ΤΕΥΧΟΣ 181

Μετά τήν ἐκτροπήν τοῦ θέματος, δεύτερον σημαντικώτατον παράπτωμα, τό ὁποῖον διέπραξεν εἰς τήν «μελέτην» του ὁ κ. Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, εἶναι ἡ ἀποσιώπησις τῆς ἀπ' ἀρχῆς συνειδήσεως καί πράξεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔναντι τῆς καινοτομίας τοῦ παπικοῦ ἡμερολογίου!
Καί μόνον τό γεγονός, ὅτι ἡ καινοτομία ἐπεβλήθη μετά ἀπό 350(7) συναπτά ἔτη σκληρῶν ἀγώνων καί δολίων ἐνεργειῶν τῶν αἱρετικῶν, μαρτυρεῖ τήν ἐπί τέσσαρας αἰῶνας σθεναράν ἀντιμετώπισιν τῆς καινοτομίας ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ταύτην ὅμως ἀποσιωπᾶ ἤ ὑποβαθμίζει ὁ κ. Παρασκευαΐδης, ἴνα μή οὕτω κατελεγχθῆ ὁ Νεοημερολογιτισμός, ὡς πάντη ἀντίθετος πρός αὐτήν τήν συνείδησιν καί πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῶ ὅμως, ὁ κ. Χριστόδουλος, ἀποσιωπᾶ τήν πρᾶξιν αὐτήν τῆς Ἐκκλησίας, ἐν ταυτῶ ἀντιγράφων τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλονἐπιχειρεῖ νά μειώση τάς Ἁγίας Πανορθοδόξους Συνόδους, τάς συγκληθείσας ἐπί Ἱερεμίου τοῦ Β΄ ἐν Κων/πόλει κατά τά ἔτη 1583, 1587, 1593 καθώς καί ἐκείνην τό 1848, διά τῶν ὁποίων κατεδικάσθη τελεσιδίκως ἐν τῆ γενέσει της ἡ Παπική καινοτομία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Τοῦτο πράττει, ἴνα μή ἀβιάστως προκύψη, ὅτι ἡ εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου προσκρούει καί εἰς εἰδικάς ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων καί δι' αὐτῶν εἰς ὁλόκληρον τήν Ὀρθόδοξον παράδοσιν, καθόσον, αἱ ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ὡς ἔκφρασις τῆς συνεχείας τοῦ γνησίου πνεύματος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκφράζουν τήν ζωηράν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν καινοτομιῶν καί τῶν αἱρέσεων. Αἱ Σύνοδοι αὗται καί αἱ ἀποφάσεις των ἀποτελοῦν ὀντολογικήν συνέχειαν καί ταυτότητα πρός τάς Ἁγίας Οἰκουμενικάς, ἐκ τῶν ὁποίων ποσῶς δέν ἀποκλίνουν. Οἱαδήποτε ἄδικος πρός αὐτάς τάς Πανορθοδόξους Συνόδους τοποθέτησις, ἀντανακλᾶ ἐφ' ὁλοκλήρου τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως, ἐφ' ὅλων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Ὁ κ. Παρασκευαΐδης, ὅταν ἀκροθιγῶς καί ὑποτονικῶς ἀναφέρεται εἰς τάς Πανορθοδόξους Συνόδους, αἱ ὁποῖαι κατεδίκασαν τό νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον, ἐπιχειρεῖ νά μειώση καί Αὐτάς καί τάς Ἀποφάσεις των! Τήν δι' αὐτῶν δέ ἐκφρασθεῖσαν ζωηράν ἀντίδρασιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς Παπικῆς Καινοτομίας τοῦ νέου Ἡμερολογίου παραπλανητικῶς δικαιολογεῖ ὡς ἑξῆς: «Ἐκ πάντων τούτων συνάγεται τό συμπέρασμα ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι ἀπεδοκίμαζον κατά τόν ΙΣΤ΄ αἰῶνα τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον: α) διότι ἐπίστευον ὅτι δι' αὐτοῦ παρεβιάζοντο αἱ περί Πασχαλίου Ἀποστολικαί καί Συνοδικαί διατάξεις τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, β) διότι τοῦτο εἰσήχθη αὐθαιρέτως ὑπό τοῦ Πάπα, ἀγνοήσαντος παντελῶς τούς ὀρθοδόξους, καί γ) πρός προστασίαν καί διαφύλαξιν τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου ἀπό τῶν προπαγανδιστικῶν σκοπῶν τῶν λατίνων «διά τάς τότε περιστάσεις». Εἶναι, ἐξ ἄλλου, γνωστόν τό ἔντονον κλῖμα δυσπιστίας, ὅπερ ἐχαρακτήριζεν, κατά τήν ἐποχήν ταύτην, τάς σχέσεις τῶν ὀρθοδόξων πρός τούς λατίνους, οἴτινες πᾶν μετήρχοντο μέσον πρός πνευματικήν ἅλωσιν τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς, καθώς καί ἡ σώφρων ἐπιφυλακτικότης τῶν ὀρθοδόξων ἔναντι παντός ὅ,τι ἐξεπορεύετο ἐκ τῆς Δύσεως». (Αὐτόθι σελ. 23).
