Εἰς τό προηγούμενον Α΄ μέρος αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου μας, ἐπί τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 242/3.5.2007 ἐγγράφου τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου κ. Νικολάου Μεσσιακάρη, τό ὁποῖον ἀπηύθυνεν πρός τήν ὑπό τόν Γέροντα Ἀρτέμιον ἀδελφότητα τῆς Ἱ. Μονῆς Ἀναλήψεως Φθιώτιδος, παρεθέσαμεν ὁλόκληρον τό ἐν λόγω, καθ' ἡμᾶς, κατάπτυστον ἔγγραφον, περιωρίσθημεν δέ εἴς τινας ἐπισημάνσεις καί στιγματισμούς μόνον ἐπί τῆς πρώτης παραγράφου αὐτοῦ. Σκοπός μας ἦτο καί παραμένει νά γνωρίση καί συνειδητοποιήση πρωτίστως ἡ ἐν λόγω ἀδελφότης ὅτι προσχωρήσασα αὕτη εἰς τήν ὑπό τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον ψευδοσύνοδον, τά μέλη τῆς ὁποίας τό 1995 καθηρέθησαν καί ἀνεθεματίσθησαν ὑπό τῆς ὁμάδος ὑπό τόν πρ. Μεσσηνίας Γρηγόριον καί εἰς τήν ὁποίαν συμμετεῖχεν καί ὁ ἰδικός των Ἐπίσκοπος πρ. Φθιώτιδος Θεοδόσιος, διέπραξαν ἕνα μεγάλο λάθος. Δεύτερον, ὅτι δεχθέντες χειροθεσίαν, ὑπό ὄχι ὀλιγώτερον βλασφήμου καί αἱρετικῆς ὁμάδος ἐπισκόπων, περιέπεσον εἰς δεινήν ἱεροσυλίαν, καί οὕτω ἡ δευτέρα πλάνη τῆς ἀδελφότητος ἀπέβη χείρων τῆς πρώτης. («Ο.Π.» Μάϊος — Ἰούνιος 2007 Α.Τ. 175 σελ. 176-181). Ὅλον αὐτό τό ὀλίσθημα τῆς ἀδελφότητος τῆς Ἱ. Μ. Ἀναλήψεως Φθιώτιδος, ὁ ἐν λόγω ψευδαρχιερεύς, τολμᾶ καί τό χαρακτηρίζει ὅτι εἶναι ἔργον τῆς ἀπείρου εὐσπλαγχνίας τοῦ Κυρίου, ὅπερ σημαίνει ὅτι, οἱ ἀδίστακτοι συντάκται, ἕνα καθαρῶς σατανικόν ἔργον των, τό ἀποδίδουν εἰς τόν Θεόν! Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Διάβολος, προκειμένου νά ἐξαπατήση καί πλανήση μετέρχεται τά πάντα καί «μεταμορφώνεται καί εἰς Ἄγγελον φωτός», ἤ ἐν προκειμένω τά ἔργα του τά πονηρά καί καταχθόνια τά ἐμφανίζει ὡς ἔργα Θεοῦ.
Εἰς τό παρόν συνεχίζομεν μέ τάς ἑπομένας παραγράφους τοῦ ἰδίου κειμένου τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου κ. Νικολάου:
Εἰς τήν δευτέραν παράγραφον λέγει: «Δράττομαι δέ τῆς εὐκαιρίας νά ἀπευθυνθῶ πρός ὑμᾶς, ὑπό τήν ἰδιότητα ἡμῶν ὡς ὑπό τῆς ἱερᾶς Συνόδου ὁρισθέντος Τοποτηρητοῦ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Φθιώτιδος, ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ὁποίας εὑρίσκεται καί ἡ ἱερά ὑμῶν Μονή, λέγων ταῦτα:».
Ἡ ψυχολογική κατάστασίς του καί ἡ ματαιοφροσύνη τοῦ ἀνδρός προφανῶς εἶναι ἀνίατος! ἐμφανίζει τόν ἑαυτόν του καί τοποτηρητήν Φθιώτιδος, ἐνῶ οἱ «τοποτηρητίαι» του ἔφθασαν καί μέχρι… τῆς Κύπρου καί ὅλο τό ἐξωτερικόν, εἰς μίαν περίοδον μάλιστα κατά τήν ὁποίαν ἡ ἐκ μέρους του ἔλλειψις καί ἐπαρκοῦς ἐπικοινωνίας εἶναι ἐπικίνδυνος. ἀντιλαμβάνεται κανείς τί σημαίνει νά λέγη καί νά πιστεύη ταῦτα ἕνας ἄκρως βλάσφημος κατά τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς του Διαδοχῆς ἀλλά καί ἄλλων δογματικῶν ἀληθειῶν, ἕνας ὁ ὁποῖος παιδιόθεν κέντρον τῶν πάντων ἔθεσεν τό ἐγώ του καί τήν ἀσυνήθη ματαιοδοξίαν του, ἅτινα τόν κατέστησαν καί εἰς τό γῆρας μοναδικήν περίπτωσιν. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀξιολύπητος, ἀλλ' ἀφοῦ ὁ Κύριος παρατείνει τό νῆμα τῆς ζωῆς του ἄς προσευχώμεθα νά κάνη τό θαῦμα του. Δύναται ὁ Κύριος, διά τῶν προσευχῶν ὅλων μας μέ μιάν ἀναλαμπήν τῆς ἀκτίστου θείας χάριτος νά τόν φέρη εἰς ἐπίγνωσιν, καί μετάνοιαν. Τό πρόβλημα ὅμως ἐντοπίζεται καί εἰς τήν ἀδελφότητα τῆς ἱερᾶς Μονῆς Ἀναλήψεως δύο βουνῶν Φθιώτιδος! Διατί ἄραγε ἐπέτρεψεν ὁ Θεός νά πέσουν ἀπό ἕν κακόν εἰς ἄλλο χειρότερον; Δηλαδή ἀπό τῆς μιᾶς ἐκκλησιομάχου καί σχισματοαιρετικῆς ὁμάδος τοῦ 1995, εἰς τήν χειροτέραν τοιαύτην τοῦ 2003-2005 ὑπό τόν «Πειραιῶς»; Παρακαλοῦμεν αὐτήν τήν ἀδελφότητα νά μήν θυμώση ἐναντίον μας, ἀλλά μόνον κατά τοῦ ἀντιδίκου, ὁ ὁποῖος ἐνεργεῖ πάντα ταῦτα ὅπως καί τόν θρησκευτικόν φανατισμόν καί τήν ἀντιπάθειαν, ἅτινα ὁμοῦ φέρουν τόν σκοτισμόν καί ἐπιχαίρει ὁ ἀντίδικος.
