ΜΕΛΕΤΗ - ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ
ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ

"Τότε ἐπετίθουν τάς χεῖρας ἐπ' αὐτούς καί ἐλάμβανον Πνεῦμα ῞Αγιον".
(Πράξεις η' 17)

Τό ῞Αγιον  Μύρον εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην

Περί τοῦ ῾Αγίου Μύρου, ὡς ὁρατοῦ στοιχείου τῆς ἀοράτου Χάριτος τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος κατά τό Μυστήριον τοῦ Χρίσματος, ὑπάρχει μία σαφής προτύπωσις εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην. Εἰς τό 30όν κεφάλαιον τῆς Ἐξόδου (στ. 22-33) γράφεται: "᾽Ελάλησε Κύριος πρός Μωϋσῆν λέγων· καί σύ λάβε ἠδύσματα, τό ἅνθος σμύρνης ἐκλεκτῆς πεντακοσίους σίκλους καί κινναμώμου εὐώδους τό ἥμισυ τούτου διακοίους πεντήκοντα καί καλάμου εὐώδους διακοσίους πεντήκοντα καί ἵρεως πεντακοίους σίκλους τοῦ ἁγίου καί ἔλαιον ἐξ ἐλαιῶν εἴν· καί ποιήσεις χρῖσρα ἅγιον, μύρον μυρεψικόν τέχνη μυρεψοῦ ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον ἔσται. Καί χρίσεις ἐξ αὐτοῦ τήν σκηνήν τοῦ μαρτυρίου καί τήν κιβωτόν τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου καί πάντα τά σκεύη αὐτῆς καί τήν λυχνίαν καί πάντα τά σκεύη αὐτῆς καί τό θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος καί τό θυσιαστήριον τῶν ὁλοκαυτωμάτων καί πάντα αὐτοῦ τά σκεύη, τήν τράπεζαν καί πάντα τά σκεύη αὐτῆς καί τόν λουτῆρα καί τήν βάσιν αὐτοῦ καί ἁγιάσεις αὐτά, ἔσται ἅγια τῶν ἁγίων· πᾶς ὁ ἁπτόμενος αὐτῶν ἁγιασθήσεται. Καί ᾽Ααρών καί τούς υἱούς αὐτοῦ χρήσεις καί ἁγιάσεις αὐτούς ἱερατεύειν μοι. Καί τοῖς υἱοῖς ᾽Ισραήλ λαλήσεις λέγων· ἔλαιον ἄλλειμα χρίσεως ἅγιον ἔσται τοῦτο ὑμῖν εἰς τάς γενεάς ὑμῶν ἐπί σάρκα ἀνθρώπου οὐ χρισθήεται, καί κατά τήν σύνθεσιν ταύτην οὐ ποιήετε ὑμῖν ἑαυτοῖς ὡσαύτως· ἅγιον ἐστί καί ἁγίασμα ἔσται ὑμῖν. ῞Ος ἄν ποιήση ὡσαύτως καί ὅς ἄν δῶ ἀπ' αὐτοῦ ἀλλογενεῖ, ἐξολοθρευθήεται ἐκ τοῦ λαοῦ αὗτοῦ".

Ὁ Θεός, δηλαδή, ὄχι μόνο δίδει εἰς τόν Μωυσῆν τήν σύνθεσιν τοῦ πρώτου Μύρου, ἀλλά ἀπαγορεύει καί τήν κοσμικήν χρῆσιν του καί τήν διάθεσίν του εἰς ἀλλογενεῖς. Αὐτό τό ὁποῖον εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην ἦτο προτύπωσις καί "σκιά τῶν μελλόντων" (Κολοσ. Β΄17), κατά τήν μετά Χριστόν ἱστορικήν συνέχειαν ἔγινε γεγονός πραγματικόν, ὅπως λέγει ὁ ἅγ. Κύριλλος ῾Ιεροσολύμων: "ταῦτα μέν ἐκείνοις συνέβαινε τυπικῶς, ἡμῖν δέ οὐ τυπικῶς, ἀλλ᾽ ἀληθῶς, ἐπειδή ὑπό τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος χριόμεθα ἀληθῶς" (Κυρίλλου῾Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις. P.G. 33, 1093).

