Ἀδελφοί «ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ» καί «Ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας»! Ταπεινώσωμεν ἑαυτούς, προσευχηθῶμεν, μήποτε ὀργισθῆ Κύριος καί ἀπολώμεθα. Μισήσωμεν τήν προδοσίαν κατά τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἀγαπήσωμεν ὅμως τούς ἐκπεσόντας καί ἄς προσευχώμεθα δι' αὐτούς. Ἀμήν.
Ἡ παροῦσα περιληπτική παρουσίασις ἀναφέρεται εἰς τούς ἀπό τό 1582 μέχρι σήμερον κυριωτέρους σταθμούς τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν κατ' Αὐτῆς μεθοδειῶν τοῦ ἀντιδίκου. Τοῦτο τό ἔργον ἐπεχειρήθη διότι μᾶς ἐζητήθη ὑπό ἀρκετῶν εὐλαβῶν Χριστιανῶν, προκειμένου νά ἔχουν μία κατά τό δυνατόν σύντομον, σαφῆ καί ὡλοκληρωμένην εἰκόνα περί τοῦ τί ἀντιμετώπισεν ἡ Ἐκκλησία, ἀπό τό 1924 καί μέχρι τῶν ἡμερῶν μας. Τοῦτο ὑπῆρξεν ἐν πολλοῖς καί τό ἀντικείμενον τῆς μακρᾶς συνεδριάσεως τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου τήν 6/19 Σεπτεμβρίου ἐν τῆ Ἱ. Μητροπόλει Μεσογαίας, ἡ ὁποία συνεκλήθη καί συνεδρίασεν ὑπό τόν Σεβ. Μητροπολίτην κ. Κήρυκον, καί ὡλοκληρώθη κατά τήν β´ συνεδρίαν, Πέμπτη 15/28.9.2005. Κατ' αὐτάς ὑπό τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου ὡλοκληρώθη ἡ «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΜΑ ΔΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΥΠΟ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΔΙΑΤΥΠΩΘΕΙΣΩΝ ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ…». Τό ἐν λόγω θέμα, λόγω τῆς μεγίστης ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως καί ἐν συνδυασμῶ μέ τά ἄρθρα μας ὑπό τόν τίτλον «ΕΠΕΣΟΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΤΡΙΒΗΣΑΝ…», ἐκρίθη χρήσιμον νά παρουσιασθῆ καί γραπτῶς, ὥστε νά μήν ὑπάρξη οὔτε εἷς καλοπροαίρετος καί ἐλεύθερος ἐν Χριστῶ πιστός, ὁ ὁποῖος νά ἀγνοῆ τήν κρισιμότητα τῶν καιρῶν καί ὡς ἐκ τούτου νά εἶναι ἀδιάφορος καί νά στερῆται συνειδητῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας, μέ ἀποτέλεσμα, ὄχι ἁπλῶς νά θέτη ἑαυτόν ἐκτός Ἐκκλησίας ἀλλά καί ἐν ἀγνοία του, νά συντάσσεται καί οὗτος μετά τῶν διωκτῶν. Εἰς τήν ἀκολουθοῦσαν σύνοψιν ἐκτίθενται περιληπτικῶς τά κάτωθι:
Α´ Περί τῆς Παπικῆς Νεοημερολογιτικῆς καινοτομίας καί τῆς ἀντιμετωπίσεως αὐτῆς ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τόν 16ον αἰῶνα. Περί τῆς κατά τό 1920—1924 κατ' ἀρχάς ἐκτροπῆς ἐκ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, κατόπιν δέ καί τῆς ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ἀθετήσεως καί βλασφημίας τῆς Ὀρθοδοξίας καί στροφῆς πρός τήν αἱρεσιοβριθῆ Δύσιν, κατ' ἐντολήν τῶν σκοτεινῶν κέντρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διά τῆς ἐπιβολῆς τοῦ Παπικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.
Β´ Περί τῶν μετά τό 1924 δολίων μεθοδειῶν ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί κατόπιν καί ὑπό τοῦ Φλωρινισμοῦ κατά τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, ἀπό δέ τό 1935, ἰδιαιτέρως δέ ἀπό τό 1948, καί κατά τῆς ἀνοθεύτου καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Γ´ Περί τῆς «Ἱεραποστολῆς» εἰς τήν ἐν Ἀμερικῆ Ρωσικήν Σύνοδον τῆς Διασπορᾶς καί τά μετά τήν ἐπιστροφήν τῆς Ἐξαρχίας.
Δ´ Περί τῆς ἀποκαλύψεως τῆς ἐν Ἑλλάδι ἀτυχησάσης Προδοσίας ἀλλά καί τῶν Μεθοδειῶν νά περάσουν τήν «χειροθεσίαν» ἐκ τῶν ὑστέρων.
Ε´ Περί τῆς ἀπό 28.8.1981 ἱστορικῆς μεγάλης Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί Κύπρου, ἡ ὁποία ἀπεφάνθη ἐπί τοῦ θέματος τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς, ἥτις ἐπροπαγανδίζετο ὡς «χειροθεσία».
ΣΤ´ Περί τῆς, ἀπό Φεβρουαρίου 2003, ὠργανωμένης ὑπαναχωρήσεως — ἐπιχειρήσεως ὑπό τῶν «Ἀρχ/που» Ἀνδρέου, «Κιτίου» Ἐπιφανίου, «Πειραιῶς» Νικολάου, «Ἀργολίδος» Παχωμίου, «Περιστερίου» Γαλακτίωνος, Ἀρχ/του Παντελεήμονος Μητροπούλου (ἐν Ἀμερικῆ) κ.λπ., νά περάσουν τήν συγχωρητικήν εὐχήν, ὡς «χειροθεσίαν».
Αὐτά περίπου ἀκολουθοῦν εἰς τάς ἑπομένας σελίδας καί εὐχόμεθα καί ποιοῦμεν ἔκκλησιν ὅπως μελετηθοῦν μέ ἰδιαιτέραν προσοχήν, διότι πιστεύομεν ὅτι οὕτω θά κατανοήση ἕκαστος ὅσα σήμερον δέν κατανοεῖ, μέ ἀποτέλεσμα νά πλανᾶται ὀπίσω κάθε ἀναξίου ρασοφόρου, ὁ ὁποῖος ἐμφανίζεται ὡς ἄγγελος φωτός, ἐνῶ μόνον «ἄγγελος» καί διάκονος τῆς Ὀρθοδοξίας ἤγουν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι. Πιστεύομεν ὅτι θά κατανοήση ὅτι ἡ ἀπάτη «εἶμαι μέ τήν Σύνοδον» ἤ «ὁ τάδε ἔφυγε ἀπό τήν Σύνοδον», εἶναι σατανικά ἐπινοήματα, διότι δέν εἶναι Σύνοδος ἡ κάθε «ἀσεβής συμμορία» ἐκπεσόντων βλασφήμων καί σχισματικῶν «Ἐπισκόπων». Αὐτήν τήν ἀπάτην ἐχρησιμοποίησεν πάντοτε ὁ ἀντίδικος, ἰδού ὁποίαν διαχρονικήν ἀπάντησιν δίδει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης εἰς τούς κατηγόρους τῆς ἐποχῆς του, οἱ ὁποῖοι τόν ἐσηκοφέντουν ὅτι «ἀπεσχίσθη», διότι δέν ἀνεγνώριζεν καί δέν ἐκοινώνει μετά τῶν «Συνόδων», τῶν φρυαξαμένων κατά τῶν Ἁγίων Εἰκόνων τοῦ Χριστοῦ τῆς Θεοτόκου τῶν Ἀγγέλων καί λοιπῶν Ἁγίων: «Οὐκ ἐσμέν ἀποσχισταί, ὦ ἁγία κεφαλή, τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας μήποτε τοῦτο πάθοιμεν. Ἀλλ' εἰ καί ἄλλως ἐν πολλοῖς ἁμαρτήμασιν ὑπάρχομεν, πλήν ὀρθόδοξοι καί τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας τρόφιμοι, πᾶσαν αἴρεσιν ἀποβαλλόμενοι, καί πᾶσαν καθολικήν καί τοπικήν σύνοδον ἐγκεκριμένην ἀποδεχόμενοι^ οὐ μήν ἀλλά καί τάς παρ' αὐτῶν ἐκφωνηθείσας κανονικάς διατυπώσεις. Μηδέ γάρ τέλειον εἶναι ὀρθόδοξον, ἀλλ' ἐξ ἡμισείας, τόν τήν πίστιν ὀρθήν οἰόμενον ἔχειν, τοῖς δέ θείοις κανόσιν μή ἀπευθυνόμενον». (Π.Γ.99 σελ. 989). Καί ἀλλαχοῦ «Ἐντολῆ γάρ Κυρίου μή σιωπᾶν ἐν καιρῶ κινδυνευούσης Πίστεως. Λάλει γάρ, φησί, καί μή σιώπα… ὅτε περί πίστεως ὁ λόγος, οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ἐγώ τίς εἰμί… Διά τοῦτο κἀγώ ὁ τάλας δεδοικώς τό κριτήριον λαλῶ… Οὐδεμία αἴρεσις… τῆς εἰκονομαχικῆς ταύτης αἱρέσεως δεινοτέρα. Χριστόν ἤρνηται, εἰς πρόσωπον δέρει, πραγματικῶς καί λογικῶς λυττῶσα… Χριστιανοί ἀπολλύμεθα. Προφθάσωμεν τό πρόσωπον Χριστοῦ ἐν ἐξομολογήσει ἀσπασώμεθα Χριστόν, ὅν δι' ἀθετήσεως τῆς αὐτοῦ ἁγίας εἰκόνος ἀρνούμεθα» (Αὐτόθι). Οὐδείς, λοιπόν, ὀρθόδοξος ἀποσχίζεται ἀπό μίαν Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Σύνοδον, ἀλλά ἀπό αἱρετικάς καί σχισματικάς ψευδοσυνόδους. Αὐτό ἐποίει καί ὁ Ἅγιος Θεόδωρος καί ὁ Ἅγιος Μάξιμος καί ὅλοι οἱ Ὁμολογηταί τῆς Πίστεως. Αὐτό ἐποίησαν καί οἱ Ὁμολογηταί Πατέρες καί Ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι τό 1924, «ἔφυγον» ἀπό τήν «Σύνοδον» τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, τό 1937 ἀπό τήν «Σύνοδον» τοῦ Φλωρινισμοῦ, τό 1995 ἀπό τήν «Σύνοδον» τῶν «πέντε», καί σήμερον ἀπό τήν ψευδοσύνοδον τοῦ ψευδοαρχιεπισκόπου «Πειραιῶς» Νικολάου. Ἔτσι ἀγωνιζόμενοι μέ τούς ὀλίγους Ὀρθοδόξους καί ἑαυτούς θά περισώσωμεν καί ἄλλους θά βοηθήσωμεν. Ἀμήν.

Εἶναι γνωστόν ὅτι τήν Παπικήν καινοτομίαν ἐπί τοῦ Πασχαλίου Κανόνος καί τοῦ Μηνολογίου — Ἑορτολογίου τῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ νέου ἡμερολογίου, τήν ἐπενόησεν καί ἐπέβαλεν εἰς τήν Δύσιν ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ τό 1582, ἐξ οὗ καί τό νέον τοῦτο ἡμερολόγιον ὠνομάσθη καί «Γρηγοριανόν».
Εἰς τήν προσπάθειαν τοῦ ἰδίου Πάπα νά ἐπιβάλη ταύτην καί εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ὥστε νά μήν ὑπάρχη διάστασις ἑορτολογική καί δυσχεραίνεται ὁ Παπικός προσηλυτισμός καί ἡ Οὐνία του, ἀντιμετώπισεν ὄχι ἁπλῶς τήν ἄρνησιν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά συνεκλήθησαν καί αἱ Πανορθόδοξοι Ἅγιαι Σύνοδοι τῆς Κων/λεως 1583, 1587, καί 1593, ἐπί τοῦ μακαρία τῆ μνήμη Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Β´ τοῦ ἐπωνομαζομένου Τρανοῦ. Αἱ ἅγιαι αὗται Σύνοδοι ΑΠΕΡΡΙΨΑΝ καί ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ τήν Παπικήν Καινοτομίαν καί οὕτω ἀπέκλεισαν τήν καθ' οἱονδήποτε τρόπον εἰσαγωγήν της εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. (Ἐλευθ. Γκουτζίδη, «ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ», Τόμος Α´, Ἀθῆναι 1985 καί Ἐλευθερίου Γκουτζίδη «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ ΤΟΥ κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ·Ι·ΔΗ» Ἀθῆναι 1984).
Αἱ ἐν λόγω Πανορθόδοξοι Σύνοδοι στοιχοῦν ὀπίσω τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ὅλων τῶν τοπικῶν τοιαύτων, ἐν αἶς ἐλάλησεν τό πνεῦμα τό Ἅγιον, οὖσαι τό ἀπολύτω ἐσωτερικῆ ἑνότητι καί ἀλληλουχία πρός Αὐτάς, αἱ δέ καταδικαστικαί των Ἀποφάσεις, διεφυλάχθησαν μέ πολύν σεβασμόν καί ἐτηρήθησαν ἐπακριβῶς μέχρι τό τέλος τοῦ 19ου καί ἀρχάς τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ὅτε ἐμφανίζεται ἡ αἱρετική Ἐγκύκλιος τῆς Κων/λεως κατά τό 1920, καί τό δῆθεν «Πανορθόδοξον Συνέδριον τῆς Κων/λεως τό 1923», οὐσία ὅμως Προτεσταντικόν καί Μασωνικόν. Ἀμέσως μετά ταῦτα τόν Μάρτιον τοῦ 1924, ΑΣΕΒΕΣΤΑΤΑ ΚΑΤΕΠΑΤΗΘΗΣΑΝ καί αὗται αἱ Ἀποφάσεις, ἀλλά καί αἱ Πανορθόδοξοι Σύνοδοι καί ἐν τέλει ΑΥΤΟ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ΕΒΛΑΣΦΗΜΗΘΗ ὑπό τοῦ τότε Προέδρου τῆςἹεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου.
Ὁ λόγος, διά τόν ὁποῖον κατελύθησαν αὗται αἱ Ἅγιαι Σύνοδοι καί αἱ Ἀποφάσεις των, ἦτο ἡ καλπάζουσα Προτεσταντική καί Παπική κίνησις τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ὁ ὁποῖος κινούμενος εἰς τόν ἀντίποδα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας καί πρωτίστως τοῦ ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΤΗW ΠΙΣΤΕΩW, κηρύσσει ὅτι μετά τά σχίσματα, τά ὁποῖα προέκυψαν λόγω τοῦ Παπικοῦ ΠΡΩΤΕΙΟΥ, ἀλλά καί τῶν λοιπῶν αἱρέσεων, «διηρέθη καί διησπάσθη ἡ Ἐκκλησία», ἡ «Καθολική ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια», ἀλλά καί ὁ… «Χριστός»! Κατόπιν, τούτων, κατά τόν Οἰκουμενισμόν, καμμία ἀπό τάς «ἐπί μέρους Ἐκκλησίας» δέν ἀποτελεῖ καί δέν ἐκφράζει τήν ΜΙΑΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ καί ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, καμμία δέν ἔχει ὁλόκληρον τήν ΑΠΟΚΕΚΑΛΥΜΜΕΝΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ οὔτε καί τόν ΧΡΙΣΤΟΝ! Διά νά προκύψη Αὕτη ἡ Ἐκκλησία μέ κεφαλήν τόν Ἀναστάντα Χριστόν καί νά ἐπανεύρη τήν ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ, πρέπει, κατά τόν ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ, νά ἐπανενωθοῦν ὅλαι αἱ ἐπί μέρους «ἐκκλησίαι»! Αὐτός εἶναι μέ ὀλίγα καί ἁπλᾶ λόγια ὁ Οἰκουμενισμός, ὅστις ἔκτοτε ἐφεῦρεν πλείστας ἄλλας σατανικάς θεωρίας τάς ὁποίας, ὡς ἀλλοτριωθέντες οἱ «Ὀρθόδοξοι Νεοημερολογῖται καί Οἰκουμενισταί», ἐγκολπώνονται καί ἐν ἀκράτω ὑποκρισία υἱοθετοῦν…. Πρός χάριν αὐτοῦ τοῦ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ παναιρετικοῦ κινήματος καί διά νά συνεορτάζη ἡ αἱρεσιοβριθής Δύσις μετά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἐμελετήθη, ἀπεφασίσθη καί ΕΠΕΒΛΗΘΗ ὁ Παπικός καί Οἰκουμενιστικός Νεοημερολογιτισμός τό 1924.
Ἐνῶ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σύσσωμος τήν 3ην Μαρτίου 1924 ὑπετάγη εἰς τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον καί δι' αὐτοῦ εἰς τά Κέντρα τοῦ Προτεσταντικοῦ — Παπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἕνας μεγάλος ἀριθμός ἁπλῶν, ἀλλ' εὐσεβῶν Κληρικῶν, Μοναχῶν καί λαϊκῶν, εἶπον ΟΧΙ εἰς τήν καινοτομίαν, διότι αὕτη ἐκβάλλει καί ἀποκόπτει τούς Ὀρθόδοξους ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί «προσχωροῦν εἰς τήν ΦΡΑΓΚΙΑΝ». Ἡ Καινοτομία, ἐκήρυσσον, ἀποτελεῖ στροφήν καί ὑποταγήν εἰς τήν Δύσιν, καταλύει τήν Κανονικήν ἑορτολογικήν τάξιν, καταπατεῖ τάς Πανορθοδόξους Συνόδους τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1583, 1587, 1593) καί καταλύει τάς ἀποφάσεις των, μέ τάς ὁποίας κατεδικάσθη ὁ Παπικός Νεοημερολογιτισμός. Ἡ καινοτομία ἐπιφέρει χωρισμόν ἀπό τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του, καί ἕνωσιν μετά τοῦ Ἀντιχρίστου Παπισμοῦ καί Οἰκουμενισμοῦ.
Ὡστόσον δέον νά σημειωθῆ ὅτι ἱκανός ἀριθμός ἐκ τῶν παρασυρθέντων Ἀρχιερέων, ἀμέσως μετά τό 1924, ἀδιακόπως εἰς κάθε συνεδρίασιν τῆς καινοτομησάσης Ἱεραρχίας, δέν ἔπαυσαν νά καταγγέλλουν τήν καινοτομίαν καί νά ζητοῦν τήν θεραπείαν τῆς σχισματοαιρέσεως διά τῆς ἀναθεωρήσεως τῆς ὅλης πράξεως καί ἐπιστροφήν τῆς καινοτομησάσης Ἱεραρχίας εἰς τήν ἀρχαίαν ὀρθόδοξον ἑορτολογικήν, (κατά τό Ἰουλιανόν), τάξιν. Ἡ διάβρωσις ὅμως τῆς Ὀρθοδόξου συνειδήσεως καί κυρίως τά ξένα Κέντρα (τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Μασωνίας καί τοῦ Σιωνισμοῦ), ἤδη εἶχον ἐπιβάλλει τήν «νέαν τάξιν πραγμάτων», εἶχον εἰσδύσει καί ἤλεγχον καί ἐλέγχουν τούς φερομένους ὡς «ὀρθοδόξους» Νεοημερολογίτας Οἰκουμενιστάς. Οἱ καινοτόμοι καί σχισματικοί Νεοημερολογῖται καί πρῶτος ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος διά νά ἀντιμετωπίσουν τήν κρυσταλλίνην Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τῶν Ὀρθοδόξων, διά τῆς ὁποίας ἐκήρυσσον ὅτι ἐμμένουν γνήσια καί ζῶντα μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ δέ καινοτομήσασα Ἱεραρχία καί οἱ ἀκολουθήσαντες αὐτήν κατεστάθησαν ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ, διό δέν ἀνεγνώριζον «μυστήρια» εἰς αὐτούς», ἐφεῦρον διαφόρους μηχανισμούς ἀμύνης, ἐν οἷς πρῶτον τόν δῆθεν «περί δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία ἡμερολογιακοῦ σχίσματος»!

Τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τοῦ πιστοῦ λείμματος τῆς Χάριτος, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἐπεχείρησε νά ὑποβιβάση καί συσκοτίση, δεχόμενος ὅτι ναί μέν ἐπῆλθεν ἕνας διχασμός ἀνεπίτρεπτος τό 1924, πλήν ὅμως ὁ ἕνεκα τῆς ἡμερολογιακῆς μεταρρυθμίσεως ἤ «διορθώσεως» διχασμός, ὅσον καί ἄν βαρύνη τόν ἴδιον καί τήν Ἱεραρχίαν του, ὅμως δέν προεκάλεσεν πραγματικόν σχίσμα, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει σχετική ἀπόφασις Πανορθοδόξου Συνόδου, δι' ἧς νά καταδικάζεται ἡ εἰσαγωγή τοῦ νέου Ἡμερολογίου. `´Οταν, ἔλεγεν, θά συνέλθη μία τοιαύτη Σύνοδος καί τό καταδικάση, τότε τό προκληθέν σχίσμα, ἐφ' ὅσον συνεχισθῆ, θά καταστῆ ἐνεργεία σχίσμα, καί τότε θά δικαιοῦνται οἱ Γ.Ο.Χ. νά μήν ἀναγνωρίζουν μυστήρια εἰς τούς Νεοημερολογίτας. Παραλλήλως, ὁ ἴδιος, ἠμφεσβήτησεν καί τό κῦρος τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων καί τάς ἀποφάσεις των, διά νά προκύψη εἷς δειλός καί φθηνός ψεύστης, ὁ κατά τά ἄλλα ἀξιόλογος Πανεπιστημιακός διδάσκαλος. Ταῦτα καί ἕτερα παρόμοια ἐκήρυσσον, παραλλήλως μέ τήν ἐξασκουμένην βίαν, διώξεις, ἐξαγοράν συνειδήσεων, ἀποστολήν ἐγκαθέτων εἰς τούς Γ.Ο.Χ., πλήν ὅμως ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία δέν ἔχασεν τήν δύναμίν της καί οὐδέποτε ἐφιμώθη, ἐνῶ ἀπό τό 1924 εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν καλπάζει τό ἔργον τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ.
Εἰς τήν οὕτω χειμαζομένην Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία, μέ τό μικρόν λεῖμμα τῆς Χάριτος, ἀντιμετώπιζεν τήν ὠργανωμένην παναίρεσιν, ἀπεστάλησαν κατά καιρούς καί ἐγκάθετοι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, οἱ ὁποῖοι ἰδιαιτέρως κατά τά ἔτη 1931-1933 ἐταλαιπώρησαν αὐτό τό πιστόν λεῖμμα, δηλαδή τούς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, τούς ὁποίους διενοήθησαν καί ἐπεχείρησαν νά ὑπαγάγουν εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν. Τοῦτο τό ἐπεχείρησαν ἐπιδιώξαντες νά θέσουν ὑπό ἀπόλυτον ἔλεγχον τό Νομικόν πρόσωπον τῶν Γ.Ο.Χ., ἤτοι τήν «ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΓΝΗΣΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ», ἐκ τῆς ὁποίας ἐξηρτῶντο αἱ ὑπέρ ὀκτακόσιαι Ἐνορίαι ἀνά τό Πανελλήνιον, αἴτινες ἦσαν διοικητικῶς ὠργανωμέναι ὡς Παραρτήματα αὐτῆς. Ἑτέρωθεν ἦτο παγία τακτική τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἡ πλήρης ἐξάρτησις, πνευματική καί διοικητική, τῶν Γ.Ο.Χ., ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν. Κατ' αὐτήν ὁ Νεοημερολογιτισμός εὐχαρίστως ἐδέχετο καί δέχεται τούς Γ.Ο.Χ. ὡς «παλαιοημερολογίτας», τούς παρέχει ἱερεῖς καί Ναούς, ἀρκεῖ νά μήν ὁμολογοῦν τήν Ἐκκλησιολογίαν, καθ' ἥν οἱ ἐμμείναντες τό 1924 εἰς τό παλαιόν ἡμερολόγιον — Ἑορτολόγιον ἀποτελοῦν τό πιστόν λεῖμμα τῆς χάριτος, ἤτοι τήν ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ἐνῶ οἱ Νεοημερολογῖται κατεστάθησαν ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ καί ἑπομένως ἔπαυσαν οἱ λειτουργοί των νά εἶναι οἰκονόμοι τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!
Τό 1935, μετά 11 ἐτῶν ἀγῶνας κατά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ, μία ὁμάς ἀπό 7 Ἐπισκόπους, ἀπεφάσισαν νά διαχωρίσουν τάς εὐθύνας των ἔναντι τοῦ Καινοτόμου Ἀρχιεπισκόπου καί τῆς Ἱεραρχίας του καί νά ἐπιστρέψουν εἰς τήν πρό τοῦ 1924 Ὀρθόδοξον Κανονικήν τάξιν καί ἑορτολογικήν παράδοσιν, ἤτοι εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἀπό τόν Μάρτιον τοῦ 1924 ἐχειμάζετο λόγω ἐλλείψεως Ἐπισκόπων καί Συνόδου. Κατ' ἀρχάς, τρεῖς ἐξ αὐτῶν, ἤτοι ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, ἀπεκήρυξαν τόν σχισματικόν Ἀρχιεπίσκοπον καί τήν Ἱεραρχίαν του καί ἐπέστρεψαν δι' Ὁμολογίας ἐνώπιον Κλήρου καί Λαοῦ, ἐνῶ ἀνεμένετο νά ἀκολουθήσουν καί οἱ ἕτεροι τέσσαρες. Τό γεγονός αὐτό καθ' ἑαυτό, ἀλλά καί διότι ἀμέσως οὗτοι προέβησαν εἰς χειροτονίας ἄλλων τεσσάρων Ἐπισκόπων, ἐν οἷς καί τοῦ Ἁγιορείτου Πνευματικοῦ καί μεγάλου ὁμολογητοῦ Ἱερομονάχου Ματθαίου εἰς Ἐπίσκοπον Βρεσθένης, προεκάλεσεν μέγαν σάλον εἰς τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον καί εἰς ὅλα τά Κέντρα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ. Ἠκολούθησαν εἰδικοί νόμοι διά νά καθαιρεθοῦν, οἱ τρεῖς χειροτονήσαντες καί οἱ τέσσαρες χειροτονηθέντες χωρίς δικαίωμα «ἐκκλήτου», ἀλλά καί ἐξορίαι, ἐξαγοραί συνειδήσεων, καί τελικῶς ἐπέτυχον νά διαλύσουν τήν μόλις συσταθεῖσαν ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ καί ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΥΝΟΔΟΝ τῆς Ἐκκλησίας. Βεβαίως αἱ ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ «καθαιρέσεις» τῶν τριῶν χειροτονησάντων, κατόπιν δέ καί τῶν τεσσάρων χειροτονηθέντων, ἐπεχειρήθησαν ματαίως, διότι ἐγένοντο ἐκ τῶν ὑστέρων καί χωρίς νά ἐξετασθοῦν οἱ λόγοι τῆς Ἀποκηρύξεως, οἱ ὁποῖοι ἦσαν καί παραμένουν ΛΟΓΟΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΙ, ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΙ, ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. Ὑπό τό βάρος τῶν ἀπηνῶν διωγμῶν καί λοιπῶν πιέσεων πάντες οἱ ἀνωτέρω, πλήν ἑνός, τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, ἐδειλίασαν καί ἐξέπεσον, καί τελικῶς προσεχώρησαν εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν. Ἐκ τῶν ἑπτά Ἐπισκόπων,(1) κατ' ἀρχάς παρέμειναν πιστοί εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίας μόνον δύο, ὁ Κυκλάδων Γερμανός καί ο Βρεσθένης Ματθαῖος, ἐνῶ ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, ἀνέλαβε ρόλον ΟΥΝΙΤΟΥ τοῦ Νεημερολογιτισμοῦ. Οὗτος δέν ἐπανῆλθεν εἰς τό Νέον, ἀλλά παρέμεινεν παλαιοημερολογίτης μέ σκοπόν νά ἐλέγχη τούς Γ.Ο.Χ., νά προσβάλη ἐκ τῶν ἔνδον τήν Ὁμολογίαν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διακηρύσσων παντί σθένει τήν θεωρίαν περί μόνον «ΔΥΝΑΜΕΙ, ΟΧΙ ΔΕ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ», ἐνῶ ἐπ' οὐδενί θά ἐπέτρεπεν χειροτονίας νέων Ἐπισκόπων. Αὐτοί ἦσαν οἱ λόγοι, οἱ ὁποῖοι προεκάλεσαν τό κατά τό 1937 Φλωρινικόν σχίσμα, ἀπολύτως διά λογαριασμόν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί εὐρύτερον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Οἱ λόγοι αὐτοί ποτέ δέν ἐξέλιπον ἐνῶ τάς μόλις δύο τελευταίας δεκαετίας ἐκινήθη τό πᾶν διά νά τελεσφορήσουν!..
Τό 1948, κατόπιν ἀποφάσεως τοῦ πιστοῦ καί εὐσεβοῦς Κλήρου καί Λαοῦ, ὁ ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος, μόλις ἕν ἔτος καί ὀλίγους μῆνας πρό τῆς κοιμήσεώς του, ἤτοι τήν 1.9.1948, ΥΠΕΡΒΑΣ τόν Κανόνα προέβη ΜΟΝΟΣ εἰς χειροτονίαν Ἐπισκόπου καί κατόπιν, ἀπολύτως Κανονικῶς, συνεκρότησεν τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἀκαινοτομήτου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ ἐπανασυγκροτηθεῖσα Ἱ. Σύνοδος ἀπετελέσθη ὑπό τῶν, Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος, Πατρῶν Ἀνδρέου, Θεσσαλονίκης Δημητρίου καί Κορινθίας Καλλίστου, προεδρευομένη ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, ὅστις ἀνεδείχθη εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν. Ἔκτοτε ἀπό τό 1950 ἀδιαλείπτως ὅλα τά πυρά Νεοημερολογιτισμοῦ καί Παλαιοημερολογιτισμοῦ, ἰδιαιτέρως δέ ἀπό τό 1971 καί κατ' ἐξοχήν ἀπό τό 2003 καί ἑξῆς, ἐστράφησαν ὀργανωμένα κατ' αὐτῶν τῶν χειροτονιῶν, αἱ ὁποῖαι ὅμως ἦσαν καί παραμένουν γεγονός ἀναμφισβήτητον ἀπό πάσης ἀπόψεως.
Μέγας πολέμιος καί κατ' ἀκρίβειαν συκοφάντης καί βλάσφημος καί κατ' αὐτῶν τῶν χειροτονιῶν ἀνεδείχθη ὁ ἤδη ἀρνητής τῆς Ἐκκλησιολογίας καί πρόξενος τοῦ σχίσματος τοῦ 1937, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης. Οὗτος τό 1950 ἀνέλαβε νά προσβάλη αὐτάς τάς ἀπροσβλήτους χειροτονίας διά χειροθεσίας ὑπό τοῦ ἰδίου, ἤ ὑπό ἄλλης «παλαιοημερολογιτικῆς Συνόδου», ἡ ὁποία θά ἐφρόνει καί θά ἐφήρμοζε τήν θεωρίαν περί δυνάμει σχίσματος τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.
Ἀποβιώσαντος τούτου τό 1955, τό συγκεκριμένον σχεδιόν του ἀνέλαβον νά πραγματοποιήσουν οἱ ὀπαδοί του Φλωρινικοί, οἱ ὁποῖοι παραμείναντες ἀκέφαλοι καί σχισματικοί, τό 1960 ἔλαβον ἐπισκοπικήν χειροτονίαν κρυφίως, καί «σιμωνιακῶς»(;), ὑφ' ἑνός καί δή παρά τήν ἀπαγόρευσιν τῆς Συνόδου, εἰς ἥν ἀνῆκεν ὁ χειροτονήσας. Ὡς γνωστόν οἱ Φλωρινικοί προσφυγόντες εἰς τήν παλαιοημερολογιτικήν Ρωσικήν Σύνοδον ἐν Ἀμερικῆ, διά νά ζητήσουν χειροτονίαν ἐπισκόπου, ἀλλά τό αἴτημά των ἀπερρίφθη, διότι, κατά τήν Ρωσικήν Σύνοδον, «ὑπῆρχον Ἐπίσκοποι εἰς τήν Ἑλλάδα», ὡς τοιούτους δέ ὑπεννόει τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Παρά ταῦτα μετά τινα χρόνον, εἷς Ἐπίσκοπος τῆς ἐν λόγω Ρωσικῆς Συνόδου, κρυφίως καί, κατά τάς μαρτυρίας τῶν ἰδίων, ἀφοῦ διετέθησαν οὐκ ὀλίγα ἀργύρια, ἐχειροτόνησεν τόν Φλωρινικόν Ἀρχ/την Ἀκάκιον εἰς «Ἐπίσκοπον Ταλαντίου»! Σημειωθήτω ὅτι ἡ ἐν λόγω Σύνοδος, εἶχεν ἀκριβῶς τήν ἰδίαν θεωρίαν περί δυνάμει ἡμερολογιακοῦ σχίσματος, διό ἐκοινώνει μετά πασῶν τῶν Νεοημερολογιτικῶν καί Παλαιοημερολογιτικῶν «Ἐκκλησιῶν», ἐνῶ εἰς τόν χῶρον της εἶχεν καί νεοημερολογίτας….
Οἱ ὀπαδοί τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου θά ἐπιχειρήσουν νά πραγματοποιήσουν τό σχέδιόν του, περί προσβολῆς τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, μόλις τό 1971. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν Φλωρινικοί παράγοντες, ἐγκάθετοι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί λοιπῶν Κέντρων, μετά ἀπό ἐπανειλημμένας μεταβάσεις εἰς Εὐρώπην καί Ἀμερικήν, ἐδικτυώθησαν μέ τά ἐκεῖσε ὅμοια κέντρα καί πρόσωπα Ἑλλήνων, Ἀμερικανῶν καί Ρώσων, καί ἀνέλαβον νά ὑλοποιήσουν τό συγκεκριμένον σχέδιον τοῦ πρ. Φλωρίνης. Ἀναφέρομεν τούς: Ἀρχιμανδρίτην Καλλιόπιον, Μοναχόν Βίκτωρα, Πρωθ. Εὐγένιον, ἐξ Ἀμερικῆς δέ τόν Ἀρχ/την Παντελεήμονα Μητρόπουλον καί ἐξ Εὐρώπης τόν κληρικόν τότε τῆς Ρωσικῆς Συνόδου Βασίλειον Σακκᾶν, ἐνδεχομένως δέ νά ὑπῆρχον καί ἄλλοι τούς ὁποίους ἀκόμη ἀγνοοῦμεν.
Φθίνοντος τοῦ 1969, μᾶλλον δέ καί ἐνωρίτερον, εἶναι γεγονός ἀναμφισβήτητον ὅτι Φλωρινικοί παράγοντες ἔθεσαν τό θέμα τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας τοῦ 1948 εἰς τήν Ρωσικήν Σύνοδον, ἡ ὁποία ἐν προκειμένω εἶχεν σαφῶς ἐκφρασθεῖ ὑπέρ τῶν ἐν λόγω χειροτονιῶν, γεγονός τό ὁποῖον, Φλωρινικαί Ἐπιτροπαί ὑπό τόν «Ἀρχιεπίσκοπον» Αὐξέντιον, ἐμελέτων. Ἐν προκειμένω ὁ ἀνεξάρτητος (ἀντάρτης) Ἀρχ/της Καλλιόπιος, (ὁ ὁποῖος καθ' ἡμᾶς εἶχεν ἤδη ἐπαφάς μετά τοῦ ἐν Γενεύη Ἱερέως Βασιλείου Σακκᾶ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου), κατά Ἰανουάριον 1970 φέρει εἰς φῶς τά κάτωθι:
Κατά θετικάς πληροφορίας ἡ Σύνοδος τῶν Ἀρχιερέων τῆς ὁδοῦ Κάνιγγος 32 συνέστησε 8μελῆ Ἐπιτροπήν, μέ τήν ἐντολήν νά μελετήση τήν ἕνωσιν τῶν Γ.Ο.Χ. Τήν σύστασιν τῆς Ἐπιτροπῆς αὐτῆς ἠνάγκασαν ἀφ' ἑνός μέν ἡ δημοσιευθεῖσα περικοπή ἐπιστολῆς μέ τίτλον «Φωνή ἐκ Γενεύης» τοῦ πατρός Βασιλείου Σακκᾶ καί ἀφ' ἑτέρου, ἑτέρα ἐπιστολή τῆς Συνόδου τοῦ Σεβασμ. Μητροπολίτου κ.κ. Φιλαρέτου, διά τῆς ὁποίας, ὡς ἔχομεν πληροφορίας, ἀναγνωρίζει ὅτι αἱ γενόμεναι ὑπό τοῦ ἀειμν. Ἐπισκόπου Ματθαίου χειροτονίαι Ἐπισκόπων, εἶναι ἔγκυροι.
Εἰς τήν ἐν λόγω Ἐπιτροπήν μετέχουν, πάντοτε κατά πληροφορίας, δύο λευκανθέντες εἰς τόν ἀγῶνα Καθηγούμενοι, εἷς Ἀρχιμανδρίτης, δύο Θεολόγοι, καί τρεῖς Λαϊκοί. Ὁ «Ὀρθόδοξος Παρατηρητής» καί κοντά σ' αὐτόν χιλιάδες πιστοί, πονούντων διά τήν ἀθλίαν διαίρεσίν μας, χαίρει ἰδιαιτέρως, ἐφ' ὅσον, ἡ ἀνωτέρω Ἐπιτροπή δέν μείνη, ὡς καί αἱ προγενέστεραι, εἰς τά «χαρτιά τῶν διορισμῶν» ἤ καταναλίσκει τόν χρόνον της εἰς «βυζαντινολογίας» ἤ ἀκόμη τό χειρότερον εἰς ἐπίδειξιν «γνώσεων» Κανονικοῦ Δικαίου.
Εἴμεθα τῆς γνώμης, εἰς τήν κατάστασιν ὅπου εὑρίσκεται σήμερον ἡ Ἐκκλησία μας θά πρέπει τά Μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς ὅταν πρόκειται νά λάβουν ἀπόφασιν, ἄς λάβουν, ὑπ' ὄψιν των τά κάτωθι:
1. Τήν ἐν τῶ κήπω τῆς Γεθσημανῆ προσευχῆς τοῦ Κυρίου μας «ἴνα πάντες ΕΝ ὦσιν».
2. Τόν ΣΚΟΠΟΝ διά τόν ὁποῖον ἀγωνιζόμεθα, ὅστις δέν εἶναι ἡ διαίρεσις μεταξύ μας καθώς καί ἡ διατήρησις τοῦ ἀτομικοῦ «μαγγανοπήγαδου», ἀλλά ἡ ἄρσις τοῦ ἡμερολογιακοῦ σχίσματος!
Καί 3 α) Τό ἐπί 33 ἐτῶν ὑφιστάμενον φθοροποιόν ἐσωτερικόν σχῖσμα, β) Τάς γενομένας ἀντικανονικῶς χειροτονίας Ἐπισκόπων καί τῶν ΔΥΟ παρατάξεων, καί γ) Τήν ἀποτελεσματικήν ἐπίδρασιν πού θά ἔχη, μετά τήν ἄρσιν τοῦ σχίσματος, ἡ «τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα» Θεία Χάρις. Ἀλλά, θά ἐπανέλθωμεν».
Ἐκ τοῦ ἀνωτέρω κειμένου προκύπτει ὡς βέβαιον ὅτι ὁ Ἀρχ/της Καλλιόπιος, κατέχει καλά τό θέμα καί ὅτι ἀπό ἱκανοῦ χρόνου τό προετοίμασε μέ ἐπαφάς ἐν Γενεύη καί ἐν Ἀμερικῆ, ἐνῶ ἔχει ὑπ' ὄψιν του καί τό ὅτι προϋπόθεσις γιά τά σχέδιά του εἶναι νά ἐξασφαλίση τήν συνέργειαν τοῦ Πρωθ. Εὐγενίου Τόμπρου, διά τοῦτο εἰς τό ἀνωτέρω κείμενό του τονίζει ὅτι: α) Ὁ Μητροπολίτης τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, εἰς τήν ὁποίαν ὑπήγετο ὁ π. Βασίλειος Σακκᾶς, ἀναγνωρίζει ὡς ἐγκύρους τάς χειροτονίας τοῦ 1948, καί ὅτι αὐτό τό γεγονός τό ἐγνώριζεν καί ὁ τότε Ἀρχ/πος τῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως… β) Εἶναι λίαν γλυκεῖς οἱ λόγοι περί ἑνώσεως καί δή ὅτι τό ἀπό τό 1937 Φλωρινικόν σχίσμα εἶναι ἀδικαιολόγητον ἐσωτερικόν σχίσμα, ὅπερ σημαίνει ὅτι «αἱ δύο παρατάξεις διίστανται διοικητικῶς, ἐνῶ ἀποτελοῦν τήν μία Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ. ἐν Ἑλλάδι!" καί γ) Ἀμφοτέρων τῶν παρατάξεων αἱ χειροτονίαι εἶναι ἀντικανονικαί!!
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, ὁ ὡς ἄνω Ἀρχ/της Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος κατά τό 1970-1971, προλειαίνει τό ἔδαφος περί δῆθεν ἐπιστροφῆς του εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί ἐμφανῶς πλαισιώνει τόν τότε Μητροπολίτην Κορινθίας Κάλλιστον, ἴσως δέ μυστικῶς νά εἶχεν συνδεθεῖ καί μετά τοῦ Πρωθ. Εὐγενίου Τόμπρου.(2) Τελικῶς ὑπήχθη εἰς τόν Μητροπολίτην Κάλλιστον, ὅστις ἤδη εἶχεν ὁμοίως πραγματοποιήσει περισσοτέρας τῆς μιᾶς μεταβάσεις εἰς Ἀμερικήν, συνεδέθη μετά τοῦ Ἀρχ/του Παντελεήμονος Μητροπούλου καί ἄλλων παραγόντων καί ἦτο θαυμαστής καί ὑμνητής τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων πλήν ὅμως, ὅπως παρεδέχετο, παρά τόν ζῆλον των, τόν ἀσκητικόν βίον, τήν θεολογικήν κατάρτισιν κλπ. δέν εἶχον καθαράν Ἐκκλησιολογικήν Ὁμολογίαν.
Εἰς τά τεκταινόμενα, τῆς ἰδίας περιόδου, ἐπί τοῦ ἰδίου θέματος, ὅσον ἀφορᾶ τήν ὑπό τόν Ἀρχιεπίσκοπον Αὐξέντιον τῆς Φλωρινικῆς Παρατάξεως Σύνοδον, ΑΠΛΕΤΟΝ ΦΩΣ ρίπτει καί ἕτερον κείμενον τό ὁποῖον ὡς «ΠΡΟΤΑΣΙΝ», ΕΙΣΗΓΗΘΗ εἰς τήν ὡς ἄνω Φλωρινικήν Σύνοδον, ὁ ἀποστάτης Μοναχός Βίκτωρ Ματθαίου πρώην πνευματικόν τέκνον καί ἐκ τῶν πρώτων καί λίαν σημαντικῶν συνεργατῶν τοῦ Ἀοιδίμου Βρεσθένης Ματθαίου. Χωρίς ἄλλην εἰσαγωγήν παραθέτομεν ἀποσπάσματα μόνον τοῦ ἐν λόγω κειμένου «ντοκουμέντου», διότι εἶναι μακροσκελές.
Θέμα: Μελέτη τοῦ προβλήματος τῶν ἐξ ἀντικανονικῶν Ἐπισκόπων (τῆς παρατάξεως τοῦ ἀειμνήστου Ἐπισκόπου Βρεσθένης κυροῦ Ματθαίου) κεχειροτονημένων Κληρικῶν καί καθορισμός τοῦ τρόπου ἐκκλησιαστικῆς θεραπείας τῶν ἐξ αὐτῶν αἰτουμένων, ὅπως γίνωσιν δεκτοί παρ' ἡμῖν.
Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατε Ἅγιε Σαλαμῖνος,
Πανοσιολογιώτατοι Ἅγιοι Πατέρες,
Ἐλλογιμώτατοι ἀδελφοί,
Εὐλαβῶς ὑποκλινόμενος καί τάς Ὑμετέρας εὐχάς ἐπικαλούμενος λαμβάνω τήν τιμήν νά ἀναφέρω Ὑμῖν τά ἀκόλουθα….
Ἔκ τε τῆς προφορικῆς τοῦ Μακαριωτάτου ἀναπτύξεως καί ἐκ τοῦ προσκλητηρίου ἐγγράφου πληροφορούμεθα ὅτι: «Ἡ Ἱερά ἡμῶν Σύνοδος ἔχουσα ὑπ' ὄψιν αἴτησιν Κληρικῶν τινων χειροτονηθέντων ὑπό ἀντικανονικῶν Ἐπισκόπων» (τῆς ὑπό τόν ἀείμνηστον Ἐπίσκοπον Βρεσθένης Ματθαῖον Παρατάξεως), αἰτουμένων «ὅπως γίνωσι δεκτοί ἐν τῆ Ἱερᾶ ἡμῶν Παρατάξει καί ἐπιθυμοῦσα (ἡ Ἱερά ἡμῶν Σύνοδος) νά δώση γενικωτέραν λύσιν ἐπί τοῦ προβλήματος τῶν ἀντικανονικῶν χειροτονιῶν τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, σύμφωνον πρός τούς θείους καί Ἱερούς Κανόνας» συνεκρότησε τήν παροῦσαν 15μελῆ Ἐπιτροπήν ἡμῶν, εἰς ἥν καί ἀνέθηκε τήν μελέτην τοῦ προαναφερθέντος προβλήματος….
Τοῦ θέματος τούτου τεθέντος ἤδη ἐνώπιον ἡμῶν ἔχομεν νά ἐξετάσωμεν τί περί τούτου διακελεύουσιν οἱ θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες καί ποία ἡ πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας ἐν παρομοίαις περιπτώσεσιν…. Τό κατ' ἐμέ καί ἐφ' ὅσον μοί ἐδόθη ὁ λόγος δέν θά ἀναπτύξω ἰδικάς μου θεωρίας, οὔτε θά παρατάξω ἐπιχειρήματα, ἅπερ κατά κόρον ἔχουν λεχθῆ καί γραφῆ πολυειδῶς καί πολυτρόπως κατά τό παρελθόν καί μάλιστα κατά τήν διάρκειαν τῶν ἐργασιῶν τῆς κατά τό παρελθόν ἔτος συγκροτηθείσης πρός τόν αὐτόν σκοπόν ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Ἐπιτροπῆς, πορίσματα τῆς ὁποίας, λόγω διαφωνιῶν μεταξύ τῶν μελῶν αὐτῆς, ὑπεβλήθησαν κεχωρισμένως πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον καί τῶν ὁποίων οἱ ἐξ ἡμῶν ἐπιθυμοῦντες δύνανται νά λάβωσι γνῶσιν.
Ἐπειδή ὅμως εἰς ἕν ἐκ τῶν πορισμάτων ἐκείνων ἀναφέρονται πράγματα κατ' ἐμέ ἀπαράδεκτα, ὁδηγοῦντα εἰς λύσεις ἐπιζημίους διά τό Ὀρθόδοξον ἡμῶν φρόνημα καί ἐπειδή τό καλῶς νοούμενον συμφέρον τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Ἀγῶνος καί τό Δίκαιον ἀπαιτοῦν ὅπως δοθῆ λύσις εἰς τό χρονίζον τοῦτο ζήτημα ἐπιβεβλημένον θεωρῶ καθῆκον νά θέσω ἐνώπιον Ὑμῶν ἀκοινολόγητον ἄχρι τοῦδε στοιχεῖον, ἐξ οὗ ἐμφαίνεται περιτράνως, τό πῶς ἀντιμετώπισε τό ὑπό κρίσιν θέμα, ἐν τῆ γενέσει αὐτοῦ, ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἡ προεδρευομένη τότε ὑπό τοῦ ἀοιδίμου Ποιμενάρχου ἡμῶν, ἀειμνήστου πρώην Φλωρίνης κυροῦ Χρυσοστόμου. Πρόκειται περί γνωματεύσεως τῆς Ἱερᾶς ἐκείνης Συνόδου, τήν ὁποίαν ἰδίαις αὐτοῦ χερσί συνέταξεν ἐν ἔτει 1950 τό πλέον ἔγκυρον καί ἁρμόδιον πρόσωπον τῆς ἐποχῆς, ὁ μακαριστός Ποιμενάρχης ἡμῶν πρώην Φλωρίνης κυρός Χρυσόστομος…. Ἀπεφάνθη περί τοῦ ποία πρέπει νά εἶναι ἡ ἀκολουθητέα ἐν προκειμένω ὁδός. Τήν ἀπόφανσιν αὐτήν περιέχει τό ἐπί χεῖρας, ἐν φωτοτύπω ἀντιγράφω, ἔγγραφον καί συμφώνως πρός τήν ἀπόφανσιν αὐτήν ἐνήργησε καί ἐν τῆ πράξει ὁ ἀοίδιμος Χρυσόστομος, ἀποδεχθείς καί προαγαγών εἰς ἀνωτέρους ἐκκλησιαστικούς βαθμούς, Κληρικούς προερχομένους ἐκ τῆς ἐν λόγω Παρατάξεως. Ἀκούσωμεν λοιπόν μετά τῆς δεούσης προσοχῆς τί ἐκ τοῦ κόσμου τῆς αἰωνιότητος παραγγέλλει ἡμῖν ὁ θεῖος ἐκεῖνος Πατήρ»:
Ὁ μεταστάς Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος ἐχειροτονήθη ἐγκύρως καί κανονικῶς ὑπό τριῶν Μητροπολιτῶν, τοῦ Δημητριάδος Γερμανοῦ, τοῦ Ζακύνθου Χρυσοστόμου καί τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, καθ' ἅ διαγορεύουσιν οἱ Ἀποστολικοί καί Συνοδικοί θεῖοι Κανόνες. Διό καί πᾶσα ἐκκλησιαστική πρᾶξις αὐτοῦ, εὑρισκομένου ἐν τῶ πλαισίω τῆς Ὀρθοδοξίας, γινομένη κατά τάς Διατάξεις καί τάς διατυπώσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τυγχάνει ἀναντιρρήτως κανονική καί ἔγκυρος, καθ' ἅ διαγορεύουσιν αἱ ρῆτραι τοῦ Κανονικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου. Προκειμένου ὅμως περί τῶν Ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν, εἰς ἅς προέβη οὗτος μονομερῶς καί αὐθαιρέτως, ἄνευ δηλονότι τοῦ συμψήφου τριῶν ἤ δύο τοὐλάχιστον Ἐπισκόπων μαρτυρούντων καί βεβαιούντων τό ἀνεπίληπτον ἦθος, τήν ἐκκλησιαστικήν μόρφωσιν καί τήν ποιμαντορικήν ἱκανότητα τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ὑποψηφίων, τό κῦρος τῶν χειροτονιῶν τούτων καθίσταται ἐπίδικον ἐνώπιον τῆς Συνόδου….
Ἡ ἀντικανονικότης τῶν χειροτονιῶν τούτων καθίσταται ἀναμφήριστος, τοσούτω μᾶλλον, ὅσω τά ἐκλεγέντα καί χειροτονηθέντα πρόσωπα τυγχάνουσι κατά τήν κοινήν ὁμολογίαν ἐστερημένα πάσης Ἐκκλησιαστικῆς ἤ γραμματικῆς μορφώσεως. Κατά ταῦτα ἡ Ἱερά ἡμῶν Σύνοδος, συσκεψαμένη καί λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν τούς ἄνωθι διαληφθέντας Ἀποστολικούς καί Συνοδικούς Κανόνας, θεωρεῖ καί κηρύττει ἀνενεργήτους καί σχολαζούσας τάς Ἐπισκοπικάς ταύτας χειροτονίας ἐλλείψει συμψήφου τριῶν ἤ δύο τοὐλάχιστον Ἐπισκόπων, μαρτυρούντων τό ἀνεπίληπτον ἦθος τῶν χειροτονηθέντων, ὡς καί τήν Ἐκκλησιαστικήν μόρφωσιν καί Κανονικήν συγκρότησιν αὐτῶν, ἴνα δύνανται οὗτοι, ὡς Ἐπίσκοποι, νά κηρύττωσιν εἰς τό ποίμνιον τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί νά δίδωσι λόγον τῆς πίστεως αὐτῶν, εἰς τόν αἰτοῦντα τοιοῦτον. Βεβαίως ὑπάρχουν εἴς τε τήν ἀρχαίαν καί τήν νεωτέραν Ἐκκλησίαν παρόμοιαι περιπτώσεις, καθ' ἅ ἀνεγνωρίσθη κατ' ἐκκλησιαστικήν οἰκονομίαν τό κῦρος καί ἡ κανονικότης Ἐπισκοπικῆς χειροτονίας ἐπιχειρηθείσης ὑπό ἑνός μόνου Ἐπισκόπου, ὄχι ὅμως καί ἄνευ τοῦ συμψήφου, διδομένου ἤ ἐκ τῶν προτέρων ἤ ἐκ τῶν ὑστέρων ὑπό μιᾶς Μείζονος καί ἐγκύρου Συνόδου….
Κατά ταῦτα κρίνουσα καί ἡ Ἱερά Σύνοδος κατά τούς ὡς ἄνω διαληφθέντας Ἀποστολικούς καί Συνοδικούς Κανόνας θεωρεῖ καί κηρύττει ἀντικανονικήν καί ἀνενέργητον τήν ὑπό τοῦ μεταστάντος Ἐπισκόπου Βρεσθένης γενομένην αὐτοβούλως καί ἄνευ συμψήφου χειροτονίαν τῶν Ἐπισκόπων Θεσσαλονίκης Δημητρίου, Πατρῶν Ἀνδρέου, Κορινθίας Καλλίστου καί Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος καί παραπέμπει αὐτούς εἰς τήν κρίσιν καί ἀπόφασιν μείζονος Συνόδου. Προκειμένου δέ περί τοῦ κύρους τῶν Μυστηριακῶν πράξεων τῶν Ἐπισκόπων τούτων ἡ Ἱερά ἡμῶν Σύνοδος, ἔχουσα ὑπ' ὄψιν ἀνάλογα προηγούμενα καί τήν διηνεκῆ πρᾶξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀποφαίνεται τά ἑξῆς: Δέον εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν νά διακρίνωμεν τήν Δογματικήν καί Μυστηριακήν ἔννοιαν τῆς χειροτονίας ἀπό τήν κανονικήν καί ποιμαντορικήν ἔννοιαν τῆς Ἐπισκοπικῆς χειροτονίας καί ἐφ' ὅσον εἰς μίαν χειροτονίαν ὑπάρχουσι τά στοιχεῖα τῆς ἐγκυρότητος ἀπό Δογματικῆς καί Μυστηριακῆς πλευρᾶς, οἷα εἶναι ἡ πίστις τοῦ προσερχομένου εἰς τό Μυστήριον, ὁ Ὀρθόδοξος τρόπος τῆς τελέσεως τοῦ Μυστηρίου καί ἡ ἐπίκλησις τοῦ Παναγίου Πνεύματος δυνάμεθα κατ' ἐκκλησιαστικήν οἰκονομίαν νά ἀναγνωρίσωμεν τό κῦρος τῶν Μυστηριακῶν πράξεων, ἔστω καί ἄν αὗται τελοῦνται ὑπό Ἐπισκόπου ἀμφιβόλου καί ἐπιδίκου κύρους. Ἄλλως τε καί ἡ διηνεκής πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας μᾶς διδάσκει, ὅτι Αὕτη εἰς παρομοίας περιπτώσεις ἐφήρμοσε πάντοτε τήν ἐκκλησιαστικήν οἰκονομίαν διά τῆς ἐκ τῶν ὑστέρων προσδόσεως εἰς τοιαύτας πράξεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κύρους, ὅπως μή διακυβεύηται ἡ θεία Χάρις, ἧς πᾶν δώρημα τέλειον, καί μή προκαλῆται ὁμαδικόν σκάνδαλον τῶν πιστῶν, καί δή τῶν ἐνδιαφερομένων μέ τήν ἐπανάληψιν αὐτῶν….
Ὅθεν ἡ Ἱερά ἡμῶν Σύνοδος, προκειμένου περί τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν χειροτονιῶν τῶν γενομένων ὑπό τῶν εἰρημένων Ἐπισκόπων, θά ἀναγνωρίση ἐκείνας μόνον τάς χειροτονίας κατ' ἐκκλησιαστικήν οἰκονομίαν καί δι' ἁπλῆς χειροθεσίας, «δι' ὅσας κατά τήν κρίσιν αὐτῆς συντρέχουν καί συνευδοκοῦν πάντα τά κανονικά στοιχεῖα καί τά προσωπικά προσόντα τά προϋποτιθέμενα ὡς ἀπαραίτητα διά τήν ἐγκυρότητα καί κανονικότητα τῆς χειροτονίας».
Μετά τήν παρουσίασιν τῆς ὡς ἄνω ἀπό τό 1950, εἰσηγήσεως — Ἀποφάσεως τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ὁ Μοναχός Βίκτωρ, καταλήγων εἰσηγεῖται τήν ἰδίαν πρότασιν:
«Ταῦτα, σεβάσμιοι Πατέρες καί ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶχον νά θέσω ὑπ' ὄψιν Ὑμῶν, ἐπί πλέον τῶν ὅσων ἐν παλαιοτέραις μελέταις ἐλήφθησαν ὑπ' ὄψιν. Πάντα ταῦτα, τά τε ἐν τῆ παρούση προτάσει καί ἐν ἄλλοις ὑπομνήμασιν ἀναφερόμενα, ἐφ' ὦν καί ἡ ἐν διασπορᾶ Ὀρθόδοξος Ρωσική Ἐκκλησία, ἡ ὑπό τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου κ.κ. Φιλαρέτου προεδρευομένη συνευδοκεῖ, εἶναι νομίζω ἀρκετά εἰς τό νά πείσουν ἡμᾶς ὅτι μόνη ἐνδεικνυομένη λύσις τοῦ ὑπό ἔρευναν προβλήματος εἶναι ἡ δι' ἁπλῆς χειροθεσίας ἀποδοχή τῶν πρός ἡμᾶς ἐκ τῆς Παρατάξεως ἐκείνης προσερχομένων Κληρικῶν.
Τό λίαν σημαντικόν ἐν προκειμένω, τό ὁποῖον χρήζει ἰδιαιτέρας προσοχῆς, εἶναι ὅτι πρίν μεταβῆ ἡ Ἐξαρχία ἡμῶν εἰς Ἀμερικήν, (12 ἤ 13 Σεπτεμβρίου 1971), ὅλα εἶχον συζητηθεῖ καί ἦσαν ἕτοιμα καί εἰς τήν Ἀμερικήν!
Ὑπ' αὐτάς τάς προϋποθέσεις καί δεδομένα, ὁ «ἀνεξάρτητος» Φλωρινικός Ἀρχιμανδρίτης Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος, τό 1970-1971, ὑποκρινόμενος ὅτι μετανοεῖ καί ἐπιστρέφει εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἐπλαισίωσεν τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον, τοῦ ἀπέσπασεν τήν ἐμπιστοσύνην καί ἐν συνεχεία τόν μετεχειρίσθη ὡς τό πλέον κατάλληλον πρόσωπον διά νά ἐφαρμόση τό σχέδιον τοῦ πρ. Φλωρίνης κατά τῆς ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἤτοι κατά τῶν Ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, ὅπως προκύπτει ἐκ τῶν ἀνωτέρω σαφῶν πηγῶν. Κατά τόν Φλωρινικόν Ἐπίσκοπον «Οἰνόης» Ματθαῖον Λαγγῆν, διά τήν προετοιμασίαν καί ἐφαρμογήν τοῦ σχεδίου διετέθησαν καί μεγάλα χρηματικά ποσά, προφανῶς καί δι' ἄλλους λόγους, ἀλλά καί διά τάς ἀλλεπαλλήλους μεταβάσεις, εἰς Ἀμερικήν, ἀκόμη καί τοῦ Κορινθίας Καλλίστου μετά τῶν συνοδῶν του. Παραλλήλως περιέβαλον τόν ἐν λόγω Ἀρχιερέα καί μέ τήν γοητείαν τοῦ «μεγάλου», τοῦ «ἁγίου», καί τοῦ «θαυματουργοῦ γέροντος». Οὗτος κατά τάς εἰς Ἀμερικήν μεταβάσεις του, συναντώμενος μετά προσώπων τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς διεβεβαίωνεν περισσῶς ὅτι «διά νά μήν χάση τήν ὁμολογία του», δέν ἔλεγεν εἰς αὐτούς «χαίρειν», δέν συνήσθιεν, οὔτε συνεπροσηύχετο, ἐνῶ, ἐπαναλαμβάνομεν, μετέφερεν ἐν Ἑλλάδι τήν εἰκόνα τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ὡς ἁγίων καί ἀσκητικῶν ἀνδρῶν μέ βαθεῖαν πίστιν, ἀλλά καί μόρφωσιν, πλήν ὅμως ὅτι τούς ἔλειπεν ἡ καθαρά Ὁμολογία, διά τήν μετάδοσιν τῆς ὁποίας, εἶχεν χρέος ἡ Ἱερά Σύνοδος νά ποιήση τό πᾶν. Ἐπί ἕν ἔτος περίπου, αὐτή ἡ εἰκών ἐκαλλιεργεῖτο τόσον ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Καλλίστου, ὅσον καί ὑπό τῆς «ΠΑΜΠΟΝΗΡΟΥ ΑΛΩΠΕΚΟΣ», τοῦ Ἀρχ/του Καλλιοπίου.
Ὁ ἐν λόγω ΕΓΚΑΘΕΤΟΣ τῶν Φλωρινικῶν, φιλικώτατα συνεδέθη καί μεθ' ἡμῶν ἐπιδεικνύων ἰδιαιτέραν ἐκτίμησιν, ζητῶν ἐπιμόνως τήν συμβολήν, ἀλλά καί τάς συμβουλάς μας ὡς θεολόγου, εἰς τό θέμα τῆς ἱεραποστολῆς πρός τήν ἐν Ἀμερικῆ Ρωσικήν Σύνοδον τῆς Διασπορᾶς, ἀσχέτως ἄν ἡ ὅλη συμπεριφορά του ἦτο ὑστερόβουλος καί ὑποκριτική. Ἐνίοτε, μετ' ἰδιαιτέρας λεπτότητος, ἀνεφέρετο καί εἰς τό θέμα τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας τοῦ 1948, ὑπό τήν προϋπόθεσιν ὅτι θά εἶναι ἰδιαίτερα ἐπωφελής διά τόν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας μία, ἔστω τυπική, ἀναγνωριστική ἀπόφασις, ὑπό μιᾶς μείζονος Ὀρθοδόξου Συνόδου, ἥτις θά ἀπεφαίνετο ὅτι αἱ ὑφ' ἑνός χειροτονίαι, ὅπως ἀκριβῶς ἔλαβον χώραν τό 1948, δέν ὑστεροῦν Δογματικῶς, οὔτε ἡ ὑπό τοῦ Ἁγίου Βρεσθένης ἐπιβεβλημένη τότε ὑπέρβασις τοῦ Κανόνος δημιουργεῖ πρόβλημα. Ἀφ' ἑτέρου, μία τοιαύτη ἀπόφανσις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἀφοῦ προηγουμένως αὕτη ἤθελεν δεχθεῖ τήν Ὁμολογίαν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, θά ἤνοιγεν τόν δρόμον, ὥστε οἱ Φλωρινικοί, ἑκόντες ἄκοντες νά ἐπιστρέψουν καί αὐτοί εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί ἔτσι θά ἐξηλείφετο καί τό ἀπό τό 1937 Φλωρινικόν σχίσμα, γεγονός, τοῦ ὁποίου αἱ διαστάσεις διά τήν Ὀρθοδοξίαν καί κατά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ θά ἦσαν ἀσύλληπτοι. Τό γεγονός ἐπίσης ὅτι ἐπ' αὐτῶν ἐδίδετο σαφής ἡ ἀπάντησις, ὅτι ἀφ' ἧς στιγμῆς ἡ Ρωσική Σύνοδος ἤθελεν ἀποδεχθεῖ τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν καί ἐπήρχετο ἡ ἐν αὐτῆ, τῆ Ὀρθοδόξω Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία ἕνωσις, αὐτό θά ἀπετέλει ὄχι ἁπλῶς ἀναγνώρισιν τῶν ὑφ' ἑνός χειροτονιῶν τοῦ 1948, ἀλλά καί ὡς κοινωνοῦσα ἡ Ρωσική Σύνοδος μετά τῆς ἐν Ἑλλάδι Φλωρινικῆς παρατάξεως, θά ἦτο ὑποχρεωμένη ἡ ἰδία νά ποιήση τό πᾶν, ἴνα ἐν τῆ αὐτῆ Ὁμολογία ἐπέλθη ἕνωσις καί τῶν Φλωρινικῶν. Πάντοτε ἔδειχνεν ὅτι ἀνεπιφυλάκτως συνεφώνει, ἐνῶ ἁπλῶς συνέλεγεν στοιχεῖα διά νά τά λάβη ὑπ' ὄψιν καί ὁ ἴδιος καί ὅλη ἡ Φλωρινική καί ἡ ἐν Ἀμερικῆ ἑλληνορωσική «συμμορία», ἡ ὁποία ἀναμφισβητήτως συνέταξεν τήν σχετικήν Ἀπόφασιν = ΕΚΤΡΩΜΑ καί τήν ἐπέβαλεν εἰς ἐκείνην τήν ὑπό τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον Σύνοδον!.. Ὡστόσον, διά τόν ΠΑΜΠΟΝΗΡΟΝ σατανικόν νοῦν τοῦ Ἀρχ/του Καλλιοπίου, ἦτο ἀρκετόν ὅτι εἰς τό ὅλον σχέδιον εἶχεν μυηθεῖ καί ὁ Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος. Οὗτος, ὁ Πρωθ. Εὐγένιος, ἐκίνησεν τά πάντα καί, ὑπό τάς ἀνωτέρω προϋποθέσεις, ἀπέσπασεν ἐν Συνόδω τήν ἀπόφασιν περί ἱεραποστολῆς εἰς τήν ἐν Ἀμερικῆ Ρωσικήν Σύνοδον, ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶχεν συντάξει καί σχετικόν κείμενον, ἤτοι τό «ΠΙΣΤΕΥΩ» ἤ «ΟΜΟΛΟΓΙΑ», ἡ ὁποία εἶχεν ἐγκριθεῖ ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί βάσει αὐτῆς, ἐφ' ὅσον θά ἐγίνετο δεκτή ὑπό τῆς Ρωσικῆς, θά προετείνετο καί ἡ ἕνωσις. Δυστυχῶς, ἐνῶ γράφομεν τό παρόν, ἐν τοῖς ἀρχείοις δέν ἔχομεν, τοὐλάχιστον ἐπί τοῦ παρόντος, ἄλλα ἱστορικά στοιχεῖα, ὡς τά σχετικά πρακτικά μέ τήν Ἱεραποστολήν πλήν τοῦ ἐγγράφου, τό ὁποῖον ἀκολουθεῖ:
«ΕΚΚΛΗΣΙΑ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ
Γραφεῖα Βερανζέρου 22
Α.Π. 736
Διά τοῦ παρόντος ἡμῶν γράμματος ἐντελλόμεθα ὅπως μεταβῆτε εἰς ΗΠΑ καί ἐκπροσωπήσετε τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν Ἡμῶν εἰς τά ἐκεῖ Συνέδρια τοῦ Μοντρεαλ. Μετά ταῦτα δέ ἐπιστρέψετε εἰς τήν ἐν Ἀθήναις θέσιν σας.
Διάπυροι πρός Κύριον Εὐχέται Ἡ Ἱερά Σύνοδος
Τά Μέλη
Ὁ Θεσσαλονίκης Δημήτριος
Ὁ Κορινθίας Κάλλιστος
Ὁ Μεσσηνίας Γρηγόριος
Ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος
Ὁ Γραμματεύς


