Αἱ ἐρωταποκρίσεις αἱ ὁποῖαι ἀκολουθοῦν ἔγιναν ἀπό τούς πιστούς πρός τόν Αἰδ/τον π. Ἀνδρέα, ὅτε, τόν παρελθόντα Ἰούλιον μέ τήν εὐλογίαν τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, μετέβη εἰς τήν Ρωσίαν. Ἡ συγκεκριμένη συνέντευξις — συζήτησις ἐγένετο εἰς τήν Ποβόρινο τῆς Ρωσίας, τήν 22αν Ἰουλίου 2007. Τά θέματα, τά ὁποῖα ἔθεσαν οἱ πιστοί καί ἀπήντησεν ὁ π. Ἀνδρέας δημοσιεύονται βελτιωμένα εἰς ἀρκετά σημεῖα.
Ἔχει τό δικαίωμα ἕνας ἱερέας καί τό ποίμνιό του νά χωρίσουν ἀπό τόν Ἐπίσκοπόν τους καί νά μνημονεύουν ἄλλον Ἐπίσκοπον;
Ὄχι, τόν χωρισμόν αὐτόν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τόν χαρακτηρίζει σχίσμα. Ἐξαίρεσιν ἔχομεν μόνον ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» κηρύττη αἴρεσιν, ἤ προβαίνη εἰς πράξεις, αἱ ὁποῖαι βλάπτουν τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν του, ὅπως π.χ. ὅταν συμπροσευχηθῆ μέ αἱρετικούς. Τότε ὁ Ἐπίσκοπος αὐτός εἶναι ψευδεπίσκοπος καί τήν διακοπή κοινωνίας μετ' αὐτοῦ καί πρό Συνοδικῆς διαγνώμης ἡ Ἐκκλησία τήν προβλέπει καί ἐπιβάλλει μέ τόν ΙΕ' Κανόνα τῆς ΑΒ' Ἁγίας Συνόδου.

α) Δηλαδή, ἄν ἡ Σύνοδος κρίνη, ὅπως εἴπατε κατά τόν ΙΕ' Κανόνα τόν συγκεκριμένον Ἐπίσκοπον καί τόν κατακρίνη καί δέν ἀναγνωρίση τάς πράξεις του, τότε πρέπει νά χωρίσουμε ἀπ' αὐτόν; β) Τί μποροῦμε νά ποῦμε σύμφωνα μέ αὐτό διά τόν Μητροπολίτη Κήρυκο. Εἶναι ἀπαραίτητο νά χωρίσουμε ἀπ' αὐτόν;
α) Ἐπί τοῦ πρώτου σκέλους τῆς ἐρωτήσεως ἀπαντῶ. Ναί, ἄν αὐτή ἡ Σύνοδος εἶναι Ὀρθόδοξος καί Κανονική, καί κατηγορήση τόν Ἐπίσκοπον βάσει τῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας ἐπί θεμάτων Ὀρθοδόξου Πίστεως, τότε Κλῆρος καί Λαός πρέπει νά διακόψουν πᾶσαν μετ' αὐτοῦ κοινωνίαν. β) Ἐπί τοῦ δευτέρου μέρους τῆς ἐρωτήσεως τονίζω ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος Κήρυκος δέν ἔπραξεν τίποτα τό ἀντορθόδοξον καί Ἀντικανονικόν, ἀντιθέτως κατήγγειλεν καί ἐχωρίσθη μιᾶς αἱρετικῆς καί ἐπί προδοσία ἐλεγχομένης ψευδοσυνόδου καί ἀπό ἕνα βλάσφημον ψευδαρχιεπίσκοπον. Ἑπομένως δέν προκύπτει οὐδείς ἀπόλυτως λόγος χωρισμοῦ ἐξ αὐτοῦ. Ἀντιθέτως ἐπιβάλλεται περισσοτέρα συσπείρωσις περί τόν Ἐπίσκοπον καί τόν ἱερόν Ἀγῶνα, τόν ὁποῖον διεξάγει μετά τῶν Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί λαϊκῶν.

Τό γεγονός ὅτι ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος ἀρνήθηκε νά ὑπογράψη Πρακτικά τῆς Συνόδου, μπορεῖ νά θεωρηθῆ ἀντικανονική πράξις;
Ὄχι, διότι ὁ Σεβ/τος Κήρυκος ἠρνήθη νά ὑπογράψη ἀντικανονικάς καί παρανόμους πράξεις μιᾶς παρωδίας Συνόδου καί ὄχι Κανονικάς καί Ὀρθοδόξους. Ἀλλοίμονον ἄν καί αὐτός ὑπέγραφεν καί εὐθυγραμμίζετο μετά τῶν βλασφήμων καί καταλυτῶν τῆς Κανονικῆς τάξεως καί τοῦ ἱερωτάτου θεσμοῦ τῆς Συνόδου, καί ἀκολούθως μετεῖχεν τῆς ἐσχάτης προδοσίας, ἡ ὁποία ἐπισήμως ἐξεδηλώθη ἀπό τόν Φεβρουάριον τοῦ 2003!

Ποιές εἶναι αὐτές οἱ ἀντικανονικές — ληστρικές πράξεις πού δέν ὑπέγραψεν ὁ Σεβ/τος Κήρυκος;
α) Ἡ ἀπό Φεβρουαρίου 2002 ληστρική πρᾶξις κατά τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, β) Ἡ ἱερόσυλος συμπαιγνία περί παραιτήσεως τοῦ Ἀρχ/που Ἀνδρέου καί γ) Ἡ ἐκλογή ὡς νέου «Ἀρχιεπισκόπου» τοῦ κ. Νικολάου. Πέραν τούτων, ὁ Σεβ/τος κατήλεγξεν καί κατεδίκασεν τήν κατάργησιν τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ, καθώς καί τάς ἀπό τό 2003 ὑπαναχωρήσεις ἐπί τῆς ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικῆς εὐχῆς τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ 1971 εἰς χειροθεσίαν, τόσον μέ τήν Ὁμολογίαν Ὀρθοδόξου Πίστεως τοῦ Μα?ου 2004 ὅσον καί τῆς τοιαύτης Συνοδικῆς τοῦ Σεπτεμβρίου 2006.

Διά ποίους λόγους «κατεδίκασαν» τόν θεολόγο Ἐλευθ. Γκουτζίδη;
Διότι, κατά τούς Φλωρινικούς «Ἀχα?ας» Καλλίνικον καί Ἀθ. Σακαρέλλον, ἰδιαιτέρως δέ κατά τούς ἐγκαθέτους των: μον. Μάξιμον καί τόν Δημ. Κάτσουρα, ἀποτελεῖ δῆθεν καινοτομίαν ἡ διατύπωσις τοῦ κ. Γκουτζίδη, τήν ὁποίαν ἐκήρυξεν τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας 1977 εἰς Ἱ. Μητρόπολιν Θεσσαλονίκης καί ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἑξῆς: «Δέν θά ὁμιλήσω σήμερα διά τήν πρώτην ἄναρχον, (προ) αἰωνίαν καί ἀόρατον Ἐκκλησία, διότι αὕτη εἶναι ἡ τελεία Κοινωνία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ πλήρης καί τέλεια κοινωνία καί ἀδιαίρετος ἑνότης τῶν τριῶν Θείων Προσώπων, τοῦ ΕΝΟΣ Θεοῦ. Θά ὁμιλήσω ὅμως διά τήν ἀποκεκαλυμμένην ἐπί τῆς γῆς Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ…". Σ' αὐτήν τήν διατύπωσι «ἀνεκάλυψαν»(!) καινοτομίαν καί αἴρεσιν, ὄχι μόνον οἱ προαναφερθέντες, ἀλλά καί ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος(!), κατά τήν Σύνοδον τῆς 3.2.2002, καί κατά πρότασιν — ἀπαίτησίν του, ἐξεδόθη «ἀφορισμός» κατά τοῦ θεολόγου, ὁ ὁποῖος ὅμως, τήν ἰδίαν στιγμήν ἐπεκάθησεν εἰς τάς κεφαλάς τῶν ἰδίων.

Εἶναι ὀρθή -ὀρθόδοξος, αὐτή ἡ διατύπωσις; Καί πῶς ἐμεῖς οἱ ἁπλοῖ πιστοί θά καταλάβουμε αὐτές τίς θεολογικές λεπτομέρειες;
Ἡ διατύπωσις εἶναι ἀπολύτως Ὀρθόδοξος, δέν ὑπάρχει καμμία αἴρεσις, ἀφοῦ ὁ Ἐλ. Γκουτζίδης ἀντιμετώπισε τήν σκευωρίαν τῶν Φλωρινικῶν καί τῶν ἐγκαθέτων των καί ἐξήγησεν τί ἐννοεῖ μέ αὐτήν τήν διατύπωσιν, μέ ἀποτέλεσμα καί οἱ ἁπλοῖ, οἱ ὁποῖοι ἐνδιαφέρονται, νά τήν κατανοοῦν εὐχερῶς. Οἱ πολέμιοί του ὅμως ὑπό μίσους καί ὑστεροβουλίας κινούμενοι, ἀλλά καί διότι ἐν πολλοῖς οἱ Ἐπίσκοποι δέν ἦσαν ἐλεύθεροι καί δέν διέθετον θεολογικήν μόρφωσιν, ἀπεμόνωσαν αὐτήν τήν διατύπωσι καί τήν παρουσίασαν ὡς δῆθεν αἱρετικήν, πρᾶγμα τό ὁποῖον εἶναι ἀπαράδεκτον. Παρά τήν ἁπλότητά μας ἄς δοῦμε καί ἐμεῖς αὐτή τή διατύπωσι τοῦ θεολόγου κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη.
Εἰς αὐτήν, ὁ θεολόγος, χαρακτηρίζει τήν κοινωνία καί ἑνότητα τῆς ὁμοουσίου Ἁγίας Τριάδος ὡς Ἐκκλησίαν ἀπερίγραπτον καί ἀπερινόητον, ὅπως ἀπερίγραπτος καί ἀπερινόητος εἶναι ὁ Ἕνας καί Τριαδικός Θεός. Ὁ ἀδελφός Ἐλευθέριος, προκειμένου νά ὁμιλήση διά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εἶναι μυστική κοινωνία ἐν Χριστῶ, δι' Αὐτοῦ δέ καί μετά τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, κατόπιν δέ καί κοινωνία καί ἑνότης μέ ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, προηγουμένως ἐπεκαλέσθη τήν Ἄκτιστον, προαιωνίαν καί ἀπερίγραπτον Τριαδικήν ἑνότητα καί κοινωνίαν τήν ὁποίαν ὠνόμασεν ὡς «πρώτην, Ἄναρχον, αἰώνιαν καί ἀπερίγραπτον Ἐκκλησίαν». Ποῦ εἶναι τό πρόβλημα; Δέν ἀποτελεῖ πλήρη καί τελείαν Κοινωνία ἡ Τριαδική καί Ὁμοούσιος ΜΙΑ Ἄκτιστος καί προαιωνία, Ἄναρχος Θεότης; Ἀποτελεῖ κακοδοξίαν ὅτι ὅλον αὐτό τό ἀπεκάλεσεν «Ἐκκλησίαν»; Ἡ διατύπωσις εἶναι Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογική καί Τριαδολογική θέσις, ἡ ὁποία δέν ἀμφισβητεῖται. Ἀλλοίμονο στούς βλάσφημους καί συκοφάντας, ἄν δέν μετανοήσουν. Κάθε ἔκφρασιν — διατύπωσιν πρέπει νά τήν ἑρμηνεύουμε ἐλεύθερα μέσα στό ὅλο πλαίσιό της δεσμευόμενοι ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Θεολογίαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, γεγονός τό ὁποῖον ἔκαμε ὁ θεολόγος δι' Ὑπομνημάτων του, πρός χάριν τῶν συκοφαντῶν του. Πέραν τούτου κανείς δέν κατηγορεῖται καί δέν κατακρίνεται χωρίς ἀνάκρισι καί ἀπολογίαν.
Ἀπάντησιν ἐπ' αὐτοῦ ἔδωκεν καί ὁ Σεβ/τος Κήρυκος εἰς τήν Ὁμολογία του ἀπό τό 2004. «Ἡμεῖς, γράφει, ὁμολογοῦμε καί κηρύττομεν ὅτι ἡ διατύπωσις τοῦ θεολόγου Ἐλευθ. Γκουτζίδη κατανοεῖται ἐντός τοῦ πνεύματος τῶν λόγων τοῦ Κυρίου (Ἰω. 17, 20—21), ὅπου παρακαλεῖ τόν Πατέρα διά τούς μαθητάς του «ἴνα ὦσιν ἕν καθώς καί ἡμεῖς ἕν ἐσμέν». Σ' αὐτήν τήν περίπτωσι, κατά τά ἀνωτέρω λόγια τοῦ Κυρίου, ἑρμηνεύεται καί κατανοεῖται ἡ ἑνότητα καί ἡ κοινωνία τῆς τρισυποστάτου ἀκτίστου καί ἀδιαιρέτου θεότητος, καθώς καί ἡ κατ' εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Αὐτῆς ἕνωσις καί κοινωνία τῶν μελῶν τῆς ἐν χρόνω κτιστῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι νοεῖται καί ἑρμηνεύεται ἡ σαφεστάτη διατύπωσις τοῦ θεολόγου, ἡ ὁποία δέν μᾶς ἐπιτρέπει τήν (σκόπιμον — ὑστερόβουλον καί κακοήθη) σύγχυσιν μεταξύ κτιστοῦ καί ἀκτίστου». Ὁ Μητροπολίτης Νικόλαος στήν προσπάθειά του νά «ἀποδείξη» ὡς δῆθεν αἱρετικόν τόν Ἐλευθ. Γκουτζίδη, διετύπωσε σωρείαν ἀντιφάσεων καί αἱρετικῶν βλασφήμων φρονημάτων. Γράφει π.χ.: «ἐνῶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος λέγει γιά τήν Ἐκκλησία ὅτι «εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ», ὁ κ. Γκουτζίδης… λέγει ὅτι «ἡ Ἐκκλησία εἶναι εἰκόνα τῆς ἁγιοτριαδικῆς κοινωνίας, ἑνότητος καί ἀγάπης». Λυπᾶται κανείς, διότι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐντελῶς σκοτισμένοι καί δέν γνωρίζουν τί λέγουν! Ἐδῶ ὁ κ. Νικόλαος εἰς τήν προσπάθειά του νά διαστρέψη καί συκοφαντήση, κηρύσσει ὅτι ὁ ἕνας καί Τριαδικός Θεός δέν εἶναι Ἁγιοτριαδική κοινωνία, κατ' εἰκόνα τῆς ὁποίας εἶναι καί ἡ κοινωνία καί ἑνότης τῶν πιστῶν εἰς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησίαν! Ἐπίσης, ὁ κ. Νικόλαος ἐτόλμησεν νά πῆ ὅτι: «Δέν ὑπάρχει πραγματική ἀναλογία ἀνάμεσα στήν ἑνότητα καί τήν κοινωνία τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει ὁμοιότητα ἀνάμεσα στό κτιστό καί τό ἄκτιστον»! Ποιός ὅμως τοῦ εἶπεν ὅτι καταργεῖ ὁ θεολόγος τό ἄκτιστον τοῦ Θεοῦ, ἤ ὅτι κηρύσσει ὡς ἄκτιστον τήν Ἐκκλησίαν; Περαιτέρω, Κατά τόν «Πειραιῶς», δέν ὑπάρχει κἄν σχέσις καί μέ τήν κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν δημιουργίαν τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεόν τόν δημιουργόν, διότι ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος κτιστός! Πέραν τούτων τολμᾶ καί τήν ἰδέαν ὅτι ἐκ τῆς διατυπώσεως τοῦ Θεολόγου ἐξυπακούεται δῆθεν ὅτι ἡ Παναγία Τριάς ἦτο κάποτε διηρημένη καί ἑνώθηκε ἤ καί ὅτι θά διαιρεθῆ εἰς τό μέλλον! Ταῦτα, διότι ὁ κ. Νικόλαος ἐννοεῖ τήν Ἐκκλησίαν ὥς ποτε διηρημένην ἤ καί ὅτι εἶναι δυνατόν κάποτε νά διαιρεθῆ!! Ἡ Ἐκκλησία ὅμως οὔτε ἦτο ποτέ διηρημένη οὔτε θά διαιρεθῆ ποτέ. Μακρυά λοιπόν ἀπ' αὐτές τίς παρανοϊκές — σατανικές βλασφημίες. Παραφροσύνην ἐγέννησεν ἡ κακή σκοπιμότης!..

