 |
| ΦΛΕΓΟΝΤΑ ΕΘΝΙΚΑ
ΘΕΜΑΤΑ Τήν παροῦσα στήλην, ἀπ' ἀρχῆς, ἤνοιξεν καί ἐπιμελεῖται ὁ συνεργάτης τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΟΗΣ κ. Χρῆστος Ἐλ. Γκουτζίδης. Ἄς παρακολουθήσωμεν τήν συνέχειαν ἡ ὁποία εἶναι σημαντική. «ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΤΑΙ Η 25η
ΜΑΡΤΙΟΥ
Μπορεῖ τό βιβλίο τῆς Μ. Ρεπούση νά καταργήθηκε, ἡ ἰδεολογία της ὅμως
ζεῖ καί βασιλεύει στό ἐγχειρίδιο Ἱστορίας τῆς Γ΄ Γυμνασίου, πού
διδάσκεται ἀπό τή φετινή σχολική χρονιά (πάντως εἶχε ἐγκριθεῖ πρίν ἀπό
τό 2004).ΣΤΟ ΝΕΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΗΣ Γ΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ! Χαρακτηριστικό δεῖγμα αὐτῆς τῆς ἰδεολογίας εἶναι ἡ ἀντιμετώπιση ἀπό τό νέο ἐγχειρίδιο τῆς ἡμερομηνίας — σύμβολο, τῆς 25ης Μαρτίου: Ἡ ἡμερομηνία αὐτή ἀναφέρεται μόνο μία φορά, στό σχόλιο τοῦ πίνακα τοῦ Θ. Βρυζάκη «Ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός εὐλογεῖ τή σημαία τῆς Ἐπανάστασης». Διαβάζουμε λοιπόν στή σελίδα 30: «(Φανταστική σύνθεση). Ἄν καί ὁ Ἀγώνας εἶχε ξεκινήσει λίγες μέρες νωρίτερα, ἡ 25η Μαρτίου ὁρίσθηκε τό 1838 ὡς ἐθνική ἐπέτειος, γιά νά συνδεθεῖ ἡ κήρυξη τῆς Ἐπανάστασης μέ τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου». Αὐτό εἶναι ὅλο! Τί καταλαβαίνει λοιπόν ὁ μαθητής τῆς Γ΄ Γυμνασίου; Ὅτι ἡ 25η Μαρτίου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό ἕνα ἐφεύρημα τῆς βαυαροκρατίας καί τῆς ἀπόλυτης μοναρχίας τοῦ Ὄθωνα. Ἀμφισβητεῖται μέ τόν τρόπο αὐτόν, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, ἡ 25η Μαρτίου ὡς ἡμέρα ἐθνικῆς ἑορτῆς. Βεβαίως τά πράγματα δέν εἶναι ἔτσι ὅπως τά παρουσιάζει τό σχολικό βιβλίο. Ἄν ἀνατρέξουμε στήν πιό ἔγκυρη ἱστορία, τήν «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους», θά διαβάσουμε ὅτι πράγματι ἡ Ἁγία Λαύρα ἦταν θρύλος. Ἕνας θρύλος, ὡστόσο, πού ἔγινε ἰδιαίτερα ἀγαπητός στούς Ἕλληνες: «Μέ συγκίνηση δέχθηκαν τή σύνδεση τῶν δύο μεγαλυτέρων καί ἀλληλένδετων στή συνείδησή τους ἰδανικῶν, τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἔθνους καί τῆς ὀρθοδοξίας» (τόμος ΙΒ΄, σελ. 84). Στόν σχολιασμό ἐξ ἄλλου τοῦ ἰδίου πίνακα, πού παραθέτει καί τό σχολικό ἐγχειρίδιο, διαβάζουμε τά ἑξῆς κατατοπιστικά (πού τό σχολικό βιβλίο παραλείπει): «Ἡ 25η Μαρτίου εἶχε πραγματικά προκαθοριστεῖ ὡς ἡμέρα ἐνάρξεως τῆς Ἐπαναστάσεως, πού ὅμως ἄρχισε λίγες ἡμέρες νωρίτερα. Πάντως, στίς 25 Μαρτίου ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός ὅρκισε ἐπαναστάτες ὄχι στήν Ἁγία Λαύρα, ἀλλά στήν πλατεία Ἁγίου Γεωργίου τῶν Πατρῶν, ὅπου μπῆκε δύο ἡμέρες μετά τήν ἔναρξη τῶν ἐκεῖ συγκρούσεων Τούρκων καί Ἑλλήνων». Διαβάζουμε ἀκόμη στήν ἴδια Ἱστορία ὅτι ἐκτός ἀπό τόν θρύλο τῆς Ἁγίας Λαύρας ἡ 25η Μαρτίου εἶναι καί γιά ἱστορικούς λόγους στενά συνδεδεμένη μέ τήν ἱστορία τῆς ἔναρξης τῆς Ἐπανάστασης, ἀφοῦ ἦταν ἡ ἡμέρα πού εἶχε παραγγελθεῖ ὡς ἡμέρα τῆς ἐξέγερσης στούς Πελοποννήσιους στή Βοστίτσα καί στή Μάνη, ἀλλά καί στούς Ρουμελιῶτες στή Λευκάδα, ἀπό τούς ἀπεσταλμένους τοῦ Ὑψηλάντη, ἀλλά καί ἀκόμη ἦταν ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποία γενικεύτηκε ἡ Ἐπανάσταση σέ ὅλη τήν Πελοπόννησο. Μάλιστα, στήν «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους» ὑπάρχει ὁ πίνακας τοῦ Λαπαρίνι «Ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός ὑψώνει τόν σταυρό καί ὁρκίζει τούς ἀγωνιστές», μέ τό ἑξῆς σχόλιο: «Στίς 25 Μαρτίου 1821 ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός ἔστησε στήν πλατεία Ἁγίου Γεωργίου τῆς Πάτρας τόν Σταυρό, πάνω στόν ὁποῖο ὁρκίσθηκαν οἱ ἀγωνιστές πού συγκεντρώθηκαν ἐκεῖ, ἀναφωνώντας «Ἐλευθερία ἤ θάνατος». Ὁ θρύλος τοποθέτησε τό γεγονός στά Καλάβρυτα καί, μέ βάση τόν θρύλο αὐτό, παλαιότεροι ἀλλά καί νεώτεροι καλλιτέχνες φιλοτέχνησαν διάφορες συνθέσεις μέ θέμα τήν ἔναρξη τῆς Ἐπαναστάσεως» (σελ. 87). Ἐπιπροσθέτως, στή σελίδα 85 παρατίθεται φωτογραφία μέ πανομοιότυπο τῆς πρώτης ἑλληνικῆς ἐπαναστατικῆς σημαίας πού ὕψωσε ὁ Ἀνδρέας Λόντος στήν Πάτρα, στίς 25 Μαρτίου, κατά τήν ὁρκωμοσία ἐκεῖ τῶν ἐπαναστατῶν ἀπό τόν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό. Αὐτό εἶναι Ἱστορία καί ὄχι ἡ προσπάθεια παραχάραξης καί ἀλλοίωσής της ἀπό τούς συγγραφεῖς τοῦ νέου βιβλίου. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι στό προηγούμενο ἐγχειρίδιο ἀναφέρεται καί τό γεγονός ὅτι εἶχε ὁριστεῖ ὡς ἡμερομηνία ἔναρξης τῆς Ἐπανάστασης ἡ 25η Μαρτίου (σελ. 160), ἀλλά καί ἡ ὁρκωμοσία στήν πλατεία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Παρατίθεται μάλιστα καί μιά λιθογραφία ἀπό πίνακα τοῦ ζωγράφου Ντενεβίλ, μέ τό σχόλιο: «Ὁ Μητροπολίτης Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός, Φιλικός ἀπό τό 1818, εὐλογεῖ τίς ἐπαναστατικές σημαῖες στήν πλατεία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῶν Πατρῶν στίς 25 Μαρτίου 1821» (σελ. 161). Ἔτσι, ὁ μαθητής ἀποκτοῦσε συνείδηση τοῦ γεγονότος ὅτι δέν ἑορτάζεται τυχαία ἡ 25η Μαρτίου. Τί θά καταλάβει ὅμως διαβάζοντας τό νέο ἐγχειρίδιο; Ὅτι τήν 25η Μαρτίου τήν ἐπέβαλαν οἱ Βαυαροί. Καί σίγουρα θά βρεθοῦν καί κάποιοι «προοδευτικοί» καθηγητές πού θά ἀμφισβητήσουν, μέ ἀφορμή τό σχόλιο τοῦ βιβλίου, τήν ἐθνική μας ἐπέτειο. Μήπως αὐτός εἶναι τελικά ὁ στόχος; Ἡ κατάργηση ἤ ἔστω ἡ ὑποβάθμιση τῆς σημαντικότερης ἐθνικῆς μας ἐπετείου; Στό νέο σχολικό βιβλίο ὑποβαθμίζεται γενικά ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση. Ἄς μιλήσουν οἱ ἀριθμοί: Στήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση ἀφιερώνονται (μαζί μέ τόν Καποδίστρια) μόλις δώδεκα σελίδες, τή στιγμή πού γιά τή Γαλλική Ἐπανάσταση καί τόν Ναπολέοντα οἱ σελίδες εἶναι ἑπτά. Στό προηγούμενο ἐγχειρίδιο οἱ σελίδες ἦταν 54 γιά τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση, ἐνῶ γιά τή Γαλλική καί τόν Ναπολέοντα 15! Τά σχόλια, νομίζω, περιττεύουν». (Ἀναδημοσίευσις ἀπό τήν ἐφημερίδα: «Τό Παρόν» 23.3.2008). * * *
«Η κ. ΡΕΠΟΥΣΗ ΠΑΡΑΝΟΜΕΙ ΚΑΙ
ΠΡΟΚΑΛΕΙ…
Τό γνωστό ἀνιστόρητο βιβλίο Ἱστορίας τῆς Μ. Ρεπούση, μέ τό ὁποῖο
ἀσχοληθήκαμε καθ' ὅλο τό 2007 («Ο.Π.» Τόμος 18ος), θά βρίσκεται πλέον
ἀντί τῶν σχολικῶν αἰθουσῶν, στά βιβλιοπωλεῖα καί ὡς ἐκ τούτου
παρουσιάσθηκε στήν αἴθουσα ἐκδηλώσεων τῆς ΕΣΗΕΑ ὅπου ρόλο συνονιστῆ
εἶχε ὁ κ. Παντελής Καψῆς. Σχετικό εἶναι τό ἀκόλουθο δημοσίευμα ἀπό τήν
ἐφημερίδα «Τό Παρόν» 6.4.2008.«Ὅλη ἡ καλή παρέα, πού ἔχει τίς ἴδιες ἀπόψεις πού ξεσήκωσαν τόν ἑλληνικό λαό, μέ πρώτη τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, εἶναι οἱ… παρουσιαστές τοῦ περιβόητου βιβλίου τῆς κυρίας Ρεπούση, πού ἄν παρέμενε στά σχολεῖα θά μάθαιναν τά παιδιά τήν Ἱστορίας μας… ἀνάποδα, ὅτι ὅλα ἦταν μῦθος καί ὅτι ὁ Κολοκοτρώνης ἔκανε γενοκτονία στήν Τριπολιτσά… Ἀλήθεια, ἄν εἴσαστε ἀντικειμενική, κυρία Ρεπούση, καί σέβεστε τήν κάθε ἄποψη, γιατί δέν βάζατε στό πάνελ τῆς παρουσίασης καί ἐκείνους πού ἔχουν κατακρίνει μέ ἀδιάσειστα στοιχεῖα τή διαστρέβλωση τῶν ἱστορικῶν γεγονότων πού ἐπιχειρεῖτε; Καί εἶναι απλό λάθος γιά ἕναν ἱστορικό ἐρευνητή, γιά μιά καθηγήτρια πανεπιστημίου, ὁ χαρακτηρισμός ὡς… συνοστισμοῦ τῆς σφαγῆς τῶν Ἑλλήνων τῆς Σμύρνης, ὅπως καί οἱ ξένοι τό ἐπιβεβαιώνουν; Καί τουλάχιστον ἄγνοια καί προχειρότητα τῶν ἱστορικῶν καταγραφῶν; Εὐτυχῶς πού ὁ Στυλιανίδης εἶχε τό θάρρος νά διατάξει τήν ἀπόσυρση τοῦ βιβλίου. Δέν εἶναι πάντως τυχαῖο ὅτι ἡ κυρία Ρεπούση, ἄν καί πνευματικός ἄνθρωπος, καταχρᾶται τῶν δικαιωμάτων τοῦ σχεδιαστῆ τοῦ ἐξωφύλλου και τό χρησιμοποιεῖ στήν ἔκδοση τοῦ βιβλίου της χωρίς τήν ἄδεια τοῦ δημιουργοῦ του, ὁ ὁποῖος καί καταθέτει ἀγωγή. Κι ἀκόμη μᾶς κάνει ἐντύπωση ἡ στάση τοῦ προέδρου τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, πού ἐπιτρέπει στήν κυρία Ρεπούση τήν ἔκδοση τοῦ βιβλίου, ἐνῶ τά πνευματικά δικαιώματα ἀνήκουν στό Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο καί γνωρίζουν ὅτι αὐτό εἶναι παράνομο. Αὐτοί εἶναι οἱ νέοι ταγοί τῆς χώρας… πού γράφουν στά παλιά τους τά παπούτσια θεσμούς καί νόμους, ἀλλά καί τό ἦθος». («Τό Παρόν» 6.4.2008. Σχετικόν καί τό ρεπορτάζ τῆς ἐφημερίδος «Τό Πρῶτο Θέμα» 13.4.2008 σελ. 53). Η ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ
«ΕΧΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ» Τοῦ Δ. ΔΗΜΟΥ Ἀντ/γου ἐ.ἀ.
