ΤΕΥΧΟΣ 181

Εἶναι γνωστόν εἰς τούς ἀναγνώστας τῆς «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΟΗΣ», ὅτι κατόπιν τῆς ὑφ' ἡμῶν, τοῦ Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, Δ/ντοῦ τοῦ Ἐπισήμου Δημοσιογραφικοῦ Ὀργάνου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ», παρατεθείσης ὑποσημειώσεως εἰς τό τεῦχος 176/2007 καί εἰς τάς σελίδας 237 καί 238, ὑπό στοιχεῖον (8), ὁ κ. Ἰγνάτιος Δάσιος, φερόμενος ὡς Ἐπίσκοπος τῆς ὑπό τόν πρ. Πειραιῶς κ. Νικόλαον παρατάξεως, ὡς μή ὤφειλεν καθ' ἅ Κληρικός, ἤγειρεν τήν ἀπό 5.2.2008 ἀγωγήν του ἐναντίον τοῦ ἐκδότου, τοῦ Διευθυντοῦ καί συντάκτου τῆς σημειώσεως, καί ὁλοκλήρου τῆς Συντακτικῆς Ἐπιτροπῆς, διότι, κατά τόν ἐνάγοντα, ἡ σημείωσις αὕτη, «περιέχει ἀναληθεῖς καί ἑπομένως συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς, μειωτικούς τῆς τιμῆς καί ὑπολήψεώς του» καί διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς ὁποίας ἐζήτησεν τό ποσόν τῶν 500.000 εὐρώ.
Κατ' ἀρχάς, εἰς τήν Ἀγωγήν τοῦ κ. Ἰγνατίου, ἀπηντήσαμεν μέ τήν ἀπό 28.4.2008 ἀναλυτικήν ἐπιστολήν μας, τήν ὁποίαν ἐδημοσιεύσαμεν καί εἰς τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ». (Ἀρ. τ. 180, Μάρτιος — Ἀπρίλιος 2008, σελ. 146-160).
Κατόπιν αὐτῆς, καί προκειμένου, ἀφ' ἑνός μέν νά ἀποκαταστήσωμεν τήν, κατά τόν ἐνάγοντα κ. Ἰγνάτιον Δάσιον, τρωθεῖσαν, (ὅπερ ἦτο ἐκτός πάσης προθέσεώς μας) τιμήν καί ὑπόληψίν του, καί ἀφ' ἑτέρου συμβάλωμεν εἰς τό νά ἀπεμπλακῆ τῶν δικαστικῶν του ἐπιχειρήσεων, πρό πάντων δέ ἴνα ἀνοίξωμεν τήν ὁδόν τῆς ἐν Χριστῶ Ἀγάπης καί εἰρήνης.
Τήν ὑπ' ἀριθμ. 8 σημείωσίν μας, ἐκ τῶν σελίδων 237 καί 238 τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 176, τεύχους τῆς «Ὀρθοδόξου Πνοῆς», Ἰουλίου — Αὐγούστου 2007, κατά χριστιανικήν δεοντολογίαν.
Εἰδικώτερον, Ἀνακαλοῦμεν τήν ἐν λόγω ὑποσημείωσιν, διότι πρόθεσις καί σκοπός ἡμῶν, ὡς θεολόγου εἰς τήν διάθεσιν τῆς Ἐκκλησίας καί ὡς Διευθυντοῦ τοῦ ἐπισήμου Δημοσιογραφικοῦ Της Ὀργάνου, καί πάντως ὡς ὀρθοδόξου χριστιανοῦ, δέν ἦτο οὔτε, χάριτι Χριστοῦ, θά εἶναι ποτέ πρόθεσις καί σκοπός μας ἡ ἀντιδικία, καί δή ἡ συκοφαντία, πολλῶ δέ μᾶλλον νά προσβάλωμεν ἤ νά μειώσωμεν τήν τιμήν καί ὑπόληψιν οὐδενός. Εἰς τήν ἐν γένει ἀρθρογραφίαν μας καί τά συγγράμματά μας πάντοτε, ἀποκλειστικός καί μοναδικός σκοπός μας ὑπῆρξεν ἡ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ καί ΕΛΕΓΧΟΣ καθαρῶς θέσεων καί Πράξεων Θεολογικῶν — Δογματικῶν — Ἐκκλησιολογικῶν, τάς ὁποίας ἀπό τό 1924, ἀντιμετωπίζει ἡ χειμαζομένη Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Σήμερον δέ ὑπέρ ποτε ἄλλοτε, ἐνεργεῖται αὐτός ὁ θεολογικός — Ἐκκλησιολογικός ἀγών διότι συστηματικῶς ἐπιχειρεῖται ἡ προσβολή καί ἀκύρωσις τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, μέσω καί διά τῆς προσβολῆς τῆς ἀνοθεύτου καί ἀδιακόπου ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗW ΔΙΑΔΟΧΗW τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων Αὐτῆς.
Ἀδιάσειστα καί κραυγαλέα Ντοκουμέντα — Ἀποδείξεις, περί αὐτῆς τῆς πραγματικότητος, ἀποτελοῦν: α) Ἡ ἀποδοχή ὑπό τοῦ Πειραιῶς κ. Νικολάου Μεσσιακάρη τοῦ 54/76 Ἀπαλλακτικοῦ του Βουλεύματος τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς, τό ὁποῖον ἐπιμελῶς ἀπέκρυπτεν μέχρι περίπου τό 1995. β) Ἡ ἀπό τό 1974 «ἐξομολογητική ἐπιστολή» τοῦ εἰς τήν ἰδίαν ὁμάδα ἀνήκοντος πρώην Ἀργολίδος κ. Παχωμίου Ἀργυροπούλου ὅπως καί ἡ νεωτέρα ἀπό 2004 τοῦ ἰδίου καί γ) Ἐξαιρέτως ἡ ὑπ' ἀριθμ. Πρ. 3280/ 28.11.2007, προσφάτως κυκλοφορηθεῖσα ἐπίσημος «Ἐγκύκλιος» ὑπογραφομένη ὑφ' ὁλοκλήρου αὐτῆς τῆς ὑπό τόν ψευδαρχιεπίσκοπον κ. Νικόλαον Μεσσιακάρην, ὁμάδος. Δι' αὐτῶν, τῶν μείζονος σημασίας κειμένων των, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ, ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΝ καί ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν ἀναμφισβήτητον ἀδιάκοπον συνέχειαν τῆς ἀπό τό 1924 ἐν Ἑλλάδι Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας κατάστασης ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗΣ. Τό Νεοημερολογιτικόν σχίσμα δέν εἶναι διοικητικόν ἤ ἄλλης φύσεως, ἀλλά καθαρῶς φύσεως ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ — ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ.
Κατά τά μόλις ἐπισημανθέντα ἀναμφισβήτητα ἐπίσημα κείμενα, ὅλων τῶν ἀνωτέρω, ρητῶς προκύπτει τό φρόνημα — προπαγάνδα, καθ' ἥν οἱ κατά τό 1924 μή δεχθέντες τήν ΚΑΤΑΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΗΝ ΠΑΠΙΚΗΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΝ ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ, κατέστησαν δῆθεν «σχισματικοί», οἱ δέ Κληρικοί των δέν ἦσαν πραγματικοί Ἐπίσκοποι καί Ἱερεῖς, ἀλλά κατεστάθησαν Κανονικοί, Ἔγκυροι καί Νόμιμοι μόλις τό 1971, διά τῆς κατά τό ἔτος αὐτό «χειροθεσίας» των ὡς ἐπί σχισματικῶν, ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς! Ὅλον τοῦτο, τό ὁποῖον ἀβιάστως προκύπτει, ἀλλά καί εὐθέως διακηρύσσεται καί διά τῶν προαναφερθέντων χαρακτηριστικῶν κειμένων τῶν κ.κ. Νικολάου καί Παχωμίου, κατ' ἐξοχήν δέ διά τῆς ὑπ' ἀριθμ. 3280 «ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ» ὁλοκλήρου αὐτῆς τῆς ὁμάδος, ἀποτελεῖ ΦΡΙΚΤΟΝ ΨΕΥΔΟΣ, ἀλλά καί ΕΣΧΑΤΗΝ ΥΒΡΙΝ, ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΝ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. (Ὅρα εἰς «Ο.Π.» Μαρτίου — Ἀπριλίου 2008 σελ. 101-102). Αὐτό ἀκριβῶς ἀποτελεῖ τήν μεγίστην Θεολογικήν — Ἐκκλησιολογικήν, ἤτοι ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑ τῆς Ἐκκλησίας καί πρός αὐτήν τήν σχισματοαιρετικήν παράταξιν.
Διά νά μήν ἀποχρωματισθῆ αὐτή ἡ Δογματική διαφορά, μέ τάς συγκεκριμένας φράσεις τῆς συγκεκριμένης ὑπ' ἀριθμ. (8) σημειώσεως, καί ἐπειδή τό ζητούμενον εἶναι ὁ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΣ δι' αὐτό ἀνεκαλέσαμεν ὄχι ἁπλῶς τάς συγκεκριμένας ἐκφράσεις, ἀλλά ὁλόκληρον τήν ἐπίμαχον σημείωσιν, ὡς καί κάθε ἄλλην παρομοίαν ἔκφρασιν — διατύπωσιν.

Τήν ΑΝΑΚΛΗΣΙΝ τῆς συγκεκριμένης σημειώσεως ἐπέβαλον περαιτέρω καί οἱ κάτωθι λόγοι:
1) Νά βοηθήσωμεν τόν ἀγαπητόν μας κ. Ἰγνάτιον Δάσιον, ἴνα ἀπεμπλακῆ καί τῶν δικαστικῶν του ἀγώνων καί εἰρηνεύοντες ἀγαπήσωμεν καί ἴδωμεν τήν φλεγμαίνουσαν ὑπόθεσιν τῶν μεγίστων διαφορῶν μας, αἴτινες ἐπαναλαμβάνομεν, εἶναι Θεολογικαί — Ἐκκλησιολογικαί.
2) Εἰδικώτερον προέβημεν εἰς τήν συγκεκριμένην ἀνάκλησιν, διότι ἡ προσφυγή τοῦ κ. Ἰγνατίου εἰς τά πολιτικά δικαστήρια, ἀπαγορεύεται ὑπό τῆς Κανονικῆς Ἐκκλησιαστικῆς Τάξεως, ἀντιμετωπίζεται δέ ὡς Κανονικόν παράπτωμα! Συγκεκριμένως οἱ θεῖοι καί ἱεροί Κανόνες διαγορεύουν:
α) «Εἴ τις Κληρικός πρός Κληρικόν πρᾶγμα ἔχει, μή ἐγκαταλειμπανέτω τόν οἰκεῖον Ἐπίσκοπον, καί ἐπί κοσμικά δικαστήρια κατατρεχέτω… εἰ δέ τις παρά ταῦτα ποιήσοι, κανονικοῖς ἐπιτιμίοις ὑποκείσθω…». (Θ΄ Κανών τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).
β) «Ἤρεσεν, ἴνα ὅστις δήποτε τῶν Ἐπισκόπων, ἤ Πρεσβυτέρων, ἤ διακόνων, ἤ Κληρικῶν, πράγματος αὐτῶ ἐγκληματικοῦ ἤ πολιτικοῦ ἐν τῆ Ἐκκλησία κινουμένου, ἐάν παραιτούμενος τό Ἐκκλησιαστικόν δικαστήριον, δημοσίοις θελήση καθαρθῆναι δικαστηρίοις, κἄν ὑπέρ αὐτοῦ ἡ ψῆφος ἐκφωνηθῆ, ὅμως τόν ἴδιον τόπον ἀπολέση…». (ΙΔ΄ τῆς ἐν Καρθαγένη).
γ) Καί ὁ ΡΙΕ (104), τῆς ἰδίας Συνόδου, διατάσσει διά κάθε θέμα των οἱ Ἱερωμένοι νά προσφεύγουν εἰς τά Ἐκκλησιαστικά κριτήρια καί ὄχι εἰς τά πολιτικά: «Ἤρεσεν ἴνα, ὅστις δήποτε ἀπό τοῦ Βασιλέως διάγνωσιν δημοσίων δικαστηρίων αἰτήσοι, τῆς ἰδίας τιμῆς στερηθείη…».
3) Τελευταῖος, πλήν ὁ κατ' ἐξοχήν σκοπός τῆς ΑΝΑΚΛΗΣΕΩΣ, εἶναι νά στραφῆ ὁ κ. Ἰγνάτιος πρός τά Ἐκκλησιαστικά του Δικαστήρια (Συνοδικά — Ἐπισκοπικά), διά τά Ἐκκλησιολογικῆς Δογματικῆς φύσεως θέματα, καί ἐκεῖ εὐχαρίστως νά παραστῶμεν, ἴνα καί διά ζώσης ἐπιληφθῶμεν τῆς ΔΙΑΦΟΡΑΣ, διά νά ἐπέλθη ΔΙΟΡΘΩΣΙΣ καί μᾶς ἑνώση ἡ μία Πίστις καί ἡ Ἀγάπη. Ἰδού ἀνοικτή ἡ Κανονική Ἐκκλησιαστική ὁδός! Ἄς τήν ἀκολουθήσωμεν.
Σκοπός μας καί διακαής πόθος εἶναι ἡ ἀποκατάστασις τῆς ΕΝΟΤΗΤΟΣ, κατ' ἀρχάς τῆς ἐν τῶ Ἱερῶ Ἡσυχαστηρίω τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων — Τιμίου Σταυροῦ Ραψάνης Ἀδελφότητος, τήν ὁποίαν ὁ Ἀντίδικος ἐφθόνησεν καί ἐτραυμάτισεν μέ τήν πτῶσιν καί ἀπόσχισιν τοῦ κ. Ἰγνατίου καί τῶν σύν αὐτῶ, καί ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἀνοικτήν χαίνουσαν πληγήν εἰς τό Ἕν καί ἀδιαίρετον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Εἰς τήν προσπάθειαν αὐτήν καλοῦμεν νά συμβάλη πρωτίστως, ὁ καθ' ἡμᾶς ἄμεσα ὑπεύθυνος, πρ. Ἀργολίδος κ. Παχώμιος…
Κλείομεν τήν παροῦσαν ΑΝΑΚΛΗΣΙΝ ποιοῦντες ἀπό καρδίας ἔκκλησιν, ὅπως συγχωρήσωμεν πάντα τῶ Ἀνεστημένω Χριστῶ, καί οὕτω τεταπεινωμένοι καί ἐπικαλούμενοι τήν χάριν Του, ἐνσκήψωμεν ἐπί τῶν μεγάλων θεμάτων τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ.


«Α.Π. 72
Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς. Ἡμεῖς ὁ Μητροπολίτης Λαρίσης καί Τυρνάβου Πανάρετος κωλυόμενος διά τούς γνωστούς καί σοβαρούς λόγους ὑγείας νά παρασττῶ εἰς τήν συνεδρίασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, διά τοῦ παρόντος ἀδελφικοῦ Ἀρχιερατικοῦ ἡμῶν γράμματος σᾶς γνωστοποιῶ ὅτι διαφωνῶ καί ἀποστρέφομαι κάθε ἐνέργεια πού ὁδηγεῖ σέ μερισμούς καί σχίσματα καί δέν προτίθεμαι νά χωριστῶ ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδον.

«Α.Π. 72α  

Τίς τελευταῖες μέρες τῆς ζωῆς μου, σάν γέρων πού εἶμαι καί ἄρρωστος, πλευρίζομαι ἀπό διαφόρους γιά νά ἀλλάξω τήν καθαρή Ὁμολογία μου καί νά παραδεχθῶ ὡς Ἀρχιεπίσκοπο τόν Σεβ. Πειραιῶς κ. Νικόλαο, τόν ὁποῖον βαραίνουν πολλές ἀντικανονικότητες καί αἱρετικά φρονήματα καί νά πάψω νά πιστεύω τά ὅσα ἔχω γράψει καί τοῦ ἔχω καταγγείλει ἀπό τόν Ἰούνιο τοῦ 2000 μέχρι σήμερα.
Γιά τελευταῖα φορά, λοιπόν, καταγγέλλω τόν Σεβ. κ. Νικόλαο ὡς ἀντικανονικό τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ θρόνου μαζί μέ ὅλα του τά αἱρετικά φρονήματα, καί δέν θά τόν παραδεχθῶ ἕως ὅτου δείξει μεταμέλεια καί ἀνακαλέσει. Καί ὅ,τι ἔχω ὑπογράψει ἀντίθετο ἀπό αὐτά εἶναι γιά μένα ΑΚΥΡΟΝ.