Αὐτή ἡ ἔκφρασις ἔγινε ἡ κύρια κατηγορία τῆς «Συνόδου» καί ἐναντίον τοῦ Σεβασμιωτάτου Κηρύκου, ὁ ὁποῖος δέχεται τήν διατύπωσιν ὡς ἀκατάγνωστον;
Κατά φαινόμενον ναί, ὅμως οἱ αἰτίες εἶναι ἄλλες πολύ βαθειές. Νά ὑπενθυμίσω ὅτι ὁ κ. Γκουτζίδης αὐτή τήν ἔκφρασι τήν διετύπωσε τό 1977 καί τήν ὑπέγραψαν καί οἱ σημερινοί του κατήγοροι. Ἡ ἀπό τό 1998 ἐκστρατεία (διωγμός) κατά τοῦ θεολόγου ἀλλά καί κατά τοῦ Σεβ/του κ. Κηρύκου ξεκίνησε οὐσιαστικά ὅταν ὁ π. Ἀμφιλόχιος ἤγειρεν θέμα Ὁμολογίας, μέ τό ὁποῖον συνεφώνησαν καί ὁ θεολόγος καί ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος. Ἐπίσης ἕνας σοβαρός λόγος τῶν κατ' αὐτῶν διωγμῶν ἐστάθη τό γεγονός ὅτι ἐπίσημα ἀπό τό 1999 ὁ Σεβ/τος Κήρυκος ἤγειρε θέμα κατά τοῦ 54/76 Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς. Κατ' αὐτό, ὁ σημερινός ψευδαρχιεπίσκοπος Νικόλαος, ἐδέχθη καί δέχεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἦτο σχισματική ἀπό τό 1937, ἦσαν ἄκυροι αἱ ἔγκυροι χειροτονίαι τοῦ 1935 καί 1948 καί ὅτι… ἀκοῦστε, ὅτι ἀπεκατεστάθη καί τό σχίσμα καί αἱ χειροτονίαι μέ τήν «χειροθεσία» τοῦ 1971! Αὐτό δέν ἀνέχθηκε ποτέ ὁ Μητροπολίτης μας καί ἐκίνησε τά πάντα διά νά ἀντιμετωπισθῆ Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως αὐτό τό βλάσφημον Βούλευμα, τό ὁποῖον ὁ κ. Γκουτζίδης τό ἐχαρακτήρισε πολύ ὀρθῶς ὡς στημένη μήνυσι, δικαστήριο καί ἀπόφασιν! Νά ἔχετε ὑπ' ὄψιν ὅτι ἀπό τό 1998 καί μετά ἠγέρθη ἕνα κίνημα νά προσβληθῆ ἡ Ὁμολογία Ἐκκλησιολογία μέσω τῆς προσβολῆς τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί πρός τόν σκοπόν αὐτόν ἔπρεπε πρωτίστως νά διαβληθοῦν ὅλοι ἐκεῖνοι ἐπί τῶν ὁποίων προσέκοπτεν αὐτό τό σχέδιο, καί ἰδιαιτέρως ὁ Ἱερομ. Ἀμφιλόχιος, ὁ ὁποῖος προηγήθη ζητήσας καθαράν Ὁμολογίαν, καί κατόπιν ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος καί ὁ θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης.

