Κατόπιν τῶν προηγηθεισῶν Ἀποκηρύξεων καί Ὁμολογιῶν, τά ἐναπομέναντα δύο μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου συνεδρίασαν τήν 19ην Ἰουνίου 1937 εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Παναγίας παρά τήν Κερατέαν Ἀττικῆς. Εἰς τά Πρακτικά αὐτῆς ἐπισημαίνονται καί τά ἑξῆς:

…Λυπούμεθα βαθύτατα πάντες διά τόν διχασμόν, τοῦ ὁποίου εἴμεθα θεαταί ἀνάμεσον τοῦ Ποιμνίου τῶν Εὐσεβῶν, καί ἡ λύπη ἡμῶν αὕτη καθίσταται βαθυτέρα ὅσω ἀναμένομεν τούς ἁρμοδίους καί δυναμένους νά φέρωσιν τήν εἰρήνην εἰς τάς καρδίας τῶν πιστῶν, διά μιᾶς εἰλικρινοῦς ὁμολογίας Πίστεως καί μετανοίας, ὄχι ἁπλῶς ἀδιαφοροῦντας εἰς τό στοιχειῶδες τοῦτο Ποιμαντικόν καθῆκον, ἀλλά τοὐναντίον προσπαθοῦντας νά διαστρέψωσι τάς εὐθεῖας ὁδούς τοῦ Κυρίου πρός παραπλάνησιν τοῦ θρησκεύοντος λαοῦ, καί τάς αὐτῶν εὐθύνας νά ἐπιρρίψωσιν εἰς ἡμᾶς.(1)
Τίς ἀγνοεῖ ὅτι ὁ σάλος τοῦ διχασμοῦ προῆλθεν ἀφ' ἧς στιγμῆς οἱ δύο ἡγέται τοῦ ἱεροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγῶνος, τέως Δημητριάδος καί πρώην Φλωρίνης, ἠρνήθησαν τήν πρώτην αὐτῶν Ποιμαντικήν Ὁμολογίαν, καί δημοσία ἐκήρυξαν ἐγγράφως καί προφορικῶς, ὅτι οὔτε ἡ νεωτερίσασα Ἐκκλησία τοῦ κ. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου εἶναι σχισματική, οὔτε καί τά ὑπό τῶν ἀποστατῶν τῆς Ὀρθοδοξίας νεωτεριστῶν Κληρικῶν τελούμενα μυστήρια στεροῦνται τῆς χάριτος τοῦ ἁγ. Πνεύματος, ἀλλ' ὅτι τοὐναντίον εἶναι ἔγκυρα; Ἡμεῖς, χάριτι Θεία, ἐμμένομεν εἰς τό φρόνημα τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖον ἀπό τῆς ἀρχῆς τῆς καινοτομίας ἤτοι ἀπό τοῦ 1924 ἐκηρύσσετο, καί τό ὁποῖον ἀνεγνώρισαν καί ὡμολόγησαν τῶ 1935 (κατά Μάϊον) οἱ δύο ὡς ἄνω τέως Ποιμένες Γερμανός καί Χρυσόστομος, καί κατά τό ὁποῖον τό νέον μηνολόγιον, ἐχαρακτηρίσθη ὑπ' αὐτῆς τῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ὡς νεωτερισμός καί παγκόσμιον σκάνδαλον καί κατεδικάσθη ὑπ' αὐτῆς, ὑπό Πανορθοδόξων Συνόδων, τρίς, (1583, 1587 καί 1593), ὡς νεωτερισμός (καί ὅτι) τό παπικόν μηνολόγιον ἀποτελεῖ κατάλυσιν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων καί χαρακτηρίζεται καί καταδικάζεται Πανορθοδόξως ὡς «ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου καί βλασφημία κατά τοῦ ἁγ. Πνεύματος». Οἱ δύο τέως ποιμένες τοῦ ἀγῶνος τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι προφανές ὅτι ἀναγνωρίσαντες ὡς ἔγκυρα τά Μυστήρια τῶν Νεωτεριστῶν, ἠθέτησαν τήν πρώτην αὐτῶν ὁμολογίαν καί ἐλιποτάκτησαν κατ' οὐσίαν, πρός τούς Πολεμίους τῆς Ὀρθοδοξίας Νεωτεριστάς.

Προσεπιτούτοις, ἡμεῖς στοιχοῦντες τοῖς παραδείγμασι καί ταῖς ἐντολαῖς τῶν ἁγ. Πατέρων καταδικάζομεν Θεοσοφισμόν, Χιλιασμόν, κομμουνισμόν, οὐνιτισμόν, Προτεσταντισμόν, Μακρακισμόν, καί πᾶσαν αἴρεσιν ὡς καί τήν ἄθεον τῆς εἰδωλολατρικῆς Μασσωνίας Διδασκαλίαν, πρός περιφρούρησιν τοῦ τιμαλφοῦς τῆς Ὀρθοδοξίας Θησαυροῦ καί τῆς σωτηρίας τῶν Πιστῶν, ἐνῶ οἱ ὡς ἄνω Ποιμένες ἀποφεύγουν ἐπιμελῶς νά καταδικάσωσιν ἐμφανῶς, τήν ὑπέρ πᾶσαν αἴρεσιν, διδασκαλίαν τῆς Μασσονίας, κατά παράβασιν τῶν Ἱερῶν κανόνων τοῦ Β' τῆς Β' Οἰκ. Σύν., τοῦ Α' τῆς ς' καί Α' τῆς Ζ' Οἰκ. Σύν.