Ἐπίτιμου Διοικητῆ Στρατιᾶς καί Α/ΓΕΕΦ
«Μεγάλος χορός συζητήσεων στήθηκε γύρω ἀπό τό Σκοπιανό τό τελευταῖο δεκαπενθήμερο, ἰδιαίτερα στά δελτία εἰδήσεων τῶν τηλεοράσεων καί μέ ξενίζει ἡ βαθιά καί ἀδικαιολόγητη ἄγνοια τοῦ προβλήματος, τό ὁποῖο ἔχει ἱστορική συνέχεια καί ἱστορική ἑρμηνεία. Ἡ ἀκατανόητη γιά πολλούς καί γιά τίς ἁρμόδιες ἑλληνικές ὑπηρεσίες ἀδιαλλαξία τῶν Σκοπίων πού μένουν ἀμετακίνητοι στήν καπηλεία τοῦ ὀνόματος «Μακεδονία» ἔχει ἱστορικές ρίζες, τίς ὁποῖες σήμερα θά προσπαθήσω νά παρουσιάσω, ὅσο γίνεται σύντομα, γιά μιά ἀντικειμενική ἐνημέρωση ἐπί τοῦ σοβαροῦ αὐτοῦ θέματος. Τό 1870 οἱ Βούλγαροι κηρύσσουν τήν ἀνεξάρτητη βουλγαρική ἐκκλησία, τή γνωστή ἔκτοτε ὡς Ἐξαρχία, καί ἀρχίζει ἡ ἑλληνοβουλγαρική σύγκρουση γιά τή Μακεδονία. Ἡ συνθήκη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου (1878), πού ἐπεσφράγισε τή μεγάλη νίκη τῆς Ρωσίας ἐπί τῆς Τουρκίας, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τήν ἴδρυση τῆς Μεγάλης Βουλγαρίας, ἀπό τόν Δούναβη ὡς τό Αἰγαῖο καί ἀπό τήν Κορυτσά μέχρι τόν Πύργο στόν Εὔξεινο Πόντο. Ὁ τσάρος τότε πίστευε ὅτι μέ τό προγεφύρωμα τῆς τεράστιας Βουλγαρίας ὑλοποιεῖτο τό ἀπό αἰώνων ρωσικό ὄνειρο ἐξόδου στίς θερμές θάλασσες (Αἰγαῖο). Ἀνεξαρτήτως τοῦ παραλόγου τῆς συνθήκης, πού δέν ἴσχυσε οὔτε μιά στιγμή λόγω τροποποίησης μέ τήν ἀπόφαση τοῦ Βερολίνου (1878), ἡ συνθήκη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου γέννησε καί ἐξέθρεψε τόν βουλγαρικό μεγαλοϊδεατισμό, πού θά τόν πλήρωνε πολύ ἀκριβά ὁ ἑλληνικός λαός τῆς Μακεδονίας καί τῆς Θράκης. Πρίν ἀλέκτορα φωνῆσαι (1886), ἡ Βουλγαρία προσαρτᾶ πραξικοπηματικά τήν Ἑλληνικοτάτη Ἀνατολική Ρωμυλία, ἡ ὁποία ἤδη εἶχε μείνει αὐτόνομη, ὑπό τήν Ὀθωμανική αὐτοκρατορία. Ἡ Βουλγαρία συνέχισε τήν ἐπεκτατική της πολιτική καί ἐκμεταλλευόμενη τήν ἦττα τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ τό 1897 ἄρχισε νά ὑλοποιεῖ τά ἐγκληματικά της σχέδια γιά ἐκδίωξη τῶν Ἑλλήνων ἀπό τή Μακεδονία. Ἔτσι, τόν Ἰούλιο τοῦ 1903 στή γιορτή τοῦ προφήτη Ἠλία, μέ μιά τεράστια προβοκάτσια ξεκινᾶ μιά μεγάλη ἐξέγερση (Ἴλιντεν), τήν ὁποία χρεώνει στούς Ἕλληνες Μακεδόνες καί συντρέχει τούς Τούρκους στήν καταστολή της. Περί τίς 270.000 τουρκικός στρατός εἰσβάλλει στή Μακεδονία καί καταπνίγει τή δῆθεν ἐξέγερση στό αἷμα. Οἱ Ἕλληνες ἀνυποψίαστοι, ἀφοῦ οὔτε κἄν ἐγνώριζαν τά περί ἐξεγέρσεως, κατεσφάγησαν ἀπό Τούρκους καί Βουλγάρους. Οἱ Βούλγαροι ἀνέσκαψαν πάνω ἀπό 200 ἑλληνικές πόλεις καί χωριά καί ἱστορική ἔμεινε ἡ καταστροφή τοῦ Κρουσόβου. Οἱ Βούλγαροι σφαγεῖς κομιτατζῆδες ὑπό τόν τρομερό ἐγκληματία Γκότσε Ντέλτσεφ (στήν προτομή τοῦ κατέθεσε στεφάνι πρίν λίγο καιρό ὁ πρωθυπουργός τῶν Σκοπίων)(*) ἔγιναν ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τῶν Ἑλλήνων Μακεδόνων. Ἡ τρομερή ὀργάνωση ΘΜΡΟ (Ἐσωτερική Μακεδονική Ἐπαναστατική Ὀργάνωση) τῶν κομιτατζήδων, τῆς ὁποίας ἡγήθηκε ὁ Ντέλτσεφ γιά νά ἀφανίσει τόν Ἑλληνισμό, εἶναι σήμερα τό κυβερνών κόμμα στά Σκόπια, χωρίς ἔστω καί ἀπό ντροπή νά ἔχει ἀλλάξει τό ὄνομά του, ΘΜΡΟ. Δηλαδή οἱ Σκοπιανοί σήμερα ἔχουν σάν ἀπόλυτο ἥρωα — πρότυπο τόν Ντέλτσεφ καί σάν κυβέρνηση τό ΘΜΡΟ. Χρειάζεται νά ποῦμε κάτι πιό συγκλονιστικό; Τό 1904 ἄρχισε ἡ βίαιη ἔνοπλη σύγκρουση Ἑλλήνων — Βουλγάρων καί τελείωσε τό 1908. Τά ἀντάρτικα ἑλληνικά σώματα χωρίς τήν ὑποστήριξη τοῦ ἐπίσημου κράτους πέρασαν κρυφά στή Μακεδονία καί χάρις στή συνδρομή καί τήν αὐτοθυσία τῶν Μακεδόνων κατάφεραν νά ἀναχαιτίσουν τή δράση τῶν Βουλγάρων κομιτατζήδων. Στή συγκρότηση αὐτῶν τῶν σωμάτων πρωτοστατεῖ ἡ Κρήτη, ἡ ὁποία ἄν καί δέν ἔχει ἀποκτήσει τήν ἐλευθερία της, γίνεται ὁ αἱμοδότης τῆς ἑλληνικῆς μακεδονικῆς σωτηρίας. Πολλά καί ἴσως τά περισσότερα ἑλληνικά ἀντάρτικα σώματα ἀποτελοῦνταν ἀπό Σλαβόφωνους καί Βλαχόφωνους Ἕλληνες στήν ψυχή πολεμισταράδες, πού κατάφεραν τόν μέγα ἄθλο σωτηρίας τῶν Ἑλλήνων Μακεδόνων, σέ πεῖσμα τῶν μεγάλων δυνάμεων, τῶν Βουλγάρων, τῶν Τούρκων, ἀκόμα καί τῶν Σέρβων. Οἱ Βούλγαροι τούς ἀποκαλοῦσαν Γκραικομάνους, δηλαδή φανατικότερους τῶν ἐλευθέρων Ἑλλήνων, καί ἐτρέποντο εἰς φυγήν ἐπί τή θέα των. Μετά τίς σφαγές τοῦ Ἴλιντεν, ὁ Χιλμή πασάς τό 1904 προέβη σέ ἀπογραφή πληθυσμοῦ στά μεγάλα βιλαέτια Μοναστηρίου καί Θεσσαλονίκης καί, παρά τόν κατατρεγμό πού ὑπέστησαν οἱ Ἕλληνες, οἱ ἀριθμοί ἦταν: 634.510 Ἕλληνες καί 385.729 Βούλγαροι. Σκεφθεῖτε, καί ἄν τό ἔλεγε κάποιος στόν Νίμιτς, ὅτι οὐδείς εἶχε δηλώσει «Μακεδόνας», ὅπως λένε σήμερα οἱ Σκοπιανοί ἐπικαλούμενοι τούς παπποῦδες τους. Οἱ πόλεμοι τοῦ 1912-1913 βρῆκαν τήν Ἑλλάδα, χάρη στόν μεγάλο ἡγέτη Ἐ. Βενιζέλο, μέ ἕναν στρατό πολύ ὀργανωμένο καί ἀπό τίς σπάνιες φορές πειθαρχημένο. Αὐτός ὁ στρατός ἐλευθέρωσε τή Μακεδονία ἀπό τόν ὀθωμανικό ζυγό. Ἡ συνθήκη τοῦ Βουκουρεστίου (10.8.1913) καθόρισε τά σύνορα τῶν βαλκανικῶν χωρῶν καί σήμερα βρέθηκαν κάτι Σκοπιανοί ἀγνώστου καταγωγῆς καί τά ἀμφισβητοῦν… Ἀκολούθησαν οἱ δύο μεγάλοι παγκόσμιοι πόλεμοι καί οἱ συνθῆκες εἰρήνης, τοῦ Νεϊγί (1919) καί τῶν Παρισίων (1947), μέ τίς ὁποῖες καθορίστηκε τό νομικό καθεστώς τῶν συνόρων τῆς πατρίδος μας. Τό 1926 ἡ Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν κάνει ἀπογραφή πληθυσμοῦ στή Μακεδονία, καί βγάζει: 1.341.000 Ἕλληνες, 2.000 Μουσουλμάνους, 77.000 Βούλγαρους καί 91.000 διάφορους, κυρίως Ἑβραίους. Κανένας καί πάλι Σκοπιανομακεδών. Ὁ Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ἦταν ἡ εὐκαιρία πού περίμεναν οἱ καραδοκοῦντες Βούλγαροι γιά νά ἁρπάξουν τή Μακεδονία. Μέ τίς συμφωνίες Χίτλερ -Φίλογ ἡ Βουλγαρία μετά τήν εἴσοδο τῶν χιτλερικῶν στρατευμάτων στήν Ἑλλάδα κατέλαβε ὁλόκληρο τό κομμάτι τῆς Γιουγκοσλαβικῆς Μακεδονίας, τήν Ἑλληνική Θράκη καί τήν Ἀνατολική Μακεδονία. Ἡ Ἑλληνική Κεντρική Μακεδονία κρατήθηκε ἀπό τούς Γερμανούς καί ἡ Δυτική δόθηκε στούς Ἰταλούς. Οἱ Βούλγαροι μέ εἰδική ἄδεια τοῦ Χίτλερ μπῆκαν στήν Κεντρική Μακεδονία, στούς νομούς Κιλκίς καί Χαλκιδικῆς. Ὅταν ὅμως οἱ Ἰταλοί συνθηκολόγησαν, τό κενό τους στή Δ. Μακεδονία ἔσπευσαν νά τό καλύψουν οἱ Βούλγαροι, μέ σώματα ἀσφαλείας