Εἰς τήν ἑπομένην τρίτην παραγράφουν συνεχίζει μέ ἕνα ὑποκριτικόν εὐχολόγιον: «Καί πρῶτον εὔχομαι εἰς ὑμᾶς καλήν στερέωσιν, καλήν δύναμιν καί καλήν ὑπομονήν εἰς τόν ὑπέρ τῆς ἀληθείας καί ὑπέρ τῆς σωτηρίας ὑμῶν ἀγῶνα, τόν ὁποῖον ὡς γνήσια καί πιστά μέλη τῆς Ἑκκλησίας καί δή ὡς Ὀρθόδοξοι μοναχοί ὀφείλετε μετά ζήλου, προσοχῆς, συνέσεως, διακρίσεως, φόβου Θεοῦ καί ἀγάπης νά διεξάγητε ἐν ὑπακοῆ πρός τήν ἐκκλησίαν».
Ὅπως ἤδη εἴδομεν εἰς τό Α΄ μέρος, κατόπιν τῆς ὑποβληθείσης Αἰτήσεως, τῆς ἐν λόγω ἀδελφότητος περί προσχωρήσεώς της εἰς τήν νέαν σχισματοαίρεσιν, ἡ ὑπό τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον ἀσεβής συμμορία, φερομένη ὡς δῆθεν «Σύνοδος», (ὅπως ἄλλωστε φέρονται καί τόσαι ἄλλαι ἀσεβεῖς ὁμάδες παλαιοημερολογιτῶν), συνεδριάσασα τήν 28ην ἀπριλίου 2007 ἀπεφάσισεν ὅπως κάμη δεκτήν τήν ὡς ἄνω ἀδελφότητα, τούς μέν Μοναχούς δι' Ὁμολογίας, τούς δέ Κληρικούς της καί διά…χειροθεσίας!!! Ἰδού ἡ ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ! Ἰδού ὁ ἐμπαιγμός καί ἡ ἐμπορία καί ἐπί τό ὀρθώτερον, ἡ Χριστεμπορία καί Πνευματεμπορία! ἰδού ὅτι παίζουν μέ τά Ἅγια, τά ὁποῖα εὐτυχῶς ὡς σχισματοαιρετικοί, ὡς ἐκπεσόντες καί ἐξελθόντες τῆς Ἑκκλησίας, στεροῦνται, καί εἶναι κενοί παντός «ἁγίου», ὡστόσον ὅμως δέν παύουν νά ὑποκρίνωνται, νά βλασφημοῦν καί νά ἐξαπατοῦν, εὐαγγελιζόμενοι τήν σχισματοαίρεσιν ὡς «ἀλήθειαν», εἰς τήν ὁποίαν εὔχονται νά στερεωθῆ ἡ ἀδελφότης!
Ποίαν ὅμως «ἀλήθειαν» ἔχει καί κηρύσσει ὁ δυστυχής Νικόλαος, εἰς τήν ὁποίαν εὔχεται νά στερεωθῆ ἡ ἀδελφότης καί μέ ὑπομονήν καί δύναμιν νά ἐργασθοῦν τήν σωτηρίαν των; Ποίας Ἑκκλησίας τούς ἔκαμεν «γνήσια τέκνα», πρός τήν ὁποίαν τούς καλεῖ νά ἐπιδείξουν «ζῆλον προσοχήν, σύνεσιν, διάκρισιν, φόβον Θεοῦ ἀγάπην καί ὑπακοήν»; Δυστυχῶς ἀληθεύει καί εὑρίσκει ἐφαρμογήν ἄλλην μιάν φοράν τό Γραφικόν ὅτι ὁ ἀντίδικος διάβολος μετασχηματίζεται εἰς Ἄγγελον φωτός προκειμένου νά πλανήση καί νά κολάση, οὕτω καί ὁ κ. Νικόλαος ἀφοῦ ἐπλανήθη καί ἐσκοτίσθη ἐμφανίζεται ὡς Ἄγγελος φωτός! ἐπ' αὐτοῦ ὅμως, δηλαδή ποίαν «Ἑκκλησίαν» ἐκπροσωπεῖ καί ἐκφράζει ὁ ψευδαρχιεπίσκοπος Νικόλαος ὀλίγον παρακάτω.