Ἡμεῖς δέν δυνάμεθα νά παραβῶμεν Πατρώους Νόμους καί ν' ἀθετήσωμεν Πατέρων ἁγίων ἐντάλματα καί ν' ἀσεβήσωμεν εἰς αὐτά τά δικαιώματα τοῦ Κυρίου τῶν Δυνάμεων, ὑπέρ τῶν ὁποίων ἑτοίμως ἔχομεν καί νά ἀποθάνωμεν.
Αὕτη ἔστιν ἡ ὑγιαίνουσα πίστις τῶν Ὀρθοδόξων Γνησίων Χριστιανῶν καί ὑπέρ αὐτῆς τῶν διωγμόν εὐχαρίστως ὑπομένομεν. Ἀπό ταύτης ἐξέκλιναν οἱ δύο τέως Ποιμένες τῆς Ὀρθοδοξίας καί συμποιμένες. Ἀποκρούομεν δέ τήν συκοφαντίαν, ὅτι τάχα ἡμεῖς ἀναβαπτίζομεν ἤ ἐπιζητοῦμεν νά ἐπαναλαμβάνωμεν τήν Ἱεροπραξίαν τοῦ Γάμου.
Ζητοῦμεν μόνον, κατά καθῆκον Ἱερόν ὅπερ ἔχομεν, ν' ἀκολουθῶμεν ὡς Γνήσιοι καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τήν Ἱεράν Ἐκκλησιαστικήν Παράδοσιν, καί συμφώνως πρός αὐτήν, νά κατευθύνωμεν εἰς νομάς σωτηρίους τούς πιστούς, καί τούς προσερχομένους εἰς τήν γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἐνηλίκους μέν ὄντας, νά δεχώμεθα διά λιβέλλου, τά δέ βρέφη, βεβαπτισμένα ὑπό Σχισματικῶν ἀναμυρώνωμεν κατά τόν Α' τοῦ Μέγ. Βασιλείου κανόνα.

Καί ἄν οἱ δύο τέως Ποιμένες τέως Δημητριάδος καί πρώην Φλωρίνης, πράγματι ἐπιθυμῶσι τήν Εἰρήνην καί ζητῶσι νά γαληνεύσωσι τάς συνειδήσεις τῶν Γνησίων Χριστιανῶν δέν ἔχουν ἄλλό τι νά πράξωσιν παρά νά σπεύσωσιν ὅπως δημοσία ἐκήρυξαν τήν πλάνην, νά καλέσωσι τόν λαόν καί δημοσία πάλιν νά ὁμολογήσωσιν τήν ὑγιᾶ τῆς Πίστεως Ὁμολογίαν, νά ἀποκηρύξωσιν τήν Σχισματικήν τῶν Νεωτεριστῶν Ἐκκλησίαν ὡς τοιαύτην, νά ἀναγνωρίσωσιν ὡς ἄκυρα τά Μυστήρια τῶν Νεωτεριστῶν καί μή μετέχοντα τῆς θείας χάριτος, νά ἀνακαλέσωσιν ὅλας τάς συκοφαντικάς αὐτῶν πράξεις καί Ἐγκυκλίους. Ἐν μετανοία δέ νά παραμείνωσιν ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, κατά τόν 62ον Ἀποστολικόν κανόνα, τόν 10ον τοῦ ἁγ. Πέτρου καί τόν Α' τῆς ἐν Ἀγκύρα διά νά Εἰρηνεύσωσι τάς σκανδαλισθείσας συνειδήσεις.
Αὕτη ἐστίν ἡ ὁδός τῆς ποθητῆς καί ἁγίας ἑνώσεως καί Εἰρήνης τῆς χειμαζομένης Ἐκκλησίας καί τῶν Πιστῶν αὐτῆς τέκνων διά μέσου τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί εἰλικρινοῦς μετανοίας, τήν ὁποίαν ἀπό καρδίας εὐχόμεθα ἴνα καί ἐν ταύτη δοξασθῆ τό ὑπερύμνητον ὄνομα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὦ ἡ δόξα καί τό κράτος καί ἡ προσκύνησις σύν τῶ ἀνάρχω αὐτοῦ Πατρί καί τῶ Ἁγίω Πνεύματι εἰς τούς Αἰῶνας τῶν Αἰώνων Ἀμήν.(2)
Ἐν τῆ Ἱερᾶ Μονῆ Ὑπεραγίας Θεοτόκου Πευκοβουνιωτίσσης ἐν Κερατέα Ἀττικῆς τῆ 19η Ἰουνίου 1938.
Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητον νά παρακαλουθήσωμεν καί τά ἀπαντητικά κείμενα τοῦ Δημητριάδος Γερμανοῦ καί πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Οὗτοι, τήν 9 Σεπτεμβρίου 1937, μετά ἀπό τάς κατ' αὐτῶν ἀποκηρύξεις ὑπό τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ καί Βρεσθένης Ματθαίου, ἐκδίδουν τό κάτωθι κείμενον:
«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ
ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
Γραφεῖα Χαλκοκονδύλη ἀριθμ. 7
Ἀριθμ. Πρωτ. 966   
Τούς εὐλογημένους Χριστιανούς τούς ἀκολουθοῦντας τό πάτριον ἑορτολόγιον.
