Κατόπιν τῶν δύο μεγάλων ὁμαδικῶν πτώσεων Ἐπισκόπων μας, αἱ ὁποῖαι ὡς μοναδικήν αἰτίαν εἶχον τήν προδοσίαν των κατά τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τήν ἠθέλησαν ὅλα τά Κέντρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πλέον, τά ἴδια κέντρα, ἀνησυχοῦν διότι εἷς Μητροπολίτης, ὀλίγοι Ἱερεῖς καί εὐάριθμοι λαϊκοί ἀνά τήν Ἑλλάδα, τήν Κύπρον, τήν Ρωσίαν, ἀνά τόν κόσμον, ὡς εἰς Αὐστραλίαν, Καναδᾶν καί ἀλλαχοῦ, δέν προδίδουν καί μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, φυλάσσουν ΑΝΟΘΕΥΤΑ, τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν, ἀλλά καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν εἶναι δέ ἀποφασισμένοι, χάριτι Χριστοῦ, νά ἐπιδείξουν συνέπειαν ἐν πᾶσι. Αἰτία αὐτῶν τῶν ὁμαδικῶν Ἐπισκοπικῶν πτώσεων, τόσον ἐκείνης κατά τά ἔτη 1992—1995, ὅσον καί, τό 2003-2005, ἐστάθη τό ἴδιο σατανικόν κίνημα, ἤτοι, νά προσβάλουν ἐκ τῶν ἔσω τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν! Ναί, πρώην Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι κυριολεκτικῶς μᾶς ἐγέννησαν ἐν Χριστῶ καί ἐν τῆ Ἐκκλησία, Κύριος οἶδεν διατί, ἠλλοιώθησαν καί μετεβλήθησαν εἰς Ἰούδας καί Ἐφιάλτας κατά τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Ὅλοι αὐτοί, ὡς αὐτόχρημα κινούμενοι ὑπό τοῦ πονηροῦ πνεύματος, ἕτεροι δέ καί ἐξ ὀλιγοπιστίας ἤ ἐκ παχυλῆς ἀγνοίας, ποιοῦν τό πᾶν προκειμένου νά μή μεταδοθῆ ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, τήν ὁποίαν αὐτοί ἤδη ἀπώλεσαν διά τῆς βλασφημίας των. Ἀπεγνωσμένα μέ βραχνήν φωνήν καί σκοτεινήν γραφίδα προπαγανδίζουν συγκεκριμένας ἀνοήτους ἀπειλάς, καί ἐκφοβισμούς, ὥστε νά μήν ἐπαναληφθῆ ἡ ὑφ' ἑνός χειροτονία Ἐπισκόπου, ἡ ὁποία συνέβη τό 1948 ὑπό τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ματθαίου! Ὅμως, ὅσον καί ἄν βλέπουν ὡς μικρούς, ἐλαχίστους καί ἀναξίους τούς Ὀρθοδόξους, πρό τῶν μεγάλων καί ἱστορικῶν περιστάσεων, αὐτοί δέν ἐπηρεάζονται ἀλλά χάριτι Χριστοῦ περισσότερον ἀνδρίζονται. Ἀγνοοῦν ὅλοι αὐτοί οἱ ἐσκοτισμένοι, ὅτι ὁ Κύριος καί μέσω τῶν μικρῶν καί ἐλαχίστων κάμνει τήν Ἐκκλησίαν Του νά νικᾶ καί νά πορεύεται ἐν μέσω τρικυμιῶν. Ὅθεν ὅσον καί ἄν ὡς βάτραχοι κοάζουν δυσήχως, μέσα ἀπό τά λιμνάζοντα μολυσμένα καί ἑλώδη ὕδατα τοῦ Ἀντιχρίστου Νεοημερολογιτικοῦ καί τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως ὁ Φλωρινικός «Ἀρχιεπίσκοπος»(!) κ. Μακάριος Καββακίδης, οὐδέν θά ἐπιτύχουν.
Ὁ ἐν λόγω «Ἀρχιεπίσκοπος» ἀπεκόπη ἀπό τήν ὑπό τόν κ. Χρυσόστομον Κιούσην Φλωρινικήν παράταξιν, τό 1995, ἔκαμεν «Ἐπισκόπους» αὐτοεχρίσθη «Ἀρχιεπίσκοπος» καί ἴδρυσεν καί αὐτός ἄλλην μίαν «ἐκκλησίαν Γ.Ο.Χ.», μιά καί τό γεγονός ἐξασφαλίζει καί γοητείαν καί πλοῦτον, διότι σήμερα πλεῖστοι ὅσοι τῶν χριστιανῶν, εἶναι πιό ἀνόητοι καί ἀπό τά ἁπλᾶ προβατάκια. Αὐτός λοιπόν ὁ κύριος, δικτυωμένος μέ ἄλλους παράγοντας, ἐπίστευσεν, ὁ ἀφελής, ὅτι θά κάμη ὅ,τι δέν ἠδυνήθησαν ὅλοι οἱ προηγούμενοί του, ἀκόμη καί τά δύο κινήματα τῶν ἐκπεσόντων Ἐπισκόπων μας! Δύο στόχους ἔχει ὁ ἐν λόγω Κύριος, ἀφ' ἑνός νά πείση, (ποίους;) ὅτι τό 1971 ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐδέχθη χειροθεσίαν (τότε ὁ κ. Καββακίδης ἦτο νήπιον «βυζανιάρικο») καί ἀφ' ἑτέρου νά ἐκφοβίση καί οὕτω παρεμποδίση τόν Σεβ/τον Μητροπολίτην κ. Κήρυκο νά προβῆ εἰς χειροτονίας Ἐπισκόπων.
