ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ([info]kirykos) wrote,
@ 2009-06-23 09:48:00

ΘΕΜΑ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ (ΑΙ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΕΙΣ)
Η ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ ΕΝ ΕΤΕΙ 2003
ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟΝ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ
ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ, ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ
ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ 19400, ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ, Τ.Θ. 54, ΤΗΛ. 210 6020176, 210. 6021467

ΑΡΙΘΜ. ΤΕΥΧΟΥΣ 110 – ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2007

Τό παρόν ἐγράφη τήν 21/2/2007 (Εκκλησ. Ἡμερολ.)

Η ΕΝ ΕΤΕΙ 2003 ΟΜΑΔΙΚΗ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΙΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ» ΚΑΙ ΑΙ ΕΚ ΤΑΥΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑΙ

Δέν θά ἀναφερθῶ εἰς τήν ἐν ἔτει 1977 ἐπίσημον πρώτην ὑπαναχώρησιν τοῦ Κορινθίας Καλλίστου ἐπί τοῦ θέματος τοῦ Κορινθίας Καλλίστου, διότι ταῦτα ἔχουν ἀναλυθεῖ πολλάκις μέσα ἀπό τόν «Κήρυκα Γνησίων Ὀρθοδόξων», τήν «Ορθόδοξο Πνοή», καί διά σειρᾶς ἐγγράφων. Οὔτε εἰς τήν ὑπαναχώρησιν τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν διά λογαριασμόν τῶν ὁποίων ἐκυκλοφόρησεν ὁ ἱερομόναχος Εὐθύμιος ὁ Κύπριος τήν ἀπό 10.11.1991 βλάσφημον ‘Εγκύκλιον ἐπιστολήν του, ἡ ὁποία ὑπαναχώρησις ἀντιμετωπίσθη σθεναρῶς ὑπό τοῦ τότε (1992-1997) ἀγωνιζομένου ὑπέρ τῆς ἀληθείας ‘Αρχιεπισκόπου Ἀνδρέου (Βλέπετε τό βιβλίον τοῦ ‘Αρχιεπισκόπου ‘Ανδρέου, ΟΜΙΛΙΑΙ ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ, ‘Αθῆναι 1994).
Οὔτε καί εἰς τήν ἐπί ἔτη (1998-2003) ὕπουλον καί δολίαν ὑπεκφυγήν τῆς πλειοψηφίας τῶν Ἀρχιερέων νά ἀντιμετωπίσουν ὁμολογιακῶς τήν λαίλαπα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ (Δημοσίευσις Ἀπαλλακτικῶν Βουλευμάτων, Ἀνώνυμον Βασιλείου Σακκᾶ, Διακηρύξεις Χρυσοστόμου Κιούση, Δηλώσεις Χριστοδούλου ὅτι βάσει τοῦ 1971 προτίθεται νά μᾶς ἀναγνωρίση κλπ), διότι καί ἐπ’ αὐτῶν ἐγράφησαν Τόμοι ὁλόκληροι (‘Ορθόδοξος Πνοή 1998 ἕως σήμερον).
Θά ἀναφερθῶ, εἰς τήν ἀπό ἔτους 2003 ὁμαδικήν ὑπαναχώρησιν, ἡ ὁποία ἔφθασε εἰς τό ἀποκορύφωμα τῆς προδοσίας μέ τήν παραίτησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου (5.2.2003) καί πάντα ταῦτα διά λογαριασμόν τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Διά νά καταλάβωμεν τό μέγεθος καί τάς συνεπείας τῆς προδοσίας τοῦ 2003 θά πρέπει νά λάβωμεν ὑπ’ ὄψιν ποία ἦτο ἡ ἀπ’ ἀρχῆς συνείδησις τῆς ‘Εκκλησίας ἐπί τοῦ θέματος τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971. Ὅτι δηλαδή, ἐν ἔτει 1971, ὅπως ἐδήλωσεν ἡ Ἐξαρχία ἐπιστρέψασα, οὐδεμία χειροθεσία ἐγένετο, εἰμή μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, διά νά ἀρθῆ ἡ αἰτίασις τῶν Φλωρινικῶν ὅτι μέ τήν ὑφ’ ἑνός χειροτονίαν ἐσημειώθη παραβίασις Κανόνων καί διά τοῦτο ἠρνοῦντο νά ἑνωθοῦν μέ τήν Ἐκκλησία. Καί ταῦτα ἐγένετο, πάλιν κατ’ ἄκραν οἰκονομίαν καί ἀφοῦ ἐπετεύχθη τό μεῖζον, ἤτοι, ὅπως ἐδήλωσεν ἡ Ἐξαρχία, οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς ἀπεδέχθησαν τήν Ὁμολογίαν, ἡνώθησαν μετά τῆς Ἐκκλησίας καί οὕτω ἡ Ὀρθοδοξία ἔλαμψεν εἰς ὅλον τόιν κόσμον.

Η ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΙΣ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ «ΠΕΝΤΕ»

Ἡ πρώτη ὑπαναχώρησις εἰς ἐπίπεδον Ἀρχιερέων ἐξεδηλώθη διά τοῦ Κορινθίας Καλλίστου, μέλους τῆς Ἐξαρχίας τοῦ 1971, ὁ ὁποῖος τό 1976 ἐδήλωσεν ἐπισήμως ὅτι τό 1971 ἐδέχθη χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν καί πρός ἐφαρμογήν τῆς ἀποφάσεως προσέφυγε εἰς τούς Φλωρινικούς. Τόν Κορινθίας Κάλλιστον ἡ Ἱερά Σύνοδος τόν καθήρεσεν ὡς ἀρνητήν τῆς Ἀρχιερωσύνης του. Μέσα εἰς τό ἴδιον πνεῦμα προσεπάθησε νά κινηθῆ καί τό δεύτερον μέλος τῆς Ἐξαρχίας, ὁ Μητροπολίτης Κιτίου Ἐπιφάνειος, ἀλλά τίποτε τό οὐσιαστικόν δέν ἐπέτυχεν καί ἐν τέλει ἠναγκάσθη νά δηλώση, ὅ,τι ἐδήλωσεν ὅταν ἐπέστρεψεν ἐξ Ἀμερικῆς. ‘Αλλά καί ὁ Ἀττικῆς Ματθαῖος ἐκινεῖτο ἀνεπισήμως καί κρυφίως εἰς τά πλαίσια τῆς «ἀποκαταστάσεως» τῶν ‘Αρχιερέων καί τῆς ἀνάγκης ὑπαγωγῆς μας εἰς τό Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων. Καί τούτου τοῦ σχεδίου ἀποτυχόντος ἐγένετο ἀρχηγός τοῦ κινήματος τῶν «πέντε», οἱ ὁποῖοι ἐπίσης ὁμαδικῶς ὡμολόγησαν ὅτι «καλά τά λέγει ὁ Εὐθὐμιος». Τήν ὑπαναχώρησιν αὐτήν τῶν πέντε, ὡς εἴπομεν, ἀντιμετώπισεν, μετά σθένους ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, ὁ ὁποῖος μάλιστα εἰς μίαν προσπάθειάν του νά ἐπαναφέρη τούς πέντε εἰς τήν ἀρχικήν ὁμολογίαν, ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τῆς «Χειροθεσίας», προέβη εἰς μίαν δημοσίαν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ (1993) (Βλέπε αὐτόθι βιβλίον του) τήν ὁποίαν ὑπέγραψαν καί οἱ δύο ἄλλοι ‘Αρχιερεῖς ὁ Πειραιῶς Νικόλαος καί ὁ Ἀργολίδος Παχώμιος. .