Κατά τόν κ. Παρασκευαΐδην οἱ Ὀρθόδοξοι κατά τόν 16ον αἰῶνα:
1) Ἁπλῶς ἀπεδοκίμαζον τήν καινοτομίαν.
2) Ἐπίστευον ὅτι δι' αὐτῆς παραβιάζονται μόνον αἱ περί Πασχαλίου Ἀποστολικαί καί Συνοδικαί Διατάξεις καί ὄχι ἐν γένει ἡ Ἑορτολογική Παράδοσις.
3) Ἀντετίθεντο εἰς τήν καινοτομίαν, διότι ὁ Πάπας ἀπεφάσισεν μόνος του περί αὐτῆς καί δέν ἡρώτησεν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Εἰς τοῦτο πάντοτε κατά τόν κ. Χριστόδουλον συνέβαλεν καί ἡ δυσπιστία εἰς τάς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων πρός τούς Λατίνους, καί ἡ σώφρων ἐπιφυλακτικότης τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντι παντός ἐκ τῆς Δύσεως προερχομένου.
Τί προκύπτει ἐκ τῶν ἀνωτέρω ὀρθῶν ἐκ πρώτης ὄψεως πλήν ὅμως ἀνεπαρκῶν θέσεων καί συμπερασμάτων τοῦ συγγραφέως; α) Ὅτι ἀποκρύπτει τήν ἀλήθειαν, καθ' ἥν ἡ Παπική καινοτομία, κατεδικάσθη ἐν τῶ συνόλω της, ὑπό τῆς Ἐκκλησίας διά τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν ἐτῶν 1583, 1587 καί 1593. β) Ὅτι τό μεμπτόν τῆς καινοτομίας συνίσταται εἰς τό ὅτι ὁ Πάπας, δέν ἠρώτησεν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν(!!!). Δηλαδή, ἄν τήν ἠρώτα δέν θά ὑπῆρχεν πρόβλημα;!! Ἄλλωστε «αὐθαιρέτως» καί «δικτατορικῶς» δέν εἰσήχθη (= ἐπεβλήθη) καί τό 1924 ἐν Ἑλλάδι καί γενικώτερον ἐν τῆ Ἀνατολῆ; γ) Ὅτι τό 1583 ἐδικαιολογεῖτο ἡ σώφρων ἐπιφυλακτικότης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τοῦ Παπισμοῦ, ἐνῶ τό 1924 ἐδικαιολογεῖτο ἡ ἀνεπιφύλακτος καί ἄφρων ἀποδοχή τοῦ Παπικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ! Ἀγνοεῖ σκοπίμως ὁ συγγραφεύς καί ὑποβαθμίζει τό γεγονός ὅτι ὁ Παπικός Νεοημερολογιτισμός ἐπεβλήθη ὡς πρῶτον βῆμα πρός τόν Οἰκουμενισμόν» καί ὡς ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ!
