ΠΡΟΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΙΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

Ὅλα τά σκοτεινά κέντρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐν Ἑλλάδι καί ἀλλαχοῦ, ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρις τῶν τελευταίων δεκαετιῶν ἐδίωξαν μέ ἰδιαίτερον μένος τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὅπου γῆς! Ἰδιαιτέρως τό ἀπό αἰῶνος καί πλέον, καθαρῶς Ἀντίχριστον κίνημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, (ἐνεφανίσθη περί τό τέλος τοῦ 19ου αἰῶνος καί ἔκτοτε, ὡς καθαρά Πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου, πολεμᾶ τήν Ἐκκλησίαν ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ), διά τῶν ὀργάνων του εἰσεχώρησεν πανταχοῦ καί μέ μίαν λέξιν ἐκκοσμικεύει καί θρησκειοποιεῖ τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, προκαλεῖ σχίσματα, κατά τό «διαίρει καί βασίλευε», ὁμαδικῶς δέ καταρρίπτει καί συντρίβει Ἐπισκόπους Της.
Εἰς τά πλαίσια αὐτά, τό 1924 ἐπέβαλεν τόν Νεοημερολογιτισμόν (πολυτελές «σαλόνι» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), τό 1937 προεκάλεσεν τό πρῶτον Φλωρινικόν σχίσμα, καί εἰς τά χρόνια μας, προεκάλεσεν ἄλλα δύο φοβερά σχίσματα, (= σχισματοαιρέσεις)!, ἤτοι, τήν σχισματοαίρεσιν τοῦ 1995, ὑπό τῶν πρώην πέντε Μητροπολιτῶν μας καί τήν τοιαύτην τοῦ 2005, ὑπό τῶν πρ. Πειραιῶς κ. Νικόλαον Μεσσιακάρην, πρ. «Ἀργολίδος» κ. Παχώμιον Ἀργυρόπουλον καί ὅλην τήν κατά τόν ὑμνωδόν, «σαθράν συμμορίαν» των. Μέ αὐτά ἠθέλησαν νά «σβήσουν» τήν Ἐκκλησίαν, «προσβάλλοντες» τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Ὅντως «ΣΚΛΗΡΟΝ» τοῦτο, διότι ὡς «πρός Κέντρα λακτίζουν», (Πράξ. ΚΣΤ΄ 14).
Περαιτέρω ἐπίστευσαν ὅτι συκοφαντοῦντες καί διώκοντες τούς Ὀρθοδόξους, κατά τούς πλέον ληστρικούς καί βαρβάρους τρόπους, θά τούς συνέτριβον, κυρίως δέ τούς Κληρικούς. Εἰς αὐτά τά πλαίσια ὅλοι οἱ ἐκπεσόντες πρώην Ἐπίσκοποί μας, ἀντεποιήθησαν τήν Ἐπισκοπικήν διακονίαν καί τό Συνοδικόν θεσμόν καί καταλύσαντες τήν Κανονικήν τάξιν, ἐπρόδωσαν τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν καί ΑΚΡΩΣ ΑΣΕΒΩΣ ἐβλασφήμησαν τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχήν. Οὐδέν ἐπιτυχόντες, δι' ὅλων αὐτῶν, κατέστησαν μόνον οἱ ἔσχατοι Ἐκκλησιομάχοι — σχισματοαιρετικοί.
Ἠθέλησαν νά «φονεύσουν» καί νά «θάψουν» τόν Ἐπίσκοπον Κήρυκον, τόν Ἱερομόναχον π. Ἀμφιλόχιον, τόν πρεσβύτερον π. Μιχαήλ καί ὅλους τούς ὀρθοδόξους Κληρικούς Μοναχούς καί Λαϊκούς καί ποῖον τό ἀποτέλεσμα; Ἡ ἀπάντησις τοῦ Κυρίου: «Σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν»! Ὁ Κύριος, μέ τόν ἰδικόν του τρόπον, «ἀφώρισεν», (ἔβγαλεν) ὅλους τούς διωκομένους Ὀρθοδόξους ἐκ μέσου τῆς δυσώδους λίμνης τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐκ μέσου τῶν πολυαρίθμων ψευδαρχιεπισκόπων, ψευδοσυνόδων καί ψευδεκκλησιῶν καί τούς ἔθεσεν εἰς τήν διακονίαν τῆς ἀνά τόν κόσμον Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Ἠθέλησεν, ὁ κ. Νικόλαος νά διαλύση τήν Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον μετατρέπων αὐτήν εἰς «σαθράν συμμορίαν» σχισματοαιρετικῶν, ἀλλ' ὁ Κύριος ἀνέστησεν ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ. Κατόπιν ὅλων αὐτῶν διανοούμεθα ὁποίας εὐθύνας, ὁποίαν πίστιν, ὁποίαν ταπείνωσιν, ὁποίαν καθαράν διακονίαν ὀφείλομεν νά ἐπιδείξωμεν διά νά μή χάσωμεν τήν Θείαν Δωρεάν!
Ὁ Κύριος, ἀγαπητέ Ἀναγνῶστα, ὁ Κύριος ὅταν εἶδεν τήν πίστιν τοῦ Ἑκατοντάρχου, προφανῶς ἐθνικοῦ καί πάντως ὄχι Ἰσραηλίτου, ἐθαύμασεν καί εἶπεν: «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐδέ ἐν τῶ Ἰσραήλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. Λέγω δέ ὑμῖν ὅτι πολλοί ἀπό ἀνατολῶν καί δυσμῶν ἥξουσι καί ἀνακληθήσονται μετά Ἀβραάμ καί Ἰσαάκ καί Ἰακώβ ἐν τῆ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, οἱ δέ υἱοί τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον…». (Ματθαίου Η΄ 11-12).