Τό ῞Αγιον Μύρον εἰς τήν ζωήν τῆς ᾽Εκκλησίας

῞Οπως προκύπτει ἀπό τήν Καινήν Διαθήκην, κατά τούς ᾽Αποστολικούς χρόνους, τήν βάπτισιν τῶν κατηχουμένων ἠκολούθει ἡ ἐπίθεσις ἐπ' αὐτῶν τῶν χειρῶν τῶν ᾽Αποστόλων, διά τήν μετάδοσιν εἰς τούς βεβαπτισμένους τῶν χαρισμάτων τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Εἰς τάς Πράξεις μνημονεύονται δύο σχετικά περιστατικά:
Μετά τόν λιθοβολισμόυ τοῦ Πρωτομάρτυρος καί ᾽Αρχιδιακόνου Στεφάνου, "ἐγένετο ἐν ἐκείνη τῆ ἡμέρα διωγμός μέγας ἐπί τήν ἐκκλησίαν τήν ἐν Ἱεροσολύμοις· πάντες δέ διεσπάρησαν κατά τάς χώρας τῆς ᾽Ιουδαίας καί Σαμαρείας, πλήν τῶν ᾽Αποστόλων... Φίλιππος δέ κατελθών εἰς πόλιν τῆς Σαμάρειας ἐκήρυσσεν αὐτοῖς τόν Χριστόν· ...ὅτε δέ ἐπίστευσαν τῶ Φιλίππω εὐαγγελιζομένω περί τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ὀνόματος ᾽Ιησοῦ  Χριστοῦ, ἐβαπτίζοντο ἄνδρες τε καί γυναῖκες... ᾽Ακούσαντες δέ οἱ ἐν ῾Ιεροσολύμοις ᾽Απόστολοι ὅτι δέδεκται ἡ Σαμάρεια τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀπέστειλαν   πρός  αὐτούς   Πέτρον   καί  ᾽Ιωάννην·   οἵτιες   καταβάντες προσηύξαντο περί αὐτῶν ὅπως λάβωσι Πνεῦμα ῞Αγιον· οὔπω γάρ ἧν ἐπ᾽ οὐδενί αὐτῶν ἐπιπεπτωκός, μόνον δέ βεβαπτισμένοι ὑπῆρχον εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ. Τότε ἐπετίθουν τάς χεῖρας ἐπ' αὐτούς, καί ἐλάμβανον Πνεῦμα ῞Αγιον" (Πρ. η΄ 1, 5, 12, 14-17). ᾽Ακόμη, ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἦλθεν εἰς τήν ῎Εφεσσον, ἀφοῦ ἄφησε τόν συνεργάτην του ᾽Απολλώ εἰς τήν Κόρινθον, βρῆκε κάποιους πιστούς, οἱ ὁποῖοι εἶχον βαπτισθεῖ μέ τό βάπτισμα τοῦ ᾽Ιωάννου καί δέν εἶχον κἄν ἀκούσει διά τό ῞Αγιον Πνεῦμα. Αὐτοί, "ἀκούσαντες ἐβαπτίσθησαν εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ· καί ἐπιθέντος αὐτοῖς τοῦ Παύλου τάς χεῖρας ἡλθε τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον ἐπ' αὐτούς, ἐλάλουν τε γλώσσαις καί προεφήτευον" (Πρ. ιθ' 5-6).