Ἐξηγεῖστε παρακαλοῦμε μέ περισσότερη λεπτομέρεια τό θέμα τῆς λεγομένης χειροθεσίας τοῦ 1971 καί ποῦ εἶναι ἡ πέτρα τοῦ σκανδάλου;
Τό 1971, οἱ τότε Ἐπίσκοποι, Κορινθίας Κάλλιστος καί Κιτίου Ἐπιφάνιος, ὅπως τελικά προέκυψεν μόλις κατά τά τελευταῖα ἔτη, δέχθηκαν εἰς τήν Ἀμερικήν «χειροθεσίαν» ὡς σχισματικοί ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, διότι ἔτσι ἀπαιτοῦσαν οἱ εἰς τό σχίσμα εὑρισκόμενοι Φλωρινικοί. Αὐτή ἡ Ἐξαρχία ὑπό τούς Κάλλιστον καί Ἐπιφάνιον, ὅταν ἐπέστρεψαν στήν Ἑλλάδα, ἐπίσημα διεκήρυξεν καί ἐδήλωσεν καί εἰς τήν Σύνοδο καί εἰς τόν λαόν, ὅτι «δέν ἐπρόκειτο περί χειροθεσίας ἀλλά διά μίαν ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν, μία ἁπλῆ εὐλογία ὅπως τήν ἡρμήνευσεν ἀργότερα τό 1972, καί ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος. Οἱ δύο Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας, ὅταν ἐπέστρεψαν δέν μίλησαν κἄν περί εὐλογίας, ἀλλά μόνον περί ἁπλῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς. Αὐτήν λοιπόν τήν συγχωρητικήν εὐχήν, ἡ ὁποία δέν ἔθιξε τάς χειροτονίας τοῦ 1948 τοῦ ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Βρεσθένης Ματθαίου, ἀργότερα ὁ Κάλλιστος τήν μετέτρεψε σέ «δωράκι» καί τό 1976 σέ θεία χάρι ὡς ἐπί ἐπιστρέφοντος σχισματικοῦ καί διά τόν λόγον αὐτό καθηρέθη ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ὅμως καί μερικοί Ἀρχιερεῖς τῆς Ρ.Ε.Δ. καί Φλωρινικοί, ἤρχισαν νά διακηρύττουν ὅτι δέν ἐπρόκειτο περί συγχωρητικῆς εὐχῆς, ἀλλά περί χειροθεσίας ἐπί σχισματικῶν ἤ χειροτονίας, καί ὅτι οἱ δύο Ματθαιϊκοί Ἀρχιερεῖς τό 1971, ἐνῶ εὑρίσκοντο εἰς τήν Ἀμερικήν, ἀνεγνώρισαν τούς ἑαυτούς των ὡς σχισματικούς καί ἔγιναν δεκτοί ὡς ἀπό σχίσμα προερχόμενοι! Τό θέμα ἀποσιωπήθηκε, διότι ἀφ' ἑνός τό 1976 ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐπίσημα διέκοψε κάθε κοινωνία μέ τήν Ρωσικήν Διασποράν, λόγω τοῦ ὅτι αὕτη δέν ὡμολόγει τήν ἀπό τό 1924 Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί ἀφ' ἑτέρου, καθηρέθη ὁ Κάλλιστος ὡς βλάσφημος κατά τῆς χειροτονίας του.

Ξανασυζητήθηκε αὐτό τό θέμα;
Ναί, ἀδιακόπως ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀντιμετώπισεν τήν ἔξωθι προπαγάνδα καί τήν ἐκράτησε μακράν. Ἰδιαιτέρως, ὅπως ἤδη ἀνέφερα, τό 1977 ἡ Ἱερά Σύνοδος καθήρεσε ἀπό τό ἀξίωμα τοῦ Ἐπισκόπου ἕνα ἀπό τά μέλη τῆς Ἐξαρχίας, τόν Κορινθίας Κάλλιστον, διότι αὐτός ὑπαναχώρησεν καί ἐκήρυξεν ὅτι τό 1971 δέν ἐδέχθη συγχωρητικήν εὐχήν ἀλλά χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικοῦ! Δεύτερη φορά ἡ Ἱερά Σύνοδος ἔδωσεν ἐπίσημον ὁμολογίαν τό ἔτος 1981 ἐκφράσασα, κατά τόν πιό ἐπίσημον τρόπον, τήν ἀπ' ἀρχῆς Καθολικήν συνείδησιν τῆς πράξεως τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς καί ὄχι «χειροθεσίας». Ἐπίσης τό 1984, ὅταν κατεδίκασαν τήν κατηγορίαν ὅτι ἐδέχθησαν χειροθεσίαν — χειροτονίαν, ἡ ὁποία δῆθεν συνεπλήρωσε τήν δογματικήν ἀκεραιότητα τῆς χειροτονίας τοῦ ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου. Δηλαδή ἡ καθολική καί συνεχής ἐπίσημος Ὁμολογία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου εἶναι ὅτι ποτέ δέν ἐδέχθη οὔτε λόγω οὔτε καί πράξει «χειροθεσίαν» ὡς οὐσιαστικήν τοιαύτην, οὔτε πολύ περισσότερον ὡς ἀναχειροτονίαν, ἀλλά μόνον συγχωρητικήν εὐχήν καί αὐτήν πάντως κατ' ἀκροτάτην οἰκονομίαν.

