«…Ὁ Συνοδικός θεσμός ἑπομένως εἶναι ἰδιαίτερα ἱερός, εἶναι μία ἄλλη «λειτουργία» διά τῆς ὁποίας ἁγιαζόμεθα μέ τήν ἀναζήτησιν καί ἔκφρασιν τοῦ θείου θελήματος ἐπί ὅλων τῶν θεμάτων πού ἀφοροῦν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Ἀναφέρθηκα σ' αὐτό τό ὕψιστο καί ἱερό θέμα τῆς Συνόδου, διότι ἔχω καταλήξει σέ ἕνα συμπέρασμα. Μελετοῦσα αὐτό τόν καιρό τό βιβλίο μου, πού ἐκδόθηκε τό 1994 «ΟΜΙΛΙΑΙ — ΚΕΙΜΕΝΑ — ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ», καθώς καί τό ἑπόμενο πού ἐκδόθηκε τό Νοέμβριο τοῦ 1994 μέ τίτλο «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ», ἐπίσης καί κάποια ἄλλα πού ἐκδόθηκαν μέχρι τό σχίσμα τῶν πέντε Ἀρχιερέων. Μέσα ἀπό ὅλα αὐτά διέκρινα πολλά κακά, πολλές ἁμαρτίες, ἀλλά μία τήν βλέπω μεγαλύτερη ἀπό ὅλες. Ποιά εἶναι αὐτή; Ἡ ἀσέβεια Ἀρχιερέων πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον.
Διεπίστωσα, ὅτι ὄχι μίαν φορά ἤ δύο, Ἀρχιερεῖς ἀντί νά παραδοθοῦν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ἐκφρασθῆ τοῦτο μέσω τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διά τῆς φωτιστικῆς ἐνεργείας τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἔπραττον τό ἀντίθετον! Ἀρχιερεῖς συνεννοοῦντο συνωμοτικά, προαπεφάσιζον ἐπί διαφόρων θεμάτων καί ἤρχοντο στήν Ἱερά Σύνοδο διά νά ἐπιβάλουν τίς συνωμοσίες των. Μέσα στά Συνοδικά Πρακτικά ἔχουν γραφεῖ πολλές τέτοιες ἁμαρτωλές καί βλάσφημες περιπτώσεις, πολλές ἐκ τῶν ὁποίων ἔχομεν χρέος εἰς μίαν Ἱεράν Σύνοδον νά τάς ἐκθέσωμεν καί ὅσαι θεραπεύονται νά θεραπευθοῦν καί ὅσαι εἶναι ἀπορριπτέαι νά ἀπορριφθοῦν. Παρακαλῶ τόν Θεόν νά εὐλογήση τό ταχύτερον, καί ἄν εἶναι δυνατόν καί εἰς τήν ἄλλην Ἱεραρχίαν, νά καθαρίσουν αὐτά τά πράγματα. Ὁ Σεβ/τος ἀδελφός ἅγιος Μεσογαίας εἶναι ὁ ἁρμοδιώτερος νά εἰσηγηθῆ τό ὅλον θέμα, διότι ὡς Ἀρχιγραμματεύς ἔζησεν ὅσα ἐννοῶ καί τά ἀντιμετώπισεν, ἀλλά καί ὡς θεολόγος εἶναι ἱκανός νά βοηθήση ὅλους ἡμᾶς. Φοβοῦμαι ἅγιοι ἀδελφοί αὐτές τίς ἁμαρτίες…". (Βλέπε τό κείμενον εἰς τάς σελ. 308—312).