῎Ηδη ὅμως, ἀπό τῶν ᾽Αποστολικῶν χρόνων, ἡ ἐπίθεσις τῶν χειρῶν ἀντεκαταστάθη μέ τήν χρίσιν ῾Αγίου Μύρου, ὡς ὁρατοῦ σημείου τῆς μεταδόσεως τῶν χαρισμάτων τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος κατά τό Μυστήριον τοῦ Χρίσματος. Αὐτό προκύπτει ἀπό κείμενα τοῦ ἁγ. Διονυσίου τοῦ ᾽Αρεοπαγίτου, τήν ᾽Αποστολικήν Παράδοσιν τοῦ ᾽Ιππολύτου, τάς ᾽Αποστολικάς Διαταγάς, τό Εὐχολόγιον τοῦ Σεραπίωνος καί διάφορους Κατηχητικάς ῾Ομιλίας (βλ. σχετικά ᾽Αρχιμ. Παύλου Μενεβίσογλου, νῦν Μητροπ. Σουηδίας, "Τό ῞Αγιον Μύρον ἐν τῆ ᾽Ορθοδόξω ᾽Ανατολικῆ ᾽Εκκλησία, ἰδία κατά τάς πηγάς καί τήν πράξιν τῶν νεωτέρων χρόνων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου", Θεσσαλονίκη 983, σελ. 2). Ὁ λόγος τῆς ἀντικαταστάσεως αὐτῆς ἦτο ἡ αὔξησις τοῦ ἀριθμοῦ τῶν βαπτιζομένων καί ἡ άδυναμία τῶν ᾽Αποστόλων ἀρχικῶς, κατόπιν δέ καί τῶν Ἐπισκόπων, νά παρευρίσκωνται εἰς ὅλας τάς βαπτίσεις τῶν Κατηχουμένων.
῾Η ἀρχαιοτέρα μαρτυρία χρίσεως δι' ῾Αγίου Μύρου ἀπαντᾶ εἰς τόυ Θεόφιλον ᾽Αντιοχείας. "Καλούμεθα Χριστιανοί - γράφει - ὅτι χριόμεθα ἐλαιον Θεοῦ". ("Πρός Αὐτόλυκον", P.G. 6, 1041).
Ὁ Μέγας Βασίλειος, εἰς τόν λόγον του περί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, γράφει: "Παρά τῶν ἀγράφων τῆς ᾽Εκκλησίας νομίμων καί τῆς τῶν ᾽Αποστόλων παραδόσεως, εὐλογοῦμεν... τό ἔλαιον τῆς χρίσεως, διδαχθέντες τοῦτο ἀπό τῆς σιωπωμένης καί τῆς μυστικῆς παραδόσεως" (P.G. 32, 185 καί 188).
Ὁ Συμεών Θεσσαλονίκης γράφει: "῾Ως βαπτισθῆναι ἀναγκαῖον καί τῶ Μύρω χρισθῆναι ἐστιν ἀνάγκη. Καί τούτου χάριν τοῖς βεβαπτισμένοις ὑπό Φιλίππου, ὡς μόνον τό Βάπτισμα δεξαμένοις, Πέτρος καί ᾽Ιωάννης ἐπετίθουν τάς χεῖρας καί ἐλάμβανον Πνεῦμα ῞Αγιον. ῾Η γάρ ἐπίθεσις τῶν χειρῶν τό Μύρον παρεῖχεν". Συνεχίζων ὀ αὐτός ᾽Εκκλησιαστικός Πατήρ λέγει: "᾽Αντί τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦτο (δηλαδή τό ῞Αγιο Μύρο) δέδοται ὑπό τῶν ᾽Αποστόλων τοῖς ἐν Χριστῶ βαπτιζομένοις". "Περί τῆς ῾Ιερᾶς Τελετῆς τοῦ ῾Αγίου Μύρου" (P.G. 155, 188 καί 237).
Τήν ἀπό τῆς ᾽Αποστολικῆς Ἐποχῆς ἀντικατάστασιν τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν μέ τήν χρίσιν δι' ἁγίου Μύρου, ἀναφέρει καί ὀ Ρωμαιοκαθολικισμός: Εἰς τά πρακτικά τῆς Συνόδου τῆς Μαγεντίας (1549), σημειώνεται, ὅτι "ἡ ἐπίθεσις τῶν χειρῶν ἀπ' αὐτῶν τῶν ᾽Αποστολικῶν Χρόνων ἀντικατεστάθη διά τῆς χρίεως τοῦ ῾Αγίου Μύρου, ὅπερ ἀπομένει τό μόνον ἀπαραίτητον καί οὐσιῶδες ἐν τῶ Μυστηρίω τοῦ Χρίσματος". (Mansi 32, 1409).