Πότε καί διατί ὁ Σεβασμιώτατος Κήρυκος ἐπανῆλθε εἰς τό θέμα τοῦτο;
Ἐπανῆλθεν κατά τήν δεκαετίαν τοῦ 1990 διά δύο — τρεῖς βασικούς λόγους:
α) Περί τό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 ἕνας Φλωρινικός, ὀνόματι Καλλιόπιος, ἔφερεν διά πρώτην φορά, εἰς τό φῶς τῆς δημοσιότητος τό 54/75 βλάσφημον Ἀπαλλακτικόν βούλευμα ὑπέρ τοῦ Πειραιῶς Νικολάου. Μέ αὐτό, ὅπως εἴπαμε, ἐκηρύσσετο ὅτι ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος τό 1937 ἔκαμε σχίσμα, καί ὅτι αἱ ἐπισκοπικαί χειροτονίαι τοῦ 1935 καί 1948 ἦσαν ἀντικανονικαί καί ἄκυροι! Καί τό πιό φρικτόν, ὅτι ὅλα αὐτά ἐθεραπεύθησαν τό 1971 μέ τήν χειροθεσία ἐπί σχισματικῶν εἰς τούς δύο Ἐπισκόπους Κάλλιστον καί Ἐπιφάνιον!
β) Τόν Φεβρουάριον τοῦ 1992 οἱ Φλωρινικοί, μέ κάθε ἐπισημότητα, ζητοῦν νά διακοπῆ ὁ εὐλογημένος ἐκεῖνος Θεολογικός Διάλογος καί νά κηρυχθῆ ἡ ἕνωσις διότι ὅπως ἐδήλωσαν: «Ὅλοι ἔχουμε τήν ἴδια Ὁμολογία καί τήν ἴδια Ἀποστολική Διαδοχή ἀπό τούς Ρώσους, ἡμεῖς μέσω τῆς χειροτονίας τοῦ Ἀκακίου καί ἐσεῖς μέσω τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971 ἐπί τοῦ Καλλίστου καί Ἐπιφανίου!» καί
γ) Τό 1991 προέκυψε καί τό κίνημα τῶν πέντε, οἱ ὁποῖοι διά τοῦ Ἱερομονάχου Εὐθυμίου τοῦ Κυπρίου, ὑπερέβησαν τούς πάντας, διότι αὐτοί, κατά τόν πλέον ἐπίσημον τρόπον, μέσω μιᾶς Ἐγκυκλίου τοῦ Κυπρίου Ἱερομονάχου Εὐθυμίου, ἐκήρυσσαν ἐγγράφως ὅτι τούς Ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους μας «τούς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας»! Δηλαδή ἐδέχοντο καί ἐπροπαγάνδιζαν τήν «χειροθεσίαν ὡς τετελεσμένον γεγονός»! Βασικῶς αὐτή εἶναι ἡ αἰτία τοῦ σχίσχματος τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν. Αὐτό τό θέμα ἀντιμετωπίσθη μέ τά τότε ὁμολογιακά κείμενα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, μέ τά ὁποῖα κατήλεγχε τό ψεῦδος ὡς ἐσχάτη βλασφημία καί ἐζήτει ἀπό τούς πέντε νά καταδικασθῆ Συνοδικῶς ἡ βλασφημία τοῦ Ἱερομ. Εὐθυμίου, δηλαδή ὅτι «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας ἐπταίσαμεν… καί ὅτι ἡμαρτήσαμεν οὐχί ὡς ἄτομα, ἀλλά ὡς Ἐκκλησία». Αὐτή ἡ βλασφημία ἀντιμετωπίσθη ὁμολογιακά καί ἀπό τούς τρεῖς Ἀρχιερεῖς, Ἀνδρέαν, Νικόλαον καί Παχώμιον, μέ τήν κοινήν Ὁμολογία των, τό 1993. Ἔτσι ἀντιμετωπίσθησαν καί αἱ ἐπιθέσεις τῶν πολεμίων τῆς Ἐκκλησίας, ὡς αἱ ὑπό τοῦ Φλωριναίου Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Κιούση «Διακήρυξις», ἡ δημοσίευσις τοῦ 54/76 Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος, ἡ παρωδία τοῦ νέου Θεολογικοῦ Διαλόγου τό 1997, τό Ἀνώνυμον τοῦ Β. Σακκᾶ κατά τήν ἴδιαν περίοδον, αἱ δηλώσεις τοῦ νεοημερολογίτου «Ἀρχιεπισκόπου» κ. Χριστοδούλου διά τήν «λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ» κ.λπ.

Ἔχετε τήν καλωσύνη νά συνοψίσετε αὐτά τά ντοκουμέντα;
Εὐχαρίστως, καίτοι τά εἶπα, τά ἐπαναλαμβάνω ἐμφαντικά:
α) Τό 54/76 ἰδιαίτερα βλάσφημον Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα.
β) Ἡ διακήρυξις τῶν Φλωρινικῶν περί κοινῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἐκείνων μέν διά τῆς ἀπό 1960 χειροτονίας τοῦ Ἀκακίου ἡμῶν δέ διά τῆς κατά τό 1971 χειροθεσίας ἐπί τῶν Καλλίστου καί Ἐπιφανίου καί
γ) Ἡ θέσις τῶν πέντε, κατά τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1991, κατά τήν ὁποίαν ἤδη ὅσα συμβαίνουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ ὅτι «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971»! Ἀσφαλῶς δέν εἶναι μόνον αὐτά ἀλλά θεωρῶ αὐτά ἀρκετά διά νά ἀπαντήσω εἰς τό ἐρώτημά σας, διατί ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος ἥγειρεν τό θέμα κατά τῆς προπαγανδιζόμενης «χειροθεσίας», καί ἐζήτει συνοδικήν ἀντιμετώπισιν, ὅπως διαχρονικά συνέβαινεν καθ' ὅλην τήν περίοδον ἀπό τό 1971.
Ἐρώτησις 12. Ποιός κατέθεσε τά περί «χειροθεσίας» στό δικαστήριο; Ἐπί τῆ βάσει τῶν ὁποίων ἀπελογήθη εἰς τό Δικαστήριο ὁ Μητροπολίτης Νικόλαος καί ἠθωώθη;
Ἀπάντησις: Αὐτά προφανῶς τά κατέθεσεν εἴτε ὁ ἴδιος ἀπολογούμενος, εἴτε ὁ δικηγόρος τοῦ Μητροπολίτου Νικολάου. Ὅλα πάντως πρέπει νά ἔγιναν μέ τήν ἐντολή καί τήν σύμφωνη γνώμη τοῦ κ. Νικολάου. Ἄλλωστε ἔτσι ὁ ἴδιος ἀπελογήθη ὑπέρ τοῦ ἑαυτοῦ του καί ἠθωώθη ἐπί τῆ βάσει τῆς χειροθεσίας!