Ἀρκετοί ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί, μόλις ἔλαβον τό προηγούμενον τεῦχος τῆς «Ο.Π.» μᾶς ἐτηλεφώνησαν διά νά ἐκφράσουν τόσον τήν ἀγανάκτησιν καί τόν ἀποτροπιασμόν των, διά τήν ὅλην στάσιν καί συμπεριφοράν τοῦ ἀγαπητοῦ π. Ἰγαντίου, ἀλλά καί νά ἐπιδοκιμάσουν τήν μέχρι σήμερον ἐκ μέρους μας, ἀντιμετώπισιν τῆς ὅλης καταστάσεως καί προσωπικῶς «τοῦ παιδιοῦ» μας Ἰγνατίου, ὅστις ὡς ἔφηβος ἐν πολλοῖς ἔζησεν καί εἰς τήν ἐν Λαρίση Πατρικήν μας οἰκίαν.
Τούς εὐχαριστοῦμεν ὅλους καί τούς διαβεβαιοῦμεν ὅτι, χάριτι Χριστοῦ, δέν πτοοούμεθα καί δέν θά ὑποστείλωμεν τήν σημαίαν τοῦ Ἀγῶνος. Ὅπως ἡ Μακεδονία ἦτο καί εἶναι Ἑλληνική ἔτσι, καί πολύ περισσότερον, ἡ Ὀρθοδοξία καί οἱ ὑπηρέται της, πάντοτε ἦσαν καί εἶναι τοῦ Χριστοῦ. Εἴμεθα χριστιανοί καί θά νικήσωμεν μέ τήν Ἀγάπην καί τήν Ἀλήθειαν. Ἕν μόνον ζητοῦμεν ἀπό τούς ἐν Χριστῶ Πατέρας καί Ἀδελφούς, νά προσεύχωνται νά μήν μᾶς ἐγκαταλείψη, διά τάς ἁμαρτίας μας ὁ Κύριος, ἀλλ' Αὐτός νά «πολεμήση τούς πολεμοῦντας» ἡμᾶς, οἴτινες καθ' ἡμᾶς, δέν εἶναι ὁ ἀγαπητός π. Ἰγνάτιος, ἀλλά οἱ ὀπίσω αὐτοῦ ἐγκάθετοι τῶν σκοτεινῶν κέντρων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι οἱ δεδηλωμένοι ἐχθροί καί πολέμιοι τῆς ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐν τῶ παρόντι δημοσιεύομεν δύο σχετικά κείμενα, τά ὁποῖα ἐλάβομεν, ἐνῶ ἕν τρίτον, ἰδιαιτέρας σημασίας διά πολλούς λόγους, θέλομεν τό δημοσιεύσει εἰς τό ἑπόμενον τεῦχος.

Κύριε Διευθυντά
Εἰς τό τελευταῖον τεῦχος τῆς «Ο.Π.» τῶν μηνῶν Μαρτίου — Ἀπριλίου καί εἰς τάς σελίδας 147 κ.ἑ. εἴδαμε μίαν ἐπιστολήν σας πρός τόν κ. Ἰγνάτιον Δάσσιον, μέ θέμα: «Ἀπάντησις ἐπί τῆς Ἀγωγῆς τοῦ κ. Ἰγνατίου (Λαζάρου) Δάσσιου, φερομένου ὡς «Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Λαρίσης καί Τυρνάβου». Ἀφοῦ σᾶς διαβεβαιώσουμε ὅτι τό κείμενον αὐτό θά μείνη εἰς τήν ἱστορίαν ὡς ἀπό κάθε ἄποψι μνημειῶδες, καί διά τόν λόγον ὅτι αὐτό ἀγγίζει εὐεργετικά κάθε ψυχήν, θά μοῦ ἐπιτραπῆ νά ἑστιάσω ἐπί ἑνός μόνον θέματος ἐκ τῶν πολλῶν, τά ὁποῖα θίγετε μέ τόσην ἀγάπη καί διάκρισιν.
Πρός τό τέλος τῆς ἐπιστολῆς σας, προσδιορίζετε τήν σημασία κάποιων χαρακτηρισμῶν, τούς ὁποίους παλαιότερα, εἴχατε ἀποδώσει, εἰς τόν κ. Ἰγνάτιον καί οἱ ὁποῖοι, ὅπως ὁ ἴδιος λέγει, ἔθιξαν τήν τιμήν καί ὑπόληψίν του. Εἰς τήν τρίτην (γ) περίπτωσιν καί εἰς τήν ἐπεξήγησιν τῆς σημασίας τῶν χαρακτηρισμῶν «δόλιος» καί «ὕπουλος», ἐπιτρέψτε μου νά προσθέσω κι ἐγώ μία μικρή ἀναφορά ἐπί τοῦ ἱστορικοῦ τῆς ἐκ μέρους τοῦ κ. Ἰγνατίου καί ἀπό 2.11.2004, ὑποκλοπῆς τῆς ὑπογραφῆς τοῦ ἀειμνήστου καί Ὁμολογητοῦ Μητροπολίτου μας κυροῦ Παναρέτου. Εἶμαι ἴσως ὁ μόνος αὐτήκοος καί αὐτόπτης μάρτυς ὄχι μόνον αὐτοῦ ἀλλά ὅλων τῶν γεγονότων, τά ὁποῖα ἔλαβον χώραν κατά τήν περίοδον ἐκείνην τῶν ταραχῶν εἰς τούς Ἁγ. Ἀποστόλους. Τήν ἀναφοράν μου εἰς τό περιστατικόν αὐτό, τήν θεωρῶ ὡς ἐλαχίστην προσφοράν καί μετοχήν εἰς τόν ἀγῶνα τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας, ὁ ὁποῖος διεξάγεται καί διά μέσου τοῦ Περιοδικοῦ, γι' αὐτό διανοοῦνται τά πάντα διά νά σταματήσουν τήν συνέχισιν τῆς «Ο.Π.»! Ἀγωνιοῦν πότε θά παύση νά ἀκούγεται ἡ ἀλήθεια τῆς Ὁμολογίας, τήν ὁποίαν ὅμως ἀπαιτεῖ ἡ Ἐκκλησία. Αὐτό τούς ἐνοχλεῖ καί δι' αὐτό οἱ παντός εἴδους διωγμοί!
Εἰς τήν Ἀδελφότητά μας, εἰς τό ἐν Ραψάνη Ἡσυχαστήριόν μας ὑπό τόν Παν/τον Ἱερομ/χον π. Ἀμφιλόχιον, κατετάγην ἐπισήμως τόν Ἀπρίλιον τοῦ 2003 ὡς δόκιμος Μοναχός, δεχθείς τότε καί τήν εἰς ἀναγνώστην κουρά μου. Ἀπό τήν στιγμήν ἐκείνην καί μέ τήν βοήθειαν τῶν ὑπολοίπων Πατέρων καί Ἀδελφῶν, μοῦ ἀνετέθη ἡ διακονία τοῦ Γέροντος Μητροπολίτου μας Σεβ. Παναρέτου. Πρέπει νά τονίσω ὅτι ἐξ ἀρχῆς εἰς τήν Ἀδελφότητα διέκρινα ἕνα κλίμα διχασμοῦ! Συγκεκριμένως μέ ἀνησυχία διέκρινα κάποια διαφοροποίηση τοῦ Ἱερομ/χου Ἰγνατίου Δάσσιου ὡς προς ἐκεῖνα τά μνημειώδη, ἐξ ἐπόψεως Ὁμολογίας, ἔγγραφα καί εἰσηγήσεις, μέ τά ὁποῖα ὁ Σεβ. Πανάρετος, κατήλεγχε καί τήν λειτουργία ἐκείνης τῆς Συνόδου ὑπό τόν τότε Ἀρχ/πον Ἀνδρέαν.
Τοῦτο ὅλον τό εἶχεν ἀντιληφθεῖ καί ὁ Σεβ. Μητροπολίτης, (Μακαριστός Πανάρετος 22.11.2004), καί σαφῶς εἶχεν ἐπιφυλάξεις ὡς πρός τήν Ὁμολογίαν τοῦ Ἱερομ/χου Ἰγνατίου. Ἔβλεπε ἐπίσης ὅτι ἡ ἐλαχιστότης μου, ὡς νέος δόκιμος, εἶχεν μίαν ἰδιαιτέραν σχέσιν φιλίας μέ τόν Ἱερομ/χον Ἰγνάτιο, πέραν ἀπ' αὐτήν τῆς ἀδελφότητος καί διά νά βεβαιωθῆ ὅτι δέν ὑπῆρχεν τό ἐνδεχόμενον νά παρασυρθῆ ἀπό τόν ὡς ἄνω Ἱερομόναχον, μίαν ἡμέραν ἠρώτησεν ἐνώπιόν μου, τόν μοναχόν Ἀγαθάγγελον, ὁ ὁποῖος τότε εἶχεν καθαράν Ὁμολογίαν: «Ὁ δόκιμος εἶναι μαζί μας ἤ μαζί τους;», ἐννοῶν τούς δύο κληρικούς Ἰγνάτιον καί Βαρθολομαῖον. Τότε ὁ Μον. Ἀγαθάγγελος ἀπήντησεν: «Μαζί μας εἶναι Δέσποτα, μήν ἀνησυχεῖς». Ἐκεῖνος ἀμέσως ἔκανε μία χαρακτηριστική κίνησι ἀνακουφίσεως. Τό πρῶτο αὐτό γεγονός τό ἀνέφερα διά νά καταστήσω σαφῆ τήν καθαρότητα τῆς Πίστεως, τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου μας, ἀλλά καί τήν ἀγωνίαν του διά τόν Ἱερομόναχον π. Ἰγνάτιον.
Μετά ἀπό ἐνάμισι χρόνο, περίπου, Σεπτέμβριος — Ὀκτώβριος τοῦ 2004, ἡ Ὁμολογιακή ἀπόκλισις τοῦ Ἱερομ/χου Ἰγνατίου εἶχεν πλέον γίνει φανερή εἰς ὅλους. Τότε ὁ ψευδαρχιεπίσκοπος κ. Νικόλαος Μεσσιακάρης, ἀπετόλμησεν καί ἦλθεν ἕνα ἀπόγευμα εἰς τούς Ἁγίους Ἀποστόλους διά νά προβληθῆ ὡς «Ἀρχιεπίσκοπος» καί κυρίως νά παρασύρη τόν Μητροπολίτην μας. Ὁ Ἱερομόναχος Ἰγνάτιος τόν ὡδήγησε διά νά δεῖ τόν κλινήρη Σεβ. Πανάρετο, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά τόν ἐδέχετο καί θά τόν ἀνεγνώριζεν ὡς Ἀρχιεπίσκοπον.