Ἐνῶ τά τῆς Ἱεραποστολῆς ἐπί μακρόν ἐμελετήθησαν καί ἐνεκρίθησαν ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅμως ἀπό τήν ὥραν τῆς δι' Ἀμερικήν ἀναχωρήσεως τῆς Ἐξαρχίας, (12ην ἤ 13ην Σεπτεμβρίου), μέχρι καί τήν ὥραν τῆς ἐπιστροφῆς της (ἑσπέρας τῆς 3.10.1971) οὐδεμία φανερά ἐπικοινωνία αὐτῆς μέ τά γραφεῖα τῆς Ἱ. Συνόδου, ὑπῆρξεν, ἐκτός τῶν μυστικῶν τοιούτων μετά τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Πρωθιερέως Εὐγενίου, ἐν τοῖς Γραφείοις, Ἀρχ/του Ματθαίου Μακρῆ. Ἡ Ἐξαρχία ἐπέστρεψεν τό ἑσπέρας τῆς 3 Ὀκτωβρίου 1971 (π.ἡ.), ἡμέραν ἱστορικήν διότι κατά τό ἑσπέρας ἀλλά καί προηγουμένως, εἶχεν ἤδη παρέμβει ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου καί ἀνέκοψεν τήν ἐξέλιξιν τῶν σχεδίων, τά ὁποῖα ἤρχισαν ἐκτελούμενα ἐν Ἀμερικῆ, διό ταῦτα δέν ἐσυνεχίσθησαν ἐν Ἑλλάδι! Τά λαβόντα χώραν κατά τήν ἐπιστροφήν τῆς Ἐξαρχίας, 3.10.1971 καί ἑξῆς, συνοψίζονται ὡς κάτωθι:
Πρίν ἡ Ἐξαρχία ἀφιχθῆ εἰς τόν ἀερολιμένα τοῦ Ἑλληνικοῦ (3.10.1971), ὑπέρ τούς εἴκοσι (20) πιστοί, Κληρικοί καί Λαϊκοί, ἐσπεύσαμεν πρός ὑποδοχήν της. Ἐκεῖ καί ἐνῶ ἐκαθυστέρει ἡ ἄφιξις, ἐπληροφορήθημεν παρά τοῦ ὑποτακτικοῦ τοῦ Ἀρχ/του Καλλιοπίου, τοῦ Κων/νου Σαραντοπούλου, (κατόπιν Ἱερομονάχου Καλλινίκου καί κατόπιν «Ἀχα?ας»), ὅτι τήν πρωίαν τῆς ἰδίας ἡμέρας, πρίν ἀναχωρήση ἡ Ἐξαρχία, εἰς τηλεφωνικήν του ἐπικοινωνίαν μετά τοῦ Γέροντός του Καλλιοπίου, ὅστις (Καλλιόπιος) τόν διεβεβαίωσεν ὅτι «ἐχειροθετήθησαν οἱ δύο Ἀρχιερεῖς καί ἐπιστρέφουν». Ἐπί τῶ ἀκούσματι τούτω δύο ἐκ τῶν παρισταμένων θεολόγων ἐξεφράσαμεν ἀνοικτά τήν βδελυγμίαν μας διά τήν προδοσίαν καί ἐκινήσαμεν πρός ἀποχώρησιν διά νά μήν ἴδωμεν κἄν τούς καταπτύστους προδότας, ὅπως, ἐπί τῶ ἀκούσματι περί χειροθεσίας των, τούς ἐχαρακτηρίσαμεν. Παρενέβη ὅμως ὁ Ἀρχ/της Ματθαῖος Μακρῆς καί ἠμπόδισεν τήν ἀποχώρησίν μας προκειμένου, ὡς εἶπεν: «νά ἀκούσωμεν ἀπό τούς ἰδίους τούς Ἀρχιερεῖς τί ἔγινε καί μετά…".
 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΙΞΙΝ ΤΗΣ ΕΞΑΡΧΙΑΣ (3.10.1971)

᾽Αμέσως μετά τήν ἄφιξι εἰς τό   Ἀερολιμένα το Ἑλληνικοῦ (Ἑσπέρας 3.10.1971).   Διακρίνονται εἰς τό κέντρον οἱ Ἀρχιερεῖς Κάλλιστος καί Ἐπιφάνιος καί ἑκατέρωθεν  ὁ ᾽Αρχ/της Καλλιόπιος καί Πρωθ. Εὐγένιος, πλαισούμενοι ὑπό Κληρικῶν καί λαικῶν.