Πέραν τοῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν πράξιν τό ῞Αγιον Μύρον χρησιμοποιεῖται καί κατά τόν ἐγκαινιασμόν τῶν ῾Ιερῶν Ναῶν καί τῶν ῾Ιερῶν ᾽Αντιμηνσίων.

Ποῖος  καθαγιάζει  τό  Ἅγιο  Μύρο

Ὁ  καθαγιασμός  τοῦ  ἐλαίου  τοῦ  Χρίσματος  ἦταν  ἀνέκαθεν  ἔργο  τῶν  Ἐπισκόπων.  "Ὁ  Ἐπίσκοπος ἄς  εὐχαριστῇ  ἐπί  τό  ἔλαιον  καί  θέτων  αὐτό  ἐν  σκεύει, ἔλαιον  εὐχαριστίας  ἄς  ὀνομάζει"  καί  "ὁ  Ἐπίσκοπος  εὔχεται  ὑππερ  τοῦ  ἐλαίου  τοῦ  ἐξορκισμοῦ ...  ἔπειτα  δέεται  ὑπέρ  τό  ἔλαιον  τοῦ  Χρίσματος, τό  ὁποῖον  εἶναι  ἔλαιον  εὐχαριστίας", διασώζει  ἡ  Ἀποστολική  Παράδοσις  τοῦ  Ἱππολύτου (P. G. 1, 800  καί  ΒΕΠ  2, 67). 
Ἡ  τοπική  Σύνοδος  τῆς  Καρθαγένης  (5ος  αἰ.),  ἀπαγόρευσε  τόν  καθαγιασμό  Ἁγίου  Μύρου  ἀπό  Πρεσβύτερο. Ἑρμηνεύοντας  τόν  Στ' Κανόνα  τῆς  Συνόδου  αὐτῆς  ὁ  Ζωναρᾶς  γράφει: "Τοῦτο  γίνεσθαι  παρά  Πρεσβυτέρων  ἀπηγόρευσεν  ἡ  Σύνοδος· παρά  γάρ  Ἀρχιερέων  καί  τό  Ἅγιον  Χρίσμα  τελεῖται  καί  ἁγιάζεται" (Ράλλη - Ποτλή, "Σύνταγμα  τῶν  Θείων  καί  Ἱερῶν  Κανόνων", 1852, τ. 3, σελ. 310). 
Ἀρχικῶς  ὁ  Καθαγιασμός  Ἁγίου  Μύρου  ἦταν  δικαίωμα  κάθε  Ἐπισκόπου.  Αὐτό  προκύπτει  τόσο  ἀπό  τόν  λεγόμενο  Βερβερινό  Κώδικα  (Goar, "Ἱερόν  Εὐχολόγιον", Βενετία  1730, σελ. 503), ὅσο  καί  ἀπό  ἄλλες  πηγές, ἀρχαίες  καί  νεώτερες. Λ. χ. κατά  τόν  Δίδυμο  τόν  Ἀλεξανδρέα, "Ἐπίσκοπος  μόνος  τῇ  ἄνωθεν  χάριτι  τελεῖ τό  Χρῖσμα" ("Περί  τοῦ  Ἁγίου  Πνεύματος", P. G. 39, 721).  Καί  ὁ  ἅγ. Νικόδημος  ὁ  Ἁγιορείτης  στό  Ἱερό  Πηδάλιο  παρατηρεῖ :  "Τήν  τελετήν  ταύτην οὐδείς  Ἱερεύς  δύναται  ποιῆσαι  κατά  τόν  Κανόνα, ἀλλά  μόνοι  οἱ  Ἀρχιερεῖς, οἵτινες  δύνανται  μέν  καί  καθ' ἑαυτούς  τόν  Μύρον  τελέσαι, ἀλλά  διά  τήν  εὐπείθειαν  καί  ὑποταγήν  τήν  πρός  τόν  Πατριάρχην, συναγόμενοι  ἐν  τῇ  Μεγάλῃ  Ἐκκλησίᾳ  τοῦτο  τελοῦσι" (Πηδάλιο, σελ. 467). 