Η ΕΝ ΕΤΕΙ 1993 ΚΑΛΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ

Τό 1993 οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς Ἀνδρέας, Νικόλαος καί Παχώμιος, ἐξ’ ἀφορμῆς τῆς βλασφημίας τοῦ ἱερομ. Εὐθυμίου, ὅτι «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας» «ἐπταίσαμεν οὐχί ὡς ἄτομα, ἀλλά ὡς Ἐκκλησία», βλασφημίαν τήν ὁποίαν, ὡς εἴπομεν, ὑἱοθέτησαν καί ὑπεστήριξαν καί οἱ πέντε πρώην Μητροπολῖται, ὑπέγραψαν κοινήν Ὁμολογίαν διά τῆς ὁποίας κατεδίκασαν τήν βλασφημίαν τοῦ Ἱερομ. Εὐθυμίου καί ἑπομένως καί τῶν «πέντε» καί ἐπανέλαβον τήν ἀπ’ ἀρχῆς συνείδησιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὅτι δέν ἔγινε χειροθεσία ἐπί σχισματικῶν, ἀλλά μία τυπική πρᾶξις ἡ ὁποία οὐδόλως ἔθιγε τό μυστήριον τῆς Ἀρχιερωσύνης. Ἰδού ἡ ἐν ἔτει 1993 «ΟΜΟΛΟΓΙΑ»των:

«Τό ἀπ’ ἀρχῆς φρόνημα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διά τήν ἐν ἔτει 1971 γενομένην «χειροθεσίαν» ἔχει ἀπ’ ἀρχῆς διατυπωθεῖ, ἀλλά καί δι’ ἐπισήμου Συνοδικῆς Πράξεως ἔχει διευκρινισθεῖ καί πολλάκις ἔχει δημοσιευθεῖ, εἶναι δέ ὅτι αὕτη ( ἡ «χειροθεσία») ἐγένετο δεκτή ὡς μία ἐξωτερική τυπική πρᾶξις ἀναγνωρίσεως τοῦ ἤδη ὑπάρχοντος πλήρους καί τελείου μυστηρίου τῆς ‘Αρχιερωσύνης καί οὐχί ὡς ἐπί σχισματικῶν ἤ ὡς μία συμπλήρωσις τῆς Ἀρχιερωσύνης, ὡς εἶπον τινές. Καί τοῦτο ἐγένετο, ἐφ’ ὅσον προηγουμένως οἱ Ρῶσοι τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου ἀπεδέχθησαν τήν Ὁμολογίαν τῆς Πϊστεώς μας καί ἐδήλωσαν, ὅτι τοῦ λοιποῦ οὐδεμίαν σχέσιν θά ἔχουν μετά τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ Φαναρίου καί τῶν μετ’ αὐτῶν ἐν κοινωνίᾳ τελουςῶν «Ἐκκλησιῶν», κατά τήν ρητήν δήλωσιν τῆς ‘Εξαρχίας ἡμῶν.
Διά τόν λόγον αὐτόν καί τά ὅσα ἔχουν γραφεῖ περί δῆθεν «ἀποκαταστάσεως» εὐθύς ἐξ’ ἀρχῆς τά κατεδικάσαμεν ὡς βλάσφημα καί κακόδοξα (βλ. Ἀποκατάστασις τῆς Ἀληθείας ὑπό Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, ‘Αθῆναι 1974, Διακήρυξιν 1979, Β΄ Πρᾶξιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ 1981, ‘Ανακοίνωσιν περί τοῦ θέματος ἐν ἔτει 1983, ὡς καί τό βιβλίον Διάλογος ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθεία διά τήν ἐν Χριστῶ ἕνωσιν, ‘Αθῆναι 1984 καί λοιπάς σχετικάς δημοσιεύσεις). Ἐπ’ αὐτῶν τῶν θέσεων ἐμμένομεν καταδικάζοντες καί σήμερον πᾶν ὅ,τι ἀντίθετον λέγεται ἤ γράφεται περί «χειροθεσίας», ὡς καί εἰδικώτερον τά γραφέντα ὑπό τοῦ π. Εὐθυμίου εἰς τήν ἀπό 11.10.1991 «Ἐγκύκλιόν» του καί τά ὁποῖα ἔρχονται εἰς ἀντίθεσιν μέ τήν ἀπ’ ἀρχῆς θέσιν καί φρόνημα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, καί ἡ ὁποία ἐπαναλαμβάνομεν εἶναι ὅτι ἐδέχθημεν τήν «χειροθεσίαν» ὡς μίαν ἐξωτερικήν τυπικήν πρᾶξιν, ἡ ὁποία οὐδόλως ἔθιξε τήν ἀκεραιότητα τοῦ μυστηρίου τῆς ‘Αρχιερωσύνης»