Ες τό παρά τόν Κολωνόν Μετόχιον τοῦ Κορινθίας Καλλίστου, ἐπίσης κατά τήν ὶδίαν ἑσπέραν 3.10.1971.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ    ΝΑΟΝ ΤΟΥ 'ΓΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΠΑΡΑ ΤΟ ΡΟΥΦ (8.10.1971)

Κατά τήν ἔξοδον τῆς ἐξαρχίας, ἐκ τῆς αἰθούσης τοῦ Ἀερολιμένος καί τήν ἐπιμελῶς στημένην ὑποδοχήν της, κυρίαι καί νεάνιδες «ἔρραινον μέ ροδοπέταλα τούς μεγάλους ἱεραποστόλους», ἐνῶ ἀμέσως ἠρωτήθησαν: «Τί ἐποιήσατε εἰς τήν Ἀμερικήν;". Ἡ ἀπάντησις ἦτο: «Ὄχι ἐδῶ, ἐλᾶτε εἰς τό Μετόχιον, ἐκεῖ θά ἀκολουθήση ἡ ἐνημέρωσίς σας». Εἰς τό Μετόχιον τοῦ Κορινθίας, παρά τόν Κολωνόν Ἀθηνῶν, ἡ πληροφόρησις, ἡ ὁποία ἐδόθη ἐν μέσω πανηγυρισμῶν, ἦτο ὅτι: «Ἡ Ἱεραποστολή ἐστέφθη ὑπό πλήρους ἐπιτυχίας, διότι ἡ Ρωσική Σύνοδος ὁμοθύμως καί ὁμοφώνως ΑΠΕΔΕΧΘΗ καί ΣΥΝΩΜΟΛΟΓΗΣΕΝ τήν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Γ.Ο.Χ.), ἀνεγνώρισεν δέ καί τάς ὑφ' ἑνός χειροτονίας τοῦ Ἁγίου Πατρός, μεθ' ὅ, κατ' ἀκροτάτην οἰκονομίαν ἐδέχθημεν μίαν τυπικήν συγχωρητικήν εὐχήν, μή ἐχούσης οὐδεμίαν σχέσιν μέ τήν Δογματικήν πληρότητα καί ἀκεραιότητα τοῦ μυστηρίου τῆς χειροτονίας, καί ταύτην κατ' ἀκροτάτην, ἐπαναλαμβάνομεν, Οἰκονομίαν, καί ἀγάπης καί ταπεινώσεως ἕνεκεν διά νά εὐοδωθῆ καί ἡ ἕνωσις τῶν ἐν Ἑλλάδι Φλωρινικῶν». Αἱ ἴδιαι δηλώσεις — διαβεβαιώσεις καί ἐν ἐκτάσει ἐπανελήφθησαν καί κατά τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς 8.10.1971, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Τιμίου Προδρόμου εἰς Ρούφ Ἀθηνῶν, ἐνῶ ὁ τότε Ἀρχ/της Νικόλαος Μεσσιακάρης, πρός ἰδιαιτέραν τιμήν του, κατήλεγξεν τόν δόλιον τρόπον εἰσόδου εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἀρχ/του Καλλιοπίου καί ἔθετεν τό ἐρώτημα, μέ ποίαν δήλωσιν μετανοίας καί ποίαν Ὁμολογίαν ἐγένετο δεκτός ὑπό τοῦ Κορινθίας Καλλίστου.
Τήν 15/28.10.1971 ἀνεγνώσθη ἡ συγχωρητική εὐχή εἰς τούς λοιπούς Ἀρχιερεῖς ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Κοιμήσεως κατά τόν Ὄρθρον καί ἐντός τοῦ Ἱεροῦ, ἐνῶ εἰς τόν ἴδιον εἶχεν ἀναγνωσθεῖ προηγουμένως, χωρίς οὐδείς εἰς ἀμφοτέρας τάς περιπτώσεις, νά ἀντιληφθῆ τό παραμικρόν, ἐνῶ ἐκυριάρχει τό μήνυμα περί θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας μέσω τῆς Ἱεραποστολῆς εἰς τήν Ρωσικήν Σύνοδον τῆς διασπορᾶς, διότι, οὕτω ἡ «Ὀρθοδοξία ἐξῆλθεν τῶν τειχῶν τῆς Μονῆς Κερατέας καί ἔλαβεν οἰκουμενικάς διαστάσεις».
Παραθέτομεν ἕν χαρακτηριστικόν δημοσιευμένον κείμενον τοῦ Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου ἀναφερόμενον εἰς τό γεγονός τῆς 15/28.10.1971:

Ἀσυγκράτητος συγκίνησις καί ἐνθουσιασμός
«Τήν Πέμπτην 15ην Ὀκτωβρίου ἐτελέσθη εὐχαριστήριος Ἀρχιερατική Λειτουργία ἐν τῶ Ἱερῶ Ναῶ Κοιμήσεως Τζιτζιφιῶν ὑπό τῆς Ἱερᾶς Ἡμῶν Συνόδου εἰς ἑορτασμόν καί πανηγυρισμόν τοῦ Θεοεικέλου γεγονότος τῆς Ἑνώσεως τῆς Ἱερᾶς Ἡμῶν Συνόδου μετά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐθνικιστικῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας ἐκτός τῆς Ρωσσίας ἑδρευούσης ἐν Νέα Ὑόρκη, καί κατακολουθούσης πιστῶς, ἀτρέπτως καί κανονικῶς τάς διακελεύσεις καί ἀποφάνσεις τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων καί στερρῶς ἐχομένης τῶν πατρώων θεσμίων καί τῆς ἐθνικόφρονος παγίας καί ἀναλλοιώτου γραμμῆς καί κατευθύνσεως.
 

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλλιθέας 15/28.10.1971.

Κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τελεσθεῖσαν ἐπί τῆ Θεομητορικῆ Ἑορτῆ τῆς Ἁγίας Σκέπης, εὐοδωσάσης τόν πλήρη θυσιῶν μαρτυρικόν Ἡμῶν ἀγῶνα διά τόν θρίαμβον τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας καί τῶ χαρμοσύνω Ἐθνικῶ γεγονότι τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ἐχοροστάτησε καί Ἱερούργησε λαμπρῶς ὁλόκληρος ἡ Σεπτή Ἱερά Ἡμῶν Σύνοδος, συνεπικουρουμένη σεμνοπρεπῶς ὑπό εἰκοσάδος Ἀρχιμανδριτῶν, Ἱερέων, Ἱερομονάχων καί Ἱεροδιακόνων.
Πολυπληθές εὐσεβέστατον Ἐκκλησίασμα παρηκολούθησε κατανυκτικῶς τήν ἐπιβλητικήν μυσταγωγίαν, προσευχόμενον ἐκ καρδίας καί εὐχαριστοῦν τόν Θεῖον Δομήτορα διά τήν ἐξ Οὐρανοῦ Εὐλογίαν Του πρός ἕνωσιν μετά τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν μαρτυρικῶν Ρώσσων τῆς διασπορᾶς ἐκπροσωπουμένων ὑπό τοῦ Θεοσεβεστάτου, Μακαριωτάτου Μητροπολίτου κ.κ. Φιλαρέτου. Τόν δέοντα λόγον εἰς ἔξαρσιν καί ὑπογράμμισιν τοῦ ἱστορικοῦ καί μοναδικοῦ τούτου γεγονότος, ὅπερ ἐγγράφεται χρυσοῖς γράμμασιν εἰς τάς δέλτους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐξεφώνησεν ὁ Πρωτοσύγκελλος Ἡμῶν Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος. Ἡ ὁμιλία τοῦ Π. Εὐγενίου ὑπῆρξεν ἄκρως ἐποικοδομητική, καί διαφωτιστική ἐπί τῆς σημασίας τῆς ἐπιτευχθείσης Ἑνώσεως, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἀφετηρίαν διά μίαν θριαμβευτικήν διά τήν Ὀρθοδοξίαν μελλοντικήν Ἐκκλησιαστικήν καί κοινωνικήν δρᾶσιν.
Ὡς ἀνέφερε ὁ Ὁμιλητής, τό θέλημα τοῦ Κυρίου ἐπρυτάνευσεν εἰς τάς καρδίας ἀμφοτέρων τῶν πράγματι γνησίως Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τό Θεῖον Οἰκοδόμημα προβάλλεται πλέον εἰς τόν κόσμον ὁλόκληρον μεγαλοπρεπές, λαμπρόν καί ὑποσχετικόν διά τό μέλλον καί τήν ψυχικήν σωτηρίαν ἑκατομμυρίων πιστῶν καί ἀμετακινήτως ἀφοσιωμένων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Οἱ στεναγμοί αἱ ταλαιπωρίαι καί τά δάκρυα τοῦ μαρτυρικοῦ ποιμνίου ἀνῆλθον εἰς τόν Θρόνον τοῦ Θεοῦ καί ἔδωκαν πλουσίαν τήν ἐπομβρίαν τῆς Εὐλογίας καί τῆς ἐγκρίσεως καί ἀναγνωρίσεως τῶν ἀτρύτων καί ἀνιδιοτελῶν, αἱματηρῶν καί μόνον εἰς δόξαν Θεοῦ ἀγώνων ὅλων Ἡμῶν.
Ὡμίλησεν ἐπίσης περιστατικῶς καί προσφυῶς ὁ Θεολόγος κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, ἐπιστεγάσας(3) τήν ὅλην εὐχαριστήριον θριαμβευτικήν Θείαν Λειτουργίαν. Τοσαύτη ὑπῆρξεν ἡ συγκίνησις τοῦ ἐκκλησιάσματος, ὥστε πολλοί ἔκλαιον, ἡ ὅλη δέ ἀτμόσφαιρα ἦτο πλήρης προσευχητικῆς ἀνατάσεως, δοξολογίας καί ἐνθέου μεθέξεως.
Πράγματι ὑπῆρξεν ἡ Πέμπτη 15/28 Ὀκτωβρίου 1971, σημειώδης «Ἡμέρα τοῦ Θεοῦ» καθ' ἥν ἐσήμαναν ἐν τοῖς Οὐρανοῖς χαρμοσύνως τά σήμαντρα τοῦ Θεοῦ». («Κ.Γ.Ο.» Ὀκτωβρίου 1971 σελ. 25).

Περί τό τέλος τοῦ μηνός Νοεμβρίου ἤ ἀρχάς Δεκεμβρίου 1971, καί ἀφοῦ ὅλα εἶχον συντελεσθεῖ, ὅπως ἀνωτέρω συντόμως ἐξετέθησαν, δηλαδή ἀφοῦ ἐπεκυρώθη ἡ ἕνωσις καί ἔστω κατ' ἀκροτάτην οἰκονομίαν, ἐγένετο δεκτή καί ἡ συγχωρητική εὐχή, τότε ὁ Φλωρινικός Μοναχός Βίκτωρ, ὁ ὁποῖος συμμετεῖχεν ἐνεργῶς ἐκ τῶν παρασκηνίων, ἐν Ἑλλάδι καί Ἀμερικῆ, εἰς περιοδικόν του ὑπό τόν τίτλον «Χαρμόσυνα Μηνύματα», ἐδημοσίευσεν ὁλόκληρον τήν σχετικήν ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, τήν ὁποίαν ἡ Ἐξαρχία μόλις πρό δύο περίπου μηνῶν, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ της, ὅτε τῆς ἐζητήθη, εἶχεν δηλώσει ὅτι «δέν τήν εἶχεν, διότι δέν εἶχεν καθαρογραφεῖ καί δέν εἶχεν ὑπογραφεῖ καί ὅτι θά ἀπεστέλλετο ἐν καιρῶ». Τήν ἰδίαν ἀπόφασιν κατόπιν «εὗρεν» καί ὁ Πρωθιερεύς Εὐγένιος καί τήν ἐδημοσίευσεν εἰς τόν Κ.Γ.Ο. μηνός Νοεμβρίου 1971,(4) ἐνῶ προηγουμένως εἰς τό τεῦχος τοῦ Κ.Γ.Ο. μηνός Ὀκτωβρίου 1971, ἐδημοσίευσεν τό κείμενον τῆς «ΕΚΘΕΣΕΩΣ» ὑπό τό τίτλον: «ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΔΕΧΘΕΙΣΑ ΤΟ ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟΝ (ΠΑΠΙΚΟΝ) ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ, ΚΑΤΕΣΤΗ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ, ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ», τό ὁποῖον ἀνεγνώσθη τήν 15ην/28ην Σεπτεμβρίου ἐνώπιον τῆς Ρωσικῆς Συνόδου. Ἐπίσης εἰς τό τεῦχος τοῦ Νοεμβρίου 1971, ἐδημοσίευσεν ἕτερον ἄρθρον ὑπό τόν τίτλον «ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΘΗ Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΣ ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ ΤΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΣ ΗΜΩΝ», καί ὑπότιτλον: «Αἱ λεπτομέρειαι τῆς Θεόθεν ἐπελθούσης ἑνώσεως μετά τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ρωσικῆς Ἐθνικιστικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς». Δι' αὐτοῦ ὑπεραμύνεται τῆς ἀντιφατικῆς καί μέχρις ἀνοησίας γελοίας «ἀποφάσεως», ἡ ὁποία δέν ὑπῆρξεν ἀπόφασις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἀλλά τῶν ἀθλίων παρασκηνίων, τῶν οὐσία κατεξευτελισάντων καί καταρρακωσάντων τήν ἐν λόγω Σύνοδον. Τό γεγονός προεκάλεσεν σοβαρά διαβήματα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐνῶ ποτέ δέν ἐγένετο ἀποδεκτή ἡ «ἀπόφασις», ἀλλά καί ὡδήγησεν εἰς τήν κατόπιν διακοπήν τῆς μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου Κοινωνίας. Τόν Δεκέμβριον τοῦ 1971, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Φλωρινικῶν Αὐξέντιος, ἐκδίδει Ἐγκύκλιον, εἰς τήν ὁποίαν καταγγέλλει τήν Ρωσικήν Σύνοδον διά παρασπονδίαν, διότι αὕτη ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΕΝ τούς Ματθαιϊκούς Ἀρχιερεῖς, ἐνῶ, προφανῶς κατά τό σχέδιόν των, θά ἔδει νά τούς εἶχεν παραπέμψει νά τούς κρίνη ὁ ἴδιος. Κατόπιν τούτου ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Φλωρινικῶν, διέκοψεν τήν κοινωνίαν μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου!
Δέν λαμβάνεται ὑπ' ὄψιν ἡ ὑπ' Ἀρ. Πρωτ. 16-11/15/28.9.1971 Ἀπόφασις
Πρωτίστως ἐκεῖνο τό ὁποῖον προεκάλεσεν τήν μεγίστην ἀνησυχίαν εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον, εἶναι τό γεγονός ὅτι ἀφ' ἑνός μέν ἡ Ρωσική «Ἀπόφασις» οὐδόλως κάμνει λόγον περί Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, ἀφ' ἑτέρου δέ, σχετικῶς μέ τάς ἱστορικάς χειροτονίας τοῦ 1948, ἐνῶ ἀπεφαίνεται ὅτι «δέν ἡμάρτησεν ὁ μακαριστός Βρεσθένης Ματθαῖος χειροτονήσας μόνος του», ἀμέσως ἀντιφάσκουσα κάμνει ἀναφοράν εἰς τήν χειροθεσίαν, τήν ὁποίαν, ὁ Η´ Κανών τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, προβλέπει διά τούς ἐπιστρέφοντας σχισματικούς! Ὡς ἐκ τούτου ἀμέσως ἤρχισεν ἕνας εἰλικρινής καί τίμιος ἀγών, ὅπως ἡ Ρωσική Σύνοδος διατυπώση τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν, βάσει τῆς ὁποίας ἐκηρύχθη ἡ ἕνωσις,<Φ255> ἐνῶ παραλλήλως ἐζητεῖτο νά δηλώση καί τί ἀκριβῶς ἐνήργησεν ἐπί τῶν δύο Ἐπισκόπων, ἀφοῦ πέραν τῆς δηλώσεως περί ἀναγνωρίσεως τῶν χειροτονιῶν ἐπεκαλεῖτο καί τόν Η´ Κανόνα. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν, πέραν τῶν ἐπισήμων Συνοδικῶν ἐγγράφων ἀπεστάλη καί δευτέρα Ἐξαρχία, διότι, ἡ Ρωσική Σύνοδος, ὡς πρός μέν τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν ἐδήλωνεν τήν «περί δυνάμει» θεωρίαν τοῦ Φλωρίνης, περί δέ τῆς φημολογουμένης «χειροθεσίας» τήν διέψευδεν ΔΗΛΟΥΣΑ ΟΤΙ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΠΕΡΙ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗW ΕΥΧΗW. Διά τόν ἀποκλειστικόν λόγον ὅτι ἡ ἕνωσις προέκυπτεν ὡς ψευδοένωσις, μετά ἀπό τέσσερα περίπου ἔτη συστηματικῶν καί Κανονικῶν προσπαθειῶν, ἀπεφασίσθη νά διακοπῆ κάθε Ἐκκλησιαστική Κοινωνία, παντελῶς ἀδιαφορησάσης τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, δι' ὅ,τι καί ἄν ἔλαβεν χώραν ἐν Ἀμερικῆ ἐπί τῶν δύο Ἀρχιερέων τῆς Ἐξαρχίας.
Τό γεγονός πάντως ὅτι, ἀπό τήν 3ην/16ην Ὀκτωβρίου, ὅτε ἐπέστρεψεν ἡ Ἐξαρχία, μέχρι καί τήν 15ην/28ην τοῦ ἰδίου μηνός, ὅτε εἶχον συντελεσθεῖ τά πάντα, δηλαδή εἶχεν ἀναγνωρισθεῖ ἡ κηρυχθεῖσα ἕνωσις καί ὑπό σαφεῖς καί ρητούς ὅρους καί προϋποθέσεις ἐγένετο δεκτή καί ἡ συγχωρητική εὐχή, δέν διενοεῖτο δέ οὐδείς νά θέση θέμα «χειροθεσίας», ὡδήγησεν πρωτίστως τήν ἰδίαν τήν Ἐξαρχίαν καί ὁλόκληρον τήν «συμμορίαν» τῶν ἐγκαθέτων, εἰς σκληρόν ἀδιέξοδον, διό ἤρχισαν ἀναζητοῦντες νέας μεθόδους καί τρόπους, ὅπως περάσουν ἐκ τῶν ὑστέρων τήν, ὑπό συγκεκριμένας προϋποθέσεις καί ὅρους, «συγχωρητικήν εὐχήν» ὡς «χειροθεσίαν», ἔστω ἐμμέσως καί σιωπηρῶς, πρίν χαθῆ ὁριστικά τό θέμα.
Αἱ μεθοδεῖαι, τάς ὁποίας ἐπενόησεν καί συστηματικῶς μετῆλθεν, πρῶτος ὁ Πρωθ. Εὐγένιος Τόμπρος, ἦσαν:
1) Κατά τά μέσα περίπου τοῦ 1972, ὁ Πρωθιερεύς Εὐγένιος, προφανῶς κατόπιν κρυφίων συνεννοήσεών του μεθ' ἁπάσης τῆς συνωμοτικῆς συμμορίας (Φλωρινικῶν, Ἑλληνοαμερικανῶν καί τινων ἐκ τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, ὡς τοῦ Ἀρχ/του Παντελεήμονος Μητροπούλου καί τοῦ πρεσβ. Βασιλείου Σακκᾶ), ἐπεχείρησεν νά προωθήση τήν ἕνωσιν μετά τῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως. Τήν φοράν αὐτήν ὅμως συνήντησε σκληράν τήν ἀντίδρασιν — ἀπόρριψιν τοῦ σχεδίου του ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τῆς ὁποίας ἤδη εἶχεν κλονισθεῖ ἡ ἐμπιστοσύνη πρός τό πρόσωπόν του μετά τήν δημοσίευσιν τῆς Ρωσικῆς ἀποφάσεως. Σημαντικόν ἐν προκειμένω εἶναι ὅτι ὑπό τήν προτεινομένην ἕνωσιν ἔκρυπτεν τήν ἐπιβολήν τῆς «χειροθεσίας», ἡ ὁποία θεωρητικῶς τοὐλάχιστον, θά προέκυπτεν κατόπιν τῆς ἀλληλοαναγνωρίσεως τῶν ἑκατέρωθεν Ἐπισκόπων. Τό σχέδιόν του, παρά τό σθένος τό ὁποῖον ἐπέδειξεν ὁ Πρωθιερεύς, ἀπερρίφθη, ἐνῶ εἰς τήν ἐπιμονήν του νά συνεδριάση ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ, οἱ Ἀρχιερεῖς δέν προσῆλθον εἰς τά ἐπί τῆς ὁδοῦ Βερανζέρου 22 Συνοδικά Γραφεῖα, ὅπου τούς ἀνέμενεν ὁ ἴδιος, ἀλλά συνεδρίασαν εἰς τό παρά τό Αἰγάλεω Μετόχιον — Ἐπισκοπεῖον τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίωνος.(5) Πρό τοῦ κινδύνου νά ἀποκηρυχθῆ ὁ Πρωθιερεύς, ὑπεχώρησεν, συνεφιλιώθη, ἐνῶ ἔθεσεν ἀμέσως εἰς ἐφαρμογήν ἄλλο πολύ πιό σοβαρό καί ἐξαιρετικά τολμηρό σχέδιον, τό ὁποῖον πάλιν προήρχετο ἐξ ἐξωτερικῶν παραγόντων καί καθ' ἡμᾶς καί παρά πολιτικῶν τοιούτων.
2) Πρό τῆς λήξεως τοῦ ἔτους αὐτοῦ (1972), ὁ Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος, μέ τάς μυστικάς διασυνδέσεις, τάς ὁποίας εἶχεν, συνεννοεῖται μετά τοῦ Προέδρου τῆς τότε «Ἐθνικῆς Κυβερνήσεως», ἤτοι τοῦ Γεωργίου Παπαδοπούλου, ὅπως ἀναγνωρισθῆ ἡ «Παράταξις Ματθαίου» ὡς Ἐκκλησία τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου ἐν Ἑλλάδι, παραλλήλως πρός αὐτήν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, μέ σιωπηρῶς δεδομένην τήν «χειροθεσίαν». Ἡ δευτέρα αὕτη «ἐκκλησία τοῦ παλαιοῦ θά ἦτο νόμιμος καί ἐπίσημος ὡς καί οἱ λειτουργοί της»! Ἐπί τῶ σκοπῶ τούτω ὡς προϋπόθεσις ἐζητήθη ὅπως ὁ Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος ἐνεργήση ὥστε ἡ μόλις 5μελής Ἱερά Σύνοδος γίνη 12μελής. Διά τοῦτο ἀμέσως, τήν 25ην καί 26ην Ἰανουαρίου 1973, εἰς τήν ἀνδρώαν Μονήν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, ἔλαβον χώραν αἱ Ἐπισκοπικαί χειροτονίαι τῶν Ἀρχ/τῶν: α) Ματθαίου εἰς Ἐπίσκοπον Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος, β) Νικολάου εἰς Ἐπίσκοπον Πειραιῶς καί Νήσων, γ) Λαζάρου εἰς Ἐπίσκοπον Βρεσθένης, δ) Παχωμίου εἰς Ἐπίσκοπον Ἀργολίδος, ε) Θεοδοσίου εἰς Ἐπίσκοπον Φθιώτιδος, στ) Εὐμενίου εἰς Ἐπίσκοπον Ἡρακλείου Κρήτης καί ζ) Τίτου εἰς Ἐπίσκοπον Σερβίων καί Κοζάνης.(6) Ὡστόσον, ἐνῶ αἱ Ἐπισκοπικαί χειροτονίαι ἐπραγματοποιήθησαν, τό σχέδιον δέν εὐοδώθη, ἀλλ' ἐγκατελείφθη καί ἐματαιώθη, διότι ἀφ' ἑνός ὁ Πρόεδρος τῆς «Ἐθνικῆς Κυβερνήσεως» Γεώργιος Παπαδόπουλος ἀνετράπη, ὁ δέ Πρωθ. Εὐγένιος Τόμπρος καταντήσας ράκος, διότι, καθ' ἡμᾶς, τόν ἔτυπτεν ἡ συνείδησις, παρητήθη ἐκ τῆς θέσεως τοῦ Ἀρχιγραμματέως καί ἀπεμονώθη.
Κατά τήν ἰδίαν περίοδον τοῦ 1973 κορυφώνεται ἡ ἀγωνία ὅλων τῶν συνωμοτῶν, διότι ἔβλεπον ὅτι οἱ ἴδιοι, οἱ ὁποῖοι ἤρχισαν τήν προδοσίαν, κατόπιν ΠΑΛΙΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, ἕνεκα φόβου καί δειλίας, ἀνέκοψαν ταύτην ἐν Ἑλλάδι καί ἔχανον μιά γιά πάντα τήν δυνατότητα νά προσβάλουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Κατά τήν ἰδίαν ἐπίσης περίοδον τοῦ 1973, ὁ τότε Ἱερεύς τῆς Ρωσικῆς Συνόδου Βασίλειος Σακκᾶς, ὅστις ἀπό τό 1971 ἐπλαισίωνεν καί ἐπηρρέαζεν τόν Κιτίου Ἐπιφάνιον, εἶχεν ἱδρύσει εἰς τήν Γενεύην τῆς Ἑλβετίας, ὅπου εἶχεν τήν ἕδραν του, τήν «ΔΙΕΘΝΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, Η ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΑ ΠΙΣΤΙΣ». Αὕτη καταφανῶς ἀπετέλει ἀπομίμησιν τοῦ ἐκεῖσε ἑδρεύοντος «Π.Σ.Ε.", ἤτοι τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ ἐκτρώματος τοῦ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»! Πλέον ὁ Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός προκύπτει χειροπιαστός, καί ἰδιαιτέρως ἀπειλητικός, διότι, κατά τό Καταστατικόν της, ἡ «Διεθνής Ἀδελφότης…» ἀνεγνώριζεν καί ὡμολόγει ὅτι αἱ δύο «παρατάξεις» (Φλωρινικῶν καί «Ματθαιϊκῶν») ἀπετέλουν δύο χωριστάς διοικητικῶς παρατάξεις, ἐσωτερικῶς ὅμως, ἤτοι πνευματικῶς Ἐκκλησιολογικῶς, εἶχον ἀναγνωρισθεῖ ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἡ μέν τό 1969 ἡ δέ τό 1971 καί πλέον «ἀπετέλουν τήν Μίαν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ.". Αὐτή ἦτο ἡ «ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ». Τό φρικτόν ἐν προκειμένω δέν εἶναι αὐτό καθ' ἑαυτό τό γεγονός, ἀλλά τό ὅτι εἰς αὐτήν τήν Ἀδελφότητα ἀνῆκον καί τρεῖς τουλάχιστον Ἀρχιερεῖς, οἱ δύο τῆς Ἐξαρχίας καί ὁ τότε Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, τοῦ ὁποίου εὑρέθησαν κείμενα, δι' ὦν φέρεται ἐπευλογῶν καί εὐχόμενος εἰς αὐτό τό οὐσία Οἰκουμενιστικόν «Ἀδελφᾶτον». Σημειωθήτω ὅτι ἡ βασική αὐτή ἀρχή τῆς Οἰκουμενιστικῆς «Ἀδελφότητος» καλλιεργεῖται καί προπαγανδίζεται καί μέχρι σήμερον μέ ἰδιαιτέραν ἐπιμονήν καί δόλον, ἀποτελεῖ βασικήν ἀρχήν καί τῆς τελευταίας ὠργανωμένης προδοσίας.
Παραθέτομεν δύο ἔγγραφα — ντοκουμέντα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, τά ὁποῖα μόλις περιῆλθον εἰς χεῖρας μας καί διαβεβαιοῦν τά ἀνωτέρω.

ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΠΑΤΡΩΝ Γ.Ο.Χ.
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΑΝΔΡΕΑΣ
ΑΘΗΝΑΙ

Ἀγαπητέ μου πάτερ Βασίλειε,
Εὔχομαι ὁ Κύριός μας καί Θεός νά σᾶς προστατεύση εἰς τήν ἐκτέλεσιν τῶν καθηκόντων τῆς Διεθνοῦς Ἀδελφότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν «Ἡ Παραδοθεῖσα Πίστις» καί νά σᾶς φυλάττει διά τῆς χάριτός του ἀπό πάντα ὁρατόν καί ἀόρατον κίνδυνον, ὥστε νά ἐργάζεσθε ἐπιτυχῶς πρός δόξαν του καθοδηγῶντας τάς ψυχάς καί κατηχοῦντες αὐτάς εἰς, τήν ἀληθινήν καί ἀκαινοτόμητον πίστιν, μέ ταπείνωσιν, ὑπακοήν, ἀνιδιοτέλειαν, ἀγάπην καί φόβον Θεοῦ.
Νά ἔχετε καί τήν δικήν μου εὐλογίαν, καί νά σᾶς φωτίζει ὁ Παράκλητος εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τοῦ Προστάτου σου Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου τοῦ προστάτου τῆς Ἀδελφότητος Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.
Καί κατά Νοέμβριον 1973, εὑρισκόμενος ἐν Γενεύη, ἐπισήμως ἐπευλογεῖ τό Οἰκουμενιστικόν «ΑΔΕΛΦΑΤΟΝ» τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ μέ τό κάτωθι:
Τήν σημερινήν γενικήν συνέλευσιν τῆς Ἀδελφότητος.
Τό ψηφισθέν καταστατικόν τῆς διοικήσεως αὐτῆς.
Τήν ἐκλεγεῖσαν ἐπιτροπήν ἀποτελουμένην ἐκ:
α) Τοῦ κ. Φραγκίσκου — Παύλου Μανιένα, ὡς ΠΡΟΕΔΡΟΥ.
β) Τῆς Πρεσβυτέρας Μιχαηλίας Σακκᾶ, ὡς ΓΡΑΜΜΑΤΕΩΣ.
γ) Τοῦ κ. Ἰωάννου — Παύλου Ντυμπυισών, ὡς ΤΑΜΙΟΥ.
δ) Τῆς κ. Σταυρούλας Φίστερ, ὡς ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ, καθώς καί τῶν:
α) Ἱερομονάχου Ὁσίου, ὡς ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ.
β) Πρεσβυτέρου Βασιλείου Σακκᾶ, ὡς ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΥ ΕΠΙΤΗΡΗΤΟΥ,
ὅπως ἅπαντες οἱ προαναφερθέντες, ἀκωλύτως, καί μέ φόβον Θεοῦ, ἀσκῶσι τά καθήκοντά των διά τήν πνευματικήν καί ὑλικήν πρόοδον τῆς Ἀδελφότητος.
Διά νά κατανοήση τις τήν ἀρνητικήν σημασίαν τῆς ὡς ἄνω συμπεριφορᾶς τοῦ Μακ/του Ἀνδρέου, ἐπί μιᾶς σφόδρα ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ «Διεθνοῦς Ἀδελφότητος», εἶναι ἀρκετά καί μόνον τά κάτωθι, τά ὁποῖα ἐλάβομεν ἐκ μιᾶς ἐπιστολῆς τοῦ ἱδρυτοῦ της, κ. Βασιλείου Σακκᾶ, πρός τόν Ἱερομ/χον Καλλίνικον Σαραντόπουλον:
Γενεύη Τρίτη Δ´/17 Ἰουλίου 1973.
«…. β) Αἱ χρονολογίαι τοῦ 1969 καί τοῦ 1971, τυγχάνουσι ἱστορικαί καί ἀποσιώπησις τυχόν τῆς μιᾶς ἐκ τῶν δύο ἤθελεν αἰσθητῶς παρεκκλίνει ἡμᾶς τῆς ὀρθῆς τοποθετήσεως τοῦ προβλήματος. Διότι ἐάν ἡ «Ματθαιϊκή» παράταξις (ὁμιλῶ τεχνολογικῶς) μᾶς ὑπεδείκνυε τήν ἀποσιώπησιν τῆς πράξεως τοῦ 1969,(7) ἀσφαλῶς καί ἡ «αὐξεντιανή» παράταξις θά μᾶς ὑπεδείκνυε τήν ἀποσιώπηση τῆς πράξεως τοῦ 1971…. ἡ ἀδελφότης διατείνεται ὅτι ἑδράζεται ἐπί καθαρῶς πνευματικῆς βάσεως ὀφείλει ν' ἀποδεχθῆ τάς ἀναγνωρίσεις τοῦ 1969 καί 1971, ἀπό θέσεως καθαρῶς ὁμολογίας πίστεως καί οὐχί ἀπό θέσεως ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως…
…. ζ) Ἡ ἡμετέρα ἀδελφότης, τυγχάνει προσωρινοῦ χαρακτῆρος πρός ἐξυπηρέτησιν τῶν ἐν Διασπορᾶ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΩΝ Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἕνεκα τῆς ἐπικρατούσης συγχύσεως καί τῆς χαλεπότητος τῶν καιρῶν, μέχρι συγκλήσεως πανορθοδόξου Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ. ἥτις καί ἤθελε ἐκδόσει ἰδίαν ἐπίσημον ὁμολογίαν πίστεως ὡς τοῦτο συνέβη καί εἰς τάς παρελθούσας γενεάς. (Ὅρα ὁμολογίαν πίστεως π.χ. Συνόδου τοῦ Ἰασίου καί ἄλλας) ὁπότε πλέον καί περαιτέρω ὕπαρξις τῆς ἡμετέρας Ἀδελφότητος δέν δικαιολογεῖται.
η) Διά τόν λόγον δέ αὐτόν, εἰς τήν ἡμετέραν ὁμολογίαν πίστεως δέν ὑπάρχει ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΩΝ ἀλλά ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ. Πράγματι ὡς μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία, μόνον ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας συγκαλουμένη ὀρθοδόξως, ἐν ἁρμονία μετά τῶν ἀναθεμάτων τῶν ἀοιδίμων Πατέρων ἡμῶν ἐφαρμόζει ἐπισήμως τά ἀναθέματα ταῦτα εἰς τούς ἐκπεσόντας καί νεοφανεῖς καινοτόμους. Μία ὅμως παραεκκλησιαστική κληρικολαϊκή ἀδελφότης δέν δύναται νά προβῆ εἰς ΚΑΤΑΔΙΚΗΝ ὅπερ θά ἦτο γελοῖον (ὡς νά μήν ὑπῆρχον τάχα Ἱεράρχαι νά καταδικάσουν τούς καινοτόμους καί ἔπρεπε νά ἀναμένωμεν μερικούς παπάδες καί λαϊκούς)…".
…. ρ) Ἐάν ὁ Μακαριώτατος κ.κ. Ἀνδρέας, ἐπιθυμεῖ, δυνάμεθα ν' ἀποστείλλωμεν ἔγγραφον βεβαίωσιν ἐν ἧ νά δηλοῦμεν ὅτι τήν ἀναγνώρισιν τοῦ 1969 ἀντιλαμβανόμεθα «ὁμολογιακῶς» ἐν εὐρεῖα ἐννοία καί οὐχί παραταξιακῶς ἤ ἐν στενῆ ἐννοία κατά τήν ἐκκλησιαστικήν διοίκησιν. Ἐάν ὅμως βέβαια καί οἱ ἐξ Ἑλλάδος ἀδελφοί δέν μᾶς βοηθήσουν εἰς τόν ἀγῶνα μας, τί δυνάμεθα νά πράξωμεν ἡμεῖς, ἄνθρωποι ἁμαρτωλοί καί ἀσθενεῖς….".
Μυημένοι εἰς τάς ἀρχάς αὐτοῦ τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ «ΔΙΕΘΝΟΥΣ Ἀδελφάτου» τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ, τόσον οἱ τῆς Ἐξαρχίας, ὅσον καί ἕτεροι, ὑπό ἄκραν μυστικότητα, κατά τά μασωνικά πρότυπα, συσκέπτονται εἰς τήν ἕδραν τοῦ τότε Κορινθίας Καλλίστου καί ἀποφασίζουν νά ἐπιβάλουν τήν ἀνοησίαν των, καθ' ἥν ἐπίστευσαν ὅτι ἐάν οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας ὑπανεχώρουν ἐκ τῆς ἀρχικῆς Δηλώσεως περί συγχωρητικῆς εὐχῆς, θά ἐπέβαλον τήν «χειροθεσίαν» καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Δηλαδή ἐμελέτων τήν ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικήν εὐχήν «νά τήν μετατρέψουν εἰς χειροθεσίαν»! Σημειωθήτω ἰδιαιτέρως ὅτι οἱ Κορινθίας, Κιτίου, Ἀργολίδος, Ἀττικῆς, καί ἕτεροι, προφανέστατα, ἐμμέσως ἠλέγχοντο ὡς κίνημα καί ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν, μέσω τῶν ἐγκαθέτων αὐτοῦ Καλλιοπίου καί Καλλινίκου. Ἐπειδή ὅμως, ἐν ἔτει 1973-1974, ἐπ' οὐδενί ἠδύναντο νά κηρύξουν τοιαῦτα φρονήματα, διότι ἀμέσως θά ἀπεκηρύσσοντο καί θά καθηροῦντο, τά συνετήρουν ἐν ταῖς καρδίαις των καί ἐν μυστικαῖς καί ἀπορρήτοις γραφαῖς. Κατ' αὐτήν ἀκριβῶς τήν περίοδον ὁ τότε Ἀργολίδος Παχώμιος ὅλως, ΥΣΤΕΡΟΒΟΥΛΩΣ, συνέγραψεν τήν μόλις τό 2003 ἀποκαλύψας «ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν», διά τῆς ὁποίας διέσωσεν μέ ἀκρίβειαν τά κατά τήν περίοδον τοῦ 1974 σχέδιά των τά ἐκπονηθέντα εἰς τά Ἀθήκια Κορινθίας.
Τό 1974 ἐπίσης, ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, συλλαμβάνεται τό σχέδιον ὅπως «στηθῆ» μία ποινική δίωξις κατά τοῦ ἡμετέρου Ἀρχιερέως Πειραιῶς Νικολάου, ἀλλά καί κατά τοῦ ἄλλου «Πειραιῶς», ἤτοι τοῦ Φλωρινικοῦ Γεροντίου, ἀμφοτέρων μηνυθέντων ἐπί ἀντιποιήσει ἔργου ἐκκλησιαστικοῦ λειτουργοῦ. Ἡ ὅλη ἐνέργεια, ὑφ' ἡμῶν θεωρεῖται «στημένη», ἐσκόπει δέ εἰς τό νά ὁμολογηθῆ ὑπό τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, καί ἐνεργοποιηθῆ ἡ ἐν Ἑλλάδι συγχωρητική εὐχή τοῦ 1971 ὡς χειροθεσία. Τήν μήνυσιν εἰς τά Ποινικά Δικαστήρια κατέθεσεν ὁ Νεοημερολογίτης τότε Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης μέ μάρτυρας τούς Ἀρχ/τας Χριστόδουλον Παρασκευα?δην νῦν Νεοημερολογίτην Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν, Μελέτιον Καλαμαρᾶν, νῦν ὁμοίως Μητροπολίτην Νικοπόλεως καί Ἀλέξιον Βρυώνην νῦν ὁμοίως Μητροπολίτην Νικαίας.
Ὅπως εἶναι καταφανές οἱ κατηγορούμενοι καί ἐν προκειμένω κυρίως ὁ Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος, ἀπελογήθησαν καί ὑπεστήριξαν ὅτι εἶναι Κανονικοί καί Ὀρθόδοξοι λειτουργοί καί δέν ἀντιποιοῦνται τό Ἐπισκοπικόν ἀξίωμα, διότι ὁ μέν Φλωρινικός «Πειραιῶς» Γερόντιος, ὑπεστήριξεν ὅτι ἔχει τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς διά τῆς χειροτονίας τοῦ 1960 καί τῆς ἀπό 18/31.12.1969 ἐπισήμου ἀναγνωρίσεώς της ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ὁ δέ ἡμέτερος Πειραιῶς κ. Νικόλαος ὅτι τόσον ἡ ἀπό τό 1937 «σχισματική του κατάστασις ὅσον καί ἡ ἀμφισβητούμενη Ἀρχιερωσύνη του, ὡς προερχομένη ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948, ΕΠΕΚΥΡΩΘΗΣΑΝ καί ΑΠΕΚΑΤΕΣΤΑΘΗΣΑΝ ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου μέ τήν χειροθεσία τοῦ 1971»!! Κατόπιν τούτων τό Συμβούλιον τῶν Πλημμελειοδικῶν ἐξέδωκεν τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, τό ὁποῖον, ὅπως καί ἡ ἀπό 28.8.1974, «ἐξομολογητική ἐπιστολή» τοῦ Ἀργολίδος, ἐφυλάσσοντο ἀμφότερα ἐν κρυπτῶ μέχρι νά δημιουργηθοῦν αἱ προϋποθέσεις νά τά ἐπικαλεσθοῦν διά νά περάσουν τήν ὑπ' ἀμφοτέρων τῶν κειμένων, κηρυσσομένην «χειροθεσίαν» ὡς τετελεσμένον γεγονός!
Ἡ ἔκδοσις ἑνός τόσον ἐπισήμου Δικαστικοῦ ἐγγράφου, ὡς τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς, ἐνεθάρρυνεν τούς συνωμότας, οἱ ὁποῖοι διενοήθησαν ὅτι, ἄν ἔστω ὁ εἷς ἐκ τῶν δύο Ἀρχιερέων τῆς Ἐξαρχίας, ΥΠΑΝΕΧΩΡΕΙ καί ΕΔΗΛΩΝΕΝ ὅτι τό 1971 ἡ ἐν Ἀμερικῆ ἐμφανισθεῖσα ὡς ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗ ΕΥΧΗ ἦτο πράγματι «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ» κατά τόν Η´ Κανόνα τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τότε θά μετέτρεπον καί τήν ἐν Ἑλλάδι πραγματικήν Συγχωρητικήν εὐχήν εἰς «χειροθεσίαν» καί οὕτω ἐφαντάζοντο ὅτι θά ἐπεβάλετο αὕτη καί εἰς τούς ὑπολοίπους Ἀρχιερεῖς καί θά ὡλοκληρώνετο ἡ ΠΡΟΔΟΣΙΑ! Δηλαδή ἐφαντάσθησαν ὅτι θά εἶχεν προσβληθεῖ καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή καί ἡ Ἐκκλησιολογία — Ὁμολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἡ ἐξώθησις τοῦ τότε Κορινθίας Καλλίστου, εἰς τήν ἐν λόγω ἄκρως βλάσφημον ὑπαναχώρησιν, ἐπεσπεύσθη διότι, ἤδη διεπιστοῦτο ὅτι καί αἱ τελευταῖαι προσπάθειαι τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅπως ὀρθοτομήση ἡ Ρωσική Σύνοδος, ἀπέβαινον μάταιαι, ἐπέκειτο δέ καί ἡ διακοπή κοινωνίας μετ' αὐτῆς, ὁπότε ὁ,τιδήποτε καί ἄν συνέβη ἐπί τῶν δύο Ἀρχιερέων τήν 18ην καί 19ην Σεπτεμβρίου 1971 ἐν Ἀμερικῆ, τοῦτο ἠκυρώνετο καί ἐχάνετο! Ἡ διακοπή αὕτη μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τελικῶς ἀπεφασίσθη καί ὑπεγράφη κατά τήν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας, τήν 2.5.1975, ἐνῶ οἱ δύο τῆς Ἐξαρχίας Ἀρχιερεῖς ὑπέγραψαν ὑπό τόν ὅρον νά μήν ἀνακοινωθῆ δημοσία ἄχρι καιροῦ, διότι ἤλπιζον κάτι νά ἀλλάξη. Διά τόν λόγον αὐτόν καί διότι ἠπειλεῖτο σχίσμα, ἡ ἐν λόγω ἀπόφασις ἐδημοσιεύθη ἀργότερον εἰς τόν Κ.Γ.Ο. τεῦχος Φεβρουαρίου 1976, σελ. 5-12. Κατόπιν ὅλων αὐτῶν ὁ Κορινθίας Κάλλιστος, ἐξωθήθη εἰς τήν ὑπαναχώρησιν μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ἡ νέα δήλωσίς του περί χειροθεσίας εἰς τήν Ἀμερικήν καί ὄχι περί συγχωρητικῆς εὐχῆς, θά εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα νά γίνη ἀποδεκτή ἡ «χειροθεσία» καί ἀπό τούς ἄλλους Ἀρχιερεῖς. Τοιοῦτόν τι ὅμως δέν συνέβη, ἀφοῦ ἡ ὑπαναχώρησίς του, ὡς ἐσχάτη βλασφημία, εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα τήν ὑπ' ἀριθμ. 1353/28.10.1977 καταδικαστικήν Ἀπόφασιν τοῦ Ἀνωτάτου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, διά τῆς ὁποίας τοῦ ἐπεβλήθη ἡ ποινή τῆς Καθαιρέσεως. Τήν ἀπόφασιν ὑπογράφουν οἱ τότε: Μεσσηνίας Γρηγόριος, Ἀττικῆς Ματθαῖος, Πειραιῶς Νικόλαος, Βρεσθένης Λάζαρος, Ἀργολίδος Παχώμιος, Φθιώτιδος Θεοδόσιος, Ἡρακλείου Εὐμένιος, Σερβίων Τίτος καί ὁ Γραμματεύς Ἀρχ/της Παῦλος Καραγκούνης (Κ.Γ.Ο. τεῦχος Ὀκτωβρίου 1977, σελ. 3-10). Ὡσαύτως διαφωτιστικά τῆς κρισίμου αὐτῆς περιόδου εἶναι ἡ ὑπ' ἀριθμ. 1279/22.6.1977 Ποιμαντορική Ἐγκύλιος (Κ.Γ.Ο. τεῦχος Ἰουνίου 1977, σελ. 3-9), τό ὑπ' ἀριθμ. 1317/4/17.8.1977 Συνοδικόν Ἀνακοινωθέν (Κ.Γ.Ο., τεῦχος Αὐγούστου 1977, σελ. 8), ἡ Ἀνακοίνωσις «ΕΠΙ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ», (Κ.Γ.Ο. τεῦχος Αὐγούστου 1977, σελ. 3-6), ἡ ὑπ' ἀριθμ. 1339/21.9.1997 Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος (Κ.Γ.Ο., τεῦχος Σεπτεμβρίου 1977, σελ. 3-10), καί ἡ Καθαιρετική Ἀπόφασις. Καίτοι κατά τήν ἰδιαιτέρως κρίσιμον ταύτην περίοδον, ἀπό τήν 3ην Ὀκτωβρίου 1971 καί μέχρι τό 1977, ἀλλά καί μέχρι τό 2003, δυνατόν εἰπεῖν ἐπεκράτει νεφελώδης γκρίζα κατάστασις ἐφ' ὅλων τῶν προαναφερθέντων σχεδίων, περί τῆς ἐκ τῶν ὑστέρων ἐπιβολῆς τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς ὡς «χειροθεσίας» κατά τόν Η Κανόνα τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐν τούτοις τήν ἄγνοιαν ἤ ἀφέλειάν μας, προελάμβανεν πάντοτε ἡ δεξιά του Κυρίου, ἡ ὁποία πάντοτε προηγεῖτο καί ἐματαίωνεν καί συνέτριβεν ὅλας τάς μεθοδείας καί τά μακρόπνοα σατανικά των σχέδια.
Ἀμέσως μετά τήν καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου, ὁ ὁποῖος ἐκινήθη ὡς ὄργανον ὅλων τῶν κατωνομασμένων ἐπιβούλων τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἶχον ὀργανωθεῖ καί κινήματα λαϊκῶν πρός ἕνωσιν (Φλωρινικῶν καί «Ματθαιϊκῶν»). Τούτων ὅλων, ἀμέσως μετά τό 1977, ἡγήθη ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος, ὁ ὁποῖος ἀπήτησεν τήν ἐν τῶ Παλαιοημερολογιτικῶ Οἰκουμενισμῶ ἕνωσιν «ὅλων τῶν Γ.Ο.Χ.", κηρύσσων ὅτι ὅλοι οἱ Παλαιοημερολογῖται εἶναι τό ἴδιο. Μέ τήν ἕνωσιν ταύτην θά ἐγίνετο (ἄς μᾶς ἐπιτραπῆ ἡ ἔκφρασις) «ἡ ὁμογενοποίησις» ὅλων τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἐνῶ θά ἐπεβάλετο καί ἡ «χειροθεσία» των. Ἐν προκειμένω δέν ἐδίσταζεν ἐν ἐπιγνώσει του νά διατυπώνη προφορικῶς καί ἐγγράφως τά διλήμματα, καθ' ἅ: «'ᾶραγε εἴμεθα ἀμέτοχοι εἰς τό σχῖσμα τοῦ 1937; Μήπως ἐβιάσθη καί ἀπεκήρυξε ὁ Βρεσθένης τούς ἄλλους Ἀρχιερεῖς;". Καί τό ἕτερον: «Ποῖος, πότε ἀπέδειξεν ὅτι τό 1948 δέν ὑπῆρχεν ἄλλος Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς;", ἤ «Ὁ Γερμανός Βαρυκόπουλος δέν ἦτο Ὀρθόδοξος;". Πρέπει ὅμως νά σημειωθῆ καί τό γεγονός ὅτι ἐπ' αὐτῶν τῶν διλημμάτων ὁ ἴδιος κατά τήν μεγάλην Σύνοδον 18-21 Αὐγούστου 1981, ἠναγκάσθη νά ζητήση συγγνώμην καί νά δηλώση μετάνοιαν καί ὅτι τά ἀνακαλεῖ. Διεξοδικῶς ἀναγράφονται τά πάντα εἰς τά σχετικά Πρακτικά, τά ὁποῖα εὐτυχῶς ἔχομεν εἰς χεῖρας μας.
Τό κατά τό 1972 ἐγχείρημα τοῦ Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου περί ἀναγνωρίσεως τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπό τῆς Πολιτείας μέ τήν προϋπόθεσιν τῆς ἔστω σιωπηρᾶς ἀποδοχῆς τῆς χειροθεσίας, ὅπως προέκυψεν, δέν διεκόπη ποτέ, καθ' ὅλην δέ τήν δεκαετίαν τοῦ 1980, ἐπανειλημμένως τό ἐπανέφερεν καί μέ ἐπιμονήν τό ἐπεδίωξεν ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος. Τό κίνημά του πρός ἀναγνώρισιν, πάντοτε ὅμως ὑπό τήν προϋπόθεσιν ὅτι γίνεται σιωπηρῶς ἀποδεκτή ἡ «χειροθεσία», τήν φοράν αὐτήν παρουσιάζεται βελτιωμένον καί μέ τήν οὕτως εἰπεῖν γοητείαν, ὅτι ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θά ὑπήγετο εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί θά ἀνεγνωρίζετο ὡς ἐπίσημος Ἐκκλησία τοῦ Παλαιοῦ ἐν Ἑλλάδι, μέ ὅλα τά κοσμικά, ὑλικά πλήν μάταια καί ψευδῆ ὀφέλη, ἐνῶ θά «προσέφερε μεγάλας ὑπηρεσίας εἰς τό χειμαζόμενον πρῶτον Πατριαρχεῖον»!