Ἀπό  τό προηγούμενο προκύπτει ὁ  λόγος  τῆς  σταδιακῆς  ἐκχωρήσεως  τοῦ  δικαιώματος  Καθαγιασμοῦ  Ἁγίου  Μύρου  ἀρχικά  στούς  Πατριάρχες  καί  τελικά  στόν  Πατριάρχη  ΚΠόλεως  (βλ.  ἀκόμη  Νικοδήμου  Μίλας, "Τό  Ἐκκλησιαστικόν  Δίκαιον  τῆς  Ὀρθοδόξου  Ἀνατολικῆς  Ἐκκλησίας", 1906, σελ. 527), δικαίωμα  τό  ὁποῖο  τελικά  τό  Πατριαρχεῖο  ΚΠόλεως  χρησιμοποίησε  ὄχι  ἁπλῶς  γιά  νά  ἐκφράσει  τήν  ἑνότητα  τῆς  Πίστεως  τῶν  νεωτέρων  τοπικῶν  Ὀρθοδόξων  Ἐκκλησιῶν  μέ  τήν  Μητέρα  Ἐκκλησία  τῆς  ΚΠόλεως, ἀλλά  γιά  νά  τονίσει  τήν  πρωτοκαθεδρία  του  ἔναντι τόσο  αὐτῶν, ὅσο  καί  τῶν  λοιπῶν  πρεσβυγενῶν  Πατριαρχείων, σέ  κάποιες  περιπτώσεις  δέ  καί  γιά  ἀργυρολογία!  Εἶναι  χαρακτηριστικό, ὅτι  ὁ  Καθηγητής  Κων. Δυοβουνιώτης,  ἀναφέρεται  σέ  δυνατότητα  παραχωρήσεως  τοῦ  δικαιώματος  αὐτοῦ  ἀπό  τόν  Πατριάρχη  ΚΠόλεως  στούς  λοιπούς  Πατριάρχες, οἱ  ὁποῖοι  ὅμως  χωρίς  τήν  ἄδειά  του  δέν  μποροῦν  νά καθαγιάζουν  Ἅγιο  Μύρο! (Κων. Δυοβουνιώτου, "Τό  Μυστήριον  τοῦ  Χρίσματος  ἐξ  ἐπόψεως  κανονικῆς"· Περιοδικό  "Ἡ  Καινή  Διδαχή", φ. 1, 1919, σελ. 94). 
Σχετικά  μέ  τήν  ἀργυρολογία  εἶναι  σχετικό  τό ἀκόλουθο  περιστατικό. Τό  ἔτος  1670  ὁ  Πατριάρχης  Ἱεροσολύμων  Δοσί-θεος (1669 - 1707) κατά  τήν  διάρκεια  περιοδείας  του  στίς  Παραδουνάβιες  Ἡγεμονίες, καθαγίασε  Ἅγιο  Μύρο  στό  Βουκου-ρέστι, ἐπί  Ἡγεμόνος Κωνσταντίνου Καντακουζηνοῦ - Μπρινκοβεάνου (Ἐθνομάρτυρος  τῆς  Ρουμανίας  καί  Ἁγίου  τῆς  Ρουμανικῆς  Ἐκκλησίας, + 1714)  καί  Μητροπολίτου Βλαχίας  Θεοδοσίου  (20. 5. 1660 - πρό   τῆς  24. 6. 1672  καί  26. 4. 1679 - 27. 1. 1708). Ὁ  ἴδιος  ὁ  Πατριάρχης Δοσίθεος  γράφει  σχετικά  στήν  Ἱστορία  του: "Παρεκινήθησαν  δέ  καί  οἱ  ἐν  Οὐγγροβλαχίᾳ, ἐκ θείας ἐπιπνοίας, εἰς  Θείου  Μύρου  κατασκευήν  καί  δή  τῇ  τοῦ  κοινοῦ  δαπάνη·  ἐψήσαμεν  αὐτό  ἡμεῖς, φέρον σχεδόν ὁλκήν  λίτρων  δέκα  πρός  ταῖς  διακοσίαις, θαυμασιώτατον, καθυπηρετούντων  τῇ  ἐψήσει  τοῦ  Ἡγεμόνος, τῶν  Ἀρχιερέων, τῶν  Ἀρχόντων  καί  πληθύος  Ἱερέων  καί  διενεμήθη  καί  τοῖς  ἐν  Οὐγγαρίᾳ  καί Μολδαβίᾳ  καί  τοῖς περί  τόν  Δούναβιν  ποταμόν οἰκοῦσι  Χριστιανοῖς". (Δοσιθέου Ἱστορία, σελ. 1212).