Τό κελί μου εὑρίσκετο ἀκριβῶς δίπλα καί λόγω τῆς μή καλῆς μονώσεως, ἄκουγα ὅλα τά λεγόμενά τους. Μέ τό ἄνοιγμα τῆς πόρτας καί τήν εἴσοδόν τους, ἄκουσα τόν Σεβ. Πανάρετο νά λέγη: «Ποῖος ἦλθε;». Ἡ κατάστασίς του ἦτο τόσον ἄσχημη ὥστε δέν μποροῦσε ἀκόμη καί τό κεφάλι του νά σηκώση διά νά δῆ ποῖος εἶναι, ἄν δέ σκεφθῆ κανείς ὅτι σέ ἑνάμισι μῆνα ἐκοιμήθη, μπορεῖ καί μόνος του νά ἐκτιμήση τήν κατάστασι τοῦ Γέροντος Μητροπολίτου. Ἀμέσως παρεμβαίνει ὁ π. Ἰγνάτιος καί τοῦ λέγει: «ἦλθε ὁ Μακαριώτατος Νικόλαος νά σᾶς δῆ…», πλησιάζει ὁ κ. Νικόλαος καί εἰς τήν ἐρώτησίν του: «τί κάνεις;», ὁ Σεβασμιώτατος, μέ ὅση δύναμη ψυχῆς εἶχεν, ἀπαντᾶ: «Καλά, ἔβαλες τόν Μακαριώτατο Ἀνδρέα νά παραιτηθῆ γιά νά τοῦ πάρεις τόν θρόνο; Τί πράγματα εἶναι αὐτά;». Μετά ἀπ' αὐτό ντροπιασμένος ὁ κ. Νικόλαος μαζί μέ τόν Ἱερομόναχο, βγῆκαν ἀπό τό κελί λέγοντας: «Εἶναι τελικά πολύ ἐπηρεασμένος». Τοῦτο τό ἀνέφερα διά νά φανῆ ὅτι ὁ Σεβ/τος Πανάρετος, μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του, εἶχεν ἐπίγνωσιν τῆς καταστάσεως καί κρατοῦσε τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν του καθαράν καί τήν διεκήρυσσε.
Τέλος τοῦ Ὀκτωβρίου 2004, ἕνα μῆνα πρίν ἀπό τήν εὐλογημένην κοίμησί του, θά γινόταν Σύνοδος εἰς τήν Ἀθήνα καί κατ' αὐτούς, ἔπρεπε ὁ Σεβ. Πανάρετος νά ὑπογράψη ἕνα χαρτί πού θά ἔλεγε ὅτι δέν ἠδύνατο νά παρευρεθῆ λόγω προχωρημένου γήρατος, καί λόγω ἀσθενείας! Γνωστή ἡ κατάστασις τοῦ Γέροντος Μητροπολίτου, δέν ἐχρειάζετο κανένα χαρτί, ἀλλά ἐδῶ ἀκριβῶς ἀρχίζει ὁ δόλος τῆς ὑποκλοπῆς τῆς ὑπογραφῆς του, ὥστε μέ αὐτό τό «χαρτίον» νά ἀναιρέση τήν ἀπ' ἀρχῆς καλήν του Ὁμολογίαν καί κυρίως νά «ἀναγνωρίση» τήν ἱερόσυλον παραίτησιν καί τόν βλάσφημον ψευδαρχιεπίσκοπον. Εἰς τήν πραγματικότητα ἦτο μία ἀπόπειρα πνευματικῆς δολοφονίας τοῦ Ἐπισκόπου μας! ἦτο ἀπόπειρα δολοφονίας καί ποδοπατήσεως τῆς καθαρᾶς του Ὁμολογίας καί τῆς στάσεώς του ἔναντι τῆς ἱεροσύλου παραιτήσεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου καί τῆς παρωδίας περί ἀναδείξεως, τοῦ βλασφήμου κ. Νικολάου, εἰς «Ἀρχιεπίσκοπον»! Διά νά ἐπιτύχουν αὐτήν τήν ἀναγνώρισιν παράλληλα δέ νά μείνη μόνος του ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος, ἀνέθεσαν εἰς τόν ἱερομ. Ἰγνάτιο νά συντάξη τό σχετικόν κείμενον καί νά ὑποκλέψη, πάση θυσία ἀκόμη καί μέ ἀπειλάς καί βία, τήν ὑπογραφήν του Σεβ. Παναρέτου πρίν κοιμηθῆ.
Τό ἀπόγευμα, λοιπόν, ἐνῶ ἤμουν ἕτοιμος νά τοῦ πάω τό δεῖπνο εἰς τό κελί του, μέ σταματάει ὁ μοναχός Ἀγαθάγγελος, καί μοῦ λέγει «περίμενε διότι ὁ Σεβ. ἔχει δουλειά εἰς τό κελί του μέ τό π. Ἰγνάτιο». Σέ λίγο βγαίνει ὁ Ἱερεύς ἀπό τό κελί τοῦ Ἐπισκόπου μέ ἕνα χαμόγελο ἱκανοποιήσεως εἰς τό πρόσωπό του, ἐνῶ μοῦ κάνει νόημα νά περάσω μέ τό φαγητό. Μόλις μπαίνω εἰς τό κελί βλέπω τόν Σεβασμιώτατο καθήμενο εἰς τό κρεβάτι του, κάθησα καί ἐγώ δίπλα του ὁπότε ἀνήσυχος μοῦ εἶπε: «Ὑπέγραψα ἕνα χαρτί τοῦ Ἰγνατίου γιατί μοῦ εἶπε πώς ἄν δέν ὑπογράψω θά κάνω σχίσμα εἰς τήν Ἐκκλησία καί ὅτι ἐπίσης ὁ Μακ. Ἀνδρέας παραιτήθηκε μόνος του καί δέν ὑπάρχει θέμα ἀντικανονικότητος». Ἀμέσως ἡ ἐλαχιστότης μου τοῦ λέγω: «Σεβασμιώτατε καταλάβατε τί σᾶς ἔβαλε καί κάνετε; Ὅσα γράφατε τόσα χρόνια περί Ὁμολογίας καί κατά τῶν Νικολαϊτῶν, τώρα τά σβήνετε ὅλα»! Ἔμεινεν ἄφωνος, διότι ἀμέσως ἀντελήφθη ὅτι ἔπεσε θύμα τοῦ κ. Ἰγνατίου. Τήν ἑπομένην εἰδοποιοῦν ἀπό τήν Ἀθήνα τόν Γέροντα καί Πνευματικό μας π. Ἀμφιλόχιον διά τό «κατόρθωμα» τοῦ Ἰγνατίου. «Χάρηκε, λέει, ὅλο τό περιβάλλον τοῦ Νικολάου εἰς τήν Σύνοδον, πού ὁ Σεβ. Πανάρετος μετανόησε καί εἶναι μαζί τους τώρα πιά». Τήν ἑπομένη τό πρωί καί ἐνῶ ὅλοι ἐξεκουραζόμεθα ἀπό τήν πρωινήν ἀκολουθίαν, ὁ π. Ἀμφιλόχιος ἔρχεται εἰς τό κελί τοῦ Ἐπισκόπου χωρίς νά τόν ἀντιληφθῆ κανείς. Ἡ ἐλαχιστότης μου ἀντελήφθη τό γεγονός καί πῆγα μαζί του μέσα, κάθησα εἰς τήν γωνία καί ἄκουγα. Λέγει τοῦ Ἐπισκόπου: «Δέσποτα, μ' αὐτό πού ἐκάματε προχθές, δηλαδή πού ὑπεγράψατε τό χαρτί τοῦ Ἰγνατίου, δηλώνετε ὅτι ἀναγνωρίζετε τόν Νικόλαον! Μετά ἀπ' αὐτό ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι δέν μπορῶ εἰς τό ἑξῆς νά σᾶς μνημονεύω ὡς Ὀρθόδοξον Ἐπίσκοπον». Τότε ὁ Σεβ. Πανάρετος μέ ὅση δύναμιν εἶχε ἐφώναξε: «ΟΧΙ, δέν εἶμαι μαζί τους. Ὄχι». Τότε ὁ π. Ἀμφιλόχιος τοῦ λέει: «Αὐτό πού ἄκουσα μέ ἀναπαύει Δέσποτα» καί τοῦ βάζει ἀμέσως μετάνοια. Στή συνέχεια ὁ πατήρ Ἀμφιλόχιος γυρίζει πρός ἐμένα καί μοῦ λέει: «Αὐτή του τήν Ὁμολογία νά τήν γράψουμε σέ ἕνα χαρτί καί ἄν θέλη ὁ Δέσποτας νά τήν ὑπογράψη». Τότε ἀμέσως, ἀφοῦ πήραμε τήν συγκατάθεσι τοῦ Ἐπισκόπου γιά ὑπογραφή, ἔγραψα μία πρόχειρη Ὁμολογία, τήν ἐδακτυλογράφησα καί τήν ὑπέγραψεν ὁ Σεβασμιώτατος, ἀφοῦ πρῶτα ἐζήτησε νά τήν ἀναγνώσω διά νά γνωρίζη τί ἀκριβῶς θά ὑπογράψη. Τό πιό σημαντικό καί ἀξιοσημείωτο εἶναι τό γεγονός ὅτι μετά τήν Ὁμολογιακήν του ὑπογραφήν δέν εἶπε ποτέ τίποτε εἰς τούς ὑπολοίπους, διότι πλέον δέν τούς εἶχεν ἐμπιστοσύνην.
Μετά τήν ὑπογραφήν καί λίγες ἡμέρες πρίν κοιμηθῆ ὁ Σεβασμιώτατος, ὄντας εἰς τό κρεβάτι τοῦ πόνου χωρίς νά μπορεῖ νά μιλάη καλά — καλά, οἱ Ἱερομ/χος Ἰγνάτιος καί μον. Ἀγαθάγγελος φρόντιζαν νά τόν πείσουν νά δεχθῆ τήν Σύνοδο τοῦ Νικολάου. Ἔτσι μιά μέρα ὁ μον. Ἀγαθάγγελος, τό πόσες φορές τό ἔκανε δέν γνωρίζω, μπαίνει εἰς τό κελί τοῦ Ἐπισκόπου καί ἄρχισε νά τοῦ λέει μέ σιγανή φωνή: «Τώρα Σεβασμιώτατε ἔχουμε ἀρχιεπίσκοπο τόν Νικόλαο, ὁ Μακαριώτατος Ἀνδρέας παραιτήθηκε μόνος του. Ἐντάξει Σεβασμιώτατε; Ἐντάξει;» καί ὁ Σεβασμιώτατος δέν μιλοῦσε καθόλου, διότι ἤξερε πώς ἄν μιλοῦσε θά τοῦ γινόταν ὁ «βίος ἀβίωτος». Ἐγώ βρισκόμουν ἀκριβῶς δίπλα, στό κελί μου, καί μέσα εἰς τήν ἡσυχία τά ἄκουσα ὅλα ὁλοκάθαρα. Μέσα σ' αὐτό τό κλίμα, μετά ἀπό λίγες ἡμέρες ἐκοιμήθη ὁ Ἐπίσκοπος καί διεκδικοῦσαν τό σκήνωμά του ὡς εἶναι γνωστόν.