Ἐπειδή τινές κακοβούλως καί συκοφαντικῶς διέδωσαν ὅτι ἡμεῖς εὑρισκόμεθα εἰς Ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετά τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου καί τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας, μετ' ἀγανακτήσεως ἀποκρούομεν τήν συκοφαντίαν ταύτην δηλοῦντες ὅτι ἀπό τοῦ Ἰουνίου τοῦ 1935 μέχρι σήμερον οὔτε προσωπικῶς οὔτε γραπτῶς ἐπεκοινωνήσαμεν μετ' αὐτοῦ καί οὔτε συνεπροσευχήθημεν οὔτε εἰσήλθομεν εἰς Ἐκκλησίαν νεοημερολογιτῶν.
Ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία, πρό τῶν Χριστουγέννων, ἀπέστειλε πρός ἡμᾶς δύο Ἀρχιερεῖς συνωδᾶ τῶ 74 Κανόνι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἡ πρός αὐτούς ἀπάντησις ἡμῶν ἦτο ὅτι καί ἡμεῖς ποθοῦμεν τήν ἕνωσιν καί πρός τοῦτο ἀπεσπάσθημεν τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας, ἀλλ' ἡ ἕνωσις δέον νά γίνη διά τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ πατρίου ἑορτολογίου.
Ὡς πρός δέ τό ἔγκυρον ἤ μή τῶν ὑπό τῶν νεοημερολογιτῶν τελουμένων μυστηρίων ἐμμένομεν εἰς ὅσα διεκηρύξαμεν τόν Ἰούνιον τοῦ 1935, ὅτι ἡ ἁγιαστική χάρις τῶν μυστηρίων εὑρίσκεται καί ἐνεργεῖ διά τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ἐκείνων λειτουργῶν οἴτινες διακρατοῦσι τάς Ἱεράς παραδόσεις καί τούς Ἱερούς κανόνας μή προβάντες εἰς οὐδεμίαν καινοτομίαν, οὐχί δέ διά τῶν μακρυνθέντων τῶν Ἱερῶν παραδόσεων καί διατελούντων ὑπό τάς ἀράς τῶν Πατέρων. Προκειμένου δέ νά γίνη τις νεοημερολογίτης δεκτός εἰς τήν ὑφ' ἡμᾶς παλαιοημερολογιτικήν ἐκκλησίαν, ἥν τό Συνοδικόν δικαστήριον τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας ἐν τῆ ἀποφάσει αὐτοῦ τῆς 3ης Ἰουλίου 1935 καλεῖ Σχισματικήν, καίτοι τηροῦσαν ἀλώβητα καί ἀπαραχάρακτα τά δόγματα, κανόνας καί ἱεράς παραδόσεις τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς, Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, οὗτος ὀφείλει δι' αἰτήσεώς του πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον ἡμῶν νά δηλώση τόν ἱερόν σκοπόν του μόνην ἁρμοδίαν νά κρίνη τόν τρόπον τῆς παραδοχῆς αὐτοῦ διά λιβέλλου ὡς ἐδέχετο τούς τοιούτους ἡ πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδος καί ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία ἤ δι' ἀναμυρώσεως. Ὅτι δέ μόνη ἁρμοδία εἶναι ἡ Σύνοδος παραθέτομεν τόν 35ον Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἔχοντα οὕτω: «Οἱ πρεσβύτεροι καί οἱ Διάκονοι ἄνευ γνώμης τοῦ Ἐπισκόπου μηδέν ἐπιτελείτωσαν. Αὐτός γάρ ἐστίν ὁ πεπιστευμένος τόν λαόν τοῦ Κυρίου καί τόν ὑπέρ τῶν ψυχῶν αὐτῶν λόγον ἀπαιτηθησόμενος».
Ἐπί τούτοις εὐχόμενοι ὑμῖν τόν ἄνωθεν φωτισμόν διατελοῦμεν εὐχέται διάπυροι εἰς Χριστόν.
Αὐτή εἶναι ἡ διάψευσις καί ἡ Ὁμολογία των: «Συκοφαντοῦνται», «ἐμμένουν εἰς τήν Ὁμολογία τοῦ 1935», ἐνῶ ἀμέσως τήν ἀναιροῦν διότι, ἐνῶ μνημονεύουν τήν ἀπό 3.7.1935 ἀπόφασιν τῆς «ἐπισήμου Ἐκκλησίας», δηλαδή τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ περί «Σχιστικῆς Ἐκκλησίας» τῶν παλαιοημερολογιτῶν, παραλλήλως θάπτουν τήν Ὁμολογίαν τοῦ 1935 καί εἰσάγουν τήν ἀρχήν νά ἀποφαίνεται ἡ Ἱερά Σύνοδος διά κάθε ἐπιστρέφοντα!.. Δηλαδή ἡ περί «δυνάμει» θεωρία μέ ἄλλην ἀπατηλήν ἔκδοσιν. Ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐπίκλησιν τοῦ 35ου Κανόνος, αὕτη γίνεται παραπλανητικῶς ὡς οὐδεμίαν ἀπολύτως σχέδιον ἔχοντος ἐν προκειμένω. Αὐτό εἶναι τό ἐπίπεδον ὅλων τῶν συνειδητῶν προδοτῶν ὅπως καί τῶν συγχρόνων.
