ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ

Ἐπί τῆ συμπληρώσει τριῶν ἐτῶν ἀπό τήν Ἐκδημίαντοῦ Ὁμολογητοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης κυροῦ Παναρέτου

Ὅταν οἱ κεκοιμημένοι ἐν Κυρίω ὁμιλοῦν ὡς Ὁμολογηταί καί μετά τήν Κοίμησίν των, ἡμεῖς πρέπει νά σιωπῶμεν καί μόνον νά ζητῶμεν τήν εὐχή των καί νά ψάλλωμεν τό ΑΙΩΝΙΑ ΑΥΤΩΝ Η ΜΝΗΜΗ. Ἰδού πῶς καί σήμερον ὁμιλεῖ ὁ Μακαριστός καί Ὁμολογητής κυρός Πανάρετος:

«ΕΚΚΛΗΣΙΑ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ
Ἱερά Μητρόπολις Λαρίσης καί Τυρνάβου
Ὁ Μητροπολίτης Πανάρετος
Α.Π. 50

Ἐν Ἱ. Μονῆ Ἁγ. Ἀποστόλων τῆ 17.3.2002

ΠΡΟΣ
τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἀνδρέαν
καί τούς Σεβ/τους Ἀρχιερεῖς
τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Μακαριώτατε εὐλογεῖτε.
Τήν 28 Φεβρουαρίου ἐ.ἔ., ἡμέραν Τετάρτην, διά τοῦ Παν/του Ἱερομονάχου π. Ἰγνατίου καί τοῦ εὐλαβεστάτου κ. Ἀντωνίου Μάγκα, σᾶς ἀπέστειλα τήν ὑπ' ἀριθμ. 48 ἐπιστολήν μου, ὡς ἄμεσον ἀπάντησιν εἰς τήν ὑπ' ἀριθμ. 3165/14/27.2. 2002 «ἀπόφασίν» σας, ἡ ὁποία, καθ' ἡμᾶς, εἶναι κατάφωρα ἀντικανονική, προσχηματική καί ἄδικος, στρέφεται δέ ὅλως ἀδίκως καί ἐναντίον ἡμῶν τοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης. Δι' αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς σᾶς ἐζήτουν νά μᾶς ἀποστείλετε διά τῶν κομιστῶν αὐτῆς τά κάτωθι ἔγγραφα:
α) Τήν ὑπ' ἀριθμ. 3168/16-2(1-3)2002 ἐπιστολήν τοῦ Μακαριωτάτου, (πρός τόν κ. Ἐλ. Γκουτζίδη) μετά τῆς ἐν αὐτῆ ἐνσωματωθείσης «ΠΡΑΞΕΩΣ — ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ», (κατά τοῦ ἰδίου), καθώς καί τήν ἐξ 20 σελίδων εἰσήγησιν τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Νικολάου, ἐπί τοῦ θεολογικοῦ Ὑπομνήματος τοῦ θεολόγου κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη.
β) Ἀντίγραφον τῶν Πρακτικῶν τῆς συνεδριάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου 14-2 (27-2)2002.
γ) Ἀντίγραφον τῶν Πρακτικῶν, καθώς καί τάς Γνωματεύσεις πού ἀνεγνώσθησαν καί κατετέθησαν ὑπό τῶν θεολόγων κατά τήν ὑπό τήν Προεδρίαν σας γενομένην ἐπίσημον θεολογικήν συνδιάσκεψιν τῆς 10.10.1999 καί
δ) Ἀντίγραφον τῆς Ἐκθέσεως τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς πού ἀφορᾶ τήν Ἱεραποστολήν εἰς τήν Ρουμανίαν».
Δυστυχῶς ὅμως, οὔτε ὅταν ἦλθαν οἱ ἀπεσταλμένοι μου, οὔτε καί μέχρι σήμερον, καίτοι παρῆλθεν ἀρκετός χρόνος, δέν ἀνταπεκρίθητε εἰς τό κανονικόν καί δίκαιον αἴτημα τοῦ Συνεπισκόπου σας, ὁ ὁποῖος ΑΡΜΟΔΙΩΣ καί ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ ἐζήτησε τά ἀνωτέρω ἔγγραφα, τινά δέ καί ἐπαναληπτικῶς. Ἐζήτησα ταῦτα διά νά ἐνημερωθῶμεν ἐπί θεμάτων πού μᾶς ἀφοροῦν ἄμεσα, καί ἀσφαλῶς δέν εἴχατε τό δικαίωμα νά ἀρνηθῆτε τήν ἀποστολήν των, κάθε δέ δικαιολογία, πού τυχόν θά προβάλετε δι' αὐτήν τήν ἄρνησίν σας, ὅπως συνέβη εἰς παρομοίας περιπτώσεις, θά εἶναι προσχηματική καί παράλογος.
Μακαριώτατε, παρά τά φιλάδελφα συναισθήματά μου, καί παρά τόν σεβασμόν μου πρός Ὑμᾶς ὡς πρεσβυτέρου ἀδελφοῦ, ὀφείλω, δι' ἄλλην μίαν φοράν, νά ἐπιστήσω τήν προσοχήν σας, ἐπί τῶν κάτωθι θεμάτων:
1) Ἀρνηθέντες ἕνα βασικόν καί αὐτονόητον καθῆκον — ὑποχρέωσίν σας, κατεχράσθητε τήν ἰδιότητά σας, καί οὐσία ἀρνηθήκατε τόν Ἑαυτόν σας.
2) Ἔχετε χρέος νά ἐπιληφθῆτε τῶν συσσωρευμένων ἀντικανονικοτήτων καί νά μή «θέτωνται» εἰς τό Ἀρχεῖον τά θέματα Πίστεως, Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς κ.λπ., τά ὁποῖα πολλάκις ἔχουν καταγγελθεῖ.
3) Εἴχατε χρέος νά δεχθῆτε τόν κανονικόν, ἄξιον καί τιμιώτατον ἐκπρόσωπόν μας Ἱερομ. Ἀμφιλόχιον. Ἀντί τούτου τόν ἐξυβρίσατε, ὡς δῆθεν «ὑπόδικον», καί οὐσία ἀτιμάσατε καί ἐκεῖνον καί τήν ἐλαχιστότητά μου, χωρίς κανένα δισταγμόν.
4) Εἰς τήν συνέχεια ἀποφασίσατε καί κατά τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἀπορρίψατε τό Ὑπόμνημα τοῦ θεολόγου κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ὡς δῆθεν μή σύμφωνον μέ τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, στηριχθέντες εἰς ψευδῆ καί διαστρεβλωτικά κατά τῆς ἀληθείας ἐπιχειρήματα τῶν Φλωρινικῶν, καί ἴσως καί κάποιων ἄλλων πιό πάνω ἀπό αὐτούς, τούς ὁποίους προφανῶς ξέρει ὁ μ. Μάξιμος.
5) Ἐπεβάλατε εἰς τόν ἴδιον θεολόγον, ἀντικανονικῶς, καί χωρίς τήν Κανονικήν καί νόμιμον διαδικασίαν, ἄνευ Κλήσεως καί Ἀπολογίας, ἀδίκως καί συκοφαντικῶς, «ἐπιτίμιον ἀκοινωνησίας», τό ὁποῖον, πέραν τῶν ἄλλων, οὐδαμοῦ προβλέπεται ἀπό τούς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας.
Δηλαδή μέ τάς ἀποφάσεις σας, τῆς 14/27.2.2002, τόσον κατά τοῦ Κανονικοῦ ἀντιπροσώπου μου π. Ἀμφιλοχίου, ὅσον καί κατά τοῦ θεολόγου κ. Ἐλευθ. Γκουτζίδη, δέν κάνατε τίποτ' ἄλλο παρά νά μιμηθῆτε, νά ἀντιγράψετε καί νά ἀναβιώσετε τήν ὑπ' ἀριθμ. 68/24.10.1993 ἄκυρον Πράξιν τοῦ ἀποθανόντος πρώην Ἀττικῆς Ματθαίου Μακρῆ.(*) Σᾶς ἀποστέλλω αὐτό τό κείμενο διά νά τό συγκρίνετε μέ τίς δικές σας «ἀποφάσεις». Ἄν πονᾶτε τήν Ἐκκλησία, καί εἶσθε ἐλεύθεροι ἀπό τό παρασυνοδικό κατεστημένο, καί ἀπό τά κέντρα, τά ὁποῖα τό κατευθύνουν, δέν ἔχετε παρά νά σπεύσετε νά ἀναθεωρήσετε, μέσω τῆς Κανονικῆς τάξεως, καί τῆς ἀληθείας, καί νά ἀνακαλέσητε τό συντομώτερον, τάς δύο «βδελυκτάς», καθ' ἡμᾶς, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων ἀποφάσεις σας, ὡς ἀντικανονικάς, κακοδόξους, ἀδίκους καί ἐπιβληθείσας ἔξωθεν. Κάμνω αὐτήν τήν πρότασιν — ἔκκλησιν, διότι, φοβοῦμαι, μήπως ἐπιμένοντες εἰς αὐτάς τάς ἀπαραδέκτους ἀποφάσεις, πάθετε, (ἄν δέν τό ἔχετε ἤδη πάθει), ὅ,τι ἔπαθαν καί οἱ «πέντε», οἱ ὁοπῖοι ὄχι μόνον ἀπεκόπησαν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλά καί τήν ἀντεποιήθησαν καί τήν ἐπολέμησαν, ὡς ἐκκλησιομάχοι.
Ἄς μή νομίση κανείς, ὅτι ἡμεῖς μετά τοῦ ὑφ' ἡμᾶς Ἱεροῦ Κλήρου καί Λαοῦ καθεύδομεν. Ἀντιθέτως παρακολουθοῦντες τήν «ΝΕΑΝ ΤΑΞΙΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ», τήν ὁποίαν θέλουν νά μᾶς ἐπιβάλουν ἐξωεκκλησιαστικοί παράγοντες, καί ἐξετάζοντες παράλληλα φαινόμενα, διαπιστώνομεν, μετά πολλῆς θλίψεως, ὅτι τόσον Ὑμᾶς καί τό περιβάλλον σας, ὅσον καί τόν κ. Χριστόδουλον, «ρυθμίζουν» καί «κατευθύνουν» τά ἴδια «Κέντρα».
Μακαριώτατε καί Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς.
Ἐκφράζομεν τήν βαθεῖαν λύπην μας, καί ρητῶς δηλώνομεν, διά μίαν ἀκόμη φοράν, ὅτι αἱ ἀπό 31.1.2001 καί μέχρι καί αὐτῶν τῆς 14/27.2.2002 ἀποφάσεών σας, μεταξύ τῶν ὁποίων σημειώνουμε:
α) Τήν περί ἀντικανονικῆς καί ἀδίκου «ἀπαλλαγῆς» τοῦ Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, καί ἐκδιώξεώς του ἀπό ὅλας τάς θέσεις, ἀπό τάς ὁποίας διακονοῦσε τόν Ἀγῶνα, διότι αὐτό ἠθέλησαν τά ξένα Κέντρα.
β) Τήν περί δῆθεν «ὑποδικίας» τοῦ Ἱερομ. π. Ἀμφιλοχίου ἄδικον ἀπόφασίν σας καί
γ) Τήν περί δῆθεν «Καινοτομίας καί κακοδοξίας» τοῦ θεολόγου κ. Ἐλευθ. Γκουτζίδη.
ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ, ἀλλά καί ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΝΤΑΙ, διότι τάς θεωροῦμε πράξεις ἀντικανονικάς καί στυγνῆς κακῆς σκοπιμότητος. Τάς θεωροῦμε πράξεις πού ἐξυπηρετοῦν τήν ἀπό μακροῦ ἐνεργουμένην προδοσίαν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς διά τῶν πράξεων τούτων ἐπιβεβαιώνεται ἡ διαβρωτική ἐπίδρασις τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τό περιβάλλον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, τοῦ ὁποίου ὅμως τήν ὕπαρξιν τινές ἀρνοῦνται πρός παραπλάνησιν. Αἱ πράξεις αὗται τελικά ἀποβαίνουν, ὄχι μόνον ἐναντίον ἐκείνων πού τάς προώθησαν, ἀλλά καί ἐκείνων πού, ἐνῶ δέν συμφωνοῦν, ὅμως τάς ὑπέγραψαν καί ἐπιμένουν.
Ὡστόσον συγχαίρομεν τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Μεσογαίας καί ἐν Χριστῶ ἀδελφόν κ. Κήρυκον, ὁ ὁποῖος μέ τήν κρυσταλλίνην θεολογικήν καί Κανονικήν σθεναράν στάσιν του, ἀπέρριψεν ἐν τῆ γενέσει των τάς ἀπαραδέκτους αὐτάς ἀποφάσεις, ἀφ' ἑνός ἐπισημαίνων ὅτι «ὑπόδικος» δέν εἶναι ὁ π. Ἀμφιλόχιος, ἀλλ' ἡ ἴδια ἡ ἀπόφασίς σας, ἀφ' ἑτέρου διεφώνησεν καί μέ τήν ἑτέραν ἀντικανονικήν ἀπόφασίν σας «περί ἀκοινωνησίας» τοῦ θεολόγου κ. Ἐλευθ. Γκουτζίδη. Ἄς ἔχουμε ὑπ' ὄψιν, Μακαριώτατε καί Σεβ/τοι Ἀρχιερεῖς, πού ὑπεγράψατε τάς ἀδίκους αὐτάς ἀποφάσεις, καί τυχόν ἐπιμείνετε εἰς αὐτάς, ὅτι ἡ ἀδικία μᾶς ἀποξενώνει ἀπό τόν Θεό. Διότι κατά τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην: «Πᾶς ὁ μή ποιῶν δικαιοσύνην οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ Θεοῦ» (Ἐπιστ. Α' Ἰωάννου Γ, 10).
Ἐπιφυλασσόμενος νά ἐπανέλθω ἐπί ἄλλης βάσεως, πρός τό παρόν σᾶς εὔχομαι καλήν μεγάλην Τεσσαρακοστήν ἐν μετανοία, ἴνα συνετιζόμενοι καί ταπεινούμενοι, ἐξέλθωμεν ἅπαντες, μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ ἐκ τῆς σκολιᾶς ὁδοῦ εἰς τήν ὁποίαν εὑρισκόμεθα καί πορευθῶμεν τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου. ΑΜΗΝ.

Μετ' ἀδελφικῆς ἐν Χριστῶ ἀγάπης καί σεβασμοῦ
Ὁ Λαρίσης καί ΤυρνάβουΠανάρετος

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΝ ΣΥΜΨΗΦΟΝ

(14 ΜΑ·Ι·ΟΥ 2002)ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΙW ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ
«ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ ΣΥΣΚΕΨΕΩΣ (14.5.2002)

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. ΑΜΗΝ.

Σήμερον 14ην Μαρτίου 2002, εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίων Ἀποστόλων — Τιμίου Σταυροῦ Σ.Σ. Ραψάνης Λαρίσης, οἱ ὑπογραφόμενοι Μητροπολῖται τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Πανάρετος καί ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, (ὁ ὁποῖος προσῆλθεν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν κατόπιν προσκλήσεως τοῦ πρώτου διά τήν ἑορτήν τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας), συνεσκέφθημεν ἐν ἁγίω Πνεύματι καί συνεζητήσαμεν ἐπί τοῦ θέματος: «ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ».
Μετά ἀπό προσευχήν, ἀπεφασίσαμεν τά κάτωθι:
α) Διεπιστώσαμεν ὅτι ἡ σημερινή κρίσις προῆλθεν ἐκ τῆς σημειωθείσης κατά τά τρία τελευταῖα ἔτη ἀδρανείας τῆς Ἱ. Σ. εἰς τήν ἀντιμετώπισιν τῶν ὑπαρκτῶν καί πολλάκις καταγγελθέντων, καί ὑφ' ἡμῶν καί ὑπό ἄλλων, θεμάτων Πίστεως, Ὁμολογίας, Ἐκκλησιολογίας, Κανονικῆς Τάξεως, λειτουργίας Ἱ. Συνόδου, Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί δή τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν μή ἀντιμετώπισιν τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 54/76 Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς καί ἄλλων.
β) Ὑπεγραμμίσαμεν ὅτι ἡ Ἐκκλησιαστική κρίσις ἔφθασεν εἰς ὁριακόν σημεῖον καί ἐξῆλθε πλέον τῆς νομοκανονικῆς ἀντιμετωπίσεως, ἅπτεται δέ πλέον τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί Πίστεως, διό καί μᾶς φέρει περισσότερον ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν μας.
γ) Ἐπίσης ἐλάβομεν ὑπ' ὄψιν τήν κρισιμότητα τῶν καιρῶν καθώς καί τήν διωκτικήν διάθεσιν μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐναντίον ἡμῶν τῶν δύο Ἀρχιερέων, διά τόν λόγον ὅτι θέτομεν θέματα Πίστεως καί Ὁμολογίας.
Ἐν ἐπιγνώσει τῶν Ἀρχιερατικῶν μας εὐθυνῶν, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, καί προμηθούμενοι διά τήν διαφύλαξιν τῆς ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὡς παρελάβομεν ταύτην διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995, ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ, ὅπως παρακολουθήσωμεν ἐντονώτερον τήν πορείαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων καί μόλις διαπιστώσωμεν καί ἀποδειχθῆ ἐν τοῖς πράγμασιν ὅτι δέν ὑπάρχει ἐλπίς ἀνακάμψεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως, διά τῆς ἀντιμετωπίσεως ὑπό τῆς Ἱ. Σ. τῶν θεμάτων, καί διορθώσεως τῶν κακῶς κειμένων, τουναντίον διά περαιτέρω ἐνεργειῶν καί πράξεων (τῆς Ι.Σ.) προσβληθῆ εἴτε ἀμέσως, εἴτε ἐμμέσως ἡ Ἀποστολική Διαδοχή καί ἡ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία, τότε ἡμεῖς οἱ δύο Ἐπίσκοποι, λαμβάνοντας ὑπ' ὄψιν τήν εὐθύνην τήν ὁποίαν ἔχομεν ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, θά προβῶμεν εἰς τήν ἐκλογήν καί χειροτονίαν Ἐπισκόπων πρός διαφύλαξιν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου, ὡς ἐλάβομεν ταύτην διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995, ἤτοι ἀλληλοδιαδόχως παρά Ἐπισκόπων πρό τοῦ 1924 χειροτονηθέντων.
Προβαίνομεν εἰς αὐτήν τήν συγκεκριμένην ἀπόφασιν, ἴνα χρησιμοποιηθῆ ὡς σύμψηφον -ὁμόφωνος γνώμη ἡμῶν τῶν δύο Ἐπισκόπων πρός χειροτονίαν Ἐπισκόπων, εἴτε ἱεροπρακτοῦντες ἀπό κοινοῦ, εἴτε, ἐάν διά λόγους ὑγείας κωλύεται εἷς ἐκ τῶν δύο, προχωρώντας ὁ ἕτερος μόνος του, ἔχων τό σύμψηφον τοῦ ἑτέρου. Ὁ προσδιορισμός τῶν συγκεκριμένων Ἐπισκοπῶν, αἱ ὁποῖαι θά καλυφθοῦν διά τῶν ἐν λόγω χειροτονιῶν Ἐπισκόπων καί τῶν ὑποψηφίων πρός χειροτονίαν θά γίνη εἰς νεωτέραν σύσκεψίν μας.

Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Πανάρετος
Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος
Οἱ μάρτυρες
Ἱερομ. Ἰγνάτιος, Ἱεροδ. Βαρθολομαῖος,
Μοναχός Ἀγαθάγγελος καί Ἀντώνιος Μάρκου

«ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ Ὁμολογητά Μητροπολῖτα ΠΑΝΑΡΕΤΕ

***

(*) Σημ. «Ο.Π.": Παραθέτομεν τήν μέ Α.Π. 68 ἀπό 24.10.1993 σχετικήν «ἀπόφασιν» τοῦ τότε Ἀττικῆς Ματθαίου καί περιγράφομεν ποία ἦτο ἡ «ἀσέβεια» τοῦ θεολόγου:
«Α.Π. 68

Ἐν Μάνδρα 24.10.1993

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΙΣ

ΥΠ Πρός τόν Ἱερόν Κλῆρον, τάς ἱεράς ἡμῶν Μονάς καί ἅπαν τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως ἡμῶν…
ΥΠ Εἰς τόν Θεολόγον Ἐλευθέριον Γκουτζίδην ἡ ταπεινότης ἡμῶν ἐπέβαλε τριετῆ στέρηση τῆς Θείας Κοινωνίας καί ἀπηγορεύθη εἰς αὐτόν τοῦ λοιποῦ νά κηρύττει ἐπ' ἄμβωνος, ἐπ' Ἐκκλησίας ἤ ὁπουδήποτε τόν θεῖον λόγον, λόγω τῆς ἀσεβοῦς συμπεριφορᾶς του, τήν ὁποίαν ἐπέδειξε προσφάτως ἐνώπιον τῆς συνεδριαζούσης Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τήν 8.10.1993. Ὡσαύτως σᾶς γνωρίζομε ὅτι τό περιεχόμενο ἐπιστολῶν — τευχῶν ἤ ὑπομνημάτων τοῦ ἀνωτέρου θεολόγου δέν ἐκφράζουν γνώμας ἤ ἀπόψεις ἤ τήν φωνήν τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, ἀλλά εἶναι μάταιοι διαλογισμοί αὐτοῦ καί δι' οἱονδήποτε σκανδαλισμόν πού προξενεῖ, τυγχάνει ἀπολύτως ὑπεύθυνος καί μέλλει δώσει λόγον ἐν καιρῶ ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας. Ὁ Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Ματθαῖος.
ΥΠ Καί ἡ «ἀσέβεια τοῦ Θεολόγου ποία ἦτο;
ΥΠ Ἡ ἐνώπιον τῆς ἀπό 8.10.1993 Ἱερᾶς Συνόδου «ἀσέβεια» τοῦ Θεολόγου ἦτο ἡ φράσις του πρός τόν ἴδιον: «Τότε Σεβ/τε, κ. Ματθαῖε σᾶς Ἀποκηρύσσω διότι δέν εἶσθε οὔτε Ὀρθόδοξος οὔτε Ἀρχιερεύς». Διατί ὅμως ἐλέχθη τοῦτο; Διότι ὁ τότε Ἀττικῆς ἐπιχειρήσας ἐν Συνόδω νά μεταποιήση καί ἐπιβάλη τήν ἐν Ἑλλάδι γενομένην δεκτήν συγχωρητικήν εὐχήν, ὡς χειροθεσίαν, ἠλέγχθη ὑπό τοῦ Θεολόγου ὡς βλάσφημος καί ὡς ἀναιρῶν ἑαυτόν, διότι σταθερῶς καί ἐπανειλημμένως ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀπ' ἀρχῆς ἐδήλωσεν τήν ἀλήθειαν περί τῆς ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικῆς εὐχῆς κ.λπ. Εἰς τόν ἀνωτέρω ἔλεγχόν του ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος, μέ ὀργήν παρετήρησεν: «Αὐτά τά ἔγραψες ἐσύ κ. Γκουτζίδη»! Τότε αὐθωρεί, ἐνώπιον ὅλης τῆς Συνόδου!.. τόν ἀπεκηρύξαμεν ὡς βλάσφημον ψευδοκαλόγηρον Τελικῶς παρεδέχθη καί ὡμολόγησεν τήν ἀλήθειαν καί ἀνεκάλεσεν ὅσα εἶπεν, μεθ' ὅ καί ἡμεῖς, καθ' ὑπόδειξιν τῆς Ἱ. Συνόδου, ἀνεκαλέσαμεν τήν ἀποκήρυξιν. Αὐτή ἦτο ἡ «ἀσέβειά» μας καί δι' αὐτό μετά δίμηνον μᾶς ἐτίμησεν μέ τήν ἀνωτέρω «ἀκοινωνησίαν» κ.λπ.!.. Τά ἴδια πρόσωπα, οἱ ἴδιοι ἐγκάθετοι, τά ἴδια κέντρα, τά ὁποῖα ἐρρύθμιζον τότε τόν «Ἀττικῆς» Ματθαῖο Μακρῆ μέχρι καί τό θάνατό του, τά ἴδια, ἀμέσως μετά τό 1995 καί ἐμφανῶς ἀπό τό 1997-1998 καί μέχρι σήμερον, ἐρρύθμιζον τόν τότε Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί συνεχίζουν νά ρυθμίζουν τήν ὁμάδα τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, διό, ὡς διάδοχον σχῆμα πράττουν ὅσα καί ἐκεῖνος ὁ Ματθαῖος Μακρῆς διέπραττεν ὡς ἄτομον καί ὡς σχισματοαιρετική ὁμάς.