Ὑπενθυμίζομεν ὅτι εἰς τό προηγούμενον Τεῦχος τῆς "Ο.Π.", καί εἰς τάς σελίδας 397 ἕως 407 ἤρχισεν ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ, ἐπί μιᾶς ἐνστάσεως τοῦ ἀγαπητοῦ φίλου καί πρώην ἐν Χριστῶ Πατρός καί Ἀδελφοῦ κ. Χρυσοστόμου. Οὗτος ἀπ' ἀρχῆς προσχωρήσας εἰς τήν σχισματοαίρεσιν τῶν πέντε τέως Μητροπολιτῶν μας, σήμερον ἐμφανίζεται ὡς "Μητροπολίτης Θηβῶν καί Λεβαδείας".
Ἡ ἔνστασις τοῦ κ. Χρυσοστόμου προέκυψεν κατόπιν τῆς ὑπό τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου κ. Κηρύκου ἀποστολῆς τῆς ὑπ' ἀριθμ. Πρ. 451/10/23.10.2007 ("Ο.Π." Σεπτέμβριος — Ὀκτώβριος 2007 σελ. 316) "ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΩΣ… ΔΙΑ ΚΟΙΝΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ΕΝΩΣΙΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ", καί συγκεκριμένως διότι εἰς τήν συνημμένην αὐτῶ συναποταλεῖσαν "ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ", καί εἰς τά ἄρθρα 8 καί 9, οἱ πέντε τέως Μητροπολῖται χαρακτηρίζονται ὡς σχισματοαιρετικοί. Δέν χωρεῖ εἰς τόν νοῦν τοῦ κ. Χρυσοστόμου ὁ ἐξ ἀντικειμένου πραγματικός χαρακτηρισμός, διότι, δυστυχῶς, εἶς τήν σχισματοαίρεσιν περιλαμβάνεται καί ὁ ἴδιος! Τόν ἀπ' ἀρχῆς ρόλον του δέν ἀρνεῖται ἀλλά συνεχίζει καί μέ τή συγκεκριμένην ἔνστασίν του, ἀφοῦ, ὅπως τό 1990-1991 οὕτω καί πάλιν δέν παρέλειψεν τήν προσπάθειάν του, νά ἐγείρη σκάνδαλα περί εἰκόνων μεταξύ τῶν ἀδυνάτων…
Εἰς τήν πρώτην Ἀπάντησίν του, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης μας κ. Κήρυκος, ἤδη παρέπεμψεν, τόν κ. Χρυσόστομον, εἰς τό εἰδικόν Βιβλίον μας, Γνωμάτευσιν ἐπί τῆς ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΕΩΣ τῶν πέντε τέως Μητροπολιτῶν. Εἰς τό ἴδιον πρῶτον ἀπαντητικόν ἄρθρον παρετέθη καί ὁ ΠΡΟΛΟΓΟΣ αὐτοῦ τοῦ Βιβλίου τό ὁποῖον, ἐπαναλαμβάνομεν, ἀπεστάλη εἰς τόν κ. Χρυσόστομον διά νά τό μελετήση, ἐνῶ ἐδόθη ἡ ὑπόσχεσις ὅτι θά συνεχισθῆ ἡ ἀναδημοσίευσίς του ἀπό τῆς παρούσης στήλης.
Μέ τό παρόν ἄρχεται ἡ ἀναδημοσίευσις τοῦ πρώτου μέρους τῆς Κανονικῆς — Δογματικῆς μελέτης μας, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ συνοπτικήν ἔκθεσιν τῆς πορείας τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ, διότι τό ἀπό τό 1991 ΚΙΝΗΜΑ (Σχισματοαίρεσις) τῶν πέντε τέως Μητροπολιτῶν, καί αὐτοῦ, τοῦ τότε Ἱερομονάχου Ἁγιορείτου κ. Χρυσοστόμου, ἀποτελεῖ ΠΡΟΒΛΗΜΑ<Φ1646> (= προβολήν — ἔργον) τοῦ ἰδίου τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ καί ἐν ταυτῶ καί τοῦ Φλωρινισμοῦ.

Ὁ εἰκοστός αἰών, ὁ ὁποῖος ἤδη κλείνει, ἐσφραγίσθη ὡς αἰών τῆς Ἐκκλησιολογικῆς(1) συγχύσεως. Ἡ γνωστή Οἰκουμενιστική Κίνησις τόσον ἐπί τοῦ πολιτικοῦ ὅσον καί ἐπί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ τομέως, χαρακτηρίζεται ἀπό τόν βασικόν στόχον τῆς ὑπό μιᾶς συγκεντρωτικῆς ἀρχῆς ἐξαρτήσεως καί ἐλέγχου τῶν Λαῶν. Τό φαινόμενον αὐτό ἐκκινῆσαν περί τό τέλος τοῦ προηγουμένου αἰῶνος (19ον) ἀποτελεῖ εὐρύτερον καί μακροχρόνιον Σιωνιστικόν σχέδιον, διά τήν ἐπιβολήν τῆς παγκοσμίου δικτατορίας τοῦ Ἑβραϊσμοῦ — Σιωνισμοῦ.
Πρός τοῦτο οἱ λαοί τῶν Ἐθνῶν δέον νά ἀποκοποῦν καί νά ἀλλοτριωθοῦν ἀπό τάς ἱστορικάς ρίζας τῆς παραδόσεως καί ἰδιαιτέρως οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανικοί λαοί, νά ἀλλοτριωθοῦν ἀπό τάς πηγάς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ ἀφετηρία αὐτοῦ τοῦ καταχθονίου ἑβραϊκοῦ σχεδίου εὑρίσκεται εἰς τό 1897. Πρόκειται διά τό πρῶτο διεθνές συνέδριον τοῦ Σιωνισμοῦ, τό ὁποῖον συνεκάλεσεν τήν 29.8.1897 εἰς τήν Βασιλείαν τῆς Ἑλβετίας ὁ Ἑβραῖος Θεόδωρος Ηερζελ(Χέρσλ).(2) Κάθε ἀντίδρασις κατά τῆς Σιωνιστικῆς Οἰκουμενιστικῆς αὐτῆς κινήσεως, εἴτε ἐπί τοῦ Πολιτικοῦ, εἴτε ἐπί τοῦ Θρησκευτικοῦ, θά χαρακτηρίζεται ὡς δῆθεν ρατσισμός — Ἐθνικισμός καί ἰδιαιτέρως ἐπί τῆς Ὀρθοδοξίας, θά διαβάλλεται καί θά διαστρέφεται ὡς δῆθεν ἐγωϊσμός! Χαρακτηριστικά ἐπιτεύγματα τοῦ Σιωνιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπί τοῦ Πολιτικοῦ Πεδίου εἶναι ὁ "Ὀργανισμός Ἡνωμένων Ἐθνῶν" (Ο.Η.Ε.) καί ἀργότερον ἡ "Ἑνωμένη Εὐρώπη" (Ε.Ε.).