Καί τότε, «οἱ υἱοί τῆς βασιλείας», ὅπως κατ' ἐξοχήν ἐθεώρουν ἑαυτούς οἱ Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ἀλλά καί ὅλοι οἱ Ἰσραηλῖται, δέν ἐπίστευσαν εἰς τόν Χριστόν, οὔτε τόν Τίμιον Πρόδρομον ἤκουσαν, ὅστις ἐκήρυσσεν, «μετανοεῖτε ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ὅλοι ἐκεῖνοι δέν ἠπίστησαν μόνον, ἀλλά καί ἐδίωξαν τόν Χριστόν καί τόν ἐσταύρωσαν, διό «ἐξεβλήθησαν ἔξω»! Ὄχι μόνον ἐκεῖνοι, ἀλλ' ὅλοι οἱ ἄπιστοι καί αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι ἐδίωξαν τούς Ἁγ. Ἀποστόλους καί ὅλους τούς Ἁγίους Διαδόχους των, μέχρι καί τῶν σημερινῶν σχισματοαιρετικῶν, οἱ ὁποῖοι παρά τάς βλασφημίας των κατά τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς, Φαρισαϊκῶς ὑποκρίνονται τούς «υἱούς τῆς βασιλείας»! Ταῦτα, ἐνῶ ἤδη, αὐτοί οἱ ἴδιοι, ἐξέβαλον καί ἀπέκοψαν ἑαυτούς ἐκ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἥτις ἐστιν ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ. Ὅσον εἰς τάς ἡμέρας μας τό μυστήριον τῆς ἀνομίας ἐνεργεῖται καί διά τοῦ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, τόσον πολλοί ἐκ τῶν «υἱῶν τῆς Βασιλείας ἐκβάλλονται» ἐνῶ «πολλοί ἐξ ἀνατολῶν καί δυσμῶν» ἔρχονται καί «ἀνακλίνονται μετά Ἀβραάμ…» καί καθίστανται «υἱοί τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν», ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία, εἰς τήν ὁποίαν προσέρχονται, εἶναι ἡ ἐπί γῆς Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Πολλοί, λοιπόν, Ἐπίσκοποί μας ἐξέπεσον καί ἐξεβλήθησαν τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ὅμως τόσον ἐσκοτίσθησαν, ὥστε ὄχι μόνον δέν ἔρχονται εἰς ἑαυτούς, ἀλλά καί ὡς ἐκπεσόντες συνεχίζουν μέ μεγαλύτερον μένος νά πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν καί ὅλους τούς πιστούς Κληρικούς, Μοναχούς καί Λαϊκούς!
Ἐνῶ ὅμως ὅλοι αὐτοί, μέ τάς βλασφημίας των καί τάς διωκτικάς των πράξεις, ὅπως «ἀργίαι», «ἀφορισμοί», καί «καθαιρέσεις», ἠβουλήθησαν νά «ἀφανίσουν» τήν Ἐκκλησίαν καί τούς ὑπερμάχους Της, ἰδού ὅτι ὁ Κύριος προβάλλει ἔμπροσθέν των καί συντρίβει τά σχέδιά των διά τῶν «ἐξ ἀνατολῶν καί δυσμῶν» προσερχομένων καί «ἀνακλινομένων» εἰς τήν Ἁγίαν του Ἐκκλησίαν, τήν ἐπί γῆς Βασιλείαν Του!
Διατί γράφομεν ταῦτα; Διότι ἀμφότερα τά σχίσματα, ἤτοι, τῶν πέντε κατά τό 1995, ὑπό τόν Ματθαῖον Μακρῆν, καί τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου πρ. Πειραιῶς κ. Νικολάου, κατά τό 2005, προεκλήθησαν ἀποκλειστικῶς διά νά βλάψουν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή νά σβήσουν τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Πρός τοῦτο ἐδίωξαν κατά τόν πλέον ἀήθη καί ἀδιάκριτον τρόπον τούς ὑπερμάχους αὐτῶν τῶν δύο βασικῶν στοιχείων τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῶ, λοιπόν, τούς ἐναπομείναντας ἐλαχίστους κληρικούς ὡς καί τόν ἕνα Ἐπίσκοπον, ἠβουλήθησαν νά ἐξοντώσουν μέ «ἀργίας» καί «καθαιρέσεις», ἀλλά καί παντός εἴδους συκοφαντίας, οὗτοι ἀντί νά ἐκλείψουν, ὡς ἄλλοι ἀνατέλλονες ἀστέρες, ἀνυψοῦνται εἰς τό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας καί ὑπό τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ διαφοροποιοῦνται καί ἐξέρχονται τῆς «βαβυλῶνος» τῶν ψευδαρχιερέων, ψευδοσυνόδων καί ψευδεκκλησιῶν, ἐνῶ περισσότερον διαλάμπει ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλήθεια, ἐσκέφθησαν ὅλοι αὐτοί οἱ Φλωρινικοί καί «Ματθαιϊκοί» σχισματοαιρετικοί, ὅλαι αὐταί αἱ δῆθεν «ἐκκλησίαι» «Σύνοδοι» καί «Ἀρχιεπίσκοποι» (ὑπολογίζονται εἰς 6-7;), ἐσκέφθησαν τί ἐκφράζουν καί τί ἐκπροσωποῦν; Τουλάχιστον ὁ Νεοημερολογιτισμός ἔχει ἕναν «Ἀρχιεπίσκοπον» μίαν «Σύνοδον» καί παρουσιάζεται ὡς «μία Ἐκκλησία» τῆς Ἑλλάδος, τοῦτοι οἱ «παλαιοημερολογῖται» δέν ἔχουν οὔτε «ἱερόν οὔτε ὅσιον», ἀφοῦ δέν σέβονται οὔτε Κανονικήν τάξιν, οὔτε θεσμούς, ἐνῶ ἐκ τῶν πραγμάτων προκύπτει ὅτι δέν ἔχουν καί ἐπίγνωσιν περί τοῦ τί ἐπαγγέλονται.
Δυστυχῶς ὁ Νεοημερολογιτισμός, ὡς ἡμεῖς φρονοῦμεν καί πιστεύομεν, διά τῶν ἐκάστοτε ἐγκαθέτων του, (οἱ ὁποῖοι ἐπαγγέλλονται τόν παλαιοημερολογίτην καί οἱ ὁποῖοι δέν ἐξέλιπον τουλάχιστον ἀπό τό 1930 καί μέχρι σήμερον), προεκάλεσεν αὐτάς τάς σχισματοαιρετικάς παρατάξεις — ψευδεκκλησίας καί δέν ἐνοχλεῖται ἐκ τῆς παρουσίας των, ἀφοῦ, οὕτως εἰπεῖν, καί ἐξυπηρετεῖται δι' αὐτῶν! Ἄλλως, πῶς ἐπιτρέπει ὅλους αὐτούς τούς ρασοφόρους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τάς «χειροτονίας» των, ἤγουν τήν «ἀποστολικήν των διαδοχήν», ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, νά τόν ἀγνοοῦν καί νά ἀντιποιοῦνται ἀξιώματα καί θεσμούς; Καθ' ἡμᾶς ὅλοι αὐτοί ἀποτελοῦν τήν «οὐνίαν» τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Ἔτσι κατανοεῖται ὅτι ὄχι ἁπλῶς τάς ἀνέχεται, ἀλλά καί τάς ἐνθαρρύνει καί τάς ἐνισχύει καί θά συνεχίση ἄχρι καιροῦ, ὁπότε μέ κάποιο νομικόν πλαίσιον, ὅλους αὐτούς, θά τούς θέση ὑπό τόν πλήρη διοικητικόν καί πνευματικόν ἔλεγχον καί ἐξάρτησιν ἐκ τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας.
Σημειοῦται ὅτι ὁ προκαθήμενος τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας κ. Ἱερώνυμος, δέν εἶναι δυνατόν νά καλύπτη ἐπ' ἄπειρον αὐτήν τήν κατάστασιν καί ἐφ' ὅσον αἱ παλαιοημερολογιτικαί παρατάξεις εἶναι γεννήματα τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, ὀφείλει κοινῶς νά τούς «μανδρώση». Ἄν δέ μετά ταῦτα, ὡς προκαθήμενον τῆς νόμω κρατούσης Ἐκκλησίας, τόν ἀπασχολεῖ ἡ ἀπό τό 1924 παρουσία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἄς ἀποφασίση νά κινήση ἕναν Θεολογικόν Διάλογον ἐν Ἀγάπη καί Ἀληθεία ἀλλά καί ἐν ἐλευθερία Χριστοῦ.

Μετά πάσης ἐκκλησιαστικῆς λαμπρότητος καί μεγαλοπρεπείας ἐτελέσθη εἰς τόν Ἱ. Ν. ὁσ. Ξένης Λεμεσοῦ τό Σάββατον 27.4/10.5.2008, ἡ εἰς Ἐπίσκοπον Κένυας χειροτονία τοῦ θεοφιλεστάτου Ἐψηφισμένου Ἐπισκόπου κ. Ματθαίου. Πρός τοῦτο μετέβησαν εἰς Κύπρον:
α) Ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁ Σεβ. Μητρ/της Μεσογαίας κ. Κήρυκος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Πρωθιερέως π. Θωμᾶ Κοντογιάννη, τοῦ Ἱερέως π. Ἀνδρέου Σίντνιεβ καί ὁμάδος λαϊκῶν.
β) Ἐκ μέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Βράντσεα κ. Γερόντιος, συνοδευόμενος ὑπό τῶν π. Παρθενίου, π. Κων/νου, π. Βασιλείου καί χορωδίας ἱεροψαλτῶν ὑπό τόν ἐλλ/τον κ. Ἀντώνιον…
γ) Ἐκ μέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐπισκοπῆς Κένυας ὁ Ἐψηφισμένος Ἐπίσκοπος κ. Ματθαῖος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Ἱερέως π. Φωτίου καί ὁμάδος εὐλαβῶν λαϊκῶν.
Μετά τῶν ἀνωτέρω συνελλειτούργησαν, ἐκπροσωποῦντες τήν φιλοξενοῦσαν πρεσβυγενῆ Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, οἱ Ἱερεῖς π. Μιχαήλ Ἰωάννου καί π. Ἀγαθοκλῆς Παπαδόπουλος, ὡς καί ὁ Ἱεροδιάκονος π. Ἱερεμίας Μελετίου. Τό Ἀρχιερατικόν Συλλείτουργον παρηκολούθησαν συμπροσευχόμενοι ἑκατοντάδες εὐσεβῶν Κυπρίων Ὀρθοδόξων.

«Θεοφιλέστατε ἐψηφισμένε Ἐπίσκοπε κ. Ματθαῖε. Ἐκλελεγμένος, ψήφω καί δοκιμασία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία τό Σάββατον τῆς Διακαινησίμου συνεκροτήθη καί συνεδρίασεν ἐν τῆ Ἱ. Μονῆ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Προδρομίτσας ἐν Μπακάου τῆς Ρουμανίας, ἐπί παρουσία τῆς ἐμῆς ἐλαχιστότητος καί τῶν δύο Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας ὡς καί ἀντιπροσώπων τῶν ἐν Κύπρω καί Ρωσία τοπικῶν τοιούτων, καλεῖσθε σήμερον ὅπως διαθέσητε ἑαυτόν καί ὑποτάξητε εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον εἶναι ἡ διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου καί τῆς ἐπικλήσεως τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνάδειξις ὑμῶν, εἰς γνήσιον διάδοχον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, εἰς τήν νεοσύστατον Ἐπισκοπήν Κένυας.
Θεοφιλέστατε, γνωρίζετε ἀσφαλῶς, ὅτι ἡ ὑψίστη διακονία τῆς Ἀρχιερωσύνης τήν ὁποίαν μετ' ὀλίγον θά λάβητε, εἶναι «δυσανάβατος ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς», διότι ἡ ἀποστολή τοῦ Ἀρχιερέως εἶναι μεγάλη, ἀφοῦ ὡς Ἀρχιερεύς καλεῖσθε νά εἶσθε εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ! Γνωρίζετε ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλῶν διά τόν αἰώνιον Ἀρχιερέα, λέγει ὅτι εἶναι «ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπό τῶν ἁμαρτωλῶν καί ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν»! Ὅτι προσέφερεν τήν μεγάλην θυσίαν πρός τόν Πατέρα Του καί ἐξακολουθεῖ νά μεσιτεύη διά τούς ἀνθρώπους. Ὅτι εἶναι τό αἰώνιον πρότυπον πάντων ἡμῶν τῶν Ἀρχιερέων, ἀλλά καί τῶν Ἱερέων. Οἱ Ἀρχιερεῖς ὅταν φορῶμεν τόν ἐπιστήθιον Σταυρόν ἐπαναλαμβάνομεν τόν λόγον τοῦ Κυρίου: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν Σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι». Δηλαδή, καλούμεθα νά γίνωμεν ἄξιοι αὐτῆς τῆς κλήσεως, ἤτοι νά ἅρωμεν τόν Σταυρόν καί νά ἀκολουθήσωμεν ἀξίως τόν οὐράνιον Ἀρχιερέα, μιμηταί γενόμενοι αὐτοῦ. Οὐσιαστικῶς ἡ Ἀρχιερωσύνη, ἀλλά προηγουμένως καί ἡ Ἱερωσύνη, εἶναι μιά συνοδοιπορία μετά τοῦ Χριστοῦ πρός τόν Γολγοθᾶν καί τήν ταφήν, ἀλλά καί τήν Ἀνάστασιν.