Δέν σχολιάζομεν περισσότερον τήν ἀνωτέρω δήλωσιν, παραθέτομεν ὅμως ὡρισμένα ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ ἀποκηρυκτικοῦ ἐγγράφου τῶν Κληρικῶν Ἱερέως Νικολάου Καμπανοπούλου καί Ἱερομονάχου Καλλίστου, πρός τούς δύο Μητροπολίτας μέ ἡμερομηνίαν 22.10.1937, τά ὁποῖα ἔχουν τήν ἀναφοράν των εἰς τήν ἀνωτέρω δήλωσιν:

Ὁ κάτωθι ὑπογεγραμμένος Ἱερεύς Νικόλαος Καμπανόπουλος ἐφημερεύων προσωρινῶς ἐν Κορωπίω εἰς τό ἐκεῖ Παράρτημα τῆς Ἑλληνικῆς Θρησκ. Κοινότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καί Ἱερομόναχος Κάλλιστος, πληροφορηθέντες καί πεισθέντες περί τῶν κακοδοξιῶν ὑμῶν δι' ὦν δέχεσθε τά μυστήρια τῶν νεοημερολογιτῶν κακοδόξων ὡς ἔγκυρα ὅτι ἔχουν χάριν ἁγιαστικήν καί φωτιστικήν, ὅτι θέλετε τηρεῖ πνευματικήν ἐπικοινωνίαν μετ' αὐτῶν, ὅτι καί τό Ἅγιον μύρον τελεσθέν καί ἁγιασθέν ὑπό κακοδόξου Πατριάρχου ἔτι ἔχει ὅλην αὐτοῦ τήν ἁγιαστικήν χάριν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὅτι ὁ Σεβ. Δημητριάδος ὑπέβαλεν αἴτησιν εἰς τό Ὑπουργεῖον Θρησκευμάτων, ἴνα τόν ἐπαναφέρη εἰς τήν πρώτην ἕδραν του τόν Βόλον ὑποσχόμενος νά τηρήση εἰς τό ἑξῆς τόν Νόμον 5187 τῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅτι ἡ Ἐκκλησία Παπαδοπούλου δέν εἶναι σχισματική ἀλλά ἐπίσημος, ἐρωτῶμεν:
Ποῖον κύρος δύνανται νά ἔχουν αἱ μετέπειτα δηλώσεις ὑμῶν εἰς τό ὅτι μένετε εἰς ὅσα ὡμολογήσατε τό 1935, αἱ ὁποῖαι σκοπόν ἔχουν νά μᾶς κλείσουν τά μάτια διά νά ἐπιτύχητε τοῦ κακοδόξου προγράμματός Σας; Διατί διακηρύττετε ὅτι ὅλα ταῦτα εἶναι συκοφαντίαι καί ὅτι οἱ Σεπτοί ἡμῶν Ἱεράρχαι Κυκλάδων Γερμανός καί Βρεσθένης Ματθαῖος, ὡς καί οἱ πρωτοπόροι ἁγιορεῖται Πατέρες ὑπό ἄλλων ἐκινήθησαν ἐλατηρίων καί δέν ταπεινοῦσθε νά ὁμολογήσετε τό μέγα ὀλίσθημά Σας;
Ἅγιε πρώην Δημητριάδος, μετά τήν ἐπάνοδον ἐκ τῆς ἐξορίας τίνα σκοπόν εἶχεν ἡ παρ' ὑμῶν ὑποβληθεῖσα αἴτησις εἰς τό Ὑπουργεῖον Θρησκευμάτων νά σᾶς ἐπαναφέρη ἄνευ ὅρων εἰς τόν θρόνον τοῦ Βόλου ὑποσχόμενος νά τηρῆτε ὑπακοήν εἰς τήν Σχισματικήν Ἐκκλησίαν Παπαδοπούλου;…
Τίνα σκοπόν ἐξεπλήροι, Ἅγιε Φλωρίνης, τό κήρυγμά Σας εἰς τάς τρεῖς Παρθένους, ἐπιζητῶν τήν ἄμεσον διάλυσιν τῆς Κοινότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων; Διά νά ἐγκαταστήσετε τό Συμβούλιον Κυρήκου καί Σία; Αὐτοί δέν ἦσαν πού ἔστειλαν ἔγγραφον εἰς τήν κακόδοξον Ἐκκλησίαν ἀναγνωρίζοντες τούς λεγομένους κανονικούς ἱερεῖς καί νά μνημονεύουν τόν Χρ. Παπαδόπουλον, τό ὁποῖον ἀνεκάλεσεν τό Συμβούλιον Παράσχρου; Ποῦ ἐστεγάσθητε ἀφ' ἧς ἡμέρας τό 1935 ἐξήλθετε, εἰς τήν Ἑλληνικήν Θρησκευτικήν Κοινότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀλλ' ὡς ἀχάριστοι ἐκινήσατε τήν πτέρναν κατά τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος;…