Ὁ Σεβ/τος Νικόλαος δέν διαμαρτυρήθηκε ὅταν εἶδε τό Ἀπαλλακτικό Βούλευμα, τό ὁποῖο περιεῖχε βλασφημίας κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, καί τί συνέπειες ἔχει αὐτό;
Πῶς νά διαμαρτυρηθῆ ἀφοῦ εἰς τήν πραγματικότητα ὁ ἴδιος κατέθεσε τάς βλασφημίας, διότι ὁ ἴδιος ἔπασχεν δι' ἀναγνώρισιν καί ἐπεζήτει τήν ἀθώωσιν. Αὐτός ἦτο ὁ λόγος τῆς πτώσεως, τήν ὁποίαν τοῦ εἶχον στήσει, καί γι' αὐτό ἀρνήθηκε νά δώση τήν μαρτυρίαν τῆς Πίστεως, δηλαδή ἀρνήθηκε καί δέν ὡμολόγησεν τήν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Ἐκκλησίας καί τήν Ἀποστολικήν μας Διαδοχήν ἀλλά ὑπηρέτησεν τυφλά τά σχέδια τῶν ξένων Ἐκκλησιομάχων Κέντρων. Τό χείριστον ὅμως εἶναι ὅτι ἐστερεώθη ἤ ἐδέθη ὑπό τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί δέν μετατίθεται ἐκ τῶν φρικτῶν του βλασφημιῶν. Ἔτσι ἑρμηνεύεται ὅτι περιέκρυπτεν αὐτό τό βλάσφημο κείμενο τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ του Βουλεύματος, ἐνῶ ἐνεφάνιζε ὅτι ἀθωώθηκε κατόπιν δῆθεν τῆς καθαρᾶς του ὁμολογίας καί μάλιστα ὅτι δι' αὐτήν τόν συνεχάρη ὁ εἰσαγγελέας! Προηγουμένως ὅμως ὁ ἴδιος Εἰσαγγελέας, τόν ἀπείλησε ὅτι ἄν καταδικασθῆ, ἡ καταδίκη θά ἔχη συνέπειες δι' ὅλους τούς Ἐπισκόπους καί Ἱερεῖς!.. Ἡ «Ὁμολογία» λοιπόν τοῦ Πειραιῶς ἦτο ὅτι δέν εἶναι σχισματικός καί δέν ἀντιποιεῖται ἔργον ἐκκλησιαστικοῦ λειτουργοῦ, διότι τό 1971 τόν ἀνεγνώρισεν ἡ Ρωσική Σύνοδος, κατόπιν ὅμως τῆς Χειροθεσίας ἐπί τοῦ Καλλίστου καί Ἐπιφανίου ὡς ἐπί σχισματικῶν! Μέ ἐρωτῶτε ὅμως καί τί συνέπειες ἔχουν ὅλα αὐτά διά τόν ἀρνητήν κ. Νικόλαον; Σύμφωνα μέ τούς ἱεούς Κανόνας ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θά ἀρνηθῆ τήν Ἱερατικήν του ἰδιότητα πρέπει νά καθαιρεθῆ. Ὁ 62ος Ἀποστολικός Κανών λέγει: «Ἄν κάποιος ἀπό τούς Κληρικούς ἀπό φόβο ἀνθρώπινο ἀπό Ἰουδαίους ἤ Ἕλληνας (εἰδωλολάτρας) ἤ αἱρετικούς ἀρνηθῆ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, νά εἶναι καθηρημένος ἀπό τήν Ἐκκλησίαν. Ἄν ἀρνηθῆ τό ὄνομα τοῦ Κληρικοῦ νά εἶναι ἀφωρισμένος… καί ἄν μετανοήση νά γίνη δεκτός σάν ἐθνικός». Εἰς αὐτόν ἀκριβῶς τόν Κανόνα περιέπεσεν ὁ Μητροπολίτης Νικόλαος, ὁ ὁποῖος ἠρνήθη τήν Ὁμολογίαν του καί τήν Ἀποστολικήν του Διαδοχήν, διά νά μή διωχθῆ!..

Ὑπῆρχε ἄλλη αἰτία ὥστε ὁ Σεβασμιώτατος Κήρυκος νά ἐγείρη θέμα ἀντιμετωπίσεως τῆς βλασφημίας περί δῆθεν χειροθεσίας;
Ναί τό ἔτος 2003 ἐδημοσιεύθησαν εἰς τό Ιντερνετ, ἀπό τό Μοναστῆρι τῆς Μεταμορφώσεως στό Μπρούκλιν τῆς Μασαχουσέτης πολλά, τά ὁποῖα λέγουν ὅτι τήν 17ην καί 18ην Σεπτεμβρίου 1971, οἱ Ἀρχιερεῖς μας Κάλλιστος καί Ἐπιφάνιος ἐδέχθησαν πραγματικήν χειροθεσίαν εἰς τήν Ἀμερικήν καί ὄχι συγχωρητικήν εὐχήν. Ἐξ αὐτοῦ προέκυψεν, ὅτι οἱ Ἀρχιερεῖς αὐτοί ἐπιστρέψαντες εἰς τήν Ἑλλάδα, ἀπέκρυψαν τό γεγονός, δηλαδή ἐψεύσθησαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, δηλώσαντες τά περί συγχωρητικῆς εὐχῆς! Τοῦτο μπορῶ νά πῶς ὅτι ἔγινε κατά θείαν οἰκονομίαν, διότι μέ τό ψεῦδος τους (διότι ἐφοβοῦντο ὅτι θά καθαιρεθοῦν), δέν εἰσεχώρησεν ἡ βλασφημία αὐτή εἰς τήν Ἐκκλησίαν, περιορισθεῖσα μόνον εἰς τά πρόσωπά τους.
Ἐκτός ἀπό αὐτά, μέσα ἀπό τήν ἴδια τήν Σύνοδο (ἀπό μερικούς Ἀρχιερεῖς, ὅπως τόν Παχώμιο καί τόν Γαλακτίωνα), ἀκριβῶς τήν ἰδίαν περίοδον (2003), ἄρχισαν νά κυκλοφοροῦν βλάσφημες γνῶμες καί ἰσχυρισμοί, ὅτι δῆθεν καί εἰς τήν Ἑλλάδα ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐδέχθη χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν. Εἰς τήν ἀπαίτησιν τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου νά πάρη ἀμέσως ἐπίσημον θέσιν ἐπ' αὐτοῦ ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἀπήντησαν μέ διωγμούς καί συκοφαντίας!..