Σημειώνομεν ὅτι τήν ἀνωτέρω ἀπόφασιν ὑπέγραφαν ἐν ἔτει 1993 οἱ Ἀρχιερεῖς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ἀνδρέας, ὁ Πειραιῶς Νικόλαος καί ὁ Ἀργολίδος Παχώμιος, εἰς τήν προσπάθειάν των νά πείσουν καί τούς ἄλλους Ἀρχιερεῖς νά συνυπογράψουν καί συνομολογήσουν, διά τοῦτο δέν ἐδημοσιεύθη τότε ἀμέσως, ἀλλά εἰς τήν συνέχεια τήν κατεχώρησεν εἰς τό βιβλίον του «ΟΜΙΛΙΑΙ ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ, Ἀθῆναι 1994, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας. Καί ἐδῶ εἶναι τό μέγεθος τῆς προδοσίας, ὅτι ἀπό τό 1998 μέχρι τό 2003 ἐπαίχθη ἕνα θέατρον εἰς βάρος τῆς Ὁμολογίας, μέ ἀποκορύφωμα τήν συμπαιγνίαν τῆς παραιτήσεως τοῦ ‘Αρχιεπισκόπου. Καί ἔτσι οἱ ἴδιοι αὐτοί Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ὑπέγραψαν αὐτήν τήν καλήν Ὁμολογίαν, μετά δεκαετίαν ὁμαδικῶς καί μετ’ ἄλλων ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΑΝΤΕΣ εἶπον καί ἐκήρυξαν «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» τά ἐντελῶς ἀντίθετα. Καί ἰδού:
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

Τήν 5.2.2003) ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας ἐπί τοῦ θέματος τῆς λεγομένης χειροθεσίας τοῦ 1971, διά πρώτην φοράν ἐδήλωσεν ἐν Συνόδω τά ἑξῆς: «Καί τότε μέν έν τῆ ᾽Αρχιεπισκοπικῆ ἡμῶν εὐθύνη διά τῶν πτωχῶν δυνάμεών μας καί μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐνεργήσαμεν ἀγωνιζόμενοι μετά τῶν λοιπῶν ᾽Αρχιερέων, ἀλλά καί τῶν τότε ἐνασχολουμένων περί τήν θεολογικήν ἐπιστήμην λαϊκῶν μελῶν τῆς ᾽Εκκλησίας διά τήν κατά Θεόν πρόοδον τοῦ ῾Ιεροῦ ᾽Αγῶνος τῆς ᾽Εκκλησίας. ᾽Αλλά καί τώρα καί δι' ἄλλην μίαν φοράν διά τῆς παρούσης λέγομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι πέραν τῶν οἱωνδήποτε ἐξ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας διαπραχθέντων λαθῶν εἰς τούς χειρισμούς τούς ἀφορῶντας τό θέμα αὐτό», τῆς «χειροθεσίας».
Παραλλήλως δολίως διετυπώθη καί ἑτέρα ὡς ὁμολογιακή φαντάζουσα θέσις, καθ’ ἥν: «Οὐδέποτε ἐτέθη ἤ τίθεται ὑπό ἀμφισβήτησιν ἤ ἀμφιβολίαν ἡ πληρότης καί τελειότης τῶν ὑπό τοῦ ἀοιδίμου κυροῦ Ματθαίου γενομένων ᾽Επισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948». Αὐτή ὅμως ἡ θέσις εἶναι πού ἐξαπατᾶ, διότι αὗται ἀκριβῶς αἱ ᾽Επισκοπικαί χειροτονίαι τοῦ 1948, τῶν ὁποίων δέν ἀμφισβητεῖται ἡ πληρότης καί τελειότης, ΑΥΤΑΙ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΔΙ' ΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ἤθελεν διανοηθεῖ νά ὑπαναχωρήση καί δηλώση «διαπραχθέντα λάθη» ἐπί τοῦ θέματος «χειροθεσία» τοῦ 1971; (Κ.Γ.Ο. 2003, ἀριθμ, τεύχους 298, Φεβρουάριος — Μάρτιος, σελ, 45). Εἶναι δέ γνωστόν ὅτι ἠρνήθη νά διασαφηνίση καί προσδιορίση ἐπακριβῶς ποῖα λάθη διεπράχθησαν εἰς τό θέμα τῆς λεγομένης «χειροθεσίας», ἐν ᾽Αμερικῆ ἤ ἐν ῾Ελλάδι, ἔστω ἐξ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας, διότι ἀφ’ ἑνός τό 1971 ἐν Συνόδω οὐδεμία χειροθεσία ἐνεφανίσθη, ἀλλ' ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή καί αὕτη οἰκονομικῶς καί ὑπό ὅρους, ἀφ’ ἑτέρου δέ αὐτά τά «τυχόν λάθη», προσβάλλουν αὐτήν ἀκριβῶς τήν ΠΛΗΡΗ καί ΤΕΛΕΙΑΝ χειροτονίαν

Ο ΚΙΤΙΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ

῾Ο Μητροπολίτης Κιτίου κ. ᾿Επιφάνιος, σιωπῶν ὁ ἴδιος, ἐπιτρέπει ἡ ὑποδεικνύει καί ἐπιβάλλει κατά τόν πλέον ἐπίσημον τρόπον διεθνῶς (κατά Φεβρουάριον τοῦ 2004) νά διαρρέουν πληροφορίαι ὑπό τρίτων, καθ᾿ ἅς οὗτος "ἔχει τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν ἀπό τόν ἅγιον Βρεσθένης Ματθαῖον", ἀλλά αὕτη "ἐπέρασε διά τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971 υπό τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασποράς" καί ὅτι "ἐν ἀντιθέσει με πολλούς ἄλλους ὁ ἴδιος ὑπερμάχησεν ὑπέρ αὐτῆς τῆς χειροθεσίας", καί «συνεφώνησε μέ τόν Ἔλληνα Ἀρχιεπίσκοπο Νικόλαο νά χειροτονήση Ἀρχιερεῖς διά τήν Ρωσίαν διά νά μεταδώση ἑκατονταπλάσια αὐτό πού ἔλαβε ἀπό τόν Φιλάρετο»!

Ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Ὁ Πειραιῶς Νικόλαος κατά τήν ἰδίαν περίοδον ἐπιμένει νά καλύπτη καί ἀρνεῖται νά καταδικάση τά ὅσα βλάσφημα κατά τε τῆς ᾿Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς διετυπώθησαν εἰς τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 54/76 "᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς", προκειμένου αὐτό νά τόν ἀπαλλάξη ἐκ τῆς κατηγορίας ὅτι "ἀντιποιεῖται τό λειτούργημα τοῦ ᾿Ορθοδόξου ᾿Αρχιερέως" καί νά τόν ἐμφανίση ὡς Κανονικόν καί ἔχοντα ἔγκυρον τήν ᾿Αρχιερωσύνην, δυνάμει καί ἐνεργεία τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971. Τάς βλασφήμους αὐτάς θέσεις ἀπεδέχθη πανηγυρικῶς. ‘Ιδού αὗται:
1) "Οἱ παλαιοημερολογῖται "...εἰ καί διηρημένοι ὄντες ἀπό τινος εἰς δύο ᾿Εκκλησίας, διευθυνομένας ἑκατέρας τούτων ὑπό ἰδίας Συνόδου ἐκ Παλαιοημερολογιτῶν ᾿Αρχιερέων. Διότι ἀπό τοῦ ἔτους 1937 ὁ κατά τήν 26ην Μαΐου 1935 χειροτονηθείς εἰς ᾿Επίσκοπον Βρεσθένης ῾Αγιορείτης ῾Ιερομόναχος Ματθαῖος Λαυρεώτης, περιελθών εἰς ἔριδα μετά τῶν λοιπῶν ᾿Αρχιερέων, ἥν καί τύποις περιέγραψεν, ἵδρυσε νέαν Θρησκευτικήν κοινωνίαν, ἥν ὠνόμασεν ὡσαύτως ᾿Εκκλησίαν τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν τῆς ῾Ελλάδος. ῞Ενδεκα δ᾿ ἔτη βραδύτερον θεωρήσας τήν ὑπ᾿ αὐτόν ᾿Εκκλησίαν ὡς ἐν διωγμῷ τελοῦσαν καί ἐπικαλεσθείς "ἀπαρρησίαστον ἐπισκόπων καιροῖς χαλεποῖς", προέβη εἰς χειροτονίαν ῾Ιερομονάχου εἰς ᾿Επίσκοπον καί εὐθύς μετά τούτου εἰς χειροτονίας ἑτέρων τριῶν ἱερομονάχων εἰς ᾿Επισκόπους, μεθ᾿ ὧν συνεκρότησεν ἐν συνεχείᾳ τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς Ματθαιϊκῆς λεγομένης παρατάξεως τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν. Ἡ ἐν λόγῳ δευτέρα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ᾿Εκκλησία ὑποστηρίζει τήν συγκρότησιν αὐτῆς κατά τά ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων τηρηθέντα, μεριμνᾶ δέ νά διακρίνῃ φανερῶς τήν θέσιν αὐτῆς ἐν τῇ Πολιτείᾳ ἀπό πάσης ἄλλης παλαιοημερολογιτικῆς τοιαύτης, ὑποδεικνύουσα τοῦτο κατά τήν ἐκτός τῶν ἱεροτελεστιῶν ἀμφίεσιν τῶν Κληρικῶν καί μοναχῶν ἐν αὐτῇ"... "Αἱ ὑπό τῶν παλαιοημερολογιτῶν ὅμως ὑποστηριζόμεναι ὡς ἄνω ἀπόψεις, περί τοῦ ἀπολύτως κανονικοῦ τῆς ἱερωσύνης αὐτῶν, ὡς καί ἡ ἐνισχυτική τούτων ἀπόψεων γνώμη, καθ᾿ ἥν ὁ καθηρημένος ᾿Ορθόδοξος ᾿Αρχιερεύς χειροτονῶν μετά τήν καθαίρεσιν δέν διαπράττει τό ἀδίκημα τῆς ἀντιποιήσεως ἀρχῆς, (Σημ. ἡμετ. Σφάλλει τό διατακτικόν διότι αἱ χειροτονίαι τοῦ 1935 ἔλαβον χώραν πρό τῆς ἀκύρου "καθαιρετικῆς ἀποφάσεως" τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ) ἡ δέ ὑπ᾿ αὐτοῦ γενομένη χειροτονία οὐδόλως εἶναι ἄκυρος ἤ ἀνυπόστατος, ἀφοῦ καί μετά τήν καθαίρεσιν δῆθεν δέν ἐκπίπτει τοῦ ἱερατικοῦ αὐτοῦ ἀξιώματος, τοῦθ᾿ ὅπερ ἅπαξ τῇ ἐπικλήσει τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ἀποκτηθέν εἶναι ἀναφαίρετον καί ἐσαεί ἀνεξάλειπτον, διότι ἡ θεία χάρις παραμένει δυνάμει ἐν αὐτῷ αἰρομένης δέ τῆς καθαιρέσεώς του ἐπανέρχεται εἰς τόν οἰκεῖον ἱερατικόν βαθμόν ἄνευ ἀναχειροτονήσεως, ἥτις θά ἦτο ἀπαραίτητος, ἐάν εἶχε στερηθῇ ταύτης (....) δέν ἐγένοντο ἀποδεκταί ὑπό τῆς Νομολογίας τῶν Δικαστηρίων, ἅτινα δέχονται, ὅτι οἱ κατά τό ἔτος 1935 καθαιρεθέντες ᾿Αρχιερεῖς μετέστησαν εἰς τήν τάξιν τοῦ μοναχοῦ, μηδεμίαν ἐξουσίαν ἔχοντες πρός ἐνέργειαν τῶν εἰς τούς ᾿Επισκόπους ἐπιτρεπομένων, ἐν οἷς καί ἡ χειροτονία ἱερέως ἤ ᾿Αρχιερέως, ἥτις τυχόν γενομένη εἶναι ἄνευ ἐννόμου ἀξίας καί δέν περιποιεῖ τῷ χειροτονηθέντι τήν ἰδιότητα τοῦ κληρικοῦ ἤ τοῦ ἐπισκόπου (Α.Π. 39/1956 Ποιν. Χρον. ΣΤ. 190 Α.Π. 176/1957 Ποιν. Χρον. Ζ, 372)". (᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα 54/76, "Πάτρια" Τόμος 11, ἔτους 1994, σελ. 157-170).