Εἰς τήν τετάρτην παράγραφον πάλιν ὑποκρίνεται καί καταχρᾶται καί τήν ἁγίαν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, πρός τήν ὁποίαν ὁ ἴδιος ὑπῆρξεν ἄκρως ἀσεβής καί δέν ἐπανώρθωσεν, ἐνῶ ἐνταῦθα ὑποκριτικῶς λέγει: «Κατά δεύτερον, καί ὅσον ἀφορᾶ εἰς τό θέμα τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, τό ὁποῖον πολλοί ἐξεμεταλλεύθησαν κατά τό παρελθόν, κρύπτοντες ὄπισθεν αὐτοῦ ἰδιοτελείας, σκοπιμότητας καί πλάνας, θέλομε νά διευκρινίσωμε καί πληροφορήσωμε σχετικῶς, ἀντιλαμβανόμενος καί κατανοῶν τό εἰλικρινές ἐνδιαφέρον ὑμῶν διά τήν ὑπεράσπισιν τῶν Ἱερῶν Παραδόσεων, ὅτι πρώτιστον ἐνδιαφέρον καί μέλημα ἡμῶν καί ὅλων τῶν περί ἡμᾶς ἁγίων ἀρχιερέων, ἅμα δέ καί χρέος ἱερόν, παραμένει ἡ ἀκαινοτόμητος Πίστις καί Ὁμολογία καί ἐπ' αὐτοῦ τοῦ θέματος «κατά τάς τῶν ἁγίων θεοπνεύστους θεολογίας καί τό τῆς Ἑκκλησίας εὐσεβές φρόνημα», καί δή κατά τά ὅσα ἡ Ἑκκλησία ἐθέσπισε, ἀπεφάσισε καί ἐδογμάτισε σχετικῶς διά τῶν ἁγίων Πατέρων ἐν τῆ ἁγία καί Οἰκουμενικῆ Ζ΄ Συνόδω.
Ὁ κ. Νικόλαος εἶναι βέβαιον ὅτι δέν ἔχει ἐπίγνωσιν καί ὅλων τῶν ἀνωτέρω, οἱ ἐλεεινοί ὅμως συντάκται τοῦ ἐγγράφου γνωρίζουν πολύ καλά τό θέμα, ἐνῶ μέ ὅσα γράφουν διά λογαριασμόν του, ἐξευτελίζουν τόν κ. Νικόλαον διότι σκοπός των εἶναι νά ἐξαπατήσουν τήν ἀδελφότητα.
Καί ἐξηγοῦμεν, ὅτι ἄν ὑπάρχη εἷς, ὁ ὁποῖος ἐν τῆ πλάνη του ἐξεμεταλλεύθη τό θέμα τῆς λεγομένης δῆθεν «νεοεικονομαχίας», διά νά διώξη καί κυριολεκτικῶς ἐξοντώση κάποιους Ὀρθοδόξους, αὐτός ἦτο καί παραμένει ὁ κ. Νικόλαος! Οὗτος ὑπό τήν ἐπιρροήν τοῦ τότε Ἀττικῆς Ματθαίου Μακρῆ καί ἰδιαιτέρως τοῦ Κυπρίου ἱερομονάχου Εὐθυμίου ἔγινε φορεύς τῆς κακοδόξου ὀρθολογιστικῆς δυτικῆς «θεολογίας» καί προεκάλεσαν ἀπό κοινοῦ τό σχίσμα τοῦ 1995, ἀφοῦ μέ ὅσα προηγήθησαν καί μέ τό κίνημα ἐκεῖνο 1991-1995, δέν κατώρθωσαν νά προσβάλουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί τούς ὑπερμάχους της. Τό ἀληθές γεγονός τό ὁποῖον κραυγάζει εἶναι ὅτι ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος ὑπῆρξεν καί συνεχίζει, ὡς ἀληθῶς εἰκονομάχος, νά εἶναι ἄκρως ἀσεβής καί βλάσφημος κατά τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τῶν ὅρων της περί τῶν ἁγίων Εἰκόνων. Παρά ταῦτα, οἱ ἐσκοτισμένοι συντάκται καί αὐτοῦ τοῦ ἐγγράφου, ἄκρως παραπλανητικῶς, ὑποκρίνονται ὅτι τούς διακρίνει εἰλικρινές ἐνδιαφέρον ὑπέρ τῶν Ἱερῶν Παραδόσεων, τῆς ἀκαινοτομήτου Πίστεως καί Ὁμολογίας καί ὅσων διά τῆς ἁγ. Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀπεφάσισεν ἡ Ἑκκλησία! Ταῦτα δέ πάντα ὅταν οὔτε Ὁμολογίαν ἔχουν, οὔτε τήν ἁγίαν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδον σέβονται καί ἀκολουθοῦν! Ἄς μελετήση καί ἡ ἀδελφότης καί πᾶς ἕτερος τί λέγει ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος καί τί ἐφήρμοσεν καί ἐφαρμόζει ὁ «Πειραιῶς» καί ἡ περί αὐτόν ὁμάς.