Ἐπί τούτοις ἦτο εἰσέτι ἐν ἐκκρεμότητι ἡ ἀπό 9.10.1977 μήνυσις τῶν θεολόγων Ἐλευθερίου Γκουτζίδη καί Μηνᾶ Κοντογιάννη πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον, κατά τῶν: 1) Τέως Πρωτοσυγκέλλου Εὐγενίου Τόμπρου, 2) Μητροπολίτου πρώην Κορινθίας Καλλίστου Μακρῆ καί γ) Κιτίου Ἐπιφανίου καί κατά παντός συνυπευθύνου. Καί τοῦτο τό γεγονός, σύν τοῖς ἄλλοις, ὡδήγησεν εἰς τήν Μεγάλην Σύνοδον τῆς 18-21 Αὐγούστου 1981, εἰς τήν ὁποίαν συμμετέσχεν καί ὁ Μητροπολίτης Κιτίου Ἐπιφάνιος. Κατ' αὐτήν, ἀπολογούμενος ὁ ἐν λόγω Ἀρχιερεύς διά πρώτην φοράν, ἐξέθεσεν, λεπτομερῶς τά λαβόντα χώραν εἰς τήν Ἀμερικήν διαβεβαιώσας καί πάλιν ὅτι κατά τήν 18ην Σεπτεμβρίου, ὅτε ἐδέχετο ἐπίθεσιν χειρῶν, δέν εἶχε συνείδησιν ὅτι προσέβαλεν τήν Ἀποστολικήν του Διαδοχήν, διότι εἶχεν τήν διαβεβαίωσιν, ὅτι ὁ Μητροπολίτης, ὁ ὁποῖος ἐπέθεσεν τήν χεῖραν του ἐπ' αὐτοῦ, δέν θά ἔχη τοῦ λοιποῦ κοινωνίαν μετ' ἄλλης Ἐκκλησίας, ἀλλά μόνον μέ τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Ἐν ταυτῶ ὅμως ἐξομολογούμενος, παρεδέχθη ὅτι ἐν Ἀμερικῆ 'ών, ἀνησύχησεν, ὅταν ὁ Κορινθίας Κάλλιστος τοῦ ἐπέδειξεν τό σχέδιον τῆς Ἀποφάσεως τῶν παρασκηνίων, καί ὅτι ὁ ἴδιος τοῦ ἐπέστησεν τήν προσοχήν ὅτι «ἐδῶ μᾶς ἀντιμετωπίζουν ὡς σχισματικούς». Κατόπιν τούτου ἀπετάνθησαν εἰς τόν Πρωθιερέα Εὐγένιον ἐλεγκτικῶς διότι «δέν τά λέγει καλά ἡ ἀπόφασις» καί ἐκεῖνος ἀπήντησεν: «ἔ κάτι λέει…θά δοῦμε». Κατελογίσθησαν τελικῶς εὐθῦνες εἰς τόν Ἐπίσκοπον, διότι αὐτά ἀκριβῶς, τά ὁποῖα διά πρώτην φοράν μετά ἀπό 10 ὁλόκληρα ἔτη ἐξωμολογεῖτο, τά ἀπεσιώπησεν τό 1971, διό μέ ἐμφανῆ ἀμηχανίαν ἀντιδρῶν εἶπεν: «Ἐγώ τά εἶπα». Ἐρωτηθείς πάλιν εὐθέως «εἰς ποῖον τά εἴπατε» καί πάλιν ἀπήντησεν ἀμήχανα «μμ… δέν ἐνθυμοῦμαι»…
Τελικῶς, δείχνων εὐτυχής, ἐλεύθερα ὡμολόγησεν ὅτι ἐν Ἑλλάδι δέν ἐνήργησαν χειροθεσίαν, οὔτε ἐδέχθημεν ὡς Ἐκκλησία τοιοῦτόν τι. Κατόπιν ὅλων αὐτῶν ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀπεφάνθη ἐπισήμως, ἐκφράσασα κατά τόν πλέον ἐπίσημον τρόπον, τήν ἀπ' ἀρχῆς πρᾶξιν καί συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας, καθ' ἥν κατ' ἄκραν οἰκονομίαν καί ὑπό τούς συγκεκριμένους ὅρους, Αὕτη τό 1971 ἐδέχθη ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν καί ποτέ δέν ἐτέθη θέμα «χειροθεσίας», καί ὡς ψιλή ἐπίνοια — σκέψις. Κατόπιν ταύτης τῆς ΕΠΙΣΗΜΟΥ ΑΠΟΦΑΝΣΕΩΣ τῆς Μεγάλης Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου, ἡ ὁποία συνεκλήθη διά νά ἐκδικάση καί τήν ἀπό 9.10.1978 Καταγγελίαν τῶν θεολόγων Ἐλευθ. Γκουτζίδη καί Μηνᾶ Κοντογιάννη, ἀποδέχεται τήν εἰς Διάκονον καί εἰς Πρεσβύτερον χειροτονίαν του ὁ θεολόγος καί Φιλόλογος Μηνᾶς Κοντογιάννης, νῦν Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος.
Κατά τήν περίοδον ἀπό τό 1977, κορυφώνεται σφοδρά ἐπίθεσις τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διά τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» καί συγκεκριμένως τῶν Ἀθανασίου Σακαρέλλου, Διονυσίου Μπατιστάτου καί ἄλλων. Οὗτοι ὕβριζον καί ἐσυκοφάντουν τήν Ἱεράν Σύνοδον ὑστεροβούλως ὡς σχισματοαιρετικήν κλπ., ἐκβιάζοντες πρός ἀποδοχήν τῆς «χειροθεσίας». Παραλλήλως ὁ Νεοημερολογιτισμός, περί τό 1982, ἀναθέτει εἰς τόν τότε ἀκμαῖον Μητροπολίτην Αὐγουστῖνον Καντιώτην νά ἐξετάση κατά πόσον ἦτο δυνατόν νά ἑνώση ὅλους τούς Παλαιοημερολογίτας ὑπό μίαν ἀρχήν καί μέσω αὐτῆς νά ὑπαχθοῦν διοικητικῶς καί πνευματικῶς, ὡς ἰδιαιτέρα ἐκκλησιαστική ὀργάνωσις, εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν μέ δεδομένον ὡς γεγονός ὅτι «ἀμφότεραι αἱ παρατάξεις» ἕλκουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς. Δηλαδή ὅ,τι ἐπενόησαν καί ἐπεχείρησαν ἀπ' ἀρχῆς (1924), οἱ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, Σπυρίδων Βλάχος, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί λοιποί μέχρι σήμερον. Αὐτό ὅλον ὁ «Ο.Τ.", διά τοῦ κ. Ἀθαν. Σακαρέλλου, ἐπαρουσίασεν ὡς δῆθεν πρόθεσιν διά «θεολογικόν διάλογον» τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας μετά τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.!
Ἐνῶ ὅμως Θεολογικός Διάλογος μετά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, δέν ὑπῆρξεν οὔτε ὡς ἁπλῆ σκέψις, ἤδη, μετά ἀπό προετοιμασίας ὁλοκλήρου δεκαετίας, μόλις τό 1988 κατέστη δυνατόν νά ἀρχίση Θεολογικός Διάλογος μετά τῶν Φλωρινικῶν. Οὗτος, ἐνῶ ἐστέφετο ὑπό ἐπιτυχίας καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἦτο ἐμφανεστάτη, ὅτε εἰς τήν σειράν τῶν θεμάτων ἐτέθη τό Γ´ θέμα τό ἀφορῶν εἰς τό σχῖσμα τοῦ 1937, ἡ Φλωρινική παράταξις διέκοψεν τοῦτον, διότι κατά τάς ρητάς δηλώσεις των (ἐν τῆ τελευταία συνεδρία κατά Φεβρουάριον 1992), «δέν ἐχρειάζετο περαιτέρω διάλογος, διότι ἤδη ὑπεγράφησαν δύο κοινά Ὁμολογιακά ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ κείμενα, δι' ὦν προέκυπτεν ὅτι ἤδη ὑπάρχει κοινή ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία ἐπί τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος τοῦ 1924. Ἑπομένως, κατά τόν Πρόεδρον τῆς Φλωρινικῆς Ἐπιτροπῆς, τόν «Οἰνόης» Ματθαῖον, καί τήν ἐπιτροπήν του, «ἀφοῦ κατά τόν Θεολογικόν Διάλογον διεπιστώθη ὅτι ἔχομεν «κοινήν Ὁμολογίαν», τήν δέ Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἔχομεν ἀμφότεροι ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, οἱ μέν διά τῆς χειροτονίας τοῦ 1960, οἱ δέ διά τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971, δέν εἶναι ἐνδεδειγμένον, ἀλλά θεωρεῖται καί περιττόν νά ἐξετασθοῦν αἱ χειροτονίαι τοῦ 1948 καί 1960 ἀλλά καί ἡ «χειροθεσία» τοῦ 1971. Πλέον ὑπολείπεται ἡ ἀλληλοαναγνώρισις τῶν Ἀρχιερέων καί νά κηρύξωμεν τήν ἕνωσιν. Ἡμεῖς σᾶς ἀναγνωρίζομεν, ἀναγνωρίστε καί ἐσεῖς τούς ἰδικούς μας…". Οὕτω οἱ Φλωρινικοί θά ἀνέπνεον διότι θά ἀπέφευγον τά θέματα: τό σχίσμα τοῦ 1937, ἡ χειροτονία τοῦ Ἀκακίου Παπᾶ, ἐνῶ προηγεῖτο τό θέμα τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 καί τέλος ἡ λεγομένη «χειροθεσία», μέ τά ὁποῖα δέν διενοοῦντο νά ἀσχοληθοῦν, φοβούμενοι τό φῶς τῆς ἀληθείας.
Ἀφοῦ ἐπί 20 ὁλόκληρα ἔτη, μία μακρά ἀλυσίδα ἀπό πανταχόθεν πονηρά ἐπινοήματα καί μεθοδείας, διά νά περάση ἡ περί «χειροθεσίας» χαμένη εὐκαιρία τοῦ Σεπτεμβρίου 1971 ἐχάθησαν, ὁ τό ρόλον τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου συνεχίζων «Ἀττικῆς» Ματθαῖος Μακρῆς, ἐπενόησεν καί τήν δῆθεν «νεοεικονομαχίαν». Δι' αὐτῆς ἀφ' ἑνός ἐσκόπει νά «θέση ἐκτός ἀγῶνος» τούς θεωρουμένους ὡς ἀντιπάλους του, διότι ἐπ' αὐτῶν προσέκρουσαν καί συνετρίβησαν τά ἀλλεπάλληλα σχέδια καί μεθοδεῖαι, περί τῆς ἐκ τῶν ὑστέρων μετατροπῆς τῆς ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικῆς εὐχῆς ὡς «χειροθεσίας» καί ἀφ' ἑτέρου, ἄν καί αὐτό τό ἐγχείρημά του δέν θά εἶχεν τό ποθητόν ἀποτέλεσμα, τότε ὁπωσδήποτε θά ἔπληττεν τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μέ ἕν δεύτερο (μετά τό Φλωρινικόν) σχίσμα. Εἰς τά σχέδιά του αὐτά εἶχεν ὡς ἄμεσον συνεργάτην του τόν Κύπριον Ἱερομόναχον Εὐθύμιον Ἐπιφανίου. Οὗτος, διά λογαριασμόν τοῦ «Ἀττικῆς» καί τῶν ἑτέρων τεσσάρων Ἀρχιερέων, τήν 11.10.1991 συνέταξεν καί ὑπέγραψεν «Ἐγκύκλιον Ἐπιστολήν», μέ τήν ὁποίαν, ἐκτός τῶν ἄλλων βλασφημιῶν ἐπί τοῦ δόγματος, ἐκήρυσσεν ὡς τετελεσμένον γεγονός τήν λεγομένην «χειροθεσίαν», τόσον ἐν Ἀμερικῆ ὅσον καί ἐν Ἑλλάδι, καί ὅτι αὕτη πλέον «περιρρέει τήν ἁμαρτήσασαν Ἐκκλησίαν», διό, κατ' αὐτόν, εἶχεν ἐνσκήψει καί ἡ «νεοεικονομαχία»!
Τό σατανικόν τοῦτο διάβημα εἶχεν καί προέκτασιν, διότι ὑπό μορφήν ψιθύρων, ἐπροπαγάνδιζον τό ἐπιβεβλημένον νά «καταδικασθῆ ἡ χειροθεσία διά νά ἀπαλλαγῆ ἡ Ἐκκλησία ἀπό τόν ρύπον αὐτῆς»! Ἰδού ὅτι ὁ Διάβολος ὑπό μορφήν Ἀγγέλου ἐμφανιζόμενος, ἐπιχειρεῖ τήν μέσω τῆς δῆθεν «καταδίκης» ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς λεγομένης ἀνυποστάτου «χειροθεσίας» νά τῆς δώση ὑπόστασιν καί οὕτω νά εἰσέλθη τό βδέλυγμα εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Διά τῆς ἐπιδιωκομένης «καταδικαστικῆς» πράξεως, ἄν ποτέ τό ἐπετύγχανον, αὐτομάτως εἰς τήν συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος τό 1971, θά ἔδιδον ὑπόστασιν χειροθεσίας καί οὕτω, κατά τόν Κύπριον Ἱερομόναχον Εὐθύμιον, θά «ἔσωζον τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τόν ρύπον καί τήν ἁμαρτίαν τῆς χειροθεσίας»!! Τί πλέον Σατανικόν!!
Κατόπιν τῶν ἐκ μέρους του ἁπηνῶν διωγμῶν, σκευωριῶν, ἐξοριῶν καί ἀφορισμῶν; ἀφοῦ τελικῶς καί πάλιν ὅλα ἀπέτυχον, τόν Μάϊον τοῦ 1995, προεκάλεσαν τό γνωστόν δεύτερον μεγάλο σχίσμα, (μετά ἐκεῖνο τοῦ 1937), μέ τό ὁποῖον ἐπέφερον πλῆγμα εἰς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, μεγίστην δέ προσφοράν εἰς τόν Φλωρινισμόν καί Νεοημερολογιτισμόν καί κατά προέκτασιν εἰς τόν Οἰκουμενισμόν καί τέλος τήν νέαν Σιωνιστικήν τάξιν πραγμάτων. Ἄς σημειωθῆ ὅτι ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος, ἦτο αὐτός ὅστις οὐσία ἡγεῖτο τοῦ κινήματος αὐτοῦ τῆς «νεοεικονομαχίας», διότι ἦτο ἐκφραστής καί τῆς δυτικῆς «θεολογίας» ἐπί τινων Ἱερῶν Εἰκόνων, ἀλλά καί ἐπί τοῦ θέματος «χειροθεσία», ἦτο «ΕΣΤΕΜΜΕΝΟΣ» μέ τό 54/76 βλάσφημον Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν! Τόν τελευταῖον μόλις καιρόν πρό τοῦ σχίσματος, οὗτος ἐξῆλθεν τοῦ κινήματός των, προφανῶς διότι τοῦ ἀνετέθη νά πλαισιώση καί ἐλέγχη, ὡς ἐγκάθετος πλέον, τούς Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, Ἀργολίδος Παχώμιον καί τούς θεολόγους. Ἐπί πλέον δέ, καθ' ἡμᾶς, ἐποίησεν τοῦτο καί διότι θά ἐλάμβανεν τήν θέσιν τοῦ Ἀντιπροέδρου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί ἐν καιρῶ θά κατελάμβανεν καί τόν θρόνον τῶν Ἀθηνῶν!!
Μόλις τό μεγάλο αὐτό πλῆγμα τοῦ σχίσματος τῶν «πέντε» ἐφάνη ὅτι κατέστη ἀμετάκλητον, τά δέ γεγονότα εἰς τήν Ἱστορικήν Ἱεράν Μονήν, κατά τό 1996, δέν εὐνόησαν τόν «Ἀττικῆς» ὥστε νά καταλάβη τήν Μονήν καί ἐκδιώξη τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, ἀμέσως ἐπηκολούθησαν τά ἑξῆς:
α) Ὁ τότε Πειραιῶς ἐφαίνετο λίαν δυσαρεστημένος καί ἤρχισεν νά διαβάλη τούς θεολόγους, ἰδιαιτέρως τούς Κληρικούς, καί νά καταπιέζη, καί νά ἀπειλῆ τόν Ἀρχιεπίσκοπον. Ἐπίσης, καθ' ὅν χρόνον αἱ ἐπιχειρήσεις ὑπό τῶν «πέντε» περί καταλήψεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας παρά τήν Κερατέαν Ἀττικῆς, εὑρίσκοντο εἰς κρίσιμον σημεῖον, εἰσηγήθη νά δοθῆ ἡ Μονή εἰς τούς «πέντε» ὡς πλειοψηφοῦντας!!
β) Τά κέντρα (Φλωρινικά καί νεοημερολογιτικά) κρίνουν καταλλήλους τάς περιστάσεις νά ὑλοποιήσουν τό σχέδιον τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ περί ἑνώσεως. Τοῦτο ἐκδηλώνεται:
1) Μέ τήν ἐπιδίωξιν νά μήν καθαιρεθοῦν οἱ «πέντε», διό δέν ἀποφασίζεται ἡ κατ' αὐτῶν Κανονική διαδικασία, παρά μόνον τήν 18.6.1997, καί κατόπιν μεγάλων πιέσεων καί πρό τοῦ κινδύνου νά προκύψη ἄλλος διχασμός.
2) Τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας 1997, εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Θεσσαλονίκης ἐκφωνεῖται ἡ ἐφ' ὅλης τῆς ὕλης Ὁμιλία ὑπό τοῦ Θεολόγου Ἐλευθ. Γκουτζίδη,(8) μέ ἀποτέλεσμα, μετά καί ἀπ' αὐτήν τήν ὁμιλίαν, «νά ἐξέλθη δόγμα» παρά τοῦ Φλωρινικοῦ Κέντρου καί τῶν ἐγκαθέτων των, Δημητρίου Κάτσουρα καί Ἀδελφῶν Τσακίρογλου «νά βγῆ ἀπό τή μέση ὁ θεολόγος…", διότι μέ τοιαῦτα Κηρύγματα καί Ὁμιλίας, περί ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ, δέν ἦτο δυνατόν νά προχωρήση ἡ μελετημένη προδοσία, μέσω τῆς ἑνώσεως μετά τῶν πολεμίων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Φλωρινικῶν.
3) Τό Φλωρινικόν Κέντρον, Καλλίνικος Σαραντόπουλος καί Ἀθανάσιος Σακαρέλλος, μετά τῶν ὡς ἐγκαθέτων των δρώντων Δημητρίου Κάτσουρα καί μοναχοῦ Μαξίμου Τσακίρογλου κλπ., φθίνοντος τοῦ 1997, ἐπινοοῦν τόν «νέον Θεολογικόν Διάλογον», τόν ὁποῖον εἰσηγοῦνται ἐγγράφως οἱ Φλωρινικοί καί ἀναλαμβάνουν μέσω αὐτοῦ τοῦ «διαλόγου» νά θεραπεύσουν καί τό σχίσμα τῶν «πέντε», δεδομένου ὅτι θά ἐπεξέτεινον τό διάλογον καί μετ' αὐτῶν! Οὕτω ἡ Κανονική καί Ὀρθόδοξος ἀντιμετώπισις τῶν «πέντε», βάσει τῆς ὑπ' ἀριθμ. Πρ. 3005 ἀπό 18.6.1997 Ἀποφάσεως τῆς Ἱ. Σ. τῆς Ἱεραρχίας «ἐπάγωσεν»…
Ἡ περίοδος ἀπό τό 1998 μέχρι τό 2002 καί τόν Φεβρουάριον τοῦ 2003, ὑπῆρξεν περίοδος, τήν ὁποίαν χαρακτηρίζει πρωτίστως ἡ ἐκτροπή ἐκ τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί ἡ κατάλυσις τοῦ πρώτου καί Ἱερωτάτου θεσμοῦ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ἐπίσης ἀναβιώνουν αἱ διώξεις, κατά παντός Ὀρθοδόξου, ὁ ὁποῖος ἐζήτει Καθαράν Ὁμολογίαν καί συνέπειαν πρός αὐτήν. Αὐτοί ὅλοι καί πάλιν ἀντιμετωπίσθησαν μέ σκευωρίας, ραδιουργίας, ἀργίας καί ἀφορισμούς!! Ὡστόσον κατά τό 1999-2000 ἐκορυφώθησαν αἱ μυστικαί, (κατά τά Μασωνικά — Σιωνιστικά πρότυπα), ἐπαφαί καί συνενοήσεις Νεοημερολογιτισμοῦ, Φλωρινικῶν καί τῶν ἐγκαθέτων αὐτῶν, ἤτοι Δημητρίου Κάτσουρα, μοναχοῦ Μαξίμου μετά τῶν Αὐταδέλφων αὐτοῦ, τοῦ κινοῦντος τά πάντα Βασιλείου Σακκᾶ κλπ. Ἐν προκειμένω, τό 1999 διαρρέει ὅτι ἤδη συνεφωνήθη καί ὑπεγράφη ἤ θά ὑπογραφῆ ἡ ἕνωσις ὑπό τόν Φλωρινικόν Ἀρχιεπίσκοπον Χρυσόστομον, ἐνῶ «αἱ ὑπογραφαί θά φυλάσσωνται εἰς τά συρτάρια». Ταῦτα ὑπό τήν προϋπόθεσιν τῆς «Κοινῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς» ὅλων τῶν παρατάξεων! Κατά τήν ἰδίαν περίοδον, ὁ τότε Μακαριώτατος Ἀρχ/πος Ἀνδρέας εἶχεν προσωπικάς συναντήσεις εἰς τό Ἐπισκοπεῖον, παρά τόν Ἅγ. Μόδεστον τῆς Ἱ. Μ. Παναγίας, μετά ἐκπροσώπων τοῦ «Φυλῆς» Κυπριανοῦ, ἀλλά καί τοῦ «Μητροπολίτου» τῶν ἐν Ρουμανία παλαιοημερολογιτῶν Βλασίου, ἐνῶ ἡ Ἱεραποστολή εἰς τήν Ρουμανίαν βαναύσως ἐκακοποιήθη καί ἐγκατελείφθη διότι τό ἀπήτησεν ὁ κ. Βλάσιος.