βουλγαρόφωνα, τά περιβόητα «ΟΧΡΑΝΑ», πού ἐπέβαλαν τόν βίαιο ἐκβουλγαρισμό. Ἐπακολούθησε ὁμαδική ἐκδίωξη τῶν Ἑλλήνων, μέ οἰκονομική καί φυσική ἐξόντωση πού συνδυάστηκε μέ ἐποικισμό Βουλγάρων ἐκ Βουλγαρίας. Δυστυχῶς στή φάση αὐτή πολλοί Σλαβόφωνοι ἑλληνικῆς συνείδησης συνεργάστηκαν μέ τούς Βουλγάρους καί φυσικά ἔμειναν ἐκτός ἐθνικοῦ κορμοῦ μέ τήν ἀπελευθέρωση. Ἡ μάζα ἐκ τούτων ἔμειναν στήν περιοχή τῶν σημερινῶν Σκοπίων καί ἀπετέλεσαν τόν κορμό των τήν Ἑλλάδα μισούντων. Ἀργότερα αὐτοί μετανάστευσαν σέ Καναδά καί Αὐστραλία καί ἔγιναν μαζί μέ τούς Σλάβους οἱ σημερινοί παλικαράδες τῶν Σκοπίων, πού μᾶς δημιουργοῦν τά ἐπεισόδια. Μέ τή λήξη τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οἱ Βούλγαροι ὑπήχθησαν στό ἅρμα τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης καί ὄχι μόνο δέν πλήρωσαν γιά τά ἐγκλήματά τους κατά τῶν Ἑλλήνων τῆς Μακεδονίας, ἀλλά ἔγιναν καί τό ἀγαπημένο παιδί τῆς Σοβιετίας, προσπαθώντας νά ἐκμεταλλευθοῦν ὁποιαδήποτε ἀναταραχή γιά νά ξαναμποῦν στή Μακεδονία. Τότε παρουσιάστηκε ἕνας ἀκόμα σφετεριστής τῆς Μακεδονίας. Ὁ Τίτο. Ὁ Τίτο ἀρχικά ὑπό τή πίεση τοῦ Στάλιν ὀνόμασε τή μία ἀπό τίς ἕξι ὁμοσπονδίες λαϊκές Δημοκρατίες «Μακεδονία» καί ὁ πληθυσμός της, πού ἦταν πολυποίκιλος, πῆρε τό ὄνομα «μακεδονικός». Οὔτε ὁ ἴδιος πιτευε σ' αὐτά πού ἔκανε, γι' αὐτό καί ἐπιχείρησε νά πείσει τά δύο ἀδελφά κομμουνιστικά κόμματα, Ἑλλάδος καί Βουλγαρίας. Στήν Ἑλλάδα ἔφτασε ὁ ὑπαρχηγός του, Βουκμάνοβιτς — Τέμπο, ὁ ὁποῖος ἀπέτυχε νά πείσει τό ΚΚΕ νά συμφωνήσει. Στήν Ἑλλάδα ἄρχιζε ὁ ἐπικατάρατος ἐμφύλιος καί οἱ Γιουγκοσλάβοι συγκρότησαν διά τῆς ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικό Ἐθνικό — Ἀπελευθερωτικό Μέτωπο) ἔνοπλα τμήματα Σλαβομακεδόνων προτείνοντας στόν ΕΛΑΣ συνεργασία, πού δέν ἔγινε ἀποδεκτή. Ὅμως τό 1946 (δεύτερος γύρος) ἡ νέα ὀργάνωση ΝΟΦ κατάφερε νά φέρει τίς δυνάμεις της μέσα στήν Ἑλληνική Μακεδονία. Ἐπειδή ὁ ἐμφύλιος στήν Ἑλλάδα εἶχε πάρει διαστάσεις, ὁ Τίτο κατάφερε μέσω Στάλιν μέ τίς συμφωνίες τοῦ Μπλέντ (1947) νά ὑπογράψει ὁ Γκ. Δημητρόφ (ΚΚΒ) τήν ἀναγνώριση τῶν «Μακεδόνων» ὡς ἐθνότητας, ἀκόμη καί αὐτούς τῆς Μακεδονίας τοῦ Πιρίν. Ἔτσι θά ἑνωνότανε ἡ Γιουγκοσλαβική Μακεδονία μέ αὐτή τοῦ Πιρίν καί μετά τή λήξη τοῦ ἐμφυλίου μέ τήν ἑλληνική, ὁπότε θά ἀποτελοῦσαν τό μεγάλο κράτος τῆς Μακεδονίας. Ὅμως τό καλοκαίρι τοῦ 1948 ἡ ρήξη Στάλιν — Τίτο ματαίωσε τά σχέδια τῆς μεγάλης Μακεδονίας. Αὐτή ἡ μεγάλη Μακεδονία εἶναι τό ἀλυτρωτικό ὄνειρο τῶν Σκοπιανῶν σήμερα, δεδομένου ὅτι τελικά καί τό ΚΚΕ τό δέχτηκε στήν 5η του Ὁλομέλεια. Τό 1944 στή σοσιαλιστική Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας μπῆκαν οἱ βάσεις σφετερισμοῦ τοῦ ὀνόματος, ἔγινε ἡ παραχάραξη ἱστορίας καί γλώσσας καί ἔτσι ἀνατράφηκαν τρεῖες γενεές Σκοπιανῶν γιά νά φτάσουμε στούς σημερινούς ἀδιάλλακτους. Μπῆκε στή διαδικασία τῶν σχολείων τους ὅτι οἱ Σλάβοι ἦρθαν τόν 6ο — 7ο αἰώνα στή Μακεδονία καί ἑνώθηκαν μέ τούς ντόπιους Μακεδόνες δημιουργώντας μιά φυλή. Ἡ ἄρχουσα τάξη τῶν Μακεδόνων μιλοῦσε στήν ἀρχαία Μακεδονία Ἑλληνικά, ἐνῶ ὁ λαός τά σημερινά Σκοπιανά… Τά Σκοπιανά εἶναι μία μίξη ἀρχαίων ἑλληνικῶν λέξων στή βουλγαρική γλῶσσα. Δίδασκαν στά παιδιά τους, γιά παράδειγμα, ὅτι τό 1821 ἦταν ἀγῶνες καί θυσίες τῶν «Μακεδόνων». Στόν Β΄ Παγκόσμιο τήν πρώτη νίκη κατά τοῦ Φασισμοῦ τή κατήγαγαν τό 1940 οἱ «Μακεδόνες» διά τῆς Μεραρχίας Φλωρίνης. Ὅσο γιά τόν ἐμφύλιο εἶχαν κάτι πιό εὐφάνταστο. ἦταν, λένε, μιά ἑλληνομακεδονική σύγκρουση. Αὐτοί οἱ γελοῖοι μῦθοι ἔγιναν πιστευτοί ἀπό τήν παγκόσμια κοινότητα καί δυστυχῶς ἀπό τούς συμμάχους μας, χάρη στήν πολιτική καί διπλωματική ἀβελτηρία τῆς Ἑλλάδος…». («Τό Παρόν» 9.3.2008). ***
(*) Σημ. «Ο.Π.»: Τή σχετική φωτογραφία δημοσιεύσαμεν εἰς τό
προηγούμενον τεῦχος τῆς «Ο.Π.», Ἰανουάριος — Φεβρουάριος 2008.«17 ΧΡΟΝΙΑ ΟΛΙΓΩΡΙΑΣ
ΕΔΩΣΑΝ ΤΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΣΤΑ ΣΚΟΠΙΑ Ἐνῶ ὀργίαζε ἡ προπαγάνδα τῶν γειτόνων, κάποιοι ξένοι ἐξεγείρονταν… ἀνθ' ἡμῶν! Δύο ξεχασμένες ἀπαντητικές ἐπιστολές σέ ψευδῆ καί παραπλανητικά δημοσιεύματα τοῦ ἀμερικανικοῦ Τύπου ἀποδεικνύονται ὄχι μόνο ἐπίκαιρες, ἀλλά καί ἄκρως ἀποκαλυπτικές, τόσο γιά τίς μεθοδευμένες προσπάθειες διαστρέβλωσης τῶν ἱστορικῶν δεδομένων ἀπό πλευρᾶς Σκοπίων, μέ τήν ἐνεργοποίηση διαφόρων φίλων λόμπι, ὅσο καί γιά τό πολύ χαμηλό ἐπίπεδο τῶν δικῶν μας ἀντανακλαστικῶν ὡς χώρας. Εἶναι δυνατόν, τήν ὥρα πού βλέπουμε τό νεόκοπο αὐτό κρατίδιο, ὅπως ἀρέσκονται νά τό ἀποκαλοῦν κάποιοι σύγχρονοι καί ὄψιμοι «Μακεδονομάχοι», νά ἐνορχηστρώνει μιά μεγάλη διεθνῆ ἐκστρατεία, προκειμένου νά πείσει τήν ἀνυποψίαστη διεθνῆ κοινή γνώμη γιά τήν «ἐθνική μακεδονική του ταυτότητα», ἐμεῖς, ἡ ἰσχυρή Ἑλλάδα, τό μέλος ὅλων τῶν διεθνῶν ὀργανισμῶν, μέ τό τεράστιο δυναμικό τῆς διπλωματικῆς ὑπηρεσίας τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν, νά ἐμφανιζόμαστε ὡς παθητικός θεατής τῶν ἐξελίξεων; Εἶναι δυνατόν νά ὑπολείπεται ἡ χώρα μας σέ δυνατότητες καί ἐρείσματα μιᾶς ἕως χθές ἀνύπαρκτης καί σήμερα «ἀναιμικῆς» κρατικῆς ὀντότητας; Ἡ πρώτη αὐτῶν τῶν ἐπιστολῶν φέρει τήν ὑπογραφή ἑνός διακεκριμένου καθηγητή τῆς Κλασικῆς Ἀρχαιολογίας στό Πανεπιστήμιο τοῦ Μπέρκλεϊ, τοῦ κ. Στίβεν Τζ. Μίλερ, καί ἔχει ἀποδέκτη τόν διευθυντή τῆς ἐφημερίδας «Σαν Φρανψισψο Ψηρονιψλε«, μέ ἀφορμή τη δημοσίευση ἑνός ἄρθρου, τό 1994, μέ τόν χαρακτηριστικό τίτλο «Ἡ Ἑλλάδα βάζει φωτιά στόν γείτονα». Ἐπρόκειτο γιά ἕνα ἀπίστευτο κείμενο, τό ὁποῖο ἔβριθε ἀνακριβειῶν, ὅπως π.χ. ὅτι τό ἀρχαῖο βασίλειο τῶν Μακεδόνων ἐκτεινόταν στήν ἐδαφική περιοχή τῆς σημερινῆς ΠΓΔΜ καί εἶχε πρωτεύουσά του τήν πόλη τῶν Σκοπίων! Ἀξίζει ἕνα «εὖγε» στόν κ. Μίλερ, ὁ ὁποῖος, ὅπως θα διαπιστώσετε, μέ πολύ ψύχραιμο καί ἐπιστημονικό τρόπο δίνει ἀποστομωτική ἀπάντηση στούς ἐμπνευστές τοῦ προπαγανδιστικοῦ ἄρθρου, βάζοντας «τά πράγματα στή θέση τους». Ἀπό τή μιά διδάσκει καί ἀπό τήν ἄλλη προκαλεῖ μελαγχολικές σκέψεις γιά τίς αὐταπόδεικτες ἀδυναμίες καί τίς ἀνεξήγητες «ἀστοχίες» τῆς ἑλληνικῆς διπλωματίας. Καί τοῦτο, διότι ὄχι μόνο σέ πολλές προκλήσεις ἦταν ἀποῦσα, ἀλλά καί διότι, ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων, δέν ἔσπευσε νά ἀγκαλιάσει, νά ἀναδείξει καί νά ἀξιοποιήσει μέ τόν καλύτερο τρόπο τέτοιες σοβαρές φωνές μέ διεθνές καί ἐπιστημονικό κῦρος. Ἀκολουθεῖ αὐτούσια ἡ ἐπιστολή τοῦ ἀμερικανοῦ καθηγητῆ Κλασικῆς Ἀρχαιολογίας, στήν ὁποία, πέραν ὅλων τῶν ἄλλων, στηλιτεύεται μέ σκληρό τρόπο ἡ ἄγνοια τῆς κυβέρνησης τῶν ΗΠΑ ὡς πρός τά ἱστορικά δεδομένα τῆς περιοχῆς, καθώς καί ἡ σπουδή της νά ἀναγνωρίσει τό κράτος τῆς ΦΥΡΟΜ: «Ἀγαπητέ κύριε, Στό ἄρθρο μέ τίτλο «Ἡ Ἑλλάδα βάζει φωτιά στόν γείτονα» (Σαν Φρανψισψο Ψηρονιψλε, 17.2.1994) δηλώνετε ὅτι «ἡ Μακεδονία εἶναι η καρδιά τοῦ ἀρχαίου βασιλείου τῶν Μακεδόνων, τό ὁποῖο ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἐπεξέτεινε…». Αὐτό εἶναι ἀληθές, ἀλλά ἀπό τά συμφραζόμενα αὐτῆς τῆς δήλωσης ὑπαινίσσεστε ὅτι ἡ «Μακεδονία» στήν ὁποία ἀναφέρεστε εἶναι ἡ ἐδαφική περιοχή πού περικλείει τήν πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας, τῆς ὁποίας πρωτεύουσα εἶναι τά Σκόπια, τό ἀρχαῖο Σκούπι (Σψωπι). Γιά ἄλλη μιά φορά ὁ Τύπος καί μαζί μ' αὐτόν τό κοινό τό ὁποῖο ἐξαρτᾶται ἀπό τόν Τύπο ἔπεσε θύμα τῆς ἄγνοιάς του περί τήν ἱστορική ἀλήθεια. Ξεκινώντας πρίν ἀπό περισσότερα ἀπό 2.500 χρόνια, Μακεδονία ὀνομαζόταν ἡ περιοχή πού περιτριγυριζόταν ἀπό τό ὄρος Ὄλυμπος στά νότια καί ἀπό ἀνατολικά πρός τά δυτικά τίς γραμμές (τῶν βουνῶν) Μπαμπούνια καί Ὄρβηλος στά βόρεια. Αὐτά τά βουνά εἶναι ἕνα φυσικό φράγμα καί σχηματίζουν σήμερα τό ὁρόσημο μεταξύ τῆς Ἑλλάδος καί τῶν Σκοπίων. Νοτίως αὐτῶν τῶν βουνῶν ἐκτείνεται ἡ μοντέρνα ἑλληνική ἐπαρχία τῆς Μακεδονίας, ἡ ὁποία εἶναι σχεδόν ἀκριβῶς ἡ ἴδια περιοχή πού ἦταν γνωστή στήν ἀρχαιότητα ὡς Μακεδονία τό βασίλειο τοῦ Φιλίππου καί τοῦ γιοῦ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Βορείως αὐτῶν τῶν βουνῶν ἡ περιοχή ἦταν γνωστή ὡς Παιονία στήν ἀρχαιότητα καί τό Σκούπι ἦταν ἡ κύρια πόλη της. Ἡ Παιονία κατακτήθηκε ἀπό τόν Φίλιππο καί προσαρτήθηκε στό βασίλειό του, ἀλλά ποτέ δέν ὀνομάστηκε Μακεδονία, ὅπως ποτέ δέν ὀνομάστηκαν Μακεδονία ἡ Περσία καί ἡ Αἴγυπτος, πού κι αὐτές κατακτήθηκαν ἀπό τούς Μακεδόνες Ἕλληνες. Ὁ Τίτο ἦταν ἐκεῖνος πού χρησιμοποίησε τόν μῦθο τῆς Μακεδονίας βόρεια τῶν βουνῶν Μπαμπούνια καί Ὄρβηλος, μέ σκοπό νά δικαιολογήσει τήν «ἐπανασύνδεση» τῆς Μακεδονίας. Πρίν ἀπό 50 χρόνια οἱ ἀμερικανοί ἡγέτες μας ἦταν καλύτερα μορφωμένοι καί καλύτεροι γνῶστες τῆς ἱστορίας ἀπό αὐτούς πού ἔχουμε σήμερα καί κατανόησαν αὐτό τό γεγονός. Ὡς ἐκ τούτου, ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ Ἔντουαρντ Στετίνιους εἶπε τό 1944: «Αὐτή ἡ κυβέρνηση θεωρεῖ τίς συζητήσεις περί μακεδονικοῦ "ἔθνους", μακεδονικῆς "πατρώας γῆς" ἤ μακεδονικῆς "ἐθνικῆς συνείδησης" ἀδικαιολόγητη δημαγωγία πού δέν ἐκφράζει οὔτε ἐθνική ἤ πολιτική πραγματικότητα καί βλέπει στήν παροῦσα ἀναβίωσή της μιά πιθανή συγκάλυψη ἐπιθετικῶν ἐπιδιώξεων ἐναντίον τῆς Ἑλλάδας». Αὐτό ἰσχύει ἀκόμη καί τό 1994 καί εἶναι μέ πολλούς τρόπους ὁλοφάνερη ἡ ἀπόδειξη αὐτοῦ συμπεριλαμβανομένης καί τῆς ἐπιμονῆς στή χρήση τοῦ ὀνόματος «Μακεδονία»καί τό πολίτευμα τῶν Σκοπίων ἔχει ἀρνηθεῖ σταθερά νά ἀποκηρύξει τούς στόχους πού δίνονται στό Σύνταγμά τους γιά τήν ὁριστική «ἐπανασύνδεση» τῆς «Μακεδονίας». Ἀλλά τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ θεωρεῖ δεδομένο ὅτι ἡ πτώση τοῦ κομμουνισμοῦ ἔχει κατά κάποιον τρόπο ἀλλάξει τούς στόχους τῆς κυβέρνησης τῶν Σκοπίων. Οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι, πού μεγάλωσαν καί ἐκπαιδεύτηκαν στό καθεστώς τοῦ Τίτο νά πιστεύουν ὅτι ἡ βόρεια Ἑλλάδα ἦταν μέρος τῆς μοίρας τους, ἐπικρατοῦν ἀκόμη καί τώρα καί ἡ κυβέρνησή μας τούς ἀναγνώρισε. Αὐτή ἡ ἐνέργεια τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν μας θά ἐξυπηρετήσει στήν ἐνθάρρυνση τῶν φιλοδοξιῶν τους. Πότε θά διδαχθοῦμε ἀπό τήν ἱστορία; Καί δέν ἐννοῶ μόνο τήν ἀρχαία ἱστορία, ἄν καί εἶμαι ἐνοχλημένος ὡς Ἀμερικανός ἀπό τήν ἄγνοια τῶν συμπατριωτῶν μου αὐτῆς τῆς ἱστορίας. Ἀλλά μήπως ἡ πρόωρη ἐπίσημη ἀναγνώριση ἄλλων πρώην γιουγκοσλαβικῶν δημοκρατιῶν ἐνίσχυσε τή σταθερότητα στά Βαλκάνια; Δέν βλέπει ὁ καθένας μιά σχέση αἰτίας καί ἀποτελέσματος μεταξύ μιᾶς τέτοιας πρόωρης ἀναγνώρισης καί τῆς ὑπόθεσης τῆς Βοσνίας; Μπορεῖ ἡ ἀναγνώριση τῆς πρώην Γιουγκοσλαβικῆς Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας νά χαρακτηριστεῖ ὡς κάτι ἄλλο ἐκτός ἀπό ἀνοησία;». Ἡ δεύτερη ἐπιστολή, μέ ἀφορμή ἀντίστοιχο δημοσίευμα τοῦ γνωστοῦ περιοδικοῦ «Τιμε«, τό ὁποῖο ὑπέγραφε ὁ ἀρθρογράφος Στρόμπ Τάλμποτ τόν Ἰούνιο τοῦ 1992, ἐστάλη ἀπό μιά ἁπλῆ Ἑλληνίδα πατριώτισσα, τήν κ. Ντίνα Παπαθανασοπούλου. Χαρακτήριζε ἀνίδεο καί ἐπικίνδυνο τόν ἀρθρογράφο, ἐπειδή ἀποφάσισε νά διαπραγματευτεῖ ἕνα ἱστορικό θέμα πού καταφανῶς ἀγνοοῦσε, παραπλανώντας τούς ἀναγνῶστες μέ ἀνιστόρητες καί ἀναπόδεικτες διαπιστώσεις ὅτι, π.χ., «ἡ γενέτειρα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου εἶναι ἡ Μακεδονία τῶν Σκοπίων ἀντί τῆς Πέλλας καί ὅτι ἡ Ἑλλάδα τρέφει ἐπεκτατικές βλέψεις γιά τήν περιοχή τῶν Σκοπίων». Τό πιό ἐνδιαφέρον ὅμως στήν περίπτωση αὐτή βρίσκεται στήν ἀπάντηση τῶν ὑπευθύνων τοῦ περιοδικοῦ πρός τήν κ. Παπαθανασοπούλου. Ἀφοῦ «ἀδειάζουν» τόν κ. Τάλμποτ λέγοντας ὅτι τά σχόλιά του «φαίνεται ὅτι ὀφείλονται σέ μιά ἱστορική παρανόηση», ζητοῦν «συγγνώμη καί δέχονται τίς διευκρινίσεις ὅτι ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἦταν Ἕλληνας καί ἡ γενέτειρά του εὑρίσκεται ἐντός τῶν συνόρων τῆς σύγχρονης Ἑλληνικῆς Μακεδονίας καί ὄχι ὅπως ὑπαινίχθηκε ὁ ἀρθρογράφος, στήν πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας». Ἡ ἀπάντηση τοῦ «Τιμε« κάνει μιά ἐξίσου σοβαρή ἀποκάλυψη πού ἀφορᾶ τήν ἐπίσημη ἑλληνική ἀντίδραση. Αὐτή, τονίζεται, περιορίστηκε σ' ἕνα γράμμα τοῦ συμβούλου Τύπου τοῦ Γενικοῦ Προξενείου τῆς Ἑλλάδας στή Νέα Ὑόρκη, τό ὁποῖο καί δημοσιεύθηκε. Τό «μότο» στό ΥΠΕΞ φαίνεται ὅτι ἦταν ἕνα: «Χαλαρά»!». («Τό Παρόν» 30.3.2008). * * *
«Οἱ ἰθύνοντες τοῦ
Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν
ΔΕΝ ΑΦΗΣΑΝ ΠΡΕΣΒΗ ΜΑW ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙ ΣΤΟΝ ΟΗΕ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ! Ἐκτός ἀπό τόν θλιβερό ὅσο καί μελαγχολικό κύκλο τῶν χαμένων εὐκαιριῶν στήν ἐθνική ὑπόθεση τῆς ὀνομασίας τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων, πρέπει νά προσμετρήσουμε ἀκόμα σειρά ἀχαρακτήριστων παρεμβάσεων ἐναντίον ὅσων εἶχαν τήν τόλμη, τό σθένος καί τίς γνώσεις νά ἀντιπαρατεθοῦν συστηματικά καί τεκμηριωμένα στήν ἐπιχειρηματολογία τῆς πολιτοκοδιπλωματικῆς ἐλίτ τῆς FYROM. Ὕποπτες ἀναβολές καί σκόπιμες χρονικές μεταθέσεις στή διεκπεραίωση ἀπαραίτητων διπλωματικῶν κινήσεων πού θά ἔδιναν πολιτικό βάρος καί ἀέρα δικαίωσης τῶν ἑλληνικῶν θέσεων. Ὑπονομεύσεις ὅλων ὅσοι σέ πολιτικό κοινοβουλευτικό καί διπλωματικό ἐπίπεδο ἤθελαν, ἀλλά καί μποροῦσαν νά τραβήξουν τήν ὑπόθεση μπροστά, εἶναι μερικές μόνο ὄψεις αὐτῆς τῆς πληγωμένης ἐθνικῆς ὑπόθεσης. Πληγωμένης βεβαίως, ἄν ἀναλογιστεῖ κανείς τόν πλοῦτο τῶν ἐπιχειρημάτων πού βασίζονται σέ ἱστορικά προηγούμενα καί διεθνῆ ντοκουμέντα. Χαρακτηριστική περίπτωση αὐτή τοῦ πρέσβη Μανώλη Γούναρη, στόν ὁποῖο ἡ πολιτική καί διπλωματική ἡγεσία τοῦ ΥΠΕΞ δέν ἐπέτρεψε νά ἀναγνώσει μιά πολυσήμαντη ὁμιλία σέ διεθνῆ διάσκεψη τοῦ ΟΗΕ γιά τά τοπωνύμια. Τό «ΠΑΡΟΝ» φέρνει στή δημοσιότητα τό κείμενο αὐτό πού ποτέ δέν ἐκφωνήθηκε. Ἀντ' αὐτοῦ ἡ ἡγεσία τοῦ ΥΠΕΞ ἔδωσε ἐντολή σέ νεαρό καί ἄπειρο διπλωμάτη νά παραστεῖ στή συνεδρίαση τῆς ἁρμόδιας ἐπιτροπῆς τοῦ ΟΗΕ γιά τά τοπωνύμια (γιά τίς ὀνομασίες δηλαδή φυσικῶν τοπίων, λιμνῶν, ποταμῶν κ.λπ. σέ περιοχές γιά τίς ὁποῖες ὑπάρχουν διακρατικές διαφορές καί διενέξεις) καί νά ψελλίσει ἐλάχιστες καί ἀνούσιες λέξεις. Οἱ θέσεις τῆς Ἑλλάδας ἐπί τοῦ θέματος τῆς ὀνομασίας τῶν Σκοπίων εἶναι γνωστές, ἦταν τό κολοσσιαῖο (σιψ) ἐπιχείρημα τοῦ νεαροῦ διπλωμάτη ἀπέναντι στά δηλητηριώδη βέλη πού ἐπί δύο ἡμέρες ἐξαπέλυσαν διπλωμάτες τῆς Τουρκίας, τῆς FYROM, ἀλλά καί τῶν ΗΠΑ. Δέν ἔχει σημασία τό ὅτι ἡ συνεδρίαση αὐτή ἔγινε τόν περασμένο Σεπτέμβριο, στήν ἕδρα τοῦ ΟΗΕ, στή Νέα Ὑόρκη, καί ἐμεῖς τό μάθαμε μόλις τίς προηγούμενες ἡμέρες. Σημασία, καί μάλιστα πρωτεύουσα, ἔχει τό ἔντονο παρασκήνιο μεταξύ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν στήν Ἀθήνα καί τῶν γραφείων τῆς μόνιμης ἀντιπροσωπείας μας στόν ΟΗΕ γιά νά κοπεῖ ἡ ὁμιλία τοῦ κ. Γούναρη. Χάθηκε ἔτσι μιά ἀκόμα εὐκαιρία νά καταγραφεῖ σέ ἐπίσημα πρακτικά τῶν διασκέψεων τοῦ ΟΗΕ ἡ ἑλληνική θέση. Αὐτό παίζει τεράστιο ρόλο γιά τίς ἀνακεφαλαιώσεις πού κατά καιρούς γίνονται στήν ἕδρα τοῦ ΟΗΕ ἐπί διακρατικῶν διαφορῶν καί τῶν θέσεων πού κάθε χώρα ὑπερασπίζεται, σέ ποιό βαθμό καί μέ ποιά ἐπιμονή. Δέν πρέπει ἔτσι νά μᾶς ἀκούγεται παράξενο τό ὅτι ἀρκετές δυτικές χῶρες, καί ὄχι μόνο, εἶχαν σχηματίσει τήν ἐντύπωση ὅτι ἡ Ἑλλάδα δέν ἐνοχλεῖται ἀπό πιό «ἐποικοδομητικές» προτάσεις καί ἀπόψεις πού διατυπώνονταν κατά καιρούς καί ἀλλοίωναν δραστικά τήν οὐσία τοῦ προβλήματος τῆς ὀνομασίας καί μείωναν τή σημασία τῶν ἑλληνικῶν θέσεων πού ἀρχικά ἡ πολιτική ἡγεσία τῆς χώρας μας εἶχε πάρει μέ καθολική λαϊκή ἀποδοχή. Τό κείμενο τῆς ὁμιλίας εἶχε ὡς ἑξῆς: «Ἀγαπητοί κύριοι, Δέν ὑφίσταται ὁποιαδήποτε βάση ἀπό ἱστορικῆς ἀπόψεως καί ἀπό πλευρᾶς Διεθνοῦς Δικαίου, γιά τή χρήση τοῦ ὀνόματος "Μακεδονία" ἐκ μέρους τῆς Πρώην Γιουγκοσλαβικῆς Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας. Πέραν τούτου, ἡ χρήση ἐκ μέρους τῆς FYROM τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ οὐδεμία σχέση ἔχει μέ τήν ἀρχή τῆς κυριαρχίας τοῦ κράτους αὐτοῦ. Ἡ Μακεδονία ἦταν ἕνα ἑλληνικό βασίλειο μεταξύ ἄλλων πολλῶν ἑλληνικῶν βασιλείων, ἡ Μακεδονία ἦταν τό βασίλειο τοῦ Φιλίππου καί τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Ὅλοι οἱ Ἕλληνες βασιλεῖς, ὅπως ὁ Φίλιππος, ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, ὁ Ἀγαμέμνονας, ὁ Ἀχιλλεύς ὁ Κόδρος, ὁ Θησεύς, ὁ Ἐρεχθεύς, ὁ Ἄδμητος, ὁ Πυλέας, ὁ Νέστωρ, ὁ Ὀδυσσεύς, ὁ Ἰάσων, ὁ Αἰγεύς, ὁ Μίνως, ὁ Ἰδομενέας, ὁ Κίνιρας, ὁ Εὐαγόρας καί ἄλλοι, εἶχαν τήν ἑλληνική ἐθνικότητα. Μακεδονική ἐθνότης οὐδέποτε ὑπῆρξε. Ἡ γλῶσσα καί τό ἀλφάβητο τῶν ἑλληνικῶν βασιλείων ἦσαν πάντοτε ἡ ἑλληνική γλῶσσα καί τό ἑλληνικό ἀλφάβητο (εἴτε ὡς Ἀττική εἴτε ἡ Ἰονική ἤ Ἀχαϊκή ἤ Αἰολική διάλεκτος)! Ἡ δημιουργία τῆς FYROM τό 1947 ἦτο ἰδέα τοῦ Γιουγκοσλάβου δικτάτορος Ἰωσήφ Τίτο, ὀργανωτοῦ τοῦ ἐμφυλίου πολέμου στήν Ἑλλάδα μεταξύ κομμουνιστῶν καί ἐθνικιστῶν, μέ ἀπώτερο στόχο σέ περίπτωση νίκης τῶν κομμουνιστῶν μιᾶς εὔκολης προσάρτησης τῆς περιοχῆς τῆς ἑλληνικῆς, βουλγαρικῆς καί ἀλβανικῆς Μακεδονίας στή Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας. Ἡ ἱστορία τῆς καλούμενης FYROM οὐδεμία σχέση ἔχει μέ τήν ἱστορία τῆς Μακεδονίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, ἀκριβῶς ὅπως ἡ ἱστορία τῆς Σπάρτης, τῶν Ἀθηνῶν, τῆ Κρήτης, τῆς Κύπρου καί τῆς Ἠπείρου. Ἀκριβῶς γιά τόν λόγο αὐτόν οὐδέποτε οἱ Ἕλληνες θά δεχθοῦν τή διαστρέβλωση τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας ἐκ μέρους τῆς FYROM ἤ καί ὁποιουδήποτε ἄλλου. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, τονώνοντας τό ἠθικό τῶν στρατιωτῶν του στή μάχη τῶν Γαυγαμήλων τό 331 π.Χ., εἶπε: ὅ,τι ἐμεῖς κάνουμε τώρα, τό κάνουμε γιά τή δόξα τῆς Ἑλλάδας. Δέν εἶπε γιά τή δόξα τῆς Μακεδονίας. Γιατί; Διότι πίστευε ὅτι ἡ Μακεδονία ἦταν ἕνα ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς Ἑλλάδας, ἕνα ἄλλο ἱστορικό γεγονός πού ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καί οἱ Μακεδόνες ἦσαν Ἕλληνες εἶναι τό γεγονός ὅτι μετά τή μάχη στόν Γρανικό τό 334 π.Χ. ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔστειλε στόν Παρθενώνα, τό κέντρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ὄχι στήν πρωτεύουσά του τήν Πέλλα, τριακόσιες περσικές ἀσπίδες μέ τό ἐπίγραμμα "Ἀλέξανδρος, ὁ υἱός τοῦ Φιλίππου καί οἱ Ἕλληνες ἐκτός Λακεδαιμονίων". Οἱ Σπαρτιάτες δέν συμμετέσχον στίς μάχες τοῦ Ἀλεξάνδρου, διότι ἤθελαν πάντοτε νά εἶναι αὐτοί οἱ ἀρχηγοί. Ὁ Ἡρόδοτος, ὁ πατέρας τῆς Ἱστορίας, δίδει ἔμφαση στό γεγονός ὅτι οἱ Μακεδόνες ἦσαν Ἕλληνες. Ὑπάρχουν κράτη — μέλη τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, τά ὁποῖα ἔχουν ἀναγνωρίσει (τή FYROM) μέ τό ὄνομα "Μακεδονία ἤ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας". Αὐτό ἦτο μιά λανθασμένη ἀπόφαση, ἡ ὁποία ἐλήφθη γιά πολιτικούς λόγους. Τά κράτη αὐτά ὀφείλουν νά σεβαστοῦν τήν ἑλληνική ἱστορία, ἰδιαίτερα τά κράτη ἐκεῖνα πού διατηροῦν στήν Ἑλλάδα ἀρχαιολογικές σχολές καί νά ἐπανορθώσουν τίς ἀποφάσεις τους, ἐάν πράγματι θέλουν νά σέβονται τό Διεθνές Δίκαιο, τήν Ἱστορία καί τή Δικαιοσύνη καί ἄν πράγματι ἐπιθυμοῦν νά δοῦν τίς ἀρχαιολογικές σχολές τους νά παραμένουν στήν Ἑλλάδα. Ἡ Ἑλλάς καί ὁ ἑλληνικός λαός οὐδέποτε θά ἐπιτρέψουν τή χρήση τοῦ ὀνόματος "Μακεδονία", ὡς ὀνόματος κράτους, ἀπό ὁποιαδήποτε χώρα πού προσβάλλει τήν ἑλληνική ἱστορία, ἀκόμη καί ἄν ἀναγνωρισθεῖ τό ὄνομα αὐτό ἀπό ὅλες τίς χῶρες τοῦ κόσμου. Οἱ πολίτες τῆς FYROM καί ἡ κυβέρνησή τους ὀφείλουν νά διαλέξουν ἕνα ἄλλο ὄνομα γιά τή χώρα τους, ἕνα ὄνομα χωρίς τή λέξη "Μακεδονία" καί "Μακεδονική", ἐάν πράγματι ἐπιθυμοῦν μιά εἰρηνική συμβίωση τῆς χώρας τους μέ τά γειτονικά τους κράτη, στά πλαίσια τῆς ἀρχῆς τῶν καλῶν γειτονικῶν σχέσεων, σύμφωνα μέ τό Διεθνές Δίκαιο. "Παιονία" ἤ Θαρδαρσκα, ἤ "Δαρδανία", ἤ "Δακία", ἤ "Μεσία" εἶναι τό σωστό ὄνομα γι' αὐτήν τή χώρα». («Τό Παρόν» 9.3.2008). * * *
«ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΑΤΕ ΑΣΤΡΑΠΙΑΙΑ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ
ΝΑ ΣΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ. ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΤΕ ΣΥΞΥΛΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΑΣ…» Χαρακτηριστικό εἶναι καί τό δημοσίευμα τῆς ἰδίας ἐφημερίδας («Τό Παρόν» 9.3.2008, σελ. 1 καί 2), ὅπου ἀναφέρει γιά τήν περίοδο τοῦ 1992, πώς ὁ τότε πρωθυπουργός «δέν ἔστειλε ἐκπρόσωπο τῆς Ἑλλάδας στήν Ἐπιτροπή Μπαντεντέρ, πού εἶχε συγκληθεῖ μετά ἀπό ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης, γιά νά γνωμοδοτήσει γιά τό θέμα τῆς ὀνομασίας τῶν Σκοπίων. Στήν ἐπιτροπή ἐκείνη, πού εἶχε περισσότερο νομικό χαρακτῆρα, συμμετεῖχαν οἱ πρόεδροι τῶν Συμβουλίων τῆς Ἐπικρατείας τῶν χωρῶν πού ἦταν μέλη τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης. Τότε πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας τῆς χώρας μας ἦταν ὁ ἀείμηστος Βασίλης Μποτόπουλος, τόν ὁποῖο ὁ Μητσοτάκης εἶχε ἀποκαλέσει λίγο πολύ… ἐγκάθετο τοῦ ΠΑΣΟΚ. Ποιός ἀποφάσισε, κύριε Μητσοτάκη, νά μήν ἐκπροσωπηθεῖ ἡ Ἑλλάδα στίς κρίσιμες ἐκεῖνες συνεδριάσεις τῆς Ἐπιτροπῆς Μπαντεντέρ καί νά μήν ἀκουστοῦν καί νά μήν καταγραφοῦν οἱ ἑλληνικές θέσεις, τεκμηριωμένα καί ἀπό πλευρᾶς Δικαίου; Ποιός ἀνέλαβε μία τέτοια τεράστια εὐθύνη; Τότε, στή γνωμοδότηση ὑπ' ἀριθμ. 6 τῆς Ἐπιτροπῆς Μπαντεντέρ ἀναφερόταν στήν παράγραφο 5 ὅτι ἡ «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» ἱκανοποιεῖ τίς προϋποθέσεις πού ἔχουν τεθεῖ γιά τήν ἀναγνώριση τῶν νέων κρατῶν, ὅτι ἔχει ἀποκηρύξει κάθε ἐδαφική διεκδίκηση καί ὅτι ἡ χρήση τοῦ ὅρου «Μακεδονία» δέν ὑπονοεῖ ἐδαφική διεκδίκηση! Ὅπως ὑποστηρίζουν διπλωματικοί καί πολιτικοί κύκλοι, αὐτή ἡ γνωμοδότηση, πού ἀποφασίστηκε μέ τήν ἀπουσία τῆς Ἑλλάδας, ἦταν ἡ ἀπαρχή πολλῶν κακῶν…». Στήν ἴδια χρονική περίοδο (1992) ἀναφέρθηκε σέ ἄρθρο του, ὑπό τόν τίτλο «Πραγματικότητες καί μῦθοι στό Σκοπιανό» («Τό Παρόν» 24.2.2008) καί ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατικῆς Ἀναγέννησης κ. Στέλιος Παπαθεμελῆς, ὁ ὁποῖος κάνοντας μεταξύ ἄλλων λόγο γιά τό λεγόμενο Πακέτο Πινέιρο, καταλήγει: «Κατά τήν προεκλογική προεδρική περίοδο τοῦ 1992 ἡ Ἑλληνοαμερικανική Κοινότητα ἐπέτυχε στήριξη τῶν ἑλληνικῶν θέσεων ἀπό τόν Δημοκρατικό Προεδρικό ὑποψήφιο Μπίλ Κλίντον. Ἰδού ἡ δήλωσή του τῆς 3.10.1992: «ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΚΛΙΝΤΟΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΙΔΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ». «Στηρίζω τήν πρόσφατη ἀπόφαση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ νοτιότερη πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία ἀναγνωρίζεται ὡς ἀνεξάρτητο κράτος ὑπό τόν ὅρο νά μήν περιλαμβάνεται στήν ὀνομασία της ἡ λέξη «Μακεδονία». Πολλοί Ἀμερικανοί δυσκολεύονται νά κατανοήσουν τό πρόβλημα πού προκύπτει ἀπό τή χρήση τοῦ ὀνόματος «Μακεδονία». Περί τά τέλη τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ἡ χρήση αὐτοῦ τοῦ ὀνόματος γιά τό νότιο τμῆμα τῆς Γιουγκοσλαβίας χαρακτηρίστηκε ἀπό τόν τότε ὑπουργό Ἐξωτερικῶν τῆς χώρας μας «ὡς προκάλυμμα γιά ἐπιθετικές ἐνέργειες ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος», ἐνῶ θά μποροῦσε, ἐπίσης, νά ἀποτελέσει καί πάλι πηγή ἀποσταθεροποίησης καί διαμάχης. Ἡ θέση τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν πρέπει νά εἶναι ξεκάθαρη. Ἐάν τό νέο αὐτό κράτος ἐπιθυμεῖ τήν ἀναγνώριση τῆς Ἀμερικῆς, θά πρέπει κατ' ἀρχάς νά δεχθεῖ τίς ἀρχές τῆς Τελικῆς Πράξης τοῦ Ἐλσίνκι, νά ἱκανοποιήσει τίς γείτονες χῶρες καί τήν παγκόσμια κοινότητα ὅσον ἀφορᾶ τίς προθέσεις του, ὅτι δηλαδή εἶναι εἰρηνικές καί σύμφωνες μέ τήν ἀπόφαση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ἡ ὁποία ἀπορρίπτει τή χρήση τοῦ ὀνόματος Μακεδονία. Ἡ κυβέρνηση Κλίντον θά ὑπερασπιστεῖ αὐτές τίς ἀρχές καί θά διασφαλίσει τήν ἱκανοποίηση τῶν νόμιμων συμφερόντων τῆς Ἑλλάδος». (Πηγή: ἀδημοσίευτη ὁμιλία τοῦ ἑλληνοαμερικανοῦ πολιτικοῦ Ψηρισ Σπυροω). Ἡ Κυβέρνηση Μητσοτάκη κατά ἕναν ἀπίστευτο τρόπο ἀποδέσμευσε τόν Κλίντον ἀπό αὐτήν τήν ἀνεπιφύλακτη ὑποχρέωσή του. Ἐξουσιοδότησε τό γνωστό γραφεῖο Μανατοσ & Μανατοσ νά συγκροτήσει μίαν «Αδ ηοψ Αμεριψαν Ηελλενιψ Λεαδερσηιπ Ψομμιττεε«, νά μαζέψει τίς ὑπογραφές τῶν ἑλληνοαμερικανικῶν ἰθυνόντων κάτω ἀπό ἕνα ἀμφίσημο κείμενο πού ζητοῦσε ἀπό τόν νέο Πρόεδρο νά ὑποστηρίξει τή νέα θέση τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης, συμβιβαστική λύση μέ σύνθετη ὀνομασία (λεπτομέρειες στό Ψηρισ Σπυροω ἐνθ' ἄν, ὅπου ὁ Σπύρου ὁμιλεῖ γιά ἐπιστολή «ἔναντι τῆς ὁποίας ὁ Δούρειος Ἵππος φαντάζει ἐρασιτεχνική ἐφεύρεση». Καί ἐπειδή ἑνός κακοῦ μύρια ἕπονται, ἀκολουθεῖ ἡ παραπομπή τοῦ ζητήματος στή γνωστή διαιτησία Βάνς — Ὄουεν. Ταυτόχρονα ἡ κυβέρνηση ἀποδέχεται τήν εἴσοδο τῶν Σκοπίων στόν ΟΗΕ μέ τό τάχα προσωρινό FYROM. Εἶναι τότε πού ὁ πρόεδρος τῆς ἐπί τῶν Ἐξωτερικῶν Ἐπιτροπῆς τοῦ Κογκρέσου Λεε Ηαμιλτον δήλωσε σέ συνέντευξη του στόν Μιχάλη Ἰγνατίου τῆς «Πρωινῆς» τῆς Ν. Ὑόρκης: «Συμβιβαστήκατε ἀστραπιαία καί δέν προλάβαμε νά σᾶς βοηθήσουμε. Μᾶς ἀφήσατε σύξυλους μέ τήν ὑποχώρησή σας…». (Ἐνδεικτικό διά τίς διεργασίες κατά τήν περίοδο τοῦ 1992 εἶναι καί ἡ ἀποκάλυψη ἀπό τήν ἐφημερίδα «Τό Παρόν» 16.3.2008, γιά τίς μυστικές ἐπαφές τοῦ τότε Προέδρου τῶν Σκοπίων Γκλιγκόρωφ μέ τόν κ. Κ. Μητσοτάκη ὡς προκύπτει ἀπό ἀπόρρητο ὑπόμνημα τοῦ πρ. Ὑπουργοῦ Δημοσίας Τάξεως ἀντιστρατήγου Δημ. Μανίκα). * * *