Γράφει, λοιπόν, μέ ἀφορμήν τήν ἀπό 25.4.1977 Ἀνοικτήν Ἐπιστολήν τοῦ τότε λαϊκοῦ θεολόγου κ. Μηνᾶ Κοντογιάννη, πρός τόν τότε ἐκπεσόντα Κορινθίας Κάλλιστον, ὁ ὁποῖος μετά τέσσερα περίπου ἔτη πιεζόμενος ἤρχισε νά ἀναιρῆ ἑαυτόν καί νά δηλώνη ὅτι ἡ συγχωρητική εὐχή, τήν ὁποίαν ὡς μέλος τῆς Ἐξαρχίας ἐδήλωσεν ὅτι ἐδέχθη, τήν 17ην Σεπτεμβρίου 1971, ὑπό τούς γνωστούς ὅρους, καί τήν ὁποίαν κατ' οἰκονομίαν καί ὑπό ὅρους ρητούς, ἐδέχθη καί ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐν Ἑλλάδι, ἦτο «χειροθεσία ἐπί σχισματικῶν»! Τότε ὁ λαϊκός θεολόγος κ. Μηνᾶς Κοντογιάννης εἰς τήν ἐν λόγω ἱστορικήν Ἀνοικτήν Ἐπιστολήν του, κατελέγχει δριμύτατα τόν ἀκόμη φερόμενον ὡς Κορινθίας Κάλλιστον, ἐνῶ τό ἕτερον μέλος τῆς Ἐξαρχίας ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος, παρηκολούθει καί συμμετεῖχεν ὑπούλως εἰς τό ὅλον σκηνικόν, ὅπως καί ὁ τότε Ἀργολίδος Παχώμιος!
Ἐκ τῆς ἐπιστολῆς ταύτης ὁ κ. Μακάριος Καββακίδης («Ἀρχιεπίσκοπος»!!!), λαμβάνει καί ἀπομονώνει μίαν παράγραφον, καί τήν διαστρέφει κατά τόν ἄθλιον σκοπόν του. Παραθέτομεν πρῶτον τήν παράγραφον εἰς τήν ὁποίαν ὁ κ. Μηνᾶς Κοντογιάννης διαβεβαιοῖ τόν Κάλλιστον: «…Μάτην κοπιάζετε. Διότι ἐγώ βλέπω, ὅτι οὐδείς ἐκ τῶν λοιπῶν Ἐπισκόπων ἔχει τοιοῦτον φρόνημα. Τοὐναντίον ἔχουν κατανοήσει, ὡς ἀντιλαμβάνομαι, τί ἐσήμαινεν ἡ παράβασις τῆς χειροθεσίας…», τήν ὁποίαν καθώς ὡμολογεῖτο ἔξωθεν, ἐδέχθησαν οἱ δύο τῆς Ἐξαρχίας Ἀρχιερεῖς, καί πλέον ταύτην ἤρχισεν διακηρύσσων καί ὁ Κάλλιστος.
Ἐπ' αὐτοῦ ὁ κ. Καββακίδης, εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 66, φύλλον, Μάϊος — Ἰούνιος 2007, τοῦ περιοδικοῦ του «Ὀρθόδοξον Πατερικόν Σάλπισμα», σημειώνει παραπλανητικῶς καί ὅλως ἀήθως:
«Σημ. 16. Προσοχή! Ἐνταῦθα ὁ κ. Μηνᾶς Κοντογιάννης παραδέχεται ἀνοικτά ὅτι ἐπρόκειτο περί ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΒΑΣΕΩΣ(!). Ἐνῶ σήμερον, αὐτός καί οἱ σύν αὐτῶ λέγουν καί ἀγωνίζονται νά ἐπιβάλουν ἄλλα: Ὅτι δέν ἐπρόκειτο περί παραβάσεως, ὅτι οὐδείς Ματθαιϊκός ποτέ ἐδέχθη πραγματικήν χειροθεσίαν κ.λπ. κ.λπ.: «Ἀνεξαρτήτως μέ τό τί πραγματικῶς ἔλαβε χώραν, κατά τήν 17ην καί 18ην Σεπτεμβρίου 1971 ἐν Ἀμερικῆ εἰς τούς δύο Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας (χειροθεσία ἤ ἀκόμη καί ἀναχειροτονία), τοῦτο δέν ἐπέρασεν οὐδ' ἐπί στιγμήν, οὔτε ὡς «ψιλή ἐπίμοια» εἰς τούς ὑπολοίπους Ματθαιϊκούς Ἀρχιερεῖς ἐν Ἑλλάδι». (Βλ. «Ὀρθόδ. Πνοή», φ. 171, Σεπτ. Ὀκτ. 2006, σελ. 263, ἀλλά καί εἰς κάθε σχεδόν τεῦχος, ὅπου ὁ Σεβ/τος Κήρυκος καί οἱ περί αὐτόν βαρετά καί ἐκνευριστικά ἐπαναλαμβάνουν μαινόμενοι συνεχῶς τά ἴδια καί τά ἴδια!!..). «Κατ' ἀκροτάτην οἰκονομίαν ἐδέχθημεν μίαν ΤΥΠΙΚΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗΝ ΕΥΧΗΝ, μή ἔχουσαν οὐδεμίαν σχέσιν μέ τήν Δογματικήν πληρότητα καί ἀκεραιότητα τοῦ μυστηρίου τῆς χειροτονίας καί ταύτην κατ' ἀκροτάτην, ἐπαναλαμβάνομεν, οἰκονομίαν, καί ἀγάπης καί ταπεινώσεως ἕνεκεν διά νά εὐοδωθῆ καί ἡ ἕνωσις τῶν ἐν Ἑλλάδι Φλωρινικῶν (αὐτόθι σελ. 301). Οὔτω «τήν 15/28.10.1971 ἀνεγνώσθη ἡ συγχωρητική εὐχή εἰς τούς λοιπούς Ἀρχιερεῖς ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Κοιμήσεως… ἐνῶ εἰς τόν ἴδιον εἶχεν ἀναγνωσθεῖ προηγουμένως… (αὐτόθι). Ταῦτα δῆθεν κατά Κήρυκον καί Ἐλευθέριον ἦσαν ἡ κοινή πίστις καί συνείδησις τῶν Ματθαιϊκῶν «ἐπί 33 ὁλόκληρα συναπτά ἔτη». (Αὐτόθι σελ. 262)…».
