kirykos: ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΤΗΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΤΗΣ
Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κιτίου κ. Παρθενίου εἰς τὴν 15η Ἰουλίου εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίας Αἰκατερίνης Κορωπίου ‘Αττικῆς, ὅπου καί τό τιμώμενον παρεκκλήσιον τῶν Ἁγίων Κηρύκου καί Ἰουλίττης.

(ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ: Η ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΙΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΙΝ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΣΕΒ ΑΓΙΟΥ ΚΙΤΙΟΥ κ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΗ ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΙΝ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΛΟΓΩ ΜΕΤΑΒΑΣΕΩΣ ΜΑΣ ΔΙΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ. ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΗΣΧΟΛΗΘΗΜΕΝ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ)

«Τῶν ἐν ὅλῳ τῶ κόσμῳ Μαρτύρων σου, ὡς πορφύραν καὶ βύσσον τά αἵματα ἡ Ἐκκλησία Σού ἐστιν ἐστολισμένη».

Πανιερώτατε ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργέ, Μητροπολίτα Κήρυκε,
Πανοσιολογιώτατοι καὶ Αἰδεσιμώτατοι πατέρες,
Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Γνωρίζω ὅτι ὄσες φορές ἐπισκέπτεται κάποιος λειτουργὸς μιά τοπική ἐκκλησίᾳ, οἱ πιστοὶ ἀναμένουν ἀνυπόμονα, τὶς διδασκαλίες καί τις συμβουλὲς τοῦ, ποὺ εἶναι ἀναγκαῖες για τὴν ἀναγέννησῃ τῶν δυνάμεων τους, ὥστε να μπορέσουν να συνεχίσουν τὸ ταξίδι τῆς ζωῆς, στην πολυτάραχη θάλασσα τοῦ κόσμου τούτου.
Δεν ἐπιθυμῶ να σᾶς κουράσω μὲ τὰ φτωχικά μου λόγια. Ἡ πνευματικὴ τροφὴ τῆς ὁποίας χρήζουν οἱ γνήσιοι χριστιανοί, ἐμπεριέχεται στις ἀνεκτίμητες γραφὲς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Θεοφόρων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι, κοπίασαν καὶ ἔπαθαν ὥστε να κληροδοτήσουν σὲ ἐμᾶς, τοὺς ἀνθρώπους τοῦ σήμερα, τὴν γνήσια καὶ σωτήρια πίστη. Δυστυχῶς ὅμως, οἱ χαλεποὶ καιροί, ὡδήγησαν τὴν ἀνθρωπότητα σὲ μιᾷ τέτοια κατάσταση, ὥστε, ἡ ἀνάγνωση τῶν γραφῶν, να ἔχει μετατραπεὶ σὲ σπάνιο φαινόμενο. Λόγῳ τῆς ἀδιαφορίας για τὴν γνώση, ὁ ἄνθρωπος πέφτει σέ διάφορες παγίδες, οἱ ὁποῖες τὸν ὁδηγοὺν ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, ἐκτός, ἀπὸ τὴν γνώση τῆς ἀλήθειας.
Ἐμείς, οἱ ὁποῖοι ἐπωμιστήκαμε τὴν εὐθύνη τῆς ἐν Χριστῷ διαπαιδαγώγησης σας, δεν ἔχουμε τὸ δικαίωμα να σᾶς κηρύξουμε ὁποιαδήποτε διδασκαλία, ξένη πρὸς αὐτή που σφράγισαν τόσοι πνευματοφόροι ἄνδρες, κατὰ τὸ πέρασμα τῶν αἰώνων. Ἐκεῖνα τὰ εἴκοσι ἢ τριάντα λεπτὰ τὴν ἑβδομάδα, στα ὁποία κηρύττουμε στην ἐκκλησία, δεν εἶναι ἀρκετά, για να βοηθήσουν τὸν σημερινὸ χριστιανό, να καταλάβει ποιὸς εἶναι ὁ κυριότερος σκοπὸς για τὸν ὁποῖο ζεῖ σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο. Στην ἐκκλησία, μας δίνεται τὸ ἔναυσμα, ἐνῶ στο σπίτι, μὲ τὴν προαιρετικὴ μελέτη, ἐμπλουτίζουμέ τίς γνώσεις μας.