Παραλλήλως μέ τήν ἴδρυσιν τοῦ Ο.Η.Ε. ἐμφανίζεται ὁλοκληρωμένος καί ὁ Οἰκουμενισμός ὡς θρησκευτική "Ἐκκλησιαστική" κίνησις διά τήν ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν, (δηλαδή ἕν ἄλλον εἶδος "Ο.Η.Ε." ἤ "Ε.Ε."). Κατά τήν θεωρίαν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐπιβάλλεται ἡ ἕνωσις ὅλων τῶν "Ἐκκλησιῶν", τῆς Ὀρθοδόξου καί τῶν πολλῶν σχισματικῶν — αἱρετικῶν, μέ πρώτας τάς Προτεσταντικάς — Παπικάς καί ὅλας τάς λοιπάς. Ἐπιβάλλεται νά γίνη τοῦτο διότι μέ τά πολλά σχίσματα καί τάς διαιρέσεις, ἔπαυσε νά ὑφίσταται ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἀλλά καί Αὐτός ὁ Χριστός, δέν ὑπάρχει εἰς καμμίαν ὁλόκληρος. Ἑκάστη τῶν "Ἐκκλησιῶν" λέγουν, εἶναι μέρος -κλάδος, τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἔχει δέ καί ἕν μόνον μέρος τῆς Καθολικῆς Ἀληθείας καί ἑπομένως καί ἕν μόνον μέρος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἕνωσις ὅλων εἰς τόν Οἰκουμενισμόν θά ἐπανασυστήση τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν καί θά ἀναστήση καί τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος "ἀπέθανε" μέ τά σχίσματα καί τάς διαιρέσεις!
Ἄν τά ἀνωτέρω δέν εἶναι ἡ πεμπτουσία τοῦ "εὐαγγελίου" τοῦ Ἀντιχρίστου τί ἄλλο μπορεῖ νά εἶναι; Ἡ κάθε γνωστή αἴρεσις ὠχριᾶ ἐμπρός εἰς τόν Οἰκουμενισμόν.
Ἤδη κατά τό πρῶτον τέταρτον τοῦ παρόντος 20οῦ αἰῶνος, (ὁ ὁποῖος κλείνει μέ τό παρόν ἔτος 1999), ὁ Οἰκουμενισμός κατώρθωσε, μέσω τῆς Μασωνίας νά ἐπιβληθῆ ὄχι μόνον εἰς ἄτομα — παράγοντας ἐκκλησιαστικούς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί νά ἐπιβληθῆ ὡς νέον "ἐκκλησιολογικόν δόγμα", ἐπισήμως διατυπωμένον, ἀποτελοῦν τόν ἀντίποδα τῆς περί Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξου Δογματικῆς διδασκαλίας. Πρόκειται περί τῆς γνωστῆς πλέον "Ἐγκυκλίου τοῦ 1920" ἐκδοθείσης ὑπό τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ Οἰκουμενιστική Κίνησις δέν ἐφαντάζετο ποτέ ὅτι θά εὑρίσκετο "Ὀρθόδοξος", ὁ ὁποῖος θά διετύπωνε μίαν τόσον αἱρετικήν — Οἰκουμενιστικήν Ἐγκύκλιον, ἡ ὁποία θά ὑπερέβαινεν πᾶσαν προσδοκίαν των, καί ὅτι θά εὑρίσκετο καί Πατριαρχική Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία θά ἐνέκρινεν ταύτην!
Συγκεκριμένως τήν ἐν λόγω Ἐγκύκλιον χαρακτηρίζουν:
α) Ἐγκαταλείπει καί βεβηλώνει τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν, καθ' ἥν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι Μία, ἔχει κεφαλήν τόν Ἀναστάντα Χριστόν, εἶναι αἰωνία καί "πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς".
β) Ἀποδέχεται καί ὁμολογεῖ τήν αἱρετικήν Οἰκουμενιστικήν "Ἐκκλησιολογίαν", καθ' ἥν δέν ὑπάρχει ἡ Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διότι αὕτη διηρέθη καί ἐμερίσθη εἰς τάς αἱρετικάς ὁμάδας μεγάλας ἤ μικράς.
γ) Ἀναγνωρίζει αὐτάς (τάς αἱρετικάς ὁμάδας) ὡς "Ἐκκλησίας Χριστοῦ "συγκληρονόμους καί συσσώμους τῆς Ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῶ Χριστῶ".