Δυστυχῶς, ὁ κ. Χριστόδουλος, ἐνεργῶν κατ' ἐντολήν καί προφανῶς αἰσθανόμενος ὡς ἰσχυρός, ὑστερεῖ εἰς τήν προκάλυψιν καί τήν παραλλαγήν του ὡς Οἰκουμενιστοῦ, διά τοῦτο γράφων καί τά κατωτέρω, ἀποκαλύπτεται ἀσεβῶν καί πρός τόν ἱερόν θεσμόν τῶν Συνόδων! Γράφει λοιπόν διά τήν Σύνοδον τοῦ 1593, ἡ ὁποία ρητῶς καί τελεσιδίκως κατεδίκασεν τόν Παπικόν Νεοημερολογιτισμόν καί ἀπέκλεισεν τήν εἰσαγωγήν του: «Ὡς συνάγεται ἐκ τοῦ γράμματος τοῦ Κανόνος τούτου, ἡ τοῦ ἔτους 1593 ἐνδημοῦσα ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος δέν κατεδίκασε τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον ρητῶς καί ἀμέσως, ἀλλ' ἐμμέσως, ἀπαγορεύουσα τόν συνεορτασμόν τοῦ Πάσχα μετά τῶν Ἰουδαίων, πρᾶγμα ὅπερ ἦτο δυνατόν νά συμβῆ κατά τό ἡμερολόγιον τοῦτο. Διό καί ἡ Ι.Σ.Ι. τοῦ ἔτους 1929, συνδυάζουσα τήν εἰσαχθεῖσαν ἐν τῆ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος «διόρθωσιν» τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου πρός τόν Η΄ Κανόνα τῆς ἐνδημούσης Συνόδου τοῦ 1593, παρετήρει ὅτι ἡ «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διώρθωσεν ἁπλῶς τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον, μή παραδεχθεῖσα τό Γρηγοριανόν, μηδέ θίξασα τό ἑορτολόγιον ἤ τό Πασχάλιον» καί δέν παρεβίασε τόν Η΄ κανόνα τῆς ἐπί Ἱερεμίου Συνόδου, ἥτις ἄλλωστε δέν ὑπῆρξεν Οἰκουμενική».<Φ255ΜΙ·>(8) (Αὐτόθι σελ. 24-25). Τρία τινά προκύπτουν σαφέστατα ἐκ τῆς ὡς ἄνω ἀτυχοῦς τό ὀλιγώτερον χαρακτηριζομένης θέσεως τοῦ κ. Χριστοδούλου:
α) Ἀμφισβητεῖ τήν ὑπό τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων καταδίκην τοῦ Νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου ἐν τῶ συνόλω του, ἤτοι, ὡς καταλύοντος τόν τε Πασχάλιον Κανόνα καί τό Μηνολόγιον (καλενδάριον).
β) Θέτει «ἀσφαλιστικήν, δικολαβικήν δικλεῖδα», καθ' ἥν καί ἄν εἴπη τις, ὅτι ὄντως κατεδικάσθη τό παπικόν ἡμερολόγιον, ὑπό τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, τότε «δέν ἔχει καί μεγάλο κῦρος ἡ ἀπόφασις αὐτή», διότι ἡ Σύνοδος αὐτή τοῦ 1593 «ἄλλωστε δέν ὑπῆρξε Οἰκουμενική», ἑπομένως ἠδύναντο οἱ Οἰκουμενισταί καί Μασῶνοι νά ἀναστρέψουν καί νά ποδοπατήσουν τήν ἀπόφασίν της!
γ) Διακρίνει οὐσιαστικῶς τάς Πανορθοδόξους Συνόδους τῶν Οἰκουμενικῶν τοιούτων, ὡς νά μήν ἐλάλησεν καί ἐν αὐταῖς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον!
Οἱ ἰσχυρισμοί τοῦ κ. Χριστοδούλου δέν εἶναι μόνον σαθροί, ἀλλά καί βλάσφημοι κατά τῶν Ἁγίων ἐκείνων Συνόδων. Εἶναι δέ αὐθαίρετα καί σαθρά τά ἀνωτέρω, διότι ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1593, καθώς καί ἡ τοῦ 1583, ρητῶς, εὐθέως καί ἀμέσως κατεδίκασαν τήν ἡμερολογιακήν καινοτομίαν ἐν τῶ συνόλω της.


