|
ΣΟΒΑΡΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΚΑΙ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ Τῆς Συνεργάτιδος Ἐκπαιδευτικοῦ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ Ἡ ἐαρινή ἰσημερία ἀστρονομικῶς σηματοδοτεῖ τήν ἀρχήν τῆς ἀνοίξεως, ταυτοχρόνως δέ καί τήν ἀρχήν τοῦ νέου ἔτους, δεδομένου ὅτι ὁ μήν Νισάν, ὁ πρῶτος μήν τοῦ σεληνιακοῦ ἔτους, ἀπαραιτήτως ἀρχίζει κατά τήν ἰσημερίαν ἤ μετά ἀπό αὐτήν, «ὁ μήν οὗτος ὑμῖν ἀρχή μηνῶν, πρῶτός ἐστιν ὑμῖν ἐν τοῖς μησίν τοῦ ἐνιαυτοῦ» (Ἔξ. 12, 2). Ὅθεν ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἐξ αἰτίας τοῦ γεγονότος ὅτι ἀποτελεῖ σημεῖον ἀναφορᾶς διά τόν προσδιορισμόν τῆς ἡμερομηνίας τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα ἑκάστου ἔτους, βάσει τοῦ Αἰωνίου Πασχαλίου Κανονίου τῆς ἐν Νικαία Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τό 325 μ.Χ. Ἑορτάζεται δέ ἡ λαμπροφόρος ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου «κατά τήν πρώτην Κυριακήν μετά τήν πρώτην ἐαρινήν πανσέλληνον», καί ὡς ἐκ τούτου μετά τήν ἰσημερίαν καί μετά τό Νομικόν Ἑβραϊκόν Πάσχα, δεδομένου ὅτι ἐαρινή πανσέληνος σημαίνει σελήνην 14 ἡμερῶν, γεννηθεῖσαν κατά ἤ μετά τήν ἐαρινήν ἰσημερίαν, ἡ ὁποία ταυτοχρόνως καί συμφώνως μέ τό Μωσαϊκό Νόμο, εἶναι ἡ γνωστή «τεσσαρεσκαιδεκάτη» τοῦ Ἑβραϊκοῦ Πάσχα (Ἔξ. 12, 6, Λευ. 23, 5). Μέ τήν εἰσαγωγήν ἐν Ἑλλάδι τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου τό 1924 ἤ τήν «διόρθωσιν» τοῦ Ἰουλιανοῦ, ὡς οἱ καινοτομήσαντες ἀρέσκονται νά ὑποστηρίζουν, ὡς ἡμερομηνία τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας τοποθετεῖται ἡ 21 Μαρτίου, τό ὁποῖον ἐναρμονίζεται ἀπολύτως μέ τάς δυτικοπλήκτους ὑποσημειώσεις τοῦ Πηδαλίου(*) ὅτι «… καί αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, ὅπου μετά τήν πρώτην ἔγιναν, καί οἱ λοιποί Πατέρες, ἔβλεπον ναί καί αὐτοί, ὡς σοφοί ὅπου ἦσαν, πώς κατέβη πολύ ἡ ἰσημερία, ἀλλ' ὅμως δέν ἠθέλησαν νά τήν μεταθέσουν ἀπό τήν κα΄ (21) Μαρτίου ὅπου τήν ηὗρεν ἡ Α΄ Σύνοδος…» (Πηδ. Ζ΄ Ἀποστ.) τῶν Πρακτικῶν τῆς ἐν λόγω Συνόδου μή εὑρισκομένων. Ἐάν βεβαίως αὐτό δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς ἐκκλησιαστικήν πλάνην, ὁπωσδήποτε εἶναι χονδροειδής ἀπάτη εἰς βάρος τῆς ἀληθείας καί τῶν ἁπλῶν Χριστιανῶν καί ἐξηγούμεθα. Λαμβάνοντες ὑπ' ὄψιν τά δεδομένα ὅτι: α) Τό σεληνιακόν ἔτος ἀρχίζει μέ τήν γέννησιν νέας σελήνης, κατά ἤ μετά τήν ἐαρινήν