Διατί εἰς τήν κατατεθεῖσαν πρός Ὑμᾶς πρότασιν τοῦ Σεβ. Ἁγίου Βρεσθένης περί τῶν ὑποθέσεων τούτων οὐδεμίαν ἀπάντησιν ἐδώσατε ἀπό 30.6.1937; Διατί ἀπό Αὔγουστον ἐ.ἐ. ἐγεμίσατε τάς ἀστυνομικάς Ἀρχάς μηνύσεις καί κατηγορίας ἐναντίον τῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων καί Μοναχῶν, ἴνα ἀπελαθοῦν εἰς Ἅγιον Ὄρος ἴνα μείνητε ἐλεύθεροι ἀπό τό ἄγρυπνον ὄμμα τῶν Ἁγίων Ἀρχιερέων μας καί ἁγιορειτῶν Πατέρων; Ἀλλ' ὅτε ἐξεδηλώσατε καί ἐγγράφως τάς κακοδοξίας Σας πρός τόν Ὁσιολογιώτατον Μάρκον Χανιώτην(3) Μοναχόν, ὁπότε ἑπόμενον ἦτο νά ἀποκηρυχθῆτε ὑπό τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων, ἐσπεύσατε νά συγκαλύψητε τό γεγονός διά δηλώσεών σας ὅτι ἐμμένετε εἰς ὅσα ὁμολογήσατε τό 1935, ἐνῶ αἱ δηλώσεις αὗται δέν εἶναι εἰλικρινεῖς…
Ἀντί γνησίας ἐπιστροφῆς πρός τήν ὀρθοδοξίαν καί ὁμολογίας εἰλικρινοῦς, ἐξεσπάσατε εἰς ὕβρεις.
Δεχόμενοι ὑμεῖς τά Μυστήρια τῶν κακοδόξων ὡς ἔγκυρα τότε δέχεσθε καί τήν γενομένην εἰς ὑμᾶς καθαίρεσιν καί πλέον λογίζεσθε Μοναχοί καί ἡμεῖς σᾶς ἀποκηρύττομεν ὡς ἀλλότρια φρονοῦντας καί πράττοντας καί ἐπιστρέφομεν πρός τήν Ἑλληνικήν Θρησκευτικήν Κοινότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τήν τηροῦσαν ἀπαρασαλεύτους τάς Ἱεράς Παραδόσεις ὑπό τήν πνευματικήν ἡγεσίαν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων μας Κυκλάδων Γερμανοῦ καί Βρεσθένης Ματθαίου.

Παραθέτομεν καί ἕτερα κείμενα τῶν δύο Μητροπολιτῶν ἐκ τοῦ βιβλίου τοῦ Θεολόγου κ. Σταύρου Καραμήτσου, ὑπό τόν τίτλον «Ἡ Ἀγωνία ἐν τῶ Κήπω τῆς Γεθσημανῆ» Ἀθῆναι 1961. Γράφει σχετικῶς εἰς αὐτό καί ἐν σελίδι 141.
«Ὁ Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος εἰς τά κηρύγματά του μεταχειρίζεται τόν Θεολογούμενον ὅρον «δυνάμει καί ἐνεργεία» ὑπό τήν ἔννοιαν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἡ Ἐπίσημος εἶναι μέν δυνάμει Σχισματική οὐχί ὅμως ἐν ἐνεργεία, διότι διά νά καταστῆ ἐν ἐνεργεία ἀπαραιτήτως πρέπει νά τήν κηρύξη τοιαύτην μία Πανορθόδοξος Σύνοδος. Τοῦτο προεκάλεσε ἀναστάτωσιν καί οἱ δύο Ἐπίσκοποι Κυκλάδων Γερμανός καί Βρεσθένης Ματθαῖος ἔπαυσαν νά ἔχουν μετά τῶν ἄλλων δύο πνευματικάς σχέσεις, ἤτοι τοῦ Δημητριάδος Γερμανοῦ καί τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Πρός εἰρήνευσιν οἱ δύο Ἀρχιερεῖς ἔκαμον εἰς τήν «Φωνήν τῆς Ὀρθοδοξίας» τήν ἑξῆς δήλωσιν:
Ἐπειδή τινές κακοβούλως καί ἀνυποστάτως ἐξ ἰδιοτελῶν ἐλατηρίων ὁρμώμενοι, διέδωσαν φήμας ὡς πρός τήν κατεύθυνσιν τήν ὁποίαν ἀκολουθοῦμεν ἐν τῆ διαχειρίσει τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος, δηλοῦμεν, ὅτι παραμένομεν πάντοτε συνεπεῖς εἰς ὅσα διεκηρύξαμεν τόν Ἰούνιον 1935 ἅμα τῆ ἀναλήψει τῆς ἡγεσίας τοῦ ἀγῶνος.
Ἐγκύκλιος διασαφιστική πρός ἅπαντα τά μέλη μας ἐξεδόθη ἤδη διά τῆς ὁποίας καταρρίπτονται πᾶσαι αἱ συκοφαντίαι».(4)
Καί συνεχίζει ὁ ἴδιος:
«Ἐπίσης διέψευσαν τά ὅσα εἶχε δημοσιεύει ἡ «Φωνή τῆς Ἐκκλησίας»:
"…Διαβεβαιοῦμεν δέ τό Ὀρθόδοξον Χριστεπώνυμον πλήρωμα ἡμῶν, ὅτι ἀποτελοῦσιν εὐσεβεῖς πόθους αἱ εἰρημέναι ἀνακοινώσεις τῆς «Φωνῆς τῆς Ἐκκλησίας» καί ὅτι θά μείνωμεν μέχρι τῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ Παλαιοῦ ἑορτολογίου πιστοί εἰς τήν ὁμολογίαν τῆς Ὀρθοδοξίας μηδεμιᾶς ὑποχωρήσεως ἐπιτρεπομένης εἰς τά ζητήματα τῆς πίστεως.

Ἐδημοσίευσαν μετέπειτα διάψευσιν, ἐν τῶ ὑπ' ἀριθμ. 84 φύλλω τῆς «Φωνῆς τῆς Ὀρθοδοξίας», δηλώσαντες ὅτι οὐδέποτα ἐζήτησαν ποινάς διά τούς ἑταίρους Ἐπισκόπους, Κυκλάδων Γερμανόν καί Βρεσθένης Ματθαῖον. Αὕτη ἔχει ὡς ἀκολούθως:
«Διαψεύδομεν τήν ἀναγραφεῖσαν εἴδησιν ἐν τῶ τελευταίω φύλλω τῆς «Φωνῆς τῆς Ἐκκλησίας» καθ' ἥν ἡμεῖς ἐζητήσαμεν τήν τιμωρίαν τῶν ἀποκηρυξάντων ἡμᾶς Ἐπισκόπων Βρεσθένης καί Κυκλάδων.
Ἡμεῖς μετά τήν ἀκαταλόγιστον καί ἀντικανονικήν ἀποκήρυξιν ἡμῶν ὑπ' αὐτῶν, ἐδηλώσαμεν, ὡς εἴχομεν χρέος ἀπέναντι τοῦ ἀγῶνος, ὅτι δέν συμμεριζόμεθα τάς ὑπ' αὐτῶν δι' ἐντύπων ἐγκυκλίων διατυπωθείσας γνώμας καί ἐκτοξευθείσας ἀράς καί ἀναθέματα καθ' ἡμῶν καί κατά πάντων τῶν ἀκολουθούντων ἡμᾶς, ὡς καί κατά πάντων τῶν ἀκολουθούντων τό νέον ἑορτολόγιον καί παραπέμπομεν αὐτούς εἰς τήν δικαίαν κρίσιν τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας». (Ἐκ τοῦ Γραφείου).
Καί πάλιν ἐν σελίδι 146 γράφει:
Κατά τό ἔτος 1944, 1η Ἰουνίου ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος ἐξαπέλυσε Ποιμαντορικήν Ἐγκύκλιον «Πρός ἅπαν τό Ὀρθόδοξον Χριστεπώνυμον πλήρωμα τό ἀκολουθοῦν τό πάτριον ἑορτολόγιον», ἐν τῆ ὁποία, μεταξύ ἄλλων, ἀναφερόμενος εἰς τάς κατ' αὐτοῦ αἰτιάσεις διά τό ὅρον «δυνάμει καί ἐνεργεία», ἀνέπτυσσε τούς λόγους δι' οὕς ὑπεστήριξε τήν ἄποψιν ταύτην, ἥν καί ἐστήριξε εἰς τήν ὑποσημείωσιν τοῦ Γ' Ἀποστολικοῦ κανόνος τοῦ ἱεροῦ Πηδαλίου. Γράφει δέ ἐν σελίδι 11 τῆς Ποιμαντορικῆς Ἐγκυκλίου τά ἑξῆς:
"…Καί εἶναι μέν ἀληθές, ὅτι ἡμεῖς ἀμυνόμενοι κατά τῆς καθ' ἡμῶν καθαιρετικῆς ἀποφάσεως τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, ὅπερ συνεκρότησεν ἡ καινοτομήσασα Ἱεραρχία, ἀπεκαλέσαμεν εἰς δημοσιεύματα ἡμῶν τούς καινοτόμους Ἱεράρχας Σχισματικούς, ὡς δημιουργήσαντας, διά τῆς εἰσαγωγῆς τῆς καινοτομίας τοῦ Δυτικοῦ ἡμερολογίου, λόγον Σχίσματος εἰς τούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί ὡς ἀποσχισθέντας ἐκ τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῶν ἱσταμένων ἐπί τοῦ ἐδάφους τοῦ ὀρθοδόξου ἑορτολογίου εἰς τόν ἑορτασμόν τῶν ἑορτῶν, ἐπερρίψαμεν δέ εἰς αὐτούς καί τήν μομφήν καί τάς φοβεράς συνεπείας, ἅς συνεπάγεται τό ἐγκυμονούμενον Σχίσμα εἰς τήν εἰρηνικήν καί ὀρθόδοξον ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ' ἀπεκαλέσαμεν αὐτούς Σχισματικούς, καί δέν διστάζομεν καί σήμερον νά ἀποκαλέσωμεν αὐτούς τοιούτους, οὐχί ὅμως ἐν ἐνεργεία, ἀλλά δυνάμει μόνον. Διότι τό πρῶτον, ἤτοι ἡ κήρυξις τοῦ καινοτόμου καί ἐκ τοῦ θριγγοῦ τῶν ὀρθοδόξων καί θείων Κανόνων ἐξερχομένου κληρικοῦ ἤ λαϊκοῦ, ὡς Σχισματικοῦ ἐν ἐνεργεία, εἶναι δικαίωμα μόνον τῆς Συνόδου, συνερχομένης καί ἀποφαινομένης ἐν Ἁγίω Πνεύματι, ὡς ἔφθην εἰπών ἐνῶ τό δεύτερον, ἤτοι ἡ ὀνομασία τοῦ τοιούτου Κληρικοῦ ἤ λαϊκοῦ ὡς Σχισματικοῦ δυνάμει, εἶναι δικαίωμα παντός ὀρθοδόξου Κληρικοῦ, δικαιουμένου, οὐ μόνον νά ἀποκόψη τήν Ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν, ἀλλά καί νά καταγγείλη αὐτόν εἰς τήν ἁρμοδίαν Σύνοδον, τοῦθ' ὅπερ ἐπράξαμεν καί ἡμεῖς, καταγγείλαντες εἰς τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας τούς καινοτόμους Ἀρχιερεῖς. Εἰς τήν τοιαύτην ἡμῶν ἀντίληψιν ἔχομεν σύμφωνον καί τό ἱερόν Πηδάλιον τῆς Καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπερ εἰς τήν σελίδα 18, σημείωσιν πρώτην, ποιεῖται σαφῆ διάκρισιν μεταξύ τοῦ δυνάμει καί ἐνεργεία Σχισματικοῦ, καί ἀποκαλεῖ ἀνοήτους τούς ταυτίζοντας τούς δύο τούτους ὅρους, τήν δέ γλῶσσαν αὐτῶν ἱεροκατήγορον, μή νοούντων τούτων, ὅτι ἡ προσταγή τῶν Κανόνων, χωρίς τήν ἔμπρακτον ἐνέργειαν τῆς Συνόδου εἶναι ἀτέλεστος, ἀμέσως καί πρό κρίσεως μή ἐνεργοῦσα καθ' ἑαυτήν. Καί πρός περισσοτέραν πίστωσιν τῶν λεγομένων ἀναγράφομεν αὐτολεξεί τήν σχετικήν σημείωσιν τοῦ ἱεροῦ Πηδαλίου, ὅπως ἀποστομώσωμεν τούς ἐναντία φρονοῦντας καί λέγοντας.(5) «Πρέπει νά ἠξεύρωμεν, ὅτι τά ἐπιτίμια, ὅπου διορίζουν οἱ Κανόνες, ἤχουν τό καθαιρείσθω, καί τό ἀνάθεμα ἔστω, καί τό ἀφοριζέσθω, αὐτά, κατά τήν γραμματικήν τέχνην, εἶναι γ' προσώπου προστακτικοῦ μή παρόντος. Εἰς τό ὁποῖον διά νά μεταδοθῆ ἡ προσταγή αὕτη ἐξ ἀνάγκης χρειάζεται νά εἶναι δεύτερον πρόσωπον παρόν. Τό ἐξηγῶ καλλιώτερα. Οἱ Κανόνες προστάζουσι τήν Σύνοδον τῶν ζώντων Ἐπισκόπων νά καθαίρουν τούς ἱερεῖς, ἤ νά ἀφορίζουν, ἤ νά ἀναθεματίζουν τούς λαϊκούς, ὅπου παραβαίνουν τούς Κανόνας. Ὅμως ἄν ἡ Σύνοδος δέν ἐνεργήση ἐμπράκτως τήν καθαίρεσιν τῶν Ἱερέων, ἤ τόν ἀφορισμόν, ἤ τόν ἀναθεματισμόν τῶν λαϊκῶν, οἱ ἱερεῖς αὐτοί καί οἱ λαϊκοί, οὔτε καθηρημένοι εἶναι ἐνεργεία, οὔτε ἀφωρισμένοι ἤ ἀναθεματισμένοι. Ὑπόδικοι ὅμως ἐδῶ μέν εἰς τήν καθαίρεσιν καί ἀφορισμόν, ἤ ἀναθεματισμόν, ἐκεῖ δέ εἰς τήν θείαν δίκην… Ὅθεν σφάλλουσι μεγάλως ἐκεῖνοι οἱ ἀνόητοι, ὅπου λέγουσιν, ὅτι εἰς τούς παρόντας καιρούς ὅλοι, οἱ παρά Κανόνας χειροτονηθέντες ἱερωμένοι εἶναι ἐνεργεία καθηρημένοι. Ἱεροκατήγορος γλώσσα εἶναι ἐκείνη ὅπου ἀνοήτως τά τοιαῦτα λόγια φλυαρεῖ μή νοοῦσα, ὅτι ἡ προσταγή τῶν Κανόνων, χωρίς τήν ἔμπρακτον ἐνέργειαν τοῦ β' προσώπου, ἤτοι τῆς Συνόδου, εἶναι ἀτέλεστος, ἀμέσως καί πρό κρίσεως μή ἐνεργοῦσα καθ' ἑαυτήν. Καί παρακατιόν αὐτοί οἱ ἴδιοι θεῖοι Ἀπόστολοι φανερά ἐξηγοῦσι τόν ἑαυτόν τους μέ τόν ΣΤ' Κανόνα τους, ἐπειδή δέν λέγουσι πώς ἤδη εὐθύς ἐνεργεία εὑρίσκεται καθηρημένος, ὅποιος Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος δεχθῆ τό τῶν αἱρετικῶν Βάπτισμα, ἀλλά καθαιρεῖσθαι προστάζομεν, ἤγουν νά παρασταθῆ εἰς κρίσιν, καί ἄν ἀποδειχθῆ πώς τοῦτο ἔκαμε, τότε ἄς γυμνωθῆ μέ τήν ἰδικήν σας ἀπόφασιν ἀπό τήν Ἱερωσύνην, τοῦτο προστάσσομεν» (Πηδάλιον Ὀρθοδοξίας σελ. 18 καί 1). Ἐντεῦθεν συνάγεται, ὅτι οὐδείς Κληρικός, ἐκκλίνων τοῦ θριγγοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας θεωρεῖται καθηρημένος ἐν ἐνεργεία, ἐάν δέν διέλθη δι' Ἐκκλησιαστικοῦ ἐγκύρου Δικαστηρίου, δύναται ὅμως νά θεωρηθῆ τοιοῦτος δυνάμει καί πρό Συνοδικῆς κρίσεως καί τελεσιδίκου περί τούτου ἀποφάσεως. Οὕτω καί ἀπό Κανονικῆς ἀπόψεως ἰσχύει τό βασικόν νομικόν ἀξίωμα καί ἀπόφθεγμα «οὐδείς δικάζεται ἀναπολόγητος». Ὅθεν, ἴνα κηρύξωμεν καί ἡμεῖς τούς καινοτομήσαντας Ἀρχιερεῖς Σχισματικούς καί ἐν ἐνεργεία, ὅπως ἔπραξαν αὐθαιρέτως καί ἀντικανονικῶς οἱ Παρασυνάγωγοι Ἐπίσκοποι, ἔδει νά δικάσωμεν αὐτούς, ἀλλ' ἴνα δικάσωμεν ἔδει νά ἔχωμεν πάντα τά Κανονικά στοιχεῖα, τά ἀπαιτούμενα πρός συγκρότησιν Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου, ὅπερ δέν δύναται νά συγκροτήση, παρά μία Ἐκκλησία, ἀνεγνωρισμένη ὑφ' ὅλων τῶν ἐπί μέρους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὡς αὐτοκέφαλος, ἔχουσα τό δικαίωμα νά δικάζη ἐγκύρως τούς, εἴτε εἰς τήν πίστιν, εἴτε εἰς τήν ἠθικήν ἁμαρτάνοντας Κληρικούς της.<ΜΙ> Ἀλλ' ἡμεῖς οἱ παλαιοημερολογίται δέν ἀποτελοῦμεν ἰδιαιτέραν καί ἀνεξάρτητον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἐν Ἑλλάδι,(6) διότι οὐδεμία Ἐκκλησία μᾶς ἀνεγνώρισεν ὡς τοιαύτην, ἀλλ' εἴμεθα ἐντός τῆς ἀνεγνωρισμένης Αὐτοκεφάλου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ὡς μία φρουρά, ἥτις φρουρεῖ τόν θεσμόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, ὅν ἠθέτησεν, ὡς μή 'ώφειλεν, ἡ πλειοψηφία τῆς Ἱεραρχίας, καί ἡμεῖς, ὡς ἀποτελοῦντες τήν φαεινήν καί ἀλύμαντον πλευράν τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, συνεχίζομεν τήν ἱστορίαν Αὐτῆς ὑπό τήν ὀρθόδοξον ἔννοιαν…". (Αὐτόθι σελ. 146-148).
Αὐτά ἀναφέρει, καί εἶναι ἀπολύτως ἀληθῆ, εἰς τό βιβλίον του ὁ εἰρημένος Θεολόγος καί συνεργάτης τῶν δύο Μητροπολιτῶν.

Τίθεται, ὅμως, τό ἐρώτημα ποίαν Ὁμολογίαν δηλώνουν εἰς τήν δήλωσίν των τῆς 9ης Σεπτεμβρίου 1937 οἱ δύο Μητροπολίται καί ποῦ ἡ κακοβουλία καί ποία ἡ κατ' αὐτῶν συκοφαντία, ἐν τοῖς ὅλοις ἀποκηρυκτικοῖς ἐγγράφοις:
Δηλώνουν ὅτι ἐμμένουν εἰς τήν ὁμολογίαν τοῦ 1935, πλήν εἶναι καί «ὁμολογηταί» τοῦ δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος! Δηλώνουν ὅτι ἐμμένουν εἰς τήν ὁμολογίαν τοῦ 1935, καθ' ἥν ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία εἶναι οὐσία σχισματική καί «στεροῦνται τῆς Θείας Χάριτος πάντα τά μυστήρια… τῆς σχισματικῆς Ἐκκλησίας», ἐνῶ συγχρόνως πεπαρρησιασμένως, ἐν κηρύγμασι, ἐν ἐγκυκλίοις καί ἐν τῆ πράξει ἀναγνωρίζουν τήν Νεοημερολογιτικήν σχισματικήν Ἐκκλησίαν ὡς Κανονικήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί ταμειοῦχον τῆς Θείας Χάριτος καί ταῦτα κατόπιν τῆς θεωρίας περί Δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία Σχίσματος!