου Πατρός μας! Ὄντως ἀψευδής εἶναι ὁ Κύριος εἰς τάς ὑποσχέσεις Αὐτοῦ. Αὐτός γάρ εἶπε: "Τούς δοξάζοντάς με δοξάσω".
Ὄντως, ἄν ἦτο τώρα παρών ὁ σοφός Σειράχ, βεβαιότατα θά ἔλεγε καί περί τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ πατρός μας ἐκεῖνα τά μεγαλόδοξα ἐγκώμια, τά ὁποῖα εἶπέ ποτέ περί Σίμωνος τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως, ἤτοι:
"Ὡς ἐδοξάσθη ἐν περιστροφῆ λαοῦ, ἐν ἐξόδω οἴκου καταπετάσματος, ὡς ἀστήρ ἐωθινός ἐν μέσω νεφέλης, ὡς σελήνη πλήρης ἐν ἡμέραις, ὡς ἥλιος ἐκλάμπων ἐπί ναόν Ὑψίστου, καί ὡς τόξον φωτίζον ἐν ἡμέραις δόξης, ὡς ἄνθος ρόδων ἐν ἡμέραις νέων, ὡς κρίνα ἐπ' ἐξόδων ὕδατος, ὡς βλαστός λιβάνου ἐν ἡμέραις θέρους, ὡς πῦρ καί κλίβανος ἐπί πυρείου, ὡς σκεῦος χρυσίου ὁλοσφύρητον κεκοσμημένον παντί λίθω πολυτελεῖ, ὡς ἐλαία ἀναθάλλουσα καρπούς, ὡς κυπάρισσος ὑψουμένην ἐν νεφέλαις· ἐν τῶ ἀναλαμβάνειν αὐτόν στολήν ἐν δόξη καί ἐνδιδύσκεσθαι αὐτόν συντέλειαν καυχήματος, ἐν ἀναβάσει θυσιαστηρίου ἁγίου ἐδόξασε περιβολήν ἁγιάσματος".
Ἀλλά "τελευτήσαντος ἀνδρός δικαίου οὐκ ὄλλυται ἐλπίς" καί ἡμεῖς ἀποστερηθέντες τοιούτου πνευματικοῦ Πατρός καί Ποιμενάρχου ἀθυμοῦμεν νῦν, μόνην παρηγορίαν ἔχοντες τήν ἐλπίδα ὅτι, ὁ πρός Κύριον ἐκδημήσας σεπτός ἡμῶν Πατήρ δέν θέλει παύσει πρεσβεύων ὑπέρ ἡμῶν καί μεριμνῶν διά τήν ποίμνην αὐτοῦ, διότι προσέρχεται ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τοῦ Παναγάθου Θεοῦ, δυνάμενος, ὡς ὁ Παῦλος, νά εἴπη εἰς τόν Δίκαιον καί Ἀδέκαστον Κριτήν: "Τόν δρόμον τελέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα λοιπόν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος". Ἀμήν. Γένοιτο!
Ἐν Μοναχοῖς ἐλάχιστος ΒΙΚΤΩΡ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΣ