ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Συνεχίζομεν τήν ἀναδημοσίευσιν τῆς ὑπό τόν τίτλον "Ἡ ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ εὐσυνόπτου καί λίαν ἐνισχυτικῆς καί ἐποικοδομητικῆς ἐργασίας τοῦ Ἁγιορείτου Ἱερομονάχου Βενεδίκτου, τῆς Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη ΑΓ. ΟΡΟΣ.


(Συνέχεια ἐκ τοῦ προηγουμένου τεύχους σελ. 414)

Ἄς μή δυσφοροῦμε λοιπόν γιά τά παρόντα κακά. Διότι ἄν ἔχης ἁμαρτίες, ἐξαφανίζονται καί κατακαίονται εὔκολα ἀπό τήν θλῖψι ἄν πάλι ἔχης ἀρετή γίνεσαι λαμπρότερος, ἄν συνέχεια ἀγρυπνῆς καί εἶσαι νηφάλιος. Διότι αἰτία τῶν ἠθικῶν πτώσεων δέν εἶναι ἡ φύσις τῶν πειρασμῶν, ἀλλά ἡ ἀμέλεια αὐτῶν πού πειράζονται.
Ὅλα λοιπόν αὐτά, πόνοι, θλίψεις, δοκιμασίες εἶναι ἕνα ἐμπόδιο στόν δρόμο τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν τελική ἔκβασι, χρήσιμα γιά νά τόν γυμνάσουν καί νά τόν ἀναδείξουν ἀθλητή τοῦ Χριστοῦ.

Ἄν οἱ πόνοι καί οἱ θλίψεις ἐπιβληθοῦν στόν πιστό, χαρακτηρίζονται ὡς "στίγματα" τοῦ Κυρίου πού βαστάζονται ἀπό τούς πιστούς μέ μεγάλη χαρά καί λογίζονται ὡς "καύχημα". Οἱ ταλαιπωρίες γιά τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἀποτελοῦν δόξα γιά τόν πνευματικό ἀθλητή καί τοῦ χαρίζουν παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος εἶναι καί μένει πάντοτε στοργικός Πατέρας δέν ἐγκαταλείπει ποτέ τά παιδιά του καί ποτέ δέν τά ἀφήνει νά δοκιμασθοῦν πάνω ἀπό τήν δύναμί τους, ἀκόμη κι ἄν νομίση κανείς ὅτι ἐγκαταλείφθηκε ἐντελῶς ἀπό τήν χάρι τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος βρίσκεται κοντά καί ἐπεμβαίνει ὅταν χρειασθῆ.
Γιά τούς ἀθλητές τοῦ Χριστοῦ οἱ θλίψεις καί οἱ πόνοι εἶναι πλοῦτος, γιά τούς ἀμελεῖς βοηθός πού τούς προφυλάσσει ἀπό τά βλαβερά, ἐνῶ ἐκείνους πού βρίσκονται μακριά ἀπό τόν Θεό, τούς διευκολύνει νά ἐπιστρέψουν.
Σέ κάθε λοιπόν περίπτωσι τό κέντρο βάρους βρίσκεται στό συμφέρον τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός δέν εἶναι ἐκδικητής, ἀλλά στοργικός Πατέρας καί πνευματικός γιατρός. Ποτέ κανείς δέν θά μποροῦσε νά κατηγορήση τόν γιατρό γιά τίς κακώσεις στίς ὁποῖες ὑποβάλλει τόν ἀσθενῆ του δέν εἶναι ὁ ἀσθενής ἐχθρός τοῦ γιατροῦ, ἀλλά ἡ ἀσθένεια. Αὐτή εἶναι ἡ αἰτία, ὄχι ὁ γιατρός. Κανένας πόνος λοιπόν, καμμία θλῖψις δέν μπορεῖ νά ἀδικήση τόν πιστό χριστιανό. Μόνον ὁ ἴδιος θά μποροῦσε νά ἀδικήση τόν ἑαυτό του, ἄν θεωρήση τόν πόνο καί τήν θλῖψι ὡς τήν τελική κατάστασι καί τά βάλλει καί μέ τόν Θεό!

Ὅπως ὁ Θεός δέν εἶναι αἴτιος τοῦ πόνου, ἔτσι φυσικά, δέν εἶναι καί αἴτιος τοῦ φαινομένου ἐκείνου πού προκαλεῖ τόν πιό μεγάλο πόνο στόν ἄνθρωπο, τοῦ θανάτου. Καί αὐτό διότι καί αὐτός ὁ θάνατος δέν εἶναι ἡ τελική ἔκβασι τῆς ἱστορίας. Μετά ἀπό τήν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ δέν ἀποτελεῖ τίποτε ἄλλο παρά ἕνα ἐπεισόδιο στή ζωή τοῦ χριστιανοῦ. Ἡ φθορά τοῦ θανάτου δέν ἔχει πλέον ἐξουσία πάνω στόν ἄνθρωπο, ἐπειδή νικήθηκε μέ τήν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ.
Ἀπόδειξις τῆς νίκης τοῦ θανάτου εἶναι το πλῆθος τῶν μαρτύρων. Καί μάλιστα μάρτυρες πάσης ἡλικίας, κατηγορίας καί φυλῆς ἀνθρώπων, ἀπό τήν ἀρχή μέχρι καί τῶν ἡμερῶν μας ἀκόμη.
Ὁ Μ. Βασίλειος ἀναφερόμενος στήν πίστι τῶν χριστιανῶν καταλήγει: "Γιατί κλαῖς αὐτόν πού ἀπῆλθε, γιά νά ἀλλάξη; Ὕστερα ἀπό λίγο ἡ οὐράνια σάλπιγγα θά ἠχήση, θά τόν ξυπνήση καί θά τόν ἰδῆς νά παραστέκεται στό βῆμα τοῦ Χριστοῦ".
Ὁ χριστιανός βέβαια δέν διδάσκεται νά στέκεται ἀπαθής μπροστά στόν θάνατο προσφιλῶν καί νά μή λυπῆται. Ὅμως ἡ λύπη του πρέπει νά εἶναι διαφορετική ἀπό τήν λύπη ἐκείνων πού δέν ἀποβλέπουν στήν ἀνάστασι. "Ἄν ἡ ἐλπίδα τῶν χριστιανῶν περιοριζόταν στή ζωή αὐτή, δικαιολογημένα θά ἐνομίζετο τρομερό τό νά χωρισθῆ ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα ἄν ὅμως ἡ λύσις ἀπό τά σωματικά δεσμά εἶναι ἀρχή μιᾶς νέας ζωῆς ἀληθινῆς γιά ἐκείνους πού ζοῦν κατά Θεόν, τότε γιατί νά λυπούμαστε σάν ἐκείνους πού δέν ἔχουν ἐλπίδα;", τονίζει ὁ Μ. Βασίλειος.
Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λυπήθηκε καί δάκρυσε γιά τόν θάνατο τοῦ φίλου του Λαζάρου καί μέ αὐτό φανέρωσε τήν κοινωνικότητα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Ἔτσι μᾶς ἀπάλλαξε ἀπό τίς ἀκρότητες τῶν ἐκδηλώσεων στό νά μένουμε ἀναίσθητοι μπροστά στό φαινόμενο αὐτό πού λέγεται θάνατος.
"Ὁ Χριστός δάκρυσε μπροστά στόν Λάζαρο. Αὐτό κάνε καί σύ δάκρυσε ἀλλά ἤρεμα καί μέ εὐπρέπεια καί μέ φόβο Θεοῦ. Ἄν δακρύσης ἔτσι, τό κάνεις αὐτό ὄχι σάν νά δυσπιστῆς στήν Ἀνάστασι, ἀλλά ἐπειδή δύσκολα ὑποφέρεις τόν χωρισμό. Βέβαια δακρύζουμε καί γι' αὐτούς πού φεύγουν σέ χώρα ξένη καί μακρυνή, ἀλλά δέν τό κάνουμε αὐτό σάν ἀπελπισμένοι ἔτσι καί σύ, δάκρυσε σάν νά στέλνης κάποιον σέ ξένη χώρα", τονίζει ὁ Μ. Βασίλειος.
Καί συμπληρώνει καί ὁ ἅγ. Χρυσόστομος: "Γιατί ἀτιμάζεις αὐτόν πού πέθανε; γιατί κάνεις καί τούς ἄλλους νά φοβοῦνται τόν θάνατο; Γιατί κάνεις πολλούς ἀνθρώπους νά κατηγοροῦν τόν Θεό, ὅτι τάχα εἶναι αἴτιος μεγάλων κακῶν στο κόσμο; Μᾶλλον γιατί μετά ἀπό ὅλα αὐτά καλεῖς τούς ἱερεῖς νά ἔλθουν καί νά προσευχηθοῦν; Μά μέ τίς ἐνέργειές σου αὐτές μάχεσαι καί πολεμεῖς τόν ἴδιο σου τόν ἑαυτό, ἐνῶ ἐκεῖνος ἔφθασε σέ γαλήνιο λιμάνι".

Ὑπαχουν ὅμως καί περιπτώσεις πολύ σκληρές μέσα στήν καθημερινότητα τῆς ζωῆς. Καί μάλιστα σήμερα πού ὁ τεχνικός πολιτισμός ἔχει φθάσει στό ἀποκορύφωμά του. Πόσα τροχαῖα δυστυχήματα μέ θύματα μικρούς καί μεγάλους συμβαίνουν καθημερινά, καί ἀκόμη μέ θάνατο καί μικρῶν παιδιῶν; Καί τό ἐρώτημα πολλές φορές ἔρχεται σκληρό: Γιατί ὁ Θεός νά ἐπιτρέψη ἡ μητέρα νά χάση τό παιδί της πού εἶναι μικρό; Πῶς θά παρηγορηθῆ ἡ μητέρα αὐτή; Δύσκολη ἡ ἀπάντησι.
Ἄς δώσουμε ὅμως τό λόγο στόν Μ. Βασίλειο:
"Ἄν σκεφθῆ κανείς ὅτι ὁ Θεός εἶναι Πατέρας πιό φυσικός γιά τό παιδί πού αὐτή γέννησε καί γνωστικώτερος προστάτης καί οἰκονόμος τοῦ βίου, τότε θά ἀφήση τά κλάματα" καί συμβουλεύει τήν τραγική μητέρα: "Ἐσύ ὅμως νά συλλογίζεσαι ὅτι τό παιδί σου δέν πέθανε, ἀλλά ἔφυγε σέ ταξίδι καί πῆγε μπροστά ἀπό σένα λίγα μέτρα στό δρόμο πού καί ἐμεῖς ὁπωσδηποτε θά χρειασθῆ νά πορευθοῦμε".
"Μά τό παιδί", θά παρατηρήση κανείς, "δέν πρόφθασε νά ζήση. Γιατί νά πεθάνη τόσο νωρίς;".
"Τό ὅτι ἡ ζωή του δέν παρατάθηκε περισσότερο, εἶναι μεγάλο ἀγαθό γιά τό ἴδιο τό παιδί", τονίζει ὁ ἴδιος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας. "Διότι ἡ μεγαλύτερη παραμονή του στή ζωή αὐτή γίνεται ἀφορμή περισσοτέρων κακῶν. Τό παιδί τώρα ἔφυγε χωρίς νά κάνη κανένα κακό, δέ σκέφθηκε ὕπουλα γιά τόν πλησίον του, δέν βρέθηκε σέ ἀνάγκη πού προκαλεῖ ἁμαρτήματα, δέν εἶπε ψέμματα, δέν ἔπεσε στήν πλεονεξία, στά πάθη τῆς σαρκός… ἔφυγε μέ καθαρή τήν ψυχή ἀπό τούς λεκέδες τῆς ἁμαρτίας καί ἀνεχώρησε καθαρό πρός τόν ἀνώτερο καί τελικό μας προορισμό".
"Ὁ πιστός", λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, "δέν εἶναι κύριος τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀνήκει στόν Θεό. Πολύ περισσότερο λοιπόν ἀνήκει καί τό παιδί του στόν Θεό. Ὁ ἴδιος μόνο τόν ἐρχομό του στή ζωή ὑπηρέτησε, ἐνῶ τό πᾶν τό ἔπραξε ὁ Θεός. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Πατέρας, ὄχι μόνο ἐξ αἰτίας τῆς δημιουργίας, ἀλλά καί ἐξ αἰτίας τῆς ἀναγεννήσεως μέσα στήν Ἐκκλησία. Πρέπει συνεπῶς ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι εὐγνώμονας διότι κρίθηκε ἄξιος νά ὑπηρετήση τό γεγονός, καθώς καί γιά τό χρόνο πού τό παιδί του ἦταν κοντά του… Ἀλλά τί; Ἤθελες νά τό ἔχης πάντοτε; Αὐτό δείχνει ὅτι δέν εὐχαριστεῖς τόν Θεό καί ὅτι δέν γνωρίζεις ὅτι εἶχε κάτι πού δέν ἦταν δικό σου, ἀλλά ξένο".
"Σκέψου", καταλήγει ὁ Ἱερός Πατήρ, "πώς ἄλλοι πού εὐαρεστοῦν τόν Θεό, δέν ἀπόκτησαν τήν χαρά νά γίνουν γονεῖς. Ἀλλά, θά ἀπαντήση ἡ πονεμένη μητέρα, θά προτιμοῦσα κι ἐγώ νά μήν εἶχα τήν ἐμπειρία τῆς μητέρας, ἄν ἐπρόκειτο νά μοῦ συμβῆ κάτι τέτοιο. Μή παρακαλῶ, μή λές τέτοια, ἀλλά γιά ὅσα ἔλαβες εὐχαρίστησέ Τον, καί γιά ὅσα δέν τά ἔχεις μέχρι τό τέλος, δόξαζέ Τον". Αὐτό ἔκανε καί ὁ Ἰώβ καί εἶπε στή γυναίκα του: "Γιατί μίλησες σάν μιά ἀπό τίς ἀνόητες γυναῖκες; ἄν δεχθήκαμε τά καλά ἀπό τά χέρια τοῦ Κυρίου, δέν θά δεχθοῦμε καί τά λυπηρά; Ὁ Κύριος τά ἔδωσε καί ὁ Κύριος τά ἀφήρεσε… Ἄς εἶναι τό ὄνομα τοῦ Κυρίου εὐλογημένο στούς αἰῶνες".
Καί ὁ θάνατος λοιπόν εἶναι ἕνα ἐπεισόδιο στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἀκόμη καί ἄν πρόκειται γιά θάνατο μικροῦ παιδιοῦ. Ὁ Θεός εἶναι στοργικός Πατέρας καί γνωρίζει τό καλλίτερο γιά τό καθένα ἀπό τά πλάσματά του ξεχωριστά. Ὁ πιστός δέν ἀνήκει στόν ἑαυτό του, ἀλλά στόν Κύριο. Καί ὅταν εἶναι οἰκογενειάρχης, καί ὅταν ὁ Κύριος τοῦ ἐμπιστεύεται τήν διακονία τοῦ φυσικοῦ πατέρα ἤ τῆς μητέρας, ὀφείλει νά διακονήση μέ βάση τό θέλημα καί τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ.
Γιά τόν πιστό ἀληθινή συμφορά δέν εἶναι ὁ θάνατος. Ἀληθινή συμφορά εἶναι μόνον ἡ ἁμαρτία καί ὁ αἰώνιος θάνατος, ὁ αἰώνιος χωρισμός ἀπό τόν Θεό. Μέ τό νά βαδίση ὁ πιστός πρός τόν θάνατο, περνάει σέ μία νέα πραγματικότητα, ἀπαλλαγμένη ἀπό τήν κακότητα τῆς ζωῆς εἰσέρχεται στό ἥσυχο λιμάνι τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.