(Συνέχεια ἐκ τοῦ προηγουμένου Ἰούλ. — Αὔγ. σελ. 344)

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό κατ' ἐξοχήν μυστήριον· ἀποτελεῖ τήν μυστικήν προέκτασιν τοῦ μυστηρίου τῆς ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας, ἀφοῦ δι' Αὐτῆς ὁ Χριστός παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας καί ἡ χάρις του Παναγίου Πνεύματος καθιστᾶ «θεάνθρωπον» τόν κάθε πιστόν. Δι' Αὐτῆς ὁ Χριστός ἀεί πάρεστι ἐν τῆ γῆ, συνεχίζει νά προσλαμβάνη, νά ἁγιάζη καί νά σώζη τόν ἄνθρωπον. Διά τῆς Ἐκκλησίας καί ἐντός Αὐτῆς ὁ ἄνθρωπος γίνεται θεάνθρωπος. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος τονίζει ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι προέκτασις τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, καθ' ἥν ὁ Χριστός «Ἐκκλησίας σάρκα προσέλαβεν». Τίνι δέ τρόπω; «Ἐγένετο γάρ ὡς οἶδεν αὐτός» (Π.Γ. 59, 80).

Ἡ Μοναδικότης καί Καθολικότης τῆς Ἐκκλησίας, πηγάζουν ἐκ τῆς Μοναδικότητος καί ἐκ τῆς Καθολικότητος τοῦ Χριστοῦ. Ὡς ὁ Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας, οὔτω καί ἡ Ἐκκλησία χθές καί σήμερον ἡ Αὐτή καί εἰς τούς αἰῶνας. Ἡ Ἐκκλησία ἀπό τῆς Πεντηκοστῆς, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων καί μέχρι σήμερον, παραμένει ἡ Αὐτή, νεάζουσα καί οὐδέποτε γηράσκουσα, μή ὑποκειμένη εἰς φθοράν καί ἀλλοίωσιν ἤ ἀνανέωσιν.
Αἱ τροποποιήσεις, αἱ ἀλλοιώσεις, αἱ παραμορφωτικαί ἐξελίξεις, αἱ ἐκκοσμικεύσεις, αἱ καινοτομίαι, τά σχίσματα, αἱ αἱρέσεις εἶναι «συμφυῆ γνωρίσματα» τῆς «ἐκκλησίας» τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δέν συμμορφοῦται πρός τούς καιρούς, ἀλλά σκοπεῖ πάντοτε νά μεταμορφώνη τόν ἄνθρωπον καί νά τόν κάμη θεοειδῆ.
Ἡ Ἐκκλησία ἑπομένως προηγεῖται καί δέν ἕπεται οὐδενός. Ἡ τροποποίησις, ἡ ἐξέλιξις εἰς τήν Ἐκκλησίαν, εἶναι παντελῶς ξένη, διότι Αὕτη εἶναι ΤΕΛΕΙΟΝ — ΘΕΙΟΝ ἐπί γῆς ΟΥΡΑΝΙΟΝ ἐγκαθίδρυμα. Ἐξέλιξις καί τροποποίησις γίνεται δεκτή μόνον εἰς τά μέσα καί τούς τρόπους τῆς θείας προσφορᾶς, τῆς Εὐαγγελικῆς ἀληθείας, ἤτοι εἰς τήν γλῶσσαν, τήν φιλοσοφικήν σκέψιν κ.λπ. ἀλλά καί εἰς αὐτάς ἀκόμη τάς περιπτώσεις ἰσχύει τό λεχθέν ὑπό τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ὅτι ταῦτα πάντα γίνονται δεκτά ὡς θεραπαινίδες τῆς Θείας Ἀληθείας καί δέν ἐπιτρέπεται εἰς αὐτάς νά εἰσέλθουν εἰς τά ἐνδότερα τοῦ καταπετάσματος.
Ἐξέλιξις δύναται νά ὑπάρξη, ἐπίσης καί εἰς ἄλλους ἐκκλησιαστικούς τομεῖς, ὡς εἰς τήν τέχνην, (ἀρχιτεκτονικοί τύποι, εἰκονογραφικαί σχολαί καί τεχνοτροπίαι, ἐκκλησιαστική μουσική, ἐνδυμασία, κ.ἄ.), ὑπό τό αὐστηρόν ὅμως πάντοτε κριτήριον, ὅτι ταῦτα ἀπαιτεῖ ἡ Ἐκκλησία διά τήν καλυτέραν ἐμβάθυνσιν καί οἰκειοποίησιν ὑπό τῶν ἀνθρώπων, τῆς ὑπ' Αὐτῆς προσφερομένης σωτηρίας, οὐδέποτε δέ κατ' ἀπαίτησιν τοῦ κόσμου.
Τό Ἑορτολόγιον, π.χ. τῆς Ἐκκλησίας, ἐξελίχθη καί διεμορφώθη ἀκριβῶς ὑπ' αὐτῆς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς δεοντολογίας. Ὁ ἐπί τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου διαμορφωθείς Ἐκκλησιαστικός Κύκλος τῶν ἑορτῶν (τό Ἑορτολόγιον), δέν εἶχεν σκοπόν τήν ἀκρίβειαν τοῦ χρόνου, ἀλλά τόν ἀπό κοινοῦ συνεορτασμόν τῶν πιστῶν τέκνων τῆς ἀνά τόν κόσμον Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τήν βίωσιν τοῦ περιεχομένου τῶν ἑορτῶν. Ἡ ἐν τῆ λατρεία ἑνότης ὑπῆρξεν ἡ βασική ἀρχή τοῦ Ἑορτολογίου· ὄχι δέ μόνον τοῦτο, ἀλλά καί ἀπηγορεύθη διά Συνοδικῶν Κανόνων ὁ συνεορτασμός μετά τῶν σχισματικῶν καί αἱρετικῶν. Ἐξέλιξις ἐν τῶ ἑορτολογίω δέν νοεῖται ἄλλη πλήν τῆς προσθήκης ἑορτῶν νεοφανῶν Ἁγίων καί ὅ,τι ἄλλο συμβάλλει εἰς τήν καλυτέραν ἐμβάθυνσιν καί βίωσιν τοῦ περιεχομένου τοῦ ἑορτολογίου.