Πῶς ἔπρεπε νά ἀντιμετωπισθῆ αὐτή τή φορά τό θέμα τῆς χειροθεσίας ἀπό τήν Σύνοδο;
Ἦτο ἀπαραίτητον, ὅπως ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΩΣ, ἀπό τό 1971 μέχρι καί τό 2003, ἔδωσαν καθαράν καί ὁμολογιακήν ἀπάντησιν καί ἐπεδείκνυον συνέπειαν, οὕτω καί πάλιν νά ποιήσουν, πλήν ὅμως τήν φοράν αὐτήν ὁ παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός τούς ἐφίμωσεν, ὅσον ἀφορᾶ τήν Ὁμολογίαν των ἐπί τῆς ἀληθείας καί τούς ἐπλάτυνε τό στόμα εἰς τήν βλασφημίαν. Ἔπρεπε δηλαδή νά δώσουν ξεκάθαρη καί ὁμολογιακή ἀπάντησι καί ὄχι ὑπεκφυγές καί δικολαβίστικες ἀπαντήσεις, συκοφαντίες καί διωγμούς. Ἐπειδή τό θέμα ἀφεώρα τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί κατ' ἐπέκτασιν καί τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν, ἄν παρέμενον Ὀρθόδοξοι καί δέν ἦσαν βλάσφημοι καί Ἐκκλησιομάχοι, θά ἔπρεπε νά κατεδίκαζον καί νά παρέδιδον καί εἰς τό ἀνάθεμα ὅσους δέν ἀναγνωρίζουν τίς χειροτονίες τοῦ 1935 καί τοῦ 1948 ὡς Κανονικές καί δογματικῶς πλήρεις. Ἰδιαιτέρως ἔπρεπε νά ἀντιμετωπισθοῦν οἱ προκλητικῶς ὑπαναχωρήσαντες καί ἐπιχειρήσαντες νά μετατρέψουν τήν πραγματικήν συγχωρητικήν εὐχήν πού ἔλαβεν χώραν εἰς τήν Ἑλλάδα τήν 15/28 Ὀκτωβρίου 1971, εἰς χειροθεσίαν. Δηλαδή 'ώφειλον νά πράξουν ὅ,τι ἔπραξεν ὁ Μητροπολίτης κ. Κήρυκος τό 2004 καί ἡ Μητροπολιτική Σύνοδος τό 2006, μέ τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ καί τήν ὁποίαν, πάλιν σήμερον, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης μας, ποιεῖ ἔκκλησιν νά ἀποδεχθοῦν.

Δέν ὑπάρχει καμμία Κανονική — Ὀρθόδοξη ἀπάντησις;
Ἀπό τήν «Σύνοδον» τοῦ κ. Νικολάου ὄχι. Τέτοιο ἀνάθεμα κατά τῆς ὑπαναχωρήσεως τοῦ 2003 καί τίς προηγούμενες ἀπό Φλωρινικούς, Εὐθύμιον κ.λπ. ἐξέδωκε μόνον ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος τόν Μάϊον τοῦ 2004 καί ἡ Μητροπολιτική Σύνοδος τόν Σεπτέμβριον τοῦ 2006.

Νά ξαναγυρίσουμε στό θέμα τῆς παραιτήσεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου καί τῆς ἐκλογῆς τοῦ κ. Νικολάου εἰς «Ἀρχιεπίσκοπον» διά τήν ὁποίαν ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος διεμαρτυρήθη δέν πῆρε μέρος καί τήν ἀπέρριψεν. Παράκλησις νά μᾶς πῆτε διατί δέν ἔλαβε μέρος σ' αὐτές τίς ἐκλογές καί προηγουμένως δέν δέχθηκε τήν παραίτησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου;
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας παραιτήθηκε χωρίς νά ὑπάρχη πραγματικός λόγος ἀλλά μόνον διαβολική ὑστεροβουλία καί ἱερόσυλος συναλλαγή. Ἰδιαίτερος λόγος τῆς παραιτήσεώς του ἦτο νά ἐπικαθίση εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν θρόνον ὁ ἰδιαίτερα βλάσφημος ἐπί τῆς Ἐκκλησιολογίας καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς κ. Νικόλαος! Διά τοῦτο παραιτούμενος ὑπέδειξεν ὡς διάδοχόν του τόν Μητροπολίτην Νικόλαον, τόν ὁποῖον, πάλιν τό τονίζω, ἐβάρυνε τό 54/76 βλάσφημον Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, ἀλλά καί ἄλλες βλασφημίες καί αἱρετικά φρονήματα. Ἐπαναλαμβάνω ὅμως ὅτι ἡ παραίτησις ἦτο μία ὑστερόβουλος συμπαιγνία ἄκρως ἀντικανονική καί ἀντορθόδοξος, χωρίς νά ὑφίσταται κανείς λόγος ἀσθενείας, ὥστε ἡ θέσις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου νά εἶναι ἀνενεργός. Τοῦτο βεβαιώνεται καί ἐκ τοῦ ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀφοῦ ἠρνήθη καί ἐπρόδωσε τήν «νύμφην» του, τήν Ἀρχιεπισκοπήν, μετετέθη εἰς τήν Μητρόπολιν Πατρῶν καί συμμετεῖχεν ἐνεργῶς εἰς τάς μετέπειτα Συνοδικάς συνεδριάσεις ὑπό τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον!!! Παραίτησις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἤ Ἐπισκόπου μπορεῖ νά γίνη μόνον σέ περίπτωσι πού δέν μπορεῖ νά ἀνταποκριθῆ ἀπολύτως στά Ἐπισκοπικά του καθήκοντα καί ἔχει χάσει τήν ἐπικοινωνίαν. Ἀλλά καί τότε δέν μετατίθεται, ἀλλά παραιτούμενος ἐπανέρχεται εἰς τήν τάξιν τοῦ Μοναχοῦ καί εἰς τόν θρόνον του ἐκλέγεται ἄλλος.(*)

Αὐτό τό θέμα ἔχει τεθεῖ στήν «Ὁμολογία Ὀρθοδόξου Πίστεως» τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου κατά τό 2004 ὅπως καί εἰς τήν ἑπομένην τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου τοῦ 2006; Ποιά ἄλλα ζητήματα ἔχουν περιληφθεῖ;
Διά νά ἀπαντήσω σ' αὐτό τό ἐρώτημα θά πρέπει νά ἀναγνώσουμε ὁλόκληρον τήν Ὁμολογίαν, τό ὁποῖον σᾶς παρακαλῶ νά τό κάμετε ἐσεῖς, ἐνῶ αὐτή τήν ὥρα σᾶς ἀπαντῶ ὅτι τέσσαρα βασικά θέματα περιλαμβάνει αὐτή ἡ Ὁμολογία!
Πρῶτον, τό θέμα τῆς χειροθεσίας. Ἀναθεματίζει ὅσους ἀρνοῦνται τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχή ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948 ὑπό τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου, ἀπαιτεῖ δέ Ὁμολογιακήν ἀπάντησιν ἀπό τήν Σύνοδο.
Δεύτερον, τό θέμα τοῦ Σχίσματος τῶν «πέντε», τό ὁποῖον δέν εἶναι τίποτ' ἄλλο παρά ἐκδήλωσις τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ.
Τρίτον, τό θέμα τῆς παραιτήσεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου καί τῆς παρανόμου ἐκλογῆς τοῦ Νικολάου.
Τέταρτον, τήν διατύπωσιν τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη. Ἡ Ὁμολογία του αὕτη εἶναι ὀρθόδοξος καί δέν κηρύσσει καμμίαν αἴρεσιν καί κανένα ἀντορθόδοξον φρόνημα. Βεβαίως δέν περιορίζεται μόνον εἰς αὐτά.