Ἐάν, ὁ κ. Καββακίδης ὄντως πιστεύη ὅτι τό 1971 ἤ τό 1972 ἤ τό 1976, ἤ τό 1977 ἐγράφαμε καί ἐδεχόμεθα τήν «χειροθεσίαν» ὡς πρᾶξιν καί ἐν Ἑλλάδι, τότε εἶναι ἀφελής, ἀνόητος καί ἀδύναμος νά διαβάζη καί νά κατανοῆ ξεκάθαρα πράγματα, ἐν ἐναντία δέ περιπτώσει, δηλαδή ἐφ' ὅσον ἐνσυνειδήτως διαστρέφει, πρέπει νά ἔχει διαφθαρεῖ πολύ ἡ συνείδησίς του καί ὡς ἐκ τούτου, ἐνεργεῖ διεστραμμένως. Ὅ,τι καί ἄν συμβαίνη τοῦ δίδεται ἡ ὀφειλομένη ἀπάντησις, μέ τήν ὁποίαν συντρίβεται ἡ διαστροφή του.
Ναί, σαφέστατα ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος εἰς τήν ἀπό 25.4. 1977 ἐπιστολήν του (τότε ὡς λαϊκός θεολόγος Μηνᾶς Κοντογιάννης), κατελέγχει τόν ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΑΝΤΑ Κάλλιστον, ὁ ὁποῖος μετά τέσσερα ἔτη ἤρχισεν διαψεύδων ἑαυτόν, ἤ ἄν θέλη ὁ κ. Μακάριος εἶπεν τήν ἀλήθειαν, καθ' ἥν τήν 17ην Σεπτεμβρίου 1971 δέν ἐδέχθη συγχωρητικήν εὐχήν, ὅπως ἐπιστρέψας ἐδήλωσεν, ἀλλά ὅτι ἦτο σχισματικός, εἶχεν ἐλλειπῆ τήν χειροτονίαν του καί διά τούς λόγους αὐτούς ἐδέχθη χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικοῦ. Ἀκριβῶς αὐτό κατελέγχει ὁ κ. Μηνᾶς Κοντογιάννης, τόσον εἰς τήν ἀπό 25.4.1977 ἐπιστολήν του ὅσον καί εἰς τήν ἀπό 1978 ΚΟΙΝΗΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΝ ΜΑW κατά τῆς ἐξαρχίας διά τόν ἴδιον λόγον.
Ἐκ προοιμίου ἀποκαθιστῶμεν τήν διαστροφικήν ἀπόπειραν τοῦ «μεγάλου ἀνδρός», καθ' ἥν δῆθεν ἡ φράσις τοῦ κ. Μηνᾶ Κοντογιάννη εἰς τήν ἐπιστολήν του πρός τόν ἐκπεσόντα Κάλλιστον: «…Τοὐναντίον ἔχουν κατανοήσει (οἱ συνεπίσκοποί του) τί ἐσήμαινεν ἡ παράβασις τῆς χειροθεσίας…», ἀπεδόθη ὡς νά ὑπενόει ὅτι τό 1971, ἐν Ἑλλάδι ἔλαβεν χώραν «χειροθεσία». Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Ὁ κ. Μηνᾶς κατήλεγχε τήν ὀψίμως δηλωθεῖσαν ἀπό τόν Καλλίστον «χειροθεσίαν» του εἰς τήν Ἀμερικήν, τήν ὁποίαν ἤδη ἐξωτερικοί τινές παράγοντες ἐπροπαγάνδιζον.
Εἰδικώτερον ἄς ἀκούση ὁ κ. Καββακίδης καί ὅλοι οἱ ὅμοιοί του ὅτι:
1) Τό 1971 καί συγκεκριμένως ἀπό τήν 3ην Ὀκτωβρίου, (ὅτε ἐπέστρεψεν ἡ ἐξαρχία), μέχρι τήν 15/28 Ὀκτωβρίου 1971, ὅτε ἀνεγνώσθη ἡ συγχωρητική εὐχή καί εἰς τούς ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερεῖς, ἡ ἔξωθεν φημολογουμένη «χειροθεσία» ἐν Ἀμερικῆ εἰς τούς δύο Ἀρχιερεῖς μας, (Κάλλιστον καί Ἐπιφάνιον), διεψεύδετο καί μετά βλελυγμίας ἀπερρίπτετο ὑπό τῶν ἰδίων, ἐνῶ εἰς τούς λοιπούς Ἀρχιερεῖς, τό ἐνδεχόμενον περί χειροθεσίας, δέν ἐχώρει οὔτε ὡς «ψιλή ἐπίνοια». Ἐν ἐναντία περιπτώσει δέν θά ἐγίνοντο δεκτοί οἱ δύο Ἐπίσκοποι τῆς Ἐξαρχίας, ἀλλά καί θά εἶχον καθαιρεθεῖ ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ των.
2) Τόν Δεκέμβριον τοῦ 1971, ὁ τότε «Ἀρχιεπίσκοπος» τῶν Φλωρινικῶν Αὐξέντιος, ἐπισήμως καταγγέλλει τήν Ρωσικήν Σύνοδον, διότι ἀνεγνώρισεν τάς ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου χειροτονίας, ἐνῶ κατόπιν ἐπίσης καταγγέλλει ὅτι καί ἡ συγχωρητική εὐχή δέν ἀνεγνώσθη εἰς ὅλους, ἐν Ἑλλάδι. Διά τούς λόγους αὐτούς διέκοψεν τήν κοινωνίαν του μετά τῆς Ρ. Συνόδου! Ἀκούετε κ. Καββακίδη;
3) Ὁ τότε Μητροπολίτης τῆς Ρωσικῆς Συνόδου Φιλάρετος, ἐπανειλημμένως διεβεβαίωσεν πρός κάθε κατεύθυσιν (Ἐκκλησία Κύπρου καί Ἑλλάδος), ὅτι ἐπί τῶν δύο Ἀρχιερέων μας δέν ἐγένετο «χειροθεσία»! Μόνον ὁ τότε Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ρωσικῆς Συνόδου κ. Λαῦρος, διέδιδεν ὅτι τούς δύο Ἀρχιερεῖς μας ὄχι μόνο τούς ἐχειροθέτησαν ἀλλά καί τούς «ἀναχειροτόνησαν» καί ὅτι «ὁ Παντελεήμων τούς τά ἔκαμε Ρωσικήν σαλάτα».
4) Ὅταν τό 1974 ἐζητήθη καί ἐτέθη εἰς ἐφαρμογήν τό σχέδιον νά ὑπαναχωρήσουν οἱ δύο Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας καί νά δηλώσουν ὅτι ἐψεύσθησαν τό 1971 παρουσιάσαντες τήν γενομένην εἰς αὐτούς «χειροθεσίαν» ὡς συγχωρητικήν εὐχήν, ὁ Κιτίου δέν τό ἐτόλμησεν, ὁπότε ἠρκέσθησαν εἰς τόν ἀφελῆ καί ἀνόητον Κάλλιστον. Μέσω τῆς ὑπαναχωρήσεως αὐτοῦ ἐφαντάζοντο ὅτι θά ἐπετύγχανον τήν «μεταποίησιν — μετάλλαξιν» τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς, ἡ ὁποία ἐγένετο δεκτή ἐν Ἑλλάδι, εἰς «χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν»! Περιττόν νά σημειώσωμεν ὅτι εἶχον ἀποκρύψει καί τήν σχετικήν Πράξιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, μέχρι νά λάβη χώραν αὐτή ἡ συγχωρητική εὐχή. Αὐτή ἐλθοῦσα εἰς φῶς μετά τήν 15/28.10.1971, ἔγινεν αἰτία καί ἀφορμή νά ζητηθῆ λόγος ἀπό τήν Ρωσικήν Σύνοδον, διότι ἐξ αὐτῆς δέν προέκυπτεν ὅτι αὕτη ὠρθοτόμησεν τόν λόγον τῆς ἀληθείας, ἐνῶ τά περί «χειροθεσίας» αὐτῆς τῆς πράξεως δέν ἐλαμβάνοντο ὑπ' ὄψιν λόγω γελοίας ἀντιφατικότητος, ἡ ὁποία ηὐτέλιζεν τήν Ρωσικήν Συνόδου. Εἶναι ἀναμφισβήτητον ὅτι, ἡ Ρωσική Σύνοδος, ὑπέγραψεν ἐπιπολαίως ἕν ἄθλιον κείμενον, τό ὁποῖον συνέταξαν οἱ ἐν Ἀμερικῆ Φλωρινικοί μετά τῶν ἐξ Ἀθηνῶν. Ἡ πράξις αὐτή, ἐπαναλαμβάνομεν, οὐδέποτε ἐγένετο δεκτή καί ἀπερρίφθη μέ τήν ὑπ' ἀριθμ. 1158/20.2.1976 ἀποκήρυξιν καί διακοπήν κοινωνίας μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου. Ἀκούετε κ. Μακάριε Καββακίδη.
4) Ἡ Ἱερά Σύνοδος διά τήν ὑπαναχώρησιν τοῦ Καλλίστου τόν καθήρεσεν μέ τήν ὑπ' ἀριθμ. 1353/28.10.1977 Συνοδικήν Πράξιν. (Κ.Γ.Ο. Τόμος 1977 τεῦχος Ὀκτωβρίου σελ. 5 κ.ἑ.). Σημειωθήτω ὅτι ἡμεῖς, ἀπό τό 1973 μέχρι τό 1977 οὐδεμίαν συνεργασίαν εἴχομεν ἐν τοῖς Γραφείοις καί τήν Σύνοδον, διότι εἴχομεν διεχωρίσει τάς εὐθύνας μας, περιορισθέντες εἰς τήν ἐκπαίδευσιν καί ἀπό τό 1975 καί εἰς τήν οἰκογένειάν μας. Μόλις, μετά τήν καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου καί τό κῦμα ἐπιθέσεων ἐκ μέρους ἀφ' ἑνός τοῦ «Ο.Τ.» ἀλλά καί τοῦ ἀναθαρρήσαντος Κιτίου Ἐπιφανίου, Βασιλείου Σακκᾶ κ.λπ., προσεκλήθη ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὁ κ. Μηνᾶς Κοντογιάννης νά ἀναλάβη τήν θέσιν τοῦ Γραμματέως κ.λπ. Τότε καί ἡμεῖς, ἑκόντες ἅκοντες, «ἐσύρθημεν» εἰς ἐπικουρίαν τοῦ κ. Μηνᾶ Κοντογιάννη καί ἤρχισεν καί ἡ συγγραφή τῶν ἄρθρων ὑπό τόν τίτλον «ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ», καί ἀπό κοινοῦ ἐσηκώσαμεν τό βάρος τοῦ ἀγῶνος τῆς Ὀρθοδοξίας θέσαντες ἑαυτούς ὑπό καί παρά τήν Ἱεράν Σύνοδον.
Ὅταν λοιπόν, κ. Καββακίδη, εἰς τήν ἀπό 25.4.1977 ἀνοικτήν ἐπιστολήν του ὁ κ. Μηνᾶς Κοντογιάννης ὁμιλεῖ περί «χειροθεσίας» εἶναι ΚΑΤΑΦΑΝΕΣΤΑΤΟΝ ὅτι κατελέγχει καί στηλιτεύει τόν ὑπαναχωρήσαντα Κάλλιστον, ὁ ὁποῖος ἄλλωστε δέν εἶπεν ποτέ ὅτι ἔκαμεν «χειροθεσίαν» εἰς τήν Ἑλλάδα, ἀλλ' ὅτι ὁ ἴδιος ἐδέχθη χειροθεσίαν ὡς σχισματικός τήν 17ην Σεπτεμβρίου 1971 εἰς Ἀμερικήν. Αὐτήν τήν «παράβασιν τῆς χειροθεσίας του ἀντιλαμβανόμενοι οἱ Ἀρχιερεῖς» προέβησαν εἰς τήν καθαίρεσίν του. Νομίζομεν ὅτι εἴμεθα σαφέστατοι καί ἡ ἀλήθεια τήν ὁποίαν κηρύσσομεν εἶναι κρυστάλλινη.
Ὅλα αὐτά ὁ κ. Καββακίδης ὁ «Ἀρχιεπίσκοπος» μέ «Σύνοδον» καί «Ἐκκλησίαν»(!!!) ἀπό τό 1995, τά ἐπεχείρησεν ἐν ἔτει 2006 καί 2007, ὡς δικτυωμένον καί ἐνεργόν μέλος τοῦ εὐρυτάτου ὠργανωμένου πλήν ἀδιαντρόπου σατανικοῦ κινήματος νά ἐπιβληθῆ ὁπωσδήποτε ἡ ἐν Ἑλλάδι συγχωρητική εὐχή ὡς «χειροθεσία», ὁπότε ὅλα ἐτελείωσαν καί ΟΜΟΛΟΓΙΑ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ. Ἐφ' ὅσον ὅμως τοῦτο δέν περνᾶ, ὅλαι αἱ δυνάμεις των στρέφονται εἰς τό νά ἐμποδισθῆ μέ κάθε τρόπον ὁ Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, νά μήν προβῆ εἰς χειροτονίαν Ἐπισκόπου καί πᾶνε χαμένα τόσα ὁμαδικά κινήματα, τόσαι βλασφημίαι καί πτώσεις — σχίσματα, τόσοι «Ἐφιάλται» Ἀρχιερεῖς, τόσοι προδόται ἐσωτερικοί καί ἐξωτερικοί.
Τέλος νά μήν πᾶνε χαμέναι καί αἱ φιλότιμοι προσπάθειαι τοῦ κ. Μακαρίου, τόν ὁποῖον ἐπῆρεν ὁ πόνος καί «εὔχεται» καί «προσεύχεται» ὁ καημένος νά φυλάξη ὁ Θεός τόν Σεβ/τον Κήρυκον νά μήν ἐπαναλάβη τό λάθος τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου!!! Γράφει λοιπόν εἰς τό τέλος τῆς μακρᾶς 16ης σημειώσεώς του:
 «Εὐχόμεθα μόνον εἰς τόν Ἅγιον Θεόν νά ἀποτρέψη τόν Σεβ/τον Κήρυκον ἀπό τήν ἐπανάληψιν τοῦ λάθους τοῦ Βρεσθένης κ. Ματθαίου: τήν ὑφ' ἑνός χειροτονίαν Ἐπισκόπων, ἀφοῦ πλέον ἀπατώμενος καί ἐν πλάνη καθ' ὁλοκληρίαν, νομίζει ὅτι παγκοσμίως μόνος αὐτός ἔχει μείνει Ὀρθόδοξος καί κατά πάντα ἀπρόσβλητος καί ἀκατάκριτος! Ἐνῶ, εἴτε τό θέλει, εἴτε ὄχι καί αὐτός ἐν γνώσει του, ὡς διαφαίνεται ἐκ τῶν ἀνωτέρω τήν χειροτονίαν του τήν ἔχει λάβει ἀπό ἐπίσης ἐν γνώσει χειροθετημένους Ἐπισκόπους ὑπό τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς. Εἴθε νά κατανοήση, ὅτι τό μόνον πού θά πετύχη μέ τάς ἤδη σχεδιαζομένας ὑφ' ἑνός χειροτονίας, εἶναι ἡ δι' ἀκόμη μίαν φοράν γελοιοποίησις τοῦ ἱεροῦ κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀγῶνος, ἡ ἀπογοήτευσις τῶν εὐσεβῶν, καί ἡ ἀκατάπαυστος κατάκρισις ὑπό τῶν Οἰκουμενιστῶν — Νεοημερολογιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀκριβῶς τοιαύτας ἐνεργείας ἐξ ἡμῶν εὔχονται καί ἀναμένουν νά συμβοῦν, ὥστε νά εὕρουν εὐκόλους καί εὐλόγους ἀφορμάς διά νά μᾶς κατηγοροῦν, ἀποπλανῶντες διά τῶν δικῶν μας λαθῶν, τό δικό τους ποίμνιον…».
Ἀπαντῶμεν καί εἰς αὐτάς τάς ἐμετικάς ἀνοησίας τοῦ κ. Μακαρίου Καββακίδη καί πρός κάθε παρόμοιον Καββακίδην καί λέγομεν, κατ' ἀρχάς ὅτι ἔρχεται δεύτερος καί καταϊδρωμένος ὁ κ. Καββακίδης διότι αὐτά μᾶς τά εἶπεν, προηγουμένως ὁ «Ἀργολίδος» κ. Παχώμιος καί πῆρε ἐκεῖνος ὡς πρῶτος τό «μπαξίσι». Ἀκολούθως διαβεβαιοῦμεν τόν κ. Καββακίδην ὅτι καί ὁ Νεοημερολογιτισμός καί ὅλα τά κέντρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κάθε ἄλλο παρά εὔχονται διά χειροτονίας ὑπό τοῦ Σεβ/του κ. Κηρύκου δι' εὐνοήτους λόγους οἱ ὁποῖοι ταυτίζονται μέ αὐτούς τοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» κ. Μακαρίου Καββακίδη. Εἰδικώτερον λέγομεν:
α) Ὁ Μακαριστός Ὁμολογητής Βρεσθένης Ματθαῖος μέ τήν ὑφ' ἑνός χειροτονίαν τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος εἰς Ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος (1.9.1948), δέν διέπραξεν «λάθος», ἀλλ' ἐνήργησεν κατ' ΑΠΟΛΥΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΝ, διό ἡ πράξις ἐκείνη, ὡς ἀπολύτως συνεπής πρός τήν Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἦτο καί παρέμεινεν μία ἁγία καί θεοβούλητος ἐνέργεια. ΛΑΘΟΣ διέπραξαν τόσον ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, ὅσον καί ὁ Κυκλάδων Γερμανός, οἱ ὁποῖοι συνεπεῖς καί αὐτοί εἰς τήν ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΝ των, ἠρνήθησαν νά ἐπανέλθουν εἰς τήν Καλήν Συνοδικήν Ὁμολογίαν Πίστεως τοῦ 1935 (1) καί νά συνεργήσουν εἰς χειροτονίας Ἐπισκόπων, τάς ὁποίας ἀπαραιτήτως ἐχρειάζετο ἡ Ἐκκλησία. Αὐτά εἶναι ΛΑΘΗ καί ὄχι αἱ Ἐπισκοπικαί χειροτονίαι ὑπό τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ματθαίου. Λάθος ἐν προκειμένω, θά εἶναι καί ἡ τυχόν ἐμμονή ἐκείνων ἐκ τῶν συγχρόνων ἀποστατῶν πρώην Μητροπολιτῶν μας, εἰς τά σχίσματα καί τάς βλασφημίας των, περί χειροθεσίας καί γενικῶς εἰς τόν παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν. Λάθος θανάσιμον καί ἀσυγχώρητον θά εἶναι ἡ ἄρνησίς των νά ἐπιστρέψουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καί ἄν δέν κωλύονται νά ἀναλάβουν ὡς Ἀρχιερεῖς τά καθήκοντα καί τάς ὑποχρεώσεις των καί νά συμπράξουν καί εἰς χειροτονίας νέων Ἐπισκόπων. Ἑπομένως εἴτε τό θέλει, εἴτε ὄχι ὁ κ. Μακάριος καί ὅλη ἡ τόσον ὠργανωμένη Ἐκκλησιομάχος «ΣΥΜΜΟΡΙΑ» τῶν ἐκπεσόντων, ἐγκαθέτων καί πρακτόρων, τῶν Κέντρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ «χειροθεσία», χάριτι Χριστοῦ, δέν ἐπέρασεν καί δέν θά περάση εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ὁ δέ Μητροπολίτης τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κ. Κήρυκος ἔχει τήν Κανονικήν ἐκλογήν καί χειροτονίαν του ὑπό Συνόδου, τῆς ὁποίας ὁ Πρόεδρος, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας καί τά μέλη της, καί πρό καί μετά τό 1995 καί πάντως ἀπό τό σωτήριον ἔτος τοῦ 1971 μέχρι τόν Φεβρουάριον τοῦ 2003, ἐπεδείκνυον ἀπόλυτον συνέπειαν ἐπί τῆς Καθολικῆς συνειδήσεως περί συγχωρητικῆς εὐχῆς, ἡ ὁποία ἐστηρίζετο καί στηρίζεται ἐπί ἀπολύτου ἱστορικῆς πραγματικότητος. Σύσσωμος ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀπό τό 1971 καί μέχρι τόν Φεβρουάριον τοῦ 2003, ἀπεκήρυσσεν καί κατεδίκαζεν τάς ὁπόθεν καί ἄν προήρχοντο βλασφημίας καί προπαγάνδας περί δῆθεν χειροθεσίας. Ἄς τό συνειδητοποιήση ὁ κάθε «Καββακίδης», καί κάθε ἐγκάθετος καί κάθε κέντρον ὅτι ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ἀπό χειροθετημένους, οὔτε ἀπό ὑπαναχωρήσαντας, ὅπως συνέβη τό 2003.
β) Ἡ ὑφ' ἑνός, δηλαδή ἡ ὑπό μόνου τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Κηρύκου προσδοκωμένη χειροτονία Ἐπισκόπου, ἐφ' ὅσον δέν δυνηθῆ, ἔστω καί ΕΙΣ ἐκ τῶν ἐκπεσόντων νά ἀνανήψη καί ἐπιστρέψη, θά εἶναι εὐλογημένη, πλήρης καί τελεία ἀπό πάσης ἀπόψεως. Δέν θά εἶναι δέ, καί κατά τό ἐλάχιστον οὔτε καί ἀντικανονική, διότι ὁ Μητροπολίτης δέν ἀγνοεῖ καί δέν ὑποτιμᾶ τήν Κανονικήν τάξιν, ἀλλά θά ΥΠΕΡΒΗ τήν Κανονικήν τάξιν ἀφ' ἑνός διά τό γεγονός ὅτι ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται εἰς τόν πλέον ἀδυσώπητον διωγμόν, τό δέ ΑΠΑΡΡΗΣΙΑΣΤΟΝ τῶν Κανονικῶν καί Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων εἶναι ἀπολύτως δεδομένον. Ἐν τέλει πρός ὅλους τούς συγχρόνους Γραμματεῖς καί Φαρισαίους ὑποκριτάς, ὅπως ὁ κ. Μακάριος Καββακίδης, ὑπενθυμίζομεν τό τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖον ἀπηύθυνεν πρός ἐκείνους τούς ἀθλίους Γραμματεῖς καί Φαρισαίους ὅτι «τό Σάββατον ἐγένετο διά τόν ἄνθρωπον καί ὄχι ὁ ἄνθρωπος διά τό Σάββατον».(2) (Μάρκου Β΄ 28 καί Λουκᾶ ΣΤ΄ 2-11).
Ἄς ἀκούσουν λοιπόν ταῦτα οἱ σύγχροναι ΥΠΟΚΡΙΤΑΙ καί ἄς συνειδητοποιήσουν ὅτι καί οἱ ΘΕΙΟΙ καί ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΓΕΝΟΝΤΟ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ καί ὄχι ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ διά τούς Ἱερούς Κανόνας…
Τέλος, εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά δώσωμεν καί τά «ρέστα» εἰς τόν κ. Καββακίδην, ὑπογραμμίζοντες καί αὖθις, ὅτι γελοιοποίησιν, χριστεμπορίαν, ἀπογοήτευσιν, κατάλυσιν κάθε Κανονικῆς Τάξεως, θεσμῶν καί στοιχειώδους σεβασμοῦ ἀποτελεῖ ἡ αὐθεντία του, ὡς ΨΕΥΔΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ, ὁ ὁποῖος ἀπεκόπει τό 1995 ἀπό τήν σχισματικήν Φλωρινικήν παράταξιν, ἴδρυσεν ἰδικήν του, τήν ὁποίαν ὠνόμασεν ΑΣΕΒΕΣΤΑΤΑ ὡς δῆθεν Ἐκκλησίαν, ἀνέδειξεν ἑαυτόν εἰς «Ἀρχιεπίσκοπον» κ.λπ.! Πέραν ἀπό κάθε ἄλλον ἰδικόν μας χαρακτηρισμόν ὁ κ. Μακάριος μιμεῖται τά Προτεσταντικά πρότυπα, ὅπως καί κάθε ἄλλη σχισματική παράταξις καί πρό πάντων εὐνοεῖ καί προωθεῖ τόν παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν. Αὐτό κ. Μακάριε, εἶναι τό πιό αἰσχρόν, σατανικόν καί ἀντίχριστον καί ἄν θέλετε καί γελοῖον φαινόμενον.
Ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐργολαβίαν τήν ὁποίαν ἀνέλαβεν μετά τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Αὐγουστίνου (Ἁγιοβασιλειάτου) νά δημοσιεύση τάς «ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ (τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου) ΩΣ ΕΙΔΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ»(!!!), τάς ὁποίας ὁ τότε Γέροντας τοῦ Μοναχοῦ Αὐγουστίνου, Γέρων Δαμασκηνός Ἁγιοβασιλειάτης εἶχεν λάβει τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1979, ἀπό τόν ἴδιον τόν Κιτίου Ἐπιφάνιον, ἀναμένομεν τήν ὁλοκλήρωσιν τῶν «ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΩΝ» καί τότε θά ἐπανέλθωμεν πρός ἀπάντησιν. Καθιστῶμεν γνωστόν ὅτι ὁ κ. Καββακίδης ἤρχισεν τήν δημοσίευσιν αὐτῶν εἰς ὑπ' αὐτοῦ ἐκδιδόμενον περιοδικόν: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΣΑΛΠΙΣΜΑ» μέ τό τεῦχος Σεπτ. — Ὀκτώβρ. 2006 Ἀρ. Φύλ. 63 καί ἤδη ἔχει φθάσει εἰς χεῖρας μας καί ἡ πέμπτη συνέχεια μέ τό τεῦχος Μαῒου — Ἰουνίου 2007 Ἀρ. Φ. 67.
Συνεχίζων τά ἐκ τοῦ προχείρου ἀνεξέλεγκτα καί διαστρεβλωτικά σχόλιά του, (διότι ἄλλως δέν θά ἦτο ἀρεστός οὔτε εἰς τόν Ἀντίδικον, οὔτε εἰς τά ὄργανα ὅλων τῶν Κέντρων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἰς τά ὁποῖα πειθαρχεῖ καί προθύμως ἐργάζεται), σημειώνει καί τοῦτο τό ἀναιδές, εἰς τήν ὑπ' ἀριθμ. 17 σημείωσίν του:
«Σημ. 17. Μά ἡ χειροθεσία ἀπήλαυσε τῆς Συνοδικῆς ὑμῶν ἐξετάσεως καί ἐγκρίσεως, ὥσπου ἠγέρθησαν Γκουτζίδης καί Κοντογιάννης, καί παντοίοις τρόποις καί μεθόδοις ἐπολέμησαν καί πολεμοῦν αὐτήν».
