 |
| ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΑ
ΘΕΜΑΤΑ Συνεχίζομεν τήν ἀναδημοσίευσιν τῆς ὑπό τόν τίτλον «Ἡ ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ», εὐσυνόπτου καί λίαν ἐνισχυτικῆς καί ἐποικοδομητικῆς ἐργασίας τοῦ Ἁγιορείτου Ἱερομονάχου Βενεδίκτου, τῆς Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου Νέα Σκήτη ΑΓ. ΟΡΟΣ. «Η ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ
(Συνέχεια ἐκ τοῦ προηγουμένου τεύχους σελ. 72)ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ Β΄
Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ
Γενικά Πῶς ὅμως μποροῦν νά ἀντιμετωπισθοῦν ὁ πόνος καί ἡ θλῖψις; Σέ ὅσα λέχθηκαν παραπάνω ὑπάρχει καί ὁ τρόπος ἀντιμετωπίσεως τῶν καταστάσεων αὐτῶν. Θά ἤθελα ὅμως νά ἀναφερθοῦμε γενικά στόν τρόπο τῆς ἀντιμετωπίσεως αὐτῶν τῶν καταστάσεων. Ἄς δοῦμε γιά λίγο τί μᾶς λέγει ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος, στούς ὑπέροχους ἀσκητικούς του λόγους. Πρῶτα ἀπό ὅλα, τονίζει, πρέπει νά μᾶς γίνη βίωμα πῶς ὅταν ἐπιθυμοῦμε τήν πνευματική ζωή γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, θά πρέπει νά ἀποκτήσουμε τόν «ὅρον τοῦ θανάτου». Νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά πεθάνουμε γιά τόν Θεό ἤ νά θεωρήσουμε πεθαμένο τόν ἑαυτό μας. Ἀνάλογα μέ τό μέτρο βιώσεως τῆς καταστάσεως αὐτῆς θά μπορέσουμε νά ὑπομένουμε μέχρι τέλος τά λυπηρά γεγονότα. Μνημόνευε τόν Θεό σέ κάθε καιρό καί θά σέ θυμηθῆ καί Ἐκεῖνος, ὅταν πέσης σέ διάφορους πειρασμούς. Δέν ὑπάρχει τίποτε πιό ἰσχυρό ἀπό τήν ἀπόγνωσι τοῦ κόσμου, δηλαδή τό νά ἀπελπίση κανείς τόν ἑαυτό του ἀπό τά πράγματα τοῦ κόσμου, θεωρώντας τόν ἑαυτό του πάντοτε νεκρό. Δέν ὑπάρχη τολμηρότερο πράγμα ἀπό τό νά κόψη κάποιος ἄνθρωπος τήν ἐλπίδα του γιά ζωή. Τότε κανένας ἀπό τούς ἐχθρούς του δέν μπορεῖ νά τόν βλάψη, ἀλλά οὔτε καί οἱ θλίψεις καί οἱ στενοχώριες μποροῦν νά ἐξασθενήσουν τό φρόνημά του. Διότι κάθε θλῖψις καί στενοχώρια εἶναι καλλίτερη ἀπό τόν θάνατο πού δέχθηκε ὁ ἴδιος γιά τόν ἑαυτό του. Ἐκείνους πού ὑπομένουν κακώσεις καί θλίψεις ἤ πονᾶνε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ τούς θεωρεῖ ὡς μάρτυρες. Λέγει: «Ἄν πεθάνης σωματικά στόν ἀγῶνα γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Κύριος θά σέ στεφανώση καί στά λείψανά σου τά τίμια θά χαρίση ὁ Θεός τήν τιμή τῶν μαρτύρων». Ἕνα ἄλλο φάρμακο πού ἀναφέρει γιά τήν ἀντιμετώπισι τῶν θλίψεων εἶναι ἡ μνήμη τῶν μαρτύρων: «Νά θυμᾶσαι πάντοτε αὐτούς πού ἦταν ἀνώτεροι ἀπό σένα στήν ἀρετή καί νά θεωρῆς τόν ἑαυτό σου κατώτερο ἀπό αὐτούς». Νά θυμᾶσαι τίς φοβερές θλίψεις αὐτῶν πού ὑπέφεραν τόσο πολύ, γιά νά μπορέσης κι ἐσύ νά εὐχαριστήσης τόν Θεό γιά τά μικρά σου καί ἀτελῆ παθήματα καί ἔτσι θά μπορέσης νά τά ὑπομένης μέ χαρά. Τά δικά μας παθήματα εἶναι πολύ μικρά καί ἀσήμαντα, ἄν τά συγκρίνουμε μέ τά ὅσα ὑπέμειναν οἱ μεγάλοι μάρτυρες καί ἅγιοι. Τήν ὥρα τοῦ πόνου καί τῶν θλίψεων, ἄς στρέψουμε τό βλέμμα μας πρός τόν Θεό. Ἡ σκέπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ πρόνοιά Του περικυκλώνει ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἐξαιρετικά ὅμως φανερώνεται στούς ἁγίους ὅταν μποῦν σέ μεγάλο πειρασμό. Ἀκόμη μπορεῖ κανείς νά ὑποφέρη τίς θλίψεις καί τούς πόνους τοῦ παρόντος αἰῶνος, ἄν τίς συγκρίνη μέ «τά ἡτοιμασμένα ἀγαθά» τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ὅπως ἀκολουθεῖ τόν κόπο τῆς σπορᾶς ἡ χαρά τοῦ θερισμοῦ, ἔτσι καί τόν πόνο τῆς κακοπαθείας γιά τόν Θεό, τόν διαδέχεται ἡ χαρά. Ἄς ὑποφέρουμε τίς θλίψεις γιά νά βροῦμε παρρησία στόν Θεό. Ἐκεῖνος πού δέχεται λόγους σκληρούς χωρίς νά φταίη, ἐδῶ βέβαια δέχεται ἀγκάθινο στεφάνι, ἐκεῖ ὅμως δέχεται ἄφθαρτο στέφανο. Σέ ὁποιαδήποτε κατάστασι ἀπαραίτητη εἶναι ἡ ὑπομονή. Ἡ ὑπομονή διώχνει τήν λύπη τῶν συμφορῶν, ἐνῶ ἡ μικροψυχία εἶναι μητέρα τῆς κολάσεως. * * *
Ἡ μοναδική ἑρμηνεία καί ἡ τελευταία ἀπάντησι στό πρόβλημα τοῦ πόνου
εἶναι ἡ πράξις τοῦ Θεοῦ πού κάνει τόν ἀνθρώπινο πόνο χῶρο τῆς παραμονῆς
Του. Μέ τήν κένωσι τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος ξεπερνώντας κάθε λογική γίνεται
μιά καινούργια ἀποκάλυψι. Ὁ πάσχων Θεός κατοικεῖ μέσα στήν καρδιά τοῦ
πάσχοντος ἀνθρώπου. Μόνον ὁ Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος μπορεῖ νά σηκώση
τόν πόνο τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Θεός μέ τό δικό του πόνο σηκώνει τό σταυρό
μας, συμμερίζεται τόν πόνο μας, παίρνει μέρος στόν πόνο μας, ἀγκαλιάζει
τό ἄλγος μας, ἐξαγιάζει τήν ὀδύνη μας. Ὁ πόνος καί ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ
πάνω στό Σταυρό εἶναι ἡ χάρις πού ἀνατρέπει τά λογικά δεδομένα καί τήν
ἀπόγνωσι γιά τόν πόνο καί τόν θάνατο. Γιατί ὁ Θεός δέν κυβερνᾶ τόν
κόσμο, ἀλλά ὑποφέρει γιά τόν κόσμο. Διότι εἶναι ὁ Θεός τῶν ἀνθρώπων καί
τῶν ἀνθρωπίνων.Ἡ τελευταία ἀπάντησις Τό βέβαιο Ἕνα μόνο εἶναι βέβαιο: Ὅτι τό μόνο κακό εἶναι ἡ ἁμαρτία. Καί τήν αἰτία της μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά τήν ἀναζητήση μέσα στήν ἐλεύθερη προαίρεσί του. «Τί εἶναι ἡ ἀσθένεια; τί εἶναι ἡ ἀναπηρία; Τίποτε δέν εἶναι αὐτά, ἄνθρωπε! Ἕνα μόνο εἶναι τό κακό ἡ ἁμαρτία, καί αὐτό μόνον ὀφείλουμε νά ἐξετάζουμε. Ἐπειδή ὅμως δέν ἀσχολούμαστε μέ τίς αἰτίες τῶν πραγματικῶν κακῶν, ἀσχολούμαστε μέ ἄλλα». Καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά καί πολλές φορές νομίζουμε ὅτι στόν ἀγῶνα αὐτόν εἴμαστε μόνοι μας. Ἀνακεφαλαίωσις
Εἴδαμε λοιπόν ἀπό τήν ἀρχή τόν πόνο καί τήν θλῖψι ὡς πανανθρώπινο
γεγονός. Εἴδαμε ὅτι καί αὐτοί οἱ ἅγιοι ἀκόμη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης
εὑρίσκοντο σέ ἀμηχανία μπροστά στό μεγάλο αὐτό πρόβλημα πού προκαλεῖται
ἀπό τήν θλῖψι καί τόν πόνο. Ἐξετάσαμε γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει τόν πόνο,
τά ἀποτελέσματα καί τήν ἀντιμετώπισι γενικά τοῦ πόνου, ἀλλά καί τοῦ
πόνου ἐκείνου πού προέρχεται ἀπό τήν σκληρότερη μορφή, τόν θάνατο.
Καταλήξαμε στό συμπέρασμα ὅτι τό μόνο κακό πού ὑπάρχει στόν κόσμο δέν
εἶναι ὁ πόνος καί ἡ θλῖψις. Ἀντίθετα ἄν κανείς ἔχη ἁμαρτίες μέ τόν
τρόπο αὐτόν τίς ἐξαλείφει, ἄν δέν ἔχη ἁμαρτίες καί μέσα στίς θλίψεις
καί τόν πόνο αὐτόν φαίνεται καθαρά ἡ χάρις καί ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ πού
ἐκδηλώνεται ποικιλοτρόπως. Σέ ὅλη αὐτή τήν πάλη ὡς ἀπαραίτητο
συμπαραστάτη καί συνεργό στόν ἀγῶνα τῆς ἀρετῆς ἔχουμε τόν ἴδιο τόν
Κύριο.Θά ἤθελα νά τελειώσω τά πονηματίδιο αὐτό μέ ἕνα μικρό ἀπόσπασμα ἀπό ἕνα ποίημα μέ τόν τίτλο: «Πατημασιές»
«Μιά νύχτα κάποιος ἄνθρωπος εἶδε
ἕνα ὄνειρο·
ὀνειρεύτηκε πώς περπατοῦσε στήν ἀκρογυαλιά μέ τόν Θεό· στόν οὐρανό ἄστραψαν σκηνές ἀπό τήν ζωή του. Σέ κάθε σκηνή ἔβλεπε δύο ζευγάρια πατημασιές πάνω στήν ἅμμο. Τό ἕνα ἀνῆκε σ' αὐτόν καί τό ἄλλο στόν Θεό. Ὅταν καί ἡ τελευταία σκηνή τῆς ζωῆς του ἔλλαμψε μπροστά του, κοίταξε πίσω στίς πατημασιές στήν ἅμμο. Παρατήρησε πώς πολλές φορές στό δρόμο τῆς ζωῆς του ὑπῆρχε μόνο ἕνα ζευγάρι πατημασιές· ἀκόμη πώς αὐτό συνέβαινε στίς πιό δύσκολες καί θλιμμένες του στιγμές. Αὐτό πραγματικά τόν πείραξε καί ρώτησε τόν Θεό: «Θεέ μου, ὅταν ἀποφάσισα νά σέ ἀκολουθήσω, εἶπες πώς θά βαδίζουμε μαζί αὐτόν τόν δρόμο· ἀλλά παρατήρησα πώς στίς πιό δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μου, ὑπάρχει μόνον ἕνα ζευγάρι πατημασιές. Δέν καταλαβαίνω, γιατί ὅταν σέ χρειαζόμουν πολύ, ἐσύ μέ ἄφηνες». Καί ὁ Θεός ἀπάντησε: «Πολύ ἀκριβό μου παιδί, σέ ἀγαπῶ καί δέν σέ ἄφησα ποτέ. Στίς στιγμές τῆς δοκιμασίας καί τοῦ πόνου, πού βλέπεις μόνον ἕνα ζευγάρι πατημασιές, σέ κρατοῦσα στήν ἀγκαλιά μου». ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΘΗ Η
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ
Ὡς γνωστόν ἡ «σαθρά συμμορία» τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου κ. Νικολάου, ἐν τῆ
ὑπογνώσει της, «ἴδρυσεν γραφεῖον καθαιρέσεων»(!), καί ἐπιχειρεῖ νά
«θάψη» κάθε ὀρθόδοξον Κληρικόν, διότι τοιαύτην ἐντολήν ἔχει ἀπό τά
κέντρα τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
οὐσία δέ τοῦ Σιωνισμοῦ. Εἰς τήν συνέχειαν τῶν προηγηθεισῶν ΔΗΜΟΣΙΩΝ
ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου κ. Κηρύκου, παρεμβάλλεται ἐν τῶ
παρόντι τό ἀπό 17/30.3.2008 σχετικόν κείμενον τοῦ πληρώματος τῆς Ἱ.
Μητροπόλεως Λαρίσης.ΟΥΤΕ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ «ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ Ἱερός Ναός Γενεθλίου Τ. Προδρόμου (Νικολοπούλου 9, 41222) ΤΟ ΠΙΣΤΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Πρός 1) Τόν Σεβ/τον Μητροπολττην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκον 2) Τόν Παν/τον Ἱερομόναχον π. Ἀμφιλόχιον Ταμπουρᾶν, 3) Τόν Ἐλλ/τον κ. Ἐλευθέριον Γκουτζίδη 4) Τόν Αἰδεσιμώτατον Ἱερέα π. Μιχαήλ Ἰωάννου, εἰς Κύπρον Κοινοποίησις:
Διεύθυνσιν τοῦ Περιοδικοῦ: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ», ἐπισήμου δημοσιογραφικοῦ ὀργάνου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἀγαπητοί καί ἀξότιμοι ἐργάται τῆς «Ὀρθοδόξου Πνοῆς», Σεβ/τε Μητροπολίτα κ. Κήρυκε καί ἐλλογιμώτατε κ. Ἐλευθέριε Γκουτζίδη μεθ' ὅλης τῆς Συντακτικῆς Ἐπιτροπῆς, διά τῆς παρούσης, ἡ ὁποία ἐκφράζει ὅλα τά μέλη τῆς Ἐνορίας τοῦ Ἱ. Ν. Τιμίου Προδρόμου Λαρίσης, ἀναφερόμενοι εἰς τάς τελευταίας ἐξωεκκλησιαστικάς ἐνεργείας καί «ἀποφάσεις» τῆς περί τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον ὁμάδος ἐκπεσόντων Ἀρχιερέων, ὑπογραμμίζομεν, ὅτι τό γεγονός τῆς ψευδοκαθαιρέσεως κατά τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, ὅπως καί τοῦ Ἱερέως π. Μιχαήλ, καί λοιπῶν, δέν μᾶς ἐξέπληξεν. Τοιαῦται ἀδιανόητοι ἀψυχολόγητοι, ληστρικαί, σπασμωδικαί καί ἐκκλησιομάχοι «ἀποφάσεις», ὅταν προέρχωνται ἀπό βλασφήμους καί ἐκκλησιομάχους ψευδεπισκόπους δέν λαμβάνονται ὑπ' ὄψιν, διότι οὐδέν κανονικόν καί σύννομον ἀποτέλεσμα παράγουν. Οἱ ἀμετανοήτως βλάσφημοι κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, μόνον διωκτικάς κατά τῆς Ἐκκλησίας ἀποφάσεις δύνανται νά λάβουν, ἀφοῦ τοιαύτας ἐντολάς ἔχουν παρά τῶν Κέντρων τοῦ νεοημερολογιτικοῦ καί παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Ἡ ἐντολή, τήν ὁποίαν ἐν προκειμένω ἔλαβον ἦτοι: «Σπεύσατε νά καθαιρέσετε τόν Κήρυκο, πρίν προλάβη νά χειροτονήση καί ἀφήση γνησίαν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Ἐκβάλατε ἐκ τοῦ μέσου τό ἐμπόδιον τῆς οἰκουμενιστικῆς μας ἑνώσεως». Τρία ὁλόκληρα ἔτη παρῆλθον ἀπό τό σχίσμα τοῦ Ἰουνίου 2005, ἀφ' ὅτου διά καθαρῶς Δογματικούς — Ἐκκλησιολογικούς λόγους ἡ Σεβασμιότης σας διεκόψατε πνευματικήν κοινωνίαν καί ἀπεκηρύξατε τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν Ἀνδρέα, τόν Πειραιῶς Νικόλαον, τόν Ἀργολίδος Παχώμιον, τόν Περιστερίου Γαλακτίωνα, τόν Βερροίας Ταράσιον, τόν Διαυλείας Ἀνδρέαν, καί τόν Φιλίππων Χρυσόστομον, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι προηγουμένως ἀπέκοψαν πάντα σύνδεσμον μετά τῆς Ἀληθείας. Εἰς τήν συγκεκριμένην ἀποκήρυξίν των προέβητε, ἀφοῦ ἐπί σειράν ἐτῶν κατ' ἀρχάς ἐν Συνόδω καί κατόπιν καί δι' ἐπιστολῶν — καταγγελιῶν, ἐθέτατε σοβαρά θέματα Πίστεως καί Ὁμολογίας, τά ὁποῖα προέκυπτον ἀπό τήν ἐμπλοκήν των εἰς τόν παλαιοημερολογιτικόν οἰκουμενισμόν. Ἐάν ἦσαν ἀληθεῖς ποιμένες τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί διάκονοι Χριστοῦ, ἐάν ἦσαν ἐργάται καί ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, 'ώφειλον νά εἶχον πράξει, κατά τό «διδόναι λόγον παντί τῶν αἰτοῦντι», ὅταν μάλιστα ἐπρόκειτο διά θέματα Πίστεως. Δυστυχῶς οἱ σύγχρονοι Νικολα?ται, ἐβλασφήμησαν πολλαπλῶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό ὁποῖον τούς κατέστησεν Ἐπισκόπους, καθόσον ἐβλασφήμησαν καί ἀπολύτως ἠρνήθησαν τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχήν. Δι' αὐτόν ἀκριβῶς τόν σκοπόν κατέλυσαν τήν Κανονικήν τάξιν καί τούς θεσμούς τῆς Ἐκκλησίας, ἐσυκοφάντησαν, ἐδίωξαν, «ἀφώρισαν», ἔθεσαν «ἀργίας» καί «ἀπεφάσισαν καθαιρέσεις» τῶν ὀρθοφρονούντων καί ὑπέρ τῆς ἀληθείας ἀγωνιζομένων. Ἡ ἐσχάτη ληστρική ἐνέργειά των, ἦτο αὕτη ἡ δῆθεν «καθαίρεσις», τήν ὁποίαν «ἀπεφάσισαν», καθ' Ὑμῶν τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, διότι αὕτη, ὡς φαντάζονται, θά συνέβαλλεν εἰς τήν κατά Χριστόδουλον, «λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ»! Ἐνῶ ἡ Σεβασμιότης σας τούς ἐκαλεῖτε εἰς διάλογον διά κοινήν Ὁμολογίαν καί ἐν Χριστῶ ἑνότητα, οὗτοι ἐκώφευσαν καί ἔσπευσαν εἰς ψευδοκαθαίρεσιν. Ἔτσι ἀπήντουν πάντοτε οἱ αἱρετικοί, ὅταν οἱ ὀρθόδοξοι τούς ἐκάλουν εἰς διάλογον ἐν Συνόδω. Εἶναι δέ πασιφανές, ὅτι ἔσπευσαν νά διαπράξουν τήν συγκεκριμένην ἀνόητον καί μωράν κενήν πράξιν των, ἀφ' ἑνός διά νά ἀποκαλυφθοῦν ὁποῖοι εἶναι καί ἀφ' ἑτέρου νά ἱκανοποιήσουν, ἐνόσω ἀκόμη ἔζη, τόν κ. Χριστόδουλον, στέλλοντες οὕτω τό μήνυμα, ὅτι τό ἐμπόδιον εἰς τήν οἰκουμενιστικήν ἕνωσιν «ἔφυγεν ἐκ τοῦ μέσου» καί «τώρα πλέον ὁ Κήρυκος δέν εἶναι δυνατόν νά χειροτονήση!..». Ἔτσι ἀπεδείχθησαν δι' ἄλλην μίαν φοράν ἀνόητοι Χριστομάχοι καί Ἐκκλησιομάχοι (ἔχομεν διδαχθεῖ ὅτι ὁ πολεμῶν τήν γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν εἶναι καί χριστομάχος καί ἐκκλησιομάχος καί Θεομάχος), συναγωνιζόμενοι τόν Οἰκουμενισμόν καί τόν Παπισμόν καί τόν Προτεσταντισμόν καί ὅλην τήν πανσπερμίαν τῶν αἱρέσεων, μή ἐξαιρουμένου καί τοῦ Φλωρινισμοῦ καί τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν. Τοιαῦτα δέ πράττοντες, καθ' ἡμᾶς, καί κατά πάντα ἐχέφρονα Ὀρθόδοξον, προκύπτουν «διάκονοι», «ἐργάται» καί «ὀφθαλμοί» τοῦ Ἀντιχρίστου. Θά ἀναφερθῶμεν εἰδικώτερον καί λίαν συντόμως εἰς ἐλάχιστα μόνον, σημαντικά ὅμως γεγονότα, τά ὁποῖα συνέβησαν μετά τό σχίσμα τοῦ 1995, τά ὁποῖα, ἀπό πολύ ἐνωρίς ἤρχισαν νά ἀποκαλύπτουν τάς δολίας προθέσεις των. Καθοδηγούμενοι, ποδηγετούμενοι καί πιεζόμενοι ἀπό τόν βαρυνόμενον μέ τό κατάφωρα βλάσφημον ὑπ' ἀριθμ. 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Πλημμελειοδικείου Πειραιῶς, αἱρετικόν καί βλάσφημον κ. Νικόλαον, τούς ἐγκαθέτους πράκτορας τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί κακοβούλους ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας, ἀδελφούς Τσακίρογλου, καί τόν κ. Δημήτριον Κάτσουρα, ΕΚΙΝΗΣΑΝ ἀπό πολύ ἐνωρίς δόλιον διωγμόν κατά Κληρικῶν καί λαϊκῶν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατά γνησίων ὁμολογητῶν ἐργατῶν τῆς Ἀληθείας. Χρησιμοποιήσαντες κατ' ἀρχάς τήν ἁπλότητα τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου μας Λαρίσης κυροῦ Παναρέτου, τόν ὁποῖον, ἰδιαιτέρως ἀπό τό 1995, κατεδυναστευεν ὁ αἱρετικός καί βλάσφημος Νικόλαος, ἐπέτυχον νά «ἐπιβληθῆ» δι' αὐτοῦ τό ἐπιτίμιον τῆς «Ἀργίας» εἰς τόν ἀγωνιστήν καί ἀπό δεκαετιῶν ἐφημέριόν μας π. Ἀμφιλόχιον Ταμπουρᾶν. Νομίζομεν ὅτι κανείς δέν ἀγνοεῖ τόν δόλιον καί καταχθόνιον ρόλον, τόσον τοῦ ψευδομοναχοῦ Μαξίμου Τσακίρογλου καί τοῦ Δ. Κάτσουρα, καί προπάντων τοῦ παντοῦ καί πάντοτε «ἀοράτως» εὑρισκομένου καί ἐνεργοῦντος «Ἡγουμένου» Στεφάνου Τσακίρογλου!.. Αὐτοί ἀνέλαβον τήν «Διαβολοαποστολήν», διά λογαριασμόν τοῦ κ. Νικολάου, νά θέσουν εἰς «ἀργίαν» τόν π. Ἀμφιλόχιον, τήν 8ην Σεπτεμβρίου 1997. Βεβαίως δέν χρειάζεται νά ὑπογραμμίσωμεν, διότι εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν, ὅτι πρῶτος ὁ πνευματικός μας πατήρ Ἀμφιλόχιος καί κατόπιν ὅλοι ἡμεῖς καί οἱ ἀπανταχοῦ ὀρθόδοξοι τήν ἀπερρίψαμεν ὡς βαρύτατα ἱερόσυλον πράξιν καί οὐδέποτε τήν ἀνεγνωρίσαμεν, τοὐναντίον τήν κατεδικάσαμεν ὡς ἄδικον, κακόβουλον καί σκόπιμον, ἤτοι διά νά φιμωθῆ καί ἐξουδετερωθῆ μία φωνή Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, ἑνός ἀνιδιοτελοῦς καί ἐλευθέρου ἐν Χριστῶ Κληρικοῦ. Εὐτυχῶς, ὅμως, ἐξημέρωσεν δι' ἡμᾶς καί ἡ «ἀναστάσιμος» ἡμέρα τῆς 29.6.2000, ὅτε ὁ Μητροπολίτης μας κυρός Πανάρετος, ἕως γῆς ταπεινώσας ἑαυτόν καί ἕως τοῦ οὐρανοῦ ἀνυψωθείς ὑπό τοῦ Κυρίου, οὐχί μόνον ἀνεκάλεσεν τάς ὑπό τοῦ κ. Νικολάου ἐπιβληθείσας αὐτῶ Δυτικάς πλάνας, περί τινων Ἁγίων Εἰκόνων, ἀλλά καί τήν ἀπό 8.9.1997 ἄκυρον «ἀργίαν» καί τυπικῶς ἦρεν, διά νά μήν τόν βαρύνη. Οὗτος ὁ Μακαριστός, εἰς τήν συνέχειαν, διωκόμενος ὑπό τῶν ἤδη ἐκπεσόντων συνεπισκόπων του, συνηγωνίσθη σκληρῶς μεθ' ὑμῶν τόν καλόν ἀγῶνα, ἐκοιμήθη δέ ἐν Κυρίω ἐν ἔτει 2004, ἀποδειχθείς Ὁμολογητής καί ὑπέρμαχος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς γνησίας Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Τοσοῦτος ἦτο ὁ θεῖος ζῆλός του, διά τήν Ἐκκλησίαν, ὥστε ἐκτός τοῦ μεγίστου ἀγῶνος τόν ὁποῖον διεξήγαγεν, καίτοι γέρων καί ἀσθενής, ἐζήτησεν καί συνέπραξεν μεθ' Ὑμῶν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, ὥστε διά τοῦ ἀπό 14.3.2002 συμψήφου ὁ πνευματικός μας πατήρ Ἱερ/χος Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς, εἶναι, θέμις εἰπεῖν, ἤδη ὁ «ἐκλελεγμένος καί ἐψηφισμένος» Μητροπολίτης Λαρίσης! Ἀμέσως μετά τό 1999, ἀπεκαλύφθη πλέον πλήρως καί ὁ διωγμός, ἡ πολεμική καί ἡ προσπάθεια περί πνευματικοῦ ἀφανισμοῦ, καί ἄλλου προσώπου καί ἄλλης ἠχηρᾶς φωνῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, Ὑμῶν τοῦ πολυγραφωτάτου θεολόγου Καθηγητοῦ κ. Ἐλευθ. Γκουτζίδη, τοῦ πρώτου εἰς τάς ἐπάλξεις τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος! Αὐτόν, τόν Φεβρουάριον τοῦ 2002, ἐγκάθετοι τῶν Φλωρινικῶν, δι' ἐκπεσόντων Ἀρχιερέων, «ἐπετίμησαν» μέ τήν ποινήν τῆς «ἀκοινωνησίας», ἤτοι, τοῦ «ἀφορισμοῦ», διότι δῆθεν ἐκήρυξεν ὡς «ἄναρχον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ» καί κατόπιν ὅτι δῆθεν ἡ διατύπωσίς του: «Δέν θά ὁμιλήσω, σήμερα διά τήν πρώτην ἄναρχον, αἰωνίαν καί ἀόρατον Ἐκκλησίαν, διότι αὕτη εἶναι ἡ τελεία Κοινωνία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία καί ἀδιαίρετος ἑνότης τῶν τριῶν θείων Προσώπων, τοῦ Ἑνός Θεοῦ», εἶναι «ἀμάρτυρος» καί ἀποτελεῖ «καινοτομίαν», ἐν τέλει δέ οἱ δόλιοι καί ἀπό πάσης ἀπόψεως ἀστοιχείωτοι ψευδοκατήγοροι, ὑπεστήριξαν ὅτι «ἡ θεολογική αὐτή διατύπωσις ἀποτελεῖ ἐκκλησιολογικήν καί τριαδολογικήν αἴρεσιν»! Ἐν προκειμένω ὅμως εἶναι πέραν πάσης ἀμφιβολίας ὅτι ὁ ἀγαπητός ἐν Χριστῶ ἀδελφός καί συντοπίτης μας κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, εἰς τήν ὡς ἄνω διατύπωσιν τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1997, δέν εἶπεν τίποτε τό διαφορετικόν, ἀπ' ὅ,τι ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ ἐπανειλημμένως ἔχει διατυπώσει — διακηρύξει ἀπό τό 1978. Δηλαδή, ἡ Κοινωνία καί ἡ ἑνότης ἐν τῶ μυστικῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ εἶναι κατ' εἰκόνα καί ὁμοίωσιν τῆς Ἑνότητος καί Κοινωνίας τῆς Ὑπερουσίου Ἀνάρχου καί Προαιωνίου Ἁγίας Τριάδος. Αὐτήν δέ τήν Τριαδικήν Ἑνότητα καί κοινωνίαν ἐχαρακτήρισεν, ὡς «πρώτην, ἄναρχον, αἰωνίαν καί ἀόρατον, εἰ θέμις εἰπεῖν, ἐκκλησίαν», περί τῆς ὁποίας, ὡς ἐτόνισεν, τοῦ εἶναι ἀδύνατον νά ὁμιλήση, διό τό θέμα τό ὁποῖον ἐπέλεξεν ἦτο ἡ ἐν χρόνω Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Πέραν τούτου, εἰς τήν ὡς ἄνω διατύπωσιν δέν ἐκήρυξεν ἰδικήν του διδασκαλίαν, ἀλλά τήν διδασκαλίαν τῶν ἁγίων Πατέρων: Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Μεγάλου Φωτίου καί ἄλλων, ἔχων ἰδιαιτέρως ὑπ' ὄψιν του τήν προσευχήν τοῦ Κυρίου, «ἴνα ὦσιν ἕν», τό ὁποῖον ἀναφέρεται εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καί τό «καθώς καί ἡμεῖς ἕν ἐσμέν», τό ὁποῖον ἀναφέρεται εἰς τήν ἄναρχον Τρισυπόστατον, «Ἑνικήν» καί «Μοναδικήν» Θεότητα, ἥτις ἀποτελεῖ τό πρότυπον τῆς ἐν τῆ Ἐκκλησία Κοινωνίας καί Ἑνότης μας. Ἡ παντελής ἔλλειψις ἐπιχειρημάτων τῶν κατηγόρων Νικολαϊτῶν, νά «ἀποδείξουν» τήν διατύπωσιν, ὡς «καινοτομίαν» καί «αἴρεσιν», ὡς τήν χαρακτηρίζουν, ἤ ἀκόμη καί ἡ ἄρνησίς των νά τήν διορθώσουν, ὡς τούς ἐζητήθη πολλάκις ὑπό τοῦ κ. Γκουτζίδη καί τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Κηρύκου, ἀλλά καί ἡ σατανική ἐμμονή των εἰς αὐτήν τήν ἀναπόδεικτον κατηγορίαν, ἄν καί γνωρίζουν ὅτι πρόκειται περί ὀρθοδόξου διατυπώσεως, διότι τοῦτο ἔχει πολλάκις καταδειχθῆ, εἶναι μία ἀκόμη ἀπόδειξις πώς ὅ,τι κάμνουν τό κάμνουν συνειδητῶς, σκοπίμως καί δολίως. Ὁ σκοπός των εἶναι προφανής. Συστηματικῶς, μέσω αὐτῶν τῶν βαρυτάτων συκοφαντιῶν, ἐπιδιώκουν νά ἀχρηστεύσουν τήν Ὁμολογιακήν προσφοράν τοῦ θεολόγου, ὁ ὁποῖος, χάριτι Χριστοῦ, πολλά ἔγραψεν καί ἐκήρυξεν περί τῆς «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ», ἐξέδωκεν δέ καί τά «ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ», καθώς καί τόν «ΕΛΕΓΧΟΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΝ», ἤτοι ἀπάντησιν εἰς τήν διατριβήν τοῦ «Δημητριάδος» Χριστοδούλου καί μετέπειτα Προκαθημένου τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας καί ἑκατοντάδας ἄλλων ἐκκλησιολογικῶν καί ἀντιοικουμενιστικῶν μελετῶν. Ἐνόμισαν, ὅτι οὕτω θά ἠχρήστευον ὅλην αὐτήν τήν Ὁμολογιακήν ὑπέρ τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς γνησίας Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Γραμματείαν. Ἰδιαιτέρως ἐνόμισαν ὅτι θά ἠχρήστευον τό κατ' ἐξοχήν Ὁμολογιακόν μήνυμα τῆς συγκεκριμένης ὁμιλίας (τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1997), ἡ ὁποία ἀπ' ἀρχῆς μέχρι τέλους ἦτο ἀποκαλυπτική καί συντριπτική τῶν ἤδη ἐξυφασμένων σχεδίων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ — Οἰκουμενισμοῦ κατά τῆς Ἐκκλησίας, μέσω τῆς μετά τῶν Φλωρινικῶν ἑνώσεώς των ἐπί τῆ βάσει τῆς δῆθεν κοινῆς Ὁμολογίας καί τῆς κοινῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς! Ἡμεῖς οὐδόλως ἐκπληττόμεθα ἐξ αὐτῶν, διότι γνωρίζομεν, ὅτι ἤδη ἀπό τήν δεκαετίαν τοῦ 1970, ὁ θεολόγος κ. Ἐλευθέριος, μόλις τότε ἀποφοιτήσας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ἐματαίωσεν τά σχέδια τῶν Φλωρινικῶν καί τῶν Νεοημερολογιτῶν, νά περάσουν τήν «χειροθεσίαν» εἰς τό Σῶμα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὡς τήν προέβλεψεν ἤδη ἀπό τό 1950 ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί τήν ἔθεσαν ὑπό ἐνέργειαν τό 1970—1971 τόσον ἐν Ἀθήναις ὅσον καί ἐν Ἀμερικῆ, οἱ ἀντίθεοι ὀπαδοί του. Ἐπειδή λοιπόν τό 1971 δέν ἐπέρασεν ἡ «χειροθεσία» εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ὅπως τήν προέβλεπεν ἡ κατ' ἀρχάς ἐπιμελῶς ἀποκρυπτομένη ἀπόφασις τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, (ἤτοι κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου), οὗτος ἐγένετο στόχος συκοφαντίας καί πνευματικῆς «δολοφονίας». Οὔτε ἀπό τό γεγονός ὅτι ἠξιώθη «ἀφορισμοῦ» καί τό 1993, ὑπό τοῦ πρώην Ἀττικῆς καί ἤδη ἐκλιπόντος Ματθαίου Μακρῆ, ἐκπληττόμεθα, διότι κατά τήν περίοδον 1980-1993, ἡ ἰδία σκευωρία περί προσβολῆς τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, μέσω τῆς «χειροθεσίας», καί δι' αὐτῆς καί τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, προσέκρουσεν καί συνετρίβη ἐπάνω του. Οὔτε καί ὁ τελευταῖος «ἀφορισμός» τῶν Νικολαϊτῶν (Φεβρουάριος 2002) κατά τοῦ ἰδίου Προσώπου, μᾶς ἐξέπληξεν, διότι οἱ Νικολα?ται, ὡς συνεχισταί τῆς ἰδίας ἐπιβουλῆς κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἀνέλαβον νά ὁλοκληρώσουν τό ἔργον τῶν Φλωρινικῶν καί τῶν «πέντε». Κατόπιν ὅλων αὐτῶν, τήν προσβολήν τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία κατέχει καί διακρατεῖ ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948, ἐπεχείρησαν καί «συνοδικῶς». Εἰς πρώτην φάσιν τό 2003, καί 2004 μέ τήν ὑπαναχώρησίν των, ἐκ τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς, τήν ὁποίαν τόν Ὀκτώβριον τοῦ 1971 ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος, εἰς «χειροθεσίαν» των. Ἐφ' ὅσον, ὅμως, εἶδον ὅτι οὐδέν ἐπέτυχον, τότε, τό ἐπεχείρησαν καί πάλιν μέ τό νέον ἔκτρωμά των, τήν ἐσχάτως κυκλοφορήσασαν, ὑπ' ἀρ. 3280/28.11.2007, Ἐγκύκλιόν των, τήν ὁποίαν ἀφοῦ, ὡς ὠόν ἐχίδνης τόν ἐξεκόλαψαν ἐπί τριετίαν, ἐν τέλει παρουσιάζει δεινήν δυστοκίαν καί οὐσία τήν «ἐγέννησαν» δύο φοράς, ἤτοι, τήν 27ην Δεκεμβρίου 2006 καί τήν 28ην Νοεμβρίου 2007 καί τοῦτο σκοπίμως. Μέ αὐτήν, εἰς τήν ὁποίαν, εἴμεθα βέβαιοι, κατέληξαν τῆ ὑποδείξει τῶν ξένων Κέντρων, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ», ΙΝΑ ΟΥΤΩ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΝ ΥΠΟΣΤΑΤΗΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΖΩΝΤΑΙ ΤΟΥ ΛΟΙΠΟΥ ΩΣ ΟΝΤΩΣ ΧΕΙΡΟΘΕΤΗΜΕΝΟΙ»! Ἀξιότιμοι ἐργάται τῆς «Ο.Π.», σᾶς διαβεβαιοῦμεν ὅτι τά φαινόμενα αὐτά τῶν ὁμαδικῶν πτώσεων καί ἀποστασιῶν, τά ὁποῖα προφανῶς πρέπει νά ἐκληφθοῦν καί ὡς Προδρομικά τοῦ Ἀντιχρίστου, οὐδόλως μᾶς πτοοῦν, ἀλλά μᾶλλον μᾶς ἐνισχύουν εἰς τόν καλόν ἀγῶνα! Μᾶς λυποῦν μόνον καί μᾶς προκαλοῦν γενικόν καί διαρκές πένθος, ἀλλά μᾶς ἐνθαρρύνει ὁ Κύριος ὁ ὁποῖος λέγει: «… μή θροεῖσθε, δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ' οὔπω ἐστί τό τέλος… πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων. Τότε παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς θλῖψιν καί ἀποκτενοῦσιν ὑμᾶς καί ἔσεσθαι μισούμενοι ὑπό πάντων διά τό ὄνομά μου. Καί τότε σκανδαλισθήσονται πολλοί καί ἀλλήλους παραδώσουσι καί μισήσουσιν ἀλλήλους. Καί ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καί πλανήσουσι πολλούς, καί διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν ψυχήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν, ὁ δέ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται…». (Ματθ. ΚΔ΄ 6-13 καί Μάρκου ΙΓ΄ καί Λουκᾶ ΚΑ΄). Ταῦτα ἔχοντες ὑπ' ὄψιν προσευχόμεθα καί παρακαλοῦμεν τόν Κύριον νά μᾶς προσθέτη πίστιν διά νά μείνωμεν πιστοί εἰς τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ μας, ἐνῶ συνεχίζομεν νά τούς ἀγαπῶμεν καί νά προσευχώμεθα νά μετανοήσουν. Δι' ἡμᾶς τούς ἀμαθεῖς καί μικρούς, ὁ μετά τό 1995 ἐκσπάσας νέος διωγμός κατά τῶν Ὀρθοδόξων, ἀποτελεῖ μίαν ἀκόμη ἔνδειξιν, ὅτι ὁ ἀγών εἶναι ἀρεστός, εἰς τόν Θεόν, οἱ δέ ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων διωγμοί των, φθάνουν καί αὐτοί ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὡς εὐάρεστοι θυσίαι τῶν διωκομένων. Αἱ συκοφαντίαι, σκευωρίαι, διωγμοί μέχρις «ἀφορισμῶν», «ἀργιῶν» καί μόλις ἐσχάτως καί… «καθαιρέσεων»(!), κατά Ὀρθοδόξου ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου, ἀλλά καί Κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, εἶναι, δι' ἡμᾶς «ΘΕΟΘΕΝ ΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ» καί πρέπει νά ἐνθαρρύνουν καί νά αὐξάνουν τήν Πίστιν μας! Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα κ. Κήρυκε, Πανοσιολογιώτατε π. Ἀμφιλόχιε καί Αἰδεσιμολογιώτατε π. Μιχαήλ, ἀλλά καί σεῖς ἐλλογιμώτατε κ. Ἐλευθέριε Γκουτζίδη καί οἱ λοιποί οἱ εἰς τόν ἀγῶνα τῆς Μητρός μας Ἐκκλησίας θέσαντες ἑαυτούς, ὁ Κύριος λέγει «θαρσεῖτε», διότι ὁ Γολγοθᾶς εἶναι μακρύς, ἀλλά καί ἡ Ἀνάστασις μεγαλυτέρα καί βεβαιοτέρα. Ὅθεν ὑπομείνατε καί ἐπιμείνατε καί ζητεῖτε τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, διότι οἱ εἰς τέλος ὑπομείναντες δικαιωθήσονται. Σεῖς, καί ὅλοι οἱ πιστοί, ἕκαστος ἀπό τῆς θέσεως εἰς τήν ὁποίαν μᾶς ἔταξεν ὁ Κύριος καί κατά τό δοθέν χάρισμα, ἄς τό καλλιεργήσωμεν καί ἄς μή κρύψωμεν τό τάλαντον, ἀλλ' ὡς ζῶντα μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἄς μᾶς δώση τήν δύναμιν ὁ Κύριος νά δώσωμεν ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ τήν μαρτυρίαν τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ καί ΕΜΜΟΝΗΣ εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν καί τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τά ὁποῖα ἐπιχειροῦν νά σβήσουν ξένοι χρησιμοποιοῦντες ἀποκλειστικῶς πρώην Ἐπισκόπους μας! Σᾶς παρακαλοῦμεν προσεύχεσθε καί δι' ἡμᾶς τούς μικρούς… Κλείνοντες αὐτήν τήν ταπεινήν μας ἀνοικτήν ἐπιστολήν, θέλομεν νά τονίσωμεν ὅτι οἱ «ἀφορισμοί», αἱ «ἀργίαι» καί αἱ «καθαιρέσεις» τῶν ἐν τῆ παρούση ζωῆ ὄντων, ἤτοι τῶν: Νικολάου, Παχωμίου, Ἀνδρέου καί τῶν Ἐπισκόπων ἀνδρεικέλλων των, εἶναι μέν διωκτικαί πράξεις, ἀλλά δέν στρέφονται ἐναντίον σας, ἀλλά πρῶτον κατά τοῦ Χριστοῦ καί κατά τῆς Ἁγίας Μητρός μας Ἐκκλησίας, καί ὡς τοιαῦται ἴστανται πρό τοῦ ὠργισμένου Κυρίου μας, ὁ Ὁποῖος ὡς ἀπαραδέκτους τάς ἐπικαθίζει ἐπί τῶν ἐσκοτισμένων κεφαλῶν των. Ταῦτα ἰσχύουν διά πάντα ἀποφασίζοντα ἀντικανονικῶς, ληστρικῶς καί μέ ψευδές κατηγορητήριον, ἐπιπροσθέτως δέ ὅταν οἱ ἀποφασίζοντες, ὡς ἐν προκειμένω οἱ περί τόν Νικόλαον Μεσσιακάρην, εἶναι ἤδη καθηρημένοι, βλάσφημοι, αἱρετικοί καί ἐπρόδωσαν καί ἔχασαν καί τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχήν καί τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν. Εὐσεβάστως
ἀσπαζόμενοι τήν δεξιάν Σας διατελοῦμεν πιστά
ἐν πνεύματι τέκνα καί ἐλάχιστοι ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί ὑπογραφόμεθα (Ἕπονται 96 Ὑπογραφαί) |