Ἰδού τί ἀπεφάσισεν ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1583, ἐπί Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Β΄ τοῦ Τρανοῦ περί τῆς καινοτομίας τοῦ «νέου πασχαλίου» καί «νέου μηνολογίου» τοῦ Πάπα:
«Ζ. Ὅποιος δέν ἀκολουθεῖ τά ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι ἐθέσπισαν καί τό Ἅγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν καί θέλει νά ἀκολουθῆ τό νεοφεύρετον Πασχάλιον καί Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα, καί θέλει νά ἀνατρέψη καί νά χαλάση τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καί τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι.
Η. Ἐσεῖς δέ οἱ εὐσεβεῖς καί ὀρθόδοξοι χριστιανοί, μένετε ἐν οἷς ἐμάθετε καί ἐγεννήθητε· καί ὅταν τό καλέση ὁ καιρός καί ἡ χρεία, καί αὐτό τό αἷμα σας νά χύσετε διά νά φυλάξετε τήν Πατροπαράδοτον Πίστιν καί ὁμολογίαν σας· καί φυλάγεσθε ἀπό τῶν τοιούτων καί προσέχετε, ἴνα ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σᾶς βοηθᾶ ἅμα καί ἡ εὐχή τῆς ἡμῶν μετριότητος εἴη μετά πάντων ὑμῶν, ἀμήν.
Ἔτους ἀπό Θεανθρώπου αφπγ΄ (1583) Ἰνδικτιῶνος ΙΒ΄ Νοεμβρίου Κ΄.

Σαφῶς καί ρητῶς, λοιπόν, ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1583, κατεδίκασεν τήν παπικήν καινοτομίαν τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἤτοι, Πασχάλιον καί Μηνολόγιον. Παρά ταῦτα ὅμως, ὁ κ. Παρασκευαΐδης, ἀναμασῶν τά ψεύδη τοῦ Χρ. Παπαδοπούλου, ὁ ὁποῖος ἀπεγνωσμένως μετήρχετο κάθε σατανικήν μεθοδείαν, διά νά συσκοτίση τήν ἀλήθειαν, γράφει: «Κατά τόν ἀείμνηστον Ἀρχιεπίσκοπον Χρυσόστοομον Α΄, «οὐδεμία Σύνοδος καί οὐδείς Πατριάρχης ἐξέδωκεν ἐπιτίμιον ἀναθέματος κατά τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου»! (Αὐτόθι σελ. 27). Καί ὁ μέν αὐτουργός τοῦ κατά τῆς Ἐκκλησίας ἐγκλήματος τοῦ 1924, Χρ. Παπαδόπουλος, ἐν ἀπογνώσει εὑρισκόμενος καί ὑπό τῶν πραγμάτων πιεζόμενος, ἡμύνετο πλάθων ψεύδη καί ἐξαπατῶν, ἀλλ' ὁ κ. Παρασκευαΐδης ὡς ἐρευνητής, πῶς συγχωρεῖται νά ἀναμασᾶ τοιαῦτα ψεύδη; Πῶς, ὡς ἐπιστημονικός ἐρευνητής, δέν εἶδεν καί τάς ἄλλας σαφεῖς μαρτυρίας τοῦ Χρ. Παπαδοπούλου, τάς ὁποίας ὡς Καθηγητής ἐν τῶ Πανεπιστημίω Ἀθηνῶν, εἰς τά συγγράμματα αὐτοῦ σαφῶς διετύπωσεν; Δέν ἐμελέτησεν τάς σχετικάς σελίδας τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας; Διατί τάς ἀπεσιώπησεν εἰς τήν «ἐπιστημονικήν μελέτην» του; Δυστυχῶς δι' αὐτόν, διότι ἐν τῆ Ἐκκλησιαστικῆ Ἱστορία, τόσον ἡ Σύνοδος τοῦ 1583 ὅσον καί ἡ τοῦ 1587 καί ἡ τοῦ 1593, σαφῶς μνημονεύονται, ὡς τελεσιδίκως καταδικάσασαι «τό Νέον Καλενδάριον».
Εἰς τόν τρίτον τόμον τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Μελετίου (1703-1714), ἀναφέρεται: «Πατριαρχεύοντος τούτου τοῦ Ἱερεμίου, Σύνοδος Μητροπολιτῶν συνήχθη ἐν Κων/πόλει τῶ 1583, ἐπιδημεύσαντος καί Σιλβέστρου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἥτις κατακρίνασα τό καινοτομηθέν ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ρώμης Καλενδάριον, δέν τό ἐδέχθη, κατά τήν αἴτησιν τῶν Λατίνων» (Ἐκκλησ. Ἱστορία Μελετίου, Τόμος 3ος σελίς 402 παράγρ. 9).
Ἐπίσης, εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν τοῦ Φιλαρέτου Βαφείδου, Μητροπολίτου Διδυμοτείχου, ἐν τόμω 3ω καί εἰς τάς σελίδας 124-125, ἀναγιγνώσκομεν: «… Ὁ Ἱερεμίας ἔχων ὑπ' ὄψει τάς δυσκολίας τῆς ἐφαρμογῆς, ἀπορρίπτει τήν πρότασιν τοῦ Πάπα, κοινῶς δέ μετά τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου ἐκδίδωσι τό 1583 ἐπιστολήν, ἐν ἧ καθορίζων τάς τέσσαρας διατάξεις τῆς ἐν Νικαία Συνόδου περί τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, καταδεικνύει καί τάς ἐλλείψεις τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου. Ἡ ἐπιστολή αὕτη ἐγράφη συνεπεία τῆς κατά τό ἔτος ἐκεῖνο συγκροτηθείσης Συνόδου, ἥτις κυρίως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον». (Βλ. καί Δοσιθέου «Τόμος Ἀγάπης», σελ. 538).
Ἡ ἡμερολογιακή καινοτομία ἀπεκρούσθη ἐπίσης καί ὑπό τῆς Συνόδου τοῦ 1587, ἡ δέ ἐν ἔτει 1593 συγκληθεῖσα ἐν Κων/πόλει Πανορθόδοξος Σύνοδος, καί πάλιν ὑπό τοῦ Ἱερεμίου τοῦ Β΄, σαφῶς καί ἀμέσως κατεδίκασεν τήν Παπικήν καινοτομίαν. Ὁ ἴδιος ὁ Χρ. Παπαδόπουλος, θεωρεῖ τήν γενομένην καταδίκην ὑπ' αὐτῆς τῆς Πανορθόδοξου Συνόδου, ὡς τήν πλέον ἐπίσημον, διό λέγει χαρακτηριστικῶς: «Ἐπισημότερον ἀπεκρούσθη τό ἡμερολόγιον μετά τριετίαν, ὑπό τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσης ἐνδημούσης Συνόδου τῶ 1593 ἧς συμμετέσχον ἐκτός τοῦ Ἱερεμίου, ὁ Ἀλεξανδρείας Μελέτιος Πηγᾶς ἐπέχων καί τόν τόπον τῆς Ἀντιοχείας, καί ὁ Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καί πλεῖστοι Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον ἐχαρακτηρίσθη ἐν αὐτῆ ὡς νεωτερισμός ἀντιβαίνων εἰς κανόνας καί διατάξεις τῆς Ἐκκλησίας». (Ἐκκλ. Κῆρυξ Φ΄ 146/1918).
Ὁ αὐτός δέ πάλιν εἰς τό ἔργον του: «Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων» καί ἐν σελίδι 482 γράφει: «Μεταβάς δέ εἰς Κωνσταντινούπολιν (ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος ὁ Δ΄) τῶ ἔτει ἐκείνω, συμμετέσχε τῆς ἐκεῖ συγκροτηθείσης Συνοδικῆς διασκέψεως πρός<Φ1676Δ> ἀποκήρυξιν τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου, διά τοῦ ὁποίου ἐσκόπει ἡ Λατινική Ἐκκλησία νά παραπλανήση τούς Ὀρθοδόξους… Ἀλλ' οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι καί Θεολόγοι ἐν οἷς ἐπρώτευε τότε ὁ Μελέτιος ὁ Πηγᾶς διαδεχθείς τόν Σίλβεστρον ἐν τῶ Πατριαρχικῶ θρόνω τῆς Ἀλεξανδρείας, δραστηρίως ἀπέκρουον τόν ἀπό τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας κίνδυνον· τῆς ἀποκρούσεως ταύτης συμμετεῖχε διά τοῦ Πατριαρχικοῦ αὐτοῦ κύρους καί ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος, ὅστις φαίνεται ὅτι μετά τήν καταδίκην τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου μετέβη εἰς Ἱεροσόλυμα.(9)
Ὁ δέ Δοσίθεος Ἱεροσολύμων ἐν τῶ ἔργω του «Ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως» καί ἐν σελίδι 4, τήν ἐν λόγω Σύνοδον ὀνομάζει οἰκουμενικήν: «…κατά δέ τῆς αἱρέσεως τοῦ Νέου Καλενδαρίου ἀπεφάνθη ἡ ἐν Κωσνταντινουπόλει Μεγάλη Οἰκουμενική Σύνοδος τῶν 1593» (Ἐκκλησιολογικά Θέματα, Ἀθῆναι 1980, Τόμος Α΄, σελ. 61).
Παρά τά ἀνωτέρω, τόσον ὁ πραξικοπηματίας Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὅσον καί ὁ ταῖς τρίβοις ἐκείνου κακῶς ἑπόμενος κ. Παρασκευαΐδης, δέν ἐδίστασαν νά ἀμφισβητήσουν τήν ἀπόφασιν τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1583 καί τάς τῶν ἄλλων Πανορθοδόξων Συνόδων, καίτοι ὁ ἴδιος ὁ Χρ. Παπαδόπουλος τάς ἐξιστορεῖ! Τό Σιγγίλιον τῆς ἀποφάσεως τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1583, δέν διεσώθη μόνον εἰς τόν ὑπ' ἀριθμ. 972 κώδικα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλά καί εἰς τόν ὑπ' ἀριθμ. 285 παρόμοιον τοῦ Κελλίου «Ἀκάθιστος Ὕμνος» (Καυσοκαλυβίων Ἁγίου Ὄρους), ἐδημοσιεύθη δέ 40 περίπου ἔτη πρό τῆς καινοτομίας τοῦ 1924 εἰς τό περιοδικόν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ» τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας (ἀριθμ. 11/1180), καθώς καί εἰς τό περιοδικόν «ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (ἀριθμ. 12/1881) ὑπό τόν τίτλον: «Ἐπίσημα ἔγγραφα περί τῆς καταδίκης τοῦ νέου Καλενδαρίου τοῦ Πάπα».
(7) Ὡς γνωστόν τό νέον ἡμερολόγιον ἐπέβαλεν εἰς τήν Δύσιν ὁ αἱμοσταγής Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ΄ τόν Φεβρουάριον τοῦ ἔτους 1582.
(8) Τό αὐτό εἶπεν καί ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος εἰς τό ἀνακοινωθέν τῆς Συνόδου του τήν 5.7.1929. (Ὅρα Θεοκλήτου Στράγκα, «Ἐκκλησία Ἑλλάδος Ἱστορία ἐκ πηγῶν ἀψευδῶν». Τόμος Γ΄, σελ. 1650-1).
(9) Εἰς τήν ἐμπεριστατωμένην ἀπαντητικήν πραγματείαν των οἱ Ζηλωταί Πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους παρατηροῦν κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, πρός τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, ὅστις πρῶτος ἰσχυρίσθη τό 1932, ὅτι δῆθεν δέν εἶναι καταδεδικασμένον τό Νέον ἡμερολόγιον:
«Πλήν ἡμεῖς, πρός τό τέλος φθάσαντες τῆς παρούσης ἀπαντήσεως, τοῦτο θά ἠθέλομεν νά μάθωμεν παρά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν: Ἀφοῦ κατά τήν ὁμόφωνον μαρτυρίαν τῶν ἀνωτέρω ἐκτεθέντων ἱστορικῶν, τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον ἀπεβλήθη, κατεδικάσθη, κατεκρίθη, ἀπεκηρύχθη, ἀπεκρούσθη κ.λπ., Ἐρωτῶμεν: Τί εἴδους καταδίκην καί κατάκρισιν ὑπέστη τοῦτο; φυλάκισιν μήπως; ἤ πρόστιμον; ἤ καταναγκαστικά ἔργα; Ἀναμένομεν ἐπί τούτοις ἀπάντησιν. Διότι καθόσον ἡμεῖς γνωρίζομεν, ἡ τοῦ Χριστοῦ ἁγία Ἐκκλησία, οὔτε φυλακάς ἔχει, οὔτε ταμεῖα ἴνα εἰσπράττη τά πρόστιμα τῶν καταδικαζομένων διά τήν εἰς αὐτήν ἀπείθειαν. Αἱ Ἐκκλησιαστικαί ποιναί συνίστανται διά μέν τούς μετανοοῦντας ἐπί τοῖς πεπραγμένοις αὐτῶν, εἰς νηστείας καί λοιπάς σωματικάς κακοπαθείας, καί εἰς ἀποχήν ἐκ τῆς μεταλήψεως τῶν ἀχράντων μυστηρίων· εἰς δέ τούς ἀμετανοήτως ἔχοντας καί κατ' αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας ἀπαυθαδιάζοντας καί ἀνθισταμένους, ἡ καταδίκη καί κατάκρισις συνίσταται εἰς τόν ἀφορισμόν καί τό ἀνάθεμα. Καί τοιοῦτόν τι ἀκριβῶς ἔπαθε τό Παπολατινικόν Γρηγοριανόν κατασκεύασμα, τό ἀκοῦον εἰς τό κατ' εὐφημισμόν, ὄνομα νέον ἡμερολόγιον, τό ὁποῖον, ὅσον δήποτε καί ἄν προσπαθήση (ἔστω καί ἄν διαρραγῆ φωνάζων) ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν νά ὑποστηρίξη ὅτι δέν εἶναι αὐτό, παρά ὅτι εἶναι τό Ἰουλιανόν διορθωμένον, οὐδείς ἐκ τῶν εὐ φρονούντων καί εἰς πατρίους παραδόσεις ἐμμενόντων Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν θά τό πιστεύση ἔχοντες μάλιστα ὑπ' ὄψιν τούς λόγους τοῦ ἐν ἁγίοις καταλεγομένου Μελετίου τοῦ Πηγᾶ λέγοντος: «Τούτου χάριν, τήν νέαν ταύτην εἰσαγωγήν τοῦ λεγομένου «Γρηγοριανοῦ Καλενδαρίου» οἱ τῆς Ἀνατολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας εὐσεβεῖς Παῖδες οὐ παραδέχονται· στοιχοῦντες μᾶλλον τό παρά τῶν τριακοσίων ὀκτωκαίδεκα Θεοφόρων Πατέρων, τούτου μηδόλως παρεκκλίνουσι, τοσούτων καί τηλικούντων Πατέρων εἰσηγήσεων ἑπόμενοι… εὐ μᾶλα τοῦτ' εἰδότες, ἐν τῆ προκειμένη μάλιστα ὑποθέσει, τοῖς πατρᾶσιν ἐκ παντός ἀκολουθητέον· οὐ γάρ ἀστρολόγοι, ἀλλά Πατέρες καί εἰσί τῆς Ἐκκλησίας καθηγηταί· δι' ὅ καί τοῖς τῶν Πατέρων ἐφησυχάσωμεν ὅροις μαρτυρουμένοις καί θεοσημείαις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν. Ἀδύνατον οὖν κανόνιον ἄλλο γενέσθαι ταύτης ἄμοιρον τῆς ἀνωμαλίας καί μή ταῖς αὐταῖς τῶ τῶν Πατέρων κανονίω ὑποπίπτον ἀνάγκαις· ἔστι δέ καί ὁσιώτερον τό τῶν Πατέρων ἔχεσθαι». (Ἀπάντησις τοῦ Ι.Σ. τῶν Ζηλωτῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν, 1932, σελ. 22-23).