Ἡ αὐθαιρεσία, ἀλλά καί ἡ, ἄς μᾶς ἐπιτραπῆ ἄλλη μιά φορά ἡ ἔκφρασις, ἀνοησία τοῦ κ. Μακαρίου εἶναι ἐξοργιστική, πλήν κάνομεν ὑπομονήν καί τόν ἐρωτῶμεν ὅπως καί τό πονηρόν πνεῦμα, εἰς τό ὁποῖον διέθεσεν τήν γραφίδα του: Ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰπέ, πονηρόν πνεῦμα, ΠΟΤΕ καί ΥΠΟ ΠΟΙΑΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ, «ἀπήλαυσεν ἐξετάσεως καί ἐγκρίσεως (ἡ ἀνυπόστατος ἐν Ἑλλάδι χειροθεσία), ἤ πότε ἠγέρθησαν Γκουτζίδης καί Κοντογιάννης καί παντοίοις τρόποις καί μεθόδοις ἐπολέμησαν καί πολεμοῦν αὐτήν»! Πονηρόν πνεῦμα τοῦ Μακαρίου φιμώθητι καί ἄπελθε εἰς τόν Ἅδην, ὅπου ἡ φυσική σου θέσις, Σεῖς δέ, ὦ δύστυχε Μακάριε, πληροφορήθητι ὅτι ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΠΑΡ ΟΥΔΕΜΙΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ, ἀπό τό 1971 ἕως καί τοῦ Φεβρουαρίου 2003, «δέν ἀπήλαυσεν τῆς ἐξετάσεως καί ἐγκρίσεως ἡ λεγομένη χειροθεσία». Αὕτη ὄντως ἦλθεν ἐπανειλημμένως ὡς θέμα εἰς τάς συνεδριάσεις τῆς Συνόδου καί πάντως μόνον ὁσάκις ἡ ἔξωθεν προπαγάνδα τήν διαφήμιζεν ὅπως ἡ αὐθεντία σας. Εἰς τάς περιπτώσεις ὅμως αὐτάς δέν «ἀπήλαυσεν τῆς ἐξετάσεως οὔτε τῆς ἐγκρίσεως», ὡς ἀνύπαρκτος καί ἀνυπόστατος διά τήν Ἱεράν Σύνοδον. Τό μόνον, τό ὁποῖον ἀπήλαυσεν ἡ ἑκάστοτε σατανική προπαγάνδα, τῶν ἑκάστοτε «Ἀρχιεπισκόπων» τῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως, ἦτο ἡ ἀπάντησις τῆς Ἱερᾶς Συνόδω καθ' ἥν: οὐδέποτε αὕτη ἔτυχεν ἀποδοχῆς ἀντιθέτως κατεδικάζετο μετά βδελυγμίας ἤ ἑκάστοτε ἀπόπειρα νά ἐπιβάλουν τήν ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικήν εὐχήν ὡς χειροθεσίαν. Αὐτά πρός τό παρόν, ἐνῶ, ὅπως ἤδη ἐλέχθη, ἐπιφυλασσόμεθα νά ἐπανέλθωμεν ἐφ' ὅλης τῆς ὕλης μόλις ὁ κ. Μακάριος Καββακίδης, ὁ «Ἀρχιεπίσκοπος»(!), ὁλοκληρώση τήν δημοσίευσιν τῶν «ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΩΝ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ…» τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου, τάς ὁποίας τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1979 ἀπέστειλεν ὁ ἴδιος εἰς τόν Γέροντα Δαμασκηνόν!! Αραγε διατί; Τί ἀκριβῶς συνέβαινεν ἀπό τό 1977 καί τό 1981; Οἱ κ.κ. Αὐγουστῖνος καί Μακάριος, εἴτε τό θέλουν εἴτε ὄχι, θά γευθοῦν τῆς πικράς ἀληθείας, ἀφοῦ ὄντως(!) ἡ Καλύβη τοῦ Γέροντος Δαμασκηνοῦ εἰς τήν ἔρημον τοῦ Ἁγίου Βασιλείου ἐν Ἁγίω '\Ορει, ἦτο ἡ «προϊσταμένη ἀρχή» τοῦ Κιτίου, εἰς τήν ὁποίαν προσέφυγε μέ τήν γραφίδα τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ, διότι ἤλπιζεν ὅτι θά εὐωδοῦτο καί ἐκεῖθεν ἡ Προδοσία!..
(1) Τήν ὁποίαν ἐνέκρινεν καί ὑπέγραψεν κατά τόν Θεολογικόν μας Διάλογον καί ὁ κ. Καββακίδης, τήν 13/26.7.1991.
(2) Ἰδού τό περιστατικόν: «Καί ἐγένετο παραπορεύεσθε αὐτόν ἐν τοῖς σάββασιν διά τῶν σπορίμων, καί ἤρξαντο οἱ μαθηταί αὐτοῦ ὁδόν ποιεῖν τίλλοντες τούς στάχτας. Καί οἱ Φαρισαῖοι ἔλεγον αὐτῶ· ἴδε τό ποιοῦσιν ἐν τοῖς σάββασιν ὅ οὐκ ἔξεστι. Καί αὐτός ἔλεγεν αὐτοῖς· οὐδέποτε ἀνέγνωτε τί ἐποίησε Δαβίδ ὅτε χρείαν ἔσχε καί ἐπείνασεν αὐτός καί οἱ μετ' αὐτοῦ; Πῶς εἰσῆλθεν εἰς τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ, ἐπί Ἀβιάθαρ ἀρχιερέως, καί τούς ἄρτους τῆς προθέσεως ἔφαγεν, οὕς οὐκ ἔκεστι φαγεῖν εἰ μή τοῖς ἱερεῦσι, καί ἔδωκε καί τοῖς σύν αὐτῶ οὖσι; Καί ἔλεγεν αὐτοῖς· τό Σάββατον διά τόν ἄνθρωπον ἐγένετο, οὐχ ὁ ἄνθρωπος διά τό σάββατον, ὥστε κύριος ἐστιν ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ σαββάτου» (Μάρκου Β΄, 23-28).