δ) Κηρύσσει τόν ἀγαπισμόν ὡς βάσιν καί κριτήριον διά τήν ἐν τῶ Οἰκουμενισμῶ ἕνωσιν ὅλων καί,
ε) Ἐκθέτει τό σχέδιον ἤ τήν μεθοδολογίαν καλύτερον, ἡ ὁποία πρέπει νά ἀκολουθηθῆ καί νά ἐφαρμοσθῆ, προκειμένου νά ὑλοποιηθῆ ἡ εἰς τόν Οἰκουμενισμόν ἕνωσις ὅλων, μέ πρῶτον "τήν παραδοχήν ἑνιαίου ἡμερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων Χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν", (δηλ. ὑπό πασῶν τῶν αἱρέσεων) καί… "δέκατον τήν πρόφρονα ἀμοιβαίαν ὑποστήριξιν τῶν Ἐκκλησιῶν ἐν τοῖς ἔργοις τῆς θρησκευτικῆς ἐπιρρώσεως τῆς φιλανθρωπίας καί τοῖς παραπλησίοις".(*) Γενικώτερον ἡ Ἐκκλησία ἐκλαμβάνεται ὡς ἕνας ἄλλος ἀνθρωποκεντρικός, ἐγκόσμιος θρησκευτικός "Ο.Η.Ε.", παράλληλος πρός τόν πολιτικόν, ὁ ὁποῖος τότε μόλις εἶχεν ἱδρυθεῖ καί προβάλλεται πρός μίμησιν, ἀφοῦ κατά τήν "Ἐγκύκλιον", ὁ "Ο.Η.Ε.", "Ἡ Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν", ἱδρύθη πρός ἐφαρμογήν τοῦ Εὐαγγελίου καί ἑπομένως δέν πρέπει νά ὑστερῆ ἡ Ἐκκλησία!(3) Ἐπισημαίνεται λοιπόν ὅτι ἤδη τό 1920 ἔχομεν ὡς τετελεσμένον γεγονός τήν εἰσβολήν καί ἐπιβολήν εἰς τόν χῶρον τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ Σιωνοπροβλήτου Προτεσταντικοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέσω "Ὀρθοδόξων" Μασώνων ρασοφόρων.

Τοῦτο εἶναι γνωστόν, ὡς "Πανορθόδοξον Συνέδριον τῆς Κων/λεως", πλήν ὅμως οὐδόλως εἶναι "Πανορθόδοξον", διότι:
α) Δέν συμμετεῖχον εἰς αὐτό κανέν ἐκ τῶν Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων, ἤτοι Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων, ἀλλά μόνον τό Μασωνοκρατούμενον Πατριαρχεῖον τῆς Κων/λεως.
β) Ἐκ τῶν ἕξ παρόντων Μητροπολιτῶν εἰς τό Συνέδριον αὐτό, οἱ τέσσαρες (4) ἦσαν Μασῶνοι! καί
γ) Ἐκινήθη εἰς ἀπολύτως ἀντορθόδοξα καί καθαρά Οἰκουμενιστικά πρότυπα καί πλαίσια καί ἀπεφάσισεν τήν ἀρχήν τῆς ἐν τῆ πράξει ἐφαρμογῆς τῶν διατάξεων τῆς Οἰκουμενιστικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, καί ἰδιαιτέρως τοῦ πρώτου ἄρθρου περί ἐφαρμογῆς νέου, κοινοῦ μετά τῶν αἱρετικῶν ἡμερολογίου, πρός τόν ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν. Ὡς τοιοῦτον ἀπεφασίσθη νά ἐπιβληθῆ τόν νέον Γρηγοριανόν ἤ Παπικόν Ἡμερολόγιον.(4)
Δέν ἀποτελεῖ λοιπόν οὔτε σχῆμα λόγου, οὔτε ὑπερβολήν ὅταν δηλώνωμεν ὅτι τό Συνέδριον τοῦτο δέν ὑπῆρξεν "πανορθόδοξον", ἀλλά τοὐναντίον ἕν συνωμοτικόν συνέδριον μερικῶν Μασώνων καί κυρίως συνειδητῶν αἱρετικῶν οἰκουμενιστῶν, εἰς τό ὁποῖον οἱ Προτεστάνται "ἐμπαινόβγαιναν" καί ἔλεγαν "μπράβο" εἰς τούς προδότας. Πρόκειται λοιπόν, ἀποδεδειγμένως, περί ἑνός ἀντορθοδόξου, Μασωνικοῦ, Οἰκουμενιστικοῦ Συνεδρίου.

Ἤδη ἡ Μασωνία καί ὁ Οἰκουμενισμός μεθώδευσαν καί τό ἑπόμενον βῆμα, τό ὁποῖον ἐγένετο διά τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί οὐσιαστικῶς διά τοῦ πανισχύρου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου(5) καί τοῦ ὄπισθεν αὐτοῦ ὑπάρχοντος Μελετίου Μεταξάκη.(6) Τά πάντα ποιήσας κατά τήν ἐν λόγω Ἱεραρχίαν, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἐπέτυχεν δουλικήν συμπεριφοράν τῶν Ἱεραρχῶν καί ἀπέσπασεν τάς ὑπογραφάς ὅλων διά τήν ἀλλαγήν τοῦ παλαιοῦ μέ τό Νέον Γρηγοριανόν, ἀλλά καί ἐπί ἄλλων θεμάτων ἀφορώντων ἀμέσως τήν Ὀρθοδοξίαν καί διά τήν προώθησιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Τά πάντα ἀποφασίζονται εἰς τάς Ἀθήνας, ὑπό τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἐνῶ τό Πατριαρχεῖον Κων/λεως, μετά τήν ἀπομάκρυνσιν (διά ξυλοδαρμοῦ) τοῦ Μελετίου Μεταξάκη, εἶναι ὑποχείριον τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί παίζει ἁπλῶς τόν ρόλον τοῦ κομπάρσου, μέ τό νά προσπαθῆ, πλήν ἀνεπιτυχῶς, νά καλύπτη τάς ἐνεργείας τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, αἱ ὁποῖαι πάλιν καί εἰς αὐτόν ἐπεβάλλοντο ὑπό τῶν κέντρων τοῦ Μασωνοοικουμενισμοῦ. Οὕτω τήν 3.3.1924 μέ μίαν τηλεγραφικήν του ἐντολήν!!!, τήν ὑπ' ἀριθμ. 430/123, ὁρίζει ὅτι ἡ 10 Μαρτίου θά λογισθῆ 23.3.1924! Ἤδη ὅλα συνετελέσθησαν καί ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος καί προηγουμένως τῆς Κων/λεως, ἐπισήμως εἰσῆλθον εἰς τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.(7)

Τό 1924 ἀποτελεῖ ὁρόσημον εἰς τήν νεωτέραν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπεφορτίσθη ὅλην τήν Οἰκουμενιστικήν προδοσίαν, ἡ ὁποία ἐξεδηλώθη καί ἐπισήμως διεκηρύχθη διά τῆς "Ἐγκυκλίου τοῦ 1920", προωθήθη "γυμνῆ τῆ κεφαλῆ" διά τοῦ Μασωνικοῦ Συνεδρίου τῆς Κων/λεως 1923, καί ἀνετέθη ἡ ὁλοκλήρωσις αὐτῆς εἰς τόν ἐσπευσμένως ἀναδειχθέντα εἰς Μητροπολίτην Ἀθηνῶν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, ὁ ὁποῖος ἀπεδείχθη τῶ ὄντι "ἄξιος" νά φέρη εἰς πέρας τό σχέδιον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Οἱ Ἱεράρχαι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπεδείχθησαν πραγματικά, δοῦλοι τοῦ Χρυσοστόμου, καί ὡς ἠτιμωμέναι θεραπαινίδες συμπεριφερθέντες, ἐνεδύθησαν ὄνειδος καί κατάραν ὡς ἱμάτιον. Ἡ Ἱεραρχία ἐκείνη δέν ἀνέτρεψεν ἁπλῶς καί δέν κατήργησεν συλλήβδην μόνον τήν Κανονικήν τάξιν, ἀλλά καί ἀπεδέχθη, καί υἱοθέτησεν ἔν τε τῆ θεωρητικῆ Ὁμολογία καί ἐν τῆ πράξει, τόν Οἰκουμενισμόν. <Φ255ΜΩ>Οὔτως ὅμως ἐξέπεσεν τῆς Ὀρθοδοξίας, κατέστη σχισματοαιρετική, καί ἔκτοτε παρά τάς σπασμωδικάς ἀντιδράσεις τινῶν ἐκ τῶν μελῶν της, συνεχίζει νά παραμένη ἐκπεσοῦσα "τάλαινα παγκληρία", τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί διά τῆς συμμετοχῆς της (τό 1948) εἰς τήν ἴδρυσιν τοῦ "Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν" (Π.Σ.Ε.), τήν ὁρατήν ταύτην πλευράν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἄν ἡ Ἱεραρχία ἐκείνη ἀναμφισβητήτως ἔπεσεν καί συνετρίβη, παρέσυρεν δέ καί τήν πλειονότητα ἐκ τοῦ Κλήρου καί τοῦ Λαοῦ, ὅμως τό πιστόν λεῖμμα τῆς Ἐκκλησίας ἔμεινεν ἑδραῖον καί ἀμετακίνητον. Κληρικοί, Μοναχοί, καί Λαϊκοί, ὑψώνουν τό πνευματικό των ἀνάστημα καί καταγγέλλουν ὅτι ὅσοι ἀποδέχονται τόν Νεοημερολογιτισμόν "Φραγγεύουν καί χωρίζονται ἀπό τόν Θεόν οἱ Νεοημερολογῖται", ἐνῶ οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦν ὅτι παραμένουν ἀμετακίνητοι ἐν οἷς παρέλαβον καί οὕτω δέν ἐξέρχονται τῆς Ἐκκλησίας. Ἔκτοτε, διά τόν σχισματοαιρετικόν ἡγέτην τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ καί τήν Ἱεραρχίαν του, ἐχθροί καί ἐπίβουλοι δέν θεωροῦνται πλέον οἱ πάσης φύσεως αἱρετικοί καί κυρίως ὁ Παπισμός καί ὁ Προτεσταντισμός ἤ ὅλοι οἱ αἱρετικοί, ἀλλά μόνον οἱ ὀρθόδοξοι, Κλῆρος καί Λαός, τό πιστόν αὐτό λεῖμμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον παρέμεινεν πιστόν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Αὐτό τό λεῖμμα, ἐχαρακτηρίσθη, ὑπό τοῦ μαινομένου Νεοημερολογιτισμοῦ, ὡς δῆθεν σχῖσμα,(8) καί ἐσυκοφαντήθη καί ἐδιώχθη μέ μεσαιωνικούς τρόπους.
Ἐλησμόνησεν, ὁ Νεοημερολογιτισμός, ὅτι τήν Ἐκκλησίαν, οὔτε ἡ "Ἐγκύκλιος τοῦ 1920", οὔτε τό "Συνέδριον" τοῦ 1923, οὔτε "ἡ Ἱεραρχία" τῆς 23 Δεκεμβρίου 1923, οὔτε ἡ Τηλεγραφική Διαταγή τῆς 3.3.1924, μέ τήν ὁποίαν, παποκαισαρικῶ τῶ τρόπω, ἐπιβάλλεται ὑπό τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἠδύναντο νά τήν καταργήσουν. Οὔτε ὅμως αἱ κατόπιν σημειωθεῖσαι δολιότητες, προβοκατορίαι καί οἱ μεσαιωνικοί διωγμοί τοῦ Νεομερολογιτισμοῦ, ἐστάθησαν ἱκανοί νά τήν ἀφανίσουν, ἐνῶ βυθίζονται καί πνίγονται οἱ ἴδιοι μέσα εἰς τήν βρωμεράν λίμνην τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς ἀρνηταί τῆς Ἐκκλησίας καί κήρυκες τῆς ἐκκλησιολογικῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί κατόπιν καί ὡς ἱδρυτικά μέλη καί τοῦ Π.Σ.Ε.
Αὐτό τό λεῖμμα, λοιπόν, χλευαστικῶς ἀπεκλήθη "παλαιοημερολογιτισμός" ἤ "παλαιομερολογῖται"! Δέν εἶναι ὅμως "παλαιοημερολογῖται" ὅσοι ἔμειναν πιστοί εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, τήν Κανονικήν τάξιν, καί ἀπέρριψαν τήν σχισματοαίρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ. Αὐτοί εἶναι τά "Γνήσια τέκνα ἐν πίστει" (Β. Τμ. Α, 2), εἶναι τά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα δέν ἐξῆλθον Αὐτῆς, ἀλλ' ἔμειναν ἐντός Αὐτῆς εἰς ἔλεγχον τῶν σχισματοαιρετικῶν ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ — ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ἤ τοῦ κινήματός των, τό ὁποῖον ἀκούει καί ἀνταποκρίνεται εἰς τό: "ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ — ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ". Αὐτός ἦτο, καί παραμένει ὁ λόγος, διά τόν ὁποῖον ὁ Νεοημερολογιτισμός ἀπό τήν ἑπομένην τῆς 24.3.1924, ἔστρεψεν ὅλα του τά πυρά κατά τοῦ λείμματος τῆς Ὀρθοδοξίας, καί κατά τῆς ἀληθοῦς καί γνησίας Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία υἱοθέτησε πρός διάκρισιν τόν ὅρον "Ἐκκλησία Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν".
Τά πυρά ἐκ μέρους τῶν καινοτόμων, κατά τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ἦσαν ἡ συστηματική παραπληροφόρησις, ὁ φαρισαϊσμός, ἡ ὑποκρισία, ἡ συκοφαντία ἡ ἀνελευθερία, ἡ βία καί οἱ αἱματηροί διωγμοί. Ἔλεγον καί λέγουν, ἀντιδρῶντες σπασμωδικά ὅτι: "οἱ παλαιοημερολογῖται εἶναι ἀμαθεῖς, περιδεεῖς, χρονολάτραι, ἄτακτα παιδιά τῆς Ἐκκλησίας (= τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ), εἶναι σχισματικοί"!
Ἄλλα "ἰσχυρότερα" πυρά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ κατά τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί τοῦ πληρώματος αὐτῆς ὑπῆρξαν ἡ συστηματική παραχάραξις τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας, τῆς Κανονικῆς τάξεως καί τῆς Δογματικῆς — Ἐκκλησιολογικῆς ἀληθείας! Φλυαροῦν προπαγανδιστικά ὅτι τό νέον ἡμερολόγιον δέν προσκρούει οὐδαμοῦ, οὔτε Δογματικῶς, οὔτε Κανονικῶς! Ἐπίσης λέγουν ὅτι τό Γρηγοριανόν (νέον Παπικόν) δέν κατεδικάθη, ἀπό Οἰκουμενικήν Σύνοδον, αἱ δέ Πανορθόδοξοι Σύνοδοι τοῦ 1583, 1587, 1593, δέν κατεδίκασαν τό νέον καλενδάριον, τό ὁποῖον ἐδέχθη τό 1924 ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἀλλά μόνον τό νέον Παπικόν — Γρηγοριανόν Πασχάλιον. Διά τήν ἡμερολογιακήν των διόρθωσιν, πάντα οἱ ἴδιοι, συνεχίζουν θά ἀποφανθῆ μία Πανορθόδοξος Σύνοδος. Μέχρι τότε οἱ "Παλαιοημερολογῖται" βλασφημοῦν μή δεχόμενοι τόν Νεοημερολογιτισμόν — Οἰκουμενισμόν ὡς Μητέρα των Ἐκκλησία! Περαιτέρω ἄλλη μορφή διωγμοῦ ὑπῆρξεν ἡ δολιότης, ἡ προβοκατορία, ἡ "Οὐνία" τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ μέσα εἰς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας (τῶν Γ.Ο.Χ.)!
Διακαής καί μόνιμος στόχος τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί τῶν διαδόχων του, ὑπῆρξεν ἡ μέ κάθε δόλιον τρόπον ὑπαγωγή (πνευματική καί διοικητική) τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. εἰς τόν ἴδιον, δηλαδή εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν. Οὕτω ἐγκάθετοι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὑπεκρίθησαν τόν "παλαιοημερολογίτην" διά νά δυνηθοῦν ἐκ τῶν ἔσω νά καταστήσουν πραγματικότητα τόν πόθον τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἦτο καί παραμένει, νά πλανήση καί παρασύρη τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καί τό ὑπαγάγη εἰς αὐτόν. Τά γεγονότα τῶν ἐτῶν 1931-1934 εἶναι ἀνάγλυφα, καί αἱ ἱστορικαί πηγαί προβάλλουν σαφεῖς, ἐνῶ εἶναι ἀδυσώπητοι καί ἀναντίρρητοι.(9)
Ἐκεῖνο, τό ὁποῖον ἐφοβήθη ὁ Νεοημερολογιτισμός — Οἰκουμενισμός, ἀλλά καί σήμερον περισσότερον φοβεῖται καί τρέμει, εἶναι ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καθ' ἥν οἱ Γ.Ο.Χ. παρέμειναν τό 1924 εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἐκ τῆς ὁποίας ὅμως ἐξῆλθον οἱ Νεοημερολογῖται, διό καί ὁ Κλῆρος των, διά τόν λόγον αὐτόν, δηλαδή ὡς εὑρεθείς ἐκτός Ἐκκλησίας, ἔπαυσεν νά εἶναι οἰκονόμος τῆς θείας χάριτος, διό καί δέν ἀναγνωρίζονται μυστήρια εἰς αὐτούς.
Αὐτήν τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν, ἀνέλαβεν, διά λογαριασμόν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, νά τήν διαστρέψη καί ἀφανίση, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης! Οὗτος μετά ἀπό τήν κατά Μα?ον — Ἰούνιον 1935, λόγω τε καί ἔργω, λαμπράν ὁμολογίαν τῆς Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (τῶν Γ.Ο.Χ.), καί ἤδη ἀπό τό τέλος τοῦ ἰδίου ἔτους 1935 ἐνεπλάκη εἰς τά σχέδια τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί ὑπό τό κράτος τῶν βαρέων πιέσεων, τάς ὁποίας ὑπ' ἐκείνου ἐδέχθη, "ἔσπασεν" καί κυριολεκτικῶς συνετρίβη ὡς Ἐκκλησιαστικός ἄνδρας, μεταβληθείς εἰς πρόσωπον, τό ὁποῖον ἐνήργει διά λογαριασμόν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ.
