kirykos: ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
ΛΕΧΘΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΛΟΥ ΣΤΟΥΡΑΙΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΚΑΙ ΣΤΕΛΕΧΟΥΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Τεθλιμμένη ὁμήγυρις
Ὁ μακαριστός ἀδελφός Εὐάγγελος ἐξεπλήρωσε τό κοινόν χρέος τοῦ θανάτου. «Τίς ζήσεται καί οὐκ ὄψεται θάνατον»; Ἄφησε τήν παροῦσαν ζωήν καί ἀπῆλθε εἰς τά αἰώνια σκηνώματα, ἐφωδιασμένος μέ τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας, ἤτοι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καί μέ τήν ἀκλόνητον πίστιν εἰς τόν ἀναστάντα Χριστόν.
Τά τέλη τῆς ἐπιγείου ζωῆς του ησαν ἐπώδυνα, λόγω τῆς ἀσθενείας του, ἀλλά χριστιανικά. Ὑπέμεινε τήν ἀσθένειάν του ἐν μετανοία, εὐσεβεία καί πίστει. Ὁ πόνος ἐλάμπρυνε τήν ψυχήν του καί τόν συντρόφευσε μέχρι τήν δύσι τῆς ζωῆς του. Ἀλλά ηταν πόνος λυτρωτικός. Τόν ἥνωσε περισσότερον μέ τόν Θεόν καί τόν ἔκαμνε, νά ζῆ ἀπ’ αὐτήν τήν ζωήν τήν ἀληθινή ζωή, «ὅπου οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός».
Ἔφυγε νέος κατά τήν ἠλικίαν, ἀλλά ὤριμος εἰς τόν νοῦν καί τήν εὐθύνην ἔναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Τό κενόν πού ἄφησε εἶναι δυσαναπλήρωτον, καί διά τήν οἰκογένειάν του καί διά τήν κοινωνίαν, ἀλλά προπάντων διά τήν πνευματικήν του οἰκογένειαν τήν Ἐκκλησίαν. Τραγικόν τό ἐρώτημα περί τοῦ θανάτου εἰς νεαράν ἡλικίαν, ἀλλά δέν δυνάμεθα νά ἑρμηνεύσουμε τά κρίματα, ἀλλά καί τήν ἄβυσσον τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Μόνον ὅσοι τήν βιώνουν γεύονται τούς καρπούς της.
Ὁ μακαριστός ἀδελφός ἀγάπησε τόν Θεόν, καί ἐπεσφράγισε αὐτήν τήν ἀγάπην μέ τήν βαθεῖαν του πίστιν, μέ τόν ἔνθεον ζῆλόν του, καί μέ τό ταπεινόν του φρόνημα. Ἦτο ἄθρωπος ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά προπάντων κατά τήν διάρκεια τῆς ἀσθενείας του οὐχί ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. «Ο Θεός τόν ἀγάπησε καί τόν πῆρε μαζί του τήν πλέον κατάλληλη στιγμή. Ἐνθυμοῦμαι καί μέ ἐντυπωσίαζε πάντοτε τό ἀγωνιστικό του φρόνημα, τό ὁποῖον συνεχῶς ηὔξανε, ἀλλά καί τό ταπεινόν του ἦθος, τό ὁποῖον τόν ὕψωνε.
Σάν συνεργάτης τῆς Μητροπόλεως μας καί τῆς «Ορθοδόξου Πνοῆς» ποτέ δέν ἠθέλησε νά προβληθῆ. Ἤθελε νά ειναι ὁ ἀφανής ἥρως. Ὅ,τι ἔκαμνε τό ἔκαμνε διά τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Καί ἐμπνεόμενος ἀπό τό Ἀποστολικόν λόγιον «μηδείς τό ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλά τό τοῦ ἑτέρου ἕκαστος» ἦτο ἕτοιμος διά πᾶσαν θυσίαν καί ἀποστολήν. Εἰς τόν τομέα τῆς Ἱεραποστολῆς εἴχαμε προγραμματίσει πολλά.... Ἀλλά, ἄλλως ἠθέλησε ὁ Θεός... Ἀλήθεια, «τίς ἔγνω νοῦν Κυρίου», ἤ «τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο»;
Συλλυπούμεθα ἐκ βαθέων καί εὐχόμεθα τήν ἄνωθεν παρηγορίαν εἰς τούς τεθλιμμένους συγγενεῖς κατά σάρκα, τόν πατέρα, τήν σύζυγο καί τά τέκνα του, ἀλλά καί τούς οἰκείους τῆς πίστεως, καί ἐπαναλαμβάνομεν μετά βεβαιότητος ὅτι εἶναι «μακαρία ἡ ὁδός ἧ πορεύη σήμερον», ὁ μακαριστός ἀδελφός μας, «ὅτι ἡτοιμάσθη (εἰς αὐτόν) τόπος ἀναπαύσεως». Ἡτοιμάσθη διότι ἐπίστευσεν εἰς τόν λόγον τοῦ Κυρίου: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνη ζήσεται». Καί αὐτή του ἠ πίστις ἐφαίνετο καί εἰς τήν καθημερινή του συμπεριφορά καί εἰς τά γραπτά του. Τό κύκνειον ἆσμα του ἦταν ἕνα ὁμολογιακό, ἐμπνευσμένο καί ἐν πολλοῖς προφητικό κείμενο, τό ὁποῖον ἠγαπήθη ἀπό ὅλους τούς ὀρθοδόξους καί φέρει τόν τίτλο: «Αὐτή ἡ σπίθα (τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Πίστεως) δέν θά σβήσει ποτέ». Ἦσαν τά λόγια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, τά ὁποῖα ἐνεστερνίσθη καί ὁ ἴδιος καί τά μετέδιδε πρός δόξαν Θεοῦ.
Μακαριστέ ἀδελφέ Εὐάγγελλε καί τέκνον ἐν Κυρίω πνευματικόν. Ἤσουν ἕνας ἄξιος οἰκογενειάρχης, ἕνας καλός δημοσιογράφος, ἕνας μαχητής καί ὁμολογητής τῆς Πίσττεως. «Τελειωθείς ἐν ὀλίγω ἐπλήρωσας χρόνους μακρούς». «Ἀρεστή γάρ ἦν ἡ ψυχή σου εἰς Θεόν». Ἀς εἶναι αἰωνία σου ἡ μνήμη.