2) "....Πρός θεραπείαν τῆς τοιαύτης "ἀδυναμίας" αἱ δύο θρησκευτικαί κοινωνίαι τῶν παλαιοημερολογιτῶν (Φλωρινικοί καί "Ματθαιϊκοί") προσέφυγον κεχωρισμένως ἑκάστη εἰς τήν ῾Υπερόριον ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν, ἥτις ἐδέχθη τό μέν διά χειροθεσίας, κατ᾿ οἰκονομίαν τοῦ Η᾿ Κανόνος τῆς πρώτης Συνόδου .... νά καταστήσῃ κανονικάς τάς ἐκ τοῦ Ματθαίου προερχομένας χειροτονίας τῆς "Ματθαιίκῆς" ῾Ιεραρχίας δυνάμει τῆς ἀρχῆς καθ᾿ ἥν μία ἄνομος πρᾶξις ἐπικυρώνεται ὡς Μυστήριον ἄνευ τῆς ἀνάγκης τῆς ἐπαναλήψεως, ἡ ὁποία (῾Ιεραρχία) δέν ἀνεγνωρίσθη ὑπό τῆς ἄλλης παρατάξεως τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, τό δέ διά χειροτονίας..." (Αὐτόθι).
Σχολιάζοντας αὐτά τά Ἀπαλλακτικά Βουλεύματα, λέγομεν τά ἑξῆς: Ἐνῶ, ἡ Ὁμολογία μας ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ θέματος εἶναι ὅτι οἱ ᾿Αρχιερεῖς καί ῾Ιερεῖς τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας εἶχον καί ἔχουν Κανονικήν Γνησίαν καί ἀδιάκοπον τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν κατ᾿ ἀρχάς ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί ἐν συνεχείᾳ ἀπό τάς κατά τό ἔτος 1948 ὑπό μόνου τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου τελεσθείσας χειροτονίας, αἱ ὁποῖαι εἶναι ἀπολύτως ΠΛΗΡΕΙΣ, ΕΓΚΥΡΟΙ καί ΑΔΙΑΒΛΗΤΟΙ, ἡ δέ χειροτονία ὑπό δύο ἤ τριῶν ᾿Επισκόπων, οὐδεμίαν συνέπειαν δύναται νά ἔχη, διότι τό ὅλον μυστήριον κατά τό πρῶτον μέρος αὐτοῦ, ἤτοι, τήν ἐκλογήν τῶν πρός ᾿Αρχιερατείαν Κληρικῶν ἐγένετο ψήφῳ Κλήρου καί Λαοῦ, Η ΔΕ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΕΓΕΝΕΤΟ ΥΠΟ ΕΝΟΣ ΜΟΝΟΝ, ΑΛΛΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ, ΜΗ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΥ Η ΤΡΙΤΟΥ.
῾Ετέρωθεν ὁ ἀοίδιμος ᾿Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος ἐχειροτόνησεν μόνος του ΟΧΙ ΔΙΑ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΗ Η ΠΡΟΚΑΛΕΣΗ ΣΧΙΣΜΑ, ΦΑΤΡΙΑΝ Η ΑΛΛΟ ΤΙ ΠΟΝΗΡΟΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΔΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΕΡΙΕΛΘΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΗΝ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΝ, ΔΙΟΤΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΙΝ ΤΟΥ ΘΑ ΕΣΤΕΡΕΙΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ.
᾿Αντιθέτως ἡ μή χειροτονία θά ἐσήμαινε ἀπιστίαν, ἄρνησιν καί προδοσίαν κατά τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅπως ἐπρόδωσεν ὁ πρώην Φώρίνης Χρυσόστομος. ῞Οθεν τό ἐν τῷ διατακτικῷ τοῦ "᾿Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος" 54/76 ἀνωτέρω ἐπιχείρημα, ὡς ἀναληθές καί ἰδιαιτέρως ὡς βλάσφημον, ἀπό ὀρθοδόξου ᾿Εκκλησιαστικῆς ἀπόψεως, εἶναι ἀπαράδεκτον καί ἀπορρίπτεται.
Ὁ Πειραιῶς Νικόλαος ἐμμένει εἰς τήν "ἀναγνώρισιν καί ἀθώωσιν" ὡς τοῦ ὑπ᾿ ἀριθμ. 54/76 Βουλεύματος, ἀλλά οὕτω χάνεται ἡ ἀναγνώρισις ἀπό τόν Χριστόν καί τήν ᾿Εκκλησίαν, αὐτοκαταργούμεθα καί αὐτοαποβαλλόμεθα τῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Η Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία οὔτε ἐπεδίωξεν, οὔτε θά ἐπιδιώξῃ, οἱανδήποτε καί καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον ἀναγνώρισιν ὡς καί οἱανδήποτε ἐξάρτησιν, εἴτε παρά τοῦ Κράτους, εἴτε παρ᾿ οἱασδήποτε Νεοημερολογιτικῆς "᾿Εκκλησίας" ἤ Παλαιοημερολογιτικῆς τοιαύτης, ἡ ὁποία εὑρίσκεται ἐν τῷ Νεοημερολογιτισμῷ - Οἱκουμενισμῷ, ἀλλά ζητεῖ μόνον τήν Συνταγματικήν της ἐλευθερίαν, οὖσα τῷ ὄντι ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος.

