Ἡ παροῦσα στήλη, ἡ ὁποία σύν Θεῶ, θά συνεχισθῆ εἰς βάθος χρόνου, ἀνοίγεται μέ ἀφορμή τά δύο συγκεκριμένα γεγονότα:
α) Τήν συμπλήρωσιν ἑξήντα (60) ἐτῶν, ἀπό τό 1948 καί 73 ἀπό τάς τοῦ 1935, ὅτε ἔλαβον χώραν ἰδιαίτερα ἱστορικά καί βαρυσήμαντα Ἐκκλησιαστικά (Ἐκκλησιολογικά) γεγονότα, ἤτοι, ἡ κατά τό 1935 μετάδοσις τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ὑπό τῶν ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἐπιστρεψάντων Ἀρχιερέων: Δημητριάδος Γερμανοῦ, πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου καί ἡ κατά τό 1948, "ὑφ' ἑνός" Κανονικοῦ καί Ὀρθοδόξου Ὁμολογητοῦ Ἐπισκόπου, τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, χειροτονία Ἐπισκόπων καί ἡ ἐπανασυγκρότησις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
β) Τήν ἐκδημίαν τοῦ Νεοημερολογίτου Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ὁ ὁποῖος τῶ ὄντι ἀπετέλει χαρισματικήν προσωπικότητα, πλήν ὅμως, καθ' ἡμᾶς, κατεχράσθη ἔν τισι τά χαρίσματά του καί κυρίως ὑπῆρξεν τό πρόσωπον, τό ὁποῖον ἀπό τήν δεκαετίαν τοῦ 1960, ὡς Γραμματεύς τῆς Νεοημερολογιτικῆς Συνόδου, ἐπεβουλεύθη τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἐνῶ μέ ἰδιαιτέραν ἀφοσίωσιν διηκόνησεν τόν Παπικόν καί Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν, ἐπισφραγίσας τήν δρᾶσιν του μέ τάς "ἀμοιβαίας" ἐπισκέψεις — συναντήσεις μετά τῶν δύο τελευταίων Παπῶν εἰς τάς Ἀθήνας καί τό Βατικανόν!
Τό πρῶτον γεγονός, ἤτοι, ἐκεῖναι αἱ χειροτονίαι τοῦ 1935, καί κατόπιν ἡ καθ' ὑπέρβασιν τοῦ Α' Ἀποστολικοῦ Κανόνος, "ὑφ' ἑνός" χειροτονία ὑπό τοῦ Ἀοιδίμου Βρεσθένης Ματθαίου, ἐπανικόβαλον τά σκοτεινά κέντρα τοῦ ἐν Ἑλλάδι καί ἐν τῶ εὑρυτέρω χώρω τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Οὗτοι πάντες μή δυνάμενοι νά ἀντιμετωπίσουν Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως τό ἀπό 1924 Νεοημερολογιτικόν σχίσμα — αἴρεσιν, ἀλλ' οὔτε καί τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μονίμως ἐπέδειξαν ἀήθη συμπεριφοράν μέ τήν ὁποίαν, παντί τρόπω, ἐπεδίωξαν νά χαθῆ — ἐκκλείψη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, τήν ὁποίαν ἐπανέκτησεν ἡ Ἐκκλησία, διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935. Μετά ἀπ' αὐτό, ἄν τό ἐπετύγχανον, ἤλπιζον εἰς τήν ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ διοικητικήν καί πνευματικήν ἐξάρτησιν καί τήν "ἐξυπηρέτησιν" τῶν Ὀρθοδόξων διά Κληρικῶν του. Ἔτσι ἐπεδίωκον καί ἤλπιζον εἰς τήν ἀλλοτρίωσιν καί ἀφομοίωσιν τῶν Γ.Ο.Χ., ὑπό μιᾶς συγκεκριμένης Νεοημερολογιτικῆς ΟΥΝΙΑΣ, μέ κάλυμμά της τάς 13 ἡμέρας.
Ἔτσι περίπου, κατά τό δεύτερον ἥμισυ τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, ὁ τότε Ἀρχιμανδρίτης Χριστόδουλος, ὡς Ἀρχιγραμματεύς τῆς Συνόδου του, ἐσκέπτετο καί ἐσχεδίαζεν, "νά λύση τό παλαιοημερολογιτικόν"! Ἄν δέ ἡ πληροφορία μας εἶναι ἀληθής, ἡ διάταξις εἰς τόν Καταστατικόν χάρτην τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ τοῦ 1969, καθ' ἥν προεβλέπετο καί προωθεῖτο ἡ ὑπαγωγή τῶν Παλαιοημερολογιτικῶν Μοναστηρίων εἰς τό Πρεσβυγενές Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, ἦτο ἔμπνευσις καί διατύπωσις τοῦ Ἀρχ/του Χριστοδούλου. Τό θέμα αὐτό "τῆς ὑπαγωγῆς καί ἀναγνωρίσεως" ἔλαβεν εὑρύτητα ὑπό διαφόρους μορφάς καί ἐκδηλώσεις, ἰδιαιτέρως δέ μετά τό 1971 καί μέχρι τό 1990.
Ἐξαιρετικῶς ὅμως, καί κατά τόν πλέον ἐπίσημον τρόπον, ὁ κ. Χριστόδουλος, ὡς "Δημητριάδος" πλέον, ἐπετέθη κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διά τῆς γνωστῆς Διδακτορικῆς του Διατριβῆς: "ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΕΣΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΙΝ ΑΥΤΟΥ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ" Ἀθῆναι 1982. Ἐπ' αὐτῆς ἡμεῖς συνετάξαμεν εἶδος "Ἀντιδιατριβῆς", μέ τήν ὁποίαν κατελέγχονται τά ἐν αὐτῆ ψεύδη καί ἡ ἀπάτη, ἐνῶ, καί μετά ἀπ' αὐτήν, ποτέ δέν παρητήθη τῶν κακῶν του σχεδίων, ἀλλά μέ ἐπιμονήν καί μέθοδον, καί ὡς Δημητριάδος καί ὡς Ἀρχιεπίσκοπος, τό πρῶτον τό ὁποῖον τόν ἀπησχόλησεν ἦτο νά "λύση τό παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα"!
Καθ' ἡμᾶς, εἶναι πέραν πάσης ἀμφιβολίας ὅτι ὄπισθεν ὅλων τῶν ἐνεργειῶν κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί αὐτῶν τῶν ἐσωτερικῶν — προδοτικῶν κινημάτων, τά ὁποῖα κατέληξαν εἰς τά σχίσματα τοῦ 1995 καί 2005, ἐκρύπτετο, ὁ ἴδιος, ὁ ὁποῖος τά κατηύθυνε διά τῶν "ἐκλεκτῶν" ἐγκαθέτων του, τόσον εἰς τούς Φλωρινικούς, ὅσον καί εἰς τόν χῶρον μας, διά τῶν θεωρουμένων ἡμετέρων!
Παραλείπομεν μακράν σειράν σχετικῶν ἐκδηλώσεών του, ἐνῶ καί εἰς αὐτό τό θέμα ὑπῆρξεν ἀνταγωνισμός τοῦ "Ἀθηνῶν" Χριστοδούλου, μέ τά τοῦ "Οἰκουμενικοῦ", κ. Βαρθολομαίου, δηλαδή ποῖος θά ἔχη τό ἐπάνω χέρι εἰς τό κοινῶς "μάνδρωμα" τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἀφοῦ ὁ "Οἰκουμενικός" ἐδέχθη πρῶτος κάποιους Φλωρινικούς δι' ἀναβαπτισμοῦ καί ἀναχειροτονίας!.. Ἐν προκειμένω ἀρκούμεθα μόνον εἰς τήν ἀπολύτως βεβαίαν μαρτυρίαν, ὅτι ὁ "Ἀθηνῶν" Χριστόδουλος, μόλις μίαν ἡμέραν πρό τῆς εἰς Μαϊάμι μεταβάσεώς του, προκληθείς ἐδήλωσεν: "Διαβάζω καί παρακολουθῶ ὅλας τάς ἐξελίξεις εἰς τούς παλαιοημερολογίτας καί εἶμαι ἐνήμερος…"! Καί ἐπιλέγει εἰς τό συγκεκριμένον πρόσωπον: "Ἐσύ νά προσεύχεσαι παιδί μου καί νά ἀγαπᾶς…". Ὡστόσον δέν ἐπρόλαβε "νά λύση τό παλαιοημερολογιτικόν Ζήτημα", ἐπρόλαβεν ὅμως νά ἱκανοποιηθῆ ἡ τελευταία ἐπιθυμία του, ὅπως "καθαιρεθῆ ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος…", διότι τοῦ ἀπέμεινεν ὡς μόνον ἐμπόδιον εἰς τήν προσπάθειά του πρός "λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ" ἤτοι, τήν ἀναγνώρισιν τῶν παλαιοημερολογιτῶν ὑπό μίαν ἀρχήν καί ὑπαγωγήν των εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν! Προφανῶς εἰς τήν κατάστασιν εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκετο ὁ ἤδη ἀποβιώσας, ἐπίστευεν ὅτι ἔτσι θά ἀπεκλείετο ἡ ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου μετάδοσις τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς διά νεωτέρων Ἐπισκοπικῶν Χειροτονιῶν, ὁπότε θά ἤνοιγεν ἡ ὁδός τῆς ὁλοκληρωτικῆς προδοσίας!
Ἀπό τήν στήλην αὐτήν θά δημοσιευθῆ ἀνάτυπος, ἔν τισι βελτιωμένη, ἡ ταπεινή μας "Ἀντι-διατριβή" διά νά γνωρίσουν καί οἱ νεώτεροι τήν διάβρωσιν τῆς Ὀρθοδόξου συνειδήσεως, ὄχι μόνον τοῦ ἀποβιώσαντος (28.1.2008) Χριστοδούλου, ἀλλά καί ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ Ἐπιστημοσύνη καί ἡ Ἐλευθερία τῶν κυρίων Καθηγητῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης, οἱ ὁποῖοι ἀνεγνώρισαν, ἐνέκριναν καί ἐβαθμολόγησαν μέ ἄριστα τήν ἁπατηλήν καί ἀντιεπιστημονικήν Διατριβήν!
Ἀπό τοῦ παρόντος τεύχους τῆς "ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΟΗΣ", καί εἰς βάθος χρόνου θά δημοσιεύεται εἰς συνεχείας αὐτή ἡ ταπεινή ἀντιδιατριβή μας, διά νά τήν λάβουν ὑπ' ὄψιν οἱ ἐνδιαφερόμενοι καί πρῶτος ὁ Νέος Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας, κ. Ἱερώνυμος. Παρακαλοῦμεν τόν νέον Προκαθήμενον, τόν κ. Ἱερώνυμον, νά μήν συνεχίση τήν γραμμήν τοῦ ἀποβιώσαντος Χριστοδούλου καί ἐπί τοῦ "ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ", ἀλλά ὅπως ὑπόσχεται "μέ σύνεσιν καί σεβασμόν" νά τόν ἀπασχολήση, (νά μᾶς ἀπασχολήση), τό θέμα τοῦτο, ὡς θέμα ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΝ καί ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΝ — ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι ὁ Θεός "ἀνώτερος ὥν τῆς φύσεως" κάμνει νά προχωρῆ τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας καί μέ τάς ἀντιθέτους ἐνεργείας τῶν ἐχθρῶν Αὐτῆς; "Ὁ Θεός καί δι' αὐτῶν τῶν κωλυόντων, τά πράγματα αὐξάνεσθαι παρασκευάζει" (Β.Ε.Π. 53, 258).
Ἐν προκειμένω, ὁ Ἅγιος Πατήρ, ἔχει ὑπ' ὄψιν του τήν δύσκολον περίοδον τῶν διωγμῶν, τήν ὁποίαν διῆλθεν ἡ Ἐκκλησία κατά τούς τρεῖς πρώτους αἰῶνας, ἀλλά καί τούς ἰδικούς του τοιούτους, ἐνῶ οἱ συγκεκριμένοι λόγοι, τοῦ Χρυσορρήμονος Πατρός, ἰσχύουν καί μέχρι σήμερον καί θά ἰσχύουν ἕως τέλους, διότι, πόσοι καί ποῖοι ὑπῆρξαν οἱ πολέμιοι τῆς Ὀρθοδοξίας καί κατά τόν παρόντα αἰώνα; Ὁ ἀντίθεος Οἰκουμενισμός, ὁ ὁποῖος εἰσεπήδησεν εἰς τόν χῶρον τῶν Ὀρθοδόξων καί ὁ ὁποῖος κατέχει ὅλην τήν ἰσχύν καί δύναμιν τοῦ κόσμου τούτου, ὁ Σιωνισμός, ὁ Μασωνισμός, ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμός, ὁ Σατανισμός, καί ἐν ἐνί λόγω ὁ Ἀντίχριστος ὑπό πολλάς μορφάς, εἶναι οἱ Πολέμιοι τῶν καιρῶν μας. Οὗτοι κατευθύνουν καί ἐνισχύουν τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ — Νεοημερολογιτισμοῦ, ἡ ὁποία ἔκαμε τήν ἐμφάνισίν της τό 1920, προωθήθη τό 1923 καί ἐφηρμόσθη τό 1924, ἐνῶ ἔκτοτε ἐξακολουθητικῶς καί προοδευτικῶς συνεχίζει νά ἀποτελῆ τό "βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως".
Παρά τό γεγονός ὅμως, ὅτι ὁ λυσσώδης λύκος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μᾶλλον αἱ ἀγέλαι τῶν ἀδηφάγων λύκων τοῦ ἀντιχρίστου, διαθέτουν ὅλην τήν δύναμιν τοῦ κόσμου τούτου, ὅμως νικῶνται κατά κράτος. Ὑπό ποίου; Νικῶνται ὑπό τοῦ ἐσφαγμένου Ἀρνίου, τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Χριστοῦ. Ὑπό τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὑπό τοῦ μικροῦ λείμματος τῆς χάριτος.
Κατά τόν παρόντα αἰῶνα ἐπολέμησαν τήν Ὀρθοδοξίαν ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὁ Ἀθηναγόρας καί ἑκατοντάδες ἄλλοι ὁμόφρονές των εἰς τήν κακοδοξίαν καί τήν αἴρεσιν. Ποῖον πρῶτον καί ποῖον δεύτερον νά κατονομάσωμεν; Ἐπιλείπει ἡμῖν ὁ χῶρος καί ὁ χρόνος διηγουμένους τά τῶν μεσαιωνικῶν διωγμῶν καί μηχανοραρφιῶν ὅλων αὐτῶν κατά τε τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τοῦ 1924 ἕως σήμερον. Ἀλλά ποῖον τό ἀποτέλεσμα ἀπό αὐτάς τάς ἀντιθέους ἐνεργείας των; Οὐδέν. Διότι, ὅπως ὡς ὅλοι οἱ διῶκται, οὕτω καί ὁ Νεοημερολογιτισμός, ὁ ὁποῖος σαφῶς εἶναι Οἰκουμενισμός, δέν ἐμείωσεν τήν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλά μᾶλλον συνετέλεσαν ὥστε νά λάμπη Αὕτη περισσότερον καί νά ὁδηγῆ τούς ἀληθεῖς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς εἰς βαθυτέραν βίωσιν τοῦ μυστηρίου τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἔσχατος, λοιπόν, συνειδητός πολέμιος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑπῆρξεν ὁ νεοημερολογίτης "Μητροπολίτης" Δημητριάδος κ. Χριστόδουλος Παρασκευα?δης. Οὗτος δι' ἑνός ὀγκωδεστάτου τόμου, ὑπό τόν τίτλον: "ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΝ ΓΕΝΕΣΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΙΝ ΑΥΤΟΥ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ", Ἀθῆναι 1982, ἐπεχείρησεν συστηματικήν διαστροφήν, παρουσιάζων τό λευκόν ὡς μέλαν, τό δέ μέλαν ὡς λευκόν, ἤτοι τόν Νεοημερολογιτισμόν ὡς σωτήριον διά τούς Ὀρθοδόξους, τό δέ παλαιόν ὡς… κολάσιμον!
Οὗτος ἔχει καί χρῆμα, ἔχει καί δύναμιν, ἔχει καί Πανεπιστημιακάς Σχολάς, αἱ ὁποῖαι τόν ὑποστηρίζουν, ἔχει ἀρχεῖα, ἔχει τά πάντα, δέν ἔχει μόνον μέ τό μέρος του τήν ΑΛΗΘΕΙΑ, διά τοῦτο καί ἀπέτυχεν οἰκτρῶς ὁ σκοπός αὐτῆς τῆς διδακτορικῆς διατριβῆς. Παρά ταῦτα ὅμως ἔγινε αἰτία νά ἀποκαλυφθῆ εἰς περισσοτέρους ἡ ἀλήθεια.
Διά τῆς παρούσης "ἀντιδιατριβῆς", τοῦ ἐλλογιμωτάτου θεολόγου κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ἀποκαθίσταται ἡ τρωθεῖσα ὑπό τοῦ κ. Παρασκευα?δη, ἱστορική καί δογματική ἀλήθεια, ἐνῶ ἀλήθευσαν πάλιν οἱ λόγοι τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ὅτι ὁ Θεός "καί δι' αὐτῶν τῶν κωλυόντων (ὡς ἡ διατριβή τοῦ κ. Παρασκευα?δη) τά πράγματα αὐξάνεσθαι παρασκευάζει". Ὁ κ. Παρασκευα?δης ἠθέλησεν νά διαστρέψη καί φιμώση τήν ἀλήθειαν, ἀλλ' ἐγένετο αἰτία νά γραφῆ ἡ παροῦσα, ὥστε πᾶς εὐσεβής καί καλοπροαίρετος νά ἴδη τήν ἀλήθειαν καί ἐκτιμήση αὐτήν.
Ὁ Συγγραφεύς προσφέρων ἐξ ὁλοκλήρου τήν συστηματικήν μελέτην του εἰς τόν "ΚΗΡΥΚΑ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ", περιποιεῖται ἰδιαιτέραν τιμήν εἰς αὐτόν. Διό προβαίνει εἰς τήν ἔκδοσίν της μέ ἰδιαιτέραν εὐχαρίστησιν, διότι δι' αὐτῆς πληροῦται τό κενόν, τό ὁποῖον ἐδημιούργησεν ἡ "Διδακτορική διατριβή" τοῦ κ. Παρασκευα?δη, προστίθεται δέ ἕν βαρυσήμαντον ἱστορικόν μνημεῖον εἰς τήν σειράν τῶν ἀντιοικουμενιστικῶν ἐκδόσεων τοῦ "ΚΗΡΥΚΟΣ".(*)
Ὁ "Κ.Γ.Ο." πιστεύει, ὅτι ὁ κ. Παρασκευα?δης διά τῆς διατριβῆς του δέν ἠδυνήθη νά βλάψη τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ὡς ἐφαντάζετο ἴσως, ἀλλά συνετέλεσεν εἰς τό νά λάμψη διά τοῦ διαλόγου ἡ ἀλήθεια, ὅτι δηλαδή ὁ Νεοημερολογιτισμός δέν εἶναι "συμφυές γνώρισμα τῆς Ἐκκλησίας", ἀλλά τό πρῶτον βῆμα τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ δέ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἡ Ἀληθής καί Ἀκαινοτόμητος Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία.
Εἴμεθα πεπεισμένοι, ὅτι ὅσοι ἐμελέτησαν τήν ἐκ 464 σελίδων "Διδακτορικήν Διατριβήν" τοῦ κ. Παρασκευα?δη, οὐδόλως ἐπηρεάσθησαν, ὅστις ὅμως θά μελετήση τήν παροῦσαν ἀντιδιατριβήν θά ἴδη καί θά ἀπορρίψη τό ψεῦδος τοῦ κ. Παρασκευα?δη, ὁπωσδήποτε δέ θά προβληματισθῆ βαθύτατα, βασική προϋπόθεσις διά νά φθάση εἰς τήν ἀποδοχήν τῆς ἀληθείας.

Ἡ παροῦσα μελέτη ἐγράφη πρό τριῶν περίπου ἐτῶν, βλέπει ὅμως τό φῶς τῆς δημοσιότητος σήμερον, διότι πλεῖσται ἄλλαι ἀπασχολήσεις παρεκώλυσαν τήν ἔκδοσίν της. Αὕτη ἐγράφη ἐξ ἀφορμῆς τῆς πρό τριετίας κυκλοφορησάσης διατριβῆς τοῦ Νεοημερολογίτου "Μητροπολίτου Δημητριάδος" κ. Χριστοδούλου Παρασκευα?δη, ἐκ 464 σελίδων, ὑπό τόν τίτλον: "ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΝ ΓΕΝΕΣΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΙΝ ΑΥΤΟΥ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ, Ἀθῆναι 1982".
Τήν ἐν λόγω διατριβήν του, ὁ "Μητροπολίτης Δημητριάδος" κ. Χριστόδουλος Παρασκευα?δης, ὑπέβαλεν εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, διά τῆς ὁποίας ὠνομάσθη… διδάκτωρ.(1)
Ἐπειδή ἡ μελέτη τοῦ κ. Παρασκευα?δη ἀποτελεῖ μνημειῶδες ἔργον ψεύδους καί ἀπάτης, τό ὁποῖον ἔστεψεν ἡ Θεολογική Σχολή τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης,(2) διά τοῦτο συνεγράψαμεν τήν παροῦσαν ἀναιρετικήν καί ἐλεγκτικήν μελέτην, διά τῆς ὁποίας ἀποκαλύπτεται ἡ ἀλήθεια ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος, (ὅσον ἔχει σχέσιν τοῦτο πρός τήν Ἐκκλησίαν) καί συντρίβεται τό ψευδοοικοδόμημα τῆς διδακτορικῆς διατριβῆς τοῦ κ. Παρασκευα?δη. Διά τῆς μελέτης ταύτης πιστεύομεν, ὅτι συμβάλλομεν θετικῶς εἰς τόν ἀγῶνα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κατά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ.
Ὁ κ. Παρασκευα?δης ἀφιερώνει τήν "μελέτην" του: "Τῆ ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀντιπελαργῶν". Δηλαδή, ὡς οἱ πελαργοί προστατεύουν τούς γέρους γονεῖς των πελαργούς, ὅταν δέ κινδυνεύουν τούς σηκώνουν ἀκόμη καί εἰς τάς πτέρυγάς των ἐξ εὐγνωμοσύνης, οὕτω καί ὁ κ. Παρασκευα?δης ἐννοεῖ, ὅτι μέ τήν μελέτην του προσφέρει ἀντιπελαργίσματα, ἤτοι ἀμοιβαίαν εὐγνωμοσύνην πρός τήν "Ἐκκλησίαν"(!) καί προστατεύει αὐτήν ἐκ τοῦ "παλαιοημερολογιτικοῦ προβλήματος"! Εἰς τήν οὐσίαν ὅμως, ὁ κ. Παρασκευα?δης διά τῆς μελέτης του, "ἀντιπελαργεῖ" πρός τόν Νεοημερολογιτισμόν, τήν δέ Ἐκκλησίαν, ὡς ἱέραξ ραμφίζει ἀσεβῶς.
Ἡμεῖς ἀφιερώνομεν τόν "Ἔλεγχον καί Ἀνατροπήν" εἰς τήν ΜΗΤΕΡΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ὡς ἐλάχιστον ἀντιπελάργημα, πιστεύομεν δέ ὅτι, καί ὁ "Δημητριάδος" κ. Χριστόδουλος Παρασκευα?δης καί ἡ Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, θά διαπιστώσουν, ὅτι ὁ μέν διά τῆς συγγραφῆς του, ἡ δέ διά τῆς ἐγκρίσεως αὐτῆς δέν "ἀντιπελάργησαν", ἀλλά ἔπηξαν ὡς μελανοί κόρακες τά γαμψά των ράμφη καί ὄνυχας ἐπί τοῦ σώματος τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς ὁποίας ὡς ἄλλου δεσμώτου, κατατρώγονται τά σπλάγχνα ἀπό τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ ὁποίου τό πρῶτον του βῆμα ἐγένετο διά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.
Ἡ σύντομος αὕτη μελέτη ἐγράφη διά νά μήν εὕρη τόπον καί παραμείνη τό ψεῦδος τοῦ κ. Παρασκευα?δη, ἀλλ' ὡς ἱστός ἀράχνης διαλυθῆ ὑπό τῆς πανισχύρου ἀληθείας.
Αἱ σελίδες ἑπομένως, αἱ ὁποῖαι ἀκολουθοῦν, φρονοῦμεν ὅτι δύνανται νά ὀνομασθοῦν ἐλάχιστα ἀντιπελαργήματα πρός τήν Μητέραν Ἐκκλησίαν, διότι σκοποῦν νά προστατεύσουν τά τέκνα της ἀπό τούς ἱέρακας τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλ' εἶναι καί πελαργήματα (ὄχι ἀντιπελαργήματα) πρός τόν κ. Χριστόδουλον Παρασκευα?δη καί τούς κυρίους καθηγητάς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Εἶναι προπάντων πελαργήματα πρός τούς εὐλαβεῖς Νεοημερολογίτας, διά νά γνωρίσουν τήν ἀλήθειαν καί περισώσουν ἑαυτούς ἐκ τῆς μάστιγος τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ καί στραφῶσι πρός τήν Ὀρθοδοξίαν.
Τέλος φρονοῦμεν ὅτι ἡ παροῦσα μελέτη μας ἀποτελεῖ ἱκανόν ἐρέθισμα διά πάντα εὐλαβῆ Νεοημερολογίτην Κληρικόν, Μοναχόν ἤ Λαϊκόν, ὥστε νά συμβάλη οὐσιαστικῶς εἰς τόν ποθητόν διάλογον τῆς Ἀγάπης ἐν ΑΛΗΘΕΙΑ, τόν ὁποῖον ὄχι μόνον ἡμεῖς, ἀλλ' ἰδιαιτέρως ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συνεχῶς ἐπιζητεῖ, δέν ἐπιθυμεῖ ὅμως αὐτόν, ἀλλά καί τό χείριστον, καπηλεύεται ἡ Ἱεραρχία τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.

Ἐλπίζομεν ὅτι ὁ νέος Προκαθήμενος, κ. Ἱερώνυμος, θά συνδυάση τήν σύνεσιν μέ τό θάρρος καί τήν καλήν παρρησίαν, θά σεβασθῆ τήν Ἱστορικήν, Κανονικήν καί Δογματικήν φύσιν καί οὐσίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί θά καταδεχθῆ νά ἀσχοληθῆ μέ τήν "φλεγμαίνουσαν αὐτήν πληγήν" τοῦ ἀπό 1924 ἐπαράτου σχίσματος, τό ὁποῖον προεκάλεσεν ὁ Οἰκουμενισμός. Νά ἀναμένωμεν;

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ "Ο.Π.": Τόσον τά ἀναδημοσιευόμενα βιβλία: "ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ…", ὅσον καί "ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ…", ἀλλά καί ἕτερα σχετικά βιβλία — μελέται, διατίθενται ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας, τά ὁποῖα, οἱ ἀγαπητοί Ἀναγνῶσται, δύνανται νά ζητήσουν ὅπως τούς ἀποσταλοῦν εἰς τά πλαίσια τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς, ἀντί ὁποιασδήποτε προαιρετικῆς προσφορᾶς, ἡ ὁποία θά ἀποτελέση συμβολή εἰς τήν ἰδίαν τήν Ἱεραποστολήν.

Τό Νεοημερολογιτικόν πρόβλημα εἶναι σαφῶς πρόβλημα ἐκκλησιαστικόν, καί ὡς τοιοῦτον ἀντιμετωπίσθη καί κατεδικάσθη ὑπό τῆς Ἐκκλησίας, ἅμα τῆ ἐμφανίσει του (1582), ἀποκλεισθείσης τῆς εἰσαγωγῆς του εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Δυστυχῶς ὅμως μετά 342 ἔτη, ἤτοι τό 1924, εὑρέθησαν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ὡς θά ἀποδειχθῆ, ἐνήργησαν κατ' ἐντολήν τοῦ Ἑβραιομασονισμοῦ καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἴτινες ἐποδοπάτησαν τήν δισχιλιετῆ καθηγιασμένην Ἑορτολογικήν παράδοσιν καί συγκεκριμένας καί ρητάς Ἀποφάσεις καί Κανόνας Ἁγίων Συνόδων, ἐπέβαλον δέ τόν Νεοημερολογιτισμόν ὡς πρῶτον βῆμα διά τήν ἀπαρχήν τῆς οἰκουμενιστικῆς ἑνώσεως.
Τό ἑορτολογικόν πρόβλημα, ἀνακινηθέν κατά τόν παρόντα αἰῶνα, ἀπασχολεῖ σοβαρῶς τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τό 1920, ὅτε διά πρώτην φοράν εἰσάγεται ἐπισήμως ἡ ἰδέα, ὅπως διά τήν ἀπαρχήν τῆς ἑνώσεως τῶν ὀρθοδόξων μετά τῶν αἱρετικῶν, εἰσαχθῆ καί ἐφαρμοσθῆ τό, ἤδη ἐν τῆ γενέσει του καταδεδικασμένον νέον Παπικόν ἡμερολόγιον. Πρέπει νά τονίσωμεν πάντως, ὅτι τό Νεοημερολογιτικόν πρόβλημα (1924), δέν ἔχει συνειδητοποιηθεῖ ὑπό μεγάλης μερίδος τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καί Θεολογικῶν κύκλων, ἀλλά καί ἐθεωρήθη ὡς "παρωνυχίς" ἤ ἀστρονομικόν θέμα, ἐσχάτως δέ, ὑπό τοῦ κ. Παρασκευα?δη, καί ὡς "συμφυές τῆ Ἐκκλησία φαινόμενον"! Ὁ Νεοημερολογιτισμός ὅμως, ὡς θά ἀποδεχθῆ, ἀπ' ἀρχῆς εἶναι ἐν τῆ οὐσία του, Οἰκουμενισμός, διότι ὑπό τῆς δεοντολογίας αὐτοῦ ἐπεβλήθη καί αὐτόν ὑπηρετεῖ. Ἡ ἀλήθεια αὕτη ὄχι μόνον ἀποσιωπᾶται, ἀλλά καί ὅτε ἐγείρεται ὡς θέμα ὑπό τῶν πιστῶν, τεχνηέντως ὑποτιμᾶται, ὡς δῆθεν ἀνάξιον λόγου θέμα, ἤ ὡς προείπομεν "παρωνυχίς". Οὕτω οἱ πλεῖστοι ἀδιαφοροῦν ἤ ἔχουν μικράν ἀντίληψιν περί τῆς σχισματοαιρέσεως τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.
Αὕτη ἀκριβῶς εἶναι ἡ μεγίστη ἐπιτυχία τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή ὅτι εἰς διάστημα, ὀλιγώτερον τοῦ ἑνός αἰῶνος, κατώρθωσεν νά ἐπιτύχη συσκότισιν τοῦ θέματος καί νά ἐπιφέρη τοιαύτην παραφθοράν ἐπί τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως τῶν πιστῶν, ὥστε οὗτοι νά ἐννοοῦν ὡς Ὀρθοδοξίαν τήν ὡς θά προκύψη φρικιαστικήν κακοδοξίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, τήν δέ ἀληθῆ Ὀρθοδοξίαν, τήν ὁποίαν διά μέσου τῶν αἰώνων διεφύλαξεν ἀκαινοτόμητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διά τῶν Ἁγίων Πατέρων, νά ἀγνοοῦν ἤ ἀρνοῦνται.

Τόν παρόντα αἰῶνα χαρακτηρίζουν τινές ὡς αἰῶνα τῆς Ἐκκλησιολογίας, λόγω τῆς στροφῆς τοῦ ἐνδιαφέροντος πολλῶν πρός τό θέμα τοῦτο. Ἡμεῖς τονίζομεν, ὅτι ὁ παρών αἰών εἶναι αἰών τῆς Ἐκκλησιολογικῆς συγχύσεως, διότι ἡ συνείδησις περί τοῦ κατ' ἐξοχήν μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει ὑποστεῖ εὐθεἱαν καί οὐσιαστικήν Οἰκουμενιστικήν παραφθοράν. Ἡ παραφθορά δέ αὕτη συνίσταται εἰς τό ὅτι ἡ πίστις εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἐν τῆ Ὁποία διασφαλίζεται γνησία καί ἀνόθευτος ἡ Ἀποστολική Πίστις, ἤτοι ἡ Δογματική πίστις, ἡ Κανονική τάξις, ἡ Λατρεία καί τά Μυστήρια, καί ἐν τῆ Ὁποία, ὁ κάθε πιστός οἰκειοποιεῖται τήν παρά τοῦ Χριστοῦ ἀδιακόπως προσφερομένην ἀπολύτρωσιν, δέν εἶναι ἡ Μία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλά καί αἱ διάφοροι αἱρέσεις αἱ ὁποῖαι, ἀπό τό 1920, χαρακτηρίζονται πλέον ὡς "ἀδελφαί χριστιανικαί ἐκκλησίαι"! Ἡ συνείδησις περί τῆς ἀδιαιρέτου Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἀποσιωπᾶται καί καλλιεργεῖται ἡ αἱρετική "ἐκκλησιολογία", περί τῆς δῆθεν συμμετοχῆς τῆς αἱρετικῆς πανσπερμίας εἰς τό μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας! Αὐτό κυρίως χαρακτηρίζει τόν Νεοημερολογιτισμόν — Οἰκουμενισμόν, ἤδη ἀπό τό 1920, καί μάλιστα κατά τό πλέον ἐπίσημον τρόπον.
Ἡ κρίσις τήν ὁποίαν διέρχονται σήμερον οἱ διάφοροι ἐκκλησιαστικοί καί θεολογικοί κύκλοι, ἡ ἀσυμφωνία καί ἡ σύγχυσις, προέρχονται ἐκ τῆς ἀπομακρύνσεως ἐκ τῶν γνησίων πηγῶν τῆς Πίστεως καί τῆς στροφῆς πρός τούς αἱρετικούς. Ὁ Οἰκουμενισμός, ὡς ἐκκλησιολογική κυρίως καί πρωτίστως αἴρεσις, ἔχει μεθοδεύσει αὐτήν τήν ἀποκοπήν κατά τοιοῦτον τρόπον, ὥστε εὐκόλως παρεσύρθησαν καί ἐνεπλάκησαν οἱ "ὀρθόδοξοι" εἰς τό ὄχι ἁπλῶς ἐκκοσμικευμένον πνεῦμα τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά καί εἰς τάς προκατασκευασμένας σατανικάς πλεκτάνας αὐτῶν.
Οἱ "ὀρθόδοξοι" συγχρωτισθέντες μετά τῶν αἱρετικῶν, δέν ὑποχρεοῦνται ὑπ' αὐτῶν μόνον εἰς τήν ἄρνησιν τῶν Δογμάτων των, ἀλλά καί εἰς τήν διά τῆς πράξεως ἀναγνώρισιν καί τῶν μικρῶν ἤ μεγάλων αἱρετικῶν ὁμάδων ὡς "Ἐκκλησιῶν" καί ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν εἶναι ἡ Μοναδική Ἐκκλησία, ἀλλά ὅτι συμμετέχουν εἰς τό Μυστήριον Αὐτῆς καί αἱ αἱρετικαί, αἱ ὁποῖαι, ὡς ἐξ αὐτῆς τῆς δῆθεν συμμετοχῆς των, ἔχουν τήν "σωτήριον χάριν"! Ὁ Οἰκουμενισμός αὐτό κυρίως ἐπεδίωξεν καί οὕτω ἐπέτυχεν τήν ἐκκλησιολογικήν σύγχυσιν εἰς τόν αἰῶνα μας. Ἡ σύγχυσις ἐπί τῆς Ἐκκλησιολογίας δέν εἶναι σύγχυσις ἐπί ἑνός μόνον δόγματος, ἤ παράβασις ἑνός μόνον Κανόνος ἤ ἄλλο τι, ἀλλ' ἀποτελεῖ ἄρνησιν καί ἐσχάτην βλασφημίαν καθ' ὁλοκλήρου τοῦ μυστηρίου τῆς Πίστεως, τῆς Ὀρθοδοξίας, καθ' ὅσον τό ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΟΝ καθίδρυμα, ἡ Ἐκκλησία, ἐνέχει καί διακρατεῖ ὁλόκληρον τό μυστήριον τῆς θείας Ἀποκαλύψεως καί Ἀπολυτρώσεως. Ἐν προκειμένω ὁ Οἰκουμενισμός, δέν ἀσχολεῖται καί δέν πολεμεῖ εὐθέως σχεδόν κανένα ὀρθόδοξον δόγμα, διότι ἁπλούστατα τά καταργεῖ ὅλα μέ τήν ἐκκοσμικευμένην αἱρετικήν καί ἄκρως βλάσφημον νέαν ἐκκλησιολογίαν του, ἡ ὁποία ἀρνεῖται τό κατ' ἐξοχήν μυστήριον τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας!

Ὁ Οἰκουμενισμός, λοιπόν, πολεμῶν τό μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, ἀρνεῖται τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, εἶναι καθαρά Ἐκκλησιομάχος αἴρεσις (παναίρεσις) καί ὡς ἐκ τούτου καί Χριστομάχος καί Θεομάχος.
Ἡ αἴρεσις αὕτη εἰσεχώρησεν εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας διά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ τό ἔτος 1924.(*) Οὗτος εἰσαχθείς τότε, ἐπεβλήθη ἀποκλειστικῶς ὡς Οἰκουμενισμός καί ἔθεσεν εἰς ἐφαρμογήν τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καί κατά μέν τό 1924, ἦσαν ἐν πολλοῖς ἀπληροφόρητοι οἱ θεολογικοί καί ἐκκλησιαστικοί κύκλοι, κυρίως δέ ὁ πιστός λαός, οἱ δέ καινοτόμοι Νεοημερολογῖται — Οἰκουμενισταί, ἐπιφυλακτικοί κατ' ἀρχάς εἰς τάς ἐνεργείας των, ἐκάλυπτον αὐτάς, ὥστε νά μή διεγείρηται ἡ ὀρθόδοξος συνείδησις τῶν πιστῶν, ἤ ὁσάκις αὕτη ἐξεγείρετο, νά καταπνίγεται διά τοῦ ψεύδους, τῆς ὑποκρισίας καί τῆς ἀπάτης. Σήμερον ὅμως, ὅτε ἡ ὀρθόδοξος συνείδησις, ἠλλοιώθη, ὁ Νεοημερολογιτισμός — Οἰκουμενισμός ἀπροκαλύπτως καταργεῖ τήν Ὀρθοδοξίαν καί οἱ πιστοί σιωποῦν ἤ εἶναι ἀδιάφοροι, διότι τῶν θρησκευομένων καί θεολογούντων κληρικῶν καί λαϊκῶν, ὑπέστη τοιαύτην φθοράν ἡ ὀρθόδοξος συνείδησις, ὥστε, ἐνῶ πολλοί ἐξ αὐτῶν ἀντιλαμβάνονται τήν αἴρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ καί βλέπουν ὅτι διά τῶν Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων των συμφύρονται μετά τῶν αἱρετικῶν, ἐν τούτοις δέν ἔχουν τήν δύναμιν νά διαμαρτυρηθοῦν ἤ νά ἀναλάβουν ἀγῶνα καί νά προβοῦν εἰς ἐνεργείας ἐπιβαλλομένας ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας.
Οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ βλέποντες ταῦτα, ἐνῶ μέχρι πρό τινος, εἶχον αὐτοσυγκράτησίν τινα καί ἐδέχοντο ὅτι διά τῆς εἰσαγωγῆς τῆς Παπικῆς καινοτομίας, ἡμάρτησαν κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, παρέπεμπον δέ τό θέμα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἔστω καί παραπλανητικῶς, εἰς "Πανορθόδοξον Σύνοδον", ἡ ὁποία θά ἀποφανθῆ περί αὐτοῦ, ἐσχάτως ἀποθρασυνθέντες παραπέμπουν εἰς τήν μέλλουσαν Οἰκουμενιστικήν "Σύνοδόν" των, τήν καταδίκην τοῦ παλαιοῦ Ἑορτολογίου! Ἀμφισβητεῖται βεβαίως ἄν θά συγκληθῆ ποτέ ἡ τοιαύτη "Σύνοδός" των, (ἀποτελεῖ ἀπ' ἀρχῆς φενάκην), ἐνῶ ἡ μέχρι σήμερον προσδοκία αὐτῆς ἐκάλυψεν καί καλύπτει κάθε παρανομίαν τῶν Οἰκουμενιστῶν, διότι κάθε παράνομος ἀπόφασίς των, ἡ ὁποία λαμβάνεται εἰς τά σατανικά συμβούλια αὐτῶν, λαμβάνεται κατ' ἀρχάς ὡς δῆθεν προσωρινή καί ὅτι θά ὑποβληθῆ εἰς τήν "Πανορθόδοξον Οἰκουμενικήν των Σύνοδον" των, διά νά κριθῆ. Οὕτως ὅμως ἐξαπατῶνται οἱ ἀφελεῖς, καθόσον ἐντός ὀλίγου, αἱ πάσης φύσεως παρανομίαι ἐφαρμόζονται καί παγιώνονται χωρίς ἄλλην διαδικασίαν.
Μήπως καί ἡ Καινοτομία τοῦ Παπικοῦ Ἡμερολογίου, (δηλαδή ὁ Νεοημερολογιτισμός) ἡ ὁποία ἀπεφασίσθη εἰς τό Σατανικόν — Μασονικόν ἐκεῖνο συνέδριον τοῦ 1923, δέν θά ἐτίθετο ὑπόψιν πανορθοδόξου Συνόδου καί κατόπιν θά ἐφηρμόζετο; Ἔτσι λέγουν οἱ Οἰκουμενισταί, ἕως ὅτου συνηθίσουν οἱ εὐλαβεῖς χριστιανοί μίαν τολμηράν ἀντίθεον ἀπόφασίν των καί κατόπιν προχωροῦν εἰς λῆψιν ἄλλης κατά τήν ἰδίαν πάλιν μέθοδον.(*)

Ἡ παροῦσα μελέτη ὡς προείπομεν, ἐγράφη διά νά ἀποτελέση συμβολήν, εἰς τόν κατά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ ἀγῶνα τῆς Ἀληθοῦς Ἐκκλησίας, ἡ Ὁποία κατά τό 1924 δέν ἠφανίσθη, ὡς ἐπίστευσαν ὅτι θά τήν ἠφάνιζαν οἱ Οἰκουμενισταί.
Γράφεται διά νά γνωρίσουν οἱ εὐλαβεῖς χριστιανοί, ὅτι ὁ Νεοημερολογιτισμός δέν εἶναι παρωνυχίς, ἀλλ' ὁ Δούρειος `'Ιππος, διά τοῦ ὁποίου αἱ σκοτειναί δυνάμεις τοῦ Μασονισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ εἰσήγαγον ἐντός τοῦ χώρου τῆς Ὀρθοδοξίας τήν μεγίστην τῶν αἱρέσεων, τόν Οἰκουμενισμόν.
Γράφεται διότι ἐσχάτως, ὡς ἐν τῶ προλόγω ἐλέχθη, ὁ "Μητροπολίτης Δημητριάδος" κ. Χριστόδουλος Παρασκευα?δης, συνέγραψεν ὁλόκληρον τόμον ὑπό τόν φαντασμαγορικόν τίτλον: "ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ(3) ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΕΣΙΝ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΙΝ ΑΥΤΟΥ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ" προκειμένου νά προσφέρη ὑπηρεσίας εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν — Οἰκουμενισμόν.
Ἡ μελέτη αὐτή τοῦ Χριστοδούλου Παρασκευα?δη εἶναι "διατριβή ἐπί διδακτορία", ἡ ὁποία καί ἐνεκρίθη ὑπό τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης(!). Οἱ σοφοί διδάσκαλοι τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, ὡς θά καταδειχθῆ, διά τῆς ἐγκριτικῆς των πράξεως, οὐδέν ἄλλο ἐπετέλεσαν, παρά ἐνέκριναν τό προβαλλόμενον ψεῦδος καί προσέδωκαν εἰς αὐτήν τήν γοητείαν ἐγκεκριμένης διδακτορικῆς διατριβῆς.
Οἱ ἐγκρίναντες τήν διατριβήν ἠστόχησαν, διότι αὕτη δέν δύνανται νά θεωρηθῆ κἄν, ὡς ἐπιστημονική, διότι οὐδέν ἀπολύτως πεδίον τοῦ θέματος ἐρευνᾶ ἐπιστημονικῶς — ἐρευνητικῶς καί ἑπομένως καί ἀντικειμενικῶς καί οὐδέν νέον προσφέρει, ἀλλά μόνον ἀναμασᾶ καί παραθέτει, σωρηδόν καί ἀκρίτως, ἀπόψεις καί θέσεις ἐπισφαλεῖς ἤ καί ψευδεῖς ἐπί τῶ σκοπῶ τῆς συγκαλύψεως τῆς ἀληθείας.
Μίαν ἐπιστημονικήν μελέτην -Διατριβήν, δέν τήν χαρακτηρίζει τό πλῆθος τῶν σελίδων καί ἡ ἀδιάκριτος σωρηδόν παράθεσις παραπομπῶν, ἀλλά ἡ ἀντικειμενικότης, ἡ ἀβίαστος καί ἐλευθέρα παρουσίασις τοῦ θέματος καί ἡ προσφορά νέων στοιχείων, ἄνευ φόβου καί ὑστεροβουλίας ἤ προδιαγεγραμμένων ἀπαραδέκτων σκοπιμοτήτων.
Ἐν προκειμένω ἡ μελέτη τοῦ κ. Παρασκευα?δη, ἐπαναλαμβάνομεν, δέν εἶναι κἄν ἐπιστημονική, διότι ἀποκρύπτει τήν ἀλήθειαν, καί ὑποστηρίζει τό ψεῦδος, ἤτοι τόν Νεοημερολογιτισμόν, τόν ὁποῖον θεωρεῖ καί ὡς δῆθεν "συμφυές γνώρισμα τῆς Ὀρθοδοξίας"!.. ("Διδακτορική Διατριβή" σελ. 146). Τά πάντα εἰς τήν μελέτην ταύτην ὑπακούουν εἰς τόν προδιαγεγραμμένον σκοπόν, ὥστε αὕτη, νά χαρακτηρίζεται ὡς "προκατασκεύασμα", τό ὁποῖον παντί σθένει, θέλει νά κλείση τόν ἀναγνώστην του εἰς τά στεγανά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ.
Ἡ μελέτη, τοῦ Χ. Παρασκευα?δη, ὡς θα διαπιστώση ὁ ἀναγνώστης, τίθεται εἰς τά πλαίσια τῆς συνεχιζομένης συστηματικῆς συγκαλύψεως τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί τῆς σφοδρᾶς πολεμικῆς κατά τῆς Ἀληθοῦς Ἐκκλησίας, ἤτοι τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἀναμφιβόλως ὁ κ. Χριστόδουλος ἔγραψεν κατ' ἐντολήν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ.
Θά ἀναφερθοῦν εἰς τήν συνέχειαν συγκεκριμένα στοιχεῖα καί θά διατυπωθοῦν, συγκεκριμέναι κρίσεις ἐπί τῆς ἐργασίας αὐτοῦ, διά νά ἀποκαλυφθῆ εἰς τούς ἀναγνώστας ἡ ἀλήθεια, ἡ ὁποία στενάζει ὑπό τό ψεῦδος τοῦ κ. Παρασκευα?δη. Ἐξ ἀρχῆς δέ εἶναι ἀπαραίτητον νά τονισθῆ ὅτι ὁ Νεοημερολογιτισμός δέν εἶναι ἀθώα ἐνέργεια, πολύ δέ περισσότερον δέν ὑπηγορεύθη ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλ' ὅτι ἀποτελεῖ ἐνέργειαν, ἡ ὁποία ἐπεβλήθη ὑπό τήν πίεσιν τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων τῆς Μασονίας καί τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν καί Προτεσταντῶν, διά νά πληγῆ ἡ Ὀρθοδοξία.
Γράφομεν, λοιπόν ὑπακούοντες εἰς τήν φωνήν τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεώς μας, ἡ ὁποία μᾶς λέγει: "εἶσθε ὑποχρεωμένοι νά ὁμολογήσετε τήν ἀλήθειαν, ἡ ὁποία στενάζει ὑπό τήν "διδακτορικήν" διατριβήν (δικτατορικήν ἐπιβολήν τοῦ ψεύδους) ἑνός Νεοημερολογίτου — Οἰκουμενιστοῦ "Ἐπισκόπου".
Εἰσαγωγικῶς ἐπίσης τονίζομεν ὅτι εἰς τήν ἀναιρετικήν μας μελέτην δέν θά παρακολουθήσωμεν τήν "διατριβήν" τοῦ κ. Παρασκευα?δη εἰς ὅλας τάς σελίδας της, διότι ὁ μέν πληθωρικός λόγος του στερεῖται σημασίας, αἱ δέ κατά κόρον ἄκριτοι παραπομπαί, ἀλλά καί ἀντιφάσεις του, οὐδέν προσφέρουν καί οὐδόλως πείθουν τόν ἐπα?οντα. Θά ἀναφερθῶμεν μόνον εἰς τά κεφαλαιώδη σημεῖα αὐτῆς, ἐξ ὦν ἐξαρτᾶται τό ὅλον, καί διά τῶν ὁποίων θά γίνη καταφανές, ὅτι ἐπιχειρεῖ νά διαστρεβλώση τήν ἀλήθειαν καί νά ἐπιβάλη τό ψεῦδος.


Τήν ὑπό ἐξέτασιν μελέτην τοῦ "Μητροπολίτου Δημητριάδος" κ. Χριστοδούλου, Παρασκευα?δη ὑπό τόν τίτλον "ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΝ ΓΕΝΕΣΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΙΝ ΑΥΤΟΥ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ", Ἀθῆναι 1982,ἀναλύομεν διότι, κατ' αὐτόν, τό παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα ἀπό 57ετίας καί πλέον ἀποτελεῖ "πληγήν φλεγμαίνουσαν ἐν τῶ σώματι τῆς Ἐκκλησίας", καί ὅτι οἱ παλαιοημερολογῖται ἀπό τό 1924, "παραμένουν ἐκκλησιολογικῶς μετέωροι καί διακινδυνεύουν τήν σωτηρίαν των, διατελοῦντες οὐσιαστικῶς ἀποκεκομμένοι ἀπό τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, πρός τήν Ὁποίαν τήν ἄκραν ἐν τούτοις προσήλωσιν μετά φανατισμοῦ καί πάθους προβάλλουν…" (σελ. θ').
Ἀκολούθως τονίζει, ὅτι αἱ "ἀπό θέσεως πάντοτε ἰσχύος", προσπάθειαι τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας διά τήν ἐπιστροφήν τῶν Παλαιοημερολογιτῶν εἰς αὐτήν, παρέμειναν ἄκαρποι καί καταλήγει, ὅτι τό θέμα διαιωνίζεται ἀπαραδέκτως, διά δέ τήν θεραπείαν του ἀπαιτεῖται "ἐνδελεχής μελέτη, τολμηραί λύσεις καί πολλή ἀγάπη". Καταλήγει δέ ἐν τῶ προλόγω του εὐχόμενος, ὅπως ἡ ἐργασία του "δημιουργήση νέαν 'ώθησιν εἰς τό λιμνάζον ζήτημα τοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ ἐν Ἑλλάδι καί προκαλέση ἐρέθισμα εἴς τε τήν διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν καί εἰς τόν Παλαιοημερολογιτικόν κόσμον, πρός ἀναζήτησιν τῆς ὀρθῆς καί ἀπηρτισμένης κανονικῆς λύσεως". (σελ. θ').
Αἱ ἀνωτέρω θέσεις τοῦ συγγραφέως τιθέμεναι ἐν τῶ προλόγω, καί, ἀκόμη ἄν ἦσαν ἀληθεῖς, δέν θά ἔδει νά τεθοῦν ἐν τῶ προλόγω, ἀλλ' ἐν συμπεράσματι, τεκμηριωμένω καί ἀποδεδειγμένω. Γράφων ταῦτα ἐπιθυμεῖ νά προκαταλάβη τόν ἀναγνώστην, καί κλείση αὐτόν εἰς τά στεγανά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.
Ἡμεῖς, καίτοι μικροί καί ἀδύναμοι, ἐλπίζομεν ὅτι μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, θά ἀποδείξωμεν μέ τήν παροῦσαν ἀναιρετικήν μας μελέτην, ὅτι τό Παλαιοημερολογιτικόν, τό ὁποῖον παρουσιάζεται ὑπό τοῦ κ. Χριστοδούλου ὡς "φλεγμαίνουσα πληγή", δέν εἶναι κἄν τοιοῦτον τι, ἀλλά ὅτι κακόηθες καρκίνωμα εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὁ Νεοημερολογιτισμός καί μόνον.
Ὁ συγγραφεύς θά ἔπρεπε νά εἰσαγάγη τόν ἀναγνώστην εἰς τό θέμα κατά τρόπον ἐπιστημονικόν, ἱστορικόν καί ἔντιμον, ἴνα ὁ ἀναγνώστης εἶναι εἰς θέσιν νά παρακολουθήση αὐτό καί σχηματίση ἐλευθέρως καί ἀβιάστως ὀρθήν καί ὑπεύθυνον γνώμην.
Ἐάν ὁ κ. Χριστόδουλος, ἦτο ἐλεύθερος καί δέν ἐδεσμεύετο εἰς τήν ὅλην παρουσίασιν τοῦ θέματος καί τήν ἐξαγωγήν συμπερασμάτων, ἐκ τῶν προτέρων προδιαγεγραμμένων ἐν τῶ προλόγω του, θά ἔδει νά εἶχεν θέσει ὡς αἰτίαν καί ἀφορμήν τῆς συγγραφῆς του, ὄχι τήν κατ' αὐτόν "φλεγμαίνουσαν πληγήν" τοῦ παλαιοῦ, ἀλλά τήν ὄντως τοιαύτην τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ, ἤ νά ἀποσιωπήση τούς α πριοριχαρακτηρισμούς καί νά τούς ἀφήση εἰς τό τέλος τῆς Διατριβῆς του.
Ἀλλά δέν περιορίζεται εἰς τό νά ἐκτρέψη τό θέμα μόνον εἰς τόν πρόλογόν του, ἀλλά συνεχίζει δι' ὅλης τῆς μελέτης του τήν παραποίησιν καί διαστροφήν τοῦ θέματος. Αὐτό ὅμως, τό ὁποῖον δέν ἔκαμε εἰς τήν μελέτην του ὁ κ. Χριστόδουλος, διότι εἶχεν λόγους, μέ τήν χάριν καί τήν ἐλευθερίαν τοῦ Χριστοῦ, εὐθαρσῶς θά προσπαθήσωμεν νά κάμωμεν ἡμεῖς, πρός χάριν τῆς ἀληθείας καί τῶν ἀγαπητῶν ἀδελφῶν μας Νεοημερολογιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐν ἀγνοία των ἀκολουθοῦν τήν σχισματοαίρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ.

Εἰς τό εἰσαγωγικόν του κεφάλαιον, ὁ συγγραφεύς, ἀπροκαλύπτως ἐπιχειρεῖ νά ἀλλοιώση τήν πραγματικήν φύσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, τόν ὁποῖον ἀπό καθαρῶς θέμα Πίστεως — Ὀρθοδοξίας, ἀνάγει εἰς θέμα ἀστρονομικῆς ἀκριβείας χρόνου, ἴνα οὕτω παραστήση τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. καί ὡς "χρονολάτρην!" Ἰσχυρίζεται ὅλως ἀναληθῶς καί αὐθαιρέτως, ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. προσδίδουν δογματικήν σημασίαν εἰς τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον καί ὅτι ὅλος ὁ ἀγών των στερεῖται σημασίας, διότι ὡς λέγει: "Τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον δέν προῆλθεν ἐξ ἀποφάσεως Οἰκουμενικῆς ἤ ἄλλης Συνόδου, δέν ἔχει δογματικήν τινά σημασίαν, ἐπιτρέπεται ἄρα ἡ διόρθωσις αὐτοῦ", (σελ. 14, 15 καί 73).
Αὐτό εἶναι τό βασικόν "ἐπιχείρημα" τοῦ κ. Παρασκευα?δη, τό ὁποῖον ἀναμασᾶ συνεχῶς. Ποῖος ὅμως εἶπεν εἰς αὐτόν, ὅτι τό πρόβλημα εὑρίσκεται εἰς τήν ἀκρίβειαν τοῦ χρόνου, ἤ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. ἀγωνίζεται διά τήν ἀκρίβειαν τοῦ χρόνου; Ὁ κ. Παρασκευα?δης ἀπ' ἀρχῆς τῆς μελέτης του θέτει ψευδῆ ἀφετηρίαν, καί οὕτω ἐπιχειρεῖ τήν ἐκτροπήν τοῦ θέματος, ἴνα μή ἔλθη εἰς τήν οὐσίαν, τήν ὁποίαν φοβεῖται. Τοῦτο ὅμως ἀποτελεῖ ἀνεπιστημοσύνην, ἀπιστίαν, ἀλλά καί ἀσέβειαν πρός τούς ἀνθρώπους καί τήν ἐξ ἀντικειμένου ἀλήθειαν, εἶναι διαστροφή!
Ἡ Ἐκκλησία, πάντοτε καί σήμερον, δέν ἔδωκεν οὐδένα δογματικόν χαρακτῆρα εἰς οὐδέν ἡμερολόγιον, οὔτε ἀγωνίζεται διά τήν (σχετικήν πάντοτε) χρονολογικήν ἀκρίβειαν οὐδενός ἡμερολογίου. Ἄν ἐν προκειμένω ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπιμένη εἰς τό Ἰουλιανόν, εἶναι ὄχι διότι τοῦτο εἶναι ἐξ ἀπόψεως χρόνου τό ἀκριβές,(4) ἀλλά διότι μετά τοῦ Ἰουλιανοῦ:
α) Συνεδέθη ὁ ἑορτολογικός κύκλος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους καί ὁ Πασχάλιος Κανών, μέ ὅ,τι ἐξ ὀρθοδόξου ἑορτολογικῆς ἀπόψεως σημαίνει ὁ Κανών οὗτος, ὁ ὁποῖος διετυπώθη ὑπό τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου διά νά ἀποκλείση τόν Συνεορτασμόν τοῦ Πάσχα μετά τῶν Ἰουδαίων καί κατ' ἐπέκτασιν μετά τῶν πάσης φύσεως προκυψάντων αἱρετικῶν.
β) Τό ἑορτολόγιον, καί μόνον διότι ἀποτελεῖ δισχιλιετῆ καθηγιασμένην παράδοσιν, ἔπρεπε νά μήν θιγῆ.
γ) Ἡ εἰσαγωγή τοῦ νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου προσκρούει εἰς τήν παράδοσιν, τήν κανονικήν τάξιν, εἶναι δέ καταδεδικασμένον ὑπό Πανορθοδόξων Συνόδων, ἀκριβῶς διότι ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἤθελεν τόν συνεορτασμόν μετά τῶν αἱρετικῶν.
δ) Ἐπεβλήθη ὄχι καθ' ὑπαγόρευσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς δεοντολογίας, ἀλλά καθ' ὑπαγόρευσιν τῆς τοιαύτης τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων τοῦ Ἑβραιομασονισμοῦ καί Οἰκουμενισμοῦ.
ε) Ἀποτελεῖ "τό πρῶτον βῆμα" τῆς ἐν τῶ Οἰκουμενισμῶ "παγχριστιανικῆς ἑνώσεως".
στ) Ἀποτελεῖ, ἐν τῶ συνόλω του ἕν συνεχές πραξικόπημα καί μίαν ληστρικήν πρᾶξιν κατά τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι ἀνταρσία καί στροφή πρός τόν Οἰκουμενισμόν καί συμπόρευσις μετ' αὐτοῦ.
Ἀπ' ἀρχῆς λοιπόν ὁ κ. Παρασκευα?δης ἀποκαλύπτεται μᾶλλον δειλός εἰς τό νά προσδιορίση ἀντικειμενικῶς τό πρόβλημα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἀλλά καί ἀνελεύθερος καί ὡς… ἀνεπιστήμων(!), διότι προκύπτει ὡς νά μή γνωρίζη τήν ἀλήθειαν, διό δέν ὑπηρετεῖ τήν ἀλήθειαν, ἀλλά καί διαστρέφει αὐτήν.
Οἱαδήποτε "μεταρρύθμισις" εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τότε καί μόνον μελετᾶται καί υἱοθετεῖται, ὅταν ὑπαγορεύεται καθαρῶς καί μόνον ὑπό τῆς Ἐκκλησίας καί εἶναι ἀπαραίτητος διά τήν σωτηρίαν τῶν πιστῶν. Ὁ Νεοημερολογιτισμός ὅμως εἶναι ἐντελῶς ἀντίθετος πρός τά ἀνωτέρω! Οὗτος, ἐνῶ δέν ὑπηγορεύθη ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ καί δι' ἀναθεμάτων κατεδικάσθη, ἐν τούτοις ὑπηγορεύθη καί ἐπεβλήθη ὑπό τῆς αἱρετικῆς οἰκουμενιστικῆς δεοντολογίας, ἡ ὁποία διά τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἐζήτει, τόν συνεορτασμόν τῶν ὀρθοδόξων μετά τῶν αἱρετικῶν καί τοῦτο ὡς ἀπαρχήν τῆς "παγχριστιανικῆς ἑνώσεως"! (Πρακτικά τοῦ ἐν Κων/πόλει Πανορθοδόξου συνεδρίου 1923, ἔκδοσις 1923, σελ. 21, 57, Πατριαρχική Ἐγκύκλιος 1920 κ.λπ.).

Ἑπομένως ἡ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. δέν "δογματοποιεῖ" τόν χρόνον ἤ τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον, μή δεχθεῖσα τήν παπικήν καινοτομίαν ὅπως διαστρεβλωτικῶς ἰσχυρίζεται ὁ κ. Παρασκευα?δης, ἀντιθέτως ἡ Νεοημερολογιτική Ἱεραρχία, προσχηματιζομένη τήν "ἀκρίβειαν τοῦ χρόνου, εἰσήγαγεν τόν Νεοημερολογιτισμόν διά τόν συνεορτασμόν καί τήν κοινωνίαν μετά τῶν αἱρετικῶν, καί ὡς ἀπαρχήν τῆς "παγχριστιανικῆς ἑνώσεως". Ταῦτα ἔπρεπε νά λάβη ὑπ' ὄψιν του ὁ κ. Χριστόδουλος, ὡς ἐπιστημονικός ἐρευνητής, καί ὄχι τά ψεύδη, τά ὁποῖα ἐπεννόησεν ὁ Νεοημερολογιτισμός πρίν ἀκόμη ὁ ἴδιος μυηθῆ εἰς τόν οἰκουμενισμόν.
Εἰς τό θεμελιῶδες κείμενον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν Ἐγκύκλιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τοῦ 1920, ἐπί Τοποτηρητοῦ τοῦ Μητροπολίτου Προύσσης Δωροθέου, ὡς πρῶτος ὅρος διά τήν "παγχριστιανικήν ἑνότητα" ὁρίζεται ὁ κοινός ἑορτασμός μετά τῶν αἱρετικῶν. Ἐνταῦθα θά ἀναφέρωμεν μόνον τήν ἀποκλειστικήν παράγραφον, διότι εἰς τήν συνέχειαν θά γίνη ἐκτεταμένος λόγος περί αὐτοῦ.
Τό κείμενον τοῦτο, ἀφοῦ προηγουμένως ἀποκαλεῖ τάς αἱρέσεις "σεβασμίας Χριστιανικάς Ἐκκλησίας" καί "συγγενεῖς καί οἰκείας ἐν Χριστῶ" καί "συγκληρονόμους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῶ Χριστῶ", συνεχίζον λέγει ὅτι, "ἡ φιλία, ἀγάπη καί ἕνωσις" μετά τῶν αἱρετικῶν, θά πραγματοποιηθῆ: "Διά τῆς παραδοχῆς ΕΝΙΑΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ πρός ταὐτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων Χριστιανικῶν ἑορτῶν, ὑπό ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ". (Βλ. Παύλου Μοναχοῦ "Νεοημερολογιτισμός — Οἰκουμενισμός", Ἀθῆναι 1982, σελ. 31). Ὁ Οἰκουμενισμός ἐπίσης, διακηρύττει, ὅτι τό νέον Παπικόν ἡμερολόγιον, "ἀποτελεῖ… τό πρῶτον βῆμα πρός τήν ποθητήν κοινωνίαν τῶν Ἐκκλησιῶν".
Δευτέρα σημαντική προώθησις τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἐγένετο ὑπό τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Συνεδρίου τοῦ 1923, ὑπό τοῦ ὁποίου ὁ Νεοημερολογιτισμός, καί πάλιν, ἐχαρακτηρίσθη ὡς τό πρῶτον βῆμα διά τήν "παγχριστιανικήν ἕνωσιν". Ὁ Μασόνος "Πατριάρχης" Μελέτιος Μεταξάκης, ἀνέφερεν σχετικῶς εἰς τό ἐν λόγω συνέδριον:
"Ἐκτιμᾶται ('ᾶραγε) ἰδιαζόντως, ὁ σκοπός ὅπως ἐπιτύχωμεν τόν ταυτόχρονον ἑορτασμόν ὑφ' ὅλου τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου τῶν δύο μεγάλων αὐτοῦ ἑορτῶν, τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἐπί κεφαλῆς τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν εὑρισκομένης, καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, ἐπί κεφαλῆς τῶν κινητῶν ἑορτῶν τιθεμένης, καί μόνον τονίζεται νά μή ἀποδεχθῶμεν τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον, ὡς ἀποδειχθέν καί τοῦτο λανθασμένον;". (Βλέπε "Πρακτικά Συνεδρίου" καί Ἐλ. Γκουτζίδη "Ἐκκλησιολογικά Θέματα", Ἀθῆναι 1980, σελ. 81).
Ὁ ἴδιος "Πατριάρχης" εἰς τό Συνέδριον τοῦτο, φέρεται εἰπών καί τά κάτωθι:
"Διά τῆς ὑφ' ἡμῶν ἀποκοπῆς τῶν 13 ἡμερῶν, ἀποκαθίσταται ἡ χρονική ἑνότης (Σ.Σ. μετά τῶν αἱρετικῶν), ἐν τῶ ἑορτασμῶ τῶν Χριστουγέννων". Καί "Ἡ εἰσαγωγή τοῦ νέου Πανορθοδόξου ἡμερολογίου εἶναι ὁ πρῶτος λίθος διά τό οἰκοδόμημα τῆς ἑνώσεως πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ".(*)
Ἰδού ποῦ εὑρίσκεται τό θέμα. Εἰς τό γεγονός ὅτι ὁ Νεοημερολογιτισμός ἀποτελεῖ τήν ἀπαρχήν τῆς στροφῆς καί ἑνώσεως μετά τῶν αἱρετικῶν.
Διά τοῦτο οἱ Γ.Ο.Χ. δέν ἐδέχθησαν τήν Νεοημερολογιτικήν καινοτομίαν — αἴρεσιν, τά δέ ὅσα ἀναληθῶς ἰσχυρίζεται ὁ κ. Παρασκευα?δης εἶναι ἀνεπιτυχῆ ψεύδη.
Ἐρωτῶμεν δέ πῶς συγχωρεῖται εἰς ἕναν "ἐπιστήμονα ἐρευνητήν" καί δή "Ἐπίσκοπον", νά ἀποκρύπτη τά ἀνωτέρω καί νά χρησιμοποιῆ τόν ἀήθη ἰσχυρισμόν, ὅτι τό ἡμερολόγιον δέν ἔχει δογματικόν χαρακτῆρα καί ὅτι δῆθεν οἱ Γ.Ο.Χ. εἶναι χρονολάτραι;

Ἄν ὁ κ. Παρασκευα?δης ἀγνοῆ ὄντως τά ἀνωτέρω καί τήν πραγματικήν φύσιν τοῦ νεοημερολογιτικοῦ προβλήματος, ἀποδεικνύεται ἀκατάλληλος νά ἀσχοληθῆ μέ τό θέμα αὐτό. Ἀσφαλῶς δέν τό ἀγνοεῖ, ἀλλ' ἐκ δειλίας ἤ μᾶλλον ἐκ σκοτεινῆς σκοπιμότητος τό ἔπραξεν. Οἱ αἱρετικοί πάντως ἐμφανίζονται πιό ἔμπειροι καί πιό ἐπιστήμονες ἐπ' αὐτοῦ, προπάντων δέ ἔχουν καί τό θάρρος νά ὁμολογοῦν τήν ἀλήθειαν.
Ὁ "ἀρχιεπίσκοπος" Οὐψάλας Νάθαν Σάνδερμπλομ(5) ἔγραφεν πρός τόν Μελέτιον Μεταξάκην: "Εὐχαρίστως ἐνωτίσθην τήν ἀνακοίνωσιν ἥν τό Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως ἀπέστειλέ μοι καί χαίρω, διότι τό Πανορθόδοξον Συνέδριον κατέληξεν εἰς τόσον μεγάλα ἀποτελέσματα. Φρονῶ ὅτι τό Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως ἔχει μεγαλυτέραν ἀποστολήν ὅσην δέν εἶχε ποτέ κατά τήν μακράν αὐτοῦ ἱστορίαν…".
Κατά δέ τούς "Ἐκκλησιαστικούς Καιρούς" τοῦ Λονδίνου: "Ἡ εἰσαγωγή τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου τυγχάνει μόνον μέρος τῆς παγκοσμίου πρός τό ὁμοιόμορφον καί τήν ἁπλότητα τοῦ ἡμερολογίου κινήσεως…".
"Εἰς τούς "Τάϊμς" τοῦ Λονδίνου καταχωροῦνται αἱ ἀποφάσεις τοῦ Πανορθοδόξου Συνεδρίου αἱ σχετικαί πρός τήν ἡμερολογιακήν μεταρρύθμισιν. Ἐν τοῖς αὐτοῖς γράφεται περί τῆς μελλούσης νά συνέλθη ἐν Γενεύη διεθνοῦς κοσμικῆς καί Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς πρός λύσιν τοῦ αὐτοῦ ζητήματος ἀπό ἀπόψεως τοῦ κατά τήν ἰδίαν ἡμερομηνίαν καί ἡμέραν τῆς ἑβδομάδος ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα".
"Ἐφημερίδες τῆς Πράγας καί τοῦ Βερολίνου ἀναφέρουν ὅτι αἱ ὑπό τοῦ Πανορθοδόξου Συνεδρίου ληφθεῖσαι σχετικαί ἀποφάσεις ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος ἔχουσι κοσμοϊστορικήν σημασίαν".
"Ὅλος ὁ Εὐρωπαϊκός Τύπος ἐξαίρει τήν ἀπόφασιν τοῦ Πανορθοδόξου Συνεδρίου, καθ' ἥν τοῦτο οὐ μόνον ἀπεδέχθη τροποποίησιν τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, ἀλλά καί ἐδήλωσεν ὅτι δέν θά ἔφερεν ἀντίστασίν τινα ἐάν νέον ἡμερολόγιον ἐπροτείνετο παγκόσμιον, ἐν ἧ περιπτώσει τό τοιοῦτον παρεδέχονται ὅλαι αἱ χριστιανικοί Ἐκκλησίαι…".
Αὐτά εἶπον οἱ αἱρετικοί διά τό "Πανορθόδοξον Συνέδριον τῆς Κωνσταντινουπόλεως" τοῦ 1923, τό ὁποῖον ἀπεφάσισεν τήν ἐπιβολήν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ὡς Οἰκουμενισμοῦ διά τήν "παγχριστιανικήν των ἕνωσιν".
Ἑπομένως δέν εἶναι ἀστρονομικόν τό θέμα, ἀλλά καθαρῶς Δογματικόν, Ἐκκλησιαστικόν. Εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς παγχριστιανικῆς ἑνότητος, τήν ὁποίαν ζητεῖ ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
(*) ΤΟΥ "ΚΗΡΥΚΟΣ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ", αὐτοῦ τοῦ ἐνδόξου Δημοσιογραφικοῦ ὀργάνου, περιελθόντος εἰς τούς ἐκπεσόντας, διό τήν διακονίαν του πρός τήν Μητέραν Ἐκκλησίαν ἀνέλαβεν πλέον ἡ<ΜΩ> "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ". Αὕτη ἀπό ἐτῶν συνεχίζει τούς Ἱερούς ἀγῶνας τοῦ "Κ.Γ.Ο.", διό ἀπό τῆς παρούσης στήλης προβαίνει εἰς συνεχείας καί εἰς βάθος χρόνου, εἰς τήν δημοσίευσιν τῆς συγκεκριμένης "ΑΝΤΙΔΙΑΤΡΙΒΗΣ".
(1) Ἀρκεῖ νά εἶναι κανείς Οἰκουμενιστής, θά ὀνομασθῆ καί διδάκτωρ καί θά προωθηθῆ.
(2) Λυπούμεθα, ἀλλ' ἡ ἀλήθεια τῶν πραγμάτων ἀπαιτεῖ νά ὁμιλῶμεν οὕτω, ἄλλωστε ἡμεῖς δέν ζητοῦμεν νά ἀναδειχθῶμεν εἰς διδάκτορας.
(*) Τό ἀκριβέστερον εἶναι ὅτι, ὡς φρόνημα καί ὡς προπαγάνδα, ἐκδηλώνεται διά τῆς γνωστῆς ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗΣ Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, τῆς ἐκδοθείσης ὑπό τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία πάλιν καθωδηγεῖτο καί ἠλέγχετο ὑπό τῶν Προτεσταντῶν καί Παπικῶν, καί μέ μίαν λέξιν ὑπό τῆς μόλις τότε ἐμφανισθείσης Παναιρετικῆς Οἰκουμενιστικῆς Κινήσεως.
(*) Ποῖος τό 1924 διενοεῖτο ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός θά ἐπέβαλεν τήν ἀναγνώρισιν τοῦ Παπισμοῦ ὡς "Ἀδελφῆς Ἐκκλησίας" καί ὅτι Πάπαι Πατριάρχαι καί ὁ Χριστόδουλος Ἀρχιεπίσκοπος θά πηγαινοήρχοντο ἐναλλάξ καί ἀμοιβαίως καί θά ἀνεγνώριζον "Ἀποστολικήν Διαδοχήν" καί "μυστήρια" εἰς τούς αἱρετικούς;
(3) Δέν ὑφίσταται οὐδόλως "Παλαιοημερολογιτικόν πρόβλημα", ἀλλά ὀξύτατον προκύπτει τό πρόβλημα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἀπό τό 1924. Τήν ἐκτροπήν τοῦ θέματος ὁ κ. Παρασκευα?δης, ἀρχίζει ἀπ' αὐτόν τόν τίτλον τῆς Διατριβῆς του.
(4) Ἡ Ἐκκλησία οὐκ οἶδεν ἀκρίβειαν χρόνου, ἀλλά μόνον τάξιν καί ἁρμονίαν ἐκκλησιαστικήν.
(*) Ποῖαι εἶναι αὗται "αἱ Ἐκκλησίαι"; Ἡ πανσπερμία τῶν αἱρετικῶν!..
(5) Ὁ μέγας δημιουργός καί προωθητής τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.