Εἰς τήν πέμπτην παράγραφον ἀποκαλύπτεται ἡ ἀνεξάντλητος ὑποκρισία του ἀλλά καί τό γεγονός ὅτι ἐμμένει ἀμετανοήτως εἰς τά κακόδοξα δυτικά φρονήματά του καί τρομάζει μήπως κάποιος ἤ καί ἡ ἀδελφότης θέσει τό θέμα, διό ἄκουσον — ἄκουσον, τί ἀπό καθέδρας λέγει: «…ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΜΕΝ ΕΙΣ ΟΥΔΕΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΙΝΗΣΙΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΩΝ Ι. ΕΙΚΟΝΩΝ ΣΕΒΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΑΤΟΥΝΤΕΣ ΟΛΑ ΟΣΑ Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΔΙΗΝΕΚΗΣ ΠΡΑΞΙΣ ΑΥΤΗΣ ΜΑΣ ΕΚΛΗΡΟΔΟΤΗΣΕΝ…»!! Ὑπενθυμίζομεν ὁλόκληρον τήν σχετικήν παράγραφον: «Ἡμεῖς, ὡς κανονικοί καί ὑπεύθυνοι Ποιμένες τῆς Ἑκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μετά συνέσεως πολλῆς καί προσοχῆς, ἅμα δέ καί μετά ποιμαντικῆς διακρίσεως κινούμενοι καί ἐνεργοῦντες ἐπ' αὐτῶν τῶν θεμάτων πρός τό συμφέρον τῆς Ἑκκλησίας καί τήν σωτηρίαν τῶν πιστῶν, ἀποσκοποῦντες δέ καί εἰς τήν προάσπισιν τῆς εἰρήνης καί ἑνότητος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, δέν ἐπιτρέπομεν εἰς οὐδένα τήν ἀνακίνησιν ζητημάτων περί τῶν Ἱ. Εἰκόνων, σεβόμενοι καί διακρατοῦντες ὅλα ὅσα ἡ Παράδοσις τῆς Ἑκκλησίας καί ἡ διηνεκής πρᾶξις Αὐτῆς μᾶς ἐκληροδότησαν. Ἀπαγορεύομεν δέ ἐπίσης αὐστηρῶς οἱανδήποτε ἐπέμβασιν οἱουδήποτε, εἴτε ὡς προσθήκην, εἴτε ὡς ἀφαίρεσιν, ὅσον ἀφορᾶ εἰς τήν ἐν τῆ λατρεία χρῆσιν καί προσκύνησιν ὅσων Ἱ. Εἰκόνων καί εἰκονικῶν παραστάσεων, ἀνεξαρτήτως ἁγιογραφικῆς τεχνοτροπίας, ὑπῆρχον ἐν χρήσει ὑπό τῶν πιστῶν καθ' ὅλην τήν ἱστορικήν πορείαν Αὐτῆς».
Τί λέγει καί τί ἀβιάστως προκύπτει καί ἐξ αὐτῶν:
Ἐπικαλεῖται τήν «σύνεσιν, προσοχήν, ποιμαντικήν διάκρισιν…, τήν εἰρήνην καί ἑνότητα» προκειμένου νά καταλήξη εἰς τό «ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΜΕΝ ΕΙΣ ΟΥΔΕΝΑ…» καί «ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΜΕΝ… ΑΥΣΤΗΡΩΣ…»! Δηλαδή φοβούμενος μήπως ἀποκαλυφθῆ ἡ ὑποκρισία του, ἀπαγορεύει νά ἐπιζητῆ ἡ ἀδελφότης καί πᾶς τρίτος, ἐνημέρωσιν — πληροφόρησιν ἐπί τοῦ θέματος τῶν ἱερῶν Εἰκόνων! Τοιαύτη ὅμως ἀπαγόρευσις εἶναι ἀδιανόητος. ἀντιθέτως οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, θεολόγοι, Μοναχοί καί κάθε Ὀρθόδοξος, πρέπει νά εἴμεθα ἕτοιμοι εἰς διακριτικήν κατήχησιν καί πληροφόρησιν πρός κάθε εὐλαβῆ, ὁ ὁποῖος ζητεῖ νά πληροφορηθῆ περί τῆς ἀληθείας. ἰδιαιτέρως πρέπει νά σπεύδωμεν πρός ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐν ἀγνοία των δέχονται καί κηρύσσουν δυτικῆς προελεύσεως καί ὀρθολογιστικῆς θεολογίας φονήματα καί εἰκόνας, τά ὁποῖα οἱ δυτικοί ἐπέβαλον μέ ὡρισμένας εἰκονικάς των παραστάσεις.
Ἀνοίγομεν λοιπόν παρένθεσιν μέ ἀφορμήν τό ἀνωτέρω «ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΜΕΝ — ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΜΕΝ» διά νά προκύψη ἡ ὑποκρισία καί ὁ φόβος πρός τήν ἀλήθειαν. Π.χ., Ὅσον ἀφορᾶ εἰς τήν ἀπεικόνισιν τοῦ ἑνός καί Τριαδικοῦ Θεοῦ ὅπως τήν θέλει ὁ «Πειραιῶς», δηλαδή τοῦ μέν Πατρός ὡς ἀσπρομάλλη Γέροντος, τοῦ Υἱοῦ ὡς ἐνηνθρώπησεν καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὡς Περιστερᾶς, ἀπαιτεῖται νά πληροφορηθῆ ὁ κάθε εὐλαβής ὅτι:
α) Ἡ εἰκών αὕτη δέν ἐθεσπίσθη ὑπό τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀλλ' ἐνεφανίσθη εἰς τήν ὀρθολογιστικήν Αἱρετικήν δύσιν μετά ἀπό πολλούς αἰῶνας. ἑπομένως αὕτη ἡ εἰκών, δέν εἶναι παράδοσις τῆς Ἑκκλησίας οὔτε ἐθεσπίσθη ὑπό τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἀπαγορεύει τήν εἰκόνισιν τοῦ ἀνάρχου Πατρός καί γενικώτερον δέν ἐθεσμοθέτησεν ἐπ' οὐδενί εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος ὡς ἀπεριγράπτου τοῦ ὑπερουσίου Αὐτῆς καθώς καί τοῦ ἀπερινοήτου τῆς Τριάδος καί Μονάδος Αὐτῆς.