Ο ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ

Ὁ «Ἀργολίδος» Παχώμιος τήν ἰδίαν περίοδον ἐκυκλοφόρησε τήν ἀπό 20.8.1974 «ἐξομολογητικήν ἐπιστολήν» του, ἡ ὁποία, ἐνῶ ἐφυλάσσετο καί περιεκρύβετο ἐπί τριάκοντα ἔτη, ὅπως καί τό 54/76 ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμα, τό 2004 ἐκυκλοφορήθη εἰς τά πλαίσια αὐτοῦ τοῦ ὠργανωμένου σχεδίου νά περάση ἡ λεγομένη «χειροθεσία» τοῦ 1971, παραλλήλως μέ τήν παραίτησιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Ανδρέου. ᾽Εν τῆ 8η σελίδι αὐτῆς, ὁ «᾽Αργολίδος» Παχώμιος, ἤδη ἀπό τό 1974, ὅλως ἀσεβῶς, φέρεται ὑπαναχωρῶν καί ὁμολογῶν τήν λεγομένην «χειροθεσίαν», ὅπως καί οἱ «πέντε» κατά τό 1991, ὡς δῆθεν τετελεσμένον γεγονός, τό ὁποῖον ἀπεδέχθη ἐν ῾Ελλάδι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος! Γράφει: «᾽Αλλ ' ἐφ ' ὅσον εἶδον τήν ὁμόφωνον γνώμην τῆς ῾Ιερᾶς ἡμῶν Συνόδου, ἥτις δεχθεῖσα τήν χειροθεσίαν ἀνενδοιάστως, βεβαίως ἐσιώπησα καί τούτω καιρῶ τῶ δέοντι, ἵνα μή φανῶ νοημονέστερος τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου. Διατί λέγω τότε δέν ἔθεντο ΤΗΝ ΠΡΑΞΙΝ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΥΠΟ ΚΡΙΣΙΝ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΑΠΑΝΤΕΣ ΙΛΕΩ ΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΩ ΠΟΔΙ; Οὔτε κἄν συνεζητήθη ἡ ὑπόθεσις. ᾽Αλλά καί οἱ ὑπόλοιποι τέσσαρες ΕΛΑΒΟΝ ΤΟ ΔΩΡΟΝ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΑΓΓΑΛΛΙΩΜΕΝΟΙ. ᾽Αλλ' οὐδέν θαυμαστόν»!
Τοῦτο ὅμως ἀποτελεῖ ΕΣΧΑΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ἐνῶ κατελέγχεται καί ὡς ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ ΨΕΥΔΟΣ. ᾽Αποτελεῖ ἐπινόημα καί τόλμημα ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ, διότι, ἐπαναλαμβάνομεν, τόν Σεπτέμβριον — ᾽Οκτώβριον τοῦ 1971 οὐδείς λόγος ἐγίγνετο περί «χειροθεσίας, ἀλλά μόνον καί δή ὑπό σαφεῖς καί ρητάς δεδομένας προϋποθέσεις, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ τῆς ᾽Εξαρχίας, ἐδηλώθη ὅτι κατ' ἄκραν οἰκονομίαν καί οὐχί ἀγαλλιώμενοι, οἱ Αρχιερεῖς ἐδέχθησαν καί αὐτήν τήν συγχωρητικήν εὐχήν καί οὐχί «χειροθεσίαν». Αὐτό, κατά τόν πλέον σαφῆ καί κατηγορηματικόν τρόπον, βεβαιοῖ ἡ ΠΡΑΞΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Εἰς τήν συνέχειαν καί δή τήν 25-30.7.2004 ἔστειλε ἑτέραν ἐπιστολήν πρός τόν Μητροπολίτην Κήρυκον, ἐν τῆ ὁποία μέ ἐπιμονήν καί μένος ὁμολογεῖ: «῾Η παράγραφος τῆς ἐξομολογητικῆς ἐπιστολῆς μου γράφει καθαρά τ᾽ ἀληθές... ΚΑΤ' ΑΜΕΣΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ παρά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἐν ᾽Αμερικῆ ὑπό τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον οἱ δύο πρῶτοι ᾽Αρχιερεῖς Κάλλιστος καί ᾽Επιφάνιος, ἐρχόμενοι δέ ἐν ῾Ελλάδι ΜΕΤΕΔΩΣΑΝ ΤΗΙν ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ καί τοῖς λοιποῖς τέτρασιν ᾽Αρχιερεῦσιν, οἵτινες ἐμμέσως διά τῶν χειρῶν τῶν ΑΜΕΣΑ ΔΕΧΘΕΝΤΩΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ ΕΙΛΗΦΑΣΙΝ ΚΑΙ ΟΥΤΟΙ ΙΛΕΩ ΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΩ ΠΟΔΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΑΝ ΑΥΤΟΙΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ; Πλέον ἔτι οὐδέν. Τά μεθ᾽ ἕτερα εἶναι ὅτι ἡμεῖς σύν Σοί ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΗΜΕΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΗΔΗ ΧΕΙΡΟΘΕΤΗΜΕΝΟΥΣ: ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΙΑΛΟΓΙΖΕΣΘΕ ΥΜΕΙΣ; ΕΙΜΕΘΑ ΑΠΗΛΛΑΓΜΕΝΟΙ ΤΥΧΟΝ ΜΟΜΦΗΣ Ἤ ΜΟΝΟΝ Η ΥΜΕΤΕΡΑ ΔΙΑΝΟΗΣΙΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΞΑΙΡΕΣΙΝ:…»;
‘Εδῶ φαίνεται ἡ ἀπεγνωσμένη προσπάθεια τοῦ Γέροντος Παχωμίου, νά ἐμφανίση, ὡς δῆθεν τετελεσμένον καί ἀναμφισβήτητον γεγονός, ὅτι δῆθεν καί ἐν ᾽Αμερικῆ καί ἐν ῾Ελλάδι εἰς τούς ᾽Αρχιερεῖς ἐπεβλήθη χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν καί ὅτι ὁ ἴδιος, ἀλλά καί ἅπαντες οἱ νεώτεροι ᾽Αρχιερεῖς, φέρουν τό μίασμα τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971, ὡς κατ' αὐτόν προερχόμενοι ἐκ χειροθετημένων ᾽Επισκόπων καί ἑπομένως ἅπαντες διατελοῦντες ὑπό τήν «πολυώδυνον χειροθεσίαν».
Πρόκειται, ἐπαναλαμβάνομεν περί σατανικοῦ ψεύδους, διότι οὐδείς ἐκ τῶν ᾽Αρχιερέων, πολύ δέ περισσότερον αὐτή αὕτη ἡ ῾Ιερά Σύνοδος, ἐξεδήλωσέν ποτε τοιοῦτον φρόνημα ἀπό τό 1971 καί μέχρι τό 2003. ᾽Αντιθέτως καί τόν ὑπαναχωρήσαντα Κάλλιστον κατεδίκασεν καί καθήρεσεν τό 1977, καί ὡς πρόσωπα οἱ ᾽Αρχιερεῖς καί ὡς ῾Ιερά Σύνοδος, πάντοτε ΩΜΟΛΟΓΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΕΚΗΡΥΣΣΟΝ ὅτι ἡ τοιαύτη βλασφημία δέν ἐδηλώθη τό 1971 καί οὐδέποτε εὗρεν τόπον νά ἐπικαθήση εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν. ῞Ενεκα δέ τοῦ γεγονότος ὅτι ἐπί τριάκοντα ἔτη, ὁ Γέρων Παχώμιος περιέκρυπτεν τήν ἀπό τό 1974 «ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν», ἐνῶ ὁμοίως περιεκρύπτετο καί τό 54/76 βλάσφημον ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ ἑτέρου ἀσεβοῦς καί αἱρετικοῦ Νικολάου, αἱ μή κηρυσσόμεναι βλασφημίαι δέν ἤγγισαν ποτέ τήν ᾽Εκκλησίαν. ᾽Αλλά καί ὅτε τάς ἐκήρυξαν δημοσίως, αὗται ἔσχον τάς φοβεράς των συνεπείας μόνον ἐπ' αὐτῶν τῶν ἰδίων. Διότι, ἐφ’ ὅσον τά περιέκρυπτον ἐντός αὐτῶν ἀκήρυκτον τήν βλασφημίαν των, δέν ἐλογίζοντο ὡς βλάσφημοι καί αἱρετικοί, μέχρις ὅτου ἀπό τήν 5.2.2003 «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» καί δημοσίως ἐκήρυξαν ταύτην καί ἠθέλησαν νά τήν ἐπιβάλουν καί εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν. Δι' αὐτό τό γεγονός ἀπεκηρύχθησαν καί διεγράφησαν ἐκ τῶν διπτύχων τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας. ῞Οθεν ἐπισημαίνομεν ὅτι ὅσοι μιμούμενοι τόν ἐκπεσόντα Κάλλιστον, ἀφρόνως ἀνοηταίνοντες ὑπαναχωροῦν, οὗτοι βλασφημοῦν καί πίπτουν ὡς ἄτομα ἤ καί «συμμορία», καί ἀποκόπτονται καί αὐτοαποβάλλονται τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Ο ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΓΑΛΑΚΤΙΩΝ

Κατά τήν ἶδίαν περίοδον καί ἀπ' ἄμβωνος τήν 29ην Αὐγούστου 2004 ἐν τῶ ῾Ιερῶ Ναῶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου Περιστερίου ᾽Αθηνῶν, ἐν ὠμοφορίω καί ἐπιτραχηλίω ὁ «Περιστερίου» Γαλακτίων, ἐδήλωσεν: «...῎Ημουνα εἰς τήν χειροθεσίαν καί ἔτρεμα ὁλόκληρος, ὁ Μεσσηνίας, ἔσκυψε τό κεφάλι καί τόν διαβάσανε. Τό τί τοῦ διαβάσανε δέν ξέρω, δέν πρόσεξα καθόλου διότι ἤξερα ὅτι... διαβάσανε δύο εὐχές, εἶναι τῆς χειροθεσίας, αὐτές διαβάσανε στήν ᾽Αμερική, αὐτές διαβάσανε κι ἐδῶ. Είναι δύο εὐχές ἀπό τήν χειροτονία τῶν ᾽Αρχιερέων...».
Καί τοῦτο κατελέγχεται ὡς ἀπολύτως ψευδές, ἀλλά καί ὑποβολιμαῖον διότι πέραν τῶν ἐπισήμων δηλώσεων τῆς ᾽Εξαρχίας, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ αὐτῆς εἰς τήν ῾Ελλάδα, ἀλλά καί ἐν Συνόδοις, καί κατά τήν 28.10.1971 εἰς τόν ῾Ιερόν Ναόν Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ὅτε ἐντός τοῦ ῾Ιεροῦ καί ὁμαδικῶς ἀνεγνώσθη ἡ συγχωρητική εὐχή, οὐδείς τύπος περί «χειροθεσίας» ἔλαβε χώραν, ὅπως πολλοί ἐξ ἡμῶν ἔχουσιν ἰδίαν ἀντίληψιν, καί οὐδεμία εὐχή χειροτονίας ἀνεγνώσθη.
῎Αν ἐκ τῶν παρισταμένων ἐντός τοῦ ῾Ιεροῦ βήματος, κάποιος ἤνοιξεν τό Μέγα Εὐχολόγιον ἤ τό ᾽Αρχιερατικόν, ὅπου αἱ εὐχαί τῆς χειροτονίας, νά δηλώση ὁ «Περιστερίου» Γαλακτίων ὡς «αὐτόπτης καί αὐτήκοος», κατά δήλωσίν του, ποῖος καί πότε ἤνοιξεν τό Εὐχολόγιον εἰς αὐτήν τήν σελίδα ὅπου αἱ εὐχαί τῆς χειροτονίας, καί ποῖοι ἄλλοι ἔσχον κατά τόν ἰσχυρισμόν του, τήν ἰδίαν ἐμπειρίαν. Οὐδείς δύναται νά ἀνατρέψη τήν ἐν ῾Ελλάδι ἱστορικήν ᾽Αλήθειαν ἐπί τοῦ θέματος, ἀλλά καί τήν ἀπ' ἀρχῆς καθολικήν καί ἀδιάκοπον ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, καί τοῦτο ἀποκλειστικῶς καί πρός χάριν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅστις ἐπί 60 περίπου ἔτη ἐπιδιώκει τήν Προδοσίαν κατά τῆς Γνησίας ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς ᾽Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, καί δή σήμερον διά τοιούτων ἀφελῶν προσώπων, τά ὁποῖα κατελέγχονται τοὐλάχιστον ὡς ἀνεπαρκῆ καί ἀνοηταίνοντα.
Πέραν τούτων ἐπί 33 ὁλόκληρα συναπτά ἔτη ἡ ῾Ιερά Σύνοδος ὁμολογεῖ καί ἐκφράζει μέ συνέπειαν τήν καθολικήν συνείδησιν τῆς ᾽Εκκλησίας, ὅτι εἰς τήν ῾Ελλάδα, οὐδείς ἐδέχθη ἤ ἐνήργησεν χειροθεσίαν, ἀλλ' ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν, ἡ ὁποία ὅμως καί αὕτη δέν ἀνεγνώσθη εἰς τούς ῾Ιερεῖς, ὅπως προέβλεπεν ἡ σχετική ἀπόφασις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου.
᾽Επί τρεῖς δεκαετίας, ὁ «Περιστερίου», εἴτε ὡς ῾Ιερομόναχος, εἴτε ὡς ᾽Επίσκοπος οὐδέποτε κατήγγειλεν ἤ διέψευσεν τά Πρόσωπα, οὔτε καί τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, ὅταν προέβαινον εἰς καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου ἤ κατά τάς Μεγάλας Συνόδους τοῦ 1981 καί 1983, ὅτε ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ, κατά τόν πλέον ἐπίσημον τρόπον ΑΠΕΦΑΙΝΟΝΤΟ ὅτι τό 1971, ΔΕΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ «χειροθεσίαν», ἀλλ’ ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν καί ταύτην κατ' ἀκροτάτην Οἰκονομίαν καί ὑπό τάς προϋποθέσεις ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπεδέχθη τήν ᾽Εκκλησιολογίαν — ῾Ομολογίαν καί ἐγένετο κατά Θεόν ἡ ἕνωσις καί οὕτω ἀνεγνώρισεν τάς χειροτονίας, τέλος δέ καί ἐπί τῆ προσδοκία τῆς θεραπείας τοῦ ἀπό τοῦ 1937 Φλωρινικοῦ σχίσματος. Ὡσαύτως εἰς τόσας ἀλλεπαλλήλους μεγάλας Πανελλαδικάς — Πανορθοδόξους Συνάξεις, ἐτήρησεν σιγήν καί ἐνεθυμήθη τό 2003-2004 νά ἑνώση τήν φωνήν του μετά τῆς ὠργανωμένης συμμορίας τῶν ἀσεβῶν προδοτῶν καἴ νά ἀποτολμήση ὅσα ἀσεβῆ βλάσφημα ἀλλά καί ψευδῆ τοῦ ὑπηγόρευσαν νά εἴπη;