Σεῖς, Θεοφιλέστατε, ἥρατε διά πολλά ἔτη τόν Σταυρόν τῆς Ἱεραποστολῆς καί τῆς Ὁμολογίας. Δι' αὐτό καί πιστεύομεν ὅτι αὐτό, τό ὁποῖον συντελεῖται σήμερον, εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ διότι πρέπει νά συνεχίσετε τό ἔργον, τό ὁποῖον σᾶς ἀνέθεσεν ὁ Κύριος εἰς τήν Κένυαν κατά τό «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» καί «ἰδού ἀποστέλλω ὑμᾶς εἰς πάντα τά ἔθνη». Τώρα καλεῖσθε νά συνεχίσετε αὐτήν τήν διακονίαν καί τήν Ὁμολογίαν εἰς τήν Ἀφρικανικήν ἤπειρον, ἀπό μίαν ὑψηλοτέραν σκοπιάν. Ἐλπίζομεν, ὅτι ἡ ἱεραποστολή σας θά φέρη ἀκόμη περισσοτέρους καρπούς, διότι σας ἐγνωρίσαμεν ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας, ζηλωτήν, πιστόν καί ἀγωνιστήν! Ὅμως, θεοφιλέστατε, ὀφείλω ὡς Ἀρχιερεύς ὁ ὁποῖος θά ἐπιθέσω τήν δεξιάν μου ἐπί τῆς Κεφαλῆς σας καί ἀπό κοινοῦ θά ἐπικαλεσθῶμεν, ὅπως κατέλθη ἐφ' ὑμᾶς ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τοῦτο τό γεγονός θά πρέπει νά σημάνη τήν ἀπαρχήν μεγαλυτέρας αὐταπαρνήσεως, ταπεινώσεως, προσευχῆς, ἀγάπης καί πίστεως καθαρᾶς καί πυρφόρου, ἴνα ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀναπαύεται ἐν ὑμῖν καί σᾶς χαριτώνη καί μεταμορφώνη συνεχῶς καί μέχρις ἐσχάτης ἀναπνοῆς! Ὄχι μόνον Σέ, ἀλλά καί ὅλους ἡμᾶς.
Ὅθεν ὑπόμενε, θάρσει καί ἔλπιζε. Δέξου τήν κλῆσιν καί ἀνάβηθι. Ἀνάλαβε τόν ἀγῶνα καί ὁ Κύριος θά εἶναι μετά σοῦ. Καί αὐτήν τήν Ὁμολογίαν, τήν ὁποίαν προηγουμένως ἐνώπιον πάντων ὡμολόγησας, φύλαξέ την ὡς «κόρην ὀφθαλμοῦ», μέχρι τελευταίας σου ἀναπνοῆς. «Κράτει ὅ ἔλαβες» καί ἐκεῖνο τό ὁποῖον θά λάβης, τήν Ἀρχιερατικήν Χάριν καί ἀξίαν. Κράτει καί φύλαττε τήν ἁγίαν ταύτην παρακαταθήκην ὄχι μόνον ἐν καιρῶ εἰρήνης, ἀλλά καί ἐν καιρῶ διωγμοῦ καί μέχρι τῆς Β΄ τοῦ Κυρίου Παρουσίας.
Εἴθε ἡ σημερινή ἡμέρα τῆς προσωπικῆς σας Πεντηκοστῆς, νά εἶναι ἡ ἀπαρχή μιᾶς πλουσιωτέρας πνευματικῆς καρποφορίας ἐξ ἔργων ἀγαθῶν. Εἰς τάς δοκιμασίας, αἱ ὁποῖαι, θεοφιλέστατε, θά εἶναι πολλαί, νά ἔχωμεν ζωηράν πάντοτε τήν μνήμην καί συνείδησιν ὅτι «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον· βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Ἡμεῖς ἁπλῶς διαθέτομεν ἑαυτούς! Αὐτήν τήν διάθεσιν ἄς προσέξωμεν, ἀφοῦ δι' ἐμοῦ σᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία ὅπως εἰσέλθετε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου μας. Εἶναι χαρά πνευματική ἰδική Σας, ἰδική μας, καί ὁλοκλήρου τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας».

Γνωρίζετε πολύ καλά εἰς ποίαν κατάστασιν ἀμηχανίας, δέους καί φόβου, εὑρίσκεται ὁ ἐψηφισμένος Πρεσβύτερος, ὁ ὁποῖος ἴσταται πρό τῆς ὡραίας πύλης τοῦ Ἁγίου Βήματος, προκειμένου νά λάβη τήν χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης.
Γνωρίζετε ὅτι παρά τήν χαράν, ἡ ὁποία γεμίζει τήν ψυχήν του καί ὅλην τήν ὕπαρξίν μου ἐκ τῆς τιμῆς, ἡ ὁποία μοί ἐγένετο διά τῆς ὑπό τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας ἐκλογῆς μου εἰς Ἐπίσκοπον, ὥστε ἡ παροῦσα στιγμή νά ἐγγίζη τά ὅρια τῆς δοκιμασίας.
Ὅταν, πρίν ἀπό 20 ἔτη, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ὡδήγει τά βήματά μου εἰς τήν Μονήν διά νά ἐνδυθῶ τό σχῆμα τοῦ Μοναχοῦ, οὐδέποτε εἶχον διανοηθεῖ ὅτι θά εὑρισκόμην σήμερον ἐνώπιόν σας, Σεβασμιώτατε, διά νά λάβω διά τῶν τιμίων χειρῶν σας τόν τρίτον βαθμόν τῆς ἱερωσύνης, νά καταστῶ Ἐπίσκοπος καί ποιμήν, προεστώς τῆς Εὐχαριστίας ἀλλά καί διάκονος, ἕως ἐσχάτης μου ἀναπνοῆς, τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖον ἡ σεπτή Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας ἐν Ἁγίω Πνεύματι μοι ἐμπιστεύεται.
Ἀντηχοῦν μετά φόβου εἰς τά ὦτα μου, τά σωματικά καί τῆς καρδίας, οἱ λόγοι τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου συγγραφέως τῆς Κλίμακος πρός τόν ποιμένα καί Ἐπίσκοπον, λόγοι ἐμπειρίας καί ἁγιότητος, λόγοι ζωῆς, ἀπόσταγμα σοφίας καί ἐμπνεύσεως Πνεύματος Ἁγίου: «Ἐπίσκοπος καί ποιμήν στήν κυριολεξία εἶναι ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά ἀναζητήση καί νά θεραπεύση τά ἀπολωλότα λογικά πρόβατα μέ τήν ἀκακίαν του, τόν ζῆλον του καί τήν προσευχήν του. Κυβερνήτης εἶναι αὐτός πού ἀπό τό Θεό καί τούς κόπους του ἀπέκτησε πνευματικήν δύναμιν καί μπορεῖ ὄχι μόνο ἀπό τήν τρικυμία, ἀλλά καί μέσα ἀπό τήν ἄβυσσο νά ἀνασύρη καί νά σώση τό πλοῖον».