Αὐτά εἶναι τά γεγονότα ὅσον ἀφορᾶ τόν Σεβ. Πανάρετο καί τήν τελευταία ὑπογραφή του. Εἶχα τήν ὑποχρέωσι νά σᾶς τά περιγράψω διά νά ἀποδειχθῆ, διά ἄλλην μίαν φοράν, πόσον δίκαιοι εἶναι ὅλοι οἱ χαρακτηρισμοί τούς ὁποίους ἀπεδώσατε εἰς τόν π. Ἰγνάτιον καί εἰς τούς ὁποίους, ὅπως δηλώνετε, δέν ἐπιμένετε καί ὅτι διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ δέν θά διστάσετε καί νά τούς ἀνακαλέστε!..
Ἐάν ἤθελα, νά συνεχίσω μέ ἀλλά παρόμοια καί εἰς τόν πόλεμον τόν ὁποῖον ἀντιμετώπισα καί ἄλλα, πολλοί θά ἐσκανδαλίζοντο δικαίως, διότι ὅσα συνέβησαν διά νά διχάσουν τήν Ἀδελφότητα καί ἰσοπεδώσουν ἕνα κέντρον Ὀρθοδοξίας, «αἰσχρόν ἐστί καί λέγειν»!.. Ζῆ, ὅμως, Κύριος ὁ Θεός…
Ἐπίσης ἐκ μέρους τῆς εὐλαβεστάτης Δ/δος Ἄνθης Μανωλάκη ἐλάβομεν τό κάτωθι εὐσύνοπτον, πλήν εὔγλωττον κείμενον:
Κύριε Διευθυντά τῆς «Ὀρθοδόξου Πνοῆς»
Πληροφορήθηκα γιά τήν ἀγωγή τοῦ κ. Ἰγνατίου Δάσσιου κατά τοῦ Σεβ/του κ. Κηρύκου, Ὑμῶν καί ὅλης τῆς Συντακτικῆς ἐπιτροπῆς τῆς «Ο.Π.», διαβάζοντας τήν ἐπιστολή σας (Ο.Π. Μάρτιος — Ἀπρίλιος 2008) καί ἀμέσως ἀναρωτήθηκα: Εἶναι δυνατόν; Ἁρμόζει σέ κληρικούς νά καταφεύγουν σέ κοσμικά δικαστήρια καί νά διεκδικοῦν χρήματα γιά τήν «ἀποκατάσταση» τῆς τιμῆς καί ὑπολήψεώς τους; Σέ τί μιμοῦνται τό Χριστό οἱ παρόμοιοι, ὁ ὁποῖος «λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει, παρεδίδου δέ τῶ κρίνοντι δικαίως» (Α΄ Πέτρου β΄ 23) καί σέ δικαστήρια δέν προσέφυγε, ἀλλά ὡδηγήθηκε ἐκεῖ δέσμιος, γιά νά δικαστεῖ παράνομα καί ἀπό ἀνόμους; Μήπως, λοιπόν, αὐτοί πού ἐνεργοῦν μ' αὐτόν τόν τρόπο περιπίπτουν πραγματικά σέ Χριστεμπορία;
Διάβασα καί τό ἀπόσπασμα ἐκ τῆς ἀγωγῆς τοῦ π. Ἰγνατίου, ὅπου ἐπικαλεῖται τό ὅτι θά σκανδαλισθοῦν οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι ἀπ' αὐτόν θά πάρουν «εὐλογία καί καθοδήγηση στό θρησκευτικό τους βίο» (σελ. 3-4). Γνωρίζω ἀρκετά καλά τόν π. Ἰγνάτιο, ὅπως μέ γνωρίζει κι ἐκεῖνος… Τό μόνο σχόλιο πού θά ἤθελα νά κάνω εἶναι τό τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Τόν ἑαυτόν μή ἀδικοῦντα οὐδείς ἀδικῆσαι δύναται», δηλαδή τόν ἄνθρωπο πού δέν ζημιώνει τόν ἑαυτό του, μέ τόν τρόπο ζωῆς καί συμπεριφορᾶς του, κανείς δέν μπορεῖ νά τόν ζημιώσει. Αὐτά ἐπί τοῦ παρόντος μέ τήν δημοσιευθεῖσαν περισπούδαστον ἐπιστολήν σας πρός τό π. Ἰγνάτιον ἐλπίζοντας νά μή χρειασθῆ νά ἐπανέλθω…
Δέν σχολιάζομεν ἀπολύτως οὐδέν, διότι τά μόλις ἐκτεθέντα κείμενα τά λέγουν ὅλα. Εὐχαριστοῦμεν τόν ἀγαπητόν π. Θεόδωρον, εἰς τόν ὁποῖον εὐχόμεθα τήν ἐν τῆ ἐλευθερία τοῦ Χριστοῦ ὑπακοήν, ἀγάπην καί σεβασμόν εἰς τόν Γέροντα καί Πνευματικόν του, καί νά γρηγορῆ διότι ὁ ἐχθρός καραδοκεῖ παντοιοτρόπως καί ἐπιτίθεται πανταχόθεν.
Ἐπίσης εὐχαριστοῦμεν καί τήν εὐλαβεστάτην ἐν Χριστῶ ἀδελφήν Ἄνθη, διότι εἶχεν τοιαύτην καί τοσαύτην πνευματικήν εὐαισθησίαν καί εὐγένειαν, ὥστε νά παρέμβη μέ τήν ἀνωτέρω σύντομον ἀλλά πολυδυναμικήν της παρέμβασιν. Ὁ Κύριος νά τήν ἐνισχύη εἰς τόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς της, ἡ ὁποία ἀνοίγεται ἐμπρός της.