Ἡ νηστεία ἐπίσης, πρό τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, παρουσιάζει μίαν τεραστίαν ἐξέλιξιν, ἀλλά αὕτη ἡ ἐξέλιξις δέν ἦτο πάλιν καθ' ὑπαγόρευσιν τοῦ κόσμου ἤ τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νά βιοῦται καλύτερον ὑπό τῶν πιστῶν τό Μυστήριον τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἡ πρό τοῦ Πάσχα νηστεία, ἐνῶ ἀρχικῶς διήρκει μόλις τρεῖς ἡμέρας, μέ τήν πάροδον τοῦ χρόνου καί ὅσον περισσότερον ἐβιοῦτο τό μέγεθος τοῦ Μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως, τόσον καί αὕτη ηὔξανεν, διά νά φθάση σήμερον εἰς τάς 10 ἑβδομάδας τοῦ Τριωδίου.(15)

Ἡ Νεοημερολογιτική μεταρρύθμισις — καινοτομία, ἀποτελεῖ ἀσφαλῶς μίαν ἐξέλιξιν — ἀλλαγήν, πόθεν ὅμως ὑπηγορεύθη αὕτη ἡ ἀλλαγή; Ὑπηγορεύθη ὑπό τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἰσχυρίζεται πλανώμενος καί πλανῶν ὁ Διδάκτωρ κ. Χριστόδουλος; Ἀπεσκόπει εἰς τήν σωτηρίαν τῶν πιστῶν καί εἰς τήν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας, ἤ εἰς τό ὅλως ἀντίθετον ὡς θά ἴδωμεν; Εἶναι «συμφυές γνώρισμα τῆς Ἐκκλησίας» ὁ Νεοημερολογιτισμός ἤ συμφυές γνώρισμα τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;
Πῶς ἐν προκειμένω, νά χαρακτηρισθῆ ἡ βάναυσος κατά τῆς ἀληθείας στάσις τοῦ κ. Χριστοδούλου; Διότι ἐκ τῶν προτέρων θεωρεῖ τό θέμα καθαρῶς ἀστρονομικόν καί ὡς μή ἔχον σχέσιν (δογματικήν καί κανονικήν) μετά τῆς Ἐκκλησίας (σελ. 7). Παραλλήλως κατηγορεῖ τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὅτι ἔδωσεν δογματικόν χαρακτῆρα εἰς τό ἡμερολόγιον (σελ. 14) καί δηλώνει, ὅτι «τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον δέν προῆλθεν ἐξ ἀποφάσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου» καί ὅτι «δέν ἔχει δογματικήν τινά σημασίαν, ἐπιτρέπεται ἄρα ἡ διόρθωσις αὐτοῦ» (σημ. 73, σελ. 14).
Ἐνῶ ταῦτα ἰσχυρίζεται, ἀποσιωπᾶ καί ἀποκρύπτει τήν κραυγαλέαν Ὀρθόδοξον συνείδησιν καί πρᾶξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία κατεδίκασεν τήν Παπικήν καινοτομίαν ἐπί τη ἐμφανίσει της καί ἀπέκλεισεν τήν εἰσαγωγήν αὐτῆς.
Ἀποσιωπᾶ δέ καί ὅτι λόγοι καθαρᾶς καί μόνον Οἰκουμενιστικῆς δεοντολογίας ἐπέβαλον τόν Νεοημερολογιτισμόν. Τέλος, ἐνῶ περιπίπτει εἰς πλείστας ἀντιφάσεις δέν διστάζει, ὅπως καί προηγούμενοι οἰκουμενισταί, ἀναιδέστατα νά ἰσχυρισθῆ ὅτι ἡ Παπική Καινοτομία εἰσήχθη: «ἐπί τῆς μεγίστης ἀνάγκης καί τοῦ κινδύνου τῶν ψυχῶν ἐκ τῆς ὑπάρξεως δύο ἐν χρήσει ἡμερολογίων» (αὐτόθι σελ. 40, 48, 87, 109 κ.ἄ.), καί «ἐκ τῆς πιέσεως τῆς Ἐκκλησίας ὑπό τῆς πολιτείας» (αὐτόθι σελ. 104-105). Ὁποῖον ψεῦδος!..
Ἄς ἴδωμεν τήν ἀλήθειαν, πῶς αὕτη προκύπτει ἐκ τῶν πραγμάτων.
Μέ τήν ἀνατολήν τοῦ 1923 ἐπαναφέρεται τό θέμα ὑπό τῆς τότε ἐπαναστατικῆς Κυβερνήσεως, ἡ ὁποία προτιθεμένη νά εἰσαγάγη τό Νέον ἡμερολόγιον ὡς πολιτικόν», ἀνέθεσεν εἰς εἰδικήν ἐπιστημονικήν ἐπιτροπήν νά ἐξετάση κατά πόσον δύναται καί ἡ Ἐκκλησία νά ἀποδεχθῆ τό Νέον ἡμερολόγιον. Ἡ ἐν λόγω ἐπιτροπή, ἀπετελεῖτο ἐκ τῶν: 1) Γ. Κοφινᾶ, 2) Δ. Αἰγινίτη, 3) Χρυσόστ. Παπαδοπούλου, 4) Π. Τσιτσεκλῆ καί 5) Ἀμ. Ἀλιβιζάτου. Αὕτη μελετήσασα τό θέμα κατέληξεν εἰς τό κατωτέρω πόρισμα, ὅπερ καί ὑπέβαλεν εἰς τό Ὑπουργικόν Συμβούλιον μετά Σχεδίου Νόμου ἔχον οὕτω:
«Πρός τό Σ/όν Ὑπουργικόν Συμβούλιον.
«…λαβόντες ὑπ' ὄψιν:…………………………….
Κατόπιν τοῦ ἀνωτέρω πορίσματος, τό ὁποῖον ὑπεβλήθη εἰς τό Ὑπουργικόν Συμβούλιον, ἐξεδόθη ἐντός δύο ἡμερῶν, ἤτοι τήν 18.1.1923 τό μέχρι καί σήμερον ἰσχῦον Διάταγμα διά τοῦ ὁποίου ὁρίζεται:
Ἔχοντες ὑπ' ὄψει τήν πρώτην παράγραφον τῆς ἀπό 15 Σεπτεμβρίου τοῦ 1922 ἀποφάσεως τῆς Ἐπαναστατικῆς Ἐπιτροπῆς, προτάσει τοῦ Ἡμετέρου Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου, ἀπεφασίσαμεν καί διατάσσομεν!
Ἄρθρον 1.
1) Ἀπό τῆς 16 Φεβρουαρίου 1923 καθ' ἅπασαν τήν Ἑλλάδα ἀντικαθίσταται ἐν ταῖς πολιτικαῖς ἐν γένει σχέσεσι τό ἰσχῦον ἤδη Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον διά νέου τοιούτου, ὅπερ ἀποκαλεῖται «Πολιτικόν Ἡμερολόγιον».
2) Τό νέον Ἡμερολόγιον προπορεύεται τοῦ ἤδη ἰσχύοντος Ἰουλιανοῦ κατά δέκα καί τρεῖς πλήρεις ἡμέρας. Ἑπομένως ἡ 16 Φεβρουαρίου 1923 ἔσται ἐν πάσαις ταῖς πολιτικαῖς σχέσεσι ἡ πρώτη Μαρτίου 1923.
3) Διατηρεῖται ἐν ἰσχύι τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον ὅσον ἀφορᾶ ἐν γένει τήν Ἐκκλησίαν καί τάς θρησκευτικάς ἑορτάς.
4) Ἡ πρώτη Ἰανουαρίου τοῦ νέου Ἡμερολογίου ἔσται ἡ πρώτη ἑκάστου νέου ἔτους. Ἡ Ἐθνική Ἑορτή τῆς 25ης Μαρτίου καί πᾶσαι αἱ κατά τούς κειμένους νόμους ἑορτάσιμοι καί ἐξαιρετέαι ἡμέραι ρυθμίζονται κατά τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον.
Παρά ταῦτα ὁ κ. Παρασκευαϊδης εἰς τήν μελέτην του διά νά ἀποκρύψη τούς πραγματικούς λόγους, οἱ ὁποῖοι ἐπέβαλον τήν Παπικήν καινοτομίαν, ὑπερτονίζει δευτερεύοντα ἤ καί ἄσχετα θέματα, ὅτι δηλαδή ἡ ἀλλαγή δέν ὑπηγορεύθη τόσον ὑπό λόγων ἐκκλησιαστικῶν, ἀλλά ὑπό τῆς πολιτείας!
Γράφει χαρακτηριστικῶς εἰς τήν σελίδα 104:
«Ἑπομένως ὄχι τόσον λόγοι ἐκκλησιαστικοί ὅσον λόγοι πολιτικοί, ἐμπορικοί καί κοινωνικοί ἦσαν ἐκεῖνοι, οἴτινες ἤσκησαν πίεσιν ἐπί τῆς Ἐκκλησίας καί ὡδήγησαν ταύτην εἰς τήν λῆψιν τῆς προκειμένης ἀποφάσεως. Ἡ τοιαύτη δέ πίεσις ὑπῆρξε τῶ ὄντι σημαντική, οὕτως δ' ἐξηγεῖται πῶς ἡ ἐν ἀνέσει διεξαχθεῖσα ἐπί Συνόδου εὐρυτάτη συζήτησις περί τοῦ ζητήματος τούτου, καθ' ἥν διετυπώθησαν καί σοβαρώταται ἐπιφυλάξεις ὡς πρός τήν εἰσαγωγήν τῆς ἀλλαγῆς, ὡδήγησαν ἐν τέλει εἰς τήν ἐν ὁμοφωνία λῆψιν τῆς γνωστῆς ἀποφάσεως, τῆς διαφορᾶς τῶν ἀπόψεων περιορισθείσης τελικῶς εἰς τόν τρόπον ἐνεργείας καί δράσεως. Τό τελικόν ἑπομένως συμπέρασμα ἐπί τοῦ σημείου τούτου εἶναι, ὅτι σύμπασα ἡ Ἱεραρχία, πρό ἀδηρίτου πολιτικῆς καί πραγματικῆς πιέσεως εὑρεθεῖσα, ἕνεκα τῆς, ἐκ τῆς εἰς τάς πολιτικάς σχέσεις, εἰσαγωγῆς τοῦ νέου ἡμερολογίου, προελθούσης παρά τῶ λαῶ συγχύσεως, ἀπεδέξατο τήν εἰσήγησιν τοῦ Μακ. Προέδρου αὐτῆς, τῶν ὑπό τινων μελῶν αὐτῆς προβληθεισῶν ἀντιρρήσεων τελικῶς μή ἐπηρεασασῶν τήν ὡς ἄνω ἀπόφασιν. Ἐάν δηλ. δέν προηγεῖτο ἡ ἐνέργεια τῆς Πολιτείας καί ἡ ἐκ ταύτης προελθοῦσα ἀνωμαλία εἰς τόν λαόν, ἡ Ἐκκλησία δέν θά ἐκινεῖτο πρός ἡμερολογιακήν μεταρρύθμισιν». (Αὐτόθι σελ. 104-105).
Ἰσχυρίζεται, ὅτι ὄχι λόγοι Ἐκκλησιαστικοί, ἀλλά πολιτικοί, ἐμπορικοί (σελ. 39, 104) καί κοινωνικοί, καθώς καί ἡ πίεσις τῆς πολιτείας (σελ. 48, 52, 105) ἐπί τῆς Ἐκκλησίας ἐπέβαλον τό νέον ἡμερολόγιον.
Τό ἀληθές εἶναι ὅτι ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἐχρησιμοποίησεν τό καθεστώς τῶν Ἀθηνῶν διά νά ἐκφοβίση καί ἐκβιάση τήν Ἱεραρχίαν (Ε΄ Ἱεραρχία) καί δεχθῆ τήν καινοτομίαν.
Πράγματι, λόγοι ἐκκλησιαστικοί δέν ὑπῆρχον, ἀντιθέτως μάλιστα ἡ Ἐκκλησία ἀπέκρουσεν τήν καινοτομίαν ὡς ἀντεκκλησιαστικήν. Ὁ κ. Χριστόδουλος ὅμως, ἐνῶ δέχεται τούς πολιτικούς κ.λπ. λόγους, παραθεωρεῖ τήν καταδίκην τῆς καινοτομίας καί κυρίως ἀποκρύπτει τό γεγονός, ὅτι λόγοι αἱρετικῆς δεοντολογίας, λόγοι Οἰκουμενισμοῦ ἐπέβαλον τήν ἐγκατάλειψιν τῆς Ὀρθοδόξου θέσεως ἔναντι τῆς καινοτομίας καί τήν παραδοχήν ἐν τέλει αὐτῆς χάριν τοῦ συνεορτασμοῦ, τῆς κοινωνίας καί τῆς ἑνώσεως μετά τῶν αἱρετικῶν. Αὐτοί εἶναι τῆ ἀληθεία οἱ λόγοι τῆς ἀλλαγῆς καί οὐδείς ἄλλος. Οἱ ἐμπορικοί καί ἄλλοι ὡς εἴδομεν, παρεμφερεῖς λόγοι ἐρρυθμίσθησαν ἤδη ἀπό τό 1923 διά τοῦ ἀπό 18.1.1923 Ν.Δ. δι' οὗ εἰσήχθη τό Νέον Παπικόν ὡς πολιτικόν, παραμείναντος διά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ παλαιοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου.
Ἰδού ὅμως σήμερον, δέν ὑπάρχει οὐδείς πολιτικός λόγος, διατί δέν ἐπαναφέρουν τό παλαιόν; Διά τόν μελετώμενον κοινόν ἑορτασμόν καί τοῦ Πάσχα μετά τῶν αἱρετικῶν, ποῖος σήμερον τούς πιέζει; Μόνον ὁ Οἰκουμενισμός! Εἶναι λοιπόν «φθηνή» ψευδολογία ὁ ἰσχυρισμός τοῦ κ. Χριστοδούλου, ὅτι δῆθεν λόγοι πολιτικοί καί τό συμφέρον τοῦ λαοῦ ἐπέβαλον τήν καινοτομίαν. Ἡ καινοτομήσασα Ἱεραρχία, δέν ἐπιέσθη ὑπ' οὐδενός, παρά μόνον ὑπό τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, καταστάντος Παποκαίσαρος εἰς τήν Ἐκκλησίαν, (ὅρα καί Ἐλ. Γκουτζίδη «ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ» Ἀθῆναι 1980, σελ. 85).
Αὐτός, ναί, ἐχρησιμοποίησεν τό πολιτικόν τότε καθεστώς διά νά ἐκβιάση τήν Ἱεραρχίαν (ἄν αὐτή δύναται νά θεωρηθῆ Ἱεραρχία), νά ἐξουσιοδοτήση τόν Παποκαίσαρα Χρυσόστομον Παπαδόπουλον νά ἐνεργῆ κατά τό δοκοῦν.