Τό ἔργον τοῦ Ἐπισκόπου ἐν τῆ Ἐκκλησία, εἶναι νά δώση τήν μαρτυρίαν «τῆς ἐν ἡμίν ἐλπίδος» μέσα σέ ἕναν κόσμον, ὁ ὁποῖος βαδίζει μέ τήν προσδοκίαν τοῦ Θεοῦ. Νά μεταμορφώση διά τῆς ἀγάπης, τῆς προσευχῆς καί τῆς ὑπομονῆς τόν ἀνθρώπινο πόνο σέ χαρά πνευματική. Νά ἀποδείξη εἰς τόν σύγχρονον ἄνθρωπον, διά τῆς ἐμπειρίας τῶν Πατέρων καί τῶν Ἁγίων, ὅτι «οὐκ ἐπ' ἄρτω μόνο ζήσεται», ἀλλά καί μέ τήν τροφήν τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ…
Ἔργον, λοιπόν μεγάλον καί δύσκολον, ξεκινᾶ σήμερα δι' ἐμέ Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς. Ὁμολογῶ ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων τήν ἀνεπάρκειαν καί τήν ἀδυναμίαν μου. Ὁμολογῶ ὅμως καί τήν ἐμπιστοσύνην μου εἰς τό ἄμετρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τήν ὑπακοήν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ὅπως ἐπίσης καί τήν βεβαιότητα ὅτι ἡ Θεία Χάρις θά ἀναπληρώση τάς ἰδικάς μου ἐλλείψεις. Αἰτοῦμαι τάς πρεσβείας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων τῆς πίστεώς μας. Αἰτοῦμαι τήν στήριξιν καί τήν προσευχήν ὑμῶν καί ὅλου τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐπιθυμῶ, ἰδιαιτέρως ὅμως Σεβασμιώτατε νά στραφῶ πρός τό Πρόσωπόν σας. Εἶσθε ὁ πνευματικός μου Πατέρας, εἰς τόν ὁποῖον ὀφείλω μεγάλην εὐγνωμοσύνην διότι, ὅταν πρίν περίπου 15 ἔτη συνηντήθημεν εἰς τό ἐν Περιστερίω Ἐκκλησιαστικόν Κέντρον, τότε Ἀρχιγραμματεύς Ὑμεῖς τῆς Συνόδου, διέκρινα εἰς τό πρόσωπόν σας «κανόνα πίστεως καί εἰκόνα πραότητος», ἔβλεπα εἰς τήν ζωήν σας τήν μεγάλην αὐταπάρνησιν καί προσήλωσιν εἰς τήν πατρώαν εὐσέβειαν ἀλλά καί τόν διακαῆ ζῆλον σας εἰς τήν ὑπεράσπισιν καί τήρησιν τῆς καλῆς Ὁμολογίας. Δι' ὅλας τάς εὐεργεσίας Σεβασμιώτατε, τήν ἀγάπη σας, τήν προσευχή σας, τή συμπαράστασίν σας, ἀλλά καί τήν μεγάλην διακονίαν, τήν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία διά τῶν τιμίων χειρῶν σας μοί ἀναθέτει, ἐπιθυμῶ νά ἐκφράσω ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου τήν υἱκήν εὐγνωμοσύνην καί εὐχαριστίαν.
Εὐγνώμονες σκέψεις ἐπιτρέψατέ μου νά ἀφιερώσω καί εἰς τήν Ἱεραρχίαν τῆς ἐν Ρουμανία, Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἰς τούς Σεβασμιωτάτους, κ. Κασσιανόν καί κ. Γερόντιον, οἱ ὁποῖοι ἀπαρτίζουν τήν ἐν Ρουμανία Ἱεράν Σύνοδον, ἀλλά μετέχουν καί συγκροτοῦν καί τήν Πανορθόδοξον τοιαύτην. Ἡ παρουσία των καί μετοχή εἰς τό μυστήριον τῆς χειροτονίας, γνωρίζω ὅτι ἔγινεν μέ μεγάλας θυσίας καί μέ ἐνισχύουν. Εἶναι παρόντες ὄχι μόνον διά τό σύμψηφον ἀλλά καί διά νά συμπροσευχηθοῦν καί νά κοινωνήσωμεν εἰς τό κοινόν Ἅγιον Ποτήριον.
«Ὥ Πανύμνητε Μῆτερ», φύλαξον, σκέπασον καί τόν ἀκάματον ἀλλά καί ἄκαμπτον διάκονον καί πνευματικόν μας πατέρα, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Μιχαήλ, εἰς τόν ὁποῖον ὀφείλω μεγάλην εὐγνωμοσύνην, διότι ὁ ἀγών εἰς τόν ὁποῖον προσηλώθη, διά τήν διαφύλαξιν τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως καί Ὁμολογίας, μᾶς ἔφερεν εἰς τήν σημερινήν πνευματικήν εὐφροσύνην! Φύλαξον αὐτόν, Κυρία Θεοτόκε, ἀπό πάσης ἐπιβουλῆς τοῦ ἀλλοτρίου μέχρις ἐσχάτης του ἀναπνοῆς.
Ἐπιθυμῶ νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνην καί θερμάς εὐχαριστίας καί πρός τόν πολύ ἀγαπημένον Ἱερέα μας Αἰδεσιμώτατον π. Ἀγαθοκλῆ, μέ τόν ὁποῖον συνδεόμεθα ὅλα τά χρόνια πού ἐπισκέπτομαι τήν Ἱεράν Μητρόπολην Κιτίου. Διά τήν ἀγάπην, ἀνοχήν, ὑπομονήν καί συμβουλάς, τάς ὁποίας ἀπήλαυσα ἀπό τό πρόσωπόν του, τόν εὐχαριστῶ.
Βαθύτατα θέλω νά εὐχαριστήσω τούτη τήν στιγμήν καί τούς ἀδελφούς ἐνορίτας τῆς Ἐκκλησίας ταύτης καί τῶν λοιπῶν ἐνοριῶν τῆς Μητροπόλεως Κιτίου. Αὐτοί μέ ἐστήριξαν παντοιοτρόπως, πνευματικά, ἠθικά, ὑλικά καί ὑπέμειναν τάς ἀδυναμίας μου καθ' ὅλο τό διάστημα τό ὁποῖον ἐλλειτούργουν κοντά τους καί στάθηκαν συνοδοιπόροι εἰλικρινεῖς. Μνήσθητι Κύριε τῶν δούλων σου καί ἀνταπόδος αὐτοῖς «πᾶν δώρημα τέλειον».