β) Ἡ παράστασις αὐτή εἰσῆλθεν εἰς τόν ἑλληνικόν χῶρον καί γενικώτερα εἰς τήν ἀνατολήν τελείως ἀθορύβως ἐπί Τουρκοκρατίας καί κυρίως ἐπί ἑνετοκρατίας, καί ἐγένετο δεκτή ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων, διότι δέν ἐγνώριζον οὔτε τά περί Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου οὔτε πολύ περισσότερον τήν περί ἁγίας Τριάδος Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν. Δυστυχῶς αὐτό συμβαίνει καί σήμερον καί εἰς θεολόγους καί ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς.
γ) Πρέπει νά πληροφορηθῆ ποία αἱρετική Ὁμολογία προκύπτει ἀπ' αὐτήν τήν εἰκονικήν παράστασιν, ἡ ὁποία πρωτίστως παρουσιάζει τήν Παναγίαν Τριάδα διηρημένην κατά τά πρόσωπα καί κατά τήν οὐσίαν, ἐνῶ πρῶτον δόγμα τῆς Ἑκκλησίας εἶναι τό ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΝ καί ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ τῆς ἁγίας Τριάδος, δηλαδή ὅτι τά Τρία Θεῖα Πρόσωπα ἔχουν μίαν οὐσίαν καί εἶναι εἰς αὐτήν ἡνωμένα ἤ εἶναι ΟΜΟΥ καί ὄχι χωριστά καί ὁμοιούσια.
δ) Ἡ παράστασις αὐτή ἐκτός ἀπό τό διηρημένον καί τό μή ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ τῆς Τριαδικῆς Θεότητος, παρουσιάζει τήν Παναγίαν Τριάδα καί ὡς ΕΤΕΡΟΥΣΙΟΝ! Δηλαδή, ὁ Πατήρ καί ὁ Υἱός παρίστανται ἀνθρωπομορφικῶς καί περιγραπτῶς ἐνῶ τό ἅγιον Πνεῦμα ὡς ΕΤΕΡΟΥΣΙΟΝ, δηλαδή μέ ἄλλην φύσιν, αὐτήν τῆς Περιστερᾶς. Καί τέλος αὐτή ἡ παράστασις εἶναι ἐκ διαμέτρου ἀντίθετος μέ αὐτό τό ὁποῖον μυριάκις ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ: «Προσκυνοῦμεν Πατέρα Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα Τριάδα ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ καί ΑΧΩΡΙΣΤΟΝ»! Πρέπει ἔτσι νά προβληματισθῆ ὁ κάθε πιστός καί νά συνειδητοποιήση ὅτι εἶναι ἐκ διαμέτρου ἀντίθετος ἡ τοιαύτη εἰκονική παράστασις, πρός τήν Δογματικήν Ὁμολογίαν: Προσκυνοῦμεν Πατέρα Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα Τριάδα ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ καί ΑΧΩΡΙΣΤΟΝ, ἀφοῦ εἰς αὐτήν εἰκονίζεται τό ἀνεικόνιστον καί ἀπερίγραπτον, καί δή ΔΙΗΡΗΜΕΝΟΝ καί ΕΤΕΡΟΥΣΙΟΝ!!
Ἐπί τούτου καί πάλιν ὀφείλομεν πρός ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἐπιμένει τόσον εἰς αὐτήν τήν εἰκονικήν παράστασιν ὅσον καί εἰς ἄλλας δυτικῆς προελεύσεως, νά ἐπιδείξωμεν ὑπομονήν, ἀγάπην καί κατανόησιν, διότι δέν εἶναι εὔκολον, κάτι τό ὁποῖον εἰσῆλθεν καί ἐβιώθη ὡς ὀρθόν νά ἐγκαταλειφθῆ μέ μία ἀπόφασιν. (1)
Ὄχι, λοιπόν, «ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΜΕΝ» ἤ ἀπαγορεύομεν, ἀλλ' ΕΠΙΤΡΕΠΟΜΕΝ ΚΑΙ ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕΝ νά τίθενται αὐτά τά θέματα διά νά κηρύσσεται ἡ ἀλήθεια μέ διάκρισιν καί ὑπομονήν, καί ὅσοι πιστοί. Ἐν προκειμένω ὅμως ἀπαγορεύει οὐσιαστικά καί ἀπειλεῖ τήν ἀδελφότητα νά μήν ἀνακινῆ ζήτημα εἰκόνων, διότι θά ἀποκαλυφθῆ ἡ ὑποκρισία του καί ὅτι εἶναι ἀμετανόητος ἐχθρός καί πολέμιος τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἐν προκειμένω τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ ἀδελφότης τῆς Ἱ. Μονῆς Ἀναλήψεως δύναται νά γνωρίση τό θέμα μελετῶσα τάς ταπεινάς μας ἐργασίας: «Τό Κίνημα τῶν πέντε…» Ἀθῆναι 1999 καί τήν καταγγελία μας κατά τοῦ «Πειραιῶς» κ. Νικολάου, εἰς τήν «Ὀρθόδοξον Πνοήν» Τόμος 15ος — Ἀπρίλιος 2004.
Κλείνει τό ἔγγραφόν του μέ συμβουλάς παροτρύνσεις καί εὐχολόγιον καί κυρίως μέ τήν εὐχήν τό παράδειγμα τῆς ἀδελφότητος τῆς Ἱ. Μονῆς Ἀναλήψεως, ὑπό τόν Γέροντα π. Ἀρτέμιον, «νά ἀποτελέση σάλπισμα πρός πάντας πρός ἐπιστροφήν, θεραπείαν τῶν σχισμάτων καί ἐνίσχυσιν τοῦ ἔργου τῆς Ἑκκλησίας πρός δόξαν Θεοῦ»! Εἰς ποίαν Ἑκκλησίαν καλεῖ νά ἐπιστρέψουν αἱ σχισματικαί παρατάξεις ὁ Σχισματοαιρετικός καί βλάσφημος «ἀρχιεπίσκοπος» Νικόλαος; Εἴμεθα ἀναγκασμένοι νά μακρύνωμεν ὀλίγον ἀκόμη τό ἄρθρον μας διά νά γίνη σαφής ὁ χαρακτηρισμός τοῦ κ. Νικολάου ὡς τοῦ μεγαλύτερου Σχισματοαιρετικοῦ.
Κατ' ἀρχάς πρέπει νά δεχθῶμεν ὅτι ὅσοι περιέπεσαν εἰς τά τόσα παλαιοημερολογιτικά σχίσματα, πρέπει, κατόπιν συστηματικῆς κατηχήσεως, νά ἐπιζητήσουν ἐλευθέρως καί εἰλικρινῶς τήν ἐπιστροφήν των εἰς τήν Ἑκκλησίαν, τήν ὁποίαν, ἀπό τό 1924 ἐκ τῶν πραγμάτων ἔπαυσεν νά ἐκπροσωπῆ ὁ Νεοημερολογιτισμός πολύ δέ περισσότερον δέν τήν ἐκπροσωπεῖ ἡ σχισματοαιρετική παράταξις τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου καί τῆς ψευδοσυνόδου του.
Ἡ Νεοημερολογιτική ἱεραρχία, καί ἀπό τό 1920 ἀλλά κυρίως ἀπό τόν Μάρτιο τοῦ 1924, ἔπαυσεν νά εἶναι Ὀρθόδοξος καί δέν ἐκπροσωπεῖ καί δέν ἐκφράζει τήν Ἑκκλησίαν τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἀλλά τό ἀντίχριστον καί ἐκκλησιομάχον κίνημα τοῦ Παπικοῦ καί Προτεσταντικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Αὐτή ἡ σχισματοαιρετική «ἱεραρχία» τό 1937 προεκάλεσεν καί τό δεύτερον μεγάλο σχίσμα εἰς τήν Ἑκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., τό γνωστόν ὡς Φλωρινικόν, τό ὁποῖον κατόπιν διεσπάσθη εἰς πλείονας παρατάξεις. Πρέπει νά καταστεῖ ἐπίσης σαφές καί νά συνειδητοποιηθῆ ὅτι, καί αὗται αἱ σχισματικαί παρατάξεις, δέν ἐκπροσωποῦν καί δέν ἐκφράζουν τήν Ἑκκλησίαν, τό δέ χείριστον ὅτι αὗται ἐδημιούργησαν καί τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζεται ὑπό τῆς δαιμονικῆς Ὁμολογίας κατά τήν ὁποίαν, «ὅλαι αἱ παρατάξεις, τό ἴδιο εἴμαστε, ἐμπρός νά ἑνωθοῦμε διά νά ἀποκτήσωμεν δύναμιν καί νά τραβήξωμεν καί ἄλλους». Ὄσοι κηρύσσουν ταῦτα δέν ἔχουν ἐπίγνωσιν τοῦ μυστηρίου τῆς Ἑκκλησίας, στεροῦνται τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας, ἔχουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἀπό ὁμοίους παλαιοημερολογίτας, κοινωνοῦντας μετά τοῦ φάσματος τῶν Παλαιοημερολογιτικῶν καί Νεοημερολογιτικῶν «ἐκκλησιῶν», διό καλοῦν εἰς ἕνωσιν ὡς νά πρόκειται περί σωματείων καλλιτεχνικῶν, ἰδεολογικῶν ἤ φιλοσοφικῶν κινημάτων. Πολλοί ἐξ ὅλων αὐτῶν, ἰδιαιτέρως ρασοφόροι, ἐνεργοῦν ὡς παντελῶς ἄσχετοι, πλήν ὅμως ἔχουν ἐξασφαλίσει ἕναν ἄνετον βιοπορισμόν μέσω τῆς κενῆς καί νοσηρᾶς θρησκευτικότητός των καί οὐσία πλανῶνται καί πλανοῦν χωρίς δισταγμόν, ἐνῶ σεμνύνονται καί διά τήν «ὀρθοδοξίαν» των! Ἀρκετοί ἐξ αὐτῶν εἶναι ἐγκάθετοι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ, ἄλλοι δέ ὑπάρχουν ὡς «θρησκευτικοί Γεννίτσαροι», καί ὅλοι ἀπό κοινοῦ ποιοῦν τά πάντα, πλανοῦν, διαιροῦν, σχίζουν, φανατίζουν καί κατόπιν καλοῦν εἰς ἕνωσιν, ὅπως ἀκριβῶς καλεῖ καί τήν ἀδελφότητα τῆς Ἱ. Μ. Ἀναλήψεως Φθιώτιδος ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος, εἰς τήν ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΗΝ του παράταξιν, καί διευκρινίζομεν:
Ποία ἦτο ἐν κρυπτῶ, ἀπό τό 1976 καί μέχρι τό 1995, ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία τοῦ «Πειραιῶς» κ. Νικολάου καί τῶν συνοδοιπόρων του, ὅτε ἦλθεν εἰς φῶς τό 54/76 βλάσφημον Ἀπαλλακτικόν του Βούλευμα, ἀλλά καί σήμερον ποία εἶναι; Ἀπαντῶμεν μέ τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν βούλευμα τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν, μέσω τοῦ ὁποίου ἀναμφισβητήτως προκύπτει ὅτι ὁ «Πειραιῶς» ἀπό τό 1974-1976 ἐδήλωσεν καί ὡμολόγησεν ὅτι εἶναι κανονικός ἀρχιερεύς διότι τόν ἀναγνωρίζει ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπό τό 1971! Τοῦτο, ὅπως ἀναλυτικῶς ἀναγράφεται εἰς τό ὡς ἄνω Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, σημαίνει ὅτι «Τό 1937 ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἐχώρισε ἀπό τούς ἄλλους Ἀρχιερεῖς καί ἴδρυσεν μιάν δευτέραν Ἑκκλησίαν Γ.Ο.Χ.». Αὐτή εἶναι ἡ ἐνώπιον τοῦ δικαστηρίου ἀπολογία του, ἀλλά καί Ὁμολογία Ἐκκλησιολογία του, τήν ὁποίαν τό Συμβούλιον Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς, ΑΠΕΤΥΠΩΣΕΝ εἰς τό ὑπέρ αὐτοῦ Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα! Πρέπει ὡστόσον νά τονισθῆ ὅτι ἐδέχθη τοῦτο διότι ἠπειλήθη πώς ἄν δέν τό ἐδέχετο, θά ἐνεκλείετο εἰς τήν φυλακήν ὡς ἀντιποιούμενος Ἐπισκοπικόν — ἀρχιερατικόν ἀξίωμα καί λειτούργημα!
Δέν εἶναι ὅμως μόνον ἡ παραδοχή ἐκ μέρους τοῦ «Πειραιῶς» ὅτι ἀπό τό 1937 ἀνῆκεν εἰς μίαν «δευτέραν σχισματικήν Ἑκκλησίαν», ἀφοῦ δέχεται καί ὅτι καί ἡ χειροτονία του Βρεσθένης Ματθαίου ἦτο ἄκυρος διότι, ἄκουσον — ἄκουσον, οἱ ἐπιστρέψαντες καί χειροτονήσαντες αὐτόν κατά Μάιον 1935 ἀρχιερεῖς (Δημητριάδος Γερμανός πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί Ζακύνθου Χρυσόστομος), εἶχον δῆθεν καθαιρεθεῖ ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί κατόπιν προέβησαν εἰς τάς χειροτονίας. Τοῦτο εἶναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΨΕΥΔΕΣ, ἀλλά καί ἄν ἀκόμη ἦτο ἀληθές ὁ Νεοημερολογιτισμός ἔπρεπε, πρῶτα νά ἐξετάση τούς λόγους τῆς ἀποκηρύξεως ὑπό τῶν τριῶν, τῆς Νεοημερολογιτικῆς ἱεραρχίας καί κατόπιν νά ἠσχολεῖτο μέ τούς τρεῖς ὡς ἄνω ἀρχιερεῖς καί μέ τούς χειροτονηθέντας ὑπό αὐτῶν. Ὁ Πειραιῶς ἐδέχθη καί δέχεται ὅτι «τό σχίσμα τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου καί ἡ ἄκυρος χειροτονία του καί αἱ παρόμοιαι εἰς τάς ὁποίας προέβη τό 1948, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, ἅπαντα ἐθεραπεύθησαν καί ἐπεκυρώθησαν τόν Σεπτέμβριον, τοῦ 1971 μέ τήν χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου»!
Αὐτός εἶναι ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος! Αὐτή εἶναι ἡ Σύνοδός του! Αὐτή εἶναι ἡ «Ἑκκλησία» του εἰς τήν ὁποίαν ἐδέχθη τήν ἀδελφότητα τῆς Ἱ. Μ. Ἀναλήψεως Φθιώτιδος καί εἰς αὐτήν καλεῖ τούς πάντας «πρός θεραπείαν τῶν σχισμάτων» καί προσοχή! «Διά νά ἐνισχυθῆ ἔτσι τό ἔργον τῆς Ἑκκλησίας πρός δόξαν Θεοῦ»!
Τί νά εἴπωμεν; Ἡμεῖς τίποτε περισσότερον δέν δυνάμεθα νά εἴπωμεν, διότι ἤδη τά εἶπεν ὁ μέγας ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὁ θεῖος Παῦλος! Οὗτος ὁ οὐρανοβάμων, κατευθυνόμενος ἀπό τήν Ἀσίαν πρός τά Ἱεροσόλυμα, ἐκάλεσεν ὅλους τούς Πρεσβυτέρους (2) τῆς Ἑκκλησίας τῆς Ἀσίας εἰς τήν Μίλητον, καί ἀφοῦ τούς ἐνουθέτησεν πολλά κατέληξεν:
«28 Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῶ ποιμνίω ἐν ὦ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἄγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν Ἑκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἴματος. 29 Ἐγώ γάρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετά τήν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου. 30 Καί ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν. 31 Διό γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καί ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετά δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον». (Πράξεις κ΄).