Ὡς φυσική ἐξέλιξις αὐτοῦ τοῦ περί ἑνώσεως θέματος, ἐν πολλοῖς ἤδη διαρρεύσαντος, ὑπῆρξεν ἡ ἀπό 5.2.2003 συμπαιγνία περί παραιτήσεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου ὑπέρ τοῦ βλασφήμου καί αἱρετικοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου, ἐνῶ ὁ παραιτηθείς Ἀρχιεπίσκοπος δέν παραλείπει νά ἐκτοξεύση τό βέλος τῆς βλασφημίας του περί δῆθεν «διαπραχθέντος λάθους (του)» κατά τό 1971, ἐπί τοῦ θέματος «χειροθεσία», καί τούτου «ἐξ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας»!
Ἀμέσως μετά ταῦτα ἤ καί παραλλήλως, ὅλοι οἱ γνωστοί καί κατωνομασμένοι «τοξόται» τοῦ διαβόλου, ἔλαβον ἐκ τῆς φαρέτρας των ἕκαστος τά ἰδίας κατασκευῆς καί προελεύσεως βέλη των, καί ὡς καλοί «μισθοφόροι» τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐσημάδευσαν καί ἐτόξευσαν κατά τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς, πλήν τά δηλητηριασμένα βέλη των ἐπέστρεψαν καί ἐβυθίσθησαν εἰς τάς ἐσκοτισμένας καρδίας των! Προηγήθη (προφανῶς κατόπιν συνενοήσεως), ὁ γνωστός Ἀρχ/της Παντελεήμων Μητρόπουλος, ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως, ἐκ τοῦ Μπροῦκλιν τῆς Μασσαχουσέτης ἐν Ἀμερικῆ! Οὗτος, «κατόπιν αἰτήσεως», (τίνος δέν λέγει), δημοσιεύει, μέσω τοῦ Διαδικτύου, τήν περίφημον «Περιγραφήν» του περί τῆς ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ, τήν ὁποίαν ἐνήργησεν ἡ Ρωσική Σύνοδος εἰς τούς Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας Κάλλιστον καί Ἐπιφάνιον. Ἐνῶ τό γεγονός τοῦτο, τό ὁποῖον ἔλαβεν χώραν τήν 17ην καί 18ην Σεπτεμβρίου 1971 ἐν Ἀμερικῆ καί ἐν τῆ ὡς ἄνω Μονῆ, πλέον δέν ἀμφισβητεῖται, ὅμως πολύ περισσότερον δέν ἀμφισβητεῖται ὅτι καί ἡ ἐξαρχία ἐπιστρέψασα, ἐψεύσθη, διότι διεβεβαίωσεν τά ἀντίθετα, μέ ἀποτέλεσμα, τό ἐπίσης ἀναμφισβήτητον γεγονός, καθ' ὅ ἡ δεξιά τοῦ Ὑψίστου, διά τῶν ἴδιων τῶν ἐγκληματησάντων, ἀπέκλεισεν τήν ἐπέκτασιν τοῦ βδελύγματος τῆς χειροθεσίας τῶν δύο καί δέν ἐπέρασεν αὕτη εἰς τούς λοιπούς Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἀμέσως μετά τά περί «λάθους» τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί τῆς, «κατόπιν αἰτήσεως Περιγραφῆς» τοῦ Παντελεήμονος, προβάλλει μέ τό ἰδικόν του τόξον καί τό ἴδιον «βέλος», ἤτοι τήν ἀπό 1974 «ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν», ὡς καί τήν ἀπό Ἰουλίου 2004 β´ τοιαύτην, ὁ «Ἀργολίδος» Παχώμιος. Δι' αὐτῶν, μέ σατανικήν πειθώ καί μετά 33 ὁλόκληρα ἔτη, ψευδέστατα προπαγανδίζει ὑπέρ τῆς χειροθεσίας μέ τήν ἀπό 20.8.1974 8σέλιδον «ἐξομολογητικήν» του ἐπιστολήν καί καταλήγει:
«Ἀλλά γεννᾶται ἐνταῦθα κάποια ἀπορία. Καλά ὅλα αὐτά! Ἐν τῆ ἐπιστροφῆ ὅμως τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς οὐδείς ἐξ ὑμῶν τῶν τότε Ἱεραρχῶν διεμαρτυρήθη ἐντόνως ἤ δημοσίως διά τά πεπραγμένα ἐν Νέα Ὑόρκη. Ἀλλά ἐδέχθητε τήν χειροθεσίαν οἱ πάντες καί ὕστερα ἀπό ἀρκετόν χρόνον διεμαρτυρήθη ὁ εἷς γνωστός Ἱεράρχης, ὅστις καί οὗτος εἴληφεν τήν διαταχθεῖσαν χειροθεσίαν. Ἑπομένως πρός τί ἡ ἐσχάτως διαμαρτυρία; Ἴσως κατώτεροι τινες Κληρικοί ἀντέδρασαν καί διεμαρτυρήθησαν, ὁπότε ἀφυπνίσθη ἡ κοιμωμένη συνείδησις. Τοιοῦτόν τι εἶχον πάθει καγώ ὁ ἁμαρτωλός, ὅπερ ὁμολογῶ ἀπεριφράστως. Ἀλλ' ἐφ' ὅσον εἶδον τήν ὁμόφωνον γνώμην τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, ἥτις δεχθεῖσα τήν χειροθεσίαν ἀνενδοιάστως, βεβαίως ἐσιώπησα καί τούτω καιρῶ τῶ δέοντι, ἴνα μή φανῶ νοημονέστερος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου.
Σύν πᾶσι τούτοις κάμνω τόν ἁπλοῦν συλλογισμόν καί λέγω: Ἐφ' ὅσον ἡ χειροθεσία δέν ἦτο ἡ ἐνδεδειγμένη πρᾶξις, ἥτις θά ἀπήλλασσε τήν ὑποδικίαν, διατί τότε κατά τήν ἄφιξιν τῆς τριμελοῦς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐν Ἑλλάδι δέν ἐφρόντισαν οἱ ὑπόλοιποι Ἀρχιερεῖς ἴνα διαμαρτυρηθοῦν καί θέσουν τήν πρᾶξιν ὑπό κρίσιν; Ἐνῶ ὑπῆρχον τέσσαρες καί εἶχον καί χρόνον καί πλειοψηφίαν; Διατί λέγω τότε δέν ἔθεντο τήν πρᾶξιν τῆς χειροθεσίας ὑπό κρίσιν, ἀλλά τήν ἐδέχθησαν ἅπαντες ἰλέω ὄμματι καί ἀγαλλομένω ποδί; Οὔτε κἄν συνεζητήθη ἡ ὑπόθεσις. Ἀλλά καί οἱ ὑπόλοιποι τέσσαρες ἔλαβον τό δῶρον τῆς χειροθεσίας ἀγαλλιώμενοι. Ἀλλ' οὐδέν θαυμαστόν»!
Καί εἰς τήν ἀπό Ἰουλίου 2004 β´ ἐπιστολήν του πάλιν προπαγανδίζει:
«Κατ' ἄμεσον τρόπον ἐδέχθησαν χειροθεσίαν παρά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἐν Ἀμερικῆ ὑπό τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον οἱ δύο πρῶτοι Ἀρχιερεῖς Κάλλιστος καί Ἐπιφάνιος, ἐρχόμενοι δέ ἐν Ἑλλάδι μετέδωσαν τήν χειροθεσίαν καί τοῖς λοιποῖς τέτρασιν Ἀρχιερεῦσιν οἴτινες ἐμμέσως διά τῶν χειρῶν τῶν ἄμεσα δεχθέντων χειροθεσίαν εἰλήφασιν καί οὗτοι ἱλέω ὄμματι καί ἀγαλλομένω ποδί τήν ἐπιβληθεῖσαν Αὐτοῖς χειροθεσίαν! Πλέον ἔτι, οὐδέν. Τά μεθ' ἕτερα εἶναι ὅτι ἡμεῖς σύν Σοί ἐχειροτονήθημεν ἐπίσκοποι ἀπό τούς ἤδη χειροθετημένους! Τί λοιπόν διαλογίζεσθε Ὑμεῖς; Εἴμεθα ἀπηλλαγμένοι τυχόν μομφῆς ἐκ τῆς πολυωδύνου χειροθεσίας ἤ μόνον ἡ Ὑμετέρα διανόησις πιστεύει πῶς ἀποτελεῖ ἐξαίρεσιν»!
Καί ὁ «Ἀργολίδος» κ. Παχώμιος, φοβερόν φαινόμενον πτώσεως ἐξ ἀγγέλου φωτός εἰς ὄργανον τοῦ σκοτεινοῦ ἀντιδίκου, τοῦ πατρός τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀπάτης, διά νά πολεμήση τήν Ἐκκλησίαν!..
Παραλλήλως καί ὁ «Κιτίου» Ἐπιφάνιος μέσω τρίτου καί εἰς παγκόσμιον κλίμακα διακηρύσσει ὅτι «ἔχει τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ Ἁγίου πατρός Ματθαίου ἀλλ' ἡ χειροτονία του αὕτη (1956) ἐπέρασε καί ἀπό τήν χειροθεσία τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου τό 1971»!
Ἡ τελευταία αὕτη ὠργανωμένη ἀθλία ἐπιχείρησις, ὡς ἀρκούντως ἐτονίσθη, ἐξεδηλώθη κατά Φεβρουάριον 2003 α) μέ τήν ἱερόσυλον συμπαιγνίαν περί παραιτήσεως τοῦ Ἀρχ/που Ἀνδρέου ὑπέρ τοῦ βλασφήμου κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς του Διαδοχῆς «Πειραιῶς» Νικολάου, καί τήν δήλωσίν του περί «λάθους» κατά τό 1971, β) διά τῆς «Περιγραφῆς» περί τοῦ τί ἀκριβῶς ἔλαβεν χώραν ἐν Ἀμερικῆ, τήν 17ην καί 18ην Σεπτεμβρίου, εἰς τούς Ἀρχιερεῖς Κάλλιστον καί Ἐπιφάνιον, γ) μέ τόν «Ἀργολίδος» Παχώμιος, δ) μέ τόν «Κιτίου» Ἐπιφανίου ἐν τέλει καί μέ τόν «Περιστερίου» Γαλακτίωνα! Οὗτος, καθ' ἡμᾶς, πιεσθείς νά βοηθήση, προέβη εἰς προφορικάς δηλώσεις κατά Δεκέμβριον 2003 καί Αὔγουστον 2004, καθ' ἅς, «τήν 15/28 Ὀκτωβρίου 1971 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀνέγνωσεν εὐχάς χειροτονίας εἰς τούς Ἀρχιερεῖς» καί πάλιν, ἀπ' ἄμβωνος καί ἐν ὥρα θείας λειτουργίας τήν 29ην Αὐγούστου 2004, ἐκήρυξεν κατά τρόπον ἀσυνάρτητον τά ἐπί λέξει: «Ἤμουνα στήν χειροθεσία καί ἔτρεμα ὁλόκληρος… Τί τούς διαβάσανε δέν ξέρω δέν πρόσεξα καθόλου, διότι ἤξερα ὅτι… διαβάσανε δύο εὐχές, εἶναι τῆς χειροθεσίας, αὐτές διαβάσανε στήν Ἀμερική… καί ἐδῶ… Εἶναι εὐχές ἀπό τήν χειροτονία τῶν Ἀρχιερέων»!
Κατόπιν αὐτῆς τῆς τελευταίας τόσον ὠργανωμένης ἐπιχειρήσεως τῶν ἀνωτέρω, ἀλλά καί ἑτέρων ἐν κρυπτῶ νά περάσουν τήν «χειροθεσίαν» εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τόσον οἱ πρωτεργάται ὅσον καί οἱ 2-3 συνοδοιπορήσαντες Ἀρχιερεῖς, ἐβλασφήμησαν περισσότερον παντός αἱρετικοῦ καί Ἐκκλησιομάχου, διό ΕΞΕΠΕΣΟΝ τῆς Ἀρχιερωσύνης των, ΑΠΕΚΟΠΗΣΑΝ καί ΕΞΕΒΛΗΘΗΣΑΝ τοῦ Ἁγίου Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Ἕνεκα αὐτῆς τῆς μετά τό 1995 καί κυρίως μετά τό 1997 μέχρι καί τό 2003-2004 ἐκδηλωθείσης πρωτοφανοῦς προδοσίας, ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, κατ' ἀρχάς, διά τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 223/2.11.2001 ἐπισήμου ἱστορικοῦ Ἀρχιερατικοῦ του ἐγγράφου, ἐξῆλθεν τῶν καϊαφικῶν συνεδριάσεων τῆς ὑπό τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν Συνόδου, τό δέ 2005, διά τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 390/16.6.2005 ἑτέρου ἐπισήμου Ἀρχιερατικοῦ Ἐγγράφου του, ΑΠΕΚΗΡΥΞΕΝ αὐτούς καί διέγραψεν τά ὀνόματά των ἐκ τῶν διπτύχων τῆς Ἐκκλησίας. Ὡστόσον οὐδέποτε ἔπαυσεν παρακαλῶν αὐτούς νά ἀνανήψουν, πλήν ὅμως, μέχρι σήμερον, ἐπί ματαίω.
Παραθέτομεν τά μόλις προμνημονευθέντα δύο ἱστορικά κείμενα τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, διότι εἶναι μείζονος σημασίας καί θά παραμείνουν ἱστορικά.
Στρογγύλη Κορωπίου 19400
Α.Π. 223
«ΠΡΟΣ τήν συνεδριάζουσαν σήμερον 2.11.2001 Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας
Ὁ ὑπογραφόμενος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος διά τοῦ παρόντος Ἀρχιερατικοῦ ἐγγράφου μας.
Τήν ἀπό τριῶν ἐτῶν πείσμονα ἀβελτηρίαν καί ἀδράνειάν μας ἐπί σοβαρῶν Ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων, ὡς καί τήν μόνιμον (ἀκόμη καί κατά τήν τελευταίαν ἀπό 19.10.2001 Ἐνδημοῦσαν Σύνοδον) ἄρνησιν νά ἱεραρχηθοῦν καί τεθοῦν εἰς τήν Ἡμερησίαν Διάταξιν θέματα Πίστεως καί Κανονικῆς Τάξεως, τά ὁποῖα πλειστάκις ὑπεβλήθησαν καί διά μακρᾶς σειρᾶς ἐγγράφων (Ἐπιστολῶν, Ὑπομνημάτων καί Εἰσηγήσεων) ἀνελύθησαν, τόσον παρά τῆς ἐμῆς ἐλαχιστότητος, ὅσον καί παρά τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Παναρέτου.
«Ἡ κρίσις Συνοδικότητος, τήν ὁποίαν διερχόμεθα καί ἡ ὁποία προεκλήθη ἐκ τῆς κατ' ἐξακολούθησιν ἀντικανονικῶς λειτουργούσης Συνόδου, προκύπτει δέ καί ἐκ τῶν κατάφωρα ἀντικανονικῶν ἐνεργειῶν μας καί «ἀποφάσεων» ἔφθασεν εἰς ὁριακόν σημεῖον.
Δέν ἀναγνωρίζομεν τάς τοιαύτας ἀποφάσεις τῶν τελευταίων τριῶν ἐτῶν, καί δέν θά ἀναγνωρίσωμεν καί οἱασδήποτε νεωτέρας, παρομοίας τῶν προηγουμένων.
Διά μίαν ἀκόμη φοράν, νά λειτουργήση κανονικά ἡ Ἱερά Σύνοδος καί νά ἱεραρχηθοῦν τά θέματα πού ἀφοροῦν τήν Ἐκκλησιολογίαν καί Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ὡς εἶναι τό σχίσμα τῶν πέντε, αἱ Δικαστικαί ἀποφάσεις (παλαιότεραι καί σύγχρονοι), ὁ Θεολογικός Διάλογος, τά «Πρωτοβάθμια Συνοδικά Δικαστήρια», καί νά ὁρισθοῦν Εἰσηγηταί.
Περαιτέρω ἐμμονή καί τῆς παρούσης Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας εἰς τήν ἀντικανονικήν, ἀντιεκκλησιαστικήν καί ἀντορθόδοξον τακτικήν, μοιραίως θά τήν καταστήσουν ἐκ τῶν πραγμάτων ληστρικήν καί κακόδοξον.

Στρογγύλη 194.00 — Τ.Θ. 54 Κορωπί Ἀττική
Α.Π. 390
ΠΡΟΣ 1) Τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἀνδρέαν (διατελοῦντα ὑπό ἀντικανονικήν καί ἱερόσυλον παραίτησιν), 2) Τόν Σεβ/τον Πειραιῶς κ. Νικόλαον, 3) Τόν Σεβ/τον Ἀργολίδος κ. Παχώμιον, 4) Τόν Σεβ/τον Περιστερίου κ. Γαλακτίωνα, 5) Τόν Σεβ/τον Βερροίας κ. Ταράσιον, 6) Τόν Σεβ/τον Διαυλείας κ. Ἀνδρέαν καί 7) Τόν Σεβ/τον Φιλίππων κ. Χρυσόστομον.
Κοινοποίησις: Ἅπαντα τόν Ἱερόν Κλῆρον, Ἱεράς Μονάς καί Ἐνορίας Ἑλλάδος καί ἐξωτερικοῦ.
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε κ. Ἀνδρέα, καί Σεβ/τοι Ἀρχιερεῖς, ἡ ἐλαχιστότης μου πάντοτε θά προσεύχωμαι, ὅπως ὁ Κύριος ὡς ἡ Ἀλήθεια, τό Φῶς καί ἡ Ἀγάπη, εὐδοκήση καί ἐπανέλθη μεταξύ ὅλων Ἡμῶν ἡ Καλή Ὁμολογία τῆς Πίστεως, ἡ Ἀλήθεια, τό Φῶς καί ἡ Ἀγάπη, «ἴνα τό αὐτό λέγωμεν πάντες καί μή ἦ ἐν ἡμῖν σχίσματα».
Διά τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 384/12.5.2005 (π.ἡ.) ἐγγράφου μας σᾶς ἐγράψαμεν ἐν κατακλεῖδι μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς:(9) «Διά ταῦτα ἡμεῖς ὁ ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις, ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, τῆς ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκφράζων καί ἐκπροσωπῶν καί τόν περί ἡμᾶς Ὀρθόδοξον Ἱερόν Κλῆρον καί Λαόν, μετ' ἀγανακτήσεως, ἀλλά καί μετά λόγου εὐθύνης καί ὀρθοδόξου συνειδήσεως, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, ὡς ἀείποτε ἡ Ἱερά Σύνοδος ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΕΝ, τό βδέλυγμα τοῦτο, τό ὁποῖον τά ξένα Κέντρα ἠθέλησαν νά στήσουν «ἐν τόπω ἁγίω», ἴνα δι' αὐτοῦ προσβάλωσιν τήν τε Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί τήν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὡσαύτως ἀλγῶν, δι' Ὑμᾶς Ἀδελφοί, μετά δακρύων παρακαλοῦμε νά μετανοήσετε, ἀσχέτως ἄν μετά ἀπό αὐτάς τάς βλασφημίας εἶναι δυνατή ἤ ὄχι ἡ διά τῆς μετανοίας ἀποκατάστασίς σας. Ἐπί τούτοις καί πρό πάσης ἐπ' αὐτοῦ Συνοδικῆς διαγνώμης, (ἡ ὁποία λόγω τοῦ χειμῶνος, τόν ὁποῖον διέρχεται ἡ ἁγιωτάτη Μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία δέν εἶναι ἐφικτή ἐπί τοῦ παρόντος), ὡς Κανονικός καί Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς ταύτης, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τήν τοιαύτην ἐσχάτην βλασφημίαν καί ΔΗΛΟΥΜΕΝ ὅτι δέν εἶναι δυνατή εἰς τό ἑξῆς οὐδεμία κοινωνία μετά τῶν ἀμετανοήτως ἐμμενόντων εἰς αὐτήν. Ταῦτα ἐξ ἀφορμῆς τῆς προεκτεθείσης «ΠΕΡΙΓΡΑΦΗΣ» εἰς τήν ὁποίαν προέβη τό 2003 ἡ Ἱ. Μονή Μεταμορφώσεως Μπροῦκλιν Μασαχουσέτης (κατόπιν αἰτήσεως ποίων;), καί τῶν παραλλήλων βλασφήμων ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΝ — ΔΗΛΩΣΕΩΝ Ὑμῶν, καί ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝ ἐπειγόντως τάς Ὑμετέρας θέσεις»". <Φ1646Π8Μ>(384/12.2.5005).<Φ255>
Ἐπίσης διά τοῦ ἑπομένου ὑπ' ἀριθμ. 385/14.5.2005 ἐγγράφου μας ρητῶς σᾶς ἐγνωστοποιήσαμεν, ὅτι "… ἡ περαιτέρω πνευματική — ἐκκλησιαστική σχέσις καί κοινωνία τῆς ἐλαχιστότητός μου μεθ' Ὑμῶν, ἐξαρτηθήσεται πλέον ἀποκλειστικῶς καί μόνον ἐκ τῆς Κανονικῆς καί Ὀρθοδόξου στάσεως Ὑμῶν ἔναντι τῆς ΚΑΛΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ. Ἐπί τούτω ΔΗΛΟΥΜΕΝ ὅτι ἄν ἀπό λήψεως παρούσης, καί ἐντός 15 ἡμερῶν, δέν θελήσητε νά ἀνταποκριθῆτε, ἀλλά ὑποκρινόμενοι συνεχίσετε τό ἔργον τῆς προδοσίας, πλέον ἡμεῖς, ὁ ἐλάχιστος Μητροπολίτης Κήρυκος, ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩΜΕΝ ΤΗΝ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΣΤΑΣΙΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, ΗΤΟΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΘΩΜΕΝ ΤΟΥ ΛΟΙΠΟΥ εἰς τήν «περιτείχισίν» μας. (Βλέπετε ἡμέτερον ἔγγραφον Ἀριθμ. Πρωτ. 223/2.11.2001), οὐδέ εἰς τάς λοιπάς μέχρι τοῦδε Κανονικάς ἐνεργείας μας, ὡς ἐν ἀρχῆ τῆς παρούσης ἀνεφέραμεν καί εἰς τό προηγούμενον ἡμέτερον ἔγγραφον 384/12.5.2005 κατηγγείλαμεν, ΑΛΛΑ ΘΑ ΔΙΑΧΩΡΙΣΩΜΕΝ ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ ΤΑΣ ΕΥΘΥΝΑΣ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΑΚΟΨΩΜΕΝ ΠΑΣΑΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΛΛΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΜΕΘ' ΥΜΩΝ, ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΥΜΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΔΙΠΤΥΧΩΝ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΛΗΣΙΑΣ, καί θά ἀρκεσθῶμεν πλέον εἰς τό νά προσευχώμεθα ὑπέρ Ὑμῶν, ὅπως καί ὑπέρ τῶν «πέντε» καί λοιπῶν σχισματικῶν» (385/14.5.2005).
Μέ βαρυαλγοῦσαν καρδίαν, πλήν τῆς συνειδήσεως ἡμῶν μή καταμαρτυρούσης τι, ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΜΕΝ, ὅτι, ἀφοῦ ἐπί ἔτη καί ἔτη ἠγωνίσθημεν καί κατηγγείλαμεν, ἀλλά καί περιετειχίσαμεν ἐμαυτόν, ταῦτα πάντα ἀπέβησαν ἐπί ματαίω δι' Ὑμᾶς, διότι ἐνῶ ὁ Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός δρᾶ καί ἀνατρέπει τό πᾶν, Ὑμεῖς δέν ἐννοεῖτε νά ἐγείρετε τήν Ἀρχιερατικήν σας φωνήν καί νά εἴπητε τό Ἀρχαγγελικόν «ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ», καί «ΑΓΑΠΗΣΩΜΕΝ ΑΛΛΗΛΟΥΣ, ΙΝΑ ΕΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ».
Ἡ ἐλαχιστότης μου, μή ἔχων ἄλλην Κανονικήν καί ὀρθόδοξον ἐπιλογήν, μετά λόγου εὐθύνης, ΔΙΑΚΟΠΤΟΜΕΝ ΤΗΝ ΜΕΘ' ΥΜΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ — ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΟΜΕΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΥΜΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΔΙΠΤΥΧΩΝ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, διότι πρό πολλοῦ τήν ἠρνήθητε καί τήν πολεμεῖτε, εὐθυγραμμισθέντες πρός τάς ἀρχάς τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐνῶ ἀμφισβητεῖτε καί ἀρνεῖσθε, διά συγκεκριμένων πράξεων καί παραλείψεων, τήν Ἐκκλησιολογίαν Αὐτῆς, εὐθέως δέ ἀρνεῖσθε διά συγκεκριμένων πράξεων καί παραλείψεων, καί τήν ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν σας Διαδοχήν.
Καίτοι θεωροῦμεν περιττόν νά ἀναλύσωμεν πάλιν τά τῆς πτώσεως Ὑμῶν, ἐπί τε τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς σας Διαδοχῆς, διότι πλειστάκις σᾶς τά ἐγράψαμεν, καί δέν τά ἐλάβατε ὑπ' ὄψιν, ἀλλά τοὐναντίον ἐκινήσατε διωγμόν ἐναντίον μας, τελευταίως δέ συνωψίσαμεν ταῦτα καί εἰς τήν ὑπ' ἀριθμ. 388/28.5.2005 (π.ἡ.) «ΑΠΟΦΑΝΣΙΝ — ΑΠΟΦΑΣΙΝ» μας, ἐπί τῆς ὑπ' ἀριθμ. 75/13/26.1.2005 ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ τοῦ Παν/του π. Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ, ἐπιφυλασσόμεθα ὅμως καί πάλιν νά σᾶς γράψωμεν ἐπί τῆ χρηστῆ ἐλπίδι νά ἀνανήψετε, νά ἀναθεωρήσετε καί νά ἐπανακάμψετε ἐκ τῆς ὁδοῦ τοῦ ἀντιθέου Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Εἰς τό ἑξῆς, ὡς Ἐπίσκοπος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δέν δεσμευόμεθα παρ' Ὑμῶν εἰς οὐδεμίαν Κανονικήν, Ἐκκλησιαστικήν καί ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπιτασσομένην πρᾶξιν ἤ ἐνέργειάν μας, ἀλλά εἴτε μόνος, εἴτε καί μεθ' ἑτέρων, ἰσταμένων ἐν τῆ πίστει, καί πάντως μετά τοῦ πιστοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί Λαοῦ, θά ὑπηρετήσωμεν τήν ἐν διωγμῶ τελοῦσαν καί δεινῶς χειμαζομένην Μητέραν Ἐκκλησίαν, πιστεύοντες ὅτι ὁ Κύριος «πολεμήσει ὑπέρ Αὐτῆς» καί «ἀναστήσει καί ἐκ τῶν λίθων τέκνα τῶ Ἀβραάμ».
Ἐν κατακλεῖδι, ἔχομεν τήν συνείδησιν ὅτι τήν Ἐκκλησίαν δέν τήν σώζομεν ἡμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι, ἀλλ' οὔτε καί εἶναι Αὕτη ἰδιωτική ὑπόθεσις κανενός. Ἡμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι ἐτέθημεν ΕΠΙ — ΣΚΟΠΟΝ καί ὀφείλομεν νά διακονήσωμεν τήν Ἐκκλησίαν, διαφυλάττοντες καί παραδίδοντες ἀκεραίαν τήν Παρακαταθήκην τῆς Πίστεως, τήν Ὁποίαν ἐλάβομεν κατά τήν ὥραν τῆς χειροτονίας μας, διότι θά μᾶς ζητηθῆ ἀπό τόν Κύριον, τήν φοβεράν ἡμέραν τῆς Κρίσεως. Διό, διακαής εὐχή μας καί προσευχή θά πρέπη νά εἶναι, ὅπως μᾶς εὐσπλαχνισθῆ ὁ Κύριος, ὥστε νά μή χρονίση οὗτος ὁ χωρισμός, ἀλλά νά εὐδοκήση ὅπως, δημιουργηθησομένων τῶν Κανονικῶν προϋποθέσεων, ἐπανέλθη καί ἡ ἐν Ἀγάπη καί Ἀληθεία ἐν τῆ Γνησία Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία ἑνότης ὅλων, καί καταισχυνθῆ οὕτω καί τό βλέλυγμα τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ὅσον ἀφορᾶ δέ τά καθ' ἡμᾶς, ἐφ' ἑξῆς θά τά πληροφορῆσθε διά τοῦ ἐπισήμου δημοσιογραφικοῦ ὀργάνου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΟΗΣ, τῆς ὁποίας τό ἔργον ἐξέρχεται τῶν ὁρίων Αὐτῆς, καί καθίσταται πλέον δημοσιογραφικόν ὄργανον τῆς δεινῶς χειμαζομένης Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Υ.Γ. Συνημμένως τῆ παρούση, ἀποστέλλομεν Κείμενα — Πράξεις τοῦ ἀοιδίμου Ἐπισκόπου Ματθαίου, ἐκ τοῦ Κ.Γ.Ο. Τόμου 1981, ὡς ἑξῆς:
α) «ΠΡΟΤΑΣΙΣ» ἀπό 16/29 Ἰουνίου 1937 (Κ.Γ.Ο., τ. 1981, σελ. 122-130).
β) «Β´ ΠΡΟΤΑΣΙΣ» ἀπό 15/18 Σεπτεμβρίου 1937 (Κ.Γ.Ο., σελ. 172- 182).
γ) «ΑΠΟΚΗΡΥΞΙΣ» ἀπό 19 Σεπτεμβρίου 1937 π.ἡ. (Κ.Γ.Ο., σελ. 206-215)".

---

Τά ἀνωτέρω ἔγγραφα τό μέν πρῶτον κατετέθη αὐτοπροσώπως ὑπό τοῦ Μητροπολίτου, τό δέ δεύτερον, ὁμοῦ μετά τῶν ἐκ τριάκοντα (30) σελίδων συνημμένων σχετικῶν ἐγγράφων τοῦ 1937, ἐστάλη διά τοῦ κ. Δημητρίου Παπαδάτου εἰς τούς «Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον» κ. Ἀνδρέαν καί τούς λοιπούς Ἀρχιερεῖς εἰς τά Γραφεῖα τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Κέντρου (Μπότσαρη 8 Περιστέρι), τήν 16.6.2005 (π.ἡ.), ὅπου εἶχεν συναθροισθεῖ ἡ ὑπό τόν ψευδοαρχιεπίσκοπον «Πειραιῶς» κ. Νικόλαον φατριαστική καί βλάσφημος ὁμάς. Τοῦ ἐν λόγω ἐγγράφου καί τῶν λοιπῶν συνημμένων, ἔλαβον γνῶσιν αὐθωρεί, ἀλλά δυστυχῶς ὡς σιδηροδέσμιοι τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ὡς ἐστερημένοι πλέον τῆς ἀγάπης καί φωτιστικῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, δέν ἦσαν εἰς θέσιν νά προβοῦν εἰς καμμίαν Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον ἐνέργειαν, διά τῆς ὁποίας ἔστω καί κατά τήν 12ην καί 1´ νά ἐγίνετο τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Ἀντιθέτως ἠγνόησαν τόν Μητροπολίτην, ἐνῶ οἱ ἐγκάθετοι τῶν ξένων Κέντρων ἐκινήθησαν καί συνεργασθέντες μέ παράγοντας αὐτῶν, συνέταξαν καί ἀπέστειλαν ἀμέσως πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν καί εἰς ὁλόκληρον τόν πλανήτην, (ἐκτός τοῦ Μητροπολίτου κ. Κηρύκου…!), ἕνα ΑΣΤΟΙΧΕΙΩΤΟΝ «χαρτίον», ἤτοι, χωρίς Πρωτόκολλον, Ὑπογραφήν καί Σφραγίδα τό ὁποῖον ἐτιτλοφόρησαν ὡς «ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ», μέ ἡμερομηνίαν 18 Ἰουνίου 2005 (π.ἡ.). («Ο.Π.», τοῦ μηνός Ἰούνιος 2005, σελ. 202 κ.ἑ.).
Διά τῆς ὡς ἄνω συνοπτικῆς παρουσιάσεως ἐπεδιώχθη νά προκύψη καθαρά ἡ εἰκών τῶν ἀπό τό 1924 ἱερῶν ἀγώνων τοῦ πιστοῦ λείμματος τῆς χάριτος (τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν), καί μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, τό ὁποῖον ἔμεινεν ἑδραῖον καί ἀμετακίνητον εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Ταῦτα διότι ἡ γνῶσις τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας, δηλαδή ποίας μεθόδους, τεχνάσματα, θεωρίας, ἀπάτας, ψεύδη, διωγμούς, προδοσίας καί λοιπά ἀντιμετώπισαν τά παραμείναντα καί παραμένοντα πιστά τέκνα τῆς Μητρός μας Ἐκκλησίας, ἡ γνῶσις ἐπαναλαμβάνομεν αὐτῶν διδάσκει, φωτίζει, ἐνισχύει αὐξάνει τόν ΚΑΛΟΝ ΖΗΛΟΝ, καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀναπαύεται εἰς αὐτούς τούς πιστούς, καί δι' Αὐτῆς εἶναι εἰς θέσιν ἀναλόγως ἕκαστος νά ἀγωνισθῆ καί πάντως νά παραμείνη πιστόν, ζῶν καί εὐλογημένον μέλος τοῦ Ἁγίου Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον εἶναι ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Ἀμήν.

---

(1) Τρεῖς οἱ έπιστρέψαντες: α) Δημητριάδος Γερμανός, β) πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, γ) Ζακύνθου Χρυσόστομος καί οἱ τέσσαρες ὑπ' αὐτῶν νεοχειροτονηθέντες: α) Κυκλάδων Γερμανός, β) Μεγαρίδος Χριστόφορος, γ) Διαυλείας Πολύκαρπος καί δ) Βρεσθένης Ματθαῖος.
(2) Είναι χαρακτηριστικόν ὅτι τόν ᾽Ιανουάριον τοῦ 1971 καί ὁ Πρωθ. Εὐγένιος Τόμπρος συντάσσει διά τήν ῾Ιεράν Σύνοδον μακροσκελῆ «ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ, πρός ῞Απαντας τούς Γ.Ο.Χ. τῆς ῾Ελλάδος καί ἀλλαχοῦ, τούς ἐπιθυμοῦντας τήν ἕνωσιν...» τῆς ὀποίας κύριον χαρακτηριστικόν εἶναι ὁτι ἐν πολλοῖς εἰς τό θέμα ἕνωσις, συναντᾶται μέ τό ἀνωτέρω κείμενον τοῦ Καλλιοπίου, ὁπως καί εἰς τούς ὅρους παρατάξεις, εἰς τό κῦρος τῶν χειροτονιῶν ἀμφοτέρων τῶν παρατάξεων..., ἐνῶ ἐναγωνίως ἐπιχειρεῖ νά προβάλη τήν ᾽Ορθόδοξου ῾Ομολογίαν, τήν ὀποίαν ὀμως κρατᾶ μετέωρον...
(3) Ὁ θεολόγος δέν ἐπεστέγασεν, τήν θείαν λειτουργίαν, ἄπαγε τῆς βλασφημίας, ἀλλ' ἁπλῶς ἐνεθουσίασεν, διότι, εἰς τήν ὁμιλίαν του, ἀνέλυσεν τήν σημασίαν τοῦ γεγονότος, καθ' ὅ μία Σύνοδος ᾽Αρχιερέων παγκοσμίου ἐμβελείας, ΟΡΘΟΤΟΜΗΣΕΝ τόν λόγον τῆς ᾽Αληθείας καί ἐπῆλθεν ἐν Χριστῶ καί ἐν τῆ ᾽Εκκλησία Του ἑνότης. Εἰς ἔλεγχον ὅλων τῶν ὑβριστῶν, αὕτη ἡ μείζων ᾽Ορθόδοξος Ρωσική Σύνοδος, ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΕΝ τάς ὑφ' ἑνός χειροτονίας ὡς ΕΓΚΥΡΟΥΣ καί ἑπομένως διεκήρυξεν ἀναμφισβήτητον τήν ἀδιάκοπον καί γνησίαν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν τῶν ᾽Επισκόπων καί Πρεσρυτέρων τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, ἐκ τῶν χειροτονιῶν, τοῦ 1935 καί τοῦ 1948! Αὐτήν τήν «ἐπιστέγασιν» ἔκαμε ὁ θεολόγος καί αὐτό, ὅλον ἐνεθουσίασεν καί προεκάλεσεν δοξολογίαν πρός τόν Θεόν. Αὐτήν τήν ἐπιστέγασιν, χάριτι Χριστοῦ, ποτέ ἔκτοτε δέν τήν παραλείπει, εἰς ὅλας τάς ἐκφάνσεις περί τοῦ ἀντιθέτου, τό ὁποῖον ὁ πονηρός ἀγωνίζεται νά περάση...
(4) Ὁ ὁποῖος ἐκυκλοφόρησεν ἐπίσης περί τά μέσα Δεκεμβρίου 1971.
(5) Εἰς τόν ὑποφαινόμενον, εὑρισκόμενον έν τοῖς Γραφείοις (Βερανζέρου 22), ἐδόθη, παρά τοῦ Πρωθιερέως, ἐσφαλισμένος φάκελλος διά νά τόν μεταφέρη καί παραδώση, εἰς τούς ᾽Αρχιερεῖς, οἱ ὀποῖοι συνεδρίαζον εἰς τό παρά τό Αἰγάλεω Ἐπισκοπεῖον τοῦ Μακαριστοῦ Τρίκκης Βησσαρίωνος. Ἐκεῖ διεπιστώσαμεν ὅτι οἱ ᾽Αρχιερεῖς ἦσαν ἀποφασισμένοι νά μήν ὑποχωρήσουν, διότι ἤδη διεπίστωνον ἀνειλικρίνειαν, άσυνέπειαν καί δόλους...
 (6) Κ.Γ.Ο. Τόμος 1973, τεῦχος ᾽Ιανουαρίου, σελ. 7-12, ἔνθα καί τινα φληναφήματα πρός παραλλαγήν καί ἀποκοίμησιν ὑπό τούς τίτλους: «Ποῖοι εἵμεθα καί ποῖος ὁ τελικός σκοπός μας, ὡς καί «῾Η ῾Ελληνική χριστιανική κοινωνία, ἀξιοῖ ἀπό τήν ᾽Εθνικήν Κυβέρνησιν»... κλπ.
(7) ᾽Αναφέρεται εἰς ἐπίσημου Συνοδικήν Πρᾶξιν τῆς Ρ. Σ., δι' ἧς, μετά 10 περίπου ἔτη, ἀνεγνώρισεν τήν ὑφ' ἐνός ἐπισκόπου χειροτονίαν τοῦ Φλωρινικοῦ ᾽Ακακίου Παπᾶ εἰς «Ταλαντίου».
(8) Ὁ ἴδιος προταθείς νά ὁμιλήσωμεν εἰς τήν ᾽Αθήνα, τό ἀπεφύγαμεν διότι ἤδη εἶχεν ἐκμανεῖ ἐναντίον μας ὁ Πειραιῶς, διότι εἰς τήν ἐλαχιστότητά μας προσέκρουον τόσον τά σχέδια τῶν πέντε, κυρίως δέ αἱ ΜΩΡΟΦΙΛΟΔΟΞΙΑΙ ΤΟΥ νά τοῦ παρασχεθῆ καί δεύτερον ἐγκόλπιον, ὡς ᾽Αντιπροέδρου τῆς Συνόδου, καί προϊόντος τοῦ χρόνου νά ἀναδειχθῆ καί εἰς ᾽Αρχιεπίσκοπον παραμερίζοντας τόν κανονικόν Ἀρχιεπίσκοπον! Ταῦτα πάντα αἰσχρόν ἐστί καί λέγειν καί γράφειν...
(9) ᾽Αφορῶντα εἰς τό θέμα τῆς ὠργανωμένης προσπαθείας νά περάση ἡ λεγομένη χειροθεσία μετά ἀπό 30 ὁλόκληρα ἔτη.