Η ΕΝ ΕΤΕΙ 1895 ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΑΙΑΡΧΕΙΟΥ
ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΟΥ ΕΝ ΕΤΕΙ 1895 ΤΟ ΤΟΤΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ ΤΟΝ ΕΚ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ ΕΠΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟΝ ΚΑΙ ΕΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟΝ. ΑΝ ΣΥΓΚΡΙΝΩΜΕΝ ΤΗΝ ΤΟΤΕ (1895) ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΤΑΣΙΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗΝ ΠΑΝΤΕΛΗ ΕΛΛΕΙΨΙΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ, Η ΜΑΛΛΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΝ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ, ΘΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΩΜΕΝ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΑΛΕΑΝ ΔΙΑΦΟΡΑΝ. ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ ΟΜΩΣ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΚΑΙ Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΕΥΘΥΝΗ ΠΑΝΤΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ. ΕΔΩ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ: " ΜΗ ΣΙΓΗΣΩΜΕΝ, ΑΔΕΛΦΟΙ, ΙΝΑ ΜΗ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΔΟΜΩΝ ΓΕΝΩΜΕΘΑ". ΤΟ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΤΟΥ 1895 ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΣΑΦ ΜΑΚΡΗ, ΥΠΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟΝ "ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 20όν ΑΙΩΝΑ". ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΥΡΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΠΕΣΤΕΙΛΕ ΕΥΛΑΒΕΣΤΑΤΗ ΜΟΝΑΧΗ, Η ΟΠΟΙΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΕΤΑ ΖΗΛΟΥ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑΝ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕΝ ΘΕΡΜΩΣ.
Η Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1895
Είναι χαρακτηριστικό ότι επτά μόλις χρόνια πριν την έκδοση της εγκυκλίου του 1902, εκδόθηκε η Πατριαρχική εγκύκλιος του 1895 η οποία αποτελούσε την απάντηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς τον Πάπα Λέοντα τον ΙΓ καί η οποία μας περιγράφει ανάγλυφα και αποκαλυπτικά το επίπεδο των σχέσων και το κλίμα που επικρατούσε μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών εκείνη την περίοδο, τις αιρετικές πλάνες του παπισμού και την ύπουλη διείσδυσή του στους κόλπους της Ορθοδοξίας μέσω της Ουνίας. Συγκεκριμένα στις 20 Ιουνίου του 1894 ο Πάπας Λέων ο ΙΓ ἀπηύθυνε την εγκύκλιο «Praeclara gratulationis» «προς τους ηγεμόνας και τους λαούς της οικουμένης» με την οποία καλούσε την Ορθόδοξη Εκκλησία σε μία ουνιτικού τύπου ένωση με το Βατικανό. Αναγνώριζε δηλαδή στους Ορθοδόξους το δικαίωμα να διατηρήσουν το λειτουργικό τυπικό και τις παραδόσεις τους, αρκεί να αναγνωρίσουν την εξουσία του Πάπα και μάλιστα ως αλάθητου, όπως πρόσφατα είχε θεσπισθεί και με την μορφή δόγματος από τους Ρωμαιοκαθολικούς στην Α Βατικανή Σύνοδο το 1870. Ταυτόχρονα οργάνωσε με δυναμικώτερο τρόπο και μεγαλύτερη ένταση την δράση των Ουνιτών στην Ορθόδοξη Ανατολή και τον εις βάρος των ορθοδόξων πιστών προσηλυτισμό. Μπροστά σ’ αυτή την απροκάλυπτη επίθεση των παπικών το Οικουμενικό Πατριαρχείο αμύνεται υπέρ της ακεραιότητος του ορθοδόξου ποιμνίου το οποίο επιχειρεί να ενημερώσει και να προστατεύσει με την εγκύκλιο του 1895, όπου γίνεται εκτενής ανάλυση των παπικών πλανών. Η Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1895 αποτυπώνει, επισης, με χαρακτηριστικό τρόπο το κλίμα που επικρατούσε την περίοδο εκείνη στις σχέσεις Ορθοδόξων και Pωμαιοκαθολικών και τις βλέψεις του Βατικανού έναντι των Ορθοδόξων: «Εν εσχάτοις δε χρόνοις ο πονηρός διέσπασεν από της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού και έθνη ολόκληρα της Δύσεως, εμφυσήσας τοις επισκόποις της Ρώμης φρονήματα υπερφιάλου αλαζονείας, ποικίλας γεννησάσης καινοτομίας αθέσμους και αντευαγγελικάς. Και ου μόνον τούτο, αλλά δη και παντί τρόπω αγωνίζονται οι κατά καιρόν Πάπαι της Ρώμης, ίνα υποτάξωσιν εις τας εαυτών πλάνας την ακραδάντως ανά την Ανατολήν τη πατροπαραδότω της πίστεως ορθοδοξία στοιχούσαν Καθολικήν Εκκλησίαν του Χριστού, ενώσεις κατά την ιδίαν φαντασίαν επιδιώκοντες απλώς και αβασανίστως» (Ιω. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, Εν Αθήναις 1953, σελ. 933).
![[info]](../../../img/userinfo.gif){kind=small}
kirykos) wrote,