Ἐξ’ αἰτίας τῆς ἄγνοιας, πολλὲς ψυχές, πέφτουν θύματα διαφόρων θρησκευτικῶν συναθροίσεων, οἱ ὁποῖες φαινομενικά, εἶναι ἐκκλησίες, ἐνῶ στην πραγματικότητα, εἶναι συναγωγές, τῶν ὁποίων οἱ ποιμένες, δεν ἀγωνίζονται για να ἔχουν ζωὴ τὰ πρόβατα, ἀλλά, ἀγωνίζονται Ἵνα κλέψουσι, καί θύσουσι, καί ἀπωλέσουσι αὐτά. Βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ΄ στην οὐσία, βαδίζουν παράλληλα μὲ Αὐτήν. Ἡ ἀπόστασή που ὑπάρχει ἀνάμεσα στους δύο δρόμους, ἐξαπατᾷ τοὺς ἀκόλουθους τῶν παρασυναγωγῶν αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι δεν καταλαβαίνουν ὅτι, σιγά-σιγά, λοξοδρομοὺν καὶ ὅτι σὲ κάποια στιγμή, θὰ φτάσουν ὄχι στην πνευματικὴ πεδιάδα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἀλλὰ στα ἔρημα, ἄβατα καὶ ἄνυδρα βουνά, ὅπου θὰ διψοῦν για τὸν Λόγο τῆς ζωῆς καὶ ὄχι για τὴν ὑλικὴ πόση.
Ἕνα ἄλλο πηγάδι, ἀπὸ τὸ ὁποῖο πηγάζει «τό ὕδωρ τὸ ζῶν» δίνοντας στους πιστοὺς τὴν δύναμη να κρατοῦν καὶ να ὁμολογοῦν τὴν ἀληθινὴ πίστη, εἶναι τὰ παραδείγματα τῶν ἁγίων. Διαβάζοντας τα, ὁ ἀναγνώστης, μαθαίνει ὅτι οἱ ἅγιοι, ὑπέγραψαν τὴν πίστη μὲ ἱδρῶτα καὶ πάρα πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς, ἀκόμη καὶ μὲ αἷμα. Γι’ αὐτό, στην ἡμέρα μνήμης τους, οἱ χριστιανοί, μαζεύονται διά νά τιμήσουν τοὺς ἀγῶνες, τοὺς κόπους καὶ τὰ βασανιστήριά που ὑπέμειναν για τὴν ἀγάπη τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτὸ κάναμε καὶ ἐμεὶς σήμερα, δεκαπέντε Ἰουλίου, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Κηρύκου καὶ Ἰουλίττης΄ μιᾶς μητέρας μὲ τὸ τρίχρονο παιδὶ τῆς. Μαζευτήκαμε για να πανηγυρίσουμε «ἐν ὠδαῖς πνευματικάῖς» τὴν μνήμη αὐτῶν που ὡμολόγησαν τὸν Χριστό, μὲ τόλμη καὶ παρρησία, ἐξαγοράζοντας τὴν αἰωνία μακαριότητα, μὲ τὸ ἴδιο τοὺς τὸ αἷμα.
Ἀφοῦ συνελήφθη ἡ ἁγία Ἰουλίττη μὲ τὸν υἱὸ τῆς ἀπὸ τοὺς ἀθέους, δεν ντράπηκε, οὔτε φοβήθηκε, να ὁμολογήσει μὲ σθένος ὅτι, τίποτα δεν μπορεὶ να τὴν χωρίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἀκούγοντας τὴν ὁμολογία της ὁ τύραννος, στράφηκε πρὸς τὸν μικρὸ Κήρυκο, τὸν ὁποῖο προσπάθησε να φέρουν μὲ τὸ μέρος του. Τὸ παιδὶ ὅμως δεν δεχόταν καὶ μάλιστα, ἀφοῦ ἐπικαλέστηκε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἔδωσε μία δυνατὴ κλωτσιὰ στην κοιλιὰ τοῦ ἡγεμόνα. Αὐτὸς ἐξοργίστηκε τόσο, ποὺ τὸ πέταξε ἀπὸ τὰ σκαλιά, σπάζοντας τὸ κρανίο του. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου ὁ μικρὸς Κήρυκος. Ἡ δὲ μητέρα του, μετὰ ἀπὸ λίγο, ἀφοῦ ὑπεβλήθη σὲ πολλὰ καὶ φρικτὰ βασανιστήρια, παρέδωσε τὸ πνεῦμα της στα χέρια Ἐκείνου που ὡμολόγησε.
Τὴν μνήμη αὐτῶν τῶν ἁγίων τιμοῦμε σήμερα ἀδελφοί΄ τῆς ἁγίας Ἰουλίττης, ἡ ὁποία ἔγινε τὸ παράδειγμα ὅλων τῶν μητέρων καὶ τοῦ ἁγίου Κηρύκου, ὁ ὁποῖος ἔγινε ὁ διδάσκαλος ὅλων τῶν παιδιῶν. Πόσες μητέρες σήμερα παραδίδουν κατάλληλη καὶ ὑγιῆ διδασκαλία στα παιδιὰ τους; Πόσα παιδιὰ σήμερα, ὄχι τριῶν χρόνων, ἀλλὰ πολὺ πιὸ μεγάλα καὶ πιὸ εὐφυῆ, εἶναι ἕτοιμα να δώσουν τὴν ζωὴ τους για τὴν πίστη; Πρέπει να ξέρουν ὅλοι οἱ γονεῖς, ὅτι ἔχουν τὴν ὑποχρέωση να καλλιεργήσουν στα παιδιὰ τούς τις χριστιανικὲς ἀξίες, ἐπειδή, στην φοβερὴ ἡμέρα τῆς κρίσεως, θὰ πρέπει να δώσουν λόγο΄ τότε κανένας δεν θὰ μπορεὶ να δικαιολογηθεί. Εἶναι φυσικὸ ὅτι, ἂν ἔνα μικρό, δεν μεγαλώσει στο πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ στο πνεῦμα τοῦ κόσμου, θὰ εἶναι δύσκολο ἀργότερα να ὁδηγηθεὶ στον δρόμο τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό, παρακαλοῦμε τοὺς γονεῖς, να προσπαθήσουν να κληροδοτήσουν τόσο στα παιδιὰ τους, ὄσο καὶ στις μελλοντικὲς γενεές, ὄχι τὰ γήινα, ἀλλὰ τὰ πνευματικὰ καὶ ἐπίσης περισσότερο ζῆλο για τὴν πίστη καὶ τὴν ἀληθινὴ ὁμολογία. Αὐτὸ ὅμως, δεν μπορεὶ να γίνει παρὰ μόνο δίνοντας πρῶτα τὸ παράδειγμα διαμέσου τῶν πράξεων, καὶ ἔπειτα μὲ τὰ λόγια. Οἱ γονεῖς, οἱ παπποῦδες καὶ οἱ πρόγονοι μας ἀγωνίστηκαν, ὥστε να εἶναι καλὰ παραδείγματα για τοὺς ἀπογόνους τους.
Ἔχοντας κατὰ νοῦν τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ποὺ λέγει ὅτι ὅποιος ξέρει πολλὰ θὰ δαρθεὶ περισσότερο, αὐτὴ τὴν στιγμή, οἱ σκέψεις μας στρέφονται στην Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ περισσότερο, στην Ἀθήνα. Ἔναν λαό, τὸν ὁποῖο βάπτισε ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος. Ἀφοῦ γνώρισαν τὸν Χριστό, οἱ ἕλληνες, σιγά-σιγά, κατώρθωσαν μὲ τὴν ἀξία τους, να ἀποκτήσουν ξακουστὴ φήμη στην ἱστορία τῆς Ὀρθοδοξίας΄ οὕτως ὥστε σήμερα, οἱ ὑπόλοιποι γειτονικοὶ λαοί, να πιστεύουν ὅτι οἱ χριστιανοὶ Ἕλληνες, πρέπει να εἶναι ἅγιοι, ἀφοῦ ἤταν οἱ πρωτοπόροι.
Ἔνας ἄλλος πολὺ σημαντικὸς λόγος, για τὸν ὁποῖο συναχθήκαμε ἐδῶ, εἴναι ὅτι, σήμερα, δεκαπέντε Ἰουλίου, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Κηρύκου καὶ Ἰουλίττης, ἄγει τὰ ὀνομαστήριά του, ἕνα ἀπὸ τὰ μέλη τῆς Πανορθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου καὶ εἰδικώτερα, ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος. Αὐτὴ τὴν εὐλογημένη μέρα, τόσο ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὄσο καὶ ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου, σᾶς προτρέπουμε να εἶστε συσπειρωμένοι γύρῳ ἀπὸ τὸν ποιμένα σας, ξέροντας ὅτι, δεν εἶναι ἔνας συνηθισμένος ἱεράρχης, ἀλλά, ἔνας μεγάλος ζηλωτὴς τῆς ἀληθινῆς πίστης, ὄχι μόνο στον Ἑλληνικὸ χῶρο, ἀλλὰ σὲ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη. Γι’ αὐτό, ἐκτιμοῦμε τὸ κουράγιο καὶ τοὺς κόπους τῆς Σεβασμιότητας του, για τὴν συνέχιση τῶν ἱεραποστολικὼν διαλόγων, μὲ τις διάφορες θρησκευτικὲς ὁμολογίες, μὲ ἀπώτερο σκοπό, τὴν ἐπιστροφὴ στην Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εἶναι Μία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολική. Ἔπειτα, τὸν συγχαίρουμε για τὸν ἀγῶνά που πραγματοποιεί, ἐνάντια στον οἰκουμενισμό, τόσο τὸν νεοημερολογιτικὸ ὄσο καὶ τὸν παλαιοημερολογιτικό.
Εὐχαριστώντας τὸν Θεό, ποὺ μας βοήθησε να εἴμαστε σήμερα κοντὰ στην Σεβασμιότητά του, ἂς προσευχηθοῦμε να εἶναι πάντα ἀγαπητός, ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Μητροπόλεώς του καὶ να βρίσκεται κοντὰ σας καὶ κοντὰ μας, μέχρι τὰ βαθειὰ τοῦ γεράματα.

Σᾶς εὔχομαι Σεβασμιώτατε Ἅγιε ἀδελφέ, ἔτη πολλά, καὶ πᾶσαν εὐλογία παρὰ τοῦ Δωρεοδότου Θεοῦ, Ἀμήν!