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΕΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ «Βουκουρεστίου παρεπόμενα καί ἑπόμενα Τοῦ κ. ΣΤ. ΠΑΠΑΘΕΜΕΛΗ
Τό βέτο στό Βουκουρέστι ἐξέφρασε τό κοινό αἴσθημα τῶν πανελλήνων. Κυρίως ὅμως ἀπέδειξε ὅτι πρώτιστος ὅρος ἐπίτευξης ἑνός στόχου εἶναι ἡ ἐθνική ἀποφασιστικότητα. Ὁ Μακρυγιάννης παρέστησε μέ ἐνάργεια τήν ἀποφασιστικότητα: «Ἡ τύχη μᾶς ἔχει τούς Ἕλληνες πάντοτε ὀλίγους. Ὅ,τι ἀρχή καί τέλος, παλαιόθεν καί ὡς τώρα, ὅλα τά θερία πολεμοῦν νά μᾶς φᾶνε καί δέν μποροῦνε. Τρῶνε ἀπό μᾶς καί μένει καί μαγιά. Καί οἱ ὀλίγοι ἀποφασίζουν νά πεθάνουν καί ὅταν κάνουν αὐτείνη τήν ἀπόφασιν, λίγες φορές χάνουν καί πολλές κερδαίνουν». Λυτοί καί δεμένοι, καλοθελητές καί μή, ἐκτός καί ἐντός τῶν τειχῶν, ἐπιδόθηκαν σέ μίαν ἐπιχείρηση κατατρομοκράτησης καί δημιουργίας κλίματος ὑποταγῆς. Διαψεύσθηκαν παταγωδῶς. Θά ἐπανέλθουν βεβαίως, ὅπως τό ἔπραξαν παρά τή χρεοκοπία τῶν «προβλέψεών» τους καί στό «ΟΧΙ στό Σχέδιο Ἀνάν»…. Ἄς δοῦμε ὅμως τά συμπεράσματα πού ὀφείλουμε ἐμεῖς νά συναγάγουμε γιά τόν ἑαυτό μας. Μέ νηφαλιότητα χωρίς μικροψυχίες καί χωρίς πανηγυρτσίδικους φανφαρονισμούς, φρονοῦμε ὅτι μποροῦμε νά κάνουμε τήν ἀκόλουθη κωδικοποίηση: α) Τό πολλάκις ἐπαναλαμβανόμενο «οἱ ἄλλοι δέν μᾶς καταλαβαίνουν», χρησιμοποιούμενο συχνά καί ὡς ἄλλοθι τῆς ἀπραξίας μας, διαψεύσθηκε. Ἐδῶ ἀποδείχθηκε ὅτι ὅταν τούς δώσουμε νά καταλάβουν, καταλαβαίνουν. Δέν καταλαβαίνουν αὐτοί πού δέν θέλουν νά καταλάβουν. β) Ὑπάρχουν βεβαίως κακόπιστοι. Ἀλλά οἱ πολλοί ξένοι ἡγέτες καί ἀξιωματοῦχοι εἶναι κατά τεκμήριον καλῆς πίστεως, ὅπως πολύ περισσότερο ἡ κοινή τους γνώμη. Ἀπέναντι σέ αὐτήν τή μεγάλη πλειοψηφία παράγεται ἕνα χρέος μας νά τήν ἐνημερώσουμε σωστά. Ὀφείλουμε ἀμελητί νά ἀναλάβουμε ὡς πολιτεία, κινητοποιώντας ὅλες τίς δυνάμεις μας, ἐντός καί ἐκτός συνόρων, μιά παγκόσμια ἐκστρατεία διαφώτισης. Τόν δρόμο μας τόν ἔχουν ἀνοίξει τά ἀσήμαντα καί ψευδόμενα Σκόπια. Οἱ ἀντίπαλοί μας ἔχουν πλημμυρίσει τά πανεπιστήμια καί τίς βιβλιοθῆκες τοῦ κόσμου μέ τά φληναφήματά τους γιά τή μυθική καταγωγή τους ἀπ' τόν Μεγαλέξανδρο… Ἐξ ἀφορμῆς τοῦ Βουκουρεστίου, κάποιοι κάτι ἔμαθαν. Πρέπει νά μάθει ὅλος ὁ κόσμος καί τάχιστα. γ) Ὁ μῦθος τῶν χαμένων εὐκαιρῶν καί πρό παντός τῆς χαμένης ὑπόθεσης. Στό Σκοπιανό δέν ὑπῆρξαν οὔτε εὐκαιρίες, οὔτε χαμένες ὑποθέσεις. Ἀλλά καί τό ἰδεολόγημα τῆς «χαμένης ὑπόθεσης», πού γιά 15 χρόνια λάνσαρε ὁ Θ. Πάγκαλος καί ἀλλοι, ἀπεδείχθη ἐξωπραγματικό. Ὄχι κύριοι δέν εἶναι χαμένη, ἀλλά παρατημένη ὑπόθεση τό Σκοπιανό. Στήν πολιτική ἄλλωστε, ὅπως ἔλεγε ὁ Κλεμανσώ, «δέν ὑπάρχουν χαμένες ὑποθέσεις, παρατημένες ὑποθέσεις ὑπάρχουν». δ) Ὅμως ἐδῶ πρέπει νά ἀπομυθοποιήσουμε καί ὁρισμένες ἑλλαδικές ψευδαισθήσεις πού πλεονάζουν τίς μέρες αὐτές. Συγκεκριμένα: 1. Τό βέτο ἔχει μιά συγκεκριμένη σημειολογική ἀξία. Ἀναγκαῖο καί ἀναπόδραστο βῆμα τῆς Ἑλλάδος πού πληροφόρησε ὅτι ὑπάρχει. Χωρίς αὐτό δέν θά ὑπήρχαμε. Τώρα λέμε, ἐδῶ στεκόμαστε! 2. Τό ἐρώτημα εἶναι γιά ποιό ζητούμενο ἔγινε τό βέτο. Ἡ φυσική ἀπάντηση ἔπρεπε νά εἶναι «γιά νά ὑποχρεωθοῦν τά Σκόπια νά ἀποδώσουν τό κλοπιμαῖο ὄνομα Μακεδονία καί νά παύσουν τόν ἀλυτρωτισμό πού παράγεται ἀπό αὐτό». Καί ἐδῶ εἶναι ἡ τραγωδία μας, ὑποχωρήσαμε μέ τό πού ξεκίνησε ἡ παροῦσα φάση. Δεχθήκαμε, ἀκριβέστερα προτείναμε ἐμεῖς, σύνθετη ὀνομασία μέ συνθετικό τό Μακεδονία! Ἡ «παρηγοριά» τοῦ «γεωγραφικοῦ» καί τό εργα ομνεσ δέν σώζει. Οἱ πολιτικοί στήν Ἑλλάδα ὅταν δέν θέλουν νά τούς καταλάβουν μιλοῦν… λατινικά. Θυμηθεῖτε τό «μεα ψωλπα« τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου, ὁ Καραμανλῆς νά πεῖ κάποια στιγμή γιά τή νέα ψωλπα τό δικό του, εὔχομαι, μεα ψωλπα! Ὅσοι ἔχουν ὀλίγην εὐθυκρισία καταλαβαίνουν ὅτι στήν ἀρίστη τῶν περιπτώσεων πού θά γινόταν ἀποδεκτή ἡ ἑλληνική ὑποχώρηση καί τό σύνθετο θά ἦταν «γεωγραφική γιά ὅλες τίς χρήσεις» τό ἄλλο συνθετικό δέν θά ἔμενε οὔτε μία μέρα. Ἐδῶ, ἤ χειρουργεῖς καί ἀποκόπτεις τό Μακεδονία ἤ ἄν τό ἀφήσεις θά συνεχίσει νά ἐπικρατεῖ καί ἔτι περισσότερο. Κατά συνέπεια διά τῆς εἰς ἄτοπον ἀπαγωγῆς κυβέρνηση καί ἡ ὅλη πολιτική τάξη τῆς χώρας νά κάνουν τήν αὐτοκριτική τους καί νά ἐπιλέξουν τή στρατηγική τοῦ 1992 «ὀνομασία χωρίς τό Μακεδονία». Τό περισσόν ἐκ τοῦ πονηροῦ, ὅπως λέει τό Εὐαγγέλιο. Ἀναγκαία ἡ ὁμοψυχία, ἀλλά πρός τό ἐμπρός ὄχι πρός τά πίσω. Οἱ σκοπιανές ἀπειλές γιά καταγγελία τῆς περιβόητης Ἐνδιάμεσης εἶναι ἀστεῖες. Ἡ Ἐνδιάμεση παραβιάζεται κατά σύστημα ἀπό τούς Σκοπιανούς ἀπό τότε πού ἔγινε. Καί εἶναι κλινικά νεκρή ἀπό τό 2002 πού ἔκλεισε τήν ἑπταετῆ προβλεπόμενη ἰσχύ της. Καί προσοχή, ἡ ὅποια πρόσκτηση αὐτοπεποίθησης ἀπό τό Βουκουρέστι μήν καταντήσει ναρκισσιστικός καθρέφτης». «Τό Βουκουρέστι μιά Νέα Ἀρχή»
Εἰς τό ἴδιο πνεῦμα καί ὁ Ἀντ/γος ἐ.ἀ. κ. Δ. Δήμου εἰς ἄρθρον του ὑπό
τόν ἀνωτέρω τίτλον, ἀφοῦ πρῶτον δίδει τά εὔσημα εἰς τήν Ἑλληνικήν
ἀποστολήν εἰς τό Βουκουρέστι τονίζων ὅτι «πρωτίστως τό ε<182>υγε
αὐτό ἀνήκει στόν κ. Πρωθυπουργό», ἐπισημαίνει πώς «τό Βουκουρέστι
πρέπει νά ἀποτελέση μιά νέα ἀρχή στά διεθνῆ καί ἐσωτερικά δρώμενα τῆς
χώρας, γιά νά ἀνακτήσουμε τό χαμένο ἐθνικό μας κύρος καί ἀξιοπιστία…».
Τέλος, μετά τήν σχετική ἀνάλυσι τῶν διαδραματισθέντων καταλήγει
τονίζοντας μεταξύ ἄλλων:«Ἐπιχειρήματα ἔχουμε ἀμέτρητα καί δυνατότητες πολλαπλάσιες τῶν Σκοπιανῶν, ἀρκεῖ νά θέλουμε νά τίς ἀξιοποιήσουμε. Πρέπει τούς μῆνες πού ἀπομένουν μέχρι τήν ἑπομένη σύνοδο, νά μᾶς αἰσθανθοῦν οἱ ἀντίπαλοί μας καί νά προσέλθουν σέ ἕνα τραπέζι εἰλικρινῶν διαπραγματεύσεων. Θέλω νά πῶ μέ τήν πεῖρα μου στό ΝΑΤΟ ὅτι τό βέτο εἶναι ἡ τελευταία λύση, ὅταν ἔχεις ἐξαντλήσει τό ὁπλοστάσιό σου. Τό ἀπόρρητο ταμεῖο τοῦ ΥΠΕΞ εἶναι πολύ πλούσιο καί μπορεῖ νά στηρίξει μιά ἑλληνική ἐκστρατεία στίς ΗΠΑ. Καιρός εἶναι αὐτό τό ταμεῖο νά διατεθεῖ γιά τόν σκοπό πού συνεστήθη καί ὄχι γιά ἱκανοποίηση τῶν ἡμετέρων. Ὁπωσδήποτε στίς κινήσεις της ἡ Ἑλλάδα πρέπει νά στοχοποιήσει καί τούς δύο διῶκτες της, Ντάνιελ Φρίντ καί Μάθιους Νίμιτς. Αὐτοί οἱ δύο πολύ κακό ἔκαναν καί πρέπει νά ἀπομακρυνθοῦν, ἄν θέλουμε νά πορευθοῦμε σέ δίκαιη λύση. Στήν Κύπρο Τοῦρκοι καί Ἀμερικανοί κατάφεραν πρό ἡμερῶν νά ἀπομακρύνουν τόν ἐπίσημο ἐκπρόσωπο τοῦ Γ.Γ. τοῦ ΟΗΕ κ. Μόλερ. Ὁ κ. Μόλερ εἶναι ἑλληνομαθής καί ἐθήτευσε στήν ἑλληνική παιδεία. Ἄνευ λόγου τόν ἀπομάκρυναν, τώρα πού θά ξαναρχίσουν οἱ συνομιλίες…». («Τό Παρόν» 13.4.2008) «ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ
ΑΝΤΙΔΙΚΟΣ»
Πρίν προλάβη νά στεγνώση ἡ μελέτη τοῦ Ἀντ/γου ἐ.ἀ. κ. Δ. Δήμου, καί ὁ
Ἀμερικανός ὑφυπουργός Ἐξωτερικῶν Ντάνιελ Φρίντ, ὁ ἀρχιτέκτονας τῆς
προκλητικῆς Ἀμερικανικῆς πολιτικῆς στό θέμα, «ἔκανε δηλώσεις γιά
«μακεδόνες πολίτες» καί γιά «μακεδόνες πατριῶτες», προθέτοντας: «Δέν
εἶναι ἀποκαλούμενη γλῶσσα ἡ μακεδονική, ὑπάρχει, εἶναι γεγονός. Εἶναι
κι αὐτοί ἄνθρωποι στήν περιοχή. Ἔχουν τή δική τους ταυτότητα. Ἔχουν τή
δική τους γλῶσσα. Γιά τήν ἐνημέρωσή σας, ἡ μακεδονική γλῶσσα
διδάσκεται, ὅπως οἱ ἄλλες γλῶσσες, στή σχολή ξένων γλωσσῶν τοῦ Στέι
Ντιπάρμεντ. Δέν θά μπῶ σέ λεπτομέρειες, ἀλλά καί αὐτοί εἶναι ἄνθρωπο».
(«Τό Παρόν 13.4.2008 σελ. 11). Οἱ δηλώσεις αὐτές «ψιμυθιώθηκαν»(*)
ἐλαφρά ἀπό τόν βοηθό ἐκπρόσωπο τήν ἑπομένη, ἀλλά ἐπικυρώθηκαν τή
μεθεπομένη ἀπό τόν ἐκπρόσωπο πλέον τοῦ Στέιτ Ντιπάρμεντ. Σέ πεῖσμα ὅλων
τῶν ἀποδείξεων ὅτι ἡ παροῦσα ἀμερικανική κυβέρνηση, εἴτε πίσω ἀπό τόν
κ. Νίμιτς εἴτε μέ ἀκάλυπτο πρόσωπο, δέν εἶναι μεσολαβητής, ἀλλά
συνήγορος καί ὑποβολέας τοῦ ἀντιδίκου, ὁ οὐσιαστικός ἀντίδικος…». (Ἀπό
ἄρθρο τοῦ κ. Μιχαήλ Στυλιανοῦ στό «Παρόν» 13.4.2008 σελ. 11).«Ὅπως
μᾶς δίδαξαν οἱ ἴδιες οἱ Η.Π.Α.»
Ἡ πιό οὐσιαστική ἴσως ἀπάντησις εἰς τήν ἀμερικανική προκλητική στήριξη τῶν Σκοπίων, ἦλθε ἀπό τόν πρώην ὑπουργό Ἐξωτερικῶν κ. Ἀντώνη Σαμαρᾶ στό συνέδριο τοῦ «Εψονομιστ«, καί μάλιστα παρόντος τοῦ ἀμερικανοῦ πρεσβευτῆ στήν Ἀθήνα, ἀλλά καί τοῦ ὁμοϊδεάτη τοῦ προκλητικοῦ κ. Ντάνιελ Φρίντ, βοηθό ὑφυπουργό Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ κ. Μάθιου Μπράιζα, πού καθόταν δίπλα στόν κ. Σαμαρᾶ. Μεταξύ ἄλλων ὁ κ. Σαμαρᾶς ἀνέφερε: «Στίς ΗΠΑ, μόλις προχθές, προκλήθηκε μεγάλη ἀναταραχή ἀπό μιά διφήμιση ἑταιρεία παραγωγῆς βότκας, στό γειτονικό Μεξικό, ὅπου ἐμφανιζόταν μεξικανικός χάρτης τοῦ 1830 καί παρουσίαζε τό Τέξας, τήν Καλιφόρνια καί μιά σειρά ἀπό νότιες Πολιτεῖες τῶν ΗΠΑ ἐνταγμένες στό Μεξικό. ἦταν τέτοια ἡ κατακραυγή στίς ΗΠΑ, πού ἡ ἑταιρεία ἀναγκάστηκε νά ἀποσύρει τή διαφήμιση καί νά ζητήσει συγγνώμη, ἐνῶ μεγάλες καταναλωτικές ὀργανώσεις τῶν ΗΠΑ ἀπειλοῦν μέ μποϊκοτάζ τῶν προϊόντων τῆς ἑταιρείας. Σκεφτεῖτε μιά τέτοια πρόκληση νά μήν τήν εἶχε κάνει μιά ἰδιωτική ἑταιρεία, ἀλλά ἡ ἴδια ἡ κυβέρνηση τοῦ Μεξικοῦ! Σκεφτεῖτε ποῦ θά εἶχε φτάσει ἡ ἐπίσημη ἀντίδραση τῆς Οὐάσινγκτον… Κι ὅμως, τέτοια ἀκριβῶς συμπεριφορά ἐπίσημοι χάρτες πού ἐμφανίζουν μεγάλο μέρος τῆς Ἑλλάδας μέσα στήν ἐπικράτεια τῆς γειτονικῆς ΦΥΡΟΜἀντιμετωπίζουμε καθημερινά, ἐδῶ καί χρόνια, ἀπό τήν πλευρά τῶν Σκοπίων. Κι αὐτό δέν συνιστᾶ συμπεριφορά συμβατή μέ τούς εὐρωατλαντικούς θεσμούς. Οὔτε μέ τή συμμαχική ἰδιότητα κράτους — μέλους τοῦ ΝΑΤΟ. Οὔτε πολύ περισσότερο μέ τήν ἰδιότητα κράτους — μέλους τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Τό γεγονός ὅτι τά Σκόπια εἶναι πολύ μικρή χώρα γιά νά μᾶς ἀπειλήσει, τί ἀκριβῶς σημαίνει; Ἡ εὐθεία καί διακηρυγμένη ἀπειλή εἶναι ἐχθρική συμπεριφορά, εἴτε ἡ χώρα ἀπό τήν ὁποία προέρχεται εἶναι μικρή εἴτε εἶναι μεγάλη. Γιατί ὅπως μᾶς δίδαξαν οἱ ἴδιες οἱ ΗΠΑ, ἀπό τήν κρίση τῶν πυραύλων στήν Κούβα, μιά μικρή καί ἀδύναμη χώρα μέ ἐχθρική συνπεριφορά, μπορεῖ κάποια στιγμή νά συνδυαστεῖ μέ μιά μεγαλύτερη καί ἰσχυρότερη καί νά δημιουργήσει πραγματικό πρόβλημα ἀσφάλειας. Στίς διεθνεῖς ἰσορροπίες σημασία δέν ἔχουν μόνο οἱ συσχετισμοί τῶν χωρῶν ἀνά δύο, ἀλλά ὅλοι οἱ δυνατοί καί δυνητικοί συσχετισμοί πού μποροῦν νά προκύψουν. Καί ἡ Κούβα εἶναι πολύ μικρή χώρα γιά νά ἀπειλήσει τίς ΗΠΑ. Ἀλλά οἱ ΗΠΑ διατηροῦν ἐμπάργκο κατά τῆς Κούβας ἐδῶ καί 45 χρόνια. Καί μάλιστα ἀφότου ἐξέλιπαν οἱ λόγοι γιά τούς ὁποίους εἶχε ἐπιβληθεῖ τό ἐμπάργκο ἐκεῖνο. Μιά χώρα πού διακηρύσσει ἀλυτρωτικές ἐπιδιώξεις ἐναντίον τῶν γειτόνων της, εἴτε εἶναι σέ θέση νά τίς πραγματοποιήσει εἴτε ὄχι, εἴτε συνεργάζεται μέ τρίτες χῶρες γιά νά τίς πραγματοποιήσει εἴτε ὄχι, δέν ἀποτελεῖ «καλό γείτονα». Οὔτε ἀσφαλῶς ἀξιόπιστο «σύμμαχο». Κι οὔτε μπορεῖ νά γίνει σύμμαχος ἤ ἑταῖρος ὅσο διατηρεῖ τέτοια συμπεριφορά. Οἱ Ἀμερικανοί πάντως δείχνουν νά ἔχουν δρομολογήσει ἤδη τάς ἐξελίξεις εἰς τήν εὐρυτέρα περιοχή τῶν Βαλκανίων. Ἐνδεικτικόν εἶναι «ὅτι λίγες μόλις ἡμέρες μετά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Μάτ Μπράιζα στήν Ἀθήνα καί συγκεκριμένα τήν 17η Ἀπριλίου, θά πραγματοποιηθεῖ στό Εὐρωκοινοβούλιο μιά σύμπραξη φιλοσκοπιανῶν καί τουρκικῶν κύκλων πού διοργανώνουν ἐκδήλωση γιά τήν προβολή τῆς «μακεδονικῆς» καί τουρκικῆς μειονότητος» στήν Ἑλλάδα. Γεγονός πού ἐνισχύει τά σενάρια ὅτι ὑπό τήν ἀμερικανική καθοδήγηση, Ἄγκυρα καί Σκόπια θά ἑνώσουν τίς φωνές τους προκειμένου ν' ἀνακόψουν τό ἐπαπειλούμενο δεύτερο βέτο τῆς Ἀθήνας, στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση αὐτή τήν φορά,…». («Αὐριανή» 7.4.2008)… «Οἱ Σκοπιανοί «προσπαθοῦν νά ἀνακινήσουν θέμα μεινότητος Σλάβων στήν Ἑλλάδα», καί «διεκδικοῦν καί περιουσίες. Μέσω τῆς ὀργάνωσης «Νά μήν ξεχάσουμε τά μέρη μας», συγκεντρώνουν στοιχεῖα μέ σκοπό νά προσφύγουν σέ διεθνῆ δικαστήρια…». («Ἐλεύθερος Τύπος» 8.4.2008). ***
(*) Ψιμύθιον = φτιασίδι, φτιασίδωμα. |