Μνημονεύω καί τούς κατά σάρκα γονεῖς μου πού ἀπό μικρό παιδί μέ ἀνέθρεψαν μέ πνευματικάς νουθεσίας καί σωστήν πνευματικήν καθοδήγησιν, ὥστε νά ἀγαπήσω τόν μοναχισμόν καί τή διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐπίσης εὐχαριστῶ τό χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς Κένυας, διότι μέ τόσην ἀγάπην, ἀλλά καί ἐμπιστοσύνην ἐδέχθη τήν ἐκ μέρους μου ταπεινήν διακονίαν ὡς Ἱερέως, παρά τάς ἀδυναμίας καί ἀτελείας μου.
Ὅλους ἐκ βάθους ψυχῆς εὐχαριστῶ, ἐνῶ ζητῶ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ διά τά λάθη καί τάς ἁμαρτίας μου.
Τέλος, προσδοκῶ τήν χάριν τοῦ μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ διά μίαν Ἀρχιερωσύνην πιστήν καί ἁγίαν ἐνώπιόν Του, διδακτικήν, ἁγιαστικήν καί καρποφόρον διά τόν λαόν Του. Ἀμήν.

Ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Κένυας κ. Ματθαῖος (κατά κόσμον Γεώργιος Mouroki), ἐγεννήθη τό ἔτος 1971 εἰς Ναϊρόμπι Κένυας. Ἡ εὐσεβής μητέρα του Εὔα τόν ἀνέθρεψε μέ τήν εὐσέβειαν καί τήν ἀγάπην πρός τόν Θεόν. Μετά τάς Ἐγκυκλίους σπουδάς του εἰς τήν γενέτειράν του, ἦλθεν εἰς Ἑλλάδα καί εἰσῆλθεν εἰς τήν Ἱ. Μονήν Ἁγίων Κυπριανοῦ καί Ἰουστίνης, εἰς Φυλήν Ἀττικῆς, ὅπου ἐκάρη Μοναχός μέ τό ὄνομα Γεράσιμος. Ἐκεῖθεν ἐπανῆλθεν εἰς τήν πατρίδα του διά νά ἐργασθῆ ἱεραποστολικῶς. Κατά τήν παραμονήν του εἰς τήν ὡς ἄνω Μονήν ἤρχισε νά ἐκδίδη τό περιοδικόν «ORTHODOX AFRICA».
Τό 1992, διά λόγους Ὀρθοδοξίας, διέκοψεν πᾶσαν ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετά τῆς ἐν λόγω Μονῆς καί ἐνετάχθη ἐκκλησιαστικῶς εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Εἰς αὐτήν τήν ἀπόφασίν του τόν ὡδήγησαν σκάνδαλά τινα, εἰς τήν παράταξιν αὐτήν, γεγονός τό ὁποῖον τόν ἐξώθησεν νά ἐρευνήση τό θέμα ἐκκλησιολογικῶς, ἤτοι ποῖοι ἔχουν τήν γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί ποία εἶναι ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία, δηλαδή εἰς τήν ἀναζήτησιν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Τό 1993 ἐχειροθετήθη μεγαλόσχημος Μοναχός ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κιτίου Ἐπιφανίου, Τοποτηρητοῦ τῆς Κένυας, καί ἔλαβεν τό ὄνομα Ματθαῖος.
Τό 1994 ἐχειροτονήθη εἰς Διάκονον ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου εἰς τόν Ἱ. Ν. Τιμίου Προδρόμου (Ρούφ). Καί ἀφοῦ ἐπέστρεψεν δι' ὀλίγον εἰς τήν πατρίδα του, κατόπιν ἐστάλη εἰς BIRMINGHAM τῆς Ἀγγλίας, διά νά βοηθήση τόν ἀσθενοῦντα π. Σωτήριον.
Τό 1997 ἐχειροτονήθη Ἱερεύς ὑπό τοῦ Ἀρχ/που Ἀνδρέου, εἰς τόν Ἱ. Ν. Ἁγίας Τριάδος Κάτω Ἠλιουπόλεως Ἀθηνῶν.
Ἐπανῆλθεν εἰς Κένυαν διά νά διοργανώση τό ἐκεῖ ποίμνιον, καί ἐντός ὀλίγου χρονικοῦ διαστήματος, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, ἐδημιούργησεν ἀρκετάς ἐνορίας. Τόν Αὔγουστον τοῦ 2001 ἐχειροθετήθη Ἀρχ/της ἀπό τόν μεταβάντα εἰς Κένυαν τότε Μητροπολίτην Πειραιῶς Νικόλαον.
Κατά τάς εἰς Ἑλλάδα καί Κύπρον μεταβάσεις του ἐξυπηρέτησεν πολλάς ἐνορίας. Τήν 20.4.2008 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Κένυας ὑπό τῆς ἐν τῆς Ἱ. Μονῆ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος εἰς Προδρομίτσαν Μπακάου τῆς Ρουμανίας συγκληθείσης διευρυμένης Ἱερᾶς Συνόδου καί τήν 27.4.2008 ἐχειροτονήθη εἰς Ἐπίσκοπον Κένυας εἰς τόν Ἱ. Ν. Ὁσίας Ξένης Λεμεσοῦ Κύπρου.

Μετά τήν εἰς Ἐπίσκοπον Κένυας χειροτονίαν τοῦ Θεοφιλεστάτου π. Ματθαίου, ἀμέσως τό Σάββατον 20.4.2008, συνεκροτήθη τό δεύτερον ἡ διευρυμένη Ἱερά Σύνοδος, ἥτις ὅπως καί ἡ πρώτη ἐν Ρουμανία, ἐκ τῶν πραγμάτων δύναται νά χαρακτηρισθῆ ὡς Πανορθόδοξος Σύνοδος. Ταύτην ἀπήρτισαν Ἀρχιερεῖς καί ἐκπρόσωποι ἕξ τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἤτοι:
α) Ἐκ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁ Σεβ. Μητρ/της Μεσογαίας κ. Κήρυκος, ἐκπροσωπῶν καί τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας (Κατακομβῶν).
β) Ἐκ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Βράντσεα κ. Γερόντιος, ἐκπροσωπῶν καί τόν Σεβ. Ἐπίσκοπον Μπακάου κ. Κασσιανόν.
γ) Ἐκ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐπισκοπῆς Κένυας ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Κένυας κ. Ματθαῖος. Καί
δ) Ἐκ τῆς φιλοξενούσης Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ὁ Αἰδ/τος Ἱερεύς π. Μιχαήλ Ἰωάννου.
