ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΕΣ ΕΝΩΣΕΙΣ
ΤΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ

Ἐξοχότατε κύριε πρωθυπουργέ,
Ἡ ἐξέλιξη τῶν γεγονότων σχετικά μέ τίς συζητήσεις γιά τό θέμα τοῦ ὀνόματος τῆς ΠΓΔΜ μᾶς προξενοῦν ἀνησυχία, ἰδιαίτερα οἱ δηλώσεις τοῦ εἰδικοῦ μεσολαβητῆ, κ. Νιμετζ, στήν ἠλεκρονική μορφή τῆς γνωστῆς ἐφημερίδας Ἔθνος: «Τό θέμα τῆς ταυτότητος πηγάζει ἀπό τόν ἴδιο τό λαό». Ὅσον ἀφορᾶ τόν Ἑλληνισμό ἡ Μακεδονία εἶναι μιά ἑλληνική ἐπαρχία. Ἐπί πλέον ἡ ταυτότητα τοῦ Μακεδόνα ἀνήκει ἀποκλειστικά στόν ἑλληνικό πληθυσμό τῆς Μακεδονίας τῆς Ἑλλάδας γιά χιλιάδες χρόνια.
Ὁποιαδήποτε τυχόν ἀναφορά ἀπό τόν κύριο Νιμετζ περί «Μακεδονικοῦ» ἔθνους καί «Μακεδονικῆς» γλώσσας πού πρέπει νά ἀναγνωριστοῦν διεθνῶς καί νόμιμα, συμπεριλαμβανομένων τῆς Ἑλλάδας καί τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας, ἀντιπροσωπεύει τήν πιό μεγάλη ἀπειλή ἐναντίον τῆς Ἑλλάδας. Ἀποτελεῖ ἕναν θανάσιμο κίνδυνο πολύ χειρότερο ἀπό τήν ὕπαρξη μιᾶς χώρας βόρεια τῆς Μακεδονίας τῆς Ἑλλάδας, ἡ ὁποία θά φέρει κάποια παραλλαγή τοῦ ὀνόματος «Μακεδονία». Ἡ ἀποδοχή ἐκ μέρους τῆς Ἑλλάδος τῆς ἰδέας τῆς σύνθετης ὀνομασίας, εἶναι ἰδιαίτερα ἀτυχής καί ἐπικίνδυνη διότι ἀκριβῶς παραβλέπει τό ἐπακόλουθο τῆς ἀναγνώρισης τῶν στοιχείων τοῦ «Μακεδονικοῦ» ἔθνους καί «Μακεδονικῆς» γλώσσας. Ὅπως ἔδειξαν οἱ τελευταῖες ἐξελίξεις ὅπου ἡ Σκοπιανή πλευρά θέτει θέμα «Μακεδονικῆς» μειονότητας, ἀποζημιώσεως καί ἐπαναφορά τῶν πολιτικῶν προσφύγων, ἡ ὑποχωρητικότητα τῆς Ἑλλάδος ἀποδεχόμενη τή σύνθετη ὀνομασία καί ἀποκαλώντας τους «οἱ φίλοι μας τά Σκόπια», ὄχι μόνον δέν ἔχει προωθήσει τίς θέσεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλά μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἕνα πολύ ἐπικίνδυνο νομικό πρόβλημα, τό ὁποῖο ἄν δέν χειριστεῖ ἡ Ἑλλάδα σωστά, θά ἔχει καταστροφικές συνέπειες.
Εἶναι προφανές ὅτι μόλις γίνει διεθνῶς ἀποδεκτό τό «Μακεδονικό» ἔθνος, θά ἀνοίξει αἰτήματα γιά ὁποιεσδήποτε ἀξιώσεις ἐναντίον τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Μακεδονικῆς ἐπαρχίας της. Πώς εἶναι δυνατόν νά ὑποστηρίξουμε σέ ὁποιονδήποτε, συμπεριλαμβανομένων καί τῶν διεθνῶν δικηγόρων, ὅτι τό «Μακεδονικό» ἔθνος πού ἐμεῖς ἔχουμε ἀναγνωρίσει εἶναι ἀνεξάρτητο ἀπό τή Μακεδονία τῆς Ἑλλάδας καί ἔτσι δέν θά ἔπρεπε νά ἔχει καμμία ἱστορική, γεωγραφική, γλωσσική, ἐδαφική καί οἰκονομική ἀξίωση. Πώς θά ἀποκαλοῦμε πλέον τούς ἀνθρώπους τούς ὁποίους μέχρι τώρα τούς ὀνομάζαμε «Σκοπιανούς»; Τό στρατό τους θά τόν ἀποκαλοῦμε «Μακεδονικό» στρατό;
Πρέπει ἐπίσης νά ἀναφερθοῦμε καί στό ζήτημα τῆς σχισματικῆς, παράνομης ἐκκλησίας τῆς ΠΓΔΜ σέ περίπτωση πού οἱ Σλάβοι τῆς χώρας αὐτῆς ἀναγνωριστοῦν ὡς «Μακεδονικό» ἔθνος. Ἡ Ἑλληνική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ὁ Ἑλληνικός λαός θά ὑποχρεωθοῦν νά ἀποκαλοῦν τήν ἐκκλησία τῆς ΠΓΔΜ ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς «Μακεδονική» Ἐκκλησία; Μόλις καθιερωθεῖ ἕνα «Μακεδονικό» ἔθνος ἐπίσημα καί νόμιμα, ἀσφαλῶς θά εἶναι σέ θέση νά διεκδικήσει ὅλες τίς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες στήν Ἑλληνική Μακεδονία γιά νά εἶναι κάτω ἀπό τήν ἁρμοδιότητα ποιᾶς ἄλλης, μά φυσικά τῆς «Μακεδονικῆς» Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τελικά γιατί νά ὑπάρχουν Ἕλληνες στή Μακεδονία, ὅταν ὑπάρχει τό «Μακεδονικό» ἔθνος;
Ἀναφερόμαστε καί τονίζουμε μέ ἔμφαση ὅτι ἡ Μακεδονία εἶναι σήμερα ὅρος καθαρά γεωγραφικός καί ὄχι ἐθνολογικός. Ἔθνος Μακεδονικό ἰδιαίτερο δέν ὑπῆρξε ποτέ, ἐφ' ὅσον οἱ ἀρχαῖοι Μακεδόνες, μαζί μέ τά ἄλλα Ἑλληνικά φύλα, χωνεύτηκαν μέσα στό μεγάλο Ἑλληνισμό τῶν ἀλεξανδρινῶν, ρωμαϊκῶν καί βυζαντινῶν χρόνων, οὔτε σήμερα εἶναι δυνατόν νά διανοηθεῖ. Τό πεπρωμένο τῆς Ἱστορίας ἦταν νά βρεθεῖ σήμερα τό ἔδαφος τῆς ἀρχαίας Μακεδονίας μοιρασμένο στούς Ἕλληνες, Σλάβους καί Βουλγάρους, καί προσαρτημένο μέ σειρά διεθνῶν συνθηκῶν στά τρία ἀντίστοιχα βαλκανικά κράτη.
Ἡ Ἑλλάδα, στερημένη ἀπό ἰσχυρούς ἐθνικούς προστάτες, ὄχι μόνο χρειάστηκε νά ποτίσει μέ ἑλληνικό αἷμα κάθε σπιθαμή ἐδάφους ἑλληνικοῦ πού ἀπελευθέρωσε διαδοχικά ἀπό τόν τουρκικό ζυγό, ὄχι μόνο δέν εἶδε νά ἀναγνωρίζονται στό ἀκέραιο σέ καμμιά συνθήκη εἰρήνης τά ἐθνικά καί πολύ λιγότερο τά ἱστορικά δίκαιά της, ὄχι μόνο βρέθηκε ἀναγκασμένη νά δεχθεῖ μέσα στά στενά σύνορα τοῦ ἐλεύθερου ἐδάφους της τά πλήθη τῶν ξεριζωμένων ἀπό τίς πανάρχαιες ἑστίες τους τέκνων της, ἀλλά καί μέ ἄφθαστο πνεῦμα πολιτικοῦ ρεαλισμοῦ ἀποδέχθηκε τή σημερινή παγιοποίηση τῶν συνόρων της πρός τίς γειτονικές σλαβικές καί ἄλλες ἐπικράτειες.
Στό γεωγραφικό χῶρο τῶν Βαλκανίων, ἡ Μακεδονία δέν ἦταν ποτέ διαιρημένη ἀνάμεσα σέ Ἑλληνική καί μή Ἑλληνική περιοχή ἡ ὁποία ἀνῆκε σέ ἄλλους λαούς, ἀνεξάρτητα ἀπό τά γεωγραφικά ὅριά της τά ὁποῖα διέφεραν ἀνά τούς αἰῶνες. Διαφωνοῦμε σθεναρά μέ τή θέση τήν ὁποία ἐξέφρασε ἡ κυρία Μπακογιάννη στό Wαλλ Στρεετ Ξοωρναλ καί τίς αὐθαίρετες καταχωρήσεις τοῦ κυρίου Ταμβάκη στόν διεθνῆ τύπο, παρουσιάζοντας τή Μακεδονία σάν μιά ἔννοια καί χῶρο ὁ ὁποῖος ἦταν πάντοτε διαιρεμένος.
Ἐπιθυμοῦμε ἐπίσης νά σημειώσουμε ὅτι κατά τή διάρκεια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας δέν ὑπῆρξε καμμία χρήση τοῦ ὅρου Μακεδονία (δηλαδή ἡ ἀρχαία γεωγραφική Μακεδονία). Ἡ Μακεδονία ὑπῆρχε μόνον σέ δύο Βιλαέτια, τό Βιλαέτι τῆς Θεσσαλονίκης καί τό Βιλαέτι τοῦ Μοναστηρίου (Βιτολα). Τό Βιλαέτι τοῦ Κοσσυφοπεδίου ποτέ δέν συμπεριλήφθηκε στή γεωγραφική Μακεδονία καί ἡ πόλη τῶν Σκοπίων (σημερινή πρωτεύουσα τῆς ΠΓΔΜ) μαζί μέ τήν γύρω περιοχή ὑπαγόταν σ' αὐτό τό Βιλαέτι, τοῦ ὁποίου ἦταν καί πρωτεύουσα.
Τά ποσοστά τά ὁποῖα ἀναφέρθηκαν σέ ὁρισμένες δημόσιες καταχωρήσεις ἐκ μέρους τῆς κυβέρνησης πώς ἡ «Ἑλλάδα ἔλαβε τά 52 %, ἡ ΠΓΔΜ 38 %, καί ἡ Βουλγαρία 10 %» εἶναι λανθασμένα. Δέν ἀντιστοιχοῦν στήν γεωγραφική Μακεδονία, τήν μόνη ὑπαρκτή ἔννοια Μακεδονίας διά τήν ὁποία πρέπει νά συζητοῦμε, ἀλλά στήν περιοχή τῶν δύο Βιλαετιῶν Θεσσαλονίκης καί Μοναστηρίου πού ἐλευθερώθηκε τό 1912 ἀπό τούς τέσσερις συμμάχους (Ἑλλάδα, Σερβία, Βουλγαρία καί Μαυροβούνιο). Τέτοια φόρμουλα θά ἦταν σωστή ἐάν τό κράτος τῶν Σκοπίων ὑπῆρχε τό 1913. Ἡ γεωγραφική Μακεδονία ἀποτελοῦσε μέρος μόνο τῆς περιοχῆς τῶν δύο Βιλαετιῶν, καί στήν πραγματικότητα ἡ Ἑλλάδα ἔλαβε 70 % αὐτῆς, ἐνῶ τό ὑπόλοιπο 30 % παραχωρήθηκε στή Σερβία καί τή Βουλγαρία. Νά σημειωθεῖ ὅτι ἀπό τό ἔδαφος τῆς σημερινῆς ΠΓΔΜ, τά 3/5 δέν ἀνῆκαν ποτέ στή γεωγραφική Μακεδονία!
Ἡ ἀποδοχή τῆς ἔννοια «Μακεδονικοῦ» ἔθνους, μέ «Μακεδονική» ἐθνότητα καί γλῶσσα σέ ἀνταλλαγή μιᾶς μικρῆς τροποποίησης τοῦ ὀνόματος τῆς ΠΓΔΜ, θά σημάνει ὅτι, ἐμεῖς, μέ τό δικό μας χέρι βάζουμε ἕνα τέλος σέ τρεῖς χιλιάδες χρόνια Μακεδονικοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καί κουλτούρας. Τέτοια ἐνέργεια θά σημάνει ὅτι προσποιούμαστε νά ἀγνοοῦμε πώς δημιουργήθηκε τό «Μακεδονικό» ἔθνος καί ἡ «Μακεδονική» γλῶσσα ἀπό τό κομμουνιστικό καθεστώς τῆς Γιουγκοσλαβίας, καί πώς ἐπεβλήθη στό λαό τῆς νότιας περιοχῆς τῆς χώρας αὐτῆς. Θά σημάνει τήν ἐπιδείνωση τῶν σχέσεων τῆς Ἑλλάδος μέ τή Βουλγαρία, διότι καί ἡ γείτων αὐτή χώρα ἀντιμετωπίζει προβλήματα μέ τήν ἐθνικότητα καί γλῶσσα τῆς ΠΓΔΜ, ἡ ὁποία μάλιστα δέν παύει νά τούς ὑπενθυμίζει ὅτι οἱ ρίζες τῆς ἐθνικότητας καί τῆς γλώσσας τους εἶναι στοιχεῖα βουλγαρικά.
Τά μέλη τῶν Παμμακεδονικῶν Ἑνώσεων ἀνά τήν ὑφήλιο τονίζομε πώς παραμένουμε στίς ἀποφάσεις τῆς ὁλομέλειας τῶν Παμμακεδονικῶν Συνεδρίων, καί δέν δεχόμαστε ὄνομα γιά τή γειτονική χώρα πού θά περιέχει τόν ὅρο «Μακεδονία», ἤ παράγωγα τοῦ ὅρου.
Ζητοῦμε ἀπό τήν Ἑλληνική κυβέρνηση νά ἀποσαφηνίσει διεθνῶς καί μέ τόν πλέον ἐπίσημο καί νομικά δεσμευτικό τρόπο ὅτι δέχεται τούς ὅρους Μακεδόνας/Μακεδονικό ὡς στοιχεῖα ἀνήκοντα τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἑλληνικῆς ἐπαρχίας τῆς Μακεδονίας. Ἐπί πλέον δέν ἀποδέχεται καθ' οἱονδήποτε τρόπο τήν ἐθνολογική ὀνομασία «Μακεδονίας» γιά τούς Σλάβους.