Ἀπό τήν νέαν αὐτήν "θέσιν" του, ἐπεδίωξεν διά βίου (ἀπέθανεν τό 1955 παραμείνας ἀμετακίνητος εἰς αὐτήν τήν θέσιν) τήν κατάργησιν τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί τήν ἐν τῆ παρόδω τοῦ χρόνου ἐξάλειψιν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἐνῶ ἀμέσως καί μέχρι τό 1937 προητοίμασεν καί ὡλοκλήρωσεν τό σχῖσμα του, πρός μεγίστην καί ἄμεσον ἐξυπηρέτησιν καί ἱκανοποίησιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ.(10)

Τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας πολεμεῖται — κλυδωνίζεται καί δοκιμάζεται ἀλλ' Αὕτη οὐδέποτε πίπτει. Οὕτω καί ἐν προκειμένω παρά τό σχῖσμα, παρά τήν ὠργανωμένη προπαγάνδα καί τούς αἱματηρούς διωγμούς, ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐξῆλθεν νικῶσα.
Εἰς τήν ἀλλοτρίωσιν τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἐχρησιμοποίησεν τόν ἀπό τό 1924 ἀναδειχθέντα ὑπέρμαχον τῆς Ὀρθοδοξίας, τότε μέν Ἱερομόναχον Ματθαῖον Ἁγιορείτην, ἀπό δέ τοῦ 1935 Ἐπίσκοπον Βρεσθένης Ματθαῖον. Οὗτος μετά τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ (ἀναδειχθέντος καί αὐτοῦ εἰς Ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. τό 1935), ἀντιμετώπισαν καί κατήλεγξαν τήν πτῶσιν καί τό σχῖσμα τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί ἰδιαιτέρως τήν προσπάθειάν του πρός παραχάραξιν τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.
Τό 1947 ὅμως, καί ὁ Κυκλάδων Γερμανός, ἀφοῦ ἐπί μακρόν διαρρήδην ἠρνεῖτο τήν σύμπραξιν πρός χειροτονίαν Ἐπισκόπων διά τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ἐν τέλει καί αὐτός προσεχώρησεν εἰς τό σχῖσμα τοῦ πρώην Φλωρίνης, προκειμένου νά μείνη μόνος του ὁ Βρεσθένης, ὥστε νά μή δύναται νά ἀφήση διαδόχους Ἐπισκόπους. Ὅτε ὅμως, ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος, φθάσας εἰς βαθύ γῆρας καί εὑρισκόμενος εἰς τάς δυσμάς τοῦ βίου του, καί ἐνῶ ὁ Νεοημερολογιτισμός καί ἡ σχισματική παλαιοημερολογιτική παράταξις ὑπό τόν πρ. Φλωρίνης ἅπαντες προσεδόκουν ὅτι θά ἀποθάνη ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος καί θά "ἡσυχάσουν", δηλαδή θά ἐκκλείψη ὁ "φόβος" νά ὑπάρξη ἀδιάκοπος συνέχεια τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἐνῶ αὐτά, ἐπαναλαμβάνομεν προσεδόκουν, ὁ ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος, τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948, μόλις ἐνάμισυ ἔτος πρό τῆς ὁσίας κοιμήσεώς του, τούς ΑΠΕΓΟΗΤΕΥΣΕΝ!
Κατόπιν ἀποφάσεως τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ἤτοι Κλήρου καί Λαοῦ, προέβη μόνος του εἰς χειροτονίαν Ἐπισκόπου διότι: α) Δέν ὑπῆρχεν ἕτερος Ἐπίσκοπος, ἀδήριτος δέ Ἐκκλησιαστική ἀνάγκη ἐπέβαλλεν τοῦτο. β) ἦτο εἰς μεγάλην ἡλικίαν, ἐάν δέ, ἕνεκα τῆς Κανονικῆς ἀκριβείας, δέν ἄφηνεν Διαδόχους Ἐπισκόπους, ἡ Ἐκκλησία θά ἔμενεν χωρίς Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ὅπερ εἰς τήν πρᾶξιν ἐσήμαινεν τήν ἐκ μέρους τοῦ Ἀνδρός ἄρνησιν τῆς Ἐκκλησίας καί βλασφημίαν κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας Αὐτῆς. Ἄλλωστε, ὅπως προεγράφη, αὐτός ἦτο καί ὁ λόγος διά τόν ὁποῖον ἐπεδιώχθη ἡ ἀπομόνωσίς του, καί μόλις τό 1947 ἀπεμακρύνθη ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ὁ Κυκλάδων Γερμανός. Ἑπομένως, ὁ μακαριστός Βρεσθένης Ματθαῖος χειροτονήσας μόνος του τόν Ἀρχ/την Σπυρίδωνα εἰς Ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος, δέν ὑπέπεσεν οὐσιαστικῶς εἰς παράβασιν Κανονικήν, διότι οὔτε ἄλλοι ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς ὑπῆρχαν, οὔτε ἐσυνωμότησεν, οὔτε πραξικόπημα ἔκαμεν, οὔτε παράταξιν ἤ σχῖσμα προεκάλεσεν, ἤ ἄλλως πως ἔβλαψε τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλά τά πάντα ἐποίησεν πρός χάριν καί ὑπέρ τῆς ἰδίας τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος (14.5.1950) τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948 χειροτονήσας μόνος αὐτός Ἐπίσκοπον, δέν παρεβίασεν τήν Κανονικήν τάξιν, ἀλλά διά τούς λόγους, οἱ ὁποῖοι ὑπεγραμμίσθησαν μόλις ἀνωτέρω, ΥΠΕΡΕΒΗ τόν Κανόνα. Οὕτως ἀπέδειξεν τήν ἀπόλυτον πίστιν εἰς τήν καί συνέπειαν εἰς τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί οὕτω, μετ' οὐ πολύ, ἀπῆλθεν Ὁμολογητής.(11) Οὕτω πρός μεγίστην ἀπογοήτευσιν τῶν πολεμίων της, ἡ Ἐκκλησία ἐσυνέχισεν ἀπρόσκοπτα τήν ἱστορικήν — λυτρωτικήν πορείαν της, ἐνῶ ἡ ἰδία ἀκριβῶς πρᾶξις, ἀνέτρεψεν καί ἐματαίωσεν κάθε σχέδιον καί προσδοκίαν τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, περί ἐκλείψεως τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, μέ τόν σκοπόν ὅπως σύν τῶ χρόνω καταστῆ δυνατή καί ἡ ὑπαγωγή ἤ ἡ ἀπορρόφησις τοῦ πληρώματος Αὐτῆς ὑπ' αὐτοῦ.