ΟΛΟΙ ΕΚ ΣΥΜΦΩΝΟΥ

Κατά τήν ἰδίαν περίοδον ἐπίσης ἀρνοῦνται νά καταδικάσουν ὅσα ψευδῆ καί βλάσφημα ἐπί τοῦ θέματος ἐγγράφως ἐπροπαγάνδιζεν καί ὁ Βασίλειος Σακκᾶς, ὅστις ἤδη ἀπό τό 1972-1973 ἐπηρέασεν καί παρέσυρεν εἰς τάς ἰδέας του περί τῆς ἐκ τῶν ὑστέρων ἐπιβολῆς «χειροθεσίας», τούς Μητροπολίτην Κιτίου ᾽Επιφάνιον, Κορινθίας Κάλλιστον κλπ., ἀλλά καί τό γεγονός ὅτι οἱ ἐσχάτως ἀναφανέντες «Γενίτσαροι» ἐπί δύο περίπου δεκαετίας, ἐμαθήτευσαν παρ' αὐτῶ.
Δέν μυωπάζομεν ὅτι ἤδη ἀπό τό 2003, εἷναι μᾶλλον βέβαιον ὅτι αὗται αἱ εὐχαί τῆς χειροτονίας ἀνεγνώσθησαν εἰς τούς δύο ᾽Αρχιερεῖς εἰς τήν ᾽Αμερικήν, γεγονός τό ὁποῖον ἐπιστρέψαντες, ἐκ δειλίας καί φόβου, ἀπέκρυψαν διότι θά ἀπεκηρύσσοντο καί θά κατεδικάζοντο ὡς βλάσφημοι καί προδόται, ὁμολογήσαντες οἱ ἴδιοι τά περί συγχωρητικῆς εὐχῆς, τήν ὁποίαν καί ἐνήργησαν ἐν ῾Ελλάδι, ἐνῶ ἐσχεδίαζον νά ἐπιβάλουν ἐκ τῶν ὑστέρων τήν «χειροθεσίαν» των διά θεμιτῶν καί ἀθεμίτων μεθοδειῶν. Τούς ἐν λόγω ᾽Αρχιερεῖς καί τό γεγονός, ὅπως σύνθετον προκύπτει, εἱναι ἁρμοδία ἡ ᾽Εκκλησία νά ἐκδικάση μόλις ἐξέλθη τοῦ χειμῶνος, τόν ὁποῖον διέρχεται.

ΤΙ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ

Προκύπτει ἀνάγλυφον τό σχέδιον τῆς προδοσίας κατά τῶν Κανονικῶν καί ᾽Ορθοδόξων χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί τοῦ 1948, ἤτοι μέσω τῶν ὑπαναχωρήσεων ἐπί τῆς ἐν ῾Ελλάδι συγχωρητικῆς εὐχῆς τοῦ 1971, καί οὕτω διά τοῦ βδελύγματος τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» των, νά ἐξισωθοῦν, αἱ χειροτονίαι τοῦ 1935, 1948 καί 1995 πρός τάς χειροτονίας τῶν Φλωρινικῶν.
Παράλληλα ἐξάγεται ἕν τραγικόν συμπέρασμα, ὅτι ὅλοι οἱ ἀνωτέρω Ἀρχιερεῖς καί οἱ μετ’ αὐτῶν κοινωνοῦντες, «παίζουν μέ τά ἅγια», βλασφημοῦν τήν Ἀρχιερωσύνην των, καθίστανται ἱερόσυλοι καί ἀρνηταί τῆς Ἀρχιερωσύνης των καί δυστυχῶς ἐπ’ αὐτῶν δέον νά ἐφαρμοσθοῦν οἱ Ἱεροί Κανόνες, οἱ ὁποῖοι διά τήν ἄρνησιν τῆς Ἀρχιερωσύνης προβλέπουν καθαίρεσιν καί μή ἐπάνοδον εἰς Αὐτήν, ὡς ἅπαξ αὐτήν ἀρνηθέντες.
Ἀλλά ποίαν καθαίρεσιν νά ἐπιβάλλει τις εἰς ἤδη καθηρημένους; Διότι ἤδη ἀπό τό 2002, ὅταν ὑπαναχωρήσαντες διετύπωσαν τήν ἄποψιν ὅτι τό σχίσμα τῶν πέντε δέν ἔχει σχέσιν μέ τήν ‘Εκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἐνεργοποίησαν διά τούς ἑαυτούς των τήν κατ’ αὐτῶν καθαιρετικήν ἀπόφασιν τῶν πέντε.
Πέραν τούτων δέον νά λάβωμεν ὑπ’ ὄψιν, καί τήν περίπτωσιν τοῦ πρώην Πειραιῶς Ἀνθίμου Χαρίση, ὁ ὁποῖος ἀρνηθείς τήν Ἀρχιερωσύνην του, ΚΑΘΗΡΕΘΗ, ζητῶν ὅμως μετά δακρύων νά ἐπανέλθη εἰς τήν Ἀρχιερωσύνην, δέν τόν ἔκαμνον δεκτόν ὡς ἀρνηθέντα αὐτήν.
Ἀς ἐνθυμηθῶμεν ἐπίσης καί τόν ποτέ Κορινθίας Κάλλιστον, ὁ ὁποῖος ἐπίσης διά τούς ἰδίους λόγους καθηρέθη, καί ὅταν συνεζητεῖτο, ἄν ὑπάρχει δυνατότης νά ἐπιστρέψη ὡς Ἀρχιερεύς, ἅπαντες ἔλεγον ΟΧΙ, διότι δέν δύναται νά ἐπανακτήση ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἅπαξ ἠρνήθη.
Διά τούς συγκεκριμένους Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἄλλα ἔλεγον τό 1993 καί ἄλλα τό 2003, μία λύσις ὑπάρχει, ἄν θέλουν τήν σωτηρίαν των, νά σταματήσουν τάς ἱεροσύλους χειροτονίας, νά μετανοήσουν καί νά τεθοῦν εἰς τήν διάθεσιν τῆς Ἐκκλησίας.

+ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
ΚΗΡΥΚΟΣ

(Post a new comment)

[ Home | Update Journal | Login/Logout | Search | Account | Site Map ]

Hosted by uCoz