ἰσημερίαν (ἐάν ἡ σελήνη γεννηθῆ πρό τῆς ἰσημερίας, δέν εἶναι ἐαρινή ἀλλά χειμερινή). β) Τό Ἑβραϊκόν Πάσχα, συμφώνως μέ τό Μωσαϊκό Νόμο, ἑορτάζεται τήν 14ην («τεσσαρεσκαιδεκάτην») τοῦ μηνός Νισάν (Μαρτίου — Ἀπριλίου), δηλ. τοῦ πρώτου μηνός τοῦ σεληνιακοῦ ἔτους. γ) Ἄρα, ἡ 14η Νισάν ἀπαραιτήτως τοὐλάχιστον 14 ἡμέρες μετά τήν ἐαρινήν ἰσημερίαν. δ) Ἡ ἐν Νικαία Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος (325 μ.Χ.) ὥρισεν τά ὅρια τοῦ Χριστιανικοῦ Πάσχα, μέ τό τότε ἰσχῦον Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον, μεταξύ 22 Μαρτίου καί 25 Ἀπριλίου, ἀναλόγως μέ τήν πρώτην ἐαρινήν σελήνην. ε) Ἕνα χαρακτηριστικόν παράδειγμα: Κατά τό πάθος τοῦ Χριστοῦ ὁ μέν κῦκλος τῆς σελήνης ἦτο δέκατος (10) ὁ δέ τοῦ ἡλίου εἰκοστός τρίτος (23). Ἄρα τό Νομικόν Πάσχα, δηλ. ἡ 14η τῆς σελήνης κγ΄ (23) τοῦ μηνός Μαρτίου, ἕκτη τῆς ἑβδομάδος ἡμέραν (Παρασκευή). «Μετά τήν ταφήν τοῦ Σωτῆρος, ὁ ἄλογος ἐτύθη ἀμνός πρός ἑσπέραν ἐπιφώσκοντος δέ τοῦ Σαββάτου, τῆ κδ΄ (24) τοῦ Μαρτίου μηνός, ἡ τῶν ἀζύμων παρ' αὐτοῖς ἐτελεῖτο, ὡς ὁ Νόμος ἐν τῶ Λευϊτικῶ διετάξατο^ τῆ κε΄ (25) αὐτοῦ τοῦ μηνός, ἡ λαμπροφανής ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ παντί τῶ κόσμω ἐπέλαμψεν» (Π.Γ., 127, σελ. 1485). Θέτομεν τό ἐρώτημα: Ἐάν ἡ ἐαρινή ἰσημερία τό 325 μ.Χ. ἦτο τήν 21ην Μαρτίου Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου, ἦτο δυνατόν τό κατώτερον Πάσχα νά εἶναι 22 Μαρτίου, μέ δεδομένον ὅτι οἱ Ἑβραῖοι ἑώρταζον τό Νομικόν Πάσχα τοὐλάχιστο 14 ἡμέρες μετά τήν ἰσημερίαν (τεσσαρεσκαιδεκάτη Νισάν); Ἡ εὔλογος ἀπάντησις βεβαίως εἶναι, ὄχι, καθ' ὅτι οἱ ἐν Ἁγίω Πνεύματι συνδιασκεψάμενοι Ἅγιοι Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐγνώριζον πολύ καλῶς τί ἐνομοθέτουν καί ὅτι, διά νά γίνη τό Πάσχα εἰς τό κατώτατον ὅριον (22 Μαρτίου), πρέπει νά περάσουν ἀπό τήν ἰσημερίαν 14 ὁλόκληροι ἡμέραι. Ὅθεν ἡ 21 Μαρτίου Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου εἶναι βάσις τῆς ἐαρινῆς Πανσελήνου καί ὄχι τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας, τήν ὁποίαν πρέπει νά ἀναζητήσωμεν 13 ἡμέρας ἐνωρίτερον, δηλ. τήν 7-8 Μαρτίου Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου. Ἐξ ἄλλου περί αὐτοῦ συνηγορεῖ καί ἡ Ἁγία Γραφή (Παλαιά Διαθήκη) προσδιορίζουσα ἐπακριβῶς τό Ἑβραϊκόν Πάσχα (τεσσαρεσκαιδεκάτη), τό ὁποῖον ἀπό τοῦ Μωυσέως μέχρι σήμερον τοιουτοτρόπως ἀπό τούς Ἑβραίους ἑορτάζεται. Λαμβανομένης δέ ὑπ' ὄψιν καί τῆς ἐνάρξεως τῆς κινήσεως τῶν φωστήρων (ἡλίου καί σελήνης) κατά τήν κοσμογονίαν, τήν 7-8 Μαρτίου (ἀντί τῆς 4ης λόγω τῶν 3 ἡμερῶν τοῦ Φεβρουαρίου), καταλήγομεν ὅτι ἡ ἐαρινή ἰσημερία παραμένει σταθερά ἀπό κτίσεως κόσμου τήν 7-8 Μαρτίου Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου κι ἐνῶ πολλοί πράγματι «ἔπεσαν», αὐτή ὅμως ὄχι. Πρός τί, λοιπόν, ἡ προσθήκη 13 ἡμερῶν εἰς τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον; Ἀντιγόνη Παπαμιχαήλ Συνταξιοῦχος Ἐκπαιδευτικός Σημ. τό παρόν ἐδημοσιεύθη εἰς τήν τοπικήν ἐφημερίδα Λαρίασης, «ΕΛΕΘΕΡΙΑ», τήν 1 Ἀπριλίου 2008. ***
(*) Σημ. τῆς «Ο.Π.»: Δυστυχῶς, ἐνῶ αἱ δυτικαί παρεμβάσεις ἐπί τῶν
ὑποσημειώσεων τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου παραμένουν καί προκαλοῦν σύγχυσιν
ἐπιστηρίζουν πλείστας δυτικάς κακοδοξίας, καί παρά τήν ἀγανάκτησιν τοῦ
Ἁγίου, τινές ἐξ αὐτῶν δέν ἀπεβλήθησαν μέχρι σήμερον!ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ π.
ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ
Δημοσιεύοντες τήν κατωτέρω Ἐπιστολήν τοῦ π. Ἀμφιλοχίου πρός τόν
«Σεβ/τον Μητροπολίτην Περιστερίου» κ. Γαλακτίωνα, εὐχόμεθα εἰς τόν
διαμαρτυρόμενον πρώην Μητροπολίτην μας νά τόν ἐνισχύση ἡ χάρις τοῦ
Θεοῦ, ὥστε αἱ ἀντιδράσεις του νά ἔχουν πλήρη συνέπειαν διά νά ἔχουν καί
ἀποτελέσματα εὐάρεστα εἰς τόν Θεόν.ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ
ΤΥΡΝΑΒΟΥ
Ἱερ/χος Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς Α.Π. 90 Ἐν Λαρίση τῆ 18/31.3.2008
Σεβασμιώτατε Γαλακτίων, Εὔχομαι καλήν Τεσσαρακοστήν καί τήν προσωπικήν μας συσταύρωσιν, ἴνα μᾶς συναναστήση ὁ Κύριος. Περιῆλθεν εἰς χεῖράς μου ἡ ὑπ' ἀριθμ. 9 ἀπό 15.9.2007 ἀπάντησίς σας πρός τόν «Ἀρχιεπίσκοπόν» σας κ. Νικόλαον καί ἐθεώρησα χρέος μου ὡς παλαιός συναγωνιστής σας, νά σημειώσω μερικάς παρατηρήσεις ἐπ' αὐτῆς, μέ σκοπόν μήπως φανῆ, καίτοι τό γνωρίζετε, εἰς ποίαν δίνην ἀντικανονικότητος ἐνεπλάκητε καί μετά ποίων συμπράττετε καί ποίους δικαιώνετε. Κατ' ἀρχάς, ἡ λίαν ἀποκαλυπτική ἐπιστολή σας ἐπιβεβαιώνει διά μίαν εἰσέτι φοράν τήν κατάπτωσιν καί τόν εὐτελισμόν τοῦ θεσμοῦ τῆς «Ἱερᾶς Συνόδου», ἡ ὁποία οὔτε κατ' εὐφημισμόν δύναται νά ἀποκαλῆται τοιουτοτρόπως, παρά μόνον ὡς ὁμάς ἐκπεσόντων καί σχισματικῶν. Εἶναι δεσμία τῶν ἐγκαθέτων πατρώνων της, οἱ ὁποῖοι καταστρατηγοῦν κάθε ἔννοιαν ἱερῶν Κανόνων καί ἐκκλησιαστικῆς τάξεως, καί μόνον ὡς πτωχή θεραπαινίς τῶν ἀνόμων σχεδίων των ὑφίσταται καί λειτουργεῖ. Αὐτά βεβαίως τά γνωρίζετε ἐσεῖς πολύ καλύτερα, διότι τά ζῆτε καί πρός τιμήν σας τά καταγγέλλετε.(*) Ἐξ ὅσων γνωρίζομεν, ἀλλά καί ἐκ τῶν ἀποκαλυπτομένων διά τῆς ἐπιστολῆς σας, καθίσταται κατάδηλον τοῖς πᾶσιν, ὅτι μόνον περί Ἱερᾶς Συνόδου δέν πρόκειται, ἀφοῦ ἀντί μύρου εὐωδίας πνευματικῆς, ἀναδύει «μπόχα» κακοδιδασκαλιῶν, ἀντικανονικοτήτων καί σκανδάλων, τά ὁποῖα σχεδιάζουν καί πρῶτοι ἀποφασίζουν οἱ γνωστοί ἐγκάθετοι! Αὐτοί (μοναχοί καί λαϊκοί) παρανόμως παριστάμενοι, ὁδηγοῦν τούς ὑπό τόν Νικόλαον «Ἀρχιερεῖς», ἀπό βαράθρου εἰς βάραθρον καί ἀπό πτώσεως εἰς πτῶσιν, μεταποιήσαντες αὐτούς εἰς ἄβουλα ὄργανα κατά τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί ἐναντίον κάθε γνησίου Ὀρθοδόξου κληρικοῦ καί λαϊκοῦ. Καί ἐνῶ ὅλα αὐτά, Σεβ/τε, ἀποτελοῦν κοινόν τόπον καί εἶναι ἀξιέπαινος ἡ ἀνησυχία καί διαμαρτυρία σας, καταλήγετε εἰς μίαν σειράν ἀντιφάσεων καί αὐτοαναιρέσεων, αἱ ὁποῖαι τόν ἔπαινον εἰς κόλαφον καί ψόγον μετατρέπουν. 1) Πῶς συμβιβάζεται, Σεβ/τε, ἐκεῖνο τό ὁποῖον γράφετε εἰς τήν τελευταίαν παράγραφον τῆς 5ης σελίδος τῆς ἀπαντήσεώς σας, μέ τό πρῶτον θέμα «Ἀποσύρω τίς δύο ὑπογραφές μου, τόσον τῆς ἐκλογῆς, ὅσον καί τῆς προαγωγῆς τῶν δύο Ἀρχιερέων» καί μέ τό δεύτερον: «2) ἀναγνωρίζω τίς ἀπόψεις τῆς πλειοψηφίας μέ τάς ὁποίας «ἐξελέγησαν» καί «προήχθησαν», ἤ τάς ἀποφάσεις «περί καθαιρέσεως» τοῦ Σεβ/του Κηρύκου, ὅσον καί τῶν Κυπρίων Κληρικῶν;». Πῶς νοεῖτε ἐσεῖς αὐτά τά «ἀποσύρω τίς ὑπογραφές ἀπό αὐτές» καί κατόπιν «ἀναγνωρίζω τίς ἀποφάσεις»; Αὐτό δέν δύναμαι νά τό καταλάβω. Τί θά εἰπῆ δογματικαί καί μή; 2) Πῶς συμβιβάζεται καί ἐκεῖνο πού γράφετε εἰς τήν 6ην σελίδα, παράγρ. 1: «Ἐγώ ἐλέγχομαι στίς πρόχειρες ἀποφάσεις, ἀλλά συμφωνῶ μαζί σας». Τί θά πῆ «ἐλέγχομαι» καί «συμφωνῶ»; Καί ἀφοῦ, ὅπως γράφετε, εἰς τήν ἰδίαν σελίδα, ὅτι κατά τούς ἁγίους Πατέρας «ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ συνείδησίς μας», διατί δέν ἀκοῦτε τήν φωνή τοῦ Θεοῦ: Ὅμοιον εἶναι καί ἐκεῖνο τῆς σελίδος 5 παράγρ. 5 ὅτι: «ὁ Μάξιμος μέ παρακαλοῦσε νά ὑποχωρήσω καί νά ὑπογράψω (σ.σ. τάς προχείρους καί ἀδίκους ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι σᾶς «τάραξαν καί ἀνέβασαν τό σάκχαρον» καί ἀποχωρήσατε ἀπό τήν σύνοδο), πρᾶγμα πού ἔπραξα βεβιασμένα καί ἐλεγχόμενος ἀπό τήν συνείδησίν μου». Ἐδῶ παρατηρεῖται ὅτι δέν ἔχετε πρωτοβουλία, δέν εἶσθε ἐλεύθερος ἐν Χριστῶ, ἀλλ' ἐνεργεῖτε πίπτων καί πιεζόμενος! Πιέζεται ἕνας Ἐπίσκοπος; Ὑποχωρεῖ ἕνας Ἐπίσκοπος πρό ἑνός φαύλου ὁμολογιακά ψευδοκαλογήρου ἤ ἐνώπιον κάθε ἐγκαθέτου τῶν ξένων Κέντρων; Αἰχμάλωτος εἶσθε; 3) Εἰς τήν σελίδα 3 παράγρ. 2 γράφετε: «Ἀρχικά ἐνθουσιάστηκα καί ὑπέγραψα (ἀναλογιζόμενος πώς θά ἀνακαλέσουν ὅλα τά γραφόμενα)». Αὐτό σημαίνει ὅτι ὑπογράφετε μέ ἐνθουσιασμό καί ἐν λευκῶ καί ὄχι, ὡς θά ἔπρεπε, ὑπεύθυνα καί ἐλεύθερα. Ἐδῶ φαίνεται ὅτι ὑπογράφετε μίαν καταδίκην, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι δέν θά ἐκτελεσθῆ «ἀναλογιζόμενος πώς θά ἀνακαλέσουν ὅλα τά γραφόμενα»! Αν εἶναι δυνατόν νά γίνη κάτι τέτοιο! Ὅλαι αἱ παράγραφοι τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Νικολάου, ἀπό τήν πρώτην ἕως καί τήν τελευταίαν σελίδα, ἀποκαλύπτουν ἀντικανονικότητας καί παρανομίας καί ἐσεῖς ἐλεγχόμενος τάς ἐπικυρώνετε μέ τάς βεβιασμένας ὑπογραφάς σας κατά τό: «Ἐγώ ἐλέγχομαι στίς πρόχειρες ἀποφάσεις, ἀλλά συμφωνῶ μαζί σας»; Ὁμοιάζετε δηλαδή μέ τόν Πιλάτον, ὁ ὁποῖος ἐνῶ ἑπτά φορές ἐξῆλθεν τοῦ πραιτωρίου καί ὡμολόγησεν ὅτι «οὐδεμίαν αἰτίαν εὑρίσκω κατά τοῦ ἀνθρώπου τούτου», πλήν ὅμως ἐλεγχόμενος ὑπέγραψεν τήν Σταυρικήν καταδίκην τοῦ ἀθώου, ἐπειδή δέν ἦταν…δογματικόν θέμα!!! Ἐκεῖνο πάλιν, τό ὁποῖον γράφετε εἰς τήν 6ην σελίδα, «σχίσματα δέν κάνω, ἀλλά τήν συνείδησίν μου δέν τήν καταφρονῶ (σ.σ. πράττετε τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά τήν καταφρονῆτε;) ἀλλά ὁμολογῶ πάντα τήν ἀλήθεια», τί σημαίνει; Ποίαν 'ᾶραγε ἀλήθειαν ὑποστηρίζετε καί ὁμολογεῖτε; Μήπως αὐτήν τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος 54/76, τό ὁποῖον κατηγορηματικά λέει ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. εἶναι νεοημερολογῖται;(*) Μήπως τήν ἀποδοχήν τῆς χειροθεσίας(*) ὡς ἐπί σχισματικῶν; Μήπως τήν σκόπιμον παραίτησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου; Μήπως τήν ἀναγνώρισιν τοῦ αἱρεσιάρχου Πειραιῶς, ὡς «Ἀρχιεπισκόπου»; Μήπως τήν ἀναγνώρισιν τοῦ Ἰγνατίου ὡς Ἐπισκόπου, ὅταν οὗτος δέν εἶναι ἄξιος οὔτε τάς κανδήλας νά ἀνάψη; Μήπως τοῦ Σεβαστιανοῦ μέ τά ἀνάξιος — ἄξιος; Ἤ μήπως τήν ὑποταγήν εἰς τούς Μαξίμους, Κατσουραίους κ.λπ.; Ἤ μήπως εἰς ἐκείνας τάς ἀδικίας ὅτε ὅλοι ὁμοῦ προσπαθήσατε νά μέ ἐκδιώξετε ἀπό τήν Σύνοδον, ὅταν παριστάμην ἐκ μέρους τοῦ Σεβασμιωτάτου Παναρέτου, διά νά τόν ἐκπροσωπήσω ἁρμοδίως; Εἶναι αὐτά ἀλήθεια; Εἶναι ἀλήθεια ἡ μή ἀποδοχή τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας Πίστεως, τήν ὁποίαν ὁμοῦ μετά τοῦ π. Μιχαήλ σᾶς προσεκομίσαμεν; Ποία εἶναι ἡ θέσις σας ἐπ' αὐτῆς; Τό μόνον παρήγορον ἀνάμεσα εἰς ὅλα αὐτά, εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖον γράφετε εἰς τήν 5ην σελίδα, ὅτι «δέν ὑπογράφω τήν καθαίρεσιν τοῦ Κηρύκου καί τήν καθαίρεσιν τῶν Κυπρίων Ἱερέων», καί ὅπως ἐπληροφορήθημεν δέν τήν ὑπεγράψατε. Αὐτό σημαίνει ὅτι κάποια φλέβα ἀνθρωπιᾶς, μᾶλλον κάποια ἀκτίνα θείου φωτός (διά ποίαν κρυφήν ἀρετήν σας), ἡ ὁποία μακάρι νά πλημμυρίση τήν ψυχήν σας καί νά σᾶς ἀξιώση, ἕως καιρόν ἔχετε, νά ἀνανήψετε καί σπάσετε τά δεσμά τῆς προδοσίας καί τῆς κακοδοξίας, μέ τά ὁποῖα εἶσθε σφικτοδεμένος καί πράττετε ἐκεῖνα, τά ὁποῖα ὑμεῖς δέν θέλετε, ἀλλά σᾶς τά ἐπιβάλλουν ἄλλοι. Ἐάν τηρήσετε ἐκεῖνο, τό ὁποῖον γράφετε εἰς τήν 1ην σελίδα, θέμα 3ον, ὅτι «θά συμμετέχετε εἰς τήν Ἱεραρχία μέ τήν προϋπόθεσιν ὅτι ὁ θεσμός θά λειτουργεῖ νόμιμα», τότε θά ἀλλάξουν πολλά, διότι ὅπως ὁδηγοῦνται τά πράγματα μέ τέτοιους «Ἐπισκόπους» καί μέ τέτοιους συμβούλους, ὅπως τόν Ἰγνάτιον, τόν Παντελεήμονα, τόν Σεβαστιανόν, τόν Κάτσουρα, τόν Μάξιμον κ.λπ. δέν πρόκειται νά λειτουργήση τίποτε τό Κανονικόν καί νόμιμον. Πηγαίνετε, λοιπόν, εἰς τήν πρώτην «Ἱεραρχίαν» σας καί ἐλέγξετε πρῶτα ἄν αὐτή θά εἶναι Κανονική, ἄν τά μέλη της ἔχουν ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν, ἄν συνῆλθον συνειδητά καί ἐλεύθερα, καί δέν εἶναι ἐργαλεῖα τῶν ἐγκαθέτων, καί ἀναλόγως πράξατε κατά τήν συνείδησίν σας, ἡ ὁποία πράγματι ὅταν εἶναι ἐλευθέρα «εἶναι ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ μέσα μας». Ζητῶ συγγνώμην, ἀλλά βάσει αὐτῆς τῆς συνειδήσεως προσεπάθησα καί σᾶς ἔγραψα ἁπλῶς διά νά σᾶς δώσω ἀφορμήν νά πράξετε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μέ
ἀγάπην Χριστοῦ
Ὁ ἐν Ἱερομονάχοις ἐλάχιστος Ἱερομόναχος Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς Υ.Γ. Ἐνῶ εἶχα τελειώσει αὐτήν τήν ἐπιστολήν, ἔλαβον γνῶσιν καί τοῦ 3281/20.2.2008 ἐγγράφου, μέ τό ὁποῖον μέ παραπέμπετε «εἰς τό Συνοδικόν Δικαστήριον» καί μέ «καλεῖτε εἰς ἀπολογίαν»!.. ***
(*) Σημ. «Ο.Π.»: Νομίζομεν ὅτι δέν εἶναι ἀρκετόν νά καταγγέλλη τις
μόνον.(*) «Σημ. «Ο.Π.»: Εἶναι ἴδιοι ὡς πρός τήν «ἀποστολικήν διαδοχήν» μέ τούς Νεοημερολογίτας, μετά τήν ἐκ μέρους των ἀποδοχήν τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς ὡς «χειροθεσίας». |