Πολύ περισσότερον καμμία σύγχυσις δέν ἐπῆλθεν ἐκ τῆς χρήσεως δύο ἡμερολογίων ἀπό τοῦ Μαρτίου τοῦ 1923 ἕως τοῦ Μαρτίου τοῦ 1924 (Αὐτόθι σελ. 40, 48, 87, 109). Ἡμεῖς οἱ Γ.Ο.Χ. χρησιμοποιοῦμεν ἐπί 60 συναπτά ἔτη δύο ἡμερολόγια εἰς τήν καθημερινήν ζωήν, τό νέον ὡς πολιτικόν καί τό παλαιόν Ἰουλιανόν ὡς Ἐκκλησιαστικόν καί καμμίαν σύγχυσιν δέν ἔχομεν.
Λέγει ἐπίσης ὁ κ. Χριστόδουλος:
«Τό γεγονός ὅτι αἱ, μετά τήν πρώτην, ἕξ ὑπόλοιποι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι δέν προέβησαν εἰς τήν διόρθωσιν τοῦ ἡμερολογίου δέν δύναται νά προβληθῆ ὡς πειστικόν ἐπιχείρημα κατά τῆς τοιαύτης διορθώσεως ἁπλούστατα διότι, μή ὑπάρχοντος τότε τοῦ μετέπειτα φανέντος Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου καί τῆς εἰσαγωγῆς αὐτοῦ ἐν ταῖς κοινωνικαῖς τῶν Ἐθνῶν σχέσεσι, ἡ Ἐκκλησία δέν ἀντιμετώπιζεν ἐπιτακτικήν τήν ἀνάγκην τῆς διορθώσεως, καί δή καί ἐν ὦ μέτρω καί ἐκτάσει ἐνεφανίσθη αὕτη κατά τόν κ΄ αἰῶνα».
Περιττόν νά εἴπωμεν, ὅτι ὁ κ. Χριστόδουλος, ἰσχυριζόμενος τήν ἀνωτέρω βλασφημίαν, δέν διστάζει νά ἰσχυρισθῆ ὅτι δῆθεν ἡ καινοτομία θά υἱοθετεῖτο ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἄν εἶχεν τότε ἐφευρεθῆ τό νέον Παπικόν ἡμερολόγιον καί ἄν συνέτρεχον οἱ λόγοι τοῦ Κ΄ αἰῶνος!!! Τί ἄλλο ἠδύνατο νά εἴπη ἡ ὑπό τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπηρεαζόμενη συνείδησις τοῦ κ. Χριστοδούλου; Δυστυχῶς ἐτόλμησε νά φέρη εἰς τά ἰδικά του μέτρα καί τάς Ἁγίας Συνόδους καί τούς Πατέρας!
Μυωπάζει ὅτι αἱ Ἅγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι ἀντιμετώπισαν τότε τούς αἱρετικούς κατά τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπέκοψαν αὐτούς καί ἀπηγόρευσαν εἰς τούς Ὀρθοδόξους τόν συνεορτασμόν καί τήν συμπροσευχήν μετ' αὐτῶν, ὁρίσαντες καί βαρύτατα ἐπιτίμια! Μυωπάζει ὅτι αὐτός καί οἱ ὁμόφρονές του εὑρίσκονται εἰς τόν ἀντίποδα τῶν Ἁγ. Πατέρων. Μυωπάζει ὅτι ὁ Νεοημερολογιτισμός κατεδικάσθη ὑπό τῶν Πατέρων διά τούς ἰδίους λόγους καί ὅτι ὁ ἴδιος καί οἱ ἐπιβαλόντες αὐτόν εἶναι ὄργανα τῶν οἰκουμενιστῶν καί ὡς τοιοῦτοι ποδοπατοῦν τάς ἀποφάσεις τῶν Πατέρων Ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας καί ἐνεργοῦν τά ὅλως ἀντίθετα, μηδεμίαν σχέσιν ἀπολύτως ἔχοντες πρός τούς Ἁγίους Πατέρας.
Εἰς τήν σελίδα 18 τῆς διατριβῆς του, τολμᾶ νά ἀποκαλύψη ὀλίγον τήν ἀλήθειαν, ἀλλά καί πάλιν τήν συσκοτίζει εἰς τάς σελίδας, αἱ ὁποῖαι ἀκολουθοῦν.
Λέγει λοιπόν εἰς τήν σελίδα 18:
«Ἡ ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων προβληθεῖσα ἀντίδρασις ὠφείλετο καί εἰς ἄμυναν αὐτῶν κατά τῶν προσηλυτιστικῶν καί ἐπεκτατικῶν βλέψεων τοῦ Παπισμοῦ εἰς βάρος τῶν ὀρθοδόξων πληθυσμῶν τῆς Ἀνατολῆς, δοθέντος ὅτι ὁ διαληφθείς Πάπας ἐπεδίωξε νά ἐπιβάλη τό ὑπ' αὐτοῦ εἰσαχθέν ἡμερολόγιον καί ἐπί τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς, πρός ἐξυπηρέτησιν τῆς λατινικῆς προπαγάνδας». (Αὐτόθι σελ. 18).
Τό ἀνωτέρω εἶναι πράγματι ἀληθές. Ἀληθέστερον ὅμως εἶναι, ὅτι τό 1924 οἱ λόγοι οὗτοι εἶχον κορυφωθεῖ, ἀλλά ἀντί τῆς σφοδροτέρας ἀντιδράσεως καί ἀπορρίψεως τῆς Παπικῆς καινοτομίας, ἐπεβλήθη αὕτη Παποκαισαρικῶ τῶ τρόπω ὑπό τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, κατ' ἐπιταγήν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί οὐχί ἄλλων λόγων, ὡς ψευδῶς καί παραπλανητικῶς ἰσχυρίζεται ὁ κ. Χριστόδουλος.
Εἰς τήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1904, ἐτονίζετο ὅτι: «Ἡ μεταρρύθμισις τοῦ κρατοῦντος ἡμερολογίου ἤ καί αὐτή εἰσέτι ἡ ἐλαφρά περί αὐτό καινοτομία, ἐκρίνετο ἄκαρπος καί ἀνωφελής, μή τό παράπαν δ' ἀναγκαία, ἐν ὄψει καί τῶν σχετικῶν ἐπιστημονικῶν δεδομένων», ἀπεκλείετο δέ «ἡ παραδοχή τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, διά τούς συντρέχοντας κανονικούς λόγους κ.λπ.» (αὐτόθι σελ. 37), ἅπασαι δέ αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι κατά τήν περίοδον ταύτην (1904), «ἐτήρουν στάσιν ἐπιφυλακτικήν, σοβαρούς καί ὑπολογισίμους λόγους προβάλλουσαι κατά τῆς οἱασδήποτε ἡμερολογιακῆς μεταρρυθμίσεως. (Αὐτόθι σελ. 38).
Καί πάλιν ὁ ἴδιος εἰς τήν διατριβήν του, εἰς τήν σελίδα 40 καί ἀλλαχοῦ τονίζει, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἐδέχετο τήν Παπικήν καινοτομίαν διά λόγους προπαγανδιστικούς, ἐνῶ σήμερον εἶναι ἀνάγκη νά γίνη δεκτόν τό Παπικόν ἡμερολόγιον! Πῶς ἤλλαξαν τά πράγματα ἐντός ὀλιγοτέρων τῶν 20 ἐτῶν; Δυστυχῶς ὅλα τά ἀνέτρεψεν ὁ Οἰκουμενισμός!
Τό ὅτι οὐδείς λόγος ἐπέτρεπεν τήν εἰσαγωγήν τῆς καινοτομίας, οἱ δέ προβαλλόμενοι λόγοι ἦσαν ἀνύπαρκτοι, ἑνός μόνον ὑπάρχοντος, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἰς τόν ὁποῖον καί ὑπετάγησαν οἱ πάντες, μαρτυρεῖται καί ἐκ τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 70/ 3046/3.1.1924 ἐγγράφου τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου πρός τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Γρηγόριον τόν Ζ΄, εἰς τό ὁποῖον μεταξύ τῶν ἄλλων λέγει πιεστικῶς:
«Οὐ διαφεύγει πάντως τήν σύνεσιν τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος, ἡ τε σπουδαιότης τοῦ ζητήματος καί ἡ ἀνάγκη τῆς καθ' οἱονδήποτε τρόπον ἐπιλύσεως αὐτοῦ. Καίτοι δέ ἀπαραίτητον καί ἐπιβεβλημένην θεωροῦμεν τήν μεταβολήν τοῦ ἡμερολογίου, ὅμως ἀπαραίτητον ὡσαύτως καί ἐπιβεβλημένην κρίνομεν τήν συμφωνίαν τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος…» (σελ. 107).
Ποῖοι λόγοι ὑπαγορεύουν τόσον τυφλά τήν ἀπαίτησιν τῆς ἀλλαγῆς; Οὐδείς ἕτερος πλήν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς θά ἀποδειχθῆ εἰς τήν συνέχειαν. Πρίν ὅμως παρουσιάσωμεν, δι' ἀδιασείστων στοιχείων, τούς λόγους τῆς ἀλλαγῆς, ἄς ἴδωμεν ποῖοι εἶναι οἱ πρωταίτιοι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.

Τόν ἀνωτέρω, ἐντός εἰσαγωγικῶν, τίτλον θέτει εἰς μικράν ἑνότητα τῆς διατριβῆς του ὁ κ. Χριστόδουλος καί ἐναγωνίως προσπαθεῖ νά ἀποφύγη τό θέμα. Παρθέτομεν τήν ἑνότητα:
«στ) Ἡ «διόρθωσις» ὑπῆρξεν ὑπαγόρευσις τῆς Μασωνίας, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῶν σκοτίων δυνάμεων.
Ὅ τε Μελέτιος Μεταξάκης καί ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἐψέχθησαν ἀπ' ἀρχῆς ὑπό τῶν παλαιοημερολογιτῶν ὡς μασῶνοι καί θιασῶσται τῆς Οἰκουμενικῆς κινήσεως, τοσούτω μᾶλλον καθ' ὅσον σκοπός τοῦ Πανορθοδόξου Συνεδρίου τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦτο, κατ' αὐτούς, «ὁ βαθμιαῖος παραμερισμός τῶν διαφορῶν (μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν) διά τήν ψευτοσυγκόλλησιν μετά τῆς πανσπερμίας τῶν αἱρετικῶν…
Οὗτοι, ὑπούλως συνωμοτήσαντες κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπέτυχον διά τῆς «διορθώσεως» τοῦ ἡμερολογίου, νά προοδοποιήσωσι «τήν ἕνωσιν τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας» γενόμενοι ὄργανα τῆς ἀγγλικανικῆς προπαγάνδας καί τῆς «ἀθέου ἑβραιομασωνίας». Καί οὐ μόνον τοῦτο ἀλλά καί συνήργησαν εἰς τήν ἐπιδίωξιν τῶν ἐχθρῶν τῆς Ὀρθοδοξίας πρός ἀφανισμόν αὐτῆς, ἐφ' ὅσον «τό ἑορτολόγιον ἐτέθη ὡς προφυλακή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». Ἡ συστηματική ἐπανάληψις τῶν ἐπιχειρημάτων τούτων ἐπί μίαν ὁλόκληρον 55ετίαν, καί δή καί ἡ ἀνέρειστος αὐτῶν ἄρνησις ἐκ πηγῶν τοὐλάχιστον ὑπόπτων, ἐν συνδυασμῶ πρός τόν ἰσχυρισμόν τῶν ἐν Ἑλλάδι παλαιοημερολογιτῶν, ὅτι ἡ ἑαυτῶν «Ἐκκλησία» εἶναι ἡ μόνη ἐπί γῆς ἀκαινοτόμητος καί ἄσπιλος, μαρτυρεῖ τήν αὐθαίρετον, ἀλλ' οὐχί καί ἄδολον συσχέτισιν τῶν δύο τούτων ὑποθέσεων, τῆς «διορθώσεως» δηλονότι καί τῶν σκοτίων δυνάμεων, πρός τόν σκοπόν δημιουργίας ὑπέρ αὐτῶν ἐντυπώσεων, καί ἐμφανίσεως τῆς ἡμερολογιακῆς μεταβολῆς ὡς «τοῦ πρώτου φαινομενικῶς μικροῦ ἀνοίγματος» διά τήν εἴσοδον ἐντός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀλλ' ἡ ἀπό τοῦ 1924 διαρρεύσασα μεγάλη χρονική περίοδος, ἀπέδειξεν ὅτι ἡ γενομένη «διόρθωσις» τοῦ ἡμερολογίου δέν εἶχε σχέσιν τινα πρός τόν Οἰκουμενισμόν, ἐνῶ ἀναπόδεικτα παραμένουσι τά περί τῆς τεκτονικῆς ἰδιότητος τῶν δύο Πρωθιεραρχῶν». (Αὐτόθι σελ. 168-169).
Διά τῶν ἀνωτέρω ὁ κ. Χριστόδουλος, προσπαθεῖ νά ἐμβάλη ἀμφιβολίας: α) ὅτι τήν Παπικήν Καινοτομίαν τοῦ νέου Ἡμερολογίου δέν τήν ἐπέβαλον λόγοι Οἰκουμενιστικοί καί β) ὅτι ὁ Μελέτιος Μεταξάκης καί ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἦσαν ὄργανα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς Ἑβραιομασωνίας.
Ἄς ἴδωμεν πρῶτον ἄν ἦσαν μασῶνοι ἤ ἄν εἶχον σχέσιν καί ὑπηρέτουν τήν μασωνίαν καί τόν Οἰκουμενισμόν ὁ Μελέτιος Μεταξάκης καί ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, καί μετά βλέπομεν καί κατά πόσον λόγοι ἀπολύτως οἰκουμενιστικοί ἐπέβαλον τόν Νεοημερολογιτισμόν ὡς Οἰκουμενισμόν.

Παρά τάς ἀντιρρήσεις τοῦ κ. Χριστοδούλου, εἶναι ἀποδεδειγμένον ὅτι ὁ Μελέτιος Μεταξάκης ἦτο Μασῶνος. Κατά τό περιοδικόν τῶν Μασώνων «Πυθαγόρας — Γνώμων», οὗτος ἔγινε μασῶνος εἰς τήν Στοάν «Ἁρμονία» τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τήν 15ην Μαρτίου 1910 (βλ. Παύλου Μοναχοῦ «ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ — ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», σελ. 49).
Ἐπί τούτου καί ὁ Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, εἰς τό Ὑπόμνημά του πρός τήν Σύνοδον τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας, τἠν 14.6.1929, λέγει σχετικῶς:
«Ὁ ἔπηλυς οὗτος ἱκανοποιῶν ἁμαρτωλάς θελήσεις καί ἰδιοτελεῖς ἐπιθυμίας ἀλλοδόξων Ἐκκλησιῶν καί μυστικῶν ἑταιρειῶν, εἰς τάς ὁποίας φιλοδοξία τυφλούμενος καί εἰς τήν διαφήμισιν τοῦ ἐγώ του θυσιάζων τά πάντα, 'ώφειλε τήν διαδοχήν εἰς τά ὕπατα τῶν ἐπί μέρους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀξιώματα ἄνοδον αὐτοῦ…».
Καί ἐκ τοῦ «Τεκτονικοῦ Δελτίου», ἀριθμ. 71, Ἰαν. — Φεβρ. 1967, παραθέτομεν:
«Ὁ Μελέτιος, μέ τήν τετράγωνη λογική τους, τό ἀνεξάρτητο καί ἀπαλλαγμένο ἀπό μικρότητες μυαλό του, δέν εἶναι παράξενο ὅτι βρέθηκε ἕτοιμος νά δεχθῆ καί τό ΤΕΚΤΟ:.(*) φῶς.
Τήν πρώτη φορά πού πέρασε ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη (1906), γνωρίστηκε μέ τέκτονες. Συνεζήτησε μαζί τους καί τούς ἐντυπωσίασε μέ τό κριτικό καί εὐθύ του πνεῦμα, μέ τίς γνώσεις καί τίς γνῶμες του ἐπάνω στά διάφορα ἐγκυκλοπαιδικά, γενικά, ἐκκλησιαστικά καί θρησκευτικά ζητήματα. Αὐτοί ἐνδιαφέρθηκαν νά μάθουν ποιός ἦταν καί τί εἶχε κάμει ἕως ἐκείνη τή στιγμή. Ὅσα ἔμαθαν τούς παρακίνησαν νά τοῦ ὑποβάλουν, ἔντεχνα, τή δεύτερη φορά πού ξαναβρέθηκε στήν Πόλη (1908), τήν ἰδέα νά γίνη τέκτων. Φαίνεται ὅτι, στήν περίπτωση αὐτή, οἱ Τέκτονες ἐνέργησαν σωστά, ὥστε τό ἐρευνητικό καί φιλοπερίεργο πνεῦμα τοῦ Μελετίου, πού εἶχε ἕως τότε, πολλά ἀκούσει γιά τούς μασώνους στήν Κύπρο καί ἀλλοῦ, νά ζητήση ἀπό τούς συνεργάτες του νά τοῦ δώσουν πληροφορίες γιά τόν Τεκτονισμό, καί ἀφοῦ τούς ἄκουσε, ν' ἀποφασίση, μέ τή γνωστή ὁρμητικότητα καί ἀποφασιστικότητά του νά μιμηθῆ τό παράδειγμα τόσων Ἄγγλων καί ἄλλων ξένων ἐπισκόπων καί νά ζητήση νά γνωρίση καί μυηθῆ καί αὐτός εἰς τά μυστήρια πού κρύβονταν στόν Τεκτονισμό!
Τόν ἔφεραν τότε στήν Στοά «Ἁρμονία», ὑπ' ἀριθμ. 44 τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ζήτησαν ἀπό τήν τότε Μεγάλην Ἀνατολή τῆς Ἑλλάδος τήν ἄδειαν νά τόν μυήσουν καί ὅταν τήν ἔλαβαν, ὁ Μελέτιος δέχθηκε καί τό τεκτονικόν φῶς κατά τίς ἀρχές τοῦ 1909.
Παραμένει στήν Πόλη ἕνα χρόνο ἀκόμη καί μελετᾶ μά πάθος τήν τεκτονική διδασκαλία, πού τοῦ ἐπέτρεψε νά χαράξη μέ πραγματικά τεκτονικό τρόπο, ὅλες του τίς πράξεις καί τά λόγια, ὅπως εἴδαμε κατά τή σύντομη ἐξιστόρηση τῆς δράσης του. Σέ κάθε περίπτωσι, ἡ δικαιοσύνη καί οἱ πραγματικές τεκτονικές ἀρετές, θἄλεγε κανείς, φυσικά καί αὐθόρμητα τόν ὡδηγοῦσαν τί νά πῆ καί πῶς νά ἐνεργήση.
Ὁ ἀδελφός Μελέτιος, μετά τήν μύησή του παρακολουθοῦσε τίς ἐργασίες καί τή δράση τοῦ Τέκτονα παντοῦ ὅπου βρέθηκε στήν πολυτάραχη ζωή του, καί οἱ περιστάσεις καί τό περιβάλλον τοῦ τό ἐπέτρεπαν. Ὀλίγοι εἶναι ἐκεῖνοι, πού σάν τόν ἀδελφό Μελέτιο, δέχθηκαν τόν Τεκτονισμό καί τόν ἔκαμαν βίωμά των. Καί ὑπῆρξε πραγματική ἀπώλεια ὅτι τόσο γρήγορα ἀνακλήθηκε ἀπό τόν Μ.Α.Τ.Σ. στήν Αἰωνία Ἀνατολή, πρίν ὁλοκληρώση τά ἔργα, μέ τά ὁποῖα ἐστεφάνωσε τό πέρασμά του ἀπό τόν κόσμο μας…». (Αὐτόθι).
Εἶναι ἀρκετά αὐτά διά νά ἴδη καί πεισθῆ καί ὁ κ. Χριστόδουλος καί κάθε ἄλλος, ἄν ἦτο ἤ ὄχι μασῶνος ὁ Μελέτιος. Πῶς ὅμως ἀποτολμᾶ ὁ μέγας οὗτος διδάκτωρ νά ἀποσιωπήση ταῦτα καί νά συνηγορήση ὑπέρ μασώνων; Τοῦτο μᾶς ἐπιτρέπει νά εἴπωμεν ὅτι εἶναι Μασωνική ἀλληλεγγύη. Μασῶνος ὅμως δέν ἦτο μόνον ὁ Μελέτιος Μεταξάκης. ἦσαν καί πολλοί ἐκ τῶν διαδόχων του ὡς ὁ Βασίλειος ὁ Γ΄, ὁ Ἀθηναγόρας, καί ὡς Μασῶνος παρουσιάζεται καί ὁ νῦν Δημήτριος, ὁ ὁποῖος παρά τάς ἀλλεπαλλήλους κατηγορίας, σιωπᾶ ἐνόχως διότι τί δύναται νά εἴπη; Ἀρκεῖ βεβαίως τό γεγονός ὅτι τόν ἀνέχονται οἱ «ὀρθόδοξοι».
Ταῦτα ὅμως κατά τόν νεοφανέντα διδάκτορα κ. Παρασκευα?δη εἶναι «ἀναπόδεικτα»! Ἄς μᾶς εἴπη, κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, δύναται ὁ κ. Παρασκευα?δης δημοσίως νά ἀποκλείση τήν σχέσιν του (τήν οἱανδήποτε σχέσιν του) μετά τῆς μασωνίας καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

Ὡσαύτως ὁ κ. Παρασκευα?δης ἀμφισβητεῖ τήν ἰδιότητα τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί ὡς Μασώνου, διότι, κατ' αὐτόν, κατά τήν διαρρεύσασαν 60ετίαν δέν ἀπεδείχθη τοιοῦτόν τι! Τό δένδρον ἐκ τοῦ καρποῦ γινώσκεται. Καί ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἔστω καί ἄν δεχθῶμεν ὅτι δέν ἦτο Μασῶνος, ὅμως ἐκ τῶν ἔργων του ἀποκαλύπτεται ὄργανον τῶν Μασώνων.(16) Τά ἴδια τά ἔργα του βοοῦν, ὅτι, οὐδείς μασῶνος θά ἠδύνατο κάλλιον τοῦ Χρυσοστόμου νά ἐπιβάλη τό ἔργον τῆς Μασωνίας καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς αὐτός τό ἐπέβαλεν.
Σύγχρονος ὅμως φωνή ἐξ Ἁγίου Ὄρους (1933) ἰδού πῶς κατελέγχει τήν δήλωσιν τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, καθ' ἥν κατηγορηθείς ὡς Μασῶνος οὗτος ἐδήλωσεν, ὅτι δῆθεν δέν εἶναι:
«Αὐτός ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν εἶναι πρόεδρος σωματείων, ἅτινα τά Μασωνικά σύμβολα φέρουν καί ἀποδεικνύεται ὄργανον ἀπαίσιον τῆς Μασωνίας. Καί ἄν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἰς τήν ἐπίσημον τῆς Ἱεραρχίας γνωμάτευσιν ἀπό 12 Ὀκτωβρίου 1933 κατά τῆς Μασωνίας ἀποφαίνεται, ὅτι «ὁ Μασωνισμός δέν συμβιβάζεται ποσῶς πρός τόν χριστιανισμόν, ἐφ' ὅσον εἶναι σωματεῖον μυστικόν, ἐνεργοῦν καί διδάσκον ἐν κρυπτῶ καί παραβύστω καί θεοποιοῦν τόν ὀρθολογισμόν».
Τοῦτο πράττει διά νά συγκαλύψη μᾶλλον τήν ἐνοχήν του! Ἀποφαίνεται μέν ἐναντίον τῆς Μασωνίας διά τοῦ λόγου, διά νά ἀποτρέψη πᾶσαν ἐναντίον του ἐξέγερσιν τῆς κοινῆς γνώμης, συνεργεῖ δέ ὑπέρ αὐτῆς καί μετά ζήλου τό πρόγραμμα αὐτῆς διά τοῦ ἔργου ἐφαρμόζει! Αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότης! Μήπως παρά τήν ἀνωτέρω δήλωσίν του δέν ἀνέχεται ψευδοϊεράρχας Μασώνους καί δέν συνεργάζεται μετ' αὐτῶν; Μήπως ἐνώπιόν του δέν ἠνέχθη ἐντός Ὀρθοδόξων Ναῶν ἐν ὀνόματι τῆς Μασωνίας νά ἐκφωνοῦνται ἐπικήδειοι λόγοι εἰς θανόντα μέλη αὐτῆς, χωρίς κἄν νά διαμαρτυρηθῆ; Μήπως δέν ἀνέχεται καθηγητάς τῆς Θεολογίας Μασώνους, χωρίς κἄν νά ζητήση παρ' αὐτῶν νά δώσουν λίβελλον κατά τῆς Μασωνίας;
Ποίαν λοιπόν σημασίαν ἔχουν οἱ λόγοι τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ὅταν τά πράγματα κηρύττουν τό ἐναντίον; Ποῖος ἐτάραξε τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καί διήρεσε τήν Ὀρθοδοξίαν μέ τόν νεωτερισμόν τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου, τό ἔργον τοῦτο τῆς Μασωνίας; Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἰσηγήθη τοῦτο εἰς τήν Ἱεραρχίαν.
Ὁ ἀρχιεπίσκοπος τά πάντα ὑπέρ τούτου ἐξεβίασε ἐν ὀνόματι τάχα τῆς προόδου(;!!!) χάριν δῆθεν τοῦ συμφέροντος τῆς Ἐκκλησίας(!!!), διότι δέν ἔχει οὗτος ἄλλην ἀποστολήν, παρά, καθώς βεβαιοῖ ὁ Σ. Κασσανδρείας, «νά ἐφαρμόση τό ἀντορθόδοξον πρόγραμμα τοῦ συνεταίρου του Μεταξάκη πρός ἐπικράτησιν τῆς ἀπιστίας… Αὐτά κηρύττουν τά πράγματα!..». (Ἀποστασίας Ἔλεγχος 1933).

Θεωρεῖ ὡς ψόγον ὁ κ. Παρασκευα?δης, τήν κατά τῶν Μελετίου Μεταξάκη καί Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου κατηγορίαν, ὡς τυφλῶν Οἰκουμενιστῶν, αὐτός δέ θεωρεῖ τούτους ὡς «γνησίους ποιμένας» καί «Ὀρθοδόξους Ἱεράρχας».
Δύο τινά πρέπει νά εἴπωμεν εἰς τόν κ. Διδάκτορα. Πρῶτον ὅτι ἐκεῖνοι οἱ Ἁγιορεῖται ἐπί τῶν ὁποίων συνετρίβη ἡ προδοσία, τό 1924 (ὅρα «Ἀποστασίας Ἔλεγχος»), ἐγνώριζον τί ἔλεγον, ἦσαν ἐλεύθεροι καί εἶχον ζῶσαν Ὀρθόδοξον συνείδησιν. Καί δεύτερον, ὡς φαίνεται ἐκ τῶν πραγμάτων, στερεῖται ὅλων τούτων ὁ κ. Παρασκευα?δης, καί διά τοῦτο καταφρονεῖ καί τούς Ἁγιορείτας καί καταφέρεται κατ' αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι εἰς τήν κυριολεξίαν ἀπεγύμνωσαν καί ἀπεκάλυψαν τάς ἀσχημίας τοῦ Μελετίου Μεταξάκη καί Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου.
Αἱ πηγαί τῶν Ἁγιορειτῶν καί ἡμῶν δέν εἶναι ὕποπτοι, ὡς ἰσχυρίζεται ὁ κ. Παρασκευα?δης, ἀλλά ἐξαναγκαζόμεθα νά εἴπωμεν ὅτι ὕποπτος εἶναι ὁ ἴδιος ὡς Οἰκουμενιστής καί ὑπερασπιστής Μασώνων. Θά ἀποδείξωμεν εἰς τόν κ. Παρασκευα?δην, ὅτι ὁ Μεταξάκης καί ὁ Παπαδόπουλος ἦσαν τυφλά ὄργανα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί ὅτι ὁ εἰσαχθείς ὑπ' αὐτῶν Νεοημερολογιτισμός εἰσήχθη ὡς Οἰκουμενισμός.
Ἡ ὑπό τῆς μάστιγος τῆς Παπικῆς οὐνίας(17) δοκιμαζομένη κατά τόν 16ον αἰῶνα Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔλαβεν ὅλα τά μέτρα καί ἀντιμετώπισεν τήν λύμην ταύτην, προφυλάξασα οὕτω τόν πιστόν λαόν. Οὕτως ἑρμηνεύεται ἡ αὐστηρά στάσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τοῦ Παπισμοῦ. Ταῦτα ὅμως κατά τόν κ. Παρασκευα?δην καί τούς ὁμόφρονάς του, ἰσχύουν μέχρι τόν παρελθόντα αἰῶνα.
Κατά τάς ἀρχάς τοῦ παρόντος αἰῶνος, μέ τήν ἐμφάνισιν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς προσχωρήσεως εἰς αὐτόν Πατριαρχῶν καί λοιπῶν Ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων, τά πράγματα «ἤλλαξαν»! Ἡ ὀρθή θέσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τοῦ Παπισμοῦ καί τῶν λοιπῶν αἱρέσεων, ἐγκαταλείπεται καί οἱ ὀρθόδοξοι ὑφίστανται προοδευτικῶς ἄμβλυνσιν τῆς Ὀρθοδόξου συνειδήσεως, ἐγκαταλείπουν τούς Πατέρας, ἀναγνωρίζουν ὡς Ἐκκλησίας τάς αἱρέσεις, ἀμφισβητοῦν τήν μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ζητοῦν ἕνωσιν ἐν ἀγάπη, οὐχί δέ καί ἐν τῆ πίστει κ.λπ. Τήν ἀπαρχήν δέ τῆς ἑνώσεως ταύτης εἶδον εἰς τήν εἰσαγωγήν τοῦ νέου Ἡμερολογίου, ἤτοι εἰς τόν συνεορτασμόν μετά τῶν αἱρετικῶν.
Ὁ κ. Παρασκευα?δης ὅμως, κατ' ἐντολήν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί συμφώνως πρός τήν σκοπιμότητα τῆς ἐργασίας του, ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Νεοημερολογιτισμός δέν ἔχει σχέσιν τινά πρός τόν Οἰκουμενισμόν,(18) οὐδέ οἱ εἰσαγαγόντες αὐτόν εἶχον σχέσιν μέ Μασωνισμόν καί Οἰκουμενισμόν, ὡς κατ' αὐτόν ἀποδεικνύει ἡ ἀπό τοῦ 1924 μέχρι σήμερον διαρρεύσασα μεγάλη χρονική περίοδος!!!
Ἰδού «θεολόγος», «ἐπίσκοπος», «ἐπιστήμων», «ἐρευνητής», «διδάκτωρ» κ.λπ. Τοιοῦτοι ἐάν ἦσαν ὅλοι οἱ θεολόγοι, οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ἐπιστήμονες, οἱ ἐρευνηταί… τότε δέν θά ἐχρειάζετο καμμία σκοτεινή δύναμις νά πολεμήση τήν Ἐκκλησίαν. Ἄς ἴδωμεν ὅμως συστηματικῶς τήν ἀλήθειαν καί ἐπί τοῦ θέματος τούτου, ἄν δηλαδή ἔχη σχέσιν ὁ νεοημερολογιτισμός μέ τόν Οἰκουμενισμόν.
(15) Βεβαίως, οἱ σήμερον «Ὀρθόδοξοι» Οἰκουμενισταί, διά τῆς προσδοκωμένης «Πανορθοδόξου Συνόδου» των θέλουν νά καταργήσουν αὐτήν τήν νηστείαν καθώς καί τάς ὑπολοίπους, μέ τό αἰτιολογικόν, ὅτι «οἱ ἄνθρωποι δέν νηστεύουν» ἤ «δέν μποροῦν νά νηστεύσουν σήμερον». Ἐν προκειμένω ἔχουν μίαν ἐπιθυμίαν ἀλλαγῆς, ἡ ὁποία δέν ὑπαγορεύεται ὑπό τῆς Ἐκκλησιαστικῆς δεοντολογίας, ἐνῶ οὔτε καί ἀπό τούς πιστούς ζητεῖται τό τοιοῦτον, ἀλλά ἀντιθέτως ἐκκοσμικευμένοι «Πατριάρχαι» καί «Ἀρχιερεῖς», οἱ ὁποῖοι ἔχουν παύσει πρό πολλοῦ νά ζοῦν τήν Ὀρθοδοξίαν καί τό Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, ἔχοντες δέ ὡς κριτήριον τό φρόνημα τῆς σαρκός, ἐπιχειροῦν τήν κατάργησιν τοῦ Θεοσυστάτου τούτου θεσμοῦ τῆς νηστείας, κατά παράβασιν τῶν Κανόνων καί τοῦ πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας.
(*) Τεκτό: Τεκτονικόν.
(16) Τό ἴδιο ἰσχύει καί διά τόν κ. Παρασκευα?δην, ὅστις καί ἄν εἴπη ὅτι δέν εἶναι Μασῶνος, ὅμως τά ἔργα του προκύπτουν ὡς μασωνικά καί ἰδίως οἰκουμενιστικά ὡς τοῦ Μελετίου Μεταξάκη, τοῦ Χρ. Παπαδοπούλου καί τῶν λοιπῶν Μασώνων καί Οἰκουμενιστῶν.
(17) Ἡ Παπική Οὐνία ἐπεχείρησε διά μέσου τῶν αἰώνων νά καταφάγη τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, εἴτε μέ πολιτικοστρατιωτικάς ἐνεργείας (Σταυροφορίαι), εἴτε μέ ληστρικάς ψευδοσυνόδους (Λυῶνος, Φερράρας, Φλωρεντίας), εἴτε μέ πάσης φύσεως ἄλλας προπαγάνδας (νοσοκομεῖα, Ἱδρύματα, σχολεῖα, κ.λπ.).
(18) Συνιστᾶται εἰς τόν ἀναγνώστην νά μελετήση τό βαρυσήμαντον βιβλίον τοῦ Ὁσιολογιωτάτου Μοναχοῦ π. Παύλου Κυπρίου: «ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ — ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», Ἀθῆναι 1982, ἔκδοσις «Κ.Γ.Ο.».