28 Προσέχετε λοιπόν εἰς τόν ἑαυτόν σας, πῶς θά συμπεριφέρεσθε καί τί θά διδάσκετε. Προσέχετε καί εἰς ὅλον τό πνευματικόν σας ποίμνιον, ἐπί τοῦ ὁποίου τό Ἄγιον Πνεῦμα σᾶς ἐτοποθέτησεν ἐπισκόπους νά ποιμαίνετε τήν Ἑκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν ὁ Κύριος ἔσωσε καί κατέστησε κτῆμα του μέ τό ἴδιον του αἷμα. 29 Σᾶς λέγω δέ νά προσέχετε, διότι ἐγώ γνωρίζω τοῦτο, ὅτι μετά τήν ἀναχώρησίν μου θά εἰσέλθουν μεταξύ σας ψευδοδιδάσκαλοι καί πλάνοι σάν ἄλλοι λύκοι ἄγριοι καί σκληροί, πού ἀλύπητα θά διαρπάζουν τό ποίμνιον βλάπτοντες καί ἀφανίζοντες τάς ψυχάς τῶν λογικῶν προβάτων. 30 Καί ἀπό σᾶς τούς ἰδίους θά ἀναφανοῦν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι θά διδάσκουν διδασκαλίας, αἱ ὁποῖαι θά διαστρέφουν τήν ἀλήθειαν, διά νά ἀποσποῦν τούς μαθητάς ἀπό τόν εὐθύν δρόμον τῆς ἀληθείας καί νά τούς παρασύρουν ἀπό πίσω των ὡς ὀπαδούς καί ἀκολούθους των. 31 Δι' αὐτό προσέχετε καί μένετε ἄγρυπνοι, ἔχοντες παράδειγμα ἐμέ καί ἐνθυμούμενοι, ὅτι ἐπί τριετίαν συνεχῶς νύκτα καί ἡμέραν δέν ἔπαυσα μέ δάκρυα νά νουθετῶ ἕνα ἕκαστον.
Δέν χρειάζεται νά εἴπωμεν τίποτε ἄλλο διότι τά προέβλεψεν ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Τό γεγονός ὅμως ὅτι εἰς τάς ἡμέρας μας τόσοι ἐπίσκοποι λαλοῦν διεστραμμένα καί ποιοῦν τό πᾶν διά νά πλανήσουν καί ἀποκτήσουν ὀπαδούς· τό γεγονός ὅτι εἰς τάς ἡμέρας μας τόσοι ἐπίσκοποι κηρύσσουν διεστραμμένα κατά τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς βλασφημοῦντες τό Πνεῦμα τό Ἄγιον, τό ὁποῖον τούς κατέστησεν ἐπισκόπους διά νά ἀγρυπνοῦν καί νά ποιμαίνουν τά λογικά πρόβατα· τό γεγονός ὅτι αὐτοί μετεβλήθησαν εἰς πράγματι «λύκους βαρεῖς», οἱ ὁποῖοι ὀρύονται κατά τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἑκκλησίας του, αὐτό τό γεγονός, εἴ θέμις εἰπεῖν, ξεπερνᾶ καί τάς προβλέψεις τοῦ ἀπ. Παύλου!.. Αὐτό ἀκριβῶς τό φρικτόν γεγονός, καθ' ὅ ἐπιχειροῦν νά ἀποσπάσουν ἀπό τήν μάνδραν τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἑκκλησίαν Του, ὅλα τά λογικά πρόβατα καί νά τά κάνουν ὀπαδούς τῶν σχισματοαιρέσεών των, μᾶς πιέζει καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τό ἐρώτημα: Μήπως πρέπει νά προσέξωμεν πάρα πολύ τούς λόγους τοῦ ἀπ. Παύλου καί ἰδιαιτέρως αὐτό τό «Γρηγορεῖτε» διότι ζῶμεν εἰς ἐσχάτους καιρούς;
Αὐτό λέγομεν πρῶτον εἰς ἑαυτούς, κατόπιν πρός τόν Γέροντα Ἀρτέμιον καί τήν περί αὐτόν ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀναλήψεως, καί ἰδιαιτέρως εἰς τούς ἐκπεσόντας ἀρχιερεῖς καί ὅλους ὅσους ἀπέσπασαν ὀπίσω αὐτῶν. Εἴθε νά μᾶς ἐλεήση ὁ Κύριος. ἀμήν.
(1) Δυστυχῶς καί ὁ γράφων παιδιόθεν, εἶχεν ἐθισθεῖ πρός αὐτήν τήν δυτικῆς προελεύσεως κακόδοξον εἰκονικήν παράστασιν, διότι εἰς τόν ἐν Λαρίση ἐνοριακόν του Ναόν τῆς ἁγίας Τριάδος, ἐκυριάρχει αὐτή ἡ δυτικῆς προελεύσεως «εἰκονική» παράστασις. Οὕτω, καίτοι πτυχιοῦχος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ὡς ἀδιάβαστος εἰς τό θέμα αὐτό, ἐν ἔτει 1992 κατέκρινεν, ὁ τάλας, Ὀρθοδόξους οἱ ὁποῖοι εἶχον μελετήσει καί ἐγνώριζον τό θέμα. Καί ἀπό τῆς θέσεως αὐτῆς παρακαλοῦμεν νά μᾶς συγχωρήσουν οἱ ἐν Χριστῶ Πατέρες καί ἀδελφοί. ὡστόσον αὐτό τό θεολογικόν ὀλίσθημα τοῦ 1992, μᾶς ἐδίδαξεν νά εἴμεθα ἐπιεικεῖς πρός τούς ἀδυνάτους Πατέρας καί ἀδελφούς μας…
(2) Ὑπό τόν ὅρον Πρεσβύτεροι νοοῦνται καί οἱ ἐπίσκοποι καί οἱ ἱερεῖς, διότι εἶχον κοινόν τόν τίτλον.