Ἡ Ἱερά Σύνοδος συσκεψαμένη ἐν Ἁγίω Πνεύματι καί λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν τήν ἐν Ρουμανία ληφθεῖσαν ἀπόφασιν περί ἐκλογῆς καί χειροτονίας τοῦ Ἀρχιμανδρίτου — Ἡγουμένου π. Σεραφείμ εἰς Μητροπολίτην Κιέβου, ἀπεφάσισεν, ὅπως ἡ χειροτονία αὐτοῦ τελεσθῆ εἰς Ἱ. Ν. Ἁγίας Ξένης εἰς Λεμεσόν Κύπρου τήν Κυριακήν 12ην/25ην Μα?ου 2008, ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Κηρύκου καί τῶν παρεπιδημούντων εἰς Κύπρον Ἀρχιερέων.

Πράγματι, τήν Κυριακήν 12ην/25ην Μα?ου 2008, μετά πάσης ἐκκλησιαστικῆς λαμπρότητος καί μεγαλοπρεπείας ἐπραγματοποιήθη εἰς τόν Ἱ. Ν. Ὁσ. Ξένης Λεμεσοῦ ἡ εἰς Μητροπολίτην Κιέβου χειροτονία τοῦ Ἐψηφισμένου Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου κ. Σεραφείμ. Πρός τοῦτο μετέβησαν εἰς Κύπρον:
α) Ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁ Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας κ. Κήρυκος συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Ἱερέως π. Ἀνδρέου Σίντνιεβ καί ὁμάδος λαϊκῶν.
β) Ἐκ μέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Βράντσεα κ. Γερόντιος, συνοδευόμενος ὑπό τῶν π. Παρθενίου, π. Κων/νου καί π. Μηνᾶ.
γ) Ἐκ μέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας (Κατακομβῶν) ὁ Ἐψηφισμένος Ἐπίσκοπος κ. Σεραφείμ συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἱερομονάχου π. Ναθαναήλ.
Μετά τῶν ἀνωτέρω συνελλειτούργησαν ὁ παρεπιδημῶν εἰς Κύπρον Σεβ. Ἐπίσκοπος Κένυα κ. Ματθαῖος καί οἱ ἐν Κύπρω Ἱερεῖς π. Μιχαήλ Ἰωάννου καί π. Ἀγαθοκλῆς Παπαδόπουλος, ὡς καί ὁ Ἱεροδιάκονος π. Ἱερεμίας Μελετίου. Τό Ἀρχιερατικόν Συλλείτουργον καί τήν χειροτονίαν παρηκολούθησαν συμπροσευχόμενοι ἑκατοντάδες εὐσεβῶν Κυπρίων Ὀρθοδόξων.

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ Πατέρες καί Ἀδελφοί. Σήμερον εἰς τήν ζωή μου ἐπραγματοποιήθη μεγάλο γεγονός. Αὐτό εἶναι ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία μου, καί μάλιστα σήμερον πού ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου τῆς γῆς ταύτης Ἐπιφανίου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου. Ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία μου, δέν εἶναι μόνον ἡ ἀνάθεσις εἰς ἐμέ ἑνός μεγάλου ἐκκλησιαστικοῦ ἀξιώματος, ἀλλά καί μεγάλη εὐθύνη καί βαρύ φορτίο. Ἐνῶ ἐγώ, ἀδύναμος ψυχικά καί σωματικά καί πνευματικά ἐλπίζω ὅτι θά μπορέσω νά σηκώσω αὐτό τό πολύ βαρύ φορτίο — ἀξίωμα, μόνον μέ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τήν βοήθειά Του.
Ἤδη μέ ἐνισχύουν ψυχικῶς τά ζωντανά λόγια τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου, καί συγκεκριμένως τά λόγια τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶπε τοῖς αὐτοῦ μαθηταῖς καί Ἀποστόλοις «Ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσω λύκων γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καί ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί». (Κατά Ματθαῖον ι΄: ιστ΄).
Ὡς ὁ ὄφις, ὅταν τόν χτυποῦν, ἀφήνει ἔκθετον νά χτυποῦν ὅλο του τό σῶμα ἐνῶ ἐπιμελῶς προφυλάσσει τήν κεφαλήν του, ἔτσι καί ἐν τῆ περιπτώσει τῆς ἐκλογῆς καί χειροτονίας μου εἰς τόν ὑψηλότατον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης, δηλαδή τοῦ Ἐπισκόπου, πρέπει, φρόνιμος ὡς ὄφις, νά τηρήσω τήν καθαράν Ἁγίαν Ὀρθόδοξον Πίστιν, ὅσο καί ἄν αὐτό μπορεῖ νά μοῦ στοιχίση διωγμούς, βάσανα, ἐπιπλήξεις, φυλακίσεις, ἐξορίας, μαστιγώσεις καί θάνατο.
Ἀκέραιος ὡς περιστερά, αὐτό σημαίνει νά ποιμάνω τοῦ Θεοῦ τό ποίμνιον, τό ὁποῖο μοῦ ἐνεπιστεύθη. Ἡ διαποίμανσίς του ὑπ' ἐμοῦ δέν εἶναι ὑποχρεωτική, ἀλλά εὐχάριστος καί θεόχαρις, δέν εἶναι δι' ἄτιμον συμφέρον, ἀλλ' ἀπό θεῖον ζῆλον. Καί νά μήν ὑπερέχωμεν πάνω ἀπό τήν κληρονομίαν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά νά δίδωμεν καλόν παράδειγμα εἰς τό ποίμνιον, δηλαδή παράδειγμα πίστεως, ζωῆς, ἀγάπης, καθαρότητος καί μετανοίας. Νά νουθετοῦμεν τούς ἀτάκτους, νά παρηγοροῦμεν τούς ὀλογοψύχους, νά ὑπερασπιζώμεθα τούς ἀδυνάτους, καί νά ἔχωμεν ὑπομονήν πρός ὅλους.
Ἐλπίζω ὅτι ἡ ἀγαθότης καί εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐκάλεσε καί ἐμέ τόν ταπεινόν καί ἔσχατον δοῦλον του εἰς τήν ἐπισκοπικήν διακονίαν, εἰς τάς λύπας μου νά μοῦ φέρη χαράν, νά ἀναπληρώση τάς ἐλλείψεις μου, νά μέ καθιερώση, καί νά μέ δυναμώση εἰς τό βαρύ τοῦτο Ἀρχιερατικόν ἔργον καί διακονίαν.
Πρός τοῦτο ζητῶ τάς ἁγίας εὐχάς πάντων τῶν συμπροσευχομένων ἐν τῶ Ἱερῶ Ναῶ τούτω τῆς Ὁσίας Ξένης καί τάς τῶν ἀδελφῶν μου Ἐπισκόπων, τῶν συλλειτουργῶν μου ἔμπροσθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης.