Κατά  τήν  περίοδο  ἐκείνη  οἱ  Μητροπόλεις  Βλαχίας  καί  Μολδαβίας ὑπήγοντο  στήν  δικαιοδοσία τοῦ  Πατριαρχείου  ΚΠόλεως, ἔτσι  ἡ  πράξις  αὐτή  τοῦ  Πατριάρχου  Δοσιθέου  προκάλεσε  τήν  ἀντίδραση  τοῦ  Πατριάρχου ΚΠόλεως Μεθοδίου  Γ' (τοῦ  Μαρώνη, 1668 - 1671), παρά τό  γεγονός  ὅτι  ὁ  Δοσίθεος  καθαγίασε Ἅγιο  Μύρο γιά  τίς  ἀνάγκες  τῶν  Παραδουναβίων  Μητροπόλεων, "ἕνεκα  τῆς  ἐλλείψεως  τούτου  ἐν  τῷ  Πατριαρχείῳ  ΚΠόλεως" (Ἀρχιμ. Καλλίστου, "Οἱ  ἀγῶνες  τῶν  Πατριαρχῶν  καί  τῆς  Ἀδελφότητος  ὑπέρ  τῶν  Ἱερῶν  Προσκυνημάτων  κατά  τόν ΙΣΤ  καί ΙΖ αἰ."· Περιοδικό  ΝΕΑ ΣΙΩΝ, τ. 23, 1928, σελ. 618). "Τό  γεγονός  αὐτό (τῆς  ἀντιδράσεως)  περιγράφεται  ὑπό  τοῦ  ἰδίου  τοῦ  Δοσιθέου - γράφει  ὁ  Ἰω. Ντοῦρας - ὅ,τι  ὅμως  ἐκπλήσει  τόν  ἀναγνώστην  ἐνταῦθα εἶναι  οἱ  τραχεῖς  λόγοι, οἱ  χρησιμοποιηθέντες  ὑπό  τοῦ Δοσιθέου" (Ἰω. Ντοῦρα, "Ὁ Δοσίθεος  Ἱεροσο-λύμων  καί  ἡ  προσφορά  αὐτοῦ  εἰς  τάς  Ρουμανικάς  Χώρας", Ἀθῆναι 1977, σελ. 98).
"Ὁ  δέ  ΚΠόλεως  Μεθόδιος  - γράφει  ὁ  Δοσίθεος - ἐλυπήθη  πῶς  δέν  ἔκραξαν  Ἀρχιερέα  του  οἱ  ἐν  Οὐγγροβλαχίᾳ, διά  νά  πάρη  καί  ἀπ' αὐτοῦ  ἀργυρίδιον, διά  τό  ἐψηθέν  ἐκεῖσε  Ἅγιον  Μύρον . Καί δή   ἀπηρυθριασμένος  καί  ἀναισχύντως  ἔγραψε  μοι  πολλά, λίαν  ἀμαθῶς· ἐσυμπέρανε  γάρ,  ὅτι  μόνῳ  ἐκείνῳ   ἴδιον  τό  ἔργον  τοῦτο. Ὅμως, τό  Ἅγιον  Μύρον  καί  ἁπλός  Ἐπίσκοπος  κατασκευάζει, καί  μάλιστα  ἀναγκαίως. Ἐπειδή  τό  Πατριαρχικόν  ἀξίωμα  εἶναι  χθεσινόν  καί  πρό  τούτου  ποῖοι ἔψηνον  τό  Μύρον; Λαβών  δέ  καιρίαν  τήν  ἀπόκρισιν  καί  ὅτι  οὐ  παρά  Κανόνας  ἐγένετο, ἀλλά  καί  ὅτι  δικαιώτατα  πεποιήκαμεν, φρο-ντίσαντες  περί  τοῦ  κοινοῦ  τῆς  Ἐκκλησίας, ὑπό  τῆς  ἀληθείας  ταπεινωθείς..., ἀποφαίνεται ὅτι  συγχωρεῖ" (Ἀ. Παπαδοπούλου - Κεραμέως, "Ἀνάλεκτα", τ. 1, σελ. 283 - 284). 
Τήν  ἄποψη  περί  Καθαγιασμοῦ  Ἁγίου  Μύρου  ὑπό  μόνου  τοῦ  Πατριαρχείου  ΚΠόλεως  ἀμφισβητοῦν  ἔμπρακτα τά  Πατριαρχεῖα  Ρωσίας, Σερβίας, Ρουμανίας  καί  Γεωργίας, τά  ὁποῖα  καθαγιάζουν  ἀπό  αἰώνων  Ἅγιο  Μύρο, ἀνεξαρτήτως  τῆς  Ἐκκλησίας  τῆς  ΚΠόλεως.  Λ. χ.  στήν  Ἐκκλησία  τῆς  Ρωσίας  Ἅγιο  Μύρο  καθαγία-σαν  οἱ  Πατριάρχες  Ἰωσήφ  (1642 - 1652)  καί  Τύχων  (1917 - 1925)  καί  ἀσφαλῶς  καί  ἄλλοι  πρίν  τόν  Ἰωσήφ  καί  ἐνδιαμέσως. 
Ἡ  Ἐκκλησία  τῆς  Ἑλλάδος, κατά  τά  προβλεπόμενα  στόν  Συνοδικό  Τόμο  τοῦ  1850, δεσμεύθηκε  "λαμβάνειν, ὁσάκις  ἄν  χρήζη, καί  τό  Ἅγιον  Μύρον  παρά  τῆς  Ἁγίας  τοῦ  Χριστοῦ  Μεγάλης  Ἐκκλησίας"  (Ράλλη  - Ποτλῆ  αὐτ., τ. 5,   σελ. 183).   Κατά  τῆς  δεσμεύσεως  αὐτῆς  ἔγραψαν  οἱ  Θεόκλητος  Φαρμακίδης, Ἰεζεκιήλ  Βελανιδιώτης, Γ.  Μαυροκορδάτος κ. ἄ., πλήν  ὅμως  ἡ  δέσμευση  αὐτή τηρήθηκε  μέχρι  τό  1924  καί  συνεχίζει  νά τηρεῖται  μέχρι  σήμερα  ἀπό  τήν  Νεοημερολογική  ῾Ιεραρχίας.

Τόν ῞Αγιον Μύρον τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος

Διά τήν Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος ἡ δέσμευσις τοῦ Τόμου τοῦ 1850 ἔπαυσεν νά ἰσχύη τό 1924, μέ τήν ἔκπτωσιν τοῦ Πατριαρχείου ΚΠόλεως ἀπό τήν γνησίαν ᾽Ορθόδοξον Πίστιν καί τήν ἀποδοχήν τῆς αἱρέσεως τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὡς ἐφηρμοσμένου Οἰκουμενισμοῦ. Τό τελευταῖον ῞Αγιον Μύρον, καθηγιάσθη ὑπό τοῦ Πατριάρχου ΚΠόλεως ᾽Ιωακείμ Γ' τό 1912. Εἰς ὅτι ἀφορᾶ τήν Ρωσικήν ᾽Εκκλησίαν, ἡ Γνησία ᾽Ορθόδοξος Ρωσική ᾽Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν δέχεται τό Μύρον, τό ὁποῖον καθηγιάσθη ὑπό τοῦ τελευταίου γνησίως ᾽Ορθόδοξου Πατριάρχου Μόσχας, τοῦ ῾Ιερομάρτυρος Τύχωνος, τό 1923.
῾Η Γνησία ᾽Ορθόδοξος ῎Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος ἐξαντληθέντων τῶν πρίν τό Σχίσμα τοῦ 1924 ἀποθεμάτων, προέβη, κατά τό ἔτος 1958, εἰς Καθαγιασμόν ῾Αγίου Μύρου, ἐπί πρωθιεραρχίας τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Αθηνῶν ᾽Αγαθαγγέλου (+ 1967). Ὁ καθαγιασμός ἐπραγματοποιήθη εἰς τήν ῾Ιεράν Μονήν Παναγίας
Κερατέας ᾽Αττικῆς καί ἡ καθαγιασθεῖσα τότε ποσότης ἐκάλυψεν τάς ἀνάγκας τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, εἰς ῞Αγιον Μύρον τόσον ἐντός ῾Ελλάδος ὅσο καί τάς ἐκτός Αὐτῆς εἰς τά πλαίσια τῆς γνησίας ᾽Ορθοδόξου ῾Ιεραποστολῆς ...

Συμπεράσματα - Προτάσεις

Λαμβανομένων ὑπ ' ὄψιν:
α) Τοῦ ἀπαραιτήτου τοῦ ῾Αγίου Μύρου διά τό Μυστήριον τοῦ ῾Αγ. Χρίσματος (βαπτίσεις νεοφωτίστων καί προσχωρήσεις έπιστρεφόντων άπό τῶν διαφόρων σχισμάτων εἰς τήν Ἐκκλησίαυ) καί διά τόν ἐγκαινιασμόν Ἱερῶν Ναῶν καί τόν  συναφῆ    καθαγιασμόν    Ἱερῶν Ἀντιμηνσίων.
β) Τῆς ἐξαντλήσεως τῶν ἀποθεμάτων τοῦ κατά τό 1958 καθαγιασθέντος Μύρου καί τῶν ἀναγκῶν εἰς ῞Αγιον Μύρου τόσον ἐντός ῾Ελλάδος, ὅσον καί εἰς τό ἐξωτερικόν.
γ) Τῆς ἀπό 16.6.2005 διακοπῆς κοινωνίας τοῦ Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου μετά τοῦ φερομένου ὡς ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Αθηνῶν, ἤτοι τοῦ "Πειραιῶς" κ. Νικολάου καί τῶν περί αὐτόν.
δ) Τῆς ἀδιαλλαξίας τῶν ἀνωτέρω νά συζητήσουν ἐν Συνόδω καί ἐπιλύσουν κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί κατά τά προβλεπόμενα ἀπό τήν ἐκκλησιαστικήν πράξιν ὑφιστάμενα σοβαρά θέματα Πίστεως, ῾Ομολογίας καί Κανονικῆς τάξεως ὡς καί τῆς ἐμμονῆς των εἰς βλασφημίας κατά τῆς ᾽Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς, ὡς καί εἰς ἄλλας κακοδόξους θέσεις.
ε) Τήν δυνατότητα Καθαγιασμοῦ ῾Αγίου Μύρου καί ὑπό ἑνός ᾽Επισκόπου.
στ) Τήν σχετικήν εὐκολίαν ἐξευρέσεως τῶν ἀπαραιτήτων ὑλικῶν καί
ζ) Τήν κυκλοφορίαν τῶν σχετικῶν Τυπικῶν Διατάξεων.
Προκύπτει, ὅτι ὁ Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος, ἔχει τό Κανονικόν δικαίωμα καί δύναται ἀκωλύτως νά καθαγιάση ῞Αγιον Μύρον εἰς τήν ἕδραν του διά τάς ἀνάγκας τῆς ποιμαντικῆς του εὐθύνης καί εὐρύτερον τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας.