Τήν Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πάντων (9 Ἰουνίου 2008 ἐ.ἡ.), εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου Ἀχαρνῶν, ἐγένετο ἐπισήμως δεκτός ὁ ἱερομόναχος π. Παντελεήμων Θιλιψιψ Κροατικῆς καταγωγῆς. Οὗτος παιδιόθεν ἀνετράφη εἰς περιβάλλον Παπικῶν, τήν δέ Ὀρθοδοξίαν ἐγνώρισε μέσα ἀπό τήν μελέτην Ὀρθοδόξων βιβλίων. Ἐβαπτίσθη εἰς Ἅγιον Ὄρος ὑπό τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Γρηγορίου π. Γεωργίου Καψάνη. Ἐν συνεχεία προσεχώρησεν εἰς τήν Φλωρινικήν παράταξιν τοῦ Χρυσοστόμου Κιούση, ἐμόνασεν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Παντελεήμονος Πατρῶν, καί ἐχειροτονήθη Ἱερομόναχος ὑπό τοῦ «Ἀχαΐας» κ. Καλλινίκου Σαραντοπούλου. Μή ἀναπαυόμενος εἰς τούς Φλωρινικούς ἀνεζήτησεν τήν Ὀρθοδοξίαν εἰς τούς Νικολα?τας, ἀλλ' ἀμέσως διέκρινεν ὅτι ὁ Νικόλαος καί οἱ μετ' αὐτοῦ, ὅπως κατήντησαν, δέν ἔχουν καμμίαν σχέσιν μέ τήν Ὀρθοδοξίαν. Εἰς τήν συνέχειαν μελετήσας τά πάντα προσέφυγεν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Ἐγένετο δεκτός διά Λιβέλλου — Ὁμολογίας καί ἐχειροθετήθη ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου. Παραθέτομεν τήν ἀναλυτικήν του Ὁμολογίαν:
Κοινοποίησις:
1) «Σεβασμιώτατον Ἀχαΐας» κ. Καλλίνικον, Ἱ. Μ. Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, 200 05 Ἀθίκια.
2) «Ἱεράν Σύνοδον Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος», Κάνιγγος 32 106 82 Ἀθῆναι.
Σεβασμιώτατε, Μητροπολίτα Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκε,
Σᾶς ὑποβάλλω τόν «ΛΙΒΕΛΛΟΝ — ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ», τόν ὁποῖον συνέταξα καί ἐκοινοποίησα εἰς τόν μέχρι πρό τινος Ἐπίσκοπόν μου «Ἀχαΐας κ. Καλλίνικον», διά τῆς ὁποίας τοῦ γνωρίζω καί τούς λόγους, διά τούς ὁποίους, βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων ΙΕ’ τῆς ΑΒ’ Συνόδου καί 31 Ἁγίων Ἀποστόλων, διακόπτω τήν μετ' αὐτοῦ κοινωνίαν.

● Ἀποδέχομαι καί τιμῶ τάς Ἁγίας καί Οἰκουμενικάς Συνόδους καί τά ἐν αὐταῖς θεῖα τε, ὑπερφυῆ καί σωτήρια δογματισθέντα καί κηρυχθέντα παρά τῶν Ὁσίων καί Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, καί, οὕς ἡ Καθολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία προσίεται, ἀποδέχομαι, καί οὕς ἀποστρέφεται, ἀποστρέφομαι, μετά δέ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Πρώτης ἐν Νικαία καί τῆς Ζ’ τό δεύτερον ἐν Νικαία, ὁμολογοῦμεν καί κηρύσσομεν. «Εἰ τις Ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν ἔγγραφον ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ ἀνάθεμα», «Ἅπαντα τά παρά τήν ἐκκλησιαστικήν ὑποτύπωσιν καί διδασκαλίαν καινοτομηθέντα ἤ μετά τοῦτα πραχθησόμενα, ἀνάθεμα ἔστω», καί «Ἡμεῖς τῆ ἀρχαία θεσμοθεσία τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας κατακολουθῶμεν, ἡμεῖς τούς θεσμούς τῶν Πατέρων φυλάττομεν, ἡμεῖς τούς προστιθέντας τί ἤ ἀφαιροῦντας ἐκ τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας ἀναθεματίζομεν».
● Ἡ εἰσαγωγή τοῦ Παπικοῦ — Ἡμερολογίου Ἑορτολογίου εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος τό 1924 καί ἀμέσως μετά σέ πολλές ἄλλες τοπικές Ἐκκλησίες, καταδεικνύει τήν εἰσαγωγήν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτό τό νέο, Παπικόν Ἡμερολόγιον, ἤδη πολλές φορές ἔχει καταδικασθεῖ, ἀναθεματισθεῖ καί ἀπαγορευθεῖ ἀπό πολλάς Πανορθοδόξους Συνόδους. Μέ αὐτό ἡ Νεοημερολογιτική Ἱεραρχία — Ἐκκλησία, ἔγινε σχισματοαιρετική, ἴδια μέ ἐκεῖνες τίς Ἐκκλησίες πού ἄν καί δέν δέχθηκαν τό νέο ἡμερολόγιο, ὅμως εἶχαν (καί ἔχουν) ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετά τῶν καινοτόμων, πράγμα τό ὁποῖον ἀπαγορεύουν οἱ ἱεροί Κανόνες. Μόνον ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀντέδρασαν (κλῆρος καί λαός) καί ὅσοι διέκοψαν ἐπικοινωνίαν μετά τῶν καινοτόμων, παρέμειναν καί συνέχισαν τόν δρόμο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ (τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας).
● Τό 1935, τρεῖς Ἐπίσκοποι τῆς ἐπισήμου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ἀπέρριψαν τήν παπικήν καινοτομίαν καί δημοσίως ὡμολόγησαν ὅτι ἡ νεοημερολογιτική κρατική Ἐκκλησία μέ τήν εἰσαγωγή τοῦ Παπικοῦ Ἡμερολογίου ἔγινε σχισματική, τά δέ τελούμενα ὑπ' αὐτῆς μυστήρια εἶναι ἄκυρα, διό τά ὑπ' αὐτῶν βαπτιζόμενα παιδιά, ὅταν ἐπιστρέφουν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν πρέπει νά μυρώνωνται. Ἀμέσως οἱ τρεῖς ἐκεῖνοι Ἐπίσκοποι ἐχειροτόνησαν ἄλλους τέσσαρες Ἐπισκόπους. Ὕστερα ἀπ' αὐτά ἠκολούθησαν διωγμοί κατευθυνόμενοι ἀπό τήν κρατοῦσα Ἐκκλησία καί τήν κρατική ἐξουσία. Ἀργότερα μερικοί ἀπ' αὐτούς τούς Ἀρχιερεῖς ἐπέστρεψαν πάλιν εἰς τό νέον ἡμερολόγιον, ἐνῶ ὁ ἐπίσκοπος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί οἱ σύν αὐτῶ ἤρχισαν νά κηρύττουν δημοσίως ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ νέου ἡμερολογίου δέν εἶναι σχισματική «ἐν ἐνεργεία», ἀλλά μόνον «ἐν δυνάμει». Ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος καί οἱ σύν αὐτῶ ἔμειναν πιστοί στήν πρώτην Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν του, τήν κηρυχθεῖσαν ἀμέσως ἀπό τό 1924 καί πλέον ἐπισήμως καί Συνοδικῶς τό 1935.
● Ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος ἔκανε μεγάλες προσπάθειες νά μεταπείση τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον νά ἐπιστρέψη εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν τοῦ 1935, βάσει τῆς ὁποίας τόν ἐδέχθη ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὡς Ἀρχιερέα πλήν εἰς μάτην. Βλέπων ὅτι ὁ πρ. Φλωρίνης παραμένει ἀμετακίνητος στίς δικές του νέες θεωρίες, τό 1937 διέκοψεν ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετ' αὐτοῦ. Ἐκτός ἀπό αὐτόν τόν κακόδοξον ὅρον περί «ἐν δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος», ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος εἶχε προβεῖ δι' ἐπισήμων ἐγγράφων του καί δημοσίως σέ ἐφημερίδες καί σέ ἄλλες αἱρετικές δηλώσεις, ὅπως: «Ἡμεῖς οἱ Γ.Ο.Χ. εἴμεθα μόνο μία φρουρά, ἡ ὁποία φυλάττει τό παραδοσιακό παλαιό ἡμερολόγιο μέσα στά πλαίσια τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος». Ὁ πρ. Φλωρίνης, ἔδωσεν ὑπόσχεσιν, ὅτι ποτέ δέν θά προβῆ εἰς χειροτονίας νέων ἐπισκόπων! Αὐτή τήν ὑπόσχεσιν τήν κράτησε μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του, διότι ὅπως ἔλεγε, δέν ἤθελε νά διαφύγη ὁ ἀγώνας ἀπό τόν ἔλεγχο, καί διά νά μή παραβιάση τήν «ἀξιοπρέπεια» τῆς Κρατούσης Ἐκκλησίας. Ἀκόμη εἶχε πεῖ ὅτι ἡ Σύνοδος (τῶν νεοημερολογιτῶν) ἔπρεπε νά ὁρίσει κάποιον μητροπολίτη νά «ὑποκριθῆ τόν ὁδηγό τῶν παλαιοημερολογιτῶν! Ἀπό τήν ἀλληλογραφία τους βλέπομεν ὅτι ὁ ἀείμνηστος Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος προσεπάθησε νά ἐπαναφέρη τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο στίς Ὀρθόδοξες θέσεις. Ἐζήτησε μόνο νά δημοσιεύσει τίς τρεῖς — τέσσερις ὁμολογιακές θέσεις τοῦ 1935, καί μέ αὐτάς θά ἐγίνετο ἡ ἕνωσις αὐτομάτως. Ἀντιθέτως βλέπομεν ἀπό ἐπιστολές τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου ὅτι συκοφαντοῦσε τόν Βρεσθένης Ματθαῖο ἤ τόν ἐπρόσβαλλε θεωρώντας τον ὡς πλανεμένον ἤ θεολογικῶς ἀγράμματον.
● Ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος καί οἱ μετ' αὐτοῦ ἀνεζήτησαν τήν συνεργασίαν καί τό σύμψηφον καί ἄλλων ὀρθοδόξων ἀρχιερέων στήν Ἑλλάδα καί ἐκτός Ἑλλάδος, ἀλλά δέν βρῆκαν ἀνταπόκρισιν. Καί ὅταν ἔφθασε σέ μεγάλη ἡλικία τό 1948 (σχεδόν 90 ἐτῶν), ἐξαντλημένος ἀπό τίς προσπάθειες, πιεζόμενος ἀπό τόν κλῆρο καί τόν λαό, ἐχειροτόνησε μόνος του ἄλλον ἐπίσκοπο, καί κατόπιν οἱ δύο μαζί ἐχειροτόνησαν τρίτον κ.λπ. Οἱ Κανόνες ὁρίζουν ὅτι εἰς τήν χειροτονίαν Ἐπισκόπου χρειάζεται νά παρίστανται τουλάχιστον τρεῖς ἤ δύο Ἐπίσκοποι, ὅμως, προβλέπουν ὅτι ἡ ὑφ' ἑνός χειροτονία εἶναι ἔγκυρος ὅταν γίνεται, ἐξ αἰτίας κάποιου διωγμοῦ ἤ καί ὅταν ὑπάρχει ἀδυναμία εὐρέσεως ἑτέρων ὀρθοδόξων ἐπισκόπων. Αὐτό δέν δηλώνει αὐθαρεσίαν, ἤ πρόκλησιν δημιουργίας σχίσματος. Ὅταν ἡ κατάστασις εἰρηνεύση, ἡ Ἐκκλησία δέχεται ἤ ἀπορρίπτει τέτοιες χειροτονίες. Στήν περίπτωσι τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, ἡ χειροτονία ἔγινε ἀπό ἀπόλυτη ἀνάγκη καί στόν δύσκολο καιρό τῶν διωγμῶν. Ἐπίσης ἀδυνατοῦσε νά εὕρη Ὀρθόδοξον ἐπίσκοπον στήν Ἑλλάδα ἤ στό ἐξωτερικό.
● Ἀμέσως μετά τήν κοίμησι τοῦ ἀοιδίμου ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος ὑποκρινόμενος ἐδημοσίευσεν ὅτι ἀνακαλεῖ ὅλες τίς λανθασμένες δηλώσεις του, μαζί μέ τό «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία» καί ὅτι ἐπιστρέφει στήν ὁμολογία τοῦ 1935. Διά ποῖο σκοπό ἐδήλωσε αὐτό εἰς αὐτήν τήν συγκεκριμένη στιγμή; Ὁ ἴδιος, ἔδωσε λίγο ἀργότερα τήν ἀπάντησι, ὅταν δήλωσε στήν Ἐφημερίδα «ΒΡΑΔΥΝΗ» (10.12.1950) ὅτι τό «σχίσμα προκάλεσαν οἱ παλαιοημερολογίτες καί ὅτι ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία ἔπρεπε νά ὁρίσει ἕνα μητροπολίτη διά νά ὑποκριθῆ τόν παλαιοημερολογίτη, διά νά μήν γίνη ζημιά στό κύρος τῆς Ἐκκλησίας καί στό γόητρο τῆς ἱεραρχίας…» καί μέ αὐτή τήν «Ὁμολογία» τήν ὁποία ποτέ δέν διέψευσε, τό 1955 ἀπεβίωσε, καί σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεσι, τήν ὁποία ἔδωσε στίς ἐκκλησιαστικές καί κοσμικές ἐξουσίες, ἄφησε τούς ὀπαδούς του χωρίς Ἐπισκόπους.





● Ὅταν μία φορά ἐρώτησαν τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο γιατί δέν χειροτονεῖ ἐπισκόπους, αὐτός εἶπε: «…καί ποιόν νά χειροτονήσω; ἔχετε ἐπισκόπους στήν Κερατέα»! Καί ὅμως αὐτοί ἀντί νά ἑνωθοῦν μέ αὐτούς τούς Ἐπισκόπους, ἔστειλαν τόν δικό τούς ἀρχιμανδρίτη (πρώην «Ματθαιϊκό») Ἀκάκιον Παπᾶ στήν Ἀμερική νά χειροτονηθῆ ἀπό ἐπισκόπους τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, γιά τίς ἀνάγκες τους στήν Ἑλλάδα. Καί ἔτσι ἀπροσδόκητα ἔκαναν ἕνα βῆμα μέ τό ὁποῖο περισσότερο ἐστερέωσαν καί (ὅπως καί σήμερα βλέπουμε) ἐσφράγισαν τό Φλωρινικό σχίσμα. Ὑπάρχουν ἐπίσημα ἔγγραφα τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς πού βεβαιώνουν τήν ἀπόρριψι τῆς αἰτήσεως διά τήν χειροτονία τοῦ Ἀκακίου Παπᾶ, καί ὅτι ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἀκολουθεῖ τό Πάτριο Ἡμερολόγιο, θεωρεῖ τήν εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου ὡς μεγάλο σφάλμα, ὅμως δέν ἔκοψε τήν ἐπικοινωνία οὔτε μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, οὔτε μέ τήν Ἑλληνική Ἀρχιεπισκοπή (τοῦ νέου ἡμερολογίου) στήν Ἀμερική, οὔτε ἀκόμη τούς θεωρεῖ ὡς σχισματικούς, καί διατηρεῖ πνευματικές σχέσεις καί κοινωνία μέ ὅλες τίς νεοημερολογιτικές Ἐκκλησίες. Παρά ταῦτα τό ἔτος 1960 ὁ Ἀκάκιος Παπᾶς πῆγε στήν Ἀμερική γιά νά χειροτονηθῆ μυστικῶς ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Σικάγου (Chicago) Σεραφείμ καί τόν Ρουμάνο νεοημερολογίτη Ἐπίσκοπο Θεόφιλο Ἰονέσκου. Ὁ τελευταῖος μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του δέν παρεδέχθη ὅτι συμμετεῖχε στήν χειροτονία αὐτή. Ἐδῶ γεννιέται τό ἐρώτημα: Διατί οἱ Φλωριναῖοι ἐδέχθηκαν χειροτονία ἀπό Οἰκουμενιστές στήν Ἀμερική; Αὐτές οἱ χειροτονίες εἶναι ἀντικανονικές ἀπό ὁποιανδήποτε ἄποψι, εἴτε ζηλωτική (δηλ. Ὀρθόδοξη), εἴτε ἀπό τήν πλευρά τῶν ἐπισήμων Ἐκκλησιῶν (δηλ. Οἰκουμενιστῶν), διότι κατά τήν δική τους «Ὁμολογία» ἔπρεπε νά εἶχαν ὑποταχθεῖ στήν Ἑλλαδική (νεοημερολογιτική) Ἐκκλησία, ἡ ὁποία θά τούς παραχωροῦσε ἕναν ἐπίσκοπο διά νά τούς ὁδηγεῖ σάν παλαιοημερολογίτες ἐντός τῆς Κρατούσης Ἐκκλησίας, ὅπως κάποτε εἶχε προτείνει καί ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος. Ἀκριβῶς διά τούς παραπάνω λόγους, ἀλλά καί διότι οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς εἶχαν κοινωνία μέ τίς νεοημερολογιτικές Ἐκκλησίες, ἡ δική τους αἴτησις πρός τήν Σύνοδο τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, μέ πρόεδρο τόν Μητροπολίτη Ἀναστάσιο, εἶχεν ἀπορριφθεῖ. Ἐπίσης ὁ πρώην Ματθαιϊκός ἱερομόναχος Αὐξέντιος ἐχειροτονήθη μυστικῶς ἀπό τόν Ἀκάκιο Παπᾶ καί τόν ἐλθόντα ἀπό Νότια Ἀμερική Ἀρχιεπίσκοπο Χιλῆς Λεόντιο (τόν γνωστόν ὡς Λατινόφρονα), ἡ ὁποία «χειροτονία» διά τούς ἴδιους παραπάνω λόγους εἶναι ἐπίσης ἀντικανονική καί σχισματική.
Ἐξ αὐτῶν τῶν βασικῶν γεγονότων ξεκάθαρα φαίνεται ὅτι ἡ σύνοδος τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Κιούση, ὅπως καί οἱ ἄλλες σύνοδοι αἱ ὁποῖαι ἐδημιουργήθησαν ἐπί τῆ βάσει τῶν ἀντικανονικῶν καί σχισματικῶν χειροτονιῶν τοῦ Σικάγου Σεραφείμ καί τῶν κακοδόξων φρονημάτων τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, εἶναι εἰς κατάστασιν σχίσματος.
● Ὅταν εἰς τόν θρόνον τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς ἀνέβη ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος, ἀντιπρόσωποι τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος καί Κύπρου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπῆγαν τό 1971 εἰς τήν Ἀμερικήν, διά νά κηρύξουν καί στερεώσουν τήν Ρωσικήν Ἐκκλησίαν τῆς Διασπορᾶς εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν, καί νά συζητήσουν τά τῆς ἑνώσεως. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ἤθελαν συγχρόνως νά ἐπιτύχουν καί ἕνωσι μέ τήν παράταξι τῶν Φλωριναίων στήν Ἑλλάδα. Οἱ ἱεράρχαι τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ὅπως λέγεται, ἄκουσαν τήν Ὁμολογία Πίστεως τῶν ἀντιπροσώπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ ἐνθουσιασμό καί ὁμόφωνα ἐδέχθησαν αὐτήν τήν ὁμολογίαν. Στό ἀντιφατικό Συνοδικό ἔγγραφο μέ τήν ὑπογραφή τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου φαίνεται ὅτι ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἐδέχθη τήν ἐγκυρότητα τῆς χειροτονίας τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου ἐν ἔτει 1948, διότι αὐτή ἡ χρῆσις τῆς ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας διεπράχθη ἀπό ἀνάγκη διαφυλάξεως τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅμως διά νά ἱκανοποιηθῆ ἡ πλευρά τοῦ ἀρχιεπισκόπου Αὐξεντίου, ἡ ὁποία ἐσκανδαλίσθη ἀπό αὐτήν τήν Κανονικήν ὑπέρβασιν, ἀπεφάσισαν νά γίνη χειροθεσία, τήν ὁποίαν ἡ Ἐξαρχία παρουσίασε ὡς μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, ἐνῶ παράλληλα στό συνοδικό ἔγγραφο ἀνέφεραν ὅτι: «…ἡ Ἱεραρχία ἥτις προέρχεται ἐκ τῶν τοῦ Ματθαίου χειροτονιῶν οὐδόλως δύνανται νά συγκριθοῦν μετά τῶν σχισματικῶν…». Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀπόφασι τῶν Ρώσων περί χειροθεσίας, ἡ ὑπό τούς τότε Κορινθίας Κάλλιστον καί Κιτίου Ἐπιφάνιον ἐξαρχία τοῦ 1971, τήν ἀπέκρυψεν ἀπό τούς ἐν Ἑλλάδι λοιπούς Ἀρχιερεῖς καί ἐδήλωνεν ὅτι δέν ἐδέχθησαν χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν, ἀλλά συγχωρητική εὐχή, καί ταύτην κατ' ἄκραν οἰκονομίαν, διά νά γίνη ἡ ἕνωσις ὅλων τῶν παλαιοημερολογιτῶν ἐν τῆ Ὀρθοδοξία.
Ὅταν οἱ Φλωριναῖοι μέ ἀρχιεπίσκοπο τόν Αὐξέντιο ἔμαθαν ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος τῆς Διασπορᾶς ἐδέχθη ὡς ἔγκυρες τίς χειροτονίες τοῦ 1948, καί ἀνεγνώρισαν πλήρη τήν Ἀρχιερωσύνη στούς Ἐπισκόπους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤρχισαν μία σκοτεινή προπαγάνδα ἐναντίον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μέχρι σήμερον δέν ἔχει σταματήσει. Ἀπό τήν μελέτη τοῦ θέματος αὐτοῦ καί ἀπό ὅσα ἐκ τῶν ὑστέρων ἔγιναν γνωστά, προέκυψεν τό συμπέρασμα, ὅτι κατ' ἀκρίβεια δέν ὑπῆρχε ἀνάγκη διά οὐδεμία συγχωρητική εὐχή ἤ ἐπίθεσι χειρῶν. Ἁπλῶς ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἔπρεπε νά δεχθῆ τήν ἕνωσιν μέ ὁμόφωνη ὁμολογία πίστεως. Ὅμως, λίγο καιρό ἀργότερα ἦλθε στό φῶς ὅτι οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς δέν εἶναι συνεπεῖς σέ ὅσα ὡμολόγησε ὁ Πρωθιεράρχης των, ὁ Φιλάρετος. Δηλαδή δέν ἔκοψαν τήν ἐπικοινωνίαν των μετά τῶν νεοημερολογιτῶν καί τῶν παλαιοημερολογιτῶν οἰκουμενιστῶν. Εἰς σύντομον χρονικόν διάστημα, ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγκάσθη νά κόψη τήν ἐπικοινωνίαν μαζί τους.
● Ἐδῶ θεωρῶ ἀνάγκη νά συμπληρώσω ὅτι ἕνας ἀπό τούς ἀντιπροσώπους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς, ὁ Κορινθίας Κάλλιστος, ἐδήλωσε τό 1976, ὅτι τό 1971 στήν Ἀμερική ἐδέχθη χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν, καί ὅτι συνεπεία αὐτῆς τῆς «χειροθεσίας» ἀποκαταστάθηκε καί ἔγινε κανονικός ἀρχιερέας. Αὐτό ἐσήμαινε ὅτι κατεπάτησε καί ἀρνήθηκε τήν ἀρχιερωσύνη του, διά τοῦτο καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τόν καθήρεσε τό 1977. Ἡ ἀλήθεια σ' αὐτή τήν περίπτωσι εἶναι ὅτι οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τήν Ἀμερική, μετά τήν ἐπιστροφή των εἰς τήν Ἑλλάδα, ἐδήλωσαν ὅτι τέτοια χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν δέν ἔγινε, ἀλλά ἁπλῶς μία τυπική ἐξωτερική πράξις συγχωρητικῆς εὐχῆς. Οἱ ὑπόλοιποι ἀπό τόν κλῆρο καί λαό, ἐθεώρησαν ὅτι δέν εἶναι ἀνάγκη νά λάβουν οὔτε αὐτήν τήν τυπικήν ἐξωτερικήν πράξιν, ἀσχέτως ἄν ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς τό ἐζήτησε. Οἱ Ἐπίσκοποι, πρεσβύτεροι καί ὁ λαός τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤξεραν καί ἐπίστευαν ὅτι ἡ δική τους Ὁμολογία εἶναι κατά πάντα Ὀρθόδοξη καί ὅτι ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἡ ὁποία προέρχεται ἀπό τήν χειροτονία τοῦ ἀειμνήστου ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, εἶναι κατά πάντα ἔγκυρος ἡ δέ γνώμη καί δήλωσις τοῦ Κορινθίας Καλλίστου ἀντιμετωπίσθη ὡς προσωπική του ἐπιλογή πού δέν συμφωνεῖ μέ τήν Ὁμολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
● Ὅμως οἱ συγκρούσεις σχετικά μέ τά γεγονότα τοῦ 1971 δέν ἔπαυσαν. Κατά τό 1991—1993 ἐμφανίσθη ἕνα νέο κίνημα ὑποκινούμενο ἀπό τόν Ἀττικῆς Ματθαῖο καί τόν Θεσσαλονίκης Χρυσόστομον, τό ὁποῖον ἔλεγεν ὅτι πρέπει νά «καταδικασθῆ ἡ χειροθεσία διά νά εἰρηνεύση ἡ Ἐκκλησία». Αὐτό ἀπερρίφθη Συνοδικῶς, διότι ἐάν κατεδικάζετο ἡ ἀνύπαρκτη διά τήν Ἐκκλησίαν χειροθεσία, τοῦτο θά ἐσήμαινε ὅτι αὐτή πράγματι ἔγινε καί εἰς τούς ὑπολοίπους Ἐπισκόπους τῆς Συνόδου καί ἔτσι θά ἀφάνιζαν τήν ἀληθινή Ἀποστολική Διαδοχή, τήν ὁποίαν ἔλαβαν οἱ Ἐπίσκοποι καί οἱ Πρεσβύτεροι τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τόν Ἅγιο Βρεσθένης Ματθαῖο.
Διά νά προχωρήση τό ἔργο τῆς προσβολῆς τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, αὐτοί οἱ δύο Ἐπίσκοποι ἄρχισαν νά πολεμοῦν τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα, ὡς δῆθεν «Εἰκονομάχον». Εἰς τήν πολεμική τους αὐτή κατά τῆς δῆθεν «Εἰκονομαχίας» ἔπεσαν οἱ ἴδιοι στήν εἰκονομαχία, δογματίσαντες ἐπί τινων δυτικῆς προελεύσεως καί δυτικῆς θεολογίας εἰκόνων, ἐνῶ ἠμφισβήτησαν ὀρθόδοξες ἀρχαῖες εἰκόνες, αἱ ὁποῖαι ἐπροσκυνοῦντο περισσότερο ἀπό 1000 χρόνια στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. Ἔτσι οἱ πέντε πρώην μητροπολίτες τό 1995 ἀπεκόπηκαν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἐνῶ ἐπέβαλον «ἀναθέματα» εἰς ὅσους δέν συμφωνοῦν μέ τήν κακόδοξη γνώμη τους.
● Πάλιν μετά τό 2005, ἐξέπεσαν καί βγῆκαν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν κάποιοι, οἱ ὁποῖοι μέ δόλιο τρόπο ἐκινήθησαν κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, διότι δέν ἠμποροῦσαν οἱ ἴδιοι νά κρατήσουν τήν καθαρή καί ὀρθόδοξη ὁμολογιακή γραμμή. Συγκεκριμένα τό 1998 ἔγινε προσπάθεια νά ἐπαναληφθῆ ὁ ἐπίσημος διάλογος μεταξύ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί μιᾶς Φλωρινικῆς παρατάξεως ὑπό τόν ἀρχιεπίσκοπον Χρυσόστομον Κιούση, μέ σκοπό νά βρεθῆ τρόπος διά νά γίνη ἀλληλοαναγνώρισις. Πίσω ἀπό ὅλα αὐτά εἶναι ἡ πρόθεσις οἰκουμενιστικῶν κύκλων τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά γίνη ἡ λύσις τοῦ «παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος» μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, μέ τήν ἕνωσιν ὅλων τῶν Παλαιοημερολογιτικῶν Παρατάξεων καί νά ἀναγνωρισθοῦν καί ἀπό τήν κρατοῦσα ἐκκλησία καί τό κράτος ὡς ἐπίσημη Ἐκκλησία τοῦ Παλαιοῦ ὑπαγομένης στόν Νεοημερολογιτισμόν. Αὐτή ἡ προσπάθεια ἐστηρίζετο εἰς τήν ἀρχήν ὅτι δῆθεν οἱ Φλωριναῖοι καί Ματθαιϊκοί ἔχουν τήν ἴδιαν πηγή Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, δηλαδή ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Δισπορᾶς, οἱ μέν Φλωριναῖοι βάσει τῆς χειροτονίας τοῦ 1960, οἱ δέ «Ματθαιϊκοί» διά τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971, ἡ ὁποία δῆθεν μετεδόθη καί εἰς τούς ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερεῖς. Αὐτό χαρακτήριζε τό νέο διάλογο τῶν Φλωρινικῶν κατά τήν περίοδο τήν ἀπό καί μετά τό 1997. Εἰς αὐτόν τόν διάλογον «ἀντέδρασαν τόσον ὁ ὀρθόδοξος θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης ὅσον καί οἱ Σεβ/τοι Μητροπολίται Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος καί Λαρίσης καί Τυρνάβου Πανάρετος καί οἱ μετ' αὐτῶν. Βλέποντας ὅτι μέ αὐτόν τόν τρόπον θά σταματήση ὁ διάλογος καί θά καταρρεύση ἡ ἐλπίδα τῆς ἑνώσεως (ὅπως τήν ἤθελεν ὁ παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός), οἱ ἐχθροί τῆς Ὁμολογίας διαστρέβλωσαν μίαν ἔκφρασιν τήν ὁποίαν ἀναποδείκτως ἐχαρακτήρισαν ὡς «καινοτομίαν» κ.λπ., διά νά συκοφαντήσουν τόν Μητροπολίτη Κήρυκο (ὁ ἐπίσκοπος Πανάρετος εἶχε ἀποβιώσει) διά δῆθεν αἴρεσι.(*)
● Βλέποντας ὅτι πίσω ἀπό ὅλα αὐτά στέκεται τό συμφέρον τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος καί οἱ σύν αὐτῶ, ὄχι μόνο δέν ὑπετάχθηκαν, ἀλλά ἔβγαλαν στό φῶς ὅλες τίς ὑποχωρήσεις (ὑπαναχωρήσεις) πού ἔγιναν στήν διάρκεια ὅλων αὐτῶν τῶν ἐτῶν, σχετικά μέ τήν Ὁμολογία. Μέσα σ' αὐτές τίς ἀποκαλύψεις ἀναφέρονται ἡ προδοσία τοῦ τότε μητροπολίτου Πειραιῶς Νικολάου μέ τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ δικαστηρίου Πειραιῶς τό 1976, ἡ ἀντικανονική παραίτησις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέα καί ἡ ταυτόχρονος ἐνεργός παραμονή του εἰς τόν βαθμό τοῦ ἐπισκόπου, οἱ βλάσφημες διπλωματικές καί προδοτικές ἐν πολλοῖς δηλώσεις περί δῆθεν χειροθεσίας καί ἐν Ἑλλάδι, ὡς τῶν Κιτίου Ἐπιφανίου, Ἀργολίδος Παχωμίου, Περιστερίου Γαλακτίωνος, κ.λπ. Μή ἠμπορώντας νά ἀπαντήσουν στίς βασικές αὐτές κατηγορίες, αὐτοί, αὐταρχικά καί χωρίς νά ἔχουν κανένα δικαίωμα, διότι ἐπανειλημμένως ἀπό τό 2001 ὁ Μητροπολίτης κ. Κήρυκος τούς κατήγγειλε καί ἐπισήμως τούς ἀπεκήρυξε τό 2005, αὐτοί τόν «κατεδίκασαν» σέ «ἀργία»! Καί ἐνῶ τούς ἐκάλεσε καί πάλιν εἰς διάλογον ἐπί ὅλων τῶν θεμάτων, αὐτοί μέ πνεῦμα αὐταρχικόν τό 2007 τόν «καθήρεσαν»! Ὅπως τό 1935 καί 1995 καί ἐδῶ εἶναι ξεκάθαρο, ὅτι δέν εἶναι καθηρημένος ἤ ἀναθεματισμένος ἐκεῖνος πού κρατεῖ τήν Ὀρθοδοξία, ἀλλά αὐτοί πού ὑπαναχωροῦν ἀπό τήν ἀληθινή Ὁμολογία καί τήν γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Τέτοιες ἀντικανονικές «καθαιρέσεις» δέν ἔχουν οὐσιαστικό ἀποτέλεσμα, ἀλλά ἔχουν συνέπειες εἰς βάρος αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι ὑπογράφουν αὐτές τίς παράνομες πράξεις. Μετά ἀπό αὐτή τήν ψευδοκαθαίρεσι καί ἀφοῦ ἐπίστευσαν ὅτι ἔβγαλαν ἀπό τήν μέση ἕναν βασικόν ἀντίπαλον τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ τους οἰκουμενισμοῦ, ἐξέδωσαν μίαν Ἐγκύκλιον, ἀπό καιρό προσδοκωμένη, μέ τήν ὁποία ἤθελαν νά ποῦν: «Τώρα πού ἔφυγαν ἀπό τό μέσο τά ἐμπόδια ἄς κάνουμε τήν δουλειά μας». Δηλαδή μέ αὐτήν τήν Ἐγκύκλιον ἐξεπλήρωσαν εἰς τό ἀκέραιον τούς στόχους τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐστόχευαν νά δώσουν ὑπόστασιν χειροθεσίας εἰς τήν συγχωρητικήν εὐχήν καί ἔτσι, νά ἐξαρτηθῆ ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, νά γίνη ἕνωσις μετά τῶν Φλωρινικῶν βάσει αὐτῆς τῆς χειροθεσίας καί βάσει τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος, καί ἔτσι νά ἐπέλθη ἡ «λύσις» τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ» κατά τίς ὑποδείξεις τοῦ ἀποθανόντος Χριστοδούλου. Αὐτή ἡ Ἐγκύκλιος ἄν καί στούς ἀπληροφόρητους στό πρῶτο βλέμμα φαίνεται καλή, στήν οὐσία εἶναι ἡ ἀποκορύφωσις τῆς προδοσίας. Εἰς αὐτήν πολλές φορές τονίζεται ὅτι ἀπορρίπτεται καί καταδικάζεται(!) ἡ χειροθεσία τοῦ 1971, ἡ ὁποία ὅμως ποτέ δέν ἔγινε! Ἡ ἰδία προσπάθεια, ἐκδηλώθηκε καί τό 1992-1993, ἀλλά καί τότε, ὅπως, ἤδη ἀνεφέρθη, δίκαια εἶχε ἀπορριφθεῖ καί κατηγγέλθη καί ἔγινε σαφές ὅτι μέ τήν «καταδίκη» τῆς μή γενομένης είς τήν Ἑλλάδα «χειροθεσίας» θά τήν ἐνεφάνιζαν ὡς νά ἔγινε! Ἡ προσπάθεια αὐτή τότε ἀπέτυχε. Τώρα ὅμως τό 2007 ἡ ἴδια προσπάθεια ἔγινε πραγματική πρᾶξι, ἀπό τούς Νικολα?τες! Ἔτσι ἐπιβεβαίωσαν αὐτό τό ὁποῖον ἐπεδιώκετο ἐπί τριάντα πέντε χρόνια, δηλαδή ἡ συγχωρητική εὐχή νά γίνη χειροθεσία κανονική καί οὐσιαστική καί ἑπομένως δέν ὑπάρχει βασικό ἐμπόδιο διά τήν ἕνωσί τους μέ τίς Φλωρινικές παρατάξεις καί γενικά τούς οἰκουμενιστές, ὄχι ἐπί τῆ βάσει τῆς ἀληθείας ἀλλά ἐπί τῆ βάσει τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971.
● Λαμβάνοντας ὑπ' ὄψιν τά ἀνωτέρω, ἀναγκάστηκα νά διακόψω πᾶσαν ἐπικοινωνίαν μετά τοῦ πρώην Ἐπισκόπου μου, βάσει τῶν Κανόνων 15 τῆς Πρώτης καί Δευτέρας Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί 31 τῶν Ἀποστόλων, καί νά προσφύγω εἰς τήν Κανονική Σύνοδο τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τήν προεδρευομένην ὑφ' ὑμῶν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου.

«…6. ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως (μέ τσιγουνιά) καί θερίσει, καί ὁ σπείρων ἐπ' εὐλογίαις ἐπ' εὐλογίαις καί θερίσει. Ἕκαστος καθώς προαιρεῖται τῆ καρδία, μή ἐκ λύπης ἤ ἐξ ἀνάγκης· ἱλαρόν γάρ δότην ἀγαπᾶ ὁ Θεός». (Β’ Κορινθ. Θ’ 6-7).

(*) Σημ. «Ο.Π.»: Ἰδού ἡ ἔκφρασις ἐκ τῆς Ὁμιλίας τοῦ θεολόγου Ἐλευθ. Γκουτζίδη κατά τό 1997 εἰς τήν Θεσσαλονίκην: «…Δέν θά ὁμιλήσω σήμερα διά τήν πρώτην, ἄναρχον, αἰωνίαν καί ἀόρατον Ἐκκλησίαν, διότι αὕτη εἶναι ἡ τελεία Κοινωνία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία καί ἀδιαίρετος ἑνότης τῶν τριῶν Θείων Προσώπων, τοῦ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ. Θά ὁμιλήσω ὅμως διά τήν ἀποκεκαλυμμένην ἐπί τῆς γῆς Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ…».