Ὁ Σεβ/τος Κήρυκος προσφωνῶν τόν χειροτονηθέντα Ἐπίσκοπον, ἀνεφέρθη εἰς τήν μαρτυρικήν Ἐκκλησίαν τῶν Κατακομβῶν, εἰς τό γεγονός ὅτι ἀπό τό 1957, ὅτε ἐκοιμήθη ὁ τελευταῖος Ἐπίσκοπος Πέτρος Λαντίγκιν, οἱ πιστοί τῶν κατακομβῶν ὑπέμεινον τήν ὀρφάνιάν των καί ἀνέμενον τήν στιγμήν νά ἴδουν τόν Ὀρθόδοξον Ποιμένα των. Ἀνεφέρθη εἰς τόν Στάρετς Θεοδόσιον τοῦ Καυκάσου καί τούς ἄλλους ἱερομάρτυρας Κληρικούς, οἱ ὁποῖοι προεφήτευσαν ὅτι «μετά ὀλίγα ἔτη δέν θά ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι εἰς τήν Ρωσίαν. Ἀπό τήν Ἑλλάδα θά πάρετε τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ὅπως πρό χιλίων ἐτῶν οἱ Πατέρες μας ἔλαβον τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἀπό τήν Κων/λιν». Ἐπίσης ἀνεφέρθη εἰς τόν ὁμολογητήν Μοναχόν π. Ἐπιφάνιον, ὁ ὁποῖος (1994) ἐπρότεινεν τόν π. Σεραφείμ δι' Ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν.

Ὁ Μητροπολίτης Κιέβου κ. Σεραφείμ (κατά κόσμον Θεόδωρος Μπόν) ἐγεννήθη τό 1959 εἰς τά Καρπάθια τῆς Οὐκρανίας ἐκ γονέων Καρπαθορώσων. Εἰς ἡλικίαν 15 ἐτῶν ἐγνώρισεν τόν Ἀθωνίτην Ἱερομόναχον Στάρετς π. Μελέτιον Ρούστσακ τῶν Κατακομβῶν, εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ ὁποίου ἔθεσεν τόν ἑαυτόν του καί παρ' αὐτοῦ ἀνετράφη πνευματικῶς…
Τό 1992 ὁ π. Σεραφείμ συνηντήθη μετά τοῦ Στάρετς Ἐπιφανίου Τσέρνωφ, ὅστις τόν ἐνημέρωσεν ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Γεννάδιος δέν ἦτο κανονικός Ἐπίσκοπος. Τότε ὁ π. Σεραφείμ εἰρηνικά ἔφυγε ἀπό τήν ὁμάδα τοῦ Γενναδίου καί ἐζήτησεν νά τεθῆ ὑπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία τόν ἐδέχθη ὡς Μοναχόν. Μετά τήν κοίμησι τοῦ Στάρετς Ἐπιφανίου Τσερνώφ, καί εἰδικώτερα ἀφ' ὅτου ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος ἀνέλαβεν ὑπό τήν εὐθύνην του τήν Ἐκκλησίαν τῶν Κατακομβῶν, ὁ π. Σεραφείμ ἔθεσεν ἑαυτόν ὑπό τό ὡμοφόριον αὐτοῦ.
Τήν 4ην/17ην Νοεμβρίου 1997, ἡμέρα μνήμης τῆς κοιμήσεως τοῦ πατρός Ἐπιφανίου Τσέρνωφ (<187> 1994), ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος τόν ἐχειροτόνησεν εἰς Πρεσβύτερον, ἀφοῦ τήν προτεραίαν προηγήθη ἡ εἰς Διάκονον χειροτονία του. Τό 2002, ὁ εἰς κλῆρος καί ὁ λαός τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν ἐξέλεξεν τόν Ἱερομόναχον Σεραφείμ δι' Ἐπίσκοπόν του καί ἐπισήμως ἐπανειλημμένως ἐζήτησεν τήν χειροτονίαν ὑπό τῆς τότε Ἱερᾶς Συνόδου, χωρίς ὅμως ποτέ νά ἀνταποκριθῆ αὕτη… Ἡ μή ἀνταπόκρισις ὠφείλετο εἰς τό γεγονός, ὅτι ὁ π. Σεραφείμ διακρίνεται διά τήν προσήλωσίν του εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν καί τήν καλήν Ὁμολογίαν, πράγμα τό ὁποῖον δέν ἤρεσεν εἰς τούς ἐκ τῶν παρασκηνίων κατευθύνοντας τήν πορείαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων. Δέν ἤρεσεν τό γεγονός ὅτι ὁ π. Σεραφείμ διαφύλασσεν τήν καλήν Ὁμολογίαν καί ἀπεστρέφετο τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν. Τό 2005 ὁ Μητροπολίτης κ. Κήρυκος ἐχειροθέτησεν τόν Ἱερομόναχον π. Σεραφείμ εἰς Ἀρχιμανδρίτην — Ἡγούμενον.
Ἡ χειροτονία τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου κ. Σεραφείμ ἐπραγματοποιήθη τήν Κυριακήν τῆς Σαμαρείτιδος, 12ην/25ην Μαῒου τοῦ 2008, ὑπό τοῦ Σεβ/του Μεσογαίας κ. Κηρύκου, συμπαρόντων καί τῶν Σεβ/των Ἀρχιερέων Βράντσεα κ. Γεροντίου καί Κένυας κ. Ματθαίου, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ὁσίας Ξένης εἰς Λεμεσόν Κύπρου, ἐν μέσω κατανυκτικῆς ἀτμοσφαίρας καί μέ τήν συμμετοχήν ἑκατοντάδων πιστῶν ἀπό τήν Κύπρον καί ἐκπροσώπων ἀπό τήν Ἑλλάδα, Ρουμανίαν, Ρωσίαν, Αὐστραλίαν καί Κένυαν.
Ἡ «Ο.Π.» ἐκφράζουσα τόσον τάς προσωπικάς της εὐχάς ὅσον καί τοῦ ἀπανταχοῦ Ἀναγνωστικοῦ της κοινοῦ, εὐχαριστεῖ καί δοξάζει τόν δοτῆρα παντός ἀγαθοῦ, ὅτι ἀνήγαγεν ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν. Συγχαίρει τόσον διά τήν Ἁγίαν ἕνωσιν μετά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ὅσον καί διά τάς νέας Ἐπισκοπικάς χειροτονίας. Εἰς τούς Σεβ/τους νέους Ἀρχιερεῖς κ. Ματθαῖον καί κ. Σεραφείμ, ταπεινῶς εὔχεται μακροημέρευσιν καί διά τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου νά ἀναδειχθοῦν ὄντως «φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καί ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί».