ΤΕΥΧΟΣ 181

Ἐκ τῶν ἀνωτέρω ἐπισήμων στοιχείων, σαφέστατα προκύπτει ὅτι:
α) Ὁ Δημητριάδος καί ὁ πρ. Φλωρίνης διαλέγονται μετά τῶν Καινοτόμων καί παραπέμπουν τελικῶς τό παλαιοημερολογιτικόν νά ἀντιμετωπισθῆ ὑπό τῆς θεωρουμένης ὡς ἐπικειμένης νά συγκληθῆ Πανορθοδόξου Συνόδου. Οὕτω ἑδραιώνεται ὑπ' αὐτῶν ἡ περί «δυνάμει» θεωρία ἐνῶ ἡ Ὁμολογία Ἐκκλησιολογία τοῦ 1935, πνίγεται καί ἀποσιωπᾶται.
β) Ὁ ὅρος — πρότασις τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου (Δεκέμβριος τοῦ 1936), πρός τούς ἐκπροσώπους τοῦ Χρ. Παπαδοπούλου (Κασσάνδρειας καί Μαρωνείας) νά ἐκλείψη τό Νεοημερολογιακόν σχίσμα διά τῆς ἐπιστροφῆς τῶν καινοτόμων εἰς τό παλαιόν, ἀπερρίφθη.
γ) Πρέπει νά ἐκλείψη ἡ Κοινότης, ἡ ὁποία ὁμολογεῖ καί διακηρύσσει τήν Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί συντονίζει διοικητικῶς καί ὀργανωτικῶς τάς ὑπέρ 800 ἐνορίας ἐν Ἑλλάδι.
δ) Κατά τούς Καινοτόμους, οἱ Δημητριάδος Γερμανός καί πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος εἶναι διαλακτικοί καί μάλσιτα ἐργάζονται ὑπέρ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, διότι πολεμοῦν τούς Κυκλάδων Γερμανόν καί Βρεσθένης Ματθαῖον, οἱ ὁποῖοι εἶναι «ἀδιάλλακτοι» καί «ὑβρίζουν» τήν Ἐκκλησίαν των (τόν Νεοημερολογιτισμόν — Οἰκουμενισμόν), μέ τήν Ἐκκλησιολογίαν Ὁμολογίαν.
ε) Ὁ Κυκλάδων Γερμανός καί ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος καί οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτούς Ἁγιορῖται νά διωχθοῦν ὡς «ἐκμεταλλευταί» καί ὡς «κακοῦργοι» διότι «κακουργοῦσι κατά τῆς Ἐκκλησίας», δηλαδή κατονωμάζουν τό Νεοημερολογιτικόν Σχίσμα καί τήν οὐσία Σχισματικήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος.
στ) Εἶναι βέβαιον, ὅτι ἄν τάς ἐνεργείας τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, νά ἐπιστρέψουν εἰς τό Νέον ὁ Δημητριάδος καί ὁ πρ. Φλωρίνης δέν τάς ἐματαίωνον ἄλλοι καινοτόμοι Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι ἐφοβοῦντο τό κῦρος καί τάς διεκδικήσεις τῶν δύο Μητροπολιτῶν, ὁ Δημητριάδος πάραυτα θά ἐπέστρεφε καί θά παρέσυρε ὁπωσδήποτε καί τόν πρ. Φλωρίνης, γεγονός τό ὁποῖον θά ἀπέβαινεν εὐτυχές διά τούς Γ.Ο.Χ.
Τί προκύπτει ἐκ τῶν ἀνωτέρω πρακτικῶν τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας:
α) Ὁ Δημητριάδος καί ὁ πρ. Φλωρίνης διαλέγονται μετά τῶν Καινοτόμων καί παραπέμπουν τελικῶς τό παλαιοημερολογιτικόν νά ἀντιμετωπισθῆ ὑπό τῆς θεωρουμένης ὡς ἐπικειμένης νά συγκληθῆ Πανορθοδόξου Συνόδου. Οὕτω ἑδραιώνεται ὑπ' αὐτῶν ἡ περί «δυνάμει» θεωρία ἐνῶ ἡ Ὁμολογία Ἐκκλησιολογία τοῦ 1935, πνίγεται καί ἀποσιωπᾶται.
β) Ὁ ὅρος — πρότασις τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου (Δεκέμβριος τοῦ 1936), πρός τούς ἐκπροσώπους τοῦ Χρ. Παπαδοπούλου (Κασσάνδρειας καί Μαρωνείας) νά ἐκλείψη τό Νεοημερολογιακόν σχίσμα διά τῆς ἐπιστροφῆς τῶν καινοτόμων εἰς τό παλαιόν, ἀπερρίφθη.
γ) Πρέπει νά ἐκλείψη ἡ Κοινότης ἡ ὁποία ὁμολογεῖ καί διακηρύσσει τήν Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί συντονίζει διοικητικῶς καί ὀργανωτικῶς τάς ὑπέρ 800 ἐνορίας ἐν Ἑλλάδι.
δ) Κατά τούς Καινοτόμους, οἱ Δημητριάδος Γερμανός καί πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος εἶναι διαλακτικοί καί μάλιστα ἐργάζονται ὑπέρ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, διότι πολεμοῦν τούς Κυκλάδων Γερμανόν καί Βρεσθένης Ματθαῖον, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀδιάλλακτο καί «ὑβρίζουν» τήν Ἐκκλησίαν τους μέ τήν Ἐκκλησιολογίαν Ὁμολογίαν.
ε) Ὁ Κυκλάδων Γερμανός καί ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος καί οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτούς Ἁγιορῖται νά διωχθοῦν ὡς «ἐκμεταλλευταί» καί ὡς «κακοῦργοι» διότι «κακουργοῦσι κατά τῆς Ἐκκλησίας», δηλαδή κατονομάζουν τό Νεοημερολογιτικόν Σχίσμα καί τήν οὐσία Σχισματικήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.
στ) Εἶναι βέβαιον, ὅτι ἄν τάς ἐνεργείας τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, νά ἐπιστρέψουν εἰς τό Νέον ὁ Δημητριάδος καί ὁ πρ. Φλωρίνης δέν τάς ἐματαίωνον ἄλλοι καινοτόμοι Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι ἐφοβοῦντο τό κῦρος καί τάς διεκδικήσεις τῶν δύο Μητροπολιτῶν, ὁ Δημητριάδος πάραυτα θά ἐπέστρεφε καί θά παρέσυρε ὁπωσδήποτε καί τόν πρ. Φλωρίνης.
Ὑπό τό φῶς αὐτῶν τῶν γεγονότων ἑρμηνεύεται καί τό ἀπό 16.1.1938 ἔγγραφον τῶν Δημητριάδος καί πρ. Φλωρίνης πρός τόν Ὑπουργόν Παιδείας, τό ὁποῖον οὗτος διεβίβασεν πρός τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον.


Ἀριθμ. Πρωτ. 1613  

Ἔχομεν τήν τιμήν νά διαβιβάσωμεν ὑμῖν ἀντίγραφον σημειώματος τῶν καθηρημένων τέως Ἀρχιερέων Παλαιοημερολογιτῶν ὅπως εὐαρεστούμενοι λάβητε γνῶσιν.
«Ἡ ὑπό πάντων ποθουμένην εἰρήνευσις τῆς Ἐκκλησίας δύναται νά ἐπιτευχθῆ καί νά καθορισθῆ ὑπό μιᾶς μικτῆς ἐπιτροπῆς ἐκ δύο συνοδικῶν ἀρχιερέων, ἐξουσιοδοτουμένων πρός τοῦτο ὑπό τῆς Δ. Ἱ. Συνόδου, τῶν ἀρχιερέων Δημητριάδος καί πρ. Φλωρίνης καί δύο ἀντιπροσώπων τῆς Σῆς Κυβερνήσεως ὑπό τούς ἑξῆς ὅρους:
1) Νά ἀκυρωθῶσιν ὅλαι αἱ καταδικαστικαί ἀποφάσεις καί νά θεωρηθῶσιν ὡς μή γενόμενα, δι' ὦν καθηρέθησαν ἐξ αἰτίας τοῦ ἡμερολογίου οἱ κληρικοί παντός βαθμοῦ καί νά ἀποκατασταθῶσιν οὗτοι ἀμέσως μέν, εἰς τούς οἰκείους βαθμούς, μετά δέ τήν ὁριστικήν διευθέτησιν τοῦ ζητήματος καί εἰς τάς οἰκείας θέσεις.
2) Νά ἀναγνωρισθῶσιν αἱ χειροτονίαι τῶν Ἐπισκόπων αἱ γενόμεναι ὑφ' ἡμῶν ἔγκυροι, ὡς εἶναι, τοιαῦται κατά τούς κανόνας. Καί ἐκ τῶν Ἐπισκόπων ὁ μέν Χριστόφορος Χατζῆς καί Πολύκαρπος Λιώσης νά τεθῶσιν εἰς τήν διάθεσιν τῆς Ἐκκλησίας, ὁ δέ Γερμανός Βαρυκόπουλος καί Ματθαῖος Ἁγιορείτης καταστῶσιν ὑπόδικοι ἐνώπιον τῆς Δ. Ἱ. Συνόδου, δι' ἄς ἀντικανονικάς καί παρανόμους πράξεις καί δημοσιεύσεις καθ' ἡμῶν καί τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας ἐξ ἀκρισίας ἔπραξαν, αἱ δέ ἕως δέκα χειροτονίαι τῶν Ἱερέων αἱ γενόμεναι κατ' ἔγκρισιν καί ἀπόφασιν ἡμῶν διά τάς ἀνάγκας τάς θρησκευτικάς τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, νά ἀναγνωρισθῶσιν ὡς ἔγκυροι.
3) Ἡ ἐφαρμογή τοῦ νέου ἡμερολογίου ὑπό τῆς Ἱεραρχίας νά θεωρηθῆ οὐχί ὡς ὁριστική καί τελεσίδικος, ἀλλά ὡς προσωρινή καί ἐπίδικος, ὑποκειμένη ὑπό τήν ἔγκρισιν ἤ ἀκύρωσιν τῆς μελλούσης προσυνόδου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, συμφώνως ἄλωλστε καί πρός τήν ἐγκύκλιον τοῦ 1931 τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πρός πάσας τάς αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας.
4) Νά ὦσιν ἐλεύθεροι καί ἀδίωκτοι πάντες οἱ κληρικοί παντός βαθμοῦ καί λαϊκαί οἱ ἀκολουθοῦντες τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον εἰς τά τῆς λατρείας ἐν ταῖς ἰδίαις Ἐκκλησίαις μέχρι τῆς ὁριστικῆς καί ἐγκύρου διευθετήσεως του ζητήματος ὑπό τῆς Προσυνόδου.
5) Ὡς τελευταῖον χρονικόν ὅριον τῆς συγκλήσεως τῆς Προσυνόδου νά ὁρισθῆ ἡ προσεχής Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί ἡ ἡμέρα, εἰ δυνατόν, ἡ πρώτη Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, οὕτως ὥστε τό ἐρχόμενον Ἅγιον Πάσχα νά μᾶς εὕρη ἡνωμένους καί νά συνεχίσωμεν εἴτα οἱ πάντες ἑορτάζοντες μέ ἕν καί τό αὐτό ἡμερολόγιον πάσας τάς χριστιανικάς ἑορτάς.
6) Νά ἀποτελέση καί εἷς ἐξ ἡμῶν διά διορισμοῦ τῆς Δ. Ἱ. Συνόδου μέλους τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς μελλούσης νά ἀντιπροσωπεύση τήν Ἐκκλησίαν εἰς τήν Προσύνοδον, ἴνα ἀναπτυχθῶσι καί αἱ ἡμέτεραι ἀπόψεις περί ἡμερολογίου ἐν αὐτῆ.
7) Νά καταστῆ ὑποχρεωτική δι' ἡμᾶς καί τήν Ἱεραρχίαν ὅλην ἡ περί ἡμερολογίου ἀπόφασις τῆς Προσυνόδου, οἱαδήποτε καί ἄν ἡ αὕτη καί νά τεθῆ ἀμέσως εἰς ἐφαρμογήν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας, συμφώνως πρός τήν συνοδικήν Ἐγκύκλιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπαγορεύουσαν τάδε: «Βεβαίως ἐπί τινων ζητημάτων ἁπλουστέωρν καί εὐχρηστέρων διά τήν οὐσίαν αὐτῶν, σπουδαίαν δέ διά τάς ἀνάγκας σήμερον τῶν Ἐκκλησιῶν οἷα τά ζητήματα τοῦ ἡμερολογίου, τοῦ Πασχαλίου…, δύναται ἡ προσύνοδος νά γνωματεύση καί περί ἀμέσου καί ὑποχρεωτικῆς ὑπό τῶν Ἐκκλησιῶν ἐφαρμογῆς τῶν σχετικῶν πορισμάτων αὐτῆς καί πρό τῆς ὑπό τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου κυρώσεως αὐτῶν. Ἀλλά τοῦτο δύναται συμβῆναι ὑπό τόν ἀπαραίτητον ὅρον ὁμοφώνων πάντων τῶν ἀντιπροσώπων σχετικῆς ἀποφάσεως. Ταύτης δέ τυχόν μή ὑπαρχούσης οὐ μόνον ὑποχρέωσίς τις διά τάς Ἐκκλησίας ἐκ τῆς προσυνόδου οὐ δύναται προελθεῖν, ἀλλά καί ὑπό οὐδεμιᾶς Ἐκκλησίας βεβαίως ἐπιχειρηθήσεται ἐν τοιαύτη περιπτώσει μονομερής ἐφαρμογή (Ὀρθοδοξία, ἔτος ΣΤ΄, μήν Δεκέμβριος, τεῦχος 72)».
8) Νά καταργηθῆ ἡ ἀνεξάρτητος θρησκευτική Κοινότης τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων ὡς περιττή καί αἱ Ἐκκλησίαι τῆς Ἁγίας Μαρίνης Πειραιῶς, ἡ Κοίμησις καί αἱ Τρεῖς Παρθένοι Ἀθηνῶν ἄς κατέχει αὕτη νά τεθῶσιν ὑπό τήν δικαιοδοσίαν ἡμῶν, τῶν νομίμων καί κανονικῶν ἀντιπροσώπων τῶν Παλαιοημερολογιτῶν.
9) Νά ληφθῶσιν ὅλα τά ἐνδεδειγμένα ἐκκλησιαστικά μέτρα κατά πάντων τῶν κληρικῶν παντός βαθμοῦ καί τῶν λαϊκῶν ἐκείνων, οἴτινες ἀναλαβόντες τόν ἱερόν ἀγῶνα τοῦ παλαιοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου ὡς ἐπιχείρησιν καί στάδιον ἐκμεταλλεύσεως ἐξετράπησαν τῶν κανονικῶν ὁρίων καί προέβησαν εἰς λόγους καί πράξεις μειούσας τό ὀρθόδοξον κῦρος τῆς Ἐκκλησίας καί συντελούσας εἰς τήν μονιμοποίησιν καί διαιώνισιν τῆς διαιρέσεως αὐτῆς καί τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.
10) Ἐν περιπτώσει καθ' ἥν δι' ἕναν ἤ δι' ἄλλον λόγον δέν συνέλθη μέχρι τοῦ προσεχοῦς Πάσχα ἡ προσύνοδος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ Δ. Ἱ. Σύνοδος νά ἔχη τήν ὑποχρέωσιν διά συνοδικῆς ἀποφάσεως νά καθορίση διά τήν Ἐκκλησίαν τήν χρῆσιν καί ἐφαρμογήν τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου δι' ὅλας τάς ἑορτάς τῆς Ἐκκλησίας, συμφώνως πρός τό πνεῦμα τῆς προμησθείσης Πατριαρχικῆς Ἐγκυκλίου κωλυούσης τήν μονομερῆ ἐφαρμογήν τοῦ Νέου πρός τούς θείους καί ἱερούς Κανόνας καί δή τόν 56 ΣΤ΄ Οἰκ. Συνόδου ὁρίζονται τά ἑξῆς:
«Ἔδοξε τοίνυν καί τοῦτο, ὥστε τήν κατά πᾶσαν τήν Οἰκουμένην Ἁγίαν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν μιά κατακολουθοῦσαν τάξιν τήν νηστείαν ἐπιτελεῖν».
Πρός τό Βασιλικόν Διάταγμα τοῦ 1923 διακελοῦον τά ἑπόμενα:
«Ἄρθρον 1ον, παράγρ. 5. — Διατηρεῖται ἐν ἰσχύϊ τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον ὅσον ἀφορᾶ ἐν γένει τήν Ἐκκλησίαν καί τάς θρησκευτικάς ἑορτάς».
Καί τέλος, συμφώνως πρός τό Σύνταγμα τό ἀπαιτοῦν ὅπως ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλληνική Ἐκκλησία φυλάττει τούς θείους καί ἱερούς Κανόνας καί τάς Ἐκκλησιαστικάς παραδόσεις ὅπως ὅλαι αἱ λοιπαί Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι.
Τούτων πάντων ἀποδεκτῶν γενομένων ὑπό τῆς Δ. Ἱ. Συνόδου ἡμεῖς ἴνα διευκολύνωμεν τό ἔργον τῆς ὑπό πάντων ποθουμένης εἰρήνης τῆς Ἐκκλησίας θά παραμείνωμεν εἰς τό νῦν ἐκκλησιαστικόν καθεστώς μερι τοῦ Πάσχα καί θά ἀποφύγωμεν πᾶσαν νέαν χειροτονίαν καί ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν δυναμένην νά θίξη τό κῦρος τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας καί νά δυσχεράνη τήν εἰρήνην τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἕνωσιν τῶν Χριστιανῶν, ἥν ἐπαγγέλλεται ἀσφαλῆ καί βεβαίαν ἡ ἀνωτέρω ἀμοιβαία συνθηκολόγησις.
Πραίνοντες τήν παράθεσιν στοιχείων δι' ὦν ἀπηχεῖται ἡ Ἐκκλησιαστική κατάστασις κατά τήν περίοδον 1935-1937 καί κυρίως ἀπορρέουσι τά αἴτια τοῦ σχίσματος τοῦ 1937, ὑπογραμμίζομεν ὅτι ἡ αἰτία τοῦ ἐν λόγω σχίσματος διαφωτίζεται καί ἐκ μεταγενεστέρων κειμένων τά ὁποῖα δέν παραθέτομεν ἀλλ' ἁπλῶς μνημονεύομεν τά σημαντικώτερα, ἅτινα εἶναι:
Τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου.
α) Ἡ ἀπό 1.6.1944 Ἐγκύκλιος (Κ.Γ.Ο. Τόμος 28ος 1983 σελ. 134-140, 169-172 καί 177).
β) Ἡ ἀπό Ἰανουαρίου 1945 «Διασάφησις Ποιμαντορικῆς Ἐγκυκλίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου» (Κ.Γ.Ο. Τόμος 29ος, 1984 σελ. 419-423, 447-450 καί τόμος 20ός 1984 σελ. 22-27 καί 81-87).
γ) Ἡ ὑπό 1950 Ἐγκύκλιος τοῦ πρ. Φλωρίνης καί τῆς ὑπ' αὐτόν Σύνοδος.
Τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ καί Βρεσθένης Ματθαίου:
α) Ἡ ἀπό 14.5.1940 ἐπιστολή τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ πρός τόν Ἁγιορείτην Μοναχόν π. Πολύκαρπον.
β) Τό ἀπό 27.1.1940 ἔγγραφον τῶν Κυκλάδων Γερμανοῦ καί Βρεσθένης Ματθαίου. (Κ.Γ.Ο. Τόμος 28ος 1983 σελ. 139-140).
γ) Ἡ ἀπό 1.6.1940 Ἐγκύκλιος τῶν Κυκλάδων Γερμανοῦ καί Βρεσθένης Ματθαίου. (Κ.Γ.Ο. Τόμος 27ος 1982 σελ. 188-189 καί Τόμος 28ος 1983 σελ. 139-140).
δ) Ἡ 12.10.1943 Ἐγκύλιος τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου. (Κ.Γ.Ο. Τόμος 28ος 1983 σελ. 200-207, 234-242).
στ) Ἡ ἀπό 18.5.1945 «Ἐπιστολή τοῦ Ἀκακίου Παπᾶ». (Κ.Γ.Ο. Τόμος 28ος 1983 σελ. 265-272).