Ἀπό τό ἔτος 1955, ὅτε ἀπέθανεν ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος ἀνεζητεῖτο τρόπος, μέ τόν ὁποῖον θά προσεβάλετο ἡ Ἀποστολική Διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Γ.Ο.Χ.). Ὁ ἴδιος ὁ πρ. Φλωρίνης καί οἱ ὀπαδοί του, ἀπό τό 1948 ἐβλασφήμουν κατά τῆς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς, φωνασκοῦντες ὅτι ἡ "ὑφ' ἑνός χειροτονία εἶναι ἄκυρος" καί ἑπομένως οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ ἕλκοντες τήν χειροτονίαν παρά τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, εἶναι "ἀνίεροι" καί ἑπομένως "ψευδεπίσκοποι"! Ἐπειδή ὅμως τοῦτο τό βλάσφημον κήρυγμα — προπαγάνδα, δέν υἱοθετεῖτο παρά σοβαρῶν ἀνθρώπων, (νεοημερολογιτῶν κυρίως), οἱ ὁποῖοι ἀπεφαίνοντο ὅτι οἱ ὑφ' ἑνός ἔχοντες τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, εἶναι Ἀρχιερεῖς καί οὐδείς δύναται νά τούς ἀμφισβητήση, ὑπόκεινται ὅμως εἰς δίκην διά τῆς ὁποίας ἀναλόγως ἤ θά δικαιωθοῦν ἤ θά καταδικασθοῦν εἰς καθαίρεσιν καί ὁ χειροτονήσας καί οἱ χειροτονηθέντες. Ἡ προπαγάνδα περί "ἀνιέρου", κλπ., προωθεῖτο καί ἐκλημακοῦτο εἰς τήν παράταξιν τοῦ πρ. Φλωρίνης ἰδιαιτέρως μετά τό 1955, ἔτος κατά τό ὁποῖον ἀπέθανεν ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος,, ἡ δέ παράταξίς του ἔμεινεν ἀκέφαλος, δηλαδή χωρίς Ἐπίσκοπον. Τό γεγονός αὐτό προεκάλεσεν σοβαράν κρίσιν εἰς τόν συγκεκριμένον χῶρον τῶν σχισματικῶν, διότι ὑπῆρχεν τό ἐνδεχόμενον ἀθρόας ἐπιστροφῆς τῶν ὀπαδῶν του εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Διά τῆς βλασφήμου ὅμως αὐτῆς προπαγάνδας, ἀλλά καί τῆς προσδοκίας, τήν ὁποίαν ἐκαλλιέργουν, καθ' ἥν μέ οἱονδήποτε τρόπον θά εὕρουν ἐπισκόπους, ἔφραξαν τόν δρόμον τῆς ἀθρόας ἐπιστροφῆς τῶν ὀπαδῶν τοῦ πρ. Φλωρίνης εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ.
Τό 1960 ἡ Φλωρινική παράταξις ἀπέκτησεν Ἐπίσκοπον, ὁ ὁποῖος ἐχειροτονήθη εἰς τήν Ἀμερικήν ὑφ' ἑνός Ἐπισκόπου καί παρά τήν ἀπαγόρευσιν τῆς Συνόδου, εἰς τήν ὁποίαν ἀνῆκεν ὁ χειροτονήσας ἐπίσκοπος.<Φ1676Μ>(12)Περαιτέρω ὁ χειροτονήσας πραξικοπηματικῶς καί πρός διαιώνισιν τοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος, εἶχεν πλήρη πνευματικήν κοινωνίαν μετά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ. Οὐσιαστικῶς μέ αὐτήν τήν κατάφωρα ἀντικανονικήν χειροτονίαν ἡ σχισματική παράταξις τοῦ πρώην Φλωρίνης (ἤδη ἀπό τό 1960) ἐξηρτήθη ἀπολύτως ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Αὐτοί εἶναι οἱ λόγοι διά τούς ὁποίους ὁ Νεοημερολογιτισμός δέν ἔλαβεν οὔτε λαμβάνει σοβαρά ὑπ' ὄψιν του τήν Φλωρινικήν παράταξιν, ἀλλά τόν ἀπασχολεῖ μόνον ἡ Γνησία καί ἀδιάκοπος Κανονική Ἀποστολική Διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Γ.Ο.Χ.), καί ἡ Ἐκκλησιολογία Της.

Καθ' ὅλην τήν δεκαετίαν τοῦ 1960 οἱ ὀπαδοί τοῦ πρ. Φλωρίνης ἀνεζήτουν τρόπον νά προσβληθῆ ἡ Ἀποστολική Διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων τῆς οὕτω ἀποκαλουμένης Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Διά τόν σκοπόν αὐτόν ἐπενοήθη ἡ λεγομένη "χειροθεσία" ἤ καί "ἀναχειροτονία" τῶν Ἐπισκόπων, ὅπως τό εἶχεν προγραμματίσει ὁ ἴδιος ὁ πρώην Φλωρίνης εἰς σχετικήν γνωμάτευσίν του, πάντοτε εἰς τά πλαίσια τῆς βλασφήμου προπαγάνδας του, περί "ἀντικανονικῆς" καί "ἀκύρου" χειροτονίας, καί τοῦ "δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος".
Τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971, ἤδη εἶναι ἐπιμελῶς "στημένον" ἕνα πλῆρες σχέδιον προσβολῆς τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Τό σχέδιον τοῦτο εἶχεν ἀναλάβει νά φέρη εἰς πέρας ὁ Ἀρχ/της Καλλιόπιος, ὁ ὁποῖος προηγουμένως εἶχεν ὑποκριθεῖ ὅτι ἐγκαταλείπει τό Φλωρινικόν σχῖσμα καί προσχωρεῖ εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ἐνῶ οὐσιαστικῶς, ὡς ἐγκάθετος τοῦ Φλωρινισμοῦ καί ὅλων τῶν σκοτεινῶν κέντρων, ἐνήργει καταχθόνια σχέδια, κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα ὅμως, πρός μεγάλην ἀπογοήτευσιν τόσον τῆς Φλωρινικῆς Παρατάξεως, ὅσον καί τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, δέν ἐπέτυχον, Ἡ Σύνοδος τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἡ ὁποία τελικῶς ἐκλήθη νά ἀποφανθῆ περί τῶν χειροτονιῶν τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, παρά τάς πιέσεις καί τό ἀδιέξοδον, εἰς τό ὁποῖον τήν εἶχον φέρει ὅλοι οἱ ἐν Ἀμερικῆ συναθροισθέντες πανταχόθεν ἐπίβουλοι, ἀπέφυγεν τόν σκόπελον καί ἐπεδίωξεν πρᾶξιν διπλῆς οἰκονομίας, μέ τήν ὁποίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., δέν ἔβλαψεν καί δέν ἐβλασφήμησεν ἡ ἰδία, ἀλλά καί τό πρόσχημα τῶν ὀπαδῶν τοῦ Φλωρίνης, καθ' ὅ δέν προσήρχοντο εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., διότι δῆθεν οἱ Ἐπίσκοποι αὐτῆς εἶναι "ἀντικανονικοί" καί "ἀνίεροι", διέψευσεν καί ἐξήλειψεν.
Εἰς τήν σχετικήν ἀπόφασίν της διά τό θέμα αὐτό, τονίζει ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι οἱ ἔχοντες τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἐκ τῶν ὑπό μόνου τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου χειροτονιῶν, δέν εἶναι σχισματικοί καί ἑπομένως δέν ἔχει ἐφαρμογήν ἐπ' αὐτῶν ὁ Η' Κανών τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅπως οἱ Φλωρινικοί ἀπήτουν νά ἐφαρμόση ἡ Σύνοδος τῶν Ρώσων. Ἡ οὕτω πως, ὡς "χειροθεσία" ἐμφανισθεῖσα, τῆ οὐσία ἀπετέλεσεν καθαρῶς ἐξωτερικήν τυπικήν πρᾶξιν, μή θίξασα οὐδόλως τήν δογματικήν ἀκεραιότητα καί πληρότητα τοῦ μυστηρίου τῆς χειροτονίας καί τῆ ἀληθεία ἀνεγνώρισεν τάς χειροτονίας, ἐνῶ διά τῆς οὕτω λεγομένης "χειροθεσίας" καί ἐπ' ἀληθεία τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς, ἀφήρεσεν τό πρόσχημα — πλάνην τῶν Φλωρινικῶν, καί τοῦτο ἐπί τῶ σκοπῶ τῆς πραγματοποιήσεως τῆς ἑνώσεως τῶν ἐν Ἑλλάδι "παλαιοημερολογιτῶν". Δυστυχῶς ὅμως ἡ παράταξις τοῦ πρ. Φλωρίνης, ἀπέδειξεν ὅτι δέν ἐνδιαφέρετο διά τήν ἑνότητα, ἀλλ' ἐκεῖνο τό ὁποῖον τήν ἐνδιέφερεν ἦτο ἡ προσβολή τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας, καί τοῦτο διά λογαριασμόν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ! Διά τούς λόγους αὐτούς, ἡ ἡγεσία τῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως, τόσον ἐχολώθη κατά τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων, διότι "παρεσπόνδησεν" καί ἀνεγνώρισεν τούς Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ὥστε ἀμέσως διέκοψεν τήν πνευματικήν μετ' αὐτῆς κοινωνίαν! Εἰς τήν ὑπ' ἀριθμ. 534/18.9.1971 Ἐγκύκλιόν της ἡ Φλωρινική παράταξις διερήγνυεν τά ἱμάτιά της διακηρύσσουσα: "Τήν ἡμετέραν εἰς Ἀμερικήν μετάβασιν(13) ἠκολούθησεν ἡ τῆς ἡγεσίας τῶν Ματθαιϊκῶν τοιαύτη. Ἐνῶ δέ εἶμεθα βέβαιοι ὅτι οὐδέν μετ' αὐτῶν θά συνετελεῖτο, ἄνευ τῆς ἐνημερώσεως ἡμῶν, ὅλως παραδόξως καί παρά πᾶσαν προσδοκίαν πληροφορούμεθα ὅτι ἡ Σύνοδος τοῦ πανιερωτάτου Φιλαρέτου ἀπεφάσισεν νά ἀναγνωρίση ὡς κανονικούς τούς ψευδοεπισκόπους τοῦ ἀποβιώσαντος κυροῦ Ματθαίου… Ἡ πληροφορία αὕτη, ὡς ἦτο ἑπόμενον μᾶς κατέθλιψεν, ἀλλ' ἀνακτήσαντες ἤδη τήν ψυχραιμίαν ἡμῶν, ἀπεφασίσαμεν νά ἀντιμετωπίσωμεν τήν δημιουργηθεῖσαν κατάστασιν ψυχραίμως καί σοβαρῶς ἐν τῆ γενέσει της. Δέν γνωρίζομεν ποίας δικαιολογίας θά προβάλη διά τήν παρασπονδίαν(14) της ταύτην ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς ἐν Ἀμερικῆ Ρωσικῆς Ἐκκλησίας… Δέν θά ἀσχοληθῶμεν περισσότερον μέ αὐτούς, ἀλλά δέν θά ἀναγνωρίσωμεν τάς οἱασδήποτε ἀντικανονικάς εἰς τήν ὑπόθεσιν αὐτήν πράξεις τῶν οἱωνδήποτε". ("Ἐγκύκλιος Ἀρχ/που Αὐξεντίου" Α.Π. 534/18.9.1971).