Πῶς ἀντέδρασε ἡ «Σύνοδος» τοῦ Νικολάου, σ' αὐτές τίς Ὁμολογίες;
Ἡ ὁμάδα τοῦ κ. Νικολάου ἀπέρριψε τήν Ὁμολογίαν Ὀρθοδόξου Πίστεως τοῦ Μητροπολίτου καί ἀπήτησε ὅπως ἐντός τριῶν μηνῶν ἀνακαλέση αὐτήν καί ὁ Μητροπολίτης! Ἀσφαλῶς αὐτό ἦτο ἀδύνατον νά γίνη, ἀφοῦ εἰς αὐτό το ντοκουμέντο (δηλαδή τήν Ὁμολογία) περιέχεται ἡ βάσις τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Τί ἔπρεπε νά κάνη ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος σ' αὐτήν τήν περίπτωσι;
Αὐτό τό ὁποῖον ἤδη ἔκανε. Σάν Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, διεχώρισεν ἑαυτόν ἀπό αὐτήν τήν ἀντικανονικήν καί προπάντων βλάσφημον καί Ἐκκλησιόμχον ψευδοσύνοδον καί τοῦτο βάσει ὅσων ἤδη εἴπομεν καί πάλιν ἀπαριθμῶ τούς πιό σοβαρούς λόγους Πίστεως, διότι πρέπει νά γίνη βίωμά μας ἡ Ὀρθοδοξία.
Πρῶτον. Ἡ «Σύνοδος» τοῦ κ. Νικολάου κατ' οὐσίαν ἠρνήθη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί δι' αὐτοῦ τοῦ τρόπου ἐβλασφήμησε τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον κατῆλθε κατά τήν ἡμέραν τῆς χειροτονίας των. Ἀρνήθηκαν τήν γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν κατέχει ἡ Ἐκκλησία διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί μέχρι αὐτῶν τοῦ 1995.
Δεύτερον. Ἡ «Σύνοδος» ἀδίκως κατηγόρησε ὡς αἱρετικόν τόν ὀρθόδοξον θεολόγον, διότι αὐτές οἱ κατηγορίες εἶναι συμπεπλασμένες καί οἱ ἴδιες περιεῖχαν αἱρετικές καί βλάσφημες ἐκφράσεις καί φρονήματα.
Τρίτον. Ὁ νέος «Ἀρχιεπίσκοπος» ὡς σχισματοαιρετικός, ἐσφετερίσθη καί ἀντιποιεῖται ἐκκλησιαστικήν ἐξουσίαν, τήν Ἱ. Σύνοδον καί αὐτήν τήν Ἐκκλησίαν. Ὁ κ. Νικόλαος καί ἡ «Σύνοδός» του, εἶναι οἱ ἔσχατοι ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας καί καθένας πού ἐπικοινωνεῖ μετ' αὐτῶν συμμετέχει στίς δικές των φρικτές βλασφημίες καί παρανομίες. Ἡ Σύνοδος ἡ ὁποία παραβιάζει τούς Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τόν Συνοδικόν θεσμόν, ἀρνεῖται δέ τήν Ἀποστολικήν της Διαδοχήν, μέ συνέπειαν νά καταργῆ καί τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν, διακηρύσσει δέ καί αἱρετικά φρονήματα, δέν μπορεῖ νά ὀνομάζεται Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διότι δέν εἶναι κάν Σύνοδος, ἀλλά συνέδριον ἀνόμων. Ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος ἀκολουθώντας τούς Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔκαμε αὐτό τό ὁποῖον ἠδύνατο καί ἐπεβάλετο νά πράξη. Ἐχώρισεν τόν ἑαυτόν του καί ἐξῆλθε ἀπό τήν βλάσφημον καί αἱρετικήν ψευδοσύνοδον ὑπό τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον, διά νά παραμείνη Ἐπίσκοπος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν πῶς ἔπρεπε ἤ πρέπει νά ἐνεργήσωμεν ἡμεῖς ὁ ἁπλοῦς πιστός Κλῆρος καί Λαός τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας διά νά μή κινδυνεύσωμεν νά εὑρεθῶμεν ἐκτός Ἐκκλησίας.
Βέβαια οὔτε σεῖς, οὔτε καί ἐγώ εἴμεθα θεολόγοι ἤ πολυγραμματισμένοι, ὅμως τέτοια βασικά θέματα πρέπει ὅλοι νά τά γνωρίζουμε διότι ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε λογικούς καί ἐλευθέρους καί ἑπομένως μᾶς κατέστησεν καί ὑπευθύνους. Ἀρκεῖ λοιπόν νά ἀγωνιοῦμε νά εὑρισκώμεθα εἰς τήν σωτήριον Κιβωτόν τῆς Ἐκκλησίας προσευχόμενοι πρός τοῦτο μέ ταπείνωσιν καί εὐλάβειαν. Παραλλήλως καί μέσω τῆς ἁπλῆς Κατηχήσεως, δηλαδή μέσω τῆς πληροφορήσεως περί τῆς ἀληθείας, ὅπως μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ἔστω καί πτωχικά, ἐπιχειρήσαμε σήμερα, πρέπει νά φυλάσσωμεν τήν Ὁμολογίαν μας καί νά μένουμε μέσα εἰς τήν Κιβωτόν τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ἡ μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία.
Κλείνω μέ τήν ἐπισημείωσιν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία προϋποθέτει ταπείνωσιν, καθαράν προσευχήν καί συνεχῆ ἐπαγρύπνησιν, ὥστε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νά μᾶς εἶναι ὡς τεῖχος καί ἀσπίδα πού θά μᾶς προφυλάσση ἀπό τούς προβατόσχημους λύκους, δηλαδή τούς βλασφήμους καί σχισματικούς ψευδεπισκόπους πού εἶναι πλημμυρισμένος ὅλος ὁ κόσμος. Πιστεύω, ὅτι ὅταν μετ' ὀλίγους μῆνας σᾶς ἐπισκεφθῆ ὁ Μητροπολίτης μας αὐτός θά σᾶς πῆ περισσότερα γιά ὅλα αὐτά τά θέματα, Πίστεως καί Ὁμολογίας εἰς τόν Χριστόν καί τήν Ἁγίαν Του Ἐκκλησίαν. ΑΜΗΝ».

(*) Σημ. «Ο.Π.": Βλέπετε σχετικήν Γνωμάτευσιν εἰς τόν τόμον τῆς «Ο.